Παράχωσα το 50άρι στην τσέπη μου. Σκέφτηκα πως θα μπορούσα να το σπαταλήσω, αγοράζοντας καλσόνια και κραγίονια, αλλά ο Θείος Σωτήρης με άφησε με το αμάξι ακριβώς έξω από το γραφείο του «τρελογιατρού». Επέμενε πως έπρεπε να τον επισκεφθώ. Ανέβηκα την σκάλα και αφότου μπήκα στο δωμάτιο υποδοχής κοίταξα έξω από το παράθυρο. Δυστυχώς ο Θείος με περίμενε από κάτω, μέσα στο αμάξι. Ξεφύσηξα απηυδισμένη και πριν προλάβω να καθίσω στο καναπέ, ο γιατρός άνοιξε τη πόρτα του γραφείου του και μου είπε κοφτά να περάσω μέσα.
Κάθισα σε μια περιστρεφόμενη καρέκλα, όπου έκανα τσούρλες μέχρι ο γιατρός να κατουρήσει. Όταν άκουσα το καζανάκι σταμάτησα τις περιστροφές και πήρα βλέμμα σοβαρό. « Να δω τι αρχίδια θα του πω», ψέλλισα μέσα από τη μάσκα».
Ο γιατρός ήταν συμπαθητικός. Κοντός και χοντρός. Είχε γκρι κροτάφους και βλέμμα αγελάδας.
-«Τι σας απασχολεί;»
-«Τίποτα δεν με απασχολεί, για να είμαι ειλικρινής».
«Ποιος ο λόγος της επίσκεψης σας, λοιπόν;»
« Τίποτα γιατρέ. Όλα είναι μια χαρά. Ο σύντροφος μου επιμένει πως πρέπει να λάβω ψυχολογική υποστήριξη για την διακοπή του αλκοόλ».
Ο γιατρός άρχισε αλλεπάλληλες ερωτήσεις. Πότε, γιατί, πως το να, πως το άλλο, και άλλα και άλλα, κι άλλα.
« Κοίτα δω δουλεία που χει ο τύπος. Και αρπάζει το ‘νταρι στο άψε σβήσε» σκέφτηκα σιωπηλά.
-«Αισθάνεστε στερητικά;»
-«Εμ τι μεσσιε, δεν αισθάνομαι;»
-«Τι αισθάνεστε;»
-«Ένα σφίξιμο στο στομάχι. Κάπως έτσι αρχίζει. Σιγά- σιγά στο σφίξιμο μετατρέπεται σε κόμπο που ανεβαίνει στο λαιμό. Σε αυτό το σημείο, αρχίζω να σφίγγω τα δόντια μου δυνατά.» έκανα μια παύση και έβγαλα ένα τσιγάρο από τη τσάντα μου.
-«Απαγορεύεται το κάπνισμα!» μου αντέτεινε απότομα.
-«Δεν θα το ανάψω. Απλά να το κρατώ θέλω». Κράτησα το τσιγάρο στο χέρι και έκανα πως το καπνίζω πάνω από τη μάσκα. Συνέχισα.
«Μετά, με πιάνει ένα τρέμουλο. Τρέμω ολόκληρη. Όχι , όχι. Δεν τρέμουν μόνο τα χέρια μου, αλλά και τα εσωτερικά μου όργανα. Τα νιώθω να συσπώνται. Ταυτόχρονα ιδρώνω. Νιώθω πίεση. Κρατιέμαι όμως. Όταν νιώθω πως θα τρελαθώ, ξαπλώνω στο κρεβάτι. Σκέφτομαι και συζητώ με τον εαυτό μου λογικά. Δεν με νοιάζει, βέβαια, καμία λογική απάντηση που του δίνω».
-«Πόσες φορές καταφέρνετε να ξεφύγετε από το επεισόδιο;»
-«Αρκετές, μπορώ να πω. Δηλαδή αν υποθέσουμε πως αυτό το αισθάνομαι 20 φορές το μήνα, τις 12 θα το νικήσω».
-«Τι σας βοηθά στο να το ξεπεράσετε;»
-«Η αφραγκία, γιατρέ».
Μάσησε για λίγο το στυλό. Έπειτα έξυσε τον αριστερό του κρόταφο και πριν προλάβω να καταλάβω πότε πέρασε η ώρα ο δόκτωρ μου είπε πως θα με περιμένει την επόμενη βδομάδα. Του έδωσα το πενηντάρι του θείου και κατέβηκα τις περιστρεφόμενες σκάλες χαρωπή με την μίνι φουστίτσα μου. Μπήκα στο αμάξι χαρούμενη. Ζήτησα να φάμε κάτι στο σπίτι.
Μην ξεχάσω να αναφέρω πως το σπίτι του Θείου Σωτήρη ήταν γυαλιστερό, με γωνιακούς καναπέδες και βαμμένο σε μοντέρνα παλ χρώματα. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα! Είχε θέρμανση σε όλα τα δωμάτια και ζεστό νερό όλο το 24ωρο. Μα πέρα από αυτά, είχε μία κάβα στη γωνία του σαλονιού όπου βρίσκονταν διάφορα μπουκάλια αλκοόλης. Κάποια σφραγισμένα. Είχε τεκίλα, ρούμι, κρασί, σαμπούκα, και ένα ωραιότατο Jack Daniel 45! Στο βάθος, καθώς ψαχούλεψα, όταν ο Θείος δεν ήτο μπροστά βρήκα και ένα Jοhnny Blue. To πήρα με περισσή χαρά στα χέρια μου και το απίθωσα κάτω από το κρεβάτι του δικού μου δωματίου. Στο δωμάτιο μου είχα καινούργια mules ψηλοτάκουνα και δαντελωτό μίνι νυχτικάκι σε χρώμα κόκκινο. Τα φόρεσα. Μου πήγαιναν! Ξεσφράγισα το johnny και ήπια μια γερή γουλιά από το στόμιο. «Διάολε, γεύση που την έχει!». Ήπια ακόμη μία γεμίζοντας το στόμα μου. To αλκοόλ ξεχείλησε το από τις σχισμές των χειλιών μου. Έσταξε στο πιγούνι. Μάζεψα τις σταγόνες με την αναστροφή του αριστερού μου χεριού και τις έγλειψα.
Κάποια στιγμή άκουσα το όνομα μου από το μέσα δωμάτιο. Βρισκόμουν ξαπλωμένη φορώντας το νυχτικό και τα ψηλοτάκουνα μου πίνοντας, σαν μωρό το γάλα μου από το Johnny.
Λίγο αργότερα ,νιαουρίζοντας σαν γάτα, κάθισα στα γόνατα, κι έκανα ό,τι προβλέπει η φύση να κάνει μια γυναίκα σε αυτήν την στάση. Με διάχυτο αισθησιασμό κι ανυπέρβλητη αισθαντικότητα άκουσα τον Θείο να αντιλαλεί ηδονικούς βρυχηθμούς από την εσωτερική όψη της ψυχής του.
Σκούπισα με την παλάμη μου το πιγούνι μου και έφυγα σε χρόνο ντετέ από το σαλόνι.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι του δωματίου μου, κλείνοντας ήσυχα την πόρτα πίσω μου. Κοιτώντας το ρολόι , είχαν περάσει μόλις 6 λεπτά. Συνέχισα να αδειάζω το μπλε τζόνι..
Το πρωί ξύπνησα βαριεστημένη. Ζήτησα να επιστρέψω στην Πάτρα, σύροντας τα σκεπάσματα του θείου για να ξυπνήσει.
«Σε μια ώρα!» μου αντέτεινε αυστηρά.
Είχα υπομονή. Κατευθύνθηκα στην κουζίνα. Λίγο αργότερα με πέτυχε παραχωμένη κάτω από την βρύση τη κουζίνας να κατεβάζω τόνους νερό στο στόμα μου.
¨Μα έχει εμφιαλωμένο» μου είπε αινιγματικά..
«Έχω συνηθίσει το νερό της βρύσης!» απάντησα.
Έπειτα ώρες μπήκα στο βρωμόσπιτο του 7ου ορόφου. Αισθάνθηκα υπέροχα, κοιτώντας την γάτα να με περιμένει κουβαριασμένη πάνω στο κρεβάτι.
Άνοιξα την τσάντα μου και έβγαλα το υπόλοιπο μπλε τζόνι. Άνοιξα και την χρυσή κασετίνα κερέλια. Άναψα ένα. Ήπια μια γουλιά από το μπουκάλι. Το βρωμόσπιτο του Μποζέτου μου φάνηκε το πιο όμορφο παλάτι που χα αντικρίσει ποτέ στη ζωή μου.
Λίγες σταγόνες στάζουν στο πιγούνι μου καθώς γράφω.. Γράφω τις τελευταίες λέξεις ακούγοντας προσεκτικά τον ήχο των πλήκτρων του υπολογιστή. Σαν οπλοπολυβόλο. Είναι δικό σας, φίλοι αναγνώστες μου..
