Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω

Νιώθω χάλια.
Απαίσια.
Πάνω από όλα με τον ίδιο τον εαυτό μου.
Δεν τον βρίσκω. Ή μάλλον φοβάμαι να τον βρω.
Θέλω να μείνω μόνη μου.
Και στην ουσία μόνη μου είμαι. Τόσο καιρό πια...
Αλλά δεν είμαι. Έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου. Δίπλα μου; Μάλλον όχι και τόσο δίπλα μου. Μάλλον είναι δίπλα μου για να νιώθω λιγότερο μόνη αφού επέλεξα να μην είμαι δίπλα σε μένα.

Κάποιες φορές καταφέρνω να παγώσω την ανησυχία μου για τη ζωή μου, για τις επιλογές μου, να μην τη νιώθω.
Κι εκεί νιώθω ότι όλα είναι μάλλον καλά, προς το παρόν. Έλα μωρέ μου λέω, υπερβάλλεις. Έλα, ακόμα δεν είναι ώρα για μεγάλες αποφάσεις. Είσαι αδύναμη (εσύ που δείχνεις η τουλάχιστον όλοι έτσι λένε, τόσο κουλ, τόσο δυνατή).


Με μισώ που κάνω στους άλλους αυτό που δε θα ήθελα να μου κάνουν. Με μισώ που κάνω στον εαυτο μου αυτό που κάνω.

Και ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένω, η ανησυχία αυτή φουντώνει. Έρχεται να μου θυμίσει την αποξένωση από τον εαυτό μου.

Όπως απόψε...
Και να'σου τα τσιγάρα το ένα πίσω από το άλλο, εγώ που δεν κάπνιζα.

Κι αυτό που τρέμω είναι αν αυτή η ανησυχία, που προσπαθώ να την καταπνίξω, με οδηγήσει ξανά στην κορύφωση του πανικού, ή ακόμα και στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, στην κόλαση δηλαδή.

Ειναι σαν να βλέπω την άβυσσο στην οποία πλησιάζω για ακόμα μία φορά και εγώ να πηγαίνω ήρεμα, σταθερά, παγωμένα, ατάραχα ολοένα προς αυτή...

Γιατί αυτή την ξέρω...πλέον καλά. Όσο κόλαση κι αν είναι, την έχω μάθει. Είναι γνώριμη. Ο τέλειος μαζοχισμός.

Έχω μάθει στα αλήθεια να αγαπώ;

Μερικές φορές θέλω να μη μ'αγαπάει κανείς. Για να μπορώ να φεύγω. Χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές. Είναι πιο εύκολο έτσι. Ας αγαπώ εγώ. Θα το αντέξω. Θα πληγωθώ, αλλά θα το αντέξω. Άλλωστε το έχω αντέξει στο παρελθόν. Φτάνει να μη με αγαπούν!

Μου μόιάζει σαν να αντέχω να πληγωθώ, αλλά να μην αντέχω να πληγώνω!

Καλοκαίρι, διακοπές, μπλε, θάλασσα. Πάντα ήταν το καλύτερό μου. Και από πέρσυ έχει γίνει ο εφιάλτης μου. Σαν να έρχομαι αντιμέτωπη με την αποξένωση από τον εαυτό μου κάθε καλοκαίρι. Ίσως γιατί τότε δεν εχω τις υποχρεώσεις που έχω το χειμώνα, ίσως γιατί ΠΡΕΠΕΙ να πάω διακοπές και να ειμαι η τέλεια σύντροφος.

Ο πανικός ήρθε σαν δώρο για να μου χτυπήσει το καμπανάκι, να μου ανοίγει τα μάτια, να μου πει ΔΕΣ! Μιας κι εγώ προτιμώ να τα κλείνω.
Κι όταν επιτέλους κατάλαβα που τα κλείνω, ξανακαλώ τον πανικό να έρθει, με μαθηματική ακρίβεια! Αφού εξακολουθώ να κλείνω τα μάτια μου. Για να νιώσω αυτή την ψεύτικη αταραξία μου! Κι εγώ τι κάνω; Τίποτα!

Και τώρα τι κάνω; Γράφω εδώ, να με διαβάσετε. Ψάχνω τη λύση, όπως πάντα, έξω από μένα. Μιας και νιώθω, για ακόμα μία φορά, εγκλωβισμένη, ανήμπορη.
Τι ψέματα που μου λέω...Κι όμως έτσι νιώθω.

Εκεί έξω, σχεδόν κανείς δε μπορεί να με καταλάβει, όταν εξηγώ. Ενώ εγώ όλους τους καταλαβάινω. Τους νιώθω τόσο πολύ, αυτό μου λένε. Και είναι αλήθεια. Νιώθω τόσο τον άλλο, που πολλές φορες παύω να νιώθω εμένα.
Αυτό είναι το παράπονό μου. Μάλλον εγώ φταίω. Δεν μπορώ ίσως να το ΄δώσω στον άλλο να με καταλάβει. Παγώνω, χάνω τις λέξεις, το νόημα. Αμφιβάλλω κι εγώ η ίδια γι'αυτά που εκστομίζω, και μιλάω γενικά, αφηρημένα.

Άραγε εδώ γίνομαι κατανοητή; Αν κρίνω και από το ότι δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω, το πιο πιθανό είναι να μη γίνομαι.
Δεν ξέρω πραγματικά τι θέλω να ακούσω. Το σίγουρο είναι ότι, γράφοντάς τα, νιώθω κάπως καλύτερα...

Ξερεις..
Πιστευω οτι ειναι καλο να ψαχνεις τον εαυτο σου.
Καλο μεχρι ενος σημειου.
Γιατι οσο περισσοτερο το ψαχνεις, τοσο περισσοτερο θα χανεσαι και θα δημιουργουνται νεα ερωτηματα.
Οσο και να το σκεφτεσαι δεν θα καταφερεις τιποτα.
Γιατι απλα ο εαυτος σου βρισκεται στα συναισθηματα που σου προκαλουνται οταν συναναστρεφεσαι με αλλους.
Οταν δημιουργειται ενα συναισθημα και το εκφρασεις, εισαι ειλικρινης με τον εαυτο σου.
Οταν παρολαυτα εκφρασεις κατι ψευτικο, για διαφορους λογους, πιεζεις τον εαυτο σου
Γιαυτο λενε πως ο ανθρωπος δεν μπορει να ζησει μονος του.
Γιατι χρειαζεται καποιον να εκφραστει μαζι του.

Οσο απλο και αν ακουγεται, πιστευω ειναι η αληθεια.
Δηλαδη σταματα να σκεφτεσαι τοσο πολυπλοκα, γιατι χανεται η ουσια.

Aνώνυμη μου,
ανησυχίες πίεσης....Αυτό νιώθω.
Εσωτερική πίεση για να παρθούν κάποιες αποφάσεις τις οποίες δεν ξεκαθαρισες.
Να μείνω?να επισημοποιήσουμε?ή να φύγω?Τώρα έχω χρόνο-χωρίς υποχρεώσεις πια- κ το ξεκαθάρισμα πιέζει.Είναι η σειρά του......(τα γράφω έτσι όπως μου ρχονται,δεν ξέρω κατά πόσο πέφτω μέσα γιατί δεν ξέρω τπτ για τη ζωή σου).
Όλο αυτό συνδυάζεται με το θέμα του χρόνου που κυλάει κ πιέζει ακόμα περισσότερο.

Όσο για το καλύτερα να μη σ΄αγαπούν κ ας αγαπάς σε καταλαβαίνω γιατί το έχω κι εγώ κ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απλά θέλω να μεταθέσω την ευθύνη της ζωής μου αλλού.Δε μ΄αγαπάει άρα φυσικό κ επόμενο φεύγω,βγαίνω απ\'το ΄καταραμμένο΄ μπέρδεμα!!!Μ΄αγαπάει?το ΄μπέρδεμα΄ υφίσταται δυνατό κ εγώ καλούμαι να πάρω απόφαση για τη ζωή μου.

Δύσκολη κατάσταση αλλά μη φοβάσαι για την αβυσσο που λες ότι βλέπεις να πλησιάζει, κ μην τα βάζεις με τον εαυτό σου εκεί που δε φταίει....
Δλδ μη γενικεύεις το κακό κ μην τα βάζεις συνολικά με τον εαυτό σου.
Μια συγκεκριμένη κατάσταση προκαλεί όλη αυτή την ανακατοσούρα κ όχι το σύνολό σου ή αυτό που είσαι.Στο λέω γιατί το έχω κάνει εκατομμύρια φορές,να με ενοχλεί κάτι συγκεκριμένο(κ πολλές φορές κάτι πολύ απλό π.χ.έχω μπουχτίσει κ θέλω να βγω να ξεδώσω-όσο γελοίος λόγος κ αν ακούγεται....)κ αν δεν επικεντρωθώ σ\'αυτό που με ενοχλεί τελικά ή δεν το βρώ μπλέκομαι με τον εαυτό μου,τα βάζω μαζί του κ ...αποτέλεσμα κανένα....

Δεν ξέρω τι είναι αυτό.Επαφή με το μέσα?άκουσμα επιθυμιών?αναγκών του εαυτού μας???

Σε όλα αυτά που γράφεις,εκτός του ότι νομίζω πως σε καταλαβαίνω πως νιώθεις,
βλέπω απλά ένα συγκεκριμένο πρόβλημα-σύγκρουση κ αφορά τη σχέση σου.

Όλα αυτά δικές μου σκέψεις διαβάζοντας τα όσα έγραψες,μπορεί να πέφτω κ έξω,
πάντως κατανοητή έγινες σε μένα τουλάχιστον...η αποκωδικοποίηση δεν ξέρω κατά ποσο ταιριάζει....

τελικα τι συμβαινει...

κανεις δεν γνωριζει....

μηπως ακομη μια αλλαγη στην αποχρωση των συναισθηματων;

μηπως καποιες αληθεις διαπιστωσεις;

εμε κανεις δε με καταλαβαινει....


τι μοναξια! ωρες ωρες

ποσο ανακουφιστικο να δεχθει καποιος τη δυσκολια σου...να τη νιωσει κι ας μη μπορει να κανει τιποτα γι αυτη δεν ειναι αυτο το ζητουμενο....

ειναι αυτος ο ανθρωπος μου; μου αρεσει πραγματικα; καλουμαι να παρω αποφασεις...

κι ομως

ναι εισπρατω πραγματα αλλα δεν ξερω...

what is missing...something is missing....

α ρε ανωνυμη...και αρση.... να ξερατε ποσο καλο μου κανετε....

θα τη βρουμε την ακρη

θα αποδεχθουμε τη μεση;

κανεις δεν ξερει

ευθυνη...ας ηταν καποιος να μου πει...αυτο αυτο κι αυτο...

θησαυριζουν οι fortune-tellers σου λεει...αχ κατακαημενε κοσμε....

και προχωραμε ... πως; πως; ε;

Ξέρεις κάνει πολύ καλό να βγάζεις αυτά τα μπερδεμένα συναισθήματα προς τα έξω.
όσο τα κρατάς συσσωρεύονται και μαζεύονται και μετα είναι φυσικό να μη νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και να νιώθεις μια γενική δυσφορία.Το μεγάλο ξέσπασμα προετοιμάζεται έτσι.
Πας σε κάποιον ψυχολόγοή έστω συζητάς με κάποιο κοντινό σου πρόσωπο για τις ανησυχίες σου;
Η άβυσσος που νιώθεις να έρχεται είναι εσωτερική πίεση που νιώθεις για μεγάλες αποφάσεις που πρεπει να πάρεις όπως είπε και η άρση.
και εγώ νιωθω τελείως εγκλωβισμενη όταν πρέπει να ξεκαθαρίσω σοβαρά πράγματα για τη ζωή μου.
Σαν να καταρρέω και μετά ποιος θα μαζεύει τα κομμάτια μου;

Νομίζω ότι έχεις ανάγκη να ξεκαθαρίσεις πράγματα και ότι ένας ειδικός θα σε βοηθούσε να δεις με άλλο ματι την κατάσταση.
Εχεις αναγκη να βγάλεις πράγματα από μέσα σου

Ελπίζω γράφοντας εδώ να ένιωσες μια εσωτερική ανακούφιση είναι πολύ λυτρωτικό!

Quote:

---

Originally posted by uverw0RlD
Ξερεις..
Πιστευω οτι ειναι καλο να ψαχνεις τον εαυτο σου.
Καλο μεχρι ενος σημειου.
Γιατι οσο περισσοτερο το ψαχνεις, τοσο περισσοτερο θα χανεσαι και θα δημιουργουνται νεα ερωτηματα.
Οσο και να το σκεφτεσαι δεν θα καταφερεις τιποτα.
Γιατι απλα ο εαυτος σου βρισκεται στα συναισθηματα που σου προκαλουνται οταν συναναστρεφεσαι με αλλους.
Οταν δημιουργειται ενα συναισθημα και το εκφρασεις, εισαι ειλικρινης με τον εαυτο σου.
Οταν παρολαυτα εκφρασεις κατι ψευτικο, για διαφορους λογους, πιεζεις τον εαυτο σου
Γιαυτο λενε πως ο ανθρωπος δεν μπορει να ζησει μονος του.
Γιατι χρειαζεται καποιον να εκφραστει μαζι του.

Οσο απλο και αν ακουγεται, πιστευω ειναι η αληθεια.
Δηλαδη σταματα να σκεφτεσαι τοσο πολυπλοκα, γιατι χανεται η ουσια.

---

uverw0RlD
πρώτα πρώτα σε ευχαριστώ που μου απάντησες.
Να σου πω. Κι εμένα μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να αναλύσουν τόσο ούτε χάνονται στις αναλύσεις αλλά βγάζουν συμπεράσματα. Συμπεράσματα ουσιαστικά, πρακτικά και όχι απλά επιφανειακά.
Για πες μου λοιπόν, αν θέλεις, ποια ουσία βλέπεις εσύ που ίσως τη χάνω (δυστυχώς);

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Aνώνυμη μου,
ανησυχίες πίεσης....Αυτό νιώθω.
Εσωτερική πίεση για να παρθούν κάποιες αποφάσεις τις οποίες δεν ξεκαθαρισες.
Να μείνω?να επισημοποιήσουμε?ή να φύγω?Τώρα έχω χρόνο-χωρίς υποχρεώσεις πια- κ το ξεκαθάρισμα πιέζει.Είναι η σειρά του......(τα γράφω έτσι όπως μου ρχονται,δεν ξέρω κατά πόσο πέφτω μέσα γιατί δεν ξέρω τπτ για τη ζωή σου).


Άρσι μου μέσα πέφτεις.
Το μόνο θετικό είναι ότι η επιλογή \"να επισημοποιήσω\" δεν υπάρχει πλέον - ευτυχώς σε αυτό είμαι κάθετη. Όσο για τις άλλες δύο \"να μείνω ή να φύγω\" το ξέρω ότι πρέπει να φύγω. Το ξέρω. Αλλιώς κάνω κακό τόσο σε μένα όσο και στον άλλο. Το θέμα είναι ότι δε θελω να φύγω και να γυρίσω τρέχοντας από αδυναμία, από μοναξιά, από νοσταλγία. Εκεί θα μου/του κάνω περισσότερο κακό.
Απλά ε΄πειδή δε νιώθω τη δύναμη, μάλλον δεν έχω κατασταλλάξει ακόμα πως ακριβώς είμαι, μένω.

Έλα όμως που υπάρχουν στιγμές που δεν έχω ούτε τη δύναμη να φύγω ούτε να μείνω! Και χτες ήταν ακόμα μία τέτοια στιγμή. Δεν ξέρω αν το έχει νιώσει κανείς αυτό, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Πνίγομαι που μένω, πνίγομαι και αν φύγω.



Όλο αυτό συνδυάζεται με το θέμα του χρόνου που κυλάει κ πιέζει ακόμα περισσότερο.



Ναι ο χρόνος πάντα με πίεζε. Όσο μικρή κι αν ήμουν τον ένιωθα απειλή.
Τώρα τελευταία όμως άλλαξα τακτική.
Προσπαθώ να μη με νοιάζει.
Από την άλλη, κάποιες φορές φτάνω στο αντιθετο άκρο. Του να μη με νοιάζει καθόλου οπότε να επαναπαύομαι στην στασιμότητα.


Όσο για το καλύτερα να μη σ΄αγαπούν κ ας αγαπάς σε καταλαβαίνω γιατί το έχω κι εγώ κ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απλά θέλω να μεταθέσω την ευθύνη της ζωής μου αλλού.Δε μ΄αγαπάει άρα φυσικό κ επόμενο φεύγω,βγαίνω απ\'το ΄καταραμμένο΄ μπέρδεμα!!!Μ΄αγαπάει?το ΄μπέρδεμα΄ υφίσταται δυνατό κ εγώ καλούμαι να πάρω απόφαση για τη ζωή μου.



Εδώ έπεσες τόσο μέσα.
Ακριβώς. Μεταθέτω την εύθύνη αλλού.
Τι πονάει πιο πολύ; Να μη βλέπεις και να κάνεις τα λάθη ή να τα βλέπεις και να εξακολουθείς να τα κάνεις;


Δύσκολη κατάσταση αλλά μη φοβάσαι για την αβυσσο που λες ότι βλέπεις να πλησιάζει, κ μην τα βάζεις με τον εαυτό σου εκεί που δε φταίει....
Δλδ μη γενικεύεις το κακό κ μην τα βάζεις συνολικά με τον εαυτό σου.


Κι όμως φταίω Άρσι. Δεν είμαι άμοιρη ευθυνων. Πρωτίστως απέναντι στον εαυτό μου. Επειδή το έχω ξαναζήσει το έργο, κάθε φορά που πιεζόμουν έτσι συνασθηματικά (να μείνω ή να φύγω- 2 φορές για την ακρίβεια) ξανακορυφώνονταν οι πανικοί. Και λέω πότε το πάθημα θα μου γίνει μάθημα επιτέλους;


Μια συγκεκριμένη κατάσταση προκαλεί όλη αυτή την ανακατοσούρα κ όχι το σύνολό σου ή αυτό που είσαι.Στο λέω γιατί το έχω κάνει εκατομμύρια φορές,να με ενοχλεί κάτι συγκεκριμένο(κ πολλές φορές κάτι πολύ απλό π.χ.έχω μπουχτίσει κ θέλω να βγω να ξεδώσω-όσο γελοίος λόγος κ αν ακούγεται....)κ αν δεν επικεντρωθώ σ\'αυτό που με ενοχλεί τελικά ή δεν το βρώ μπλέκομαι με τον εαυτό μου,τα βάζω μαζί του κ ...αποτέλεσμα κανένα....

Δεν ξέρω τι είναι αυτό.Επαφή με το μέσα?άκουσμα επιθυμιών?αναγκών του εαυτού μας???

Σε όλα αυτά που γράφεις,εκτός του ότι νομίζω πως σε καταλαβαίνω πως νιώθεις,
βλέπω απλά ένα συγκεκριμένο πρόβλημα-σύγκρουση κ αφορά τη σχέση σου.

Όλα αυτά δικές μου σκέψεις διαβάζοντας τα όσα έγραψες,μπορεί να πέφτω κ έξω,
πάντως κατανοητή έγινες σε μένα τουλάχιστον...η αποκωδικοποίηση δεν ξέρω κατά ποσο ταιριάζει....

---

Σ\'ευχαριστώ που με ένιωσες Άρσι. Μια χαρά το έκανες. Το θέμα είναι ότι και πάλι, έχω κολλήσει.

Ανώνυμη....δεν ξέρω αν πλησιάζω λίγο αυτό που σκέφτεσαι, αλλά θα το εκφράσω και ας είναι και λάθος.
Πιθανολογώ λοιπόν πως είσαι σε μια σχέση που τη δένει η συνήθεια και ο χρόνος που πέρασε κουβαλώντας μαζί τους όλες τις αναμνήσεις μιας ζωής ευχάριστες ή δυσσάρεστες. Χωρίζοντας νιώθει κανείς πως πρέπει να ξεκολήσει από μέσα του όλα αυτά που μοιράστηκε με τον άλλον και αυτή είναι μια τεράστια απώλεια που όντας ψυχολογικά πληγωμένος δεν βρίσκει το κουράγιο να το κάνει.
Παράλληλα όταν εμείς δεν είμαστε δυνατοί αρνούμαστε να χάσουμε ανθρώπους και καταστάσεις μόνο και μόνο γιατί νιώθουμε αδύναμοι σε μια νέα εικόνα της ζωής μας που δεν περιλαμβάνει το σταθερό....το γνώριμο...το οικείο, όσο και αν ξέρουμε πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε πια από αυτό...

Quote:

---

Originally posted by εσωτερική_σήψη
Ξέρεις κάνει πολύ καλό να βγάζεις αυτά τα μπερδεμένα συναισθήματα προς τα έξω.
όσο τα κρατάς συσσωρεύονται και μαζεύονται και μετα είναι φυσικό να μη νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και να νιώθεις μια γενική δυσφορία.Το μεγάλο ξέσπασμα προετοιμάζεται έτσι.
Πας σε κάποιον ψυχολόγοή έστω συζητάς με κάποιο κοντινό σου πρόσωπο για τις ανησυχίες σου;
Η άβυσσος που νιώθεις να έρχεται είναι εσωτερική πίεση που νιώθεις για μεγάλες αποφάσεις που πρεπει να πάρεις όπως είπε και η άρση.
και εγώ νιωθω τελείως εγκλωβισμενη όταν πρέπει να ξεκαθαρίσω σοβαρά πράγματα για τη ζωή μου.
Σαν να καταρρέω και μετά ποιος θα μαζεύει τα κομμάτια μου;

Νομίζω ότι έχεις ανάγκη να ξεκαθαρίσεις πράγματα και ότι ένας ειδικός θα σε βοηθούσε να δεις με άλλο ματι την κατάσταση.
Εχεις αναγκη να βγάλεις πράγματα από μέσα σου

Ελπίζω γράφοντας εδώ να ένιωσες μια εσωτερική ανακούφιση είναι πολύ λυτρωτικό!

---

Εσωτερική μου κάνω εδώ και ένα χρόνο ψυχοθεραπεία. Με έχει βοηθήσει πραγματικά πολύ...
Αλλά όχι ακόμα όσο θα ήθελα ή μάλλον στα πιο καίρια θέματα που με απασχολούν.

Εκεί μέσα νιώθω αποδεκτή σε ότι θέμα κι αν με απασχολεί να το συζητήσω. Οπότε εκεί νιώθω ότι με καταλαβαίνουν.
Έξω, χμ, πολύ πολύ λίγα άτομα θα με καταλάβουν, 2 το πολύ 3. Κι έχεις δίκιο, όταν το συζητώ, φεύγει ένα βάρος από επάνω μου. Και εδώ που τα έγραψα μου έκανε καλό, έχεις δίκιο.

Όμως, ξέρεις, μερικές φορές δε φτάνει ούτε αυτό. Όσο και να το συζητάς, ο άλλος δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη τη δική σου. Εϊναι δική σου.

Εκεί που πονάω ότι δε με καταλαβαίνει είναι η σχέση μου. Παρόλο που έχουμε και 6-7 χρόνια διαφορά, είναι σαν να μεγάλωσα εγώ και εκείνος να έμεινε πίσω. Δε με νιώθει, σε ότι κι αν πω. Πόσο μάλλον αν ξεκινήσω συζητηση για τα εντός της σχέσης...Σαν εξωγήινη νιώθω... Και αυτό με αποξενώνει ακόμα περισσότερο. Κι από τον εαυτό μου ακόμα. Δηλαδή λέω μόνο εγώ είμαι η περίεργη; Τι γίνεται;

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ανώνυμη....δεν ξέρω αν πλησιάζω λίγο αυτό που σκέφτεσαι, αλλά θα το εκφράσω και ας είναι και λάθος.
Πιθανολογώ λοιπόν πως είσαι σε μια σχέση που τη δένει η συνήθεια και ο χρόνος που πέρασε κουβαλώντας μαζί τους όλες τις αναμνήσεις μιας ζωής ευχάριστες ή δυσσάρεστες. Χωρίζοντας νιώθει κανείς πως πρέπει να ξεκολήσει από μέσα του όλα αυτά που μοιράστηκε με τον άλλον και αυτή είναι μια τεράστια απώλεια που όντας ψυχολογικά πληγωμένος δεν βρίσκει το κουράγιο να το κάνει.
Παράλληλα όταν εμείς δεν είμαστε δυνατοί αρνούμαστε να χάσουμε ανθρώπους και καταστάσεις μόνο και μόνο γιατί νιώθουμε αδύναμοι σε μια νέα εικόνα της ζωής μας που δεν περιλαμβάνει το σταθερό....το γνώριμο...το οικείο, όσο και αν ξέρουμε πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε πια από αυτό...

---

Θεοφανία μου έπεσες πολύ μέσα... Ίσως να το έχεις νιώσει κι εσύ και γι\'αυτό μιλάς τόσο εύστοχα, δεν ξέρω.

Αλλά, εκτός από τη συνήθεια και τις τόσες πολλές αναμνήσεις, ευχάριστες και δυσάρεστες, είναι και η αγάπη. Το νιώθω, είναι και αυτή, πραγματικά.
Αλλά που δυστυχώς, δεν είναι πια ερωτική.

Έχω θέμα με τις απώλειες φαίνεται. Απώλειες από σχέση, απώλειες από ζωή. Δεν τις δέχομαι εύκολα. Πέφτω σε βαρύ πένθος...

Quote:

---

Originally posted by researcher
τελικα τι συμβαινει...

κανεις δεν γνωριζει....

μηπως ακομη μια αλλαγη στην αποχρωση των συναισθηματων;

μηπως καποιες αληθεις διαπιστωσεις;

εμε κανεις δε με καταλαβαινει....


τι μοναξια! ωρες ωρες

ποσο ανακουφιστικο να δεχθει καποιος τη δυσκολια σου...να τη νιωσει κι ας μη μπορει να κανει τιποτα γι αυτη δεν ειναι αυτο το ζητουμενο....

ειναι αυτος ο ανθρωπος μου; μου αρεσει πραγματικα; καλουμαι να παρω αποφασεις...

κι ομως

ναι εισπρατω πραγματα αλλα δεν ξερω...

what is missing...something is missing....

α ρε ανωνυμη...και αρση.... να ξερατε ποσο καλο μου κανετε....

θα τη βρουμε την ακρη

θα αποδεχθουμε τη μεση;

κανεις δεν ξερει

ευθυνη...ας ηταν καποιος να μου πει...αυτο αυτο κι αυτο...

θησαυριζουν οι fortune-tellers σου λεει...αχ κατακαημενε κοσμε....

και προχωραμε ... πως; πως; ε;

---

Εξερευνήτριά μου,
χμ πολλοί με τα ίδια διλλήματα ε; :)

Ποια είναι όμως η μέση; Και είναι η μέση πάντα η καλύτερη λύση;

Κρατάω αυτό:
\"something is missing\"...

Και να που αρχίζω και πάλι δυστυχώς τις αμπελοφιλοσοφίες μου χωρίς να κάνω τίποτα πράξη...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ανώνυμη....δεν ξέρω αν πλησιάζω λίγο αυτό που σκέφτεσαι, αλλά θα το εκφράσω και ας είναι και λάθος.
Πιθανολογώ λοιπόν πως είσαι σε μια σχέση που τη δένει η συνήθεια και ο χρόνος που πέρασε κουβαλώντας μαζί τους όλες τις αναμνήσεις μιας ζωής ευχάριστες ή δυσσάρεστες. Χωρίζοντας νιώθει κανείς πως πρέπει να ξεκολήσει από μέσα του όλα αυτά που μοιράστηκε με τον άλλον και αυτή είναι μια τεράστια απώλεια που όντας ψυχολογικά πληγωμένος δεν βρίσκει το κουράγιο να το κάνει.
Παράλληλα όταν εμείς δεν είμαστε δυνατοί αρνούμαστε να χάσουμε ανθρώπους και καταστάσεις μόνο και μόνο γιατί νιώθουμε αδύναμοι σε μια νέα εικόνα της ζωής μας που δεν περιλαμβάνει το σταθερό....το γνώριμο...το οικείο, όσο και αν ξέρουμε πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε πια από αυτό...

---

Θεοφανία μου έπεσες πολύ μέσα... Ίσως να το έχεις νιώσει κι εσύ και γι\'αυτό μιλάς τόσο εύστοχα, δεν ξέρω.

Αλλά, εκτός από τη συνήθεια και τις τόσες πολλές αναμνήσεις, ευχάριστες και δυσάρεστες, είναι και η αγάπη. Το νιώθω, είναι και αυτή, πραγματικά.
Αλλά που δυστυχώς, δεν είναι πια ερωτική.

Έχω θέμα με τις απώλειες φαίνεται. Απώλειες από σχέση, απώλειες από ζωή. Δεν τις δέχομαι εύκολα. Πέφτω σε βαρύ πένθος...

---

Πριν απ\' τον τωρινό μου σύντροφο, είχα μια σχέση πέντε χρόνων με ένα παιδί. Μιλάμε για έναν καταπληκτικό άνθρωπο με χιούμορ, με βάθος, που το λατρευαν και οι φίλοι και η οικογένεια μου. Τον τελευταίο χρόνο έκανα μέχρι και παράλληλη σχέση μήπως μπορέσω να βρω τη δύναμη να φύγω, ξέρεις γιατί;
Ένιωθα πως έχω δέσει τη ζωή μου μαζί του, ένιωθα πως θα τον παντρευτώ θα κάνουμε παιδιά, θα πεθάνουμε μαζί. Αλλά δεν ήμουν ερωτευμένη. Φαντάσου πως τον τελευταίο καιρό τσακωνόμασταν για να κάνουμε σεξ. Δεν μου έβγαινε με τίποτα.
Για να μη μακρυγορώ με χώρισε αυτός. Κόντεψα να πεθάνω. Ένα καλοκαίρι βολόδερνα συναισθηματικά, έκανα σχέσεις του κ..., ξενύχτια, απόγνωση, τρέλλα. Τέσσερις μήνες μετά το χωρισμό έπεσα πάνω στον τωρινό μου σύντροφο και όλα ανατράπηκαν σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα.
Τώρα, τέσσερα χρόνια μετά είμαι ακόμη ερωτευμένη με τον φίλο μου και ξέρεις που καταλήγω; Είναι διαφορετική η αγάπη που μας δένει με κάποιον επειδή έχει στοιχεία που μας κάνουν και μας βολεύουν, (εμάς και τον πείργυρο) και είναι διαφορετική η ερωτική αγάπη που δεν βρίσκει κανένα κοινό σημείο πέρα απ\' την ερωτικη χημεία που κανείς δεν έχει κατάφέρει να εξηγήσει.

Ξέρω πως έχεις χάσει το μπαμπά σου λίγο πριν χάσω εγώ τη μαμά μου. Μη μπερδεύεις το ένα με το άλλο. Άφησε πίσω ότι σε βαραίνει, ακόμη και αν χρειαστεί να υποφέρεις μέχρι να το συνηθίσεις. Μη ξεχνάς πως κάπου εκεί παρακάτω βρίσκεται κάποιος που θα σε ζωντανέψει, θα σε παρασύρει και θα σε απογειώσει.
Αρκεί να το θες πολύ και να πιστεύεις σε σένα....

Ανώνυμη, το προτελευταίο μήνυμά σου μου θύμισε μια δική μου παρόμοια κατάσταση. Όταν ξεκίνησα κι εγώ να κινούμαι στους κύκλους της συμβουλευτικής και της ψυχοθεραπείας, είχα παρόμοια συναισθήματα απέναντι στον σύντροφό μου, με τον οποίο είμασταν τότε μαζί 7 χρόνια.
Αισθανόμουν να με καταλαβαίνει τόσο καλά η ομάδα συνάντησης στην οποία ήμουν μέλος, να με αποδέχεται για όλα τα καλά και τα στραβά μου. Ταυτόχρονα ο εσωτερικός μου κόσμος όλος γκρεμιζόταν και ανασυντασσόταν με ραγδαίους ρυθμούς. Παρόλα τα δύσκολα συναισθήματα που ξεπηδούσαν απο όλο αυτό, λάτρευα και λατρεύω τη διαδικασία αυτή που νιώθω να με φέρνει κάθε λεπτό όλο και πιο κοντά στον εαυτό μου, όλο και πιο βαθιά μέσα μου.
Απο την άλλη δίπλα μου ήταν αυτός ο σύντροφος η συμπεριφορά του οποίου απέναντι σε όλα αυτά ήταν κάθε άλλο παρα υποστηρικτική. Δεν μπορούσε να με ακούσει και να με καταλάβει όπως η ομάδα μου. Θύμωνε και ζήλευε που μιλούσα σε άλλους για τα προβλήματά μου και όχι σε εκείνον. Παραπονιόταν για τη σχέση μας που δεν πάει καλά, για μένα που δεν γελάω πια.
Παρότι 9 χρόνια μεγαλύτερός μου, ένιωθα να έχω δίπλα μου ένα κακομαθημένο μωρό που αδυνατούσε να καταλάβει τι συμβαίνει μέσα μου, όσο και να προσπαθούσα να του εξηγήσω. Ένιωθα εμένα να μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς κι εκείνον να μένει τόσο πίσω.....κι εγώ να μένω τόσο μόνη μέσα στη σχέση.
Μια μέρα, εκεί που συζήταγα το θέμα αυτό στην ομάδα μου και παραπονιόμουν πόσο πολύ δεν με καταλαβαίνει αυτός ο άνθρωπος, η διευκολύντρια μου είπε : \"Εσύ τον καταλαβαίνεις?\"
Αυτή της η απόκριση υπήρξε η αρχή για να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα.
Κατάλαβα οτι εγώ, απο δική μου επιθυμία, είχα μπει σε μια διαδικασία και είχα ακολουθήσει έναν δρόμο. Εκείνος μοιραία είχε παρασυρθεί μαζί μου σε όλο αυτό χωρίς καν να το θέλει! Επιπλέον εγώ είχα μια ολόκληρη ομάδα δίπλα μου να με υποστηρίζει, εκείνος δεν είχε κάτι τέτοιο. Κι οι δυο μας νιώθαμε παρόμοια μόνοι, κι οι δυο μας νιώθαμε οτι ο άλλος αρχίζει να φεύγει μακριά, μπρος ή πίσω.
Ήταν σκληρό να παραδεχτώ οτι ο σύντροφός μου δεν ήταν υποχρεωμένος να καταλάβει. Ούτε να αποδεχτεί. Ούτε να μοιραστεί. Πόσο μάλλον να αλλάξει μαζί μου. Το ήθελα αλλά δεν ήταν στο χέρι μου. Ήταν στο δικό του.
Φτάσαμε μέχρι το χωρισμό αλλά είμαστε ακόμα μαζί. Κι είμαστε μαζί γιατί εκείνος κράτησε τη σχέση όταν εγώ μετά βίας κρατούσα τα κομμάτια μου. Είμαστε μαζί γιατί αυτό που μας δένει, ότι κι αν είναι(ρουτίνα?αγάπη?συνήθε� �α?φόβος?Ειλικρινά δεν ξέρω), ήταν τόσο δυνατό που δεν μου επέτρεψε να τον αφήσω, όταν δεν με καταλάβαινε, και δεν του επέτρεψε να με αφήσει, όταν άλλαζα τόσο ραγδαία που μετα βίας με αναγνώριζε. Μείναμε μαζί, μεταμορφωθήκαμε μαζί και μαζί μας μεταμορφώθηκε και η σχέση μας.
Δεν είμαστε το τέλειο ζευγάρι. Έχουμε ακόμα προβλήματα και ακόμα αναρωτιέμαι τι ακριβως μας δένει μετά απο 10 σχεδόν χρόνια σχέσης. Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σου συτή μου την εμπειρία και να σου μεταφέρω την ελπίδα οτι υπάρχουν και σχέσεις που ξεπερνούν το τέλμα με μεταμόρφωση και αναγέννηση και όχι απαραίτητα με χωρισμό.
Δεν ξέρω αν κάτι απο όλα αυτά σου λέει κάτι ή ακουμπά έστω πολύ αμυδρά τη δική σου κατάσταση. Αν είναι παντελώς άσχετα, λυπάμαι μόνο που παρεμβαίνουν στο δικό σου πόστ.

Xμμ,
έχουμε και κοινά και διαφορές στη σχέση μου και στη σχέση που περιγράφεις. Εμένα η οικογένειά μου δεν τον λάτρευε. Επειδή είμαστε και τυπικά αταίριαστοι. Τώρα βέβαια η μαμά μου έχει αλλάξει γνώμη για διάφορους λόγους...

Οι φίλοι και οι συγγενείς ναι. Οπότε για τους φίλους και συγγενείς εγώ είμαι η \"αλλοπρόσαλλη\".

Μερικές φορές σκέφτομαι το εξής κουφό: αν με χώριζε εκείνος, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Εκεί θα το έπαιρνα απόφαση. Τελεία και παύλα. Δε με θέλει, πάω παρακάτω.
Εννοείται ότι θα ένιωθα χάλια και ότι θα περνούσα τη φάση του χωρισμού (μιας και το έχω ξαναδεί το έργο). Αλλά και πσσσ έχω και θέμα \"αυτοσεβασμού\", \"αξιοπρέπειας\" οπότε εκεί γίνομαι πραγματικά σκληρή, δεν κάνω πίσω, δεν τρέχω από πισω, δε δικεδικώ όταν μυρίζομαι απόρριψη (αυτό μου έχει βγει και σε κακό αφού έχασα κάποιες φορές ανθρώπους έτσι).

Το άλλο θέμα είναι ότι όσο χάλια κι αν αισθανόμουν, ότι μπόρες και αν πέρασα και ασυναίσθητα τις μετέφερα και στη σχέση, ήταν βράχος. Άλλος δε θα έμενε, πραγματικά έτσι νομίζω. Γι\'αυτό έγραψα και το ότι καλύτερα να αγαπώ εγώ και να με αφήνουν, θα το αντέξω. Το αντίστροφο νιώθω σε αυτη την περίπτωση ότι μου στοιχιζει πολύ περισσότερο.

Χμ, παράλληλη σχέση για να μπορέσω να ξεφύγω; Α κι εκεί εγώ θα πάθαινα πανικούς!:) Ο ψυχισμός μου αντέχει τα ξεκάθαρα πράγματα. Σε κάθε σύγκρουση μέσα μου έρχεται αυτό το καταραμένο καμπανάκι να μου το υπενθυμίσει. Ή εδώ ή εκεί ή πουθενά. Αποφάσισε μου λέει. Το ξέρω γιατί πριν κανά χρόνο, ήμουν έτοιμη να την ξεκινήσω και...

Θεοφανία μου ναι το ξέρω είναι δύο διαφορετικές απώλειες. Αλλά κάτι μου λέει ότι έχω θέμα με αυτό. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι αποχωρίζομαι κάποιον οικειοθελώς. Σαν να αποχωρίζομαι κομμάτι του εαυτού μου. Σαν να με θέτει σε κίνδυνο αυτό. Είναι πραγματικά μεγάλο θέμα για μένα.

Κρατώ το τελευταίο που γράφεις. Εϊναι πολύ όμορφο και πολύ σωστό κατ\'εμέ.
\"Άφησε πίσω ότι σε βαραίνει, ακόμη και αν χρειαστεί να υποφέρεις μέχρι να το συνηθίσεις. Μη ξεχνάς πως κάπου εκεί παρακάτω βρίσκεται κάποιος που θα σε ζωντανέψει, θα σε παρασύρει και θα σε απογειώσει.
Αρκεί να το θες πολύ και να πιστεύεις σε σένα.... \"

Χαιρομαι που όλα πήγαν τόσο καλά για σένα. 4 χρόνια ερωτευμένη, πολύ όμορφο συναίσθημα, πραγματικά! Σου εύχομαι να είστε έτσι...

Φοίβη μου φυσικά και με ακουμπούν αυτά που γράφεις.

Άρχιζες να αλλάζεις με τη θεραπεία έτσι;

Εγώ παρατήρησα ότι άρχιζα να αλλάζω όταν έχασα το μπαμπά μου. Ξαφνικά έγινα το μικρό απελπισμένο κοριτσάκι και παράλληλα ένιωθα ότι στην ουσία ποτέ πραγματικα΄δεν ήμουν ενήλικη.
Έπεσα σε βαριά κατάθλιψη, επιτέλους με άφησα να πέσω στο συναίσθημα χωρίς να με \"χαλιναγωγήσω\" μιας και είχα πάντα το θέμα ότι το \"πολύ συναίσθημα δεν κάνει καλό, με καταστρέφει\"-ήμουν παιδί της εξωτερικής χαράς. Ή πίστευα οτι εγώ ποτέ δε θλίβομαι πραγματικά, ακόμα κι όταν θα ήταν \"φυσιολογικό\", αναμενόμενο.

Παράλληλα μέσα μου και έξω μου όμως άλλαζα... Έπαψε να με εκφράζει ότι με εξέφραζε παλιά, χόμπυ, παρέες, συμπεριφορά και στάση ζωής δική μου. Δε λέω, αυτά ήταν και συμπτώματα της κατάθλιψης αλλά παρέμειναν στη δημιουργική τους μορφή, στην πιο ουσιαστική για μένα.
Και μέρα με τη μέρα, έγινα μια νέα (μαζι με παλιά) ανώνυμη:)
Ο άνθρωπος που είναι δίπλα μου μου έλεγε πόσο έχεις αλλάξει.!.. Πως με προτιμάς; του έλεγα ...όπως ήσουν, μου είπε.

Γιατί τότε ταιριάζαμε. Όμως εγώ δεν με προτιμώ καθόλου έτσι, όπως ήμουν, ζούσα και συμπεριφερόμουν.

Και νιώθω, ότι τα βήματα που έχω κάνει, να γίνω όπως πραγματικά θα ήθελα, τα κάνω μισά. Σαν να είμαι μέσα στη σχέση η παλιά και έξω από τη σχέση η καινούρια. Κι όταν γίνομαι η καινούρια μέσα στη σχέση, εκεί δεν υπάρχει επαφή...

Φοίβη μου, καταλαβαίνω τι λες. Ότι μπορεί κι εγώ να μην τον καταλαβαίνω. Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν τον καταλαβαίνω ή και δε θέλω να καταλάβω του ότι δεν θέλει να αποδεχτεί αυτή την αλλαγή μου. Νιώθω ότι δεν έχει κανένας το δικαίωμα να μου πει πως θα σκέφτομαι, πως θα ζήσω. Ειδικά αν νιώθω ότι πνίγομαι...

Κι όμως, σε πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει, βάζω τον εαυτό μου πίσω για να του συμπαρασταθώ, να τον βοηθήσω. Και εκεί είναι η στιγμή που νιώθω ότι το κάνω λόγω αγάπης. Και ως ανταπόδωση στις στιγμές που έκανε εκείνος τόσες υποχωρήσεις για να μου συμπαρασταθεί.
Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθω ότι αγαπώ. Επειδή κάνω πίσω. Γιατί, για τις υπόλοιπες στιγμές, συμπεριφορές μου, σκέψεις μου, νιώθω ότι δεν αγαπώ.

Όμως, τελικά φτάνει η αγάπη; Κι όταν δεν είναι και ερωτική, άστα να πάνε.

Το τόσο δυνατό που με δένει μαζί του είναι το ότι αισθάνομαι ότι εκεί μπορώ να βασιστώ σε όποια δυσκολία μου. Είναι κάτι σαν...αυτό είναι δύσκολο που θα πω. Σαν την οικογένεια που υποτίθεται πρέπει να παίζει αυτό τον ρόλο για ένα παιδί, ειδικά πριν ενηλικωθεί. Επειδή εκεί δεν το βρήκα αυτό το στοιχείο, ούτε ως παιδί, ούτε μετά, δυστυχώς, βρήκα υποκατάστατα.

αυτες τις σκεψεις τις εχουμε κανει κι αλλοι....ειναι κι αυτη η περιβοητη ηλικια οροσημο..τι θα κανω που βαδιζω θα <τακτοποιηθω >με ποιον κτλ...θαρρεις και ειναι εμποτισμενο στο dna μας βρε παιδι μου....συμβουλη δεν εχω να σου δωσω αλλη παρα το να προσπαθησεις να εισαι οσο το δυνατον πιο ειλικρινης με τον εαυτο σου..

Helena
καλώς ή κακώς, αυτό \"το με ποιον θα τακτοποιηθώ\" έπαψα να το σκέφτομαι πλέον. Πραγματικά. Λέω, δεν μπορώ να σκέφτομαι ΚΑΙ αυτό. Ας βρέξει ότι κατεβάσει! Αν δεν είμαι εγώ καλά, ψυχικά και συναισθηματικά, πως μπορώ να σκέφτομαι τέτοιες καθοριστικές αποφάσεις; Και μάλιστα σε τέτοια σχέση που αμφιταλαντεύομαι.

Και ναι, καλύτερα να μείνω μόνη μου, ακόμα και στο ράφι που λένε. Δεν είναι όλοι πλασμένοι για οικογένεια.
Αν και νιώθω, ότι αν νιώθω κάποτε καλά με μένα και έχω μια σχέση που με γεμίζει (αλλά και που τον γεμίζω) θα ήθελα πραγματικά να κάνω οικογένεια...Τα αγαπώ τα παιδιά.
Αν όμως δεν καλύπτονται προηγουμένως αυτές οι προϋποθέσεις δε θα κάνω τέτοιο βήμα. Δε θέλω να αναπαράγω δυστυχισμένους ανθρώπους...

Τώρα, έτσι όπως είναι τα πράγματα αυτό είναι μακρινόοο μέλλον. Δυστυχως ναι, ο χρόνος δεν απομένει και πολύς αλλά μια ζωή αγχωνόμουν για τα πάντα, αν αγχωθω΄και για αυτό τώρα θα έπρεπε να σχεδιάζω ήδη γάμους και παιδιά (άσε που όλες μου οι φίλες παντρεύονται η μία μετά την άλλη, βαρέθηκα να πηγαίνω σε γάμους:) ) Και αν το έκανα αυτό με φαντάζομαι να έπαιρνα τα αγχολυτικά αβέρτα αφού όλα αυτά θα ήταν κόντρα στα πραγματικά θέλω μου...

Αλλά ναι, η ηλικία αυτή είναι ορόσημο πλέον. Του να μην κάνω πλέον ότι έκανα, να κάνω στροφή. Κι ας μείνω μόνη μου. Τώρα αν είναι να φάω τα μούτρα μου τι να πω. Τουλάχιστον θα πω προσπάθησα...

Είμαι με τις ώρες πάντως. Μια αισιόδοξη, μια απαισιόδοξη. Μια έτοιμη, μια ανήμπορη. Μια ήρεμη, μια αγχωμένη, ταραγμένη. Τώρα σας μιλάω όντας στη φάση της αισιοδοξίας. Χτες σας μιλούσα στη φάση της απαισιοδοξίας.
Είμαι αρκετά κυκλοθυμική στο θέμα αυτό, άλλο ένα αρνητικο μου στοιχείο...

Σ\'ευχαριστώ. Ειλικρίνεια με τον εαυτό μου. Έχεις δίκιο. Σε αυτό προσπαθώ πολύ...

Το άλλο κομμάτι είναι το: Ειλικρίνεια στη σχέση. Αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι. Προσπαθώ να είμαι αλλά θέλω να γίνει αποδεκτή αυτή η ειλικρίνειά μου. Κι αφού δε γίνεται αποδεκτή, είναι σαν να αμφιβάλλω για μένα, σαν να χάνω την αλήθεια μου, σαν να μη πιστεύω κι εγώ σε μένα, ούτε σε αυτά που νιώθω, σκέφτομαι και λέω.
Σαν να θελω ίσως ο άλλος να δεχτεί ντε και καλά ως σωστά και δίκαια αυτά που εγώ νιώθω.
Οπότε έτσι να μη νιώθω ότι τον πλήγωσα.
Οπότε να μη νιώθω τύψεις.
...
Οπότε ίσως να έχω και στο μυαλό μου έτσι ότι η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή για αργότερα(;)

Ανώνυμη η απάντησή σου με συγκινεί ιδιαίτερα. Νιώθω να ταυτίζομαι μαζί σου και με την ιστορία σου, παρόλο που καταλαβαίνω οτι όσο και να μοιάζουν δεν είναι σίγουρα ίδιες.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Παράλληλα μέσα μου και έξω μου όμως άλλαζα... Έπαψε να με εκφράζει ότι με εξέφραζε παλιά, χόμπυ, παρέες, συμπεριφορά και στάση ζωής δική μου.
Και μέρα με τη μέρα, έγινα μια νέα (μαζι με παλιά) ανώνυμη:)
Ο άνθρωπος που είναι δίπλα μου μου έλεγε πόσο έχεις αλλάξει.!.. Πως με προτιμάς; του έλεγα ...όπως ήσουν, μου είπε.

Γιατί τότε ταιριάζαμε. Όμως εγώ δεν με προτιμώ καθόλου έτσι, όπως ήμουν, ζούσα και συμπεριφερόμουν.

Και νιώθω, ότι τα βήματα που έχω κάνει, να γίνω όπως πραγματικά θα ήθελα, τα κάνω μισά. Σαν να είμαι μέσα στη σχέση η παλιά και έξω από τη σχέση η καινούρια. Κι όταν γίνομαι η καινούρια μέσα στη σχέση, εκεί δεν υπάρχει επαφή...

---

Μια τέτοια διαδικασία σαν αυτή που περιγράφεις εδώ την πέρασα κι εγώ. Ναι, άρχισα να αλλάζω τότε, ή μάλλον καλύτερα, όπως το γράφεις κι εσύ, άρχισα να επιτρέπω σε νέες πλευρές της Φοίβης να έρχονται και να κάνουν παρέα με την παλιά Φοίβη. Το αποτέλεσμα ήταν ένα άνοιγμα του εαυτού μου και μια μεταμόρφωση που επηρέασε ολόκληρη τη ζωή μου. Συνειδητοποίησα οτι αυτή η εμπλουτισμένη Φοίβη άρχισε να μην χωράει ολόκληρη σε διάφορους τομείς της ζωής μου. Χρειάστηκε να αφήνω έξω απο την πόρτα ολόκληρα κομμάτια του εαυτού μου για να μπορέσω να χωρέσω στη δουλειά μου ή στις παρέες μου ή στη σχέση μου. Κι αυτό πονούσε και πονάει, γιατί αυτά τα κομμάτια μου, τα τόσο πολύτιμα για μένα, που έκανα ολόκληρο αγώνα για να τα δω και να τα αποδεχτώ έτρωγαν και τρώνε χώμα απο κάποιους ανθρώπους γύρω μου.
Τότε ειδικά που ήταν και η αρχή, η αγωνία μου και η μοναξιά μου ήταν μεγάλες. Ένιωθα σαν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στις σχέσεις μου και ανάμεσα σε ολόκληρη εμένα. Και μένα ο σύντροφός μου παραπονιόταν οτι άλλαξα και μου έλεγε με θυμό οτι δεν του αρέσει η καινούρια Φοίβη, οτι προτιμά την παλιά. Άκουγα επίσης πόσο ήλπιζε οτι όλα αυτά ήταν περαστικά, οτι όταν τελειώσω με την ομάδα θα γίνω πάλι η παλιά καλή Φοίβη, με την οποία ταίριαζε, και η οποία δεν ξυπνούσε μέσα του τις δικές του ανασφάλειες. Θυμάμαι πόσο με πλήγωνε αυτή του η στάση και πόσο μόνη ένιωθα. Θυμάμαι να μπαίνω μισή μέσα στη σχέση, γιατί ολόκληρη δεν χωρούσα πια, και θυμάμαι αυτά τα κομμάτια που δεν χωρούσαν να νιώθουν απελπιστικά νεκρά και απαξιωμένα. Τα παλιά όμως έβρισκαν ανακούφιση εκεί, έβρισκαν ασφάλεια και τη γνωστή αγαπημένη φωλιά τους. Με λίγα λόγια σκιζόμουν στα δυο.
Τελικά εκ των υστέρων σκέφτομαι οτι πολλή απο αυτή τη διαμάχη ήταν προσωπικά δική μου. Το παλιό με το νέο δικό μου τρωγόντουσαν μέσα τους, προσπαθούσαν να χωρέσουν και τα δυο εντός μου. Κι αυτή η μάχη, αυτή η ανακατάταξη φαινόταν κι έξω, καθρεφτιζόταν σε όλη τη ζωή μου.
Δεν μπορώ να πω οτι πήρα δραστικές αποφάσεις καθόλη τη διάρκεια αυτής της ανακατάταξης. Παρόλα αυτά κάποια πράγματα άλλαξαν δραστικά σχεδόν απο μόνα τους. Ουσιαστικά ακολούθησαν τη δική μου αλλαγή. Σχέσεις διαλύθηκαν χωρίς πολύ σαματά, άλλες μεταμορφώθηκαν, νέες πιο σύμφωνες με μένα ήρθαν στη ζωή μου.
Απο τη θέση που είμαι αυτή τη στιγμή, μετά απο όλα αυτά(τα οποία συνεχίζονται αλλά με πιο ομαλό ρυθμό αυτή τη στιγμή και με λιγότερη αγωνία εκ μέρους μου)θέλω να σου πω οτι έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη διαδικασία σου. Όπου κι αν σε πάει, ό, τι κι αν σου φέρει, είναι σίγουρα για καλό. Εμπιστεύσου το μέσα σου, όσο μπορείς, και θα δεις οτι το έξω απλά θα ακολουθήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Όμως, τελικά φτάνει η αγάπη; Κι όταν δεν είναι και ερωτική, άστα να πάνε.

Το τόσο δυνατό που με δένει μαζί του είναι το ότι αισθάνομαι ότι εκεί μπορώ να βασιστώ σε όποια δυσκολία μου. Είναι κάτι σαν...αυτό είναι δύσκολο που θα πω. Σαν την οικογένεια που υποτίθεται πρέπει να παίζει αυτό τον ρόλο για ένα παιδί, ειδικά πριν ενηλικωθεί. Επειδή εκεί δεν το βρήκα αυτό το στοιχείο, ούτε ως παιδί, ούτε μετά, δυστυχώς, βρήκα υποκατάστατα.

---

Κάποια στιγμή, στην αρχή της δικιάς μου διαδικασίας, μιλούσα με μια γνωστή μου. Χωρίς να γνωρίζει κάτι για τη δική μου οικογένεια και μιλώντας μου για το χωρισμό της απο τη δική της μακροχρόνια σχέση μου είπε : \"Ήταν δύσκολο αλλά ευτυχώς είχα δίπλα μου την οικογένειά μου να με στηρίξει σε όλο αυτο\". Θυμάμαι πόσο παραπονεμένη ένιωσα τότε και πόσο τη ζήλεψα εκείνη τη στιγμή. Ταυτόχρονα όμως ένιωσα να δικαιολογώ τον εαυτό μου για τη δική μου προσκόληση στη δική μου σχέση. Αν χώριζα εγώ, εκτός απο μια μακροχρόνια σχέση, θα έχανα και το υποκατάστατο μιας οικογένειας που ποτέ δεν είχα. Ξαφνικά κατάλαβα γιατί για κάποιους άλλους είναι πιο εύκολο να πάρουν μια τέτοια απόφαση ενώ για μένα ισοδυναμούσε με το να μου κόβονται τα πόδια, οι ρίζες μου.
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Κάθε σχέση είναι μοναδική και αξίζει για όποιο λόγο και να υπάρχει, για όποια ανάγκη και να καλύπτει. Ό, τι κι αν ανακαλύψεις για σένα και για τη σχέση σου, είναι δικαιολογημένο και σοφό, σύμφωνα με τις συνθήκες της ζωής σου ως τώρα και με τον τρόπο που αντιλαμβανόσουν τον κόσμο ως τώρα. Οι ανάγκες σου αλλάζουν, ο εαυτός σου μεταμορφώνεται κι οι σχέσεις σου θα πάρουν μέρος σε αυτό το χορό. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση οτι το παλιό ήταν λάθος ή κακό και το καινούριο είναι σωστό ή καλό ή/και αντίστροφα. Είναι απλά διαφορετικά αλλά αξίζουν το ίδιο.
Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου οπτική και εμπειρία. Κράτα ό, τι σου κάνει και πέτα όλα τα περιττά που γράφω, οκ?

Διαβαζοντάς σε, μια εικόνα μου ήρθε στο νου.
Μια εικόνα τόσο.. φυσική.

Σου παραθέτω κειμενάκια που θεωρώ ενδιαφέροντα.
Πιστεύω οτι ταιριάζουν με την διαδικασία σου. :)
Δεν θέλω να σου δώσω καμία απάντηση.
θέλω μόνο να σου πω, να δώσεις εσύ χρόνο.
Καμιά φορά, νομίζω παλεύουμε πιο πολύ με τον χρόνο παρά με την δυσκολία μας.
Κι όμως, είναι πολύ σοφή η ρήση, το κάθε πράγμα στον καιρό του...

Ορίστε λοιπόν.

Η μεταμόρφωση της πεταλούδας είναι ένα από τα μυστήρια της φύσης. Η δυνατότητα αυτών των εντόμων να αλλάζουν τη μορφή τους από έρπουσα κάμπια σε ιπτάμενη ύπαρξη είναι σχεδόν μαγική. Πολλοί άνθρωποι εμπνέονται τόσο από την ιδέα της μεταμόρφωσης, ώστε θεωρούν πως οι πεταλούδες δε θα μπορούσαν ποτέ να έχουν εξελιχθεί κατά τη διάρκεια των εκατομμυρίων ετών εξέλιξης χωρίς τη θεϊκή παρέμβαση. Είτε όμως είναι έργο θεϊκής παρέμβασης ή απλά μια διαδικασία της φύσης, εκείνο που πυροδοτεί την ανθρώπινη φαντασία είναι ή ίδια η έννοια της μεταμορφωτικής διαδικασίας και της ελευθερίας που συνεπάγεται η δυνατότητα της πτήσης. Φαίνεται να αγνοεί το ανθρώπινο πλάσμα πως προέρχεται από το ίδιο κουκούλι της σκοτεινής μήτρας και πως υφίσταται την ίδια μετουσιωτική διαδικασία, ή απλά αναγνωρίζει ενδόμυχα κάποια συγγένεια σε τούτη τη διαδικασία; Ο κύκλος μεταμόρφωσης της πεταλούδας συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα εν είδει μαγείας. Η ανθρώπινη αλλαγή ακολουθεί τους δικούς της χρονικούς περιορισμούς και περνά συνήθως απαρατήρητη. Είναι όμως η ίδια μεταμόρφωση και ακολουθεί τους ίδιους αμετάβλητους εξελικτικούς νόμους, έως ότου φθάσει στη δική της πτήση.

«Ήμουν πριν άνθρωπος που ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα ή μήπως είμαι τώρα πεταλούδα που ονειρεύεται ότι είναι άνθρωπος;» - Τσουάνγκ Τζου

...............................................

Η πεταλούδα στην ελληνική και τη ρωμαϊκή μυθολογία

Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν «ψυχές», καθώς πιστευόταν ότι είναι οι ψυχές των νεκρών. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την πεταλούδα «σκώληκα ή καμπή», ενώ τη χρυσαλλίδα, το επόμενο δηλαδή στάδιο στάδιο μεταμόρφωσης από την κάμπια, «νεκύδαλλο», που σημαίνει «περίβλημα νεκρού».

Στην ελληνική αλλά και τη ρωμαϊκή μυθολογία η Ψυχή, μια θνητή, απελευθερώθηκε από το θάνατο από τον Δία και η μυθολογική εικονοπλασία την αναπαριστά πολλές φορές με φτερά πεταλούδας. Απελευθερωμένο από τον θάνατο το σώμα της Ψυχής θα μπορούσε να πετάξει ελεύθερα στα ύψη, αναχωρώντας από τα δεσμά της χρυσαλίδας της. Ο μύθος γενικώς για την αρχαία ρητορική τέχνη είναι πιθανώς «ένα αναληθές αφήγημα που αντιπροσωπεύει την αλήθεια». Ο συγκεκριμένος μύθος, όμως, είναι ένα καλό παράδειγμα αντίληψης «μιας βαθιάς πραγματικότητας της φύσης μέσω της διαίσθησης».

Με την ομορφιά της η Ψυχή ξύπνησε τη ζηλοτυπία της Αφροδίτης, γιατί τον ίδιο τον Έρωτα σαγήνεψε. Ο Ζέφυρος την μετέφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα, για να ζήσει σε ανάκτορο ονειρικό. Κάθε νύχτα συναντούσε εκεί έναν εραστή, που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να δει. Με τις κακόβουλες συμβουλές των αδελφών της ξύπνησε η περιέργειά της και μπροσπάθησε μ’ ένα λυχνάρι να δει ποιος μοιραζόταν το κρεβάτι της. Μια σταγόνα λάδι έπεσε πάνω στον θεό που πέταξε αμέσως μακριά. Έτσι άρχισε η φοβερή θλίψη, από την οποία θα μπορούσε να ξεφύγει η Ψυχή μόνο με την βοήθεια του Έρωτα.

Στο μύθο η Ψυχή συνδέεται με την πεταλούδα και ο μύθος ερμηνεύεται βάσει αυτής της διπλής ιδιότητας. Είναι η ιστορία της ψυχής που αγγίζεται από τη θεία αγάπη, αλλά εξαιτίας των λαθών της πρέπει να υποβληθεί σε ορισμένες δοκιμασίες πριν επιτύχει την μακαριότητα της αθανασίας. Η νυχτοπεταλούδα που προσελκύεται από τη φλόγα, σαν την ψυχή που προσελκύεται από τις θεϊκές αλήθειες, καίει τα φτερά της. Τούτη η εικονοπλασία είναι μια συμβολική απόδοση των δοκιμασιών που πρέπει να υπομένει η ψυχή, πριν γνωρίσει την αθανασία του επέκεινα.
.....................................
Η μεταμόρφωσή τους από την στιγμή της γέννησης, σε μορφή κάμπιας (προνύμφες), είναι τεράστια. Έχουν σκωληκόμορφο σώμα και μασητικό στοματικό τύπο, ενώ συχνά διαθέτουν μεταξοειδείς αδένες και με τα λεπτά στρώματα μεταξιού που παράγουν, δημιουργούν ένα κουκούλι, στο οποίο εισέρχονται και μετατρέπονται σε χρυσαλίδες. Όταν βγαίνουν από το κουκούλι, έχουν πλέον τη μορφή ενήλικης πεταλούδας.
....................................

Εκείνο όμως που έχει ιδιάζουσα σημασία για τον άνθρωπο, είναι η εκπληκτική δυνατότητα της πεταλούδας για μεταμόρφωση. Τούτη η συναρπαστική μετουσίωσή της είναι ταυτισμένη στην ανθρώπινη φαντασία με την ιδέα της ψυχής, του θανάτου και της αναγέννησης. Πολλά μπορεί να μάθει κανείς από αυτά –και για αυτά- τα όμορφα έντομα.

Μερικές εικόνες.. σαν ζωγραφιές..

http://www.ces.ncsu.edu/depts/hort/c.../butterfly.jpg

http://upload.wikimedia.org/wikipedi...ra_athamas.jpg

http://upload.wikimedia.org/wikipedi...ue_Pierrot.JPG

http://www.howdididoit.com/wp-conten...fly-garden.jpg

http://upload.wikimedia.org/wikipedi..._butterfly.jpg

http://upload.wikimedia.org/wikipedi..._Butterfly.jpg

μετά τις παραπάνω πεταλούδες...κι επειδη πρεπει να την πεσω , το μονο που εχω να πω διαβαζοντας με εκπληξη τα γραφομενα σου ανωνυμη ειναι..: ουπς ! η ιστορια της ζωης μου! από το ημερολογιο μου τα αντεγραψες;;; χαχα ! και μετα σου λεει οτι ο ανθρωπος ειναι μοναδικος και καθε σχεση μοναδικη...μμμμ..τελικα δεν ειμαι ουτε και σε αυτο μονη!

Φοίβη με συγκίνησε κι εμένα ιδιαίτερα η απάντησή σου, στο λέω αλήθεια...

Quote:

---

originally posted by Φοίβη
Και μένα ο σύντροφός μου παραπονιόταν οτι άλλαξα και μου έλεγε με θυμό οτι δεν του αρέσει η καινούρια Φοίβη, οτι προτιμά την παλιά. Άκουγα επίσης πόσο ήλπιζε οτι όλα αυτά ήταν περαστικά, οτι όταν τελειώσω με την ομάδα θα γίνω πάλι η παλιά καλή Φοίβη, με την οποία ταίριαζε, και η οποία δεν ξυπνούσε μέσα του τις δικές του ανασφάλειες. Θυμάμαι πόσο με πλήγωνε αυτή του η στάση και πόσο μόνη ένιωθα. Θυμάμαι να μπαίνω μισή μέσα στη σχέση, γιατί ολόκληρη δεν χωρούσα πια, και θυμάμαι αυτά τα κομμάτια που δεν χωρούσαν να νιώθουν απελπιστικά νεκρά και απαξιωμένα. Τα παλιά όμως έβρισκαν ανακούφιση εκεί, έβρισκαν ασφάλεια και τη γνωστή αγαπημένη φωλιά τους. Με λίγα λόγια σκιζόμουν στα δυο.
....
Παρόλα αυτά κάποια πράγματα άλλαξαν δραστικά σχεδόν απο μόνα τους. Ουσιαστικά ακολούθησαν τη δική μου αλλαγή. Σχέσεις διαλύθηκαν χωρίς πολύ σαματά, άλλες μεταμορφώθηκαν, νέες πιο σύμφωνες με μένα ήρθαν στη ζωή μου.

---

Πόσο πολύ με εκφράζουν όλα αυτά που περιγράφεις, λέξη προς λέξη.
Για τις ανασφάλειες του άλλου, το ότι τα παλιά σου γνώριμα κομμάτια έβρισκαν την ασφάλεια, τη φωλιά τους εκεί...Το σκίσιμο στα δύο...Κάποιες σχέσεις που διαλύθηκαν δραστικά, κάποιες που μεταμορφώθηκαν και κάποιες νέες, πιο γεμάτες που ήρθαν στη ζωή μου/σου σαν να συμπλήρωναν ένα κομμάτι που πάντα έλειπε...

Quote:

---

originally posted by Φοίβη
\"Ήταν δύσκολο αλλά ευτυχώς είχα δίπλα μου την οικογένειά μου να με στηρίξει σε όλο αυτο\". Θυμάμαι πόσο παραπονεμένη ένιωσα τότε και πόσο τη ζήλεψα εκείνη τη στιγμή. Ταυτόχρονα όμως ένιωσα να δικαιολογώ τον εαυτό μου για τη δική μου προσκόληση στη δική μου σχέση. Αν χώριζα εγώ, εκτός απο μια μακροχρόνια σχέση, θα έχανα και το υποκατάστατο μιας οικογένειας που ποτέ δεν είχα. Ξαφνικά κατάλαβα γιατί για κάποιους άλλους είναι πιο εύκολο να πάρουν μια τέτοια απόφαση ενώ για μένα ισοδυναμούσε με το να μου κόβονται τα πόδια, οι ρίζες μου.

---

Αυτό δεν μπορώ να σου περιγράψω με΄λόγια πόσο με άγγιξε. Άρχισα να κλαίω μετά από αυτό. Για τις ρίζες μου, για το πόσο αδύναμες είναι, για το πόσο δεν βρήκαν αυτό που τους άξιζε στην ηλικία που έπρεπε. Για το τώρα, το πως τις απλώνω για να αποκομίσω αυτό που μου λείπει. Ένα γιατί παραπονεμένο με πλημμύρισε. Γιατί;
Γιατί μαμά, γιατί μπαμπά;

Μετά από αυτό το κλάμα, όλη την ημέρα ήμουν σε μια θλίψη.
Περίεργη θλίψη.
Όχι ταραγμένη, μα ήρεμη. Αλλά και συνάμα βαθιά.
Δάκρυα να έρχονται σε ανύποπτες στιγμές, στο δρόμο, μετά από μία έξοδο με φίλους, το βράδυ πριν κοιμηθώ.
Δάκρυα λύπης, σα δάκρυα...πένθους. Συνειδητοποίησης. Ότι τελικά κάποια πράγματα χάθηκαν για πάντα, ίσως. Πέθαναν. Κι εγώ θλιβόμουν για αυτά. Τα αποχαιρετούσα έτσι, κάπως.

Και μια φράση μου καρφώθηκε στο μυαλό. \"Πέσε επιτέλους και κολύμπα\". Σε όλη μου τη ζωή, ότι κι αν αντιμετώπισα, όσο τρομερό κι αν ήταν, όσο κι αν το έτρεμα, (είτε πανικοί, είτε το πένθος, είτε διακοπή μακροχρόνιων φιλικών σχέσεων που ήταν το μοναδικό μου στήριγμα αλλά στην ουσία δεν ήταν έτσι τα πράγματα γιατί η φιλία δεν ήταν αληθινή) όταν αποφάσιζα να...πέσω και να κολυμπήσω, μπορεί να πνιγόμουν, αλλά στο τέλος έμαθα να κολυμπάω.
Που είναι λοιπόν εκείνη η μαχητικότητά σου; Είπα στον εαυτό μου. Πως την ξέχασες λοιπόν; Αν δε δοκιμάσεις ξανά να κολυμπήσεις, πώς θα ξαναθυμηθεις πως είναι να κολυμπάς, ελεύθερη, από ότι σε πνίγει;


Κι αν πνιγώ αυτή τη φορά; Τώρα έχω περάσει περισσότερα, πιο πολλά έχουν βαρύνει και γρατσουνίσει την ψυχή μου, σε σχέση με παλαιότερα, μου έλεγα. Δεν έχω ίσως την ίδια μαχητικότητα, αντοχή με παλαιότερα.
Και ξανά μου απαντουσα. Πέσε και κολύμπα... Αν δεν το κάνεις, αυτό δε θα το μάθεις ποτέ.

Quote:

---

originally posted by Φοίβη
Οι ανάγκες σου αλλάζουν, ο εαυτός σου μεταμορφώνεται κι οι σχέσεις σου θα πάρουν μέρος σε αυτό το χορό. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση οτι το παλιό ήταν λάθος ή κακό και το καινούριο είναι σωστό ή καλό ή/και αντίστροφα. Είναι απλά διαφορετικά αλλά αξίζουν το ίδιο.

---

Ναι, αυτό κατάλαβα τόσο καιρό και προσπαθώ να το εμπεδώσω και συναισθηματικά, εκτός από λογικά. Την απενοχοποίηση για αυτά τα κομμάτια στα οποία δε φταίει ένας άνθρωπος. Είναι δύσκολη και επίπονη διαδικασία, γιατί υπάρχουν και πολλά άλλα για τα οποία πραγματικά φταίω και βλάπτω και τον εαυτό μου αλλά κυρίως και τον άνθρωπο που είναι δίπλα μου. Και ο διαχωρισμός, πόσο εύκολος μπορεί να είναι; Καθόλου...
Σ\'ευχαριστώ Φοίβη.

weird μου τόσο όμορφο το κείμενο που πόσταρες.
Και οι πανέμορφες φωτογραφίες του vince ήρθαν και το συμπλήρωσαν...

Σας ευχαριστώ.

Μια πεταλούδα...η ψυχή του καθενός.
Που μεταμορφώνεται μέσα από τη ζωή.
Εύθραστη
στις μπόρες
Μα και με φτερά
που αν μάθει να τα χρησιμοποιεί
μπορεί να ζήσει καλύτερα
πιο όμορφα,
με αλήθεια,
γεμάτα.

Μου θύμισε το τραγούδι:)
\"Σε λάθος δρόμους σε ζητώ
αυτό μου λες και με πονάς
σαν να΄σαι σκόνη μαγική
εξαφανίζεσαι σκορπάς
Δεν σε φτάνω κύκλους κάνω

Μια πεταλούδα η ζωή σου
που πετάει εδώ κι εκεί
μια ηλιαχτίδα το φιλί σου
που γυρεύει να με βρεί\"

Quote:

---

Originally posted by antara
μετά τις παραπάνω πεταλούδες...κι επειδη πρεπει να την πεσω , το μονο που εχω να πω διαβαζοντας με εκπληξη τα γραφομενα σου ανωνυμη ειναι..: ουπς ! η ιστορια της ζωης μου! από το ημερολογιο μου τα αντεγραψες;;; χαχα ! και μετα σου λεει οτι ο ανθρωπος ειναι μοναδικος και καθε σχεση μοναδικη...μμμμ..τελικα δεν ειμαι ουτε και σε αυτο μονη!

---

Χαχα ανταρούλα, πάντα απολαμβάνω το χιούμορ σου:) Είδες; Μοιάζουμε! Χαίρομαι:) Ελπίζω να μοιάζουμε και στο ότι θα έχουμε και οι δύο την ευκαιρία και τη δύναμη να κάνουμε τη ζωή μας όπως θα θέλαμε.

Είμαστε μαζί και μόνοι. Τελικά, αναπάντεχα πολλές φορές, συναντούμε ανθρώπους με τους οποίους μοιάζουμε τόσο πολύ! Μα και διαφέρουμε επίσης. Αυτό είναι που το κάνει πιο όμορφο. Αν ήμασταν ολόιδιοι θα ήταν και πολύ βαρετό.
Αν πάλι όλοι είμασταν μεταξύ μας εντελώς διαφορετικοί, η μοναξιά μας θα ήταν ανυπόφορη. Έτσι, ακουμπόύμε ο ένας τον άλλο, μοιραζόμαστε, αισθανόμαστε λιγότερο μόνοι.

Γιατί, δυστυχώς, σε αυτή τη ζωή, μόνοι ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε...
Οπότε η ανθρώπινη επαφή, η ουσιαστική, μας λυτρώνει.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Μερικές φορές σκέφτομαι το εξής κουφό: αν με χώριζε εκείνος, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Εκεί θα το έπαιρνα απόφαση. Τελεία και παύλα. Δε με θέλει, πάω παρακάτω.

---

Διαβαζοντας αυτο (αλλα και άλλα σημεια) μου ηρθαν στο μυαλο δυο λεξεις: εμπιστοσυνη κ ευθυνη. Ποση δλδ εμπιστοσυνη εχω στις επιλογες που εγω παιρνω? Πόση ευθυνη των πραξεων μου αντεχω να σηκωσω?

Ειναι λοιπον δυσκολο να αποφασισω αν θα μεινω, αν θα φύγω...Κι αν θα μεινω πώς εγω μπορω να διαμορφωσω στο κομματι που μου αναλογει τις προυποθεσεις για την σχεση μας?

Κι αν θα φυγω πώς θα μπορεσει εκεινος να διαχειριστει την απωλεια αυτη...Υποθετω πώς μπορει και εκεινος να το κανει με καποιον τροπο που θα ορισει ο ιδιος.

Σοφία έχεις δίκιο.
Μετάθεση της ευθύνης του εαυτού μου στον άλλο.
Υποσυνείδητα, όσες φορές άνοιξα συζητήσεις, ήταν σαν να λέω: κοίτα πως έχουν τα πράγματα, είναι πολύ αβέβαια, καλύτερα να φύγεις. Εγώ όμως, δεν παίρνω την απόφαση αυτή (την ευθύνη δηλαδή). Αν θέλεις, πάρ\'την εσύ!

Γιατί αν την πάρεις εσύ κι όχι εγώ, δε θα έχω μετά να κατηγορήσω εμένα αν τελικά η απόφαση που πήρα δε με ικανοποιεί. Το μονο που θα πρέπει να κάνω είναι να την αποδεχτώ. Κάτι που σε μένα μοιάζει λιγότερο τρομερό από το να σηκώσω το βάρος της ευθύνης για την επιλογή μιας απόφασης.

Έχεις δίκιο...

\"Κι αν θα φυγω πώς θα μπορεσει εκεινος να διαχειριστει την απωλεια αυτη...Υποθετω πώς μπορει και εκεινος να το κανει με καποιον τροπο που θα ορισει ο ιδιος. \"
Και μαζί με αυτό, αυτό θα κάνει και σ\'εμένα την ίδια πιο δύσκολη τη διαχείριση της δικής μου απώλειας. Οπότε, αν ο άλλος ήταν \"καλά\" με όλο αυτό, αυτό θα με ανακούφιζε αρκετά. Όμως, αυτό που ζητάω είναι παράλογο...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
\"Κι αν θα φυγω πώς θα μπορεσει εκεινος να διαχειριστει την απωλεια αυτη...Υποθετω πώς μπορει και εκεινος να το κανει με καποιον τροπο που θα ορισει ο ιδιος. \"
Και μαζί με αυτό, αυτό θα κάνει και σ\'εμένα την ίδια πιο δύσκολη τη διαχείριση της δικής μου απώλειας. Οπότε, αν ο άλλος ήταν \"καλά\" με όλο αυτό, αυτό θα με ανακούφιζε αρκετά. Όμως, αυτό που ζητάω είναι παράλογο...

---

Μήπως πας να παρεις την και την ευθυνη του πώς θα ειναι αυτος? ή μηπως το χρησιμοποιεις σαν αλλοθι ωστε να μην λαβεις αποφασεις?....

anwnimi νομίζω οτι συναντηθήκαμε πολύ βαθιά αυτές τις μέρες με όλη τη συν-κίνηση που αυτό φέρνει...
Δεν έχω λόγια να εκφράσω τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται απο το ποστ σου.
Θέλω μόνο να σε ευχαριστήσω κι εγώ, μέσα απο την ψυχή μου, και να σου χαρίσω μια ζεστή, σφιχτή αγκαλιά...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Aνώνυμη μου,
ανησυχίες πίεσης....Αυτό νιώθω.
Εσωτερική πίεση για να παρθούν κάποιες αποφάσεις τις οποίες δεν ξεκαθαρισες.
Να μείνω?να επισημοποιήσουμε?ή να φύγω?Τώρα έχω χρόνο-χωρίς υποχρεώσεις πια- κ το ξεκαθάρισμα πιέζει.Είναι η σειρά του......(τα γράφω έτσι όπως μου ρχονται,δεν ξέρω κατά πόσο πέφτω μέσα γιατί δεν ξέρω τπτ για τη ζωή σου).


Άρσι μου μέσα πέφτεις.
Το μόνο θετικό είναι ότι η επιλογή \"να επισημοποιήσω\" δεν υπάρχει πλέον - ευτυχώς σε αυτό είμαι κάθετη. Όσο για τις άλλες δύο \"να μείνω ή να φύγω\" το ξέρω ότι πρέπει να φύγω. Το ξέρω. Αλλιώς κάνω κακό τόσο σε μένα όσο και στον άλλο. Το θέμα είναι ότι δε θελω να φύγω και να γυρίσω τρέχοντας από αδυναμία, από μοναξιά, από νοσταλγία. Εκεί θα μου/του κάνω περισσότερο κακό.
Απλά ε΄πειδή δε νιώθω τη δύναμη, μάλλον δεν έχω κατασταλλάξει ακόμα πως ακριβώς είμαι, μένω.

Έλα όμως που υπάρχουν στιγμές που δεν έχω ούτε τη δύναμη να φύγω ούτε να μείνω! Και χτες ήταν ακόμα μία τέτοια στιγμή. Δεν ξέρω αν το έχει νιώσει κανείς αυτό, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Πνίγομαι που μένω, πνίγομαι και αν φύγω.


Είναι η σύγκρουση ανώνυμη....θέλει το χρόνο της κ τη δουλειά της να γύρει ομαλά στη μια κατεύθυνση απ\'τις δύο.Υπό πίεση ντε κ καλά να γύρει,συμβαίνουν τα υπόλοιπα...με το χρόνο όλα θα γίνουν.Όχι με το άφημα αλλά με τον εποικοδομητικό χρόνο.

Όλο αυτό συνδυάζεται με το θέμα του χρόνου που κυλάει κ πιέζει ακόμα περισσότερο.



Ναι ο χρόνος πάντα με πίεζε. Όσο μικρή κι αν ήμουν τον ένιωθα απειλή.
Τώρα τελευταία όμως άλλαξα τακτική.
Προσπαθώ να μη με νοιάζει.
Από την άλλη, κάποιες φορές φτάνω στο αντιθετο άκρο. Του να μη με νοιάζει καθόλου οπότε να επαναπαύομαι στην στασιμότητα.


Όσο για το καλύτερα να μη σ΄αγαπούν κ ας αγαπάς σε καταλαβαίνω γιατί το έχω κι εγώ κ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απλά θέλω να μεταθέσω την ευθύνη της ζωής μου αλλού.Δε μ΄αγαπάει άρα φυσικό κ επόμενο φεύγω,βγαίνω απ\'το ΄καταραμμένο΄ μπέρδεμα!!!Μ΄αγαπάει?το ΄μπέρδεμα΄ υφίσταται δυνατό κ εγώ καλούμαι να πάρω απόφαση για τη ζωή μου.



Εδώ έπεσες τόσο μέσα.
Ακριβώς. Μεταθέτω την εύθύνη αλλού.
Τι πονάει πιο πολύ; Να μη βλέπεις και να κάνεις τα λάθη ή να τα βλέπεις και να εξακολουθείς να τα κάνεις;


Τι να πω στην παραπάνω ερώτηση...κ τα 2 είναι άστα να πάνε αφού το λάθος τελικά γίνεται κ αυτό είναι που πονάει..

Δύσκολη κατάσταση αλλά μη φοβάσαι για την αβυσσο που λες ότι βλέπεις να πλησιάζει, κ μην τα βάζεις με τον εαυτό σου εκεί που δε φταίει....
Δλδ μη γενικεύεις το κακό κ μην τα βάζεις συνολικά με τον εαυτό σου.


Κι όμως φταίω Άρσι. Δεν είμαι άμοιρη ευθυνων. Πρωτίστως απέναντι στον εαυτό μου. Επειδή το έχω ξαναζήσει το έργο, κάθε φορά που πιεζόμουν έτσι συνασθηματικά (να μείνω ή να φύγω- 2 φορές για την ακρίβεια) ξανακορυφώνονταν οι πανικοί. Και λέω πότε το πάθημα θα μου γίνει μάθημα επιτέλους;


Μπορεί να φταις ανώνυμη που τον πιέζεις.Σ\'αυτό το συγκεκριμένο σημείο.Ο τρόπος που τον στήνεις στη γωνία κ ζητάς να αποφασίσει εδώ κ τώρα.Μάλλον δεν είναι έτοιμος ακόμα αλλά προετοιμάζεται..

Μια συγκεκριμένη κατάσταση προκαλεί όλη αυτή την ανακατοσούρα κ όχι το σύνολό σου ή αυτό που είσαι.Στο λέω γιατί το έχω κάνει εκατομμύρια φορές,να με ενοχλεί κάτι συγκεκριμένο(κ πολλές φορές κάτι πολύ απλό π.χ.έχω μπουχτίσει κ θέλω να βγω να ξεδώσω-όσο γελοίος λόγος κ αν ακούγεται....)κ αν δεν επικεντρωθώ σ\'αυτό που με ενοχλεί τελικά ή δεν το βρώ μπλέκομαι με τον εαυτό μου,τα βάζω μαζί του κ ...αποτέλεσμα κανένα....

Δεν ξέρω τι είναι αυτό.Επαφή με το μέσα?άκουσμα επιθυμιών?αναγκών του εαυτού μας???

Σε όλα αυτά που γράφεις,εκτός του ότι νομίζω πως σε καταλαβαίνω πως νιώθεις,
βλέπω απλά ένα συγκεκριμένο πρόβλημα-σύγκρουση κ αφορά τη σχέση σου.

Όλα αυτά δικές μου σκέψεις διαβάζοντας τα όσα έγραψες,μπορεί να πέφτω κ έξω,
πάντως κατανοητή έγινες σε μένα τουλάχιστον...η αποκωδικοποίηση δεν ξέρω κατά ποσο ταιριάζει....

---

Σ\'ευχαριστώ που με ένιωσες Άρσι. Μια χαρά το έκανες. Το θέμα είναι ότι και πάλι, έχω κολλήσει.

---

Πάντως ανώνυμή μου πιστεύω ότι όλα θα πάρουν το δρόμο τους στην ώρα τους.Θέλεις απλά το χρόνο σου.Για μένα χαλάρωσε απέναντι στο θέμα της απόφασης κ απλά σκέψου,σύλλεξε πληροφορίες:τι θες απ\'τη σχέση σου?σε καλύπτει?σαν άνθρωπο?σαν γυναίκα?σαν προσωπικότητα?θα μπορούσες να φανταστείς τη ζωή σου μαζί του για πάντα?..κ.λ.π.
Εύχομαι να είσαι καλύτερα:)

Quote:

---

originally posted by Sofia
Μήπως πας να παρεις την και την ευθυνη του πώς θα ειναι αυτος? ή μηπως το χρησιμοποιεις σαν αλλοθι ωστε να μην λαβεις αποφασεις?....

---

Στο πρώτο σκέλος θα απαντήσω πως ναι. Ίσως γιατί νιώθω υπεύθυνη και ενοχές για πολλά που έχουν συμβεί, για τη δική μου \"ελλειματική\" αγάπη απέναντί στη μεγαλύτερη αγάπη που μου προσφέρει ο άλλος. Οπότε φορτώνομαι και την ευθύνη του πως θα είναι αυτός. Γιατί το πως θα είναι (χάλια δηλαδή) οφείλεται και στη δική μου στάση και συμπεριφορά. Γιατί κι εγώ με τη σειρά μου, επένδυσα στη σχέση αυτή, όπως κι εκείνος. Όταν όμως άλλαξα, δεν το έδειξα τόσο άμεσα, ότι κοίτα, μην επενδύεις και τόσο πλέον σε μας. Άρχισα εδώ και πολύ καιρό να το κάνω, να του δείχνω την αβεβαιότητα που υπάρχει αλλά όχι τόσο όσο θα ήθελα. Σαν να φοβάμαι, όχι μόνο για κείνον αλλά και για μένα. Του τι υπάρχει μετά. Γιατί, το κακό είναι ότι όσο και να θέλω να είμαι μόνη μου, έχω ξεχάσει το πως είναι αυτό! Όσο κι αν δε με καλύπτει η τωρινή κατάσταση, είναι γνώριμη, οικεία. Το άγνωστο, όσο όμορφο κι αν μπορεί να είναι, είναι άγνωστο, ανοίκειο, αβέβαιο.

Το παράδοξο είναι ότι στην ουσία μόνη μου είμαι. Βλεπόμαστε όχι συχνά, βγαίνω πολύ περισσότερο με παρέες δικές μου, δεν \"επικοινωνούμε\" σε πάρα πολλά θέματα, άσπρο-μαύρο δηλαδή.
Οπότε τι είναι αυτό που με δένει; Η αγάπη που μου δείχνει, η αποδοχή, η εμπιστοσύνη, η υποστήριξη, το ότι ξέρω ότι υπάρχει πάντα εκεί, απλά να ακούσει (ακόμα κι αν δε με νιώθει καθόλου), ότι και να γίνει.
Και το επίσης παράδοξο είναι ότι αυτό ισχύει και για μένα. Ότι μου δίνει, του το δίνω, όχι από ενοχή, αλλά επειδή το νιώθω.

Και το άλλο παράξενο είναι ότι αυτή η σχέση ξεκίνησε εντελώς διαφορετικά. Ερωτική χημεία, επιπολαιότητα από τη δική του μεριά, πολλοί χωρισμοί στην αρχή, μεγάλη αβεβαιότητα. Κι εγώ να έχω κολλήσει. Καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει τώρα, εδώ και πολύ καιρό. Αυτό βεβαια με ανησυχεί... Μήπως η αβεβαιότητα είναι που με \"ξυπνάει\";

Όμως, όπως είναι τώρα, αυτή η αγάπη, δεν είναι αυτό που θα ήθελα. Δε με καλύπτει τόσο σαν σχέση, αλλά σαν οικογένεια, όπως ξαναείπα. Και αυτό είναι το γεγονός ότι με δυσκολεύει τόσο να φύγω...

Για το δεύτερο σκέλος Σοφία θα σου απαντήσω μάλλον εν μέρει, ναι. Αυτό πρέπει να το σκεφτώ καλύτερα και βαθύτερα μάλλον...

Quote:

---

originally posted by Φοίβη
anwnimi νομίζω οτι συναντηθήκαμε πολύ βαθιά αυτές τις μέρες με όλη τη συν-κίνηση που αυτό φέρνει...
Δεν έχω λόγια να εκφράσω τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται απο το ποστ σου.
Θέλω μόνο να σε ευχαριστήσω κι εγώ, μέσα απο την ψυχή μου, και να σου χαρίσω μια ζεστή, σφιχτή αγκαλιά...

---

Σ\'ευχαριστώ πολύ Φοίβη μου. Και στο παρελθόν, όπως και τώρα, με έχεις νιώσει. Η αγκαλιά που μου χαρίζεις είναι αληθινά αμοιβαία:)

Quote:

---

originally posted by Arsi
Είναι η σύγκρουση ανώνυμη....θέλει το χρόνο της κ τη δουλειά της να γύρει ομαλά στη μια κατεύθυνση απ\'τις δύο.Υπό πίεση ντε κ καλά να γύρει,συμβαίνουν τα υπόλοιπα...με το χρόνο όλα θα γίνουν.Όχι με το άφημα αλλά με τον εποικοδομητικό χρόνο.

---

Έχεις δίκιο Άρσι. Η πίεση και η λήψη αποφάσεων κάτω από πίεση είναι βιαστική αλλά μπορεί και εσφαλμένη. Αλλά αυτό αναρρωτιέμαι. Πόσο χρόνο έχω δώσει στον εαυτό μου; Πάρα πολύ. Πόσο ακόμα πρέπει να δώσω; Πόσο στάσιμη έχω μείνει; Γιατί, κάθε φορά που αισθάνομαι όπως και τώρα, που νιώθω δηλαδή να πνίγομαι, μετά χαλαρώνω, και λέω έλα φτάνει, μην σκέφτεσαι άλλο, χαλάρωσε, δώσε λίγο ακόμα χρόνο, είσαι αδύναμη, ανέτοιμη (κι έτσι πραγματικά νιώθω).
Και μετά πιάνει (με πολύ κόπο βέβαια ακόμα και με πανικούς κάποιες φορές) μιας και μπαίνω σε διαδικασία μουδιάσματος, παγώματος, πολλών ωρών ύπνου (κυριολεκτικά και μεταφορικά), γενικά διάσπασης προσοχής. Μέχρι να γίνει κάτι, μια αφορμή, ή μπορεί και χωρίς συγκεκριμένη αφορμή, που θα με \"ξυπνήσει\" και πάλι.
Οπότε είναι σαν να κάνω όλο κύκλους και μην επιλέγοντας να φύγω από τον κύκλο αυτό σαν να ξέρω ήδη από τώρα πως θα οδηγηθούν τα πράγματα.

Quote:

---

originally posted by Arsi
τι θες απ\'τη σχέση σου?σε καλύπτει?σαν άνθρωπο?σαν γυναίκα?σαν προσωπικότητα?θα μπορούσες να φανταστείς τη ζωή σου μαζί του για πάντα?..κ.λ.π.

---

Πολύ δύσκολες ερωτήσεις Άρσι. Σε ευχαριστώ που μου τις κάνεις.
Στο αν με καλύπτει θα πω όχι, μόνο εν μέρει με καλύπτει. Στο αν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου μαζί του για πάντα θα πω όχι γιατί είναι σαν να απαντώ ότι θα μπορούσα να αισθάνομαι πνιγμένη, γεμάτη αμφιβολίες για πάντα.

Άρχισα να παρατηρώ περισσότερο. Να τον κοιτώ, να λέω να θα σου λείψει αυτό το όμορφο που κάνει ή λέει. Ή, θα απαλλαχθείς επιτέλους από εκείνο το τόσο ενοχλητικό στοιχείο του που σε κάνει να ξεκινάς όλο διαφωνίες και συζητήσεις ή να πνίγεσαι. Θα μάθεις ξανά πως είναι να είσαι ανεξάρτητη, να στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις.

Αλλά πάλι στο τέλος ένιωσα όλη την γκάμα συναισθημάτων μέσα σε λίγες ώρες. Η απόλυτη κυκλοθυμία. Το καλό και κακό είναι ότι το παθαίνω μόνο μέσα στη συγκεκριμένη σχέση και όχι έξω από αυτή. Γιατί, είναι πραγματικά, εκνευριστικό και τρομερά κουραστικό.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Στο πρώτο σκέλος θα απαντήσω πως ναι. Ίσως γιατί νιώθω υπεύθυνη και ενοχές για πολλά που έχουν συμβεί, για τη δική μου \"ελλειματική\" αγάπη απέναντί στη μεγαλύτερη αγάπη που μου προσφέρει ο άλλος.
Το αν υπάρχει ή όχι επιθυμία και αγάπη, είναι κάτι που απλά συμβαίνει. Δεν το επιλέγουμε. Πώς μπορείς να νιώθεις ενοχές για τα ασθενέστερα αισθήματά σου, σαν τα αισθήματα να ήταν κάτι που θα μπορούσες να είχες ζητήσει με παραγγελία? Κανένας δεν ελέγχει τα συναισθήματά του, το πώς δημιουργούνται. Καταλαβαίνω την Ενοχή, αλλά μήπως τελικά, η αιτία της είναι βαθύτερη? Μήπως έρχεται απο αλλού?



Οπότε φορτώνομαι και την ευθύνη του πως θα είναι αυτός. Γιατί το πως θα είναι (χάλια δηλαδή) οφείλεται και στη δική μου στάση και συμπεριφορά.
Σαν όλα να εξαρτώνται απο εσένα? σαν εσύ να κινείς τα νήματα και να αποφασίζεις και για τους 2? Θα είναι χάλια, λες... είσαι αλήθεια τόσο σίγουρη για το πώς θα είναι τα πράγματα? Εννοείται οτι βραχυπρόθεσμα θα πονέσει, αλλά.... στο μακροπρόσθεσμο παρόν, είναι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ πιστεύεις? Ή απλά είστε και οι 2 συμβιβασμένοι?


Σαν να φοβάμαι, όχι μόνο για κείνον αλλά και για μένα. Του τι υπάρχει μετά. Γιατί, το κακό είναι ότι όσο και να θέλω να είμαι μόνη μου, έχω ξεχάσει το πως είναι αυτό! Όσο κι αν δε με καλύπτει η τωρινή κατάσταση, είναι γνώριμη, οικεία. Το άγνωστο, όσο όμορφο κι αν μπορεί να είναι, είναι άγνωστο, ανοίκειο, αβέβαιο.
Αρα η τωρινή κατάσταση, καλύπτει την ανάγκη σου να νιώθεις οικεία, ασφάλεια του γνωστού, να αποφεύγεις να ριχτείς στον φόβο του άγνωστου. Φυσικά λοιπόν και κάτι παίρνεις απο αυτή τη σχέση, όπως κι εκείνος. Ανάγκες καλύπτετε και οι δύο. Το θέμα είναι ποιές καλύπτονται, ποιές μένουν ακάλυπτες, και τι βαραίνει περισσότερο στην προσωπική σας ζυγαριά.




Οπότε τι είναι αυτό που με δένει; Η αγάπη που μου δείχνει, η αποδοχή, η εμπιστοσύνη, η υποστήριξη, το ότι ξέρω ότι υπάρχει πάντα εκεί, απλά να ακούσει (ακόμα κι αν δε με νιώθει καθόλου), ότι και να γίνει.

Βρίσκω πολύ εύστοχο που χρησιμοποιείες το \"δένει\". Αρα, σε δένει η ανάγκη σου να νιώθεις οτι κάτι σταθερό υπάρχει πάντα εκεί. Μήπως, αν έβρισκες αυτό το σταθερό μέσα σου, θα χαλάρωνε ο κόμπος?





Όμως, όπως είναι τώρα, αυτή η αγάπη, δεν είναι αυτό που θα ήθελα. Δε με καλύπτει τόσο σαν σχέση, αλλά σαν οικογένεια, όπως ξαναείπα. Και αυτό είναι το γεγονός ότι με δυσκολεύει τόσο να φύγω...

Εχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο οτι και για κείνον δεν είναι αυτό που θα ήθελε? Αλλά κι οτι κι εκείνος σε βλέπει σαν οικογένεια? Το πρόβλημα είναι, όταν βλέπεις τον σύντροφό σου, σαν οικογένεια μεν, αλλά όχι με την έννοια του \"συζύγου\", μα με εκείνη του γονιού...

---

Ισως η ΟΡΑΣΗ να είναι επώδυνη.
Και πάνω απο όλα, δώσε χρόνο.....
χρόνο.

Πάνω που έλεγα ότι κάνω \"απεξάρτηση\" από το φόρουμ τελικά δεν αντέχω:) Μου αρέσουν αυτά που μου γράφετε...

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Στο πρώτο σκέλος θα απαντήσω πως ναι. Ίσως γιατί νιώθω υπεύθυνη και ενοχές για πολλά που έχουν συμβεί, για τη δική μου \"ελλειματική\" αγάπη απέναντί στη μεγαλύτερη αγάπη που μου προσφέρει ο άλλος.
Το αν υπάρχει ή όχι επιθυμία και αγάπη, είναι κάτι που απλά συμβαίνει. Δεν το επιλέγουμε. Πώς μπορείς να νιώθεις ενοχές για τα ασθενέστερα αισθήματά σου, σαν τα αισθήματα να ήταν κάτι που θα μπορούσες να είχες ζητήσει με παραγγελία? Κανένας δεν ελέγχει τα συναισθήματά του, το πώς δημιουργούνται. Καταλαβαίνω την Ενοχή, αλλά μήπως τελικά, η αιτία της είναι βαθύτερη? Μήπως έρχεται απο αλλού?


Έχεις τόσο δίκιο για αυτό. Απλά είναι πιο δύσκολο για μένα όταν εμένα μου \"τελειώνει\" και πρέπει να \"απολογηθώ\" παρά όταν \"τελειώνει\"του άλλου οπότε εκεί πρέπει απλά να το δεχτώ και να πάω παρακάτω.
Ωστόσο έχεις δίκιο. Θα πρέπει να απενεχοποιήσω εντελώς τον εαυτό μου σε αυτό. Τώρα για την ενοχή και από το που μπορεί να έρχεται, εκεί δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι, πραγματικά.


Οπότε φορτώνομαι και την ευθύνη του πως θα είναι αυτός. Γιατί το πως θα είναι (χάλια δηλαδή) οφείλεται και στη δική μου στάση και συμπεριφορά.
Σαν όλα να εξαρτώνται απο εσένα? σαν εσύ να κινείς τα νήματα και να αποφασίζεις και για τους 2? Θα είναι χάλια, λες... είσαι αλήθεια τόσο σίγουρη για το πώς θα είναι τα πράγματα? Εννοείται οτι βραχυπρόθεσμα θα πονέσει, αλλά.... στο μακροπρόσθεσμο παρόν, είναι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ πιστεύεις? Ή απλά είστε και οι 2 συμβιβασμένοι?


Συμβιβασμός. Σκληρή λέξη μα και αληθινή.
Ξέρεις τι μου τι σπάει; Ότι ενώ μερικές φορές βλέπω ότι μπορεί ο συμβιβασμός να είναι και από τις δύο μεριές, όταν ξεκινάω μια τέτοια συζήτηση, με αντιμετωπίζει λες και είμαι εγώ η τρελή, η συμβιβασμένη, η άδικη. Και ενώ στην αρχή θυμώνω, μετά γεμίζω με ενοχές και πιστεύω αυτά που ακούω, αντί να πιστεύω στη δική μου κρίση...



Σαν να φοβάμαι, όχι μόνο για κείνον αλλά και για μένα. Του τι υπάρχει μετά. Γιατί, το κακό είναι ότι όσο και να θέλω να είμαι μόνη μου, έχω ξεχάσει το πως είναι αυτό! Όσο κι αν δε με καλύπτει η τωρινή κατάσταση, είναι γνώριμη, οικεία. Το άγνωστο, όσο όμορφο κι αν μπορεί να είναι, είναι άγνωστο, ανοίκειο, αβέβαιο.
Αρα η τωρινή κατάσταση, καλύπτει την ανάγκη σου να νιώθεις οικεία, ασφάλεια του γνωστού, να αποφεύγεις να ριχτείς στον φόβο του άγνωστου. Φυσικά λοιπόν και κάτι παίρνεις απο αυτή τη σχέση, όπως κι εκείνος. Ανάγκες καλύπτετε και οι δύο. Το θέμα είναι ποιές καλύπτονται, ποιές μένουν ακάλυπτες, και τι βαραίνει περισσότερο στην προσωπική σας ζυγαριά.


ΑΥτό το τελευταίο. Το τι βαράινει στην ζυγαριά του καθενός είναι πολύ εύστοχο. Πάρα πολύ.



Οπότε τι είναι αυτό που με δένει; Η αγάπη που μου δείχνει, η αποδοχή, η εμπιστοσύνη, η υποστήριξη, το ότι ξέρω ότι υπάρχει πάντα εκεί, απλά να ακούσει (ακόμα κι αν δε με νιώθει καθόλου), ότι και να γίνει.

Βρίσκω πολύ εύστοχο που χρησιμοποιείες το \"δένει\". Αρα, σε δένει η ανάγκη σου να νιώθεις οτι κάτι σταθερό υπάρχει πάντα εκεί. Μήπως, αν έβρισκες αυτό το σταθερό μέσα σου, θα χαλάρωνε ο κόμπος?


Αυτό το έχω πει πολλές φορές μέσα μου. Θα προσπαθήσεις να γίνεις εσύ ο γονιός του εαυτού σου. Οπότε δε θα χρειάζεσαι μετά \"γονιό\". Κι όλο μου έδινα χρόνο. Και ξανά και ξανά...
Όμως, για πρώτη φορά βλέπω ότι κάνω συνεχώς κύκλους. Μήπως θα πρέπει, ακόμα κι αν δε νιώθω τόσο έτοιμη, να τολμήσω; Να πέσω και να κολυμπήσω όπως έλεγα και σε προηγούμενο ποστ μου;
Φαντάζομαι ένα παιδί που κοιτά το νερό και θέλει να μπει μέσα.
Αν του αναλύσουμε το πως είναι να κολυμπάμε, και το πως πρέπει να το κάνουμε για να τα καταφέρουμε, τους κινδύνους αλλά και την ομορφιά, σίγουρα θα είναι καλύτερα από το να το βουτήξουμε μέσα και να του πούμε κολύμπα τώρα. Μπορεί και να τα καταφέρει σε μια τέτοιο σοκ, μπορεί και όχι.

Όμως, το παιδί νομίζει ότι έχει ξεχασει να κολυμπάει. Έχει αποκτήσει και κάποιες φοβίες σε σχέση με το κολύμπι. Η ανάλυση το βοηθά. Αλλά λόγω των δικών του ελλειμάτων, ίσως μέινει αιωνίως στην ανάλυση με τη δικαιολογία \"δεν είμαι ακόμα έτοιμος για να κολυμπήσω\";

Μήπως πρέπει να βουτήξει για να πάρει μια γεύση από κολύμπι, ακόμα κι αν δε νιώθει 100% ετοιμο;




Όμως, όπως είναι τώρα, αυτή η αγάπη, δεν είναι αυτό που θα ήθελα. Δε με καλύπτει τόσο σαν σχέση, αλλά σαν οικογένεια, όπως ξαναείπα. Και αυτό είναι το γεγονός ότι με δυσκολεύει τόσο να φύγω...

Εχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο οτι και για κείνον δεν είναι αυτό που θα ήθελε? Αλλά κι οτι κι εκείνος σε βλέπει σαν οικογένεια? Το πρόβλημα είναι, όταν βλέπεις τον σύντροφό σου, σαν οικογένεια μεν, αλλά όχι με την έννοια του \"συζύγου\", μα με εκείνη του γονιού...


Κι αυτό το θεωρώ εύστοχο. Άλλο οικογένεια ως σύζυγος κι άλλο οικογένεια ως γονιός. Εκεί χαλάει το πράγμα...

---

Ισως η ΟΡΑΣΗ να είναι επώδυνη.
Και πάνω απο όλα, δώσε χρόνο.....
χρόνο.

---

Ανώνυμή μου,καταρχήν νομίζω πως σε καταλαβαίνω.
Έχω περάσει παρόμοια κατάσταση σε 2 προηγούμενες μακροχρόνιες σχέσεις μου.Ειδικά στην 1η ΄αρρώστησα΄ απ\'την πίεση....

Δε μπορούσα με τίποτα.Το παιδί ήταν διαμάντι.Δεν υπήρχε αφορμή στο τίποτα εκτός του ότι τελείωσε εντελώς το ερωτικό στοιχείο.

Η κατάσταση είναι αφόρητη.Βλέπεις τι πρέπει να γίνει αλλά είναι σα να σε έχουν δέσει χειροπόδαρα να μην το κάνεις κ προσωπικά ακόμα μια φορά ένιωθα σα λιοντάρι σε στενό κλουβί κ νόμιζα θα πάθω έξρηξη.Οπότε μου βγαίναν ψυχοσωματικά,άγχος,θλίψη κ.λ.π.

Στη 2η είχα σοβαρό λόγο να χωρίσω γιατί κακοποιούμουν ψυχολογικά.Παρόλα αυτά τα ίδια παντελή μου ,τα ίδια παντελάκι....άσε που το μοιρίζεται ο άλλος ότι το πας για χωρισμό κ γίνεται ΄χαλί΄ με αποτέλεσμα να δυσκολεύει ακόμα περισσότερο η κατάσταση(αυτό συνέβη κ στις 2)...

Εκεί που κατέληξα,παρατηρώντας το παρελθόν κ το πως τελικά χώρισα είναι πως αυτή η πίεση,η ανεξέλεγκτη βέβαια, χειρότερα τα έκανε τα πράγματα παρά καλύτερα...
κ την υγεία μου χαλούσε κ τη δύναμή μου να προχωρήσω.
Κ στις 2 περιπτώσεις έφαγα ένα φλασάκι τελικά,έφευγε ο νους μου απ\'τη σχέση κ το κέντρο μετατοπιζόταν απ\'τη σχέση σε μένα.Δλδ άφηνα το δίλημμα(σύγκρουση όπως θες πες το)στην άκρη κ δυνάμωνα εμένα.Όχι ότι δεν έβλεπα το πρόβλημα απλά έλεγα οκ,για μένα τι κάνω τώρα εκτός αυτής της απόφασης.

Στην πρώτη περίπτωση άρχισα να βγαίνω πιο συχνά,να διασκεδάζω με τους φίλους μου κ να το ευχαριστιέμαι(χωρίς η σύγκρουση να με κυνηγάει κ να μπλοκάρει το μυαλό μου),να ζω τις στιγμές με μένα αφήνοντας στην άκρη-στο μυαλό μου τουλάχιστον- τη σχέση κ το τι θα κάνω.Εκεί είδα κ μια άλλη πλευρά που δεν την έβλεπα τελευταία.Πως είναι να περνάς καλά.Άρχισα να βλέπω ερωτικά άλλα άτομα.Ήταν σαν να ξυπνάει κάτι κοιμισμένο μέσα μου.
Έτσι ξαφνικά ήρθε η μέρα που μου βγήκε τόσο άνετα απ\'το στόμα(ούτε που τη φανταζόμουν τόση άνεση)....όχι ότι δεν πόνεσα πάλι.Αυτό συνέβη σε μικρό διάστημα απ\'τη στιγμή που μετατοπίστηκε το κέντρο σκέψης μέσα μου.

Στη 2η περίπτωση άφησα πάλι κάποια στιγμή την πίεση(1,5 χρόνο πίεση κ παραπάνω-ειδικά τότε του το είχα πει στα ίσα πολλές φορές:θέλω να χωρίσω κ δε μπορώ.Κ η απάντησή του...:δε θες να χωρίσουμε,αν το ήθελες θα το έκανες...
Μπορεί να είχε κ δίκιο τώρα που το καλοσκέφτομαι...γιατί όταν κατασταλάζουμε σε κάτι η απόφαση είνα άμεση) κ ρίχτηκα στους στόχους μου.Το πτυχίο μου που είχα αφήσει στη μέση,στη λύση πρακτικών προβλημάτων.Πάλι όταν δυνάμωσε ο εαυτός μου άρχισε να ξυπνάει μια ΄κοιμισμένη΄ πλευρά μέσα μου κ το αποφασιστικό ξεστόμισμα του χωρισμού έγινε πολύ εύκολα κ καμία σχέση με τη δυσκολία που φανταζόμουν εν ώρα πίεσης.

Τώρα νομίζω πως ξέρω,τουλάχιστον για μένα, πως αυτό που θα βοηθούσε σε παρόμοια κατάσταση είναι να αφήσω στην άκρη τη σύγκρουση χωρίς να πιέζω καθόλου τον εαυτό μου να αποφασίσει,να δυναμώνω τον εαυτό μου,ακούγοντάς τον κ κάνοντας πράγματα που μπορώ για αυτόν(π.χ. μπορεί να τον ακούω κ στη σύγκρουση αλλά εκεί είναι μοιρασμένος ακόμη οπότε δεν έχει κ σαφείς ΄απαιτήσεις΄ από μένα-οπότε το αφήνω στην άκρη μέχρι κ να ξεκαθαρίσει...)συνεχώς κ συλλέγοντας πληροφορίες για τη σχέση μου(οι οποίες βγαίνουν κ πιο άνετα αν δεν είναι υπό πίεση κ πιο καθαρές ).
Δλδ ένα κατευθυνόμενο μετατόπισμα του κέντρου απ\'τη σχέση,σε μένα.
Βέβαια αυτό γίνεται κατευθυνόμενα?Γιατί στις προηγούμενες φάσεις έγινε αυθόρμητα.

Νομίζω πως ναι.

Απλά στη συγκεκριμένη φάση ο εαυτός έχει κ άλλες αναγκες πέρα απ\'την έντονη της επίλυσης της σύγκρουσης,οπότε μην παραμερίζοντάς τες κ στρέφοντας το βλέμμα σ\'αυτές το κέντρο αρχίζει να αλλάζει κ όχι να μονοπωλεί τη ζωή η ΄καταραμένη απόφαση΄ όπως συνέβαινε σε μένα.

Οπότε ανώνυμή μου,θα σού\'λεγα ακόμα μια φορά άσε το χρόνο να κυλάει,η απόφαση θα έρθει μόνη της αλλά μέσα σε όλη αυτή τη φάση μη σταματάς να φροντίζεις τις υπόλοιπες ανάγκες του εαυτού σου κ μάλιστα πιο έντονα....Π.χ. το καλοκαίρι.Είπες πως για σένα το Καλοκαίρι ήταν πάντα το καλύτερό σου.Κανόνισε διακοπές με παρέα που σου αρέσει κ πέρνα καλά ξεχνόντας εντελώς τη σύγκρουση,κάλυψε,κάλυψε ανάγκες σου....κ η απόφαση μπορεί να έρθει πολύ πιο ομαλά κ ανώδυνα...

Ακόμα κ αν δε σκεφτόμαστε ένα θέμα,όταν φροντίζουμε τον εαυτό μας υπάρχει κάπου μέσα μας ένα εργοστασιάκι που δουλεύει αθόρυβα κ αδιάκοπα για μας κ μας παρουσιάζει το προιόν του έτοιμο...όπως ακριβώς γίνονται κ οι συνειδητοποιήσεις,σε ξεκάρφωτο χρόνο κ ποτέ πάνω στην πίεση να συνειδητοποιήσουμε.

Κ μην παρεξηγηθώ!Δε μιλάω για υπεκφυγή,εννοείται πως πρέπει να βλέπουμε τα προβλήματά μας κ να αποφασίζουμε για τη λύση τους,
αναφέρομαι όμως σε τέτοιες καταστάσεις που φαντάζουν άλυτες κ εμείς αδύναμοι στο να αποφασίσουμε στο εδώ κ τώρα.
Πολλά φιλιά:)

Άρσι,
σ\'ευχαριστώ που μου μοιράζεσαι εδω τα βιώματά σου. Με βοηθά.
Με ενθαρρύνει το γεγονός ότι αυτό που θεωρούσες κάποτε δύσκολο ακόμα και να το εκστομίσεις, τελικά σου βγήκε εντελώς φυσικά.
Μου θύμισε εμένα πέρσι, που ενώ είχε δεχτεί να χωρίσουμε, από δική μου πρωτοβουλία βέβαια, δεν είπα τελικα το οριστικό τέλος. Φοβήθηκα, είχα καταβληθεί προηγουμένως από τρομερό άγχος, του είπα οτι σκέφτομαι να χωρίσουμε γι\'αυτό ακριβώς το λόγο, ότι η σχέση είναι που μου δημιουργεί όλα αυτά τα συμπτώματα, το σκέφτηκε, μου είπε εντάξει αν το θες, κι εγώ δεν το προχώρησα! Το άγχος που με είχε κυριεύσει με έκανε να αισθάνομαι πολύ χάλια.

Νιώθω όμως, ότι αν συνεχίσω να δίνω χρόνο, θα μου επιστρέψει το τεράστιο άγχος.
Βέβαια, κι αν χωρίσω, είμαι σίγουρη ότι θα γεμίσω πάλι άγχος. Αλλά αυτό το έργο δεν το έχω δει. Έχω δει μόνο το παραπάνω.

Καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες Άρσι μου. Αυτό κάνω όλο τον υπόλοιπο καιρό. Φροντίζω εμένα, περνάω καλά. Ένας φίλος μου με πειράζει κιόλας, μου λέει έχεις βρει τον τέλειο συνδυασμό, βγαίνεις μόνη, ξενυχτάς, υπάρχει ελευθερία στη σχέση. Ναι καλά του λέω, δεν είναι όλα τόσο ρόδινα.

Αυτό με το εργοστάσιο που λες είναι πολύ εύστοχο. Μου άρεσε.

Όμως, έρχονται περίοδοι, όπως αυτή, που δεν μπορώ να το κάνω, να μετατοπίζω το κέντρο. Πνίγομαι.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi


Όμως, έρχονται περίοδοι, όπως αυτή, που δεν μπορώ να το κάνω, να μετατοπίζω το κέντρο. Πνίγομαι.

---

anwnimi εσυ εισαι το κεντρο, οπου κ αν πας, οτι κ αν κανεις. αλλα ειδωμενο ή βιωμενο κ απο άλλες πλευρες. Ισως αν αναπτύξεις ή μεινεις κ σε αλλες πλευρες του εαυτου σου βρεις τις αναγκες που ψάχνεις να καλύψεις κ πώς το κανεις στο μεχρι τωρα. κι ετσι πάρεις κ τις απαντησεις που ψάχνεις.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Το άγχος που με είχε κυριεύσει με έκανε να αισθάνομαι πολύ χάλια.

Νιώθω όμως, ότι αν συνεχίσω να δίνω χρόνο, θα μου επιστρέψει το τεράστιο άγχος.
Βέβαια, κι αν χωρίσω, είμαι σίγουρη ότι θα γεμίσω πάλι άγχος. Αλλά αυτό το έργο δεν το έχω δει. Έχω δει μόνο το παραπάνω.

---

Αν μπορείς να χωρίσεις ανώνυμη κάντο!Μη φοβάσαι το άγχος.
Είναι το άγχος της αλλαγής κ του καινούριου κ αν κάνεις λίγο υπομονή θα περάσει κ θα είσαι 100 φορές καλύτερα!Αυτό πιστεύω.

Είναι ένα αναγκαστικό στάδιο χωρισμού αλλά μετά το ξελάφρωμα θα είναι τεράστιο......

Μη φοβάσαι το μετέπειτα άγχος φανταζόμενη ένα έργο που δεν έχεις δει!Σε νιώθω πως έχει γύρει αρκετά η ζυγαριά στο ότι θες να χωρίσεις(διόρθωσέ με αν κάνω λάθος) κ ότι έμεινε ο φόβος για το νέο.
Κάντο.

Νομίζω πως σε έχω καταλάβει καλύτερα μ\'αυτό το μνμ.Η ισχυρή σύγκρουση νομίζω πως πέρασε κ έμεινε μόνο το διαδικαστικό κομμάτι.Κάνω λάθος?
Πάντως για την υγεία σου μη φοβάσαι.Όντως είναι πολύ χειρότερο να μένεις κάπου που καταβάθος δε θες κ δε σε γεμίζει απ\'το να περάσεις ένα μικρό διάστημα προσαρμογής κ ΄θλίψης΄ για έναν χωρισμό.

Μέχρι...να έρθει το καινούριο που ....ζητάει το μέσα σου....κ να σε απογειώσει...να σε ξεδιψάσει....να σου προσφέρει αυτά που πραγματικά έχεις ανάγκη.

[quote]Originally posted by anwnimi
Πάνω που έλεγα ότι κάνω \"απεξάρτηση\" από το φόρουμ τελικά δεν αντέχω:) Μου αρέσουν αυτά που μου γράφετε...




Έχεις τόσο δίκιο για αυτό. Απλά είναι πιο δύσκολο για μένα όταν εμένα μου \"τελειώνει\" και πρέπει να \"απολογηθώ\" παρά όταν \"τελειώνει\"του άλλου οπότε εκεί πρέπει απλά να το δεχτώ και να πάω παρακάτω.
Ωστόσο έχεις δίκιο. Θα πρέπει να απενεχοποιήσω εντελώς τον εαυτό μου σε αυτό. Τώρα για την ενοχή και από το που μπορεί να έρχεται, εκεί δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι, πραγματικά.



Καταλαβαίνω τι εννοείς, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις κι εγώ προτιμώ τον ρόλο του θύματος απο εκείνο του θύτη. Ωστόσο, μπορεί κάποιος να δει διαφορετικά το πλαίσιο. Θύτης δεν είναι εκείνος που μιλά την αλήθεια των αισθημάτων του, αλλά εκείνος που την αποσιωπά στον άλλο, ακόμα κι αν είναι απο φόβο. Και συχνά τον ρόλο αυτό τον έχουν και οι 2, όταν η επικοινωνία δεν είναι ανοιχτή και διάφανη.





Συμβιβασμός. Σκληρή λέξη μα και αληθινή.
Ξέρεις τι μου τι σπάει; Ότι ενώ μερικές φορές βλέπω ότι μπορεί ο συμβιβασμός να είναι και από τις δύο μεριές, όταν ξεκινάω μια τέτοια συζήτηση, με αντιμετωπίζει λες και είμαι εγώ η τρελή, η συμβιβασμένη, η άδικη. Και ενώ στην αρχή θυμώνω, μετά γεμίζω με ενοχές και πιστεύω αυτά που ακούω, αντί να πιστεύω στη δική μου κρίση...





Θα μείνω στην φράση σου, \"το πώς θα είναι εξαρτάται απο μένα\". Επέτρεψέ μου να βρίσκω λίγο βαριά αυτή τη φράση. Νομίζω οτι η αλήθεια είναι πως πολλά θέματα της σχέσης σου εξαρτώνται και απο σένα, μα επίσης πως το πώς θα είναι εκείνος, μετά απο έναν χωρισμό στο ευρύτερο μέλλον, δεν το ξέρεις. Όπως δεν το ξέρεις και για εσένα. Άλλο το τί φανταζόμαστε και άλλο το τί θα γίνει εν τέλει.
Εντάξει, με τα λόγια το αρνείται. Ισως έχει κι αυτός τους φόβους του που το κάνει. Στη θέση σου θα πίστευα πιο πολύ αυτό που θα ένιωθα οτι εισπράττω απο τις πράξεις και την συμπεριφορά του, παρά απο τα λόγια του.
Σε βάζει στην θέσσ της άδικης κι εσύ δέχεσαι τον ρόλο ε?
Ορίστε, απο εδώ ξεκινούν τα μικρά βηματάκια. Μην μπαίνεις στην θέση που σου δίνει ο άλλος.
Υποστήριξε την δική σου οπτικη, ακόμα κι αν τα περιθώρια ανοικτής επικοινωνίας είναι στενά...






ΑΥτό το τελευταίο. Το τι βαράινει στην ζυγαριά του καθενός είναι πολύ εύστοχο. Πάρα πολύ.



Σ εσένα αυτή τη στιγμή, νιώθω, οτι παλεύουν τα παλιά με τα καινούργια. Είσαι σε μια μεταβατική περίοδο. Με το χρόνο, οι νέες σου ανάγκες θα κερδίζουν περισσότερο βάρος, οπότε η κατάληξη θα έρθει πιο εύκολα, με λιγότερο κόπο, όποια κι αν είναι αυτή.
Οι φόβοι, θα καταλαγιάσουν...







Αυτό το έχω πει πολλές φορές μέσα μου. Θα προσπαθήσεις να γίνεις εσύ ο γονιός του εαυτού σου. Οπότε δε θα χρειάζεσαι μετά \"γονιό\". Κι όλο μου έδινα χρόνο. Και ξανά και ξανά...
Όμως, για πρώτη φορά βλέπω ότι κάνω συνεχώς κύκλους. Μήπως θα πρέπει, ακόμα κι αν δε νιώθω τόσο έτοιμη, να τολμήσω; Να πέσω και να κολυμπήσω όπως έλεγα και σε προηγούμενο ποστ μου;



Εχω ξαναγράψει. Πώς γίνεται κανείς σωστός γονιός για το παιδί του? Με το να διαβάσει όλα τα εγχειρίδια που υπάρχουν? Να αποκτήσει θεωρητικά όλες τις γνώσεις? ΟΧΙ. Οσο κι αν έχει προετοιμαστεί, μόνο γεννώντας και μεγαλώνοντας ένα παιδί, έχοντας όλη την καλή διάθεση να μάθει απο το ίδιο το βίωμα του να έχεις ένα παιδί, θα μαθαίνει να είναι και καλός γονιός. Κανείς μας δεν είναι πριν γεννήσει, μπορεί όμως να γίνει, στην πράξη. Μαθαίνοντας απο τα λάθη του, σιγά σιγά... Και πώς μαθαίνει κανείς να κολυμπάει? Μόνο πέφτοντας μέσα στο νερό, κι ας έχει μελετήσει όλες τις τεχνικές σχετικά με το κολύμπι. Εντάξει στην αρχή θα χρειαστεί τα μπρατσάκια του ;)



Φαντάζομαι ένα παιδί που κοιτά το νερό και θέλει να μπει μέσα.
Αν του αναλύσουμε το πως είναι να κολυμπάμε, και το πως πρέπει να το κάνουμε για να τα καταφέρουμε, τους κινδύνους αλλά και την ομορφιά, σίγουρα θα είναι καλύτερα από το να το βουτήξουμε μέσα και να του πούμε κολύμπα τώρα. Μπορεί και να τα καταφέρει σε μια τέτοιο σοκ, μπορεί και όχι.


Υπάρχει και η ενδιάμεση λύση. Να του πούμε κάποια πράγματα και μετά να το αφήσουμε να δοκιμάσει μόνο του. Δεν χρειάζεται απότομα, σιγά σιγά. Θα του πούμε τα στοιχειώδη και θα το αφήσουμε να πέσει στο νερό. Ετσι μάθαμε να κολυμπάμε κι εγώ κι η μικρή. Δεν δίστασαν να μας ρίξουν μέσα στα βαθιά...



Όμως, το παιδί νομίζει ότι έχει ξεχασει να κολυμπάει. Έχει αποκτήσει και κάποιες φοβίες σε σχέση με το κολύμπι. Η ανάλυση το βοηθά. Αλλά λόγω των δικών του ελλειμάτων, ίσως μέινει αιωνίως στην ανάλυση με τη δικαιολογία \"δεν είμαι ακόμα έτοιμος για να κολυμπήσω\";

Μήπως πρέπει να βουτήξει για να πάρει μια γεύση από κολύμπι, ακόμα κι αν δε νιώθει 100% ετοιμο;




ΝΟΜΙΖΕΙ πως έχει ξεχάσει. Δικαιολογείται οτι δεν είναι έτοιμο. Μόνη σου απαντάς καλή μου.
Μπορεί ποτέ να μην σου πει, είμαι έτοιμο. Ξέρεις για πόσα οι άνθρωποι λέμε, δεν είμαστε έτοιμοι, μα σαν πέσουμε μέσα τους και τα καταφέρουμε, γνωρίζουμε τα πραγματικά όρια των δυνατοτήτων μας?






Κι αυτό το θεωρώ εύστοχο. Άλλο οικογένεια ως σύζυγος κι άλλο οικογένεια ως γονιός. Εκεί χαλάει το πράγμα...





Δεν σου λέω να μην δώσεις χρόνο στην κατάσταση. Αλλά ανάμεσα στην αδράνεια και την άκαιρη δράση, υπάρχουν πολλές επιλογές. Μια καλή ιδέα, είναι να οραματίζεσαι οτι χώρισες και να λειτουργείς κάποιες φορές έτσι. Τελικά θα το αξιολογήσεις, να δεις, πώς σου φαίνεται.
Αυτόνομα, εκτός πλαισίου.
Επίσης, όπως λέει κι η Άρσι μας, εμβάθυνε πάνω στις δικές σου ανάγκες.... στις υπόλοιπες ανάγκες, στους υπόλοιπους τομείς.
Πιστεύω, θα βοηθήσει : )