Σας πιέζουν οι γύρω σας να είστε χαρούμενοι ;

Εμενα παντα με πιεζε ο περιγυρος μου να φαινομαι χαρουμενη εστω κι αν δεν αισθανομαι ετσι. Γονεις, συμμαθητες, φιλοι, συγγενείς, καθηγητες ολοι. Εχω φτασει σε σημειο τωρα στα σαραντα μου να μη θελω να βγαινω με κοσμο για να μην αισθανθω αυτη την πιεση και να μη χαρακτηριστω προβληματικη.

Μου λενε "γιατι δεν μιλας" αντι να κανουν μια προσπάθεια να ανοιξουν εκεινοι μια συζητηση. "Γιατι εισαι πεσμενη" ή τι έχεις;
Ολα αυτα με κουράζουν παρα πολυ και με πιέζουν ψυχολογικα.

Ολη αυτη η φιλοσοφια του lifestyle οτι πρέπει να είμαστε συνέχεια μεσα στην καλη χαρα χωρις καποιο λογο με εχει κουρασει και με εχει απομονώσει. Και δεν ειναι οτι γκρινιαζω συνεχεια και ειμαι μεσα στη μιρλα. Απλως μαλλον το υφος μου φαίνεται κακομοιρικο και ειμαι ησυχη, δεν μιλαω και πολυ και αυτο βγαζω προς τα εξω.

Ομως αν πιεσω τον εαυτο μου να δειχνω χαρουμενη θα φαινεται ψευτικο και θα λενε αλλα.

Εγώ πάντως δεν έχω σκοπο να πιέζω συνέχεια τον εαυτό μου να φαίνεται χαρουμενος. Αν μου βγει καλώς αν δεν μου βγει δεν πειράζει.

Καταλαβαινω τι εννοεις.
Υπαρχει η ταση γενικοτερα μιας επιπλαστης ευτυχιας κ ευημεριας με αυτα που επιβάλλονται σαν προτυπα.
Πχ η χαζομαρα το να κανεις μονο θετικες σκεψεις που ειναι παραλογο γιατι αν δεν υπηρχαν οι αρνητικες δεν θα μπορουσαμε να ξεχωρισουμε την χαρα αναμεσα στη μελαγχολια.

Το υγιες θεωρω ειναι να παρατηρεις το περιεχομενο των σκεψεων σου κ τον λογο που σκεφτεσαι αρνητικα η θετικα. Δεν χρειαζεται να εκβιαζεις καταστασεις ουτε να εξιδανικευεις τη μελαγχολια, μιζερια ή την μονιμη χαρα, θετικοτητα αν δεν νιωθεις ετσι. Ειμαστε ανθρωποι κ οχι προγραμματισμενες μηχανες.

Τωρα στο προσωπικο σου κομματι δεν γνωριζω γιατι συμβαινει μονιμα αυτο κ εχεις αυτη τη σταση απο αλλους. Πολλες φορες οι ανθρωποι βαριουνται κ θελουν συνεχως τροφοδοτηση. Δεν εκλαμβανουν το οτι δεν μιλας γιατι δεν εχεις κατι να πεις κ προτιμας να μεινεις σιωπηλη απο το να λες βλακειες. πιθανον εισαι εσωστρεφης κ σε εναν κοσμο εξωστρεφειας υπαρχει δυσκολια στο να σε καταλαβουν.

Αν προτεινω κατι ειναι να σε αποδεχτεις κ να τονωσεις την αυτοεκτιμηση σου ωστε να εξηγεις με ωραιο τροπο τις αναγκες σου κ να μη τα βαζεις με σενα.
Πχ κανοντας χιουμορ κ οχι παιρνοντας το προσωπικα η εξηγωντας οτι δεν σνομπαρεις αλλα δεν εχεις κατι να πεις, ας ανοιξουμε ενα κοινο θεμα συζητησης.

Την ώρα που αυτοί σε ρωτάνε τι έχεις εσύ τι απαντάς;

Τους λεω οτι δεν εχω τιποτα απλα ειμαι λιγο κουρασμενη και τετοια. Δεν μπορω να αναλυω τα ψυχολογικα μου στον καθενα γιατι ουτε ξερουν να με συμβουλευσουν σωστα και μπορει να μην τους ενδιαφερει και τοσο ή να με παρεξηγησουν.

Προφανώς δεν θα δίνουμε λογαριασμό στον καθένα αλλά απ' την άλλη σε κάποιον πρέπει να λέμε και πώς αισθανόμαστε. Υπάρχουν άτομα στη ζωή σου που μπορείς να εκφραστεις; Ας σε παρεξηγήσουν. Έτσι θα γίνει και ξεσκαρταρισμα. Όσο για την πιθανότητα να μη σε συμβουλεύσουν σωστά και τι έγινε; Είσαι υποχρεωμένη να αποδέχεσαι αυτό που θα σου πει κάποιος; Το αν τους ενδιαφέρει ή όχι δεν θα πρέπει να σε αφορά, είναι ανάληψη της δικής τους ευθύνης. Αν δεν τους ενδιαφέρει αυτό που λες μπορούν να στο πουν ή να στο δείξουν, δεν είναι ανήλικοι.

Εχω προσπαθησει αλλα ο καθενας θα σου πει το μακρι του και το κοντο του. Για παραδειγμα " εχεις αγχος γιατι δεν πας εκκλησια και δεν εχεις πνευματικο" ή "κοιτα την ταδε τι καλα που τα καταφερνει στη ζωη της εσυ γιατι δεν μπορεις";
Η να μου λενε "γιατι δεν πας στο γιατρο να σου γραψει αντικαταθλιπτικα" ; ενω ο γιατρος που με παρακολουθουσε οταν ειχα παθει ψυχωση μου ειπε να μην ξαναπαρω αντικαταθλιπτικα και να μην θελω να πω στη φιλη μου οτι εχω περασει ψυχωση και να μην ξερω τι να πω.
Εδω μεχρι και ο ψυχιατρος οταν συζητουσαμε για το κοινωνικο αγχος που εχω μου ειπε "γιατι τι θα σε κανουν οι ανθρωποι θα σε φανε;"
Αντε να βγαλεις ακρη.

Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται αλλιώς τα πράγματα. Άλλος πιστεύει ότι η λύση είναι ο πνευματικός, άλλος τα αντικαταθλιπτικά και πάει λέγοντας. Καλά όντως απ'τους περισσότερους ανθρώπους δεν κινδυνεύεις απλά είναι σύνηθες τα άτομα με κοινωνικό άγχος απ'τη μια να απομονωνομαστε και απ'την άλλη να μας βγαίνει ένα παράπονο για τους άλλους. Δεν νομίζω ότι ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι οι άλλοι. Είναι ο τρόπος που εμείς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα που μας απομονώνει, έτσι νομίζω.

εγώ όταν είμαι πεσμένη κλεινομαι απλά σπίτι μου.. δν θέλω έτσι κι αλλιώς να συναναστραφω με κανέναν.. όταν είμαι σε παρέα κι αρχίζω να πεφτω απλά φευγω..είναι προτιμότερο από το να εκπέμπεις αρνητισμό.. επίσης αν φαίνεσαι πεσμένη το να σε ρωτήσουν τι έχεις νμζ είναι μια καλή αρχή μιας ουσιαστικής συζήτησης για να μοιραστείς πράγματα κ μετά να ελαφρυνει το κλιμα.. δν σου ζητάνε να παραστισεις την χαρούμενη προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που σε αποτρέπει από το να είσαι..εγω έτσι το αντιλαμβανομαι

Κι εγω μαλλον ετσι αισθανομαι οτι δεν θελω να εκπεμπω αρνητισμο στους αλλους και επισης μπορει στην τελικη να με θεωρουν και βαρετη γι αυτο και ατομα που καναμε παρεα περιστασιακα δεν επιδιωξαν να κρατησουν επαφη.

Οσο για το κοινωνικο αγχος αυτο ειναι πολυ δυσκολο να αντιμετωπιστει γιατι σε αντιθεση με αλλες διαταραχες βασιζεται σε κατι πραγματικο, οτι οι ανθρωποι οντως μας κρινουν οπως κι εμεις τους κρινουμε οποτε δεν μπορεις να πεις οτι ολα ειναι στο μυαλο οπως με την ψυχωση.
Δεν ξερω ισως καποτε μετανιωσω για τις ωρες που θέλω να είμαι μονη μου αλλά δεν μπορω να αλλάξω.

Φυσικά κρίνουμε και κρινομαστε αλλά δεν μπορείς να διαβάσεις τη σκέψη των άλλων ούτε να την ελέγξεις οπότε δεν έχει νόημα να σε απασχολεί. Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ψύχωση για να αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τρόπο που του δυσκολεύει τη ζωή. Το εξωτερικό ερέθισμα ναι είναι πραγματικό αλλά η ερμηνεία του γίνεται από μας.

Δεν ειναι ακριβως ετσι αυτό ισχύει όταν σου κάνουν καλοπροαίρετη κριτική. Όμως πολλοί άνθρωποι σου κολλάνε ταμπέλες π.χ. μια γυναίκα στην ηλικία μου που δεν εχει παντρευτεί θα την πουν γεροντοκόρη, κακομοίρα και άσχημη που δεν τη θέλει κανείς. Εκτος αν εχει κάνει καριέρα οποτε θα την πουν εγωίστρια και φιλόδοξη. Αυτά τα μικροαστικά στερεότυπα δεν αλλάζουν και δυστυχως θα τα βρεις παντου.
Τωρα τι θετικη ερμηνεια να δωσεις σε κατι τετοια, δεν γινεται να μας "φτυνουν" κι εμεις να λεμε οτι ψιχαλίζει.

Δεν είπα αυτό. Δεν σου λέω να κάνεις παρέα με άτομα που δεν σου ταιριάζουν. Το είπες κι εσύ άλλωστε. Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται έτσι, όχι όλοι.

Ναι το καταλαβα αλλα το προβλημα ειναι οτι τα λαθος ατομα που εχω συναντησει στη ζωη μου , μου εχουν ριξει τοσο την αυτοπεποιθηση που και να συναντησω εναν ανθρωπο που να ταιριαζω θα καταφερω να τον διωξω χωρις να το θελω. Δεν ξερω πως αλλαζει αυτο ειναι φαυλος κυκλος.

Αυτο συμβαίνει πολύ συχνά, το να επηρεαζόμαστε από προηγούμενες κακές εμπειρίες. Το θέμα είναι πρώτα να αντιλαμβάνεσαι και μετά να επικοινωνείς το συναίσθημα σου. Λάθος άτομα (με την έννοια ότι δεν μας ταιριάζουν) όλοι συναντάμε, πρέπει να τους προσπερναμε ώστε να μην μας επηρεάζουν. Ακόμη και στα σωστά άτομα θα υπάρχουν πράγματα που θα μας ενοχλούν. Αν δεν τους τα πούμε και τους δικάσουμε ερήμην χωρίς να τους δοθεί καν μια ευκαιρία θα νομίζουμε ότι ήταν λάθος άτομα. Πέρα από όλα αυτά στο παιχνίδι υπάρχει και η απόρριψη και από τους άλλους. Κάποιους που θέλουμε εμείς, δεν μας θέλουν αυτοί. Αυτό δεν μπορείς να το ελέγξεις. Το θέμα είναι να μην νομίζεις ότι σε απέρριψαν ενώ στην ουσία τους έχεις απορρίψει εσύ.

@garfield αν σε παρηγορεί λίγο συμπάσχω σε μεγάλο βαθμό.. και όλοι μας σίγουρα όσοι έχουμε καταφύγει σε τέτοια φορουμς.. είναι πολύ φυσιολογικό οι αρνητικές εμπειρίες να σου αφήνουν κατάλοιπα τα οποία θα μεταφέρεις σε νέες σχέσεις στην ζωή σου υποσυνείδητα και οι άνθρωποι που προσπαθούν να μπουν στην ζωή σου καταλήγουν να πληρώνουν τα λάθη των προηγούμενων ή ακόμα κ δικά σ... αυτό είναι άδικο και για σένα αλλά κ για καποιον που ενδιαφέρεται.. εγω αυτό που κάνω είναι να παρατηρώ τι ξενερώνει τους γύρω μ και να κάνω σταδιακό troubleshooting.. να προσπαθώ να αντιλαμβάνομαι την πράξη οταν την κάνω και να με σταματάω..πιστεύω μια καλή αρχή είναι αν βλέπεις επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές από άτομα που σε απορρίπτουν να προσπαθήσεις να βρεις κοινά στοιχεία στις καταστάσεις.. αυτό όμως καντο για σένα κ για κανέναν άλλον.. και πιστεύω μετά θα αρχίσουν να σε προσελκύσουν από μόνα τους άτομα.

Θα προσπαθησω να το εφαρμόσω αν και συνηθως εγω απομακρυνομαι απο άτομα γιατι αισθάνομαι οτι με θεωρουν προβληματική και θέλουν να με αλλάξουν. Ωστόσο ενα λαθος που κανω ειναι οτι περιμενω απο τους αλλους να μου μιλησουν κι ετσι χανω ευκαιριες να γνωρισω νεα άτομα.

garfield λες ότι είσαι 40 , αλλά μάλλον δεν έχεις κάνει ξεσκαρτάρισμα από άτομα σαββούρες στη ζωή σου. Να τους διαγράψεις, να πάψουν να έχουν θέση στη ζωή τους και να μην τους ξαναδείς ποτέ. Είναι άκρως απαραίτητο . Γιατί αυτοί , αυτό κάνουν . Είναι αυτό που λένε ΑΠΟ ΚΟΡΑΚΟΥ ΣΤΟΜΑ, ΚΡΑ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ. Είναι το ναυάγιο που λέγεται μέσος άνθρωπος. Βρήκε μια δουλειά με έναν άθλιο μισθό , πήρε ένα σπίτι με δάνειο , πάει 15 μέρες διακοπές και 3-4 ΣΚ και 3μερα το χρόνο , καμαρώνει για το smartphone του και αισθάνεται σούπερ. Είναι και ιδανικός πολίτης, γιατί ψηφίζει καθάρματα χωρίς να γκρινιάζει και τα καθάρματα γίνονται όλο και πιο ζάμπλουτα. Τους βγάζεις όλους αυτούς από τη ζωή σου και καθάρισες. Έχεις επαφές με άτομα που δεν είναι χαζοχαρούμενα, ούτε θεωρούν ότι έπιασαν τον πάππα .... και δεν σου κάνουν τέτοιες ερωτήσεις. Αν κάτι σε χαλάει εσένα την ίδια, εξετάζεις αν αλλάζει και αν μπορείς να το αλλάξεις και προχωράς.

Ευχαριστω ολους για τις απαντησεις σας με κανετε και νιωθω καλυτερα. Συμφωνω οτι μερικα ατομα θελουν διαγραφη ή να κρατας τις εντελως τυπικες σχεσεις μαζι τους και να αποφευγεις να μπαινεις σε συζητηση. Και δεν εχει σχεση με την πολιτικη ιδεολογια του καθενος εχω γνωρισει ατομα απο διαφορους πολιτικους χωρους τα ιδια μυαλα κουβαλανε ολοι αλλος λιγοτερο αλλος περισσοτερο.

ναι μς πιεζουν , δεν καταλαβαινουν την κτθλψη , και τους εχω χεσ.......ους ...............εχω την ασθενεια που λεγεται κτθλψη , εδω και 18 χρονια ,,,,,,,,,,,,,

Εμενα με βοηθησε στην καταθλιψη να βλεπω τα πραγματα και τη ζωη καπως αποστασιοποιημενα και επιφανειακα. Δηλαδη εβαζα καποιο οριο στο ποσο θα στεναχωρηθω. Αλλα οπως μου ειπε κι ο γιατρος μου αυτο δεν μπορούν να το κανουν ολοι.

Καταλαβαινω οτι ειναι δυσκολο για πολλους αμθρωπους να το ελεγξουν και γι αυτο παιρνουν φαρμακα. Δεν θυμαμαι να εχω περασει σοβαρη καταθλιψη στη ζωη μου απλα δεν ημουν ποτε χαρουμενη.

Garfield εγω επαθα ψυχωση κ τωρα ειμαι τελειωσ καλα θελει δουλιτσα συμπληρωματακι ηλεκτρολυτεσ μαγνησιο βιταμινη ντε γυμναστικη βαρη να δυναμωσεισ διατροφη να τρωσ μαγειρεμενο φαγητο σπιτικο ολα αυτα για να βελτιωθεισ κ να κανεισ κ το τσιγαρακι σου το πρωι με τον καφε δεν ειναι διαφημιση εγω τα εκανα ολα αυτα κι εγινα καλα κι εμαθα τα παντα για τουσ ασθενεισ

Βιταμινη d παιρνω κι εγω εχω έλλειψη. Και γυμναστικη κανω λιγο καθε μερα. Το τσιγάρο ομως το έκοψα γιατί αν πάρω πακέτο δεν θα καπνισω μονο ένα το πρωί οποτε καλύτερα καθόλου.

Οτι συμπληρωμα παρεισ πεσ το γιατρο να παρεισ κ κορτιζονη βοηθαει πολυ

Έχω κοινωνικό άγχος και σίγουρα η πίεση του κόσμου να είμαστε συνέχεια χαρούμενοι ή να φαινόμαστε έτσι είναι πολύ κουραστική!

Ξαναγράφω μετά από καιρό στο συγκεκριμένο θέμα όχι μόνο γιατί έχει πολύ ενδιαφέρον αλλά και επειδή εντόπισα ένα βιβλίο σχετικό: ευτυχιοκρατια. Δεν το πήρα ακόμη, τώρα το ανακάλυψα, αλλά φαίνεται ενδιαφέρον.

Niels το έψαξα το βιβλίο στο ίντερνετ φαίνεται ενδιαφέρον θα το πάρω.

Κι εγώ αν και έχω πολλά αδιαβαστα στη βιβλιοθήκη. Σκέφτηκα και κάτι άλλο για το θέμα και θέλω την άποψη σας. Έχω την εντύπωση ότι η πίεση να είμαστε χαρούμενοι, καλά ή όπως θέλετε πείτε το, δεν ασκείται μόνο από τους άλλους, την κοινωνία, τα ΜΜΕ, κλπ αλλά κι από μας τους ίδιους στον εαυτό μας. Ίσως να έχουμε ενσωματώσει την πίεση αυτή, ίσως να είναι σύμπτωμα του άγχους και της ocd που έχουμε κάποιοι, ότι δηλαδή δεν αντέχουμε την ατέλεια του να μην είναι όλα τακτοποιημένα και σε αυτό το ζήτημα, της διάθεσης μας. Έλεγα στον παλιό μου γιατρό να μου δώσει αντικαταθλιπτικά γιατί είχα ιλίγγους χωρίς οργανικό αίτιο και με ρώτησε πόσες φορές έπαθα και όταν του είπα κάνα δυο φορές σε διάστημα μερικών μηνών μου είπε ότι είμαι υπερβολικός. Το ίδιο μου είπε και για τις αϋπνίες, ότι εφόσον μετά από κάποιες μέρες αϋπνίας κοιμηθώ δεν χρειάζεται άμεσα χάπι. Μήπως δηλαδή είναι και μέρος/κομμάτι του προβλήματος μας το ότι θέλουμε να το ρυθμίσουμε κι αυτό, να μην υπάρχει η αβεβαιότητα του πώς θα είμαστε.

Μα είναι λογικό ο άνθρωπος να θέλει να είναι χαρούμενος. Το θέμα είναι ότι νομίζουμε ότι χαρούμενους κι ευτυχισμένους μας κάνουν μόνο συγκεκριμένα πράγματα όπως οι έξοδοι σε καφετέριες, μπαράκια, μπουζούκια κλπ. οι διακοπές, τα ρουχα και όποιος δεν μπορεί οικονομικά να το στηρίξει αυτό πρέπει να θεωρείται μίζερος. Στην πραγματικότητα ευτυχισμένους μας κάνουν οι υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, οταν βρίσκεις κατανόηση και αποδοχή στον άλλον πράγμα δύσκολα να το βρεις είτε σε φιλία είτε σε σχέση.

Quote:

---

Originally Posted by Niels

Κι εγώ αν και έχω πολλά αδιαβαστα στη βιβλιοθήκη. Σκέφτηκα και κάτι άλλο για το θέμα και θέλω την άποψη σας. Έχω την εντύπωση ότι η πίεση να είμαστε χαρούμενοι, καλά ή όπως θέλετε πείτε το, δεν ασκείται μόνο από τους άλλους, την κοινωνία, τα ΜΜΕ, κλπ αλλά κι από μας τους ίδιους στον εαυτό μας. Ίσως να έχουμε ενσωματώσει την πίεση αυτή, ίσως να είναι σύμπτωμα του άγχους και της ocd που έχουμε κάποιοι, ότι δηλαδή δεν αντέχουμε την ατέλεια του να μην είναι όλα τακτοποιημένα και σε αυτό το ζήτημα, της διάθεσης μας. Έλεγα στον παλιό μου γιατρό να μου δώσει αντικαταθλιπτικά γιατί είχα ιλίγγους χωρίς οργανικό αίτιο και με ρώτησε πόσες φορές έπαθα και όταν του είπα κάνα δυο φορές σε διάστημα μερικών μηνών μου είπε ότι είμαι υπερβολικός. Το ίδιο μου είπε και για τις αϋπνίες, ότι εφόσον μετά από κάποιες μέρες αϋπνίας κοιμηθώ δεν χρειάζεται άμεσα χάπι. Μήπως δηλαδή είναι και μέρος/κομμάτι του προβλήματος μας το ότι θέλουμε να το ρυθμίσουμε κι αυτό, να μην υπάρχει η αβεβαιότητα του πώς θα είμαστε.

---

Νομίζω πως έχεις δίκιο στο ότι ίσως ν' ασκούμε κι εμείς οι ίδιοι πίεση στον εαυτό μας... Το έχω παρατηρήσει σ' εμένα κυρίως την περίοδο των Χριστουγέννων... Προσπαθώ να είναι τα πάντα τέλεια, από τη διακόσμηση του σπιτιού μέχρι και την εμφάνιση μου κι αυτό με αγχώνει ακόμα περισσότερο απ' ότι είμαι συνήθως...

Quote:

---

Originally Posted by garfield

Μα είναι λογικό ο άνθρωπος να θέλει να είναι χαρούμενος. Το θέμα είναι ότι νομίζουμε ότι χαρούμενους κι ευτυχισμένους μας κάνουν μόνο συγκεκριμένα πράγματα όπως οι έξοδοι σε καφετέριες, μπαράκια, μπουζούκια κλπ. οι διακοπές, τα ρουχα και όποιος δεν μπορεί οικονομικά να το στηρίξει αυτό πρέπει να θεωρείται μίζερος. Στην πραγματικότητα ευτυχισμένους μας κάνουν οι υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, οταν βρίσκεις κατανόηση και αποδοχή στον άλλον πράγμα δύσκολα να το βρεις είτε σε φιλία είτε σε σχέση.

---

Δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα, είναι ότι επιβάλλουν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, διασκέδασης κλπ που όποιος δεν τον ακολουθεί θεωρείται αποτυχημένος, προβληματικός ή δεν ξέρω τι άλλο. Νομίζω ότι διστάζουμε να στείλουμε στο διάολο αυτούς που μας περιτριγυρίζουν και να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο. Εν τέλει εμείς φταίμε.

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Νομίζω πως έχεις δίκιο στο ότι ίσως ν' ασκούμε κι εμείς οι ίδιοι πίεση στον εαυτό μας... Το έχω παρατηρήσει σ' εμένα κυρίως την περίοδο των Χριστουγέννων... Προσπαθώ να είναι τα πάντα τέλεια, από τη διακόσμηση του σπιτιού μέχρι και την εμφάνιση μου κι αυτό με αγχώνει ακόμα περισσότερο απ' ότι είμαι συνήθως...

---

πολυ σωστο Κυκνε , ασκουμε οι ιδιοι πιεση στον εαυτο μας , και αυτο μπορει να αποβει καταστροφικο σε αυτην την υπουλη ασθενεια που λεγεται καταθλιψη .....ας αφεθουμε κι οτι γινει , θα ειναι καλυτερα πιστευω .....

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

πολυ σωστο Κυκνε , ασκουμε οι ιδιοι πιεση στον εαυτο μας , και αυτο μπορει να αποβει καταστροφικο σε αυτην την υπουλη ασθενεια που λεγεται καταθλιψη .....ας αφεθουμε κι οτι γινει , θα ειναι καλυτερα πιστευω .....

---

Συμφωνώ μαζί σου Macgyver, συμφωνώ απόλυτα αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να το κάνω αυτό... Προσπαθώ αλλά χωρίς επιτυχία προς το παρόν τουλάχιστον...