Quote:
Originally posted by anwnimi
VelvetUnderground,
με συγκίνησε πολύ το μήνυμά σου.
Όσο κι αν τώρα σου φαίνεται απίστευτο, θα έρθουν καλύτερες μέρες. Όσο το πένθος τώρα πονάει, σου σφάζει την καρδιά, σε φέρνει σε απόγνωση, απελπισία, δε θα κρατήσει για πάντα. Ό πόνος κάποτε γλυκαίνει...
ζωή προχωράει και είναι αγρίως απίθανη (όπως λέει και η Μαργαρίτα Καραπάνου) και έχει να σου επιφυλάξει ακόμα πολλές όμορφες στιγμές, που τώρα, ούτε καν τις φαντάζεσαι.
Η απόφαση του ανθρώπου που αγαπάς να φύγει από κοντά σου δε σε μέιώνει ως άνθρωπο. Είσαι εσύ, ο ίδιος, αυτός για τον οποίο εκείνος ο άνθρωπος ήταν κοντά σου. Δεν εχασες αυτά σου τα χαρακτηριστικά, τα όμορφα στοιχεία που σε χαρακτήριζαν. Θα βρεθεί άλλος να τα εκτιμήσει. Πάνω από όλα όμως πρέπει εσύ να σου τα εκτιμήσεις.
Και έπειτα να έρθει ο απολογισμός. Για τις ευθύνες που είχε ο καθένας μέσα στη σχέση. Δεν ήταν αποκλειστικά δικές σου οι ευθύνες.
Ζήσε το πένθος σου, βρες ανθρώπους να σε καταλάβουν. Σε άλλα ποστ σου διάβασα ότι κάνεις φαρμακοθεραπεία. Για να σε βοηθήσει περισσότερο σκέφτηκες να αρχίσεις παράλληλα και ψυχοθεραπεία, είτε ατομική είτε ομαδική;
Nαι έχεις δίκιο, δεν πιστεύω όμως ότι είναι τόσο εύκολο να ξεφύγω από αυτή την ψυχή. Δεν περιορίζομαι μόνο στην φαρμακοθεραπεία, κάνω και κάποιες συνεδρίες, για να πω την αλήθεια δεν νοιώθω ότι ουσιαστικά μπορώ να αλλάξω πολλά με το μπλα μπλα μου μία ώρα την εβδομάδα. Μόνο στην μεγάλη ισχύ της εμπειρίας πιστεύω και στις πράξεις, όχι τόσο στα λόγια των ειδικών. Θα δείξει, ίσως αλλάξει όλο αυτό.