Οι γονείς μου δεν με καταλαβαίνουν

Παιδιά καλησπέρα συγνώμη για το μεγάλο κείμενο...Είμαι 17 και πάω δευτέρα λυκείου. Πριν λίγες ημέρες πήρα τους βαθμούς οι οποίοι ήταν πάρα πολύ σκατά, για να καταλάβετε ο μέσος όρος ήταν κάτω του δέκα καθώς στα περισσότερα μαθήματα είχα 8 και 9... Για να μην πολυλογώ πολύ πιθανό να μην περάσω την τάξη, δεν ξέρω πως να σώσω την κατάσταση έχω πολλά κενά σε όλα τα μαθήματα... Νιώθω άχρηστη , απογοητεύω τους γονείς μου... Παλεύω με την κατάθλιψη και έχω πολύ συχνά σκέψεις να δώσω τέλος στην ζωή μου... Κάνω ψυχοθεραπεία και οι γονείς μου γνωρίζουν την όλη κατάσταση...Αλλά όπως λένε δεν πρέπει να βρίσκω την κατάθλιψη μου ως δικαιολογία για να μην είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου.... Ειλικρινά νομίζω ότι δεν αξίζω να είμαι παιδί τους....Τους δυσκολεύω την ζωή..

Ελα ρε αν εχεισ τεχνολογια μπορεισ να τα παρεισ απο οποιον θεσ ασ πουμε εμενα οι κορεσ μου τα πηραν απο μενα εσυ πρεπει να τα παρεισ απο τον πατερα σου κι οποιον αλλον θεσ αναλογα τι θεσ να κανεισ ο πατερασ σου αν δεν ξερει τιποτα ειναι προβλημα αν ξερει νο προμπλεμ

Quote:

---

Originally Posted by elis

Ελα ρε αν εχεισ τεχνολογια μπορεισ να τα παρεισ απο οποιον θεσ ασ πουμε εμενα οι κορεσ μου τα πηραν απο μενα εσυ πρεπει να τα παρεισ απο τον πατερα σου κι οποιον αλλον θεσ αναλογα τι θεσ να κανεισ ο πατερασ σου αν δεν ξερει τιποτα ειναι προβλημα αν ξερει νο προμπλεμ

---

Γειά σου....Δεν κατάλαβα ποια να πάρω;

Quote:

---

Originally Posted by sofiii__

Παιδιά καλησπέρα συγνώμη για το μεγάλο κείμενο...Είμαι 17 και πάω δευτέρα λυκείου. Πριν λίγες ημέρες πήρα τους βαθμούς οι οποίοι ήταν πάρα πολύ σκατά, για να καταλάβετε ο μέσος όρος ήταν κάτω του δέκα καθώς στα περισσότερα μαθήματα είχα 8 και 9... Για να μην πολυλογώ πολύ πιθανό να μην περάσω την τάξη, δεν ξέρω πως να σώσω την κατάσταση έχω πολλά κενά σε όλα τα μαθήματα... Νιώθω άχρηστη , απογοητεύω τους γονείς μου... Παλεύω με την κατάθλιψη και έχω πολύ συχνά σκέψεις να δώσω τέλος στην ζωή μου... Κάνω ψυχοθεραπεία και οι γονείς μου γνωρίζουν την όλη κατάσταση...Αλλά όπως λένε δεν πρέπει να βρίσκω την κατάθλιψη μου ως δικαιολογία για να μην είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου.... Ειλικρινά νομίζω ότι δεν αξίζω να είμαι παιδί τους....Τους δυσκολεύω την ζωή..

---

Οι γονείς σου σε αγαπούν όπως είσαι... θέλουν το καλύτερο για σένα και ελπίζουν με κάποιο τρόπο να ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια στο δρόμο προς την προσωπική σου ευτυχία!

Το ότι έχεις θεραπευτή είναι πολύ σπουδαίο. Νομίζω ότι εσύ έχεις βάλει τον εαυτό σου στον τοίχο και σε βαράς. Αυτό πρέπει να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά σου.

Θα βοηθούσε να είχατε μια ειλικρινή, ανοικτή συζήτηση με τους γονείς σου, με την παρουσία του θεραπευτή σου, όπου να τους πεις αυτά που υποθέτεις ότι επιτακτικά ζητούν από σένα, για να διαπιστώσεις αν οι φόβοι σου είναι βάσιμοι.

Οι γονείς σου σε αγαπούν και λατρεύουν το χώμα που πατάς. Το καλύτερο θέλουν για σένα, αυτό που εσύ θέλεις περισσότερο απ' όλα. Μέσω του θεραπευτή σου να αναζητήσεις τί είναι αυτό που εσύ θέλεις περισσότερο απ' όλα!

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 5 χρόνια;

Ο πατερασ σου για σενα θελει να εισαι υγιησ και να περνασ καλα για εναν πατερα ειναι ευκολα αυτα τα προβληματα μην σπουδασεισ ποτε αρκει να εισαι υγιεισ την ψυχολογια σου ειναι δυσκολο να φτιαξει γτ εξαρταται απο το κρατοσ και τη μανα σου καθε πατερασ ονειρευεται για την κορη του να ειναι ατσαλινη η ψυχολογια τησ ειναι και dna αλλα παιζουν κι αλλα ρολο

Οποιοσ θελει να μου πει να τα εξηγησω εγω πιστευω φταιει το κρατοσ θα σασ τα πω κ συζηταμε

Quote:

---

Originally Posted by homebod

Οι γονείς σου σε αγαπούν όπως είσαι... θέλουν το καλύτερο για σένα και ελπίζουν με κάποιο τρόπο να ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια στο δρόμο προς την προσωπική σου ευτυχία!

Το ότι έχεις θεραπευτή είναι πολύ σπουδαίο. Νομίζω ότι εσύ έχεις βάλει τον εαυτό σου στον τοίχο και σε βαράς. Αυτό πρέπει να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά σου.

Θα βοηθούσε να είχατε μια ειλικρινή, ανοικτή συζήτηση με τους γονείς σου, με την παρουσία του θεραπευτή σου, όπου να τους πεις αυτά που υποθέτεις ότι επιτακτικά ζητούν από σένα, για να διαπιστώσεις αν οι φόβοι σου είναι βάσιμοι.

Οι γονείς σου σε αγαπούν και λατρεύουν το χώμα που πατάς. Το καλύτερο θέλουν για σένα, αυτό που εσύ θέλεις περισσότερο απ' όλα. Μέσω του θεραπευτή σου να αναζητήσεις τί είναι αυτό που εσύ θέλεις περισσότερο απ' όλα!

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 5 χρόνια;

---

Καλησπέρα σε ευχαριστώ για την απάντηση...Το ότι θέλουν το καλύτερο για εμένα είναι σίγουρο απλά εγώ δεν έκανα ότι καλύτερο μπορούσα σχετικά με το σχολείο, εάν δεν καταφέρω να περάσω θα είναι τεράστιο πλήγμα για την ψυχολογία τους και αυτό είναι που με βαραίνει περισσότερο.

Quote:

---

Originally Posted by sofiii__

Καλησπέρα σε ευχαριστώ για την απάντηση...Το ότι θέλουν το καλύτερο για εμένα είναι σίγουρο απλά εγώ δεν έκανα ότι καλύτερο μπορούσα σχετικά με το σχολείο, εάν δεν καταφέρω να περάσω θα είναι τεράστιο πλήγμα για την ψυχολογία τους και αυτό είναι που με βαραίνει περισσότερο.

---

Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να περάσεις τη βασική εκπαίδευση προκειμένου να έχεις καλύτερο μέλλον!

Αν δεν περάσεις τώρα θα έχεις και άλλη ευκαιρία του χρόνου! Δεν βιάζεσαι να τελειώσεις το σχολείο.

Όμως ο λόγος που δεν έχεις όρεξη για διάβασμα, ξέρεις ποιός είναι; Μήπως είναι η κατάθλιψη; και τότε μήπως πρέπει ο πρώτος στόχος να είναι η υγεία σου και να βρεις πάλι τη χαρά της ζωής και ύστερα όλα τ' άλλα;

Καλημέρα.
Δεν απάντησες όμως στο πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια και έχω κι εγώ μία ερώτηση, τι θα ήθελες να σπουδάσεις ή αν όχι να σπουδάσεις, με τι θα ήθελες να ασχοληθείς στο μέλλον; Διότι ξέρεις, με τις πανελλήνιες κοιτάμε μονίμως το δέντρο και έχουμε χάσει το δάσος, άντε να περάσεις κάπου, να τα πας καλά στις εξετάσεις κι ας είναι ότι να 'ναι. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλοί σπουδάζουν σε κάτι απίθανες σχολές που δεν τους ενδιαφέρει το αντικείμενο για να πεις ότι το κάνουν για τη χαρά της γνώσης, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης για να πεις ότι το κάνουν για να δέσουν το γάιδαρό τους βιοποριστικά, ε, άρα γιατί το κάνουν; Για να καμαρώνουν οι γονείς ότι έχουν παιδί πτυχιούχο;

Επίσης είναι γεγονός ότι σε αυτή τη χώρα τις Πανελλήνιες τις αντιμετωπίζουν λες και κρέμεται η ζωή σου από αυτό ή λες και στα 17-18 μπορείς να ξέρεις σώνει και καλά τι θες να κάνεις μελλοντικά ή πως θα σου βγει. Μπορεί να ξέρεις, μπορεί να μη ξέρεις, μπορεί να ξέρεις αλλά να διαπιστώσεις στην πορεία ότι δεν είναι όπως τα περίμενες, πολλά μπορεί. Δεν χρειάζεται τόσο άγχος για όλα αυτά.

Όμως... Οι γονείς σου έχουν ένα δίκιο στο ότι δεν πρέπει να τα παρατάς με το σχολείο. Ο τρόπος που γίνονται τα μαθήματα δεν είναι κι ο καλύτερος, αλλά 5 βασικές γνώσεις θα σου μείνουν για μετέπειτα στη ζωή σου αν δώσεις λίγο προσοχή. Επίσης χωρίς απολυτήριο λυκείου περιορίζεις πάρα πολύ τις επιλογές σου. Αν αποφασίσεις μελλοντικά να γραφτείς σε κάποια σχολή, ακόμα και ιδιωτική, οι 99% θα στο ζητήσουν. Αν θες να μπεις με κάποια σύμβαση ή πρόγραμμά στο δημόσιο πάλι θα στο ζητήσουν εκτός ολίγων εξαιρέσεων. Και πάει λέγοντας.
Το κυριότερο, είναι μία διαδικασία που σε βάζει σε μία πειθαρχεία στον τρόπο σκέψης. Να δείξεις στον εαυτό σου ότι δεν τα παρατάς κι ότι μπορείς να βάλεις πρόγραμμα και να παλέψεις για έναν στόχο. Δεν νομίζω οι γονείς σου να έχουν την απαίτηση να φέρνεις 20αρια σε όλα τα μαθήματα, νομίζω όμως ότι θα χαρούν πολύ κι ότι είναι εφικτό να δουν βαθμολογία πάνω από τη βάση π.χ. στα μισά μαθήματα ως το τέλος της χρονιάς. Κι αν η συνολική βαθμολογία είναι τέτοια που πρέπει να μείνεις στην ίδια τάξη, θα χαρούν να σε δουν να ανασυγκροτείσαι, να οργανώνεις τη μελέτη σου και να τα πας καλά του χρόνου. Είναι πολύ καλό για εσένα, θα δεις ότι μπορεί να ζορίσεις λίγο τον εαυτό σου αλλά στο τέλος θα τα καταφέρεις και θα έρθει η επιβράβευση η ψυχολογική. Θα πάρεις τα πάνω σου.

Δε ξέρω τι γίνεται σήμερα στα σχολεία. Μέχρι πριν σχεδόν 10 χρόνια που τελείωσα εγώ έπρεπε να κάνεις κυριολεκτικά "προσπάθεια" (από την αντίστροφη) για να έχεις ένα μέσο όρο 8-9. Όχι απλά να είσαι αδιάβαστος, αλλά αγενής, ανάγωγος και γενικά η φήμη για την κακή συμπεριφορά σου να είναι γνωστή σε όλο το σχολείο. Ένας κακός μαθητής άνετα μπορούσε να βγάλει 11-12 όντας απλά ήσυχος και περνώντας απαρατήρητος μέσα στη τάξη ακόμη και γράφοντας κακούς βαθμούς ή έστω απλά να περάσει την τάξη χωρίς να χρειαστεί καν να πάει για Σεπτέμβρη.
Το 8-9 δε μπορεί να μεταφραστεί ως "έχω πολλά κενά σε όλα τα μαθήματα" αλλά ως "δεν έχω ιδέα που πάνε τα 4".

Τι συμβαίνει στη περίπτωση σου; Έχεις επίγνωση; Το έχεις εντοπίσει; Τι είναι; Έλλειψη ενδιαφέροντος για αυτά που πρέπει να διαβάσεις; Βαριέσαι; Δεν έχεις κίνητρο; Θέλεις ίσως να κάνεις άλλα πράγματα, πιο δημιουργικά ενδεχομένως ή ίσως κάτι με τον αθλητισμό;
Είναι πολύ θετικό που κάνεις ψυχοθεραπεία και λογικά θα έχεις δώσει κάποιες απαντήσεις. Ναι η κατάθλιψη μπορεί να είναι ο λόγος που δεν μπορείς αλλά πάντα υπάρχει κάτι από πίσω που το πυροδοτεί όλο αυτό και θέλει να σου πει και να σου μάθει κάτι.

Είναι δύσκολη η κατάθλιψη. Και είναι δύσκολο να καταλάβεις και κάποιον που την έχει.
Η γονείς σου κρίνουν χωρίς να έχουν βρεθεί στη θέση σου διαφορετικά θα εδειχναν μεγαλύτερη κατανόηση και δεν θα σε έκαναν να σκέφτεσαι με αυτόν τον τρόπο αντιθέτως θα σε υποστήριζαν με κάθε δυνατό μέσο. Καλο θα ήταν να βρεθείτε με τον θεραπευτή στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσετε όλοι μαζί .

Και μην αγχώνεσαι για το σχολείο, θα το τελειώσεις εφόσον πτο ξεκίνησες. Απλά καντο για σένα, σκέψου το μέλλον σου και τις δυνατότητες που δίνει το απολυτηριο (πρόσβαση σε ιεκ κτλ κτλ)

Με τι ασχολείσαι στη ζωη σου θελεις να μας πεις.προφανως δεν διαβαζεις αρα εχεις ελευθερο χρονο .Τι κανεις στο χρονο αυτο?

Κατανοώ πλήρως την περίπτωσή σου. Έχω μια απορία, η συμπεριφορά σου στην τάξη πως είναι; Πάω 1η λυκείου και έχω συμμαθητές που δε συμμετέχουν καθόλου και είναι "τουρίστες" και βγάζουν κούτσα στραβά μέσο όρο 13. Δεν σε κατακρίνω, μπορεί να είναι θέμα σχολείου αλλά μήπως κάνεις πράγματα που ενοχλούν τους καθηγητές και για αυτό σε τιμωρούν με τόσο χαμηλούς βαθμούς;

Είχα συμμαθήτρια στο γυμνάσιο που είχε πολύ σοβαρά προβλήματα στο σπίτι και κατ' επέκταση η ίδια, ερχόταν και έφευγε και δεν μιλούσε, δεν απαντούσε σε ερωτήσεις καθηγητών, δεν έγραφε απολύτως τίποτα στα τεστ και δεν ήταν σε θέση να μας βοηθήσει να τη βοηθήσαμε. Προσπαθούσαμε να της πούμε μία κουβέντα, απλά έγνεφε το κεφάλι ή απαντούσε μονολεκτικά με το ζόρι. Της λέγαμε βρε τάδε σήκωσε το χέρι, απάντα σε μία ερώτηση και θα σου λέμε εμείς από το πίσω θρανίο τι να πεις, έπεφτε διαγώνισμα και της ψιθυρίζαμε τι να γράψει ή της λέγαμε ρε 'συ, θα σου δείχνω την κόλλα μου, αντέγραψε κάτι να περάσεις την τάξη κι αυτή τίποτα. Λευκές κόλλες, διάδραση καμία. Είμαι σίγουρη ότι οι καθηγητές θα ήταν πολύ επιεικείς μαζί της αν τους έδινε κι αυτή κάτι να πιαστούν να βοηθήσουν. Έτσι όμως τι να κάνουν κι αυτοί κι εμείς; Δεν λέω ότι το έκανε επίτηδες η κοπέλα, είχε σοβαρά θέματα, αλλά αν δεν προσπαθήσεις ο ίδιος κάτι να κάνεις, τι να σου κάνουν κι οι άλλοι;

Quote:

---

Originally Posted by sofiii__

Παιδιά καλησπέρα συγνώμη για το μεγάλο κείμενο...Είμαι 17 και πάω δευτέρα λυκείου. Πριν λίγες ημέρες πήρα τους βαθμούς οι οποίοι ήταν πάρα πολύ σκατά, για να καταλάβετε ο μέσος όρος ήταν κάτω του δέκα καθώς στα περισσότερα μαθήματα είχα 8 και 9... Για να μην πολυλογώ πολύ πιθανό να μην περάσω την τάξη, δεν ξέρω πως να σώσω την κατάσταση έχω πολλά κενά σε όλα τα μαθήματα... Νιώθω άχρηστη , απογοητεύω τους γονείς μου... Παλεύω με την κατάθλιψη και έχω πολύ συχνά σκέψεις να δώσω τέλος στην ζωή μου... Κάνω ψυχοθεραπεία και οι γονείς μου γνωρίζουν την όλη κατάσταση...Αλλά όπως λένε δεν πρέπει να βρίσκω την κατάθλιψη μου ως δικαιολογία για να μην είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου.... Ειλικρινά νομίζω ότι δεν αξίζω να είμαι παιδί τους....Τους δυσκολεύω την ζωή..

---

Κακό στον εαυτο σου ; Για τα μαθήματα ; Μην ξανα πεις ποτέ τέτοιο πράγμα η ζωή είναι τέλεια και είναι μοροστα σου είσαι παρά πολύ μικρή . Επίσης ποτέ δεν είναι αργά εγώ ήμουν πάντα μέτρια μαθήτρια και στην Τρίτη λυκείου διάβασα Κ μέσα σ ένα χρόνο έγινα μαθήτρια του 20 οι καθηγητές έπαθαν πλάκα γιατί είχα στόχο να φύγω ν ζήσω κάπου μόνη . Επίσης είπες πάσχεις από κατάθλιψη ; Ποια είναι η αιτία αυτού ; Έχει συμβεί κάτι στα παιδικά σου χρόνια μέσα στην οικογένεια και σε έχει επηρεάσει ή προέκυψε τώρα στην εφηβεία ; Η εφηβεία γενικά είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος που όλα τα συναισθήματα φόβοι κλπ είναι στα ύψη . Όλα αυτά μετά τα 18-19 εξαφανίζονται όλες οι κακές σκέψεις .

Quote:

---

Originally Posted by homebod

Οι γονείς σου σε αγαπούν όπως είσαι... θέλουν το καλύτερο για σένα και ελπίζουν με κάποιο τρόπο να ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια στο δρόμο προς την προσωπική σου ευτυχία!

Το ότι έχεις θεραπευτή είναι πολύ σπουδαίο. Νομίζω ότι εσύ έχεις βάλει τον εαυτό σου στον τοίχο και σε βαράς. Αυτό πρέπει να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά σου.

Θα βοηθούσε να είχατε μια ειλικρινή, ανοικτή συζήτηση με τους γονείς σου, με την παρουσία του θεραπευτή σου, όπου να τους πεις αυτά που υποθέτεις ότι επιτακτικά ζητούν από σένα, για να διαπιστώσεις αν οι φόβοι σου είναι βάσιμοι.

Οι γονείς σου σε αγαπούν και λατρεύουν το χώμα που πατάς. Το καλύτερο θέλουν για σένα, αυτό που εσύ θέλεις περισσότερο απ' όλα. Μέσω του θεραπευτή σου να αναζητήσεις τί είναι αυτό που εσύ θέλεις περισσότερο απ' όλα!

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 5 χρόνια;

---

πολύ όμορφο μήνυμα!

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πράγματα και καταστάσεις που δεν έχουν βιώσει οι ίδιο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, όταν τους λες "Δεν με καταλαβαίνεις", το αρνούνται πεισματικά διότι έχουν την εντύπωση ότι αυτός που δεν καταλαβαίνει είναι χαζός. Το έχω περάσει πολλές φορές, με πολλούς ανθρώπους. Από την εφηβεία μου μέχρι και σήμερα στα 30 μου. Επειδή λοιπόν, συνήθως οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν, ακόμα και αν το θέλουν και το προσπαθούν, πρέπει εμείς να μπορούμε να καταλαβαίνουμε τους εαυτούς μας. Και στη συνέχεια να δουλεύουμε την έκφρασή μας ώστε να εξηγούμε στους άλλους το τί μας συμβαίνει όσο το δυνατόν καλύτερα και πιο κατανοητά.
Εν τω μεταξύ, ειδικά στην εφηβεία, είναι λογικό να ψάχνεις για κατανόηση, αλλά αν δε μπορεί να υπάρξει, ας υπάρχει τουλάχιστον σεβασμός. Δε χρειάζεται ντε και καλά να καταλαβαίνεις τον άλλον για να τον σεβαστείς. Τον σέβεσαι επειδή τον εκτιμάς ως άνθρωπο, όχι επειδή τον έλιωσες στη ψυχοθεραπεία προκειμένου να καταλάβεις τι του συμβαίνει.
Πολλές φορές λέω "Δε θα με αποκαλείς έτσι." Και μου λένε "Δε σου είπα κάτι κακό." Δεν έχει σημασία αν ο άλλος πιστεύει ότι είπε κάτι κακό ή όχι. Αν εμένα δε μου αρέσει το πώς με αποκάλεσε, δε θα με αποκαλεί έτσι και τέλος. Χωρίς να πρέπει να εξηγώ με τις ώρες γιατί δε μου αρέσουν τα υποκοριστικά. Έχει να κάνει με το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Δεν το καταλαβαίνουν και δε χρειάζεται να το καταλάβουν. Πρέπει απλά να το σεβαστούν.

Δεν χρειάζεται να είσαι καλή μαθήτρια για να αξίζεις. Η αξία δεν έχει κριτήριο κανένα. Αξίζεις ούτως ή άλλως για αυτή που είσαι όπως ακριβώς είσαι. Αξίζει η ψυχή σου και η υπόστασή σου όπως είναι,
Μην συγχέεις τη δυσκολία με την αξία. Το ότι αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζεις μία δυσκολία με τα μαθήματα δεν αφαιρεί ούτε στο ελάχιστο από την αξία σου.
Δεν υπάρχουν όροι στην αξία. Οι γονείς μπορεί να στενοχωρηθούν αλλά η στενοχώρια είναι ένα συναισθημα όπως όλα τα άλλα. Άλλες φορές θα χαρούν και άλλες θα στενοχωρηθούν και ειναι οκ. Όλα τα παιδιά κάποια στιγμή μπορεί να "απογοητευσουν" τους γονείς τους κάποια στιγμή και κάποια άλλη να τους κάνουν πολύ περηφανους. Είναι φυσιολογική ροή της ζωής. Αλλά πάντα θα σε αγαπάνε και θα αξίζεις ακριβώς το ίδιο άνευ όρων, γιατί απλά είσαι εσύ.

Αμα περνάς κατάθλιψη αυτό που προέχει είναι να φροντιστείς σε σχέση με αυτό. Και αυτή είναι η προτεραιότητα. Να νιώθεις σιγά σιγά καλύτερα, με το χρόνο σου. Για τα μαθήματα μην ανησυχείς. Εφόσον έχεις τη δυνατότητα να ξαναδώσεις. Το πολύ πολύ να σου πάρει λίγο περισσότερο χρόνο οκ.