Συναισθηματικά παραμελημένο παιδί

Νιώθω ότι είμαι ένα συναισθηματικά παραμελημένο παιδί γιατί δεν έχω λάβει την τρυφερότητα, την αγάπη, την θαλπωρή, την κατανόηση, την αποδοχή και ότι άλλο μπορεί να βιωσει ένα παιδί απο τους γονείς του.
Υπάρχει έλλειψη συναισθηματικόυ δεσίματος και πέρασαν αρκετά χρόνια για να το ανακάλυψω, να το αναγνωρίσω.
Έχω ελάχιστες μνήμες από την παιδικη ηλικία μετρημένες στα δάχτυλα όπου υπάρχει ενα συναίσθημα φλατ.
Δεν κατηγορώ, πότε δεν το έκανα και ούτε το νιώθω έτσι τόσο βαρύ μέσα μου όμως η σχέση με την οικογένεια μου είναι απροσδιοριστη. Δεν ξέρω τι νιώθω ακριβώς και όταν τους παίρνω πχ τηλ.να μάθω τι κάνουν γίνεται από συνήθεια. Δεν με έχουν κακοποίησει ούτε λεκτικά αλλά ούτε και σωματικά όμως νιωθω όπως περιγράφω παραπάνω.Γενικά δεν υπήρχαν ορια και φραγμοι, κάποια ηθικη διαπαιδαγωγηση και άλλα πολλά. Ως ενήλικας έχω δημιουργήσει άμυνες ασυνείδητα που με έχουν βοηθήσει μεχρι στιγμής να νιώθω δυνατή και με μια ελπίδα ότι θα τα καταφέρω. Όταν πεφτω δεν διαρκεί πολύ γιατί ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί της αυτό συντήρησης και κάπως σαν να ξυπνάω. Έχω ανθρώπους δίπλα μου και είμαι αγαπητη ομως αποζητω συχνά την αποδοχή και την προσοχή παρ όλ αυτα. Όταν έχω την προσοχή από αλλους δεν την απολαμβάνω γιατί τελικά νομίζω ότι έχω ανάγκη να με αγαπήσω, να με μάθω ΕΓΏ. Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ την διαφορετικότητα των ανθρώπων σε σκέψεις και συνήθειες αλλα έχω παρατηρήσει ότι κάπως έχω αρχίσει να το κατανοώ και να το σέβομαι. Έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά από την άλλη νιώθω ανά περιόδους αρκετά δυνατή με ενέργεια ότι ότι θέλω θα το καταφέρω και αργά ή γρήγορα τελικά γίνεται και νιώθω μια προσωπική Ικανοποίηση. Όμως δεν μου φτάνει για να νιώσω μια κάποια ισορροπία..
Αν νιώθει κάποιος όπως εγώ και μπορεί να με καταλάβει θα μου άρεσε να συζητούσαμε σχετικά

Απ'ο,τι έχω καταλάβει γενικότερα για τα συναισθήματα μας, το σημαντικό είναι να τα εκφράζουμε. Γράψε ένα γράμμα στους γονείς σου α λα Κάφκα (Γράμμα στον πατέρα) με όσα αισθάνεσαι για αυτούς. Μόνο και μόνο που θα τα αποτυπώσεις στο χαρτί θα βοηθήσει, δεν χρειάζεται να τους το δώσεις. Δυστυχώς πολλοί έχουμε μάθει να μην αντιλαμβανόμαστε καν το πώς αισθανόμαστε, πόσο μάλλον να το εκφράζουμε. Εγώ ανέλαβα από μικρός ευθύνες που δεν μου αναλογούσαν, θυμάμαι να έχω άγχος και κατάθλιψη ήδη από παιδί. Και φυσικά κι εγώ για πολλά χρόνια ήμουν στο τριπακι του να προσπαθώ να πετύχω διάφορους στόχους και να ικανοποιώ τους άλλους, χωρίς να αισθάνομαι όμως ότι παίρνω πίσω αντίστοιχη στην προσπάθεια μου ανταμοιβή. Είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να δυστυχησεις.

Εγώ νιώθω όπως εσύ. Ακριβώς. Αν θέλεις μιλάμε.

emotional neglect λέγεται και είναι μια μορφή κακοποίησης.
όλα όσα περιγράφεις είναι απολύτως φυσιολογικά, δεδομένης της κατάστασης.
ψάξε για το σύνδρομο του απατεώνα, ίσως σε βοηθήσει να καταλάβεις τί και γιατί σου συμβαίνει.

Διάβασα για το σύνδρομο του απατεώνα αλλά δεν μπορώ να δω κοινά σημεία. Εσύ πως το έχεις στο μυαλό σου σε σχέση με αυτά που περιγράφω? Βοήθησε με!

Quote:

---

Originally Posted by Zoe

Όταν έχω την προσοχή από αλλους δεν την απολαμβάνω γιατί τελικά νομίζω ότι έχω ανάγκη να με αγαπήσω, να με μάθω ΕΓΏ. Έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά από την άλλη νιώθω ανά περιόδους αρκετά δυνατή με ενέργεια ότι ότι θέλω θα το καταφέρω και αργά ή γρήγορα τελικά γίνεται και νιώθω μια προσωπική Ικανοποίηση. Όμως δεν μου φτάνει για να νιώσω μια κάποια ισορροπία..

---

δεν μπορώ να σε βοηθήσω έμπρακτα να το αντιμετωπίσεις, όμως αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου κι ότι -όπως εγώ κατάλαβα- θεωρείς ότι πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για κάτι αλλιώς δεν το αξίζεις,συνδέεται συχνα με το πώς έχει ανατραφεί ένα άτομο, και δεν εννοώ ότι σίγουρα είχε κακούς γονείς, σε καμία περίπτωση. το να καταλαβεις την πηγή του προβλήματος, ίσως σε κάνει να δεις την γενικότερη εικόνα για την αξία σου και την δύναμή σου, και να αλλάξεις αυτή την πεποίθηση με μια καινούργια;

Το ότι πρέπει να προσπαθήσω πολύ για κάτι για να το αξίζω, όχι δεν το σκέφτομαι έτσι. Όμως η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου και την ταυτότητα μου δεν είναι καθαρή, είναι θολή..

Ζωη μη στο χαλασω δικιο εχεισ αλλα οι υπολοιποι δεν εχουν ιδεα απο αυτα τα πραγματα κι ειπα να κανω κι εγω οτι δεν ξερω τιποτα

οι φίλοι σου είναι σίγουροι για τον εαυτό τους;
πάει καιρός που έχεις αποστασιωποιηθεί από τους δικούς σου;
αυτό είναι κάτι που δουλεύεται, η αυτογνωσία δηλαδή.

Νομίζω ότι οι περισσότεροι ναι είναι σίγουροι.
Ναι πάει καιρός, βέβαια ανά διαστηματα αλλάζουν τα συναισθηματα μου και το πως τους αντιμετωπίζω. Πχ έχω βάλει όρια τα οποία πλέον είναι ξεκάθαρα!

Σιγα μην ειναι σιγουροι οσοι ζουνε εξω στην κοινωνια δεν ειναι σιγουροι για τιποτα

είναι σύνηθες οι ανθρώποι που κουβαλούν ένα συναισθηματικό τραύμα να έχουν μια χαώδη αντίληψη του εαυτού τους. αυτό όμως με τον καιρό εξομαλείνεται ( ; ) .
ίσως αυτό να είναι το κόλπο, fake it till you make it δηλαδή.

Γενικά με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων περισσότερο γιατι θέλω να πάρω την επιβεβαίωση με κάθε τροπο και όχι τόσο για την συμβουλή τους. Θέλω να κάνω το δικό μου είτε είναι καλό για εμένα είτε όχι. Δυσκολεύομαι όταν κάποιος δεν συμφωνεί και δεν αποδέχεται αυτό που λέω η κάνω και προσπαθεί να με πάει προς μια άλλη κατεύθυνση ας πούμε. Είμαι πιο πολύ σε άμυνα θα έλεγα χωρίς να υπάρχει λόγος.. Θέλω να σταματήσει να συμβαίνει αυτό γιατί καταλαβαίνω ότι δεν είναι υγιές.

Πρεπει να ξερεισ απειρα πραγματα για να πεισ κατι οτι ειναι σωστο γενικα να ξερεισ

Τι εννοείς?

Καλο για μενα αυτο το καλο μπορει να ειναι το μεγιστο για αλλουσ και το ελαχιστο για καποιουσ αλλουσ ασ πουμε εγω εχω παει με 5 κι ειμαι 45 χρονων αλλα παντα ειχα λεφτα απο τη μια καλυτερα να μαμασ κι ασ μην εχεισ φραγκο απο την αλλη τα λεφτα σε προστατευουν απο διαφορα πραγματα αν δε θεσ σεξ