Ο έρωτας ως ψυχοπαθολογία
Αναμφισβήτητα ο έρωτας είναι ένα μεγάλο ζητούμενο. Τον έρωτα τον προσεγγίζω όχι ως ένα συναίσθημα, αλλά ως μία κατάσταση στην οποία εμπεριέχονται και συμμετέχουν πολλά συναισθήματα. Για τον έρωτα έχουμε μία θετική συνήθως αντίληψη, το θεωρούμε δλδ κάτι το καλό, και είναι λογικό αυτό γιατί διαφορετικά γιατί να είναι ζητούμενο. Είναι όμως έτσι; Αν σκεφτούμε όλα αυτά που εμπεριέχονται στην κατάσταση του έρωτα μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα παρακάτω στην έντονή τους μορφή:
1. συναισθηματική εξάρτηση
2. εμμονή (με την έννοια της συνεχούς ενασχόλησης με τον/την άλλο/η)
3. κτητικότητα - ζήλεια
4. ανασφάλεια - άγχος - φόβος
5. εξιδανίκευση
6. δυσκολία στον έλεγχο των συναισθημάτων - εναλλαγές συναισθημάτων
Το θέμα είναι ότι τα παραπάνω χαρ/κα αποτελούν κριτήρια διαταραχών προσωπικότητας. Με άλλα λόγια εάν κάποιος έχει αυτά τα χαρ/κα μόνιμα, είναι πιθανό να έχει μία διαταραχή προσωπικότητας. Γιατί λοιπόν είναι τόσο μεγάλο ζητούμενο μία κατάσταση η οποία θυμίζει ψυχοπαθολογία; Γιατί θέλουμε να μπούμε σε αυτό; Μήπως τελικά ή όλη φάση με τον έρωτα είναι κάπως... υπερεκτιμημένη; Εσείς τι λέτε; Προσωπικά χαίρομαι που διαρκεί λίγο.