Coming out, ναι, αλλά δεν αρκεί
Εγώ γκέη που χρόνια το κρύβω από όλους, με συνεχείς ματαιώσεις καθώς ερωτευόμουνα άτομα που δεν ήταν στην διαφορετική όχθη που ήμουνα εγώ.
Εκείνος νέος, σχεδόν μικρός, όμορφος, πολύ όμορφος, έξυπνος και από τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει, ο νέος συνάδελφος που κέρδισε γρήγορα τον σεβασμό και τον θαυμασμό όλων. Μην πω πως στην αρχή αντιπαθιόμασταν κιόλας, αλλά σε κάποιο σημείο άρχισε να έχει μια πιο ανθρώπινη επαφή μαζί μου, με πολλά κοπλιμέντα, τόσο που εγώ το ερμήνευσα (κακώς όμως) για φλερτ από τη μεριά του. Δεν άργησα να τον ερωτευτώ όπως ποτέ άλλοτε άλλους, και μάλιστα να θεωρώ πως υπήρχε και προοπτική (δεν είχα δηλαδή το αίσθημα της παραίτησης όπως σε άλλες περιπτώσεις). Άρχισε να βαθαίνει η φιλία μας, να λέμε πράγματα από την ψυχή μας, να λέμε πόσο περήφανοι είμαστε που είμαστε φίλοι κτλ. Ωστόσο από μένα ξεκίνησε μια περίοδος που μαζί με το παραμύθι που ζούσα, υπήρχε και η αγωνία: είναι; δεν είναι; είχε κοπέλες; ναι είχε, αλλά μήπως σε εμένα ήταν ο εαυτός του;
Πέρασε κάμποσος χρόνος ώσπου σε κάποια φάση και ενώ οι πιθανότητες να ήταν σαν κι εμένα είχαν μετρηθεί ελάχιστες (μάθαινα για κοπέλες πέρα δώθε), έκανα το outing, χωρίς το σκέλος των αισθημάτων μου για αυτόν. Η αντίδραση ήταν ανέλπιστα καλή, απίστευτα καλή, δε με απώθησε ούτε στο ελάχιστο. Ίσα ίσα μου είπε πως είναι πάντα εκεί για μένα.
Συνεχίζω όμως να πονάω. Κέρδισα ένα φίλο, αλλά για άλλη μια φορά ματαίωσα ένα αίσθημα (αναγκαστικά). Ζηλεύω, δεν τον έχω ξεπεράσει, πονάω, νοσταλγώ την εποχή που ζούσα το παραμύθι μου.
Αναρωτιέμαι: βοήθησε το outing ή μήπως όχι;;
