Originally Posted by
Honorata
《Δεν ξέρω τι ποναει περισσότερο.....να σε απορρίπτουν πάνω στη καψούρα, ή να έρχονται ξανά όταν εσύ πια έχεις προχωρήσει;》
Η ιστορία μου ξεκινάει πριν περίπου 10 χρόνια. (Δεν θέλω να μακρυγορησω θα μείνω μόνο στο ζουμί). Εγώ τότε μαθητριουλα αυτός στα 20 του. Γνωριζόμασταν από μωρα,λόγω οικογενειακού περίγυρου με σχέσεις τυπικές. Εγώ είχα πάθει σοκ με τη πάρτυ του, ήμουν ενθουσιασμένη και τον θαύμαζα ( σαν μεγαλύτερο μου και εγώ ως άπειρο παιδί...τον ήθελα ,ήταν για μένα ο ιδανικός) δεν υπήρξαμε ποτέ ζευγάρι,δεν κάναμε ποτέ σεξ, δεν έκανα κίνηση μέχρι τότε να του δείξω το παραμικρό μέχρι που έκανε εκείνος την κίνηση. Όταν πήγαινα Λύκειο. Με φλέρταρε, βγήκαμε, μιλάγαμε στο τηλέφωνο στα κρυφά από τους δικούς μας μη το μάθουν. Το κακο ήταν ότι αυτός είχε σχέση μακροχρονια με μια καλή κοπέλα. Την οποία κορόιδευε μαζί μου φλερταροντας και δεν ξέρω και με πόσες άλλες ακόμα. Μου μπήκε ο διάολος μέσα από αυτό το φλερτ και το παιχνίδι να γίνει δικός μου να είμαστε ζευγάρι, έκανα όνειρα....καναμε κάτι, (οχι σεξ) και αυτό με ενοχές για τη σχέση του και με πικρία γιατί ένιωθα παραγκωνισμενη. Εγώ πολύ καψούρα, ήθελα να γίνουμε ζευγάρι, και όσο αυτό δεν γινόταν τόσο εβραζα στο ζουμι,έκλαιγα μόνη μου και τρελαινομουν. Αυτός απογοήτευση από άποψη χαρακτήρα ( αγόρι-μαγκας, player, λίγο κυνικός,χειριστικος) μάλλον ήθελε σεξ μόνο ,ενώ εγώ ήθελα όλο το πακέτο. Όμως ποτέ δεν με παραμυθιασε ότι θα γίνει κάτι μεταξύ μας( πρέπει να το παραδεχτώ)
Εμένα ήταν το πάθος μου και η απογοήτευση μου μαζί.
Η όλη φάση τότε με άφησε με ένα γιατί, με ένα τεράστιο θυμό και απωθημένο. (Αν και εκείνος μου είπε ότι λόγω των δικών μας καλύτερα να το αφήσουμε) έμεινε στο μυαλό μου σαν το Άπιαστο.
Τα χρόνια πέρασαν, αυτός έκανε τουλάχιστον άλλες 2 σοβαρές σχέσεις, εγώ αν και εκανα φάσεις, μια μακρόχρονη σχέση και πολλα φλερτ όμως πάντα τον είχα στο μυαλό μου και με σιγοκαιγε.
Πριν ενάμιση χρόνο περίπου, εκεινος μου έστειλε ξαφνικά μήνυμα στο ίνστα να βγούμε (και ενώ ήταν πάλι σε σχέση!!!), εγώ μέσα στην αναστάτωση που με θυμήθηκε του απάντησα θετικά να βγούμε όμως δεν το εννοούσα γιατί ήξερα ότι θα ήταν χάσιμο χρόνου μιας και είχε δείξει τις προτιμήσεις και τον χαρακτήρα του (που δεν μου ταίριαζαν) αλλα και επειδή είχα ακόμα πολύ πόνο και θυμό μέσα μου για εκείνον. Έτσι τον έγραψα, και αυτός συνεχίσε τη ζωή του.
Ώσπου τον τελευταίο χρόνο, κάτι άρχισε να αλλάζει μέσα μου. Άρχισα να συνειδητοποιω ότι ήταν καιρός να τον ξεπεράσω οριστικά. Το πήρα απόφαση, δεν με έκαιγε αλλο, κατάλαβα ότι δεν είναι ο άντρας που μου ταιριάζει και το ξεπέρασα. Ξεκλειδωσε το μυαλό μου!!Και ενώ ένιωθα τόσο απίστευτα καλά και ήρεμα με τον εαυτό μου ,και απολυτα έτοιμη να βγω έξω και να γνωρίσω τον δικό μου μεγάλο (ή και όχι) νέο έρωτα που ένιωθα ότι θα έρθει όπου να ναι....ΤΣΟΥΠ! Εμφανίζεται αυτός. Πάλι. Τη στιγμή που γεννηθηκα μονη μου ξανά μέσα από τις στάχτες μου, πάλι μου στέλνει μήνυμα. Αυτή τη φορά λιγο πιο ρομαντικό σε φάση "περνάω συχνά από τα μέρη σου και σε σκεφτόμουν αν θες να βγούμε" του απάντησα βέβαια, δεν τον αγνόησα χωρίς όμως να απαντήσω θετικά ή αρνητικά στη πρόταση του. Αυτός πρέπει νομίζω τώρα να είναι μόνος του χωρίς κάποια σοβαρή σχέση. Εγώ παρόλο που νόμιζα ότι τον είχα ξεπερασει και ότι μπορούσα πλέον να ειμαι ψυχρή, αναστατωθηκα ξανά, έκλαψα για όλα, για τη τότε λάθος στιγμή που έπαιξε μαζί μου ,για την τώρα λάθος στιγμή που δεν με αφήνει συναισθηματικά να προχωρήσω προβληματίστηκα, το σκέφτηκα. (Αυτός βέβαια το τελευταίο διάστημα μου παταγε λαικ και καρδούλες στο προφίλ μου) εγώ δεν έδινα σημασία ,γελαγα κιόλας που τον ειχα ξεχάσει ενώ εκείνος παταγε λαικ. Όμως στεχωρηθηκα με το τελευταίο του μηνύμα και άρχισα πάλι να δαιμονιζομαι.
Γιατί να μην ευθυγραμμιζομαστε ποτε με κάποιους ανθρώπους σε αυτή τη ζωή; Γιατί να είναι ολα τόσο περίπλοκα; Γιατί τόσος πόνος; γιατί;
