Printable View
Νιώθω ότι πάντα πρέπει να προσπαθώ περισσότερο σε όλα. Πράγματα που για τους άλλους είναι απλά για μένα δεν είναι. Το κάθε τι μου φαίνεται βουνό. Επίσης δεν έχω κοινωνικές δεξιότητες αλλά ούτε και όρεξη να βρίσκομαι πολύ με ανθρώπους. "Δεν θα τους γοητευσεις" οπως ειπε και ο ψυχοθεραπευτής μου όταν του είπα ότι φοβάμαι ότι οι άνθρωποι δεν θα με συμπαθησουν. Νιώθω λίγη σε όλα.
Πρέπει να δουλέψεις λίγο την αυτοεκτίμηση,αυτοπεποίθησ� � σου.
Νομίζω ότι αυτό γίνεται και μέσα από την ψυχοθεραπεία.
Ούτε εγώ έχω όρεξη να βρίσκομαι πολύ με ανθρώπους τον τελευταίο ενάμιση χρόνο που έπαθα αυτό που έπαθα αλλά ζοριζομαι ν βρίσκομαι όσο μπορώ για να μην χάσω τις κοινωνικές δεξιότητες που είχα οι οποίες πλέον είναι λίγες.
Οπότε σαν συμβουλή έχω να σ πω το εξής κανείς δεν είναι λίγος, προσπάθησε να βγαίνεις όσο μπορείς από το σπίτι με οποιαδήποτε πρόφαση ώστε να αρχίσει να σου γίνεται συνήθεια και να ξεκολλήσει από το σπίτι για να σου έρθει η όρεξη να βρίσκεσαι με ανθρώπους.
Έχεις κακές εμπειρίες σε παλιές συναναστροφές σου και δεν έχεις όρεξη να βρίσκεσαι Μ ανθρώπους; Η είσαι μοναχικό άτομο από την φύση σου; Και αν ναι θες να το αλλάξεις αυτό;.
Συνήθως οι άνθρωποι με απομονώνουν με τη συμπεριφορά τους ας πούμε όταν πήγαινα σχολείο δεν με έκανε κανείς παρέα αλλά όλοι με κατηγορούσαν πίσω από την πλάτη μου κάποιες φορές και μπροστά μου. Και τώρα μου συμβαίνει όταν πηγαίνω ας πούμε στο χωριό των γονιών μου περπατάω στο δρόμο και ακούω να με κουτσομπολευουν. Δηλαδή αισθάνομαι οτι γίνομαι ο σάκος του μποξ για μερικούς ανθρώπους ή ότι τους βγάζω το χειρότερο τους εαυτό. Δεν ξέρω αν αυτο έχει να κάνει με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Οκ στο σχολείο και στο χωριό να το δεχτώ μπορεί π.χ να κριτικάρουν κάποιον για κάτι,αλλά από ότι καταλαβαίνω μένεις σε πόλη.
Εκεί έχεις προσπαθήσει να κοινωνικοποιηθεί ; Έχεις κανέναν φίλο η κάποιον γνωστό;
Δεν μπορείς να γνωρίσεις κανέναν αν δεν έχεις χρήματα. Όσοι ξέρω δουλεύουν και θέλουν να βγαίνουν λογικό είναι. Εξάλλου σε κατηγορούν και για το ότι δεν έχεις δουλειά, δεν καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι για κάποιο άτομο σαν εμένα να κρατήσει και να βρει ακόμα μια δουλειά με τόσες απαιτήσεις που έχουν οι εργοδότες.
Όμως το θεμα είναι ποιοι σε στηρίζουν σε μια δύσκολη στιγμή όχι όταν είσαι καλά.
όμως όταν είσαι σε μια δύσκολη στιγμή, δυστυχώς πρέπει να έχεις ήδη φίλους. αλλιώς γίνεσαι πιο μόνος, απομονώνεσαι.
είσαι αρκετή, γεννήθηκες αρκετή. αξίζεις μόνο και που υπάρχεις. δεν πάει τίποτα στραβά με εσένα.
Εγώ δεν θα προσπαθήσω να σε πείσω ότι είσαι αρκετή κλπ γιατί είναι προφανές ότι όσα ανεβαστικα λόγια και να ακούσεις δεν θα τα πιστέψεις. Εμείς δεν σε ξέρουμε οπότε δεν μπορούμε να έχουμε άποψη για το αν θα τους γοητεύσεις ή όχι, για το πώς σε βλέπουν οι άλλοι, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις σε σχέση με άλλους κλπ. Νομίζω πως το σημαντικό είναι να θέσεις συγκεκριμένους στόχους, βήματα εφικτά με βάση τις επιθυμίες σου ώστε το μέτρο αυτοαξιολόγησης να είναι το αν προχωράς, αν τα πετυχαίνεις αυτά που έθεσες ως στόχους και όχι να συγκρινεσαι με τον οποιονδήποτε. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε σε σωματικής δύναμη ούτε νοητικά, δεν ξεκινούμε από την ίδια αφετηρία ούτε σε ο,τι αφορά το βιοτικό επίπεδο. Οι συγκρίσεις δεν βοηθούν. Θέσε μικρούς ρεαλιστικούς στόχους και καταστρωσε σχέδιο για τον καθένα τους.
Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις. Προσπαθώ να βάζω στόχους και να τους πετύχω, να μάθω πράγματα όπως ξένες γλώσσες, να βελτιώσω το βιογραφικό μου και αυτό με βοηθάει να απασχολω το μυαλό μου και να μην σκέφτομαι τα προβλήματα μου. Η καλύτερη ψυχοθεραπεία για μενα είναι να ασχολούμαι με κάτι. Όμως όταν βρίσκομαι με άλλους είναι δύσκολα.
Ίσως επειδή δεν έχεις συνηθίσει να βρίσκεσαι με άλλους για αυτό είναι δύσκολα.Quote:
Originally Posted by garfield
Προσπάθησε να βρίσκεσαι όσο το δυνατόν περισσότερο με οποιοδήποτε άτομο.
Σε αυτό με την δουλειά συμφωνώ, κ εγώ δεν έχω δουλειά και εκτός ότι Μ ρίχνει την αυτοπεποίθηση δεν μπορώ να ακολουθήσω τους άλλους που έχουν λεφτά κ δουλεύουν.
κάνεις την καλύτερη δουλειά. μην σταματήσεις να έχεις χόμπι, είναι πολύ σημαντικό.
ούτε κι εγώ μπορώ τους άλλους όμως κάποτε τους μπορούσα.
βασικά ξεπερνιέται μέσω της έκθεσης όπως είπαν χωρίς να καταπιέζεσαι.
Να κάνεις τα πράγματα που φοβάσαι να κάνεις ή για τα οποία θεωρείς τον εαυτό σου λίγο, λες και όλοι αυτοί που προανέφερες δεν υπάρχουν. Διάλεξε λίγα άτομα που σε εκτιμάνε για παρέα και αφιλία, και δες με αφοσίωση και πείσμα τις σπουδές ή το επάγγελμα σου ή πως θα μπεις σε εκείνον τον τομέα σπουδών ή δουλειάς που βρίσκεται σ' αυτά τα καταπιεσμένα από την χαμηλή αυτοεκτίμηση όνειρα σου.Quote:
Originally Posted by garfield
Δυστυχώς άμα κάποτε μας κουτσομπόλευαν ή μας κοροίδευαν ή μας έβριζαν ή μας κατηγορούσαν πίσω από τη ράχη μας, αυτό γίνεται αίτιο, με την πάροδο των χρόνων, οποιαδήποτε συμπεριφορά δούμε που με τον τρόπο με τον οποίο συμβαίνει (πχ κοίταγμα ή τρόπος που μιλάνε) μας θυμίζει εκείνο που μας έκαναν, να νομίζουμε πως μας ξανακάνουν το ίδιο, κι ίσως αυτό να μην ισχύει ή να μην ισχύει πάντα.
Απλά δούλεψε όπως σου είπα κι όπως σου είπαν κι άλλοι εδώ και αγνόησε πλήρως αυτούς που με τυχόν κακεντρέχεια ασχολούνται μαζί σου.
καλησπερα και απο εμενα, θελησα να απαντησω γιατι και εγω εχω βρεθει και βρισκωμαι σε αυτην την φαση. ομως ξες τι πιστευω? πλεον ολοενα και περισωτεροι στην ελλαδα ερχωνται σε αυτην ρην θεση, και το συζητουσα με κατι καλα μου φιλαρακια αυτο. σε μεγαλο βαθμο φταει η κατασταση της χώρας μας, επειδη σου κωβουν ελευθεριες και δυνατότητες συνεχος σε κανουν να νιωθεις αχρηστος, κ;θ το κακο ειναι οτι ακομα και ατομα πολυ χαρισματικα και αποδοτικα πεφτουν σε αυτο, πιστευω προσοπικα δεν πρεπει να δηνουμε σιμασια σε αυτο. ψαξε για καλους ανθωρπους γυρο σου, και μια καλη σχεση ισως σε βοηθουσε, αλλα οχι με καποιον κλαρινογαμπρο αλλα με καποιον που θα σε στιριζε πραγματικα γτ χρειαζωνται ολλα πλεον στους καιρους που ζουνε
και εμενα υπυρχαν πολλοι που μου ελεγαν οτι δεν θελω να κανω τιποτα και οτι βαριεμαι και οτι θελω να χαζολογαω μονι χωρις να ξερουν ουτε το παρελθον μου ουτε τι προσπαθω να κανω. αλλα στα δυσκολα ξεγυμνωνωνται ολλοι και ολλα. σε ενα βαθμο μεγαλο και εγω ειχα παρατησει την προοδο στην ζωη μου. τωρα προπσθαω να α μαζεψω αλλα και το παραμικρο που καμω με γεμιζει χαρα, γιατι ξερω εστο και λιγο βγαινει καλο απο εκει. το αρνιτικο πιστευω ειναι μονονστο μυαλο. ειναι στεναχωρο να βλεπεις ποσα νεα παιδια να νομιζουν οτι τελειωσαν ολλανγιατι εκει τους παει το συστημα αλλα ακομα και κατι μικρο να κανουμε, υπο κανονικες συνθηκες θα ηταν πολυ μεγαλύτερο. αυτο οου θελω περισωτερο τωρα ειναι να εχω τους καταληλους ανθωρπους στην ζωη μου. ειναι θυσαυρος αυτο και βοηθαει και σε ολλα τα αλλα,
Συμφωνώ εν μέρει φταίει το σύστημα στη χώρα μας γιατί και να έχει κάποιος όνειρα στην Ελλάδα δεν μπορεί να τα πραγματοποιησει, εδω υπάρχουν μόνο καφετέριες, σουβλατζίδικα και μπιτς μπαρ το καλοκαίρι. Και αυτά μέχρι κάποια ηλικία. Δεν θελουν τον άνθρωπο να προοδεύσει τον θελουν στασιμο να μένει σε μια δουλειά που δεν τον γεμίζει και για λίγα λεφτα.
Εγώ δυστυχώς δεν έχω κανέναν να με στηρίζει ακόμα και που αποφάσισα να δώσω για πριφισενσι με ειρωνεύονται (τώρα το θυμηθηκες μου λένε οι γονείς μου τόσα χρόνια τι έκανες); Οπότε κι εγώ έχω κλειστεί στον εαυτό μου.
Γενικά παρατηρώ ότι όσοι τα έχουν τακτοποιημένα όλα στη ζωή τους δεν δείχνουν καμία κατανόηση (οχι ολοι, οι περισσότεροι) γιατί τα θεωρούν όλα εύκολα και πως εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι στη ζωή μας. Και νομίζουν ότι περνάμε και καλά και ότι εμείς δεν έχουμε προβλήματα.
Ακόμη κι αυτοί που δεν τα έχουν όλα τακτοποιημένα στη ζωή τους, δεν δείχνουν κατανόηση. Γενικά η ενσυναίσθηση είναι σπάνιο πράγμα. Το σύνηθες είναι η κακία λόγω ζήλιας και συμπλέγματος κατωτερότητας. Sad but true.
ανα μπραβο ναι αυτο ακρηβος, σε αυτες τις συνθηκες υπαρχει ενα μερος των πολητων στην χωρα μας, που οντος ταχει πιο τακτοποιημενα, και αφου οι περισωτεροι <<πεφτουν>> καμια φορα ευκολα λογο συνθηκων, καποιοι ισως και λιγο υποβοηθουμενοι απο το οικογενειακο κλημα αν ηταν τυχεροι τα τακτοποιουν ολλα σχετικα με λιγοτερο ψυχικο φορτο στην ζωη τους, και μενα μουθ ελεγαν οτι ειμαι αχρηστος για ολλα και μονο θελω να γυρναω και να κθωμαι στα καφε και στα κλαμπς, γιατι μεβλεπαν 1-2 φορες την εβδομαδα να πινω ενα καφε η ενα ποτο για να ξελαμπικαρω και να μηλησω με 2-3 καλα ατομα που δοξα τον θεο εχω ακομα διπλα μου, και δεν βλεπαν τους εαυτους τους ποσο καλα τους πιγαιναν τα πραγματα, και το καλοκαιρι καναν διακοπες σε ολλα τα νησια... τελος παντων δεν εχει τοσο σημασια αυτοππιστευω, το θεμα ειναι εμεις να συκγρινωμαστε καθε ημερα με τον χθεσινο εαυτο μας. επεισης σε αυτην την φαση που βρισκωμαστε ολλοι σαυτην την χωρα, πιστευω αξιζει να διαχωρησουμε την κατασταση σε 2 μεροι, πρωτον ειναι το γενικο κομματι, δλδ τα πεπραγμενα του συστηματος για τα οποιοα ουτε μπορουμε να κανουμε κατι αλλα και ουτε ευθηνωμαστε πραγματικα, (οχι η ψηφος μας δενευθηνεται γιατι δεν ξερουμε καν ουτε εκει τι παιζει) και το 2ο κομματι ειναι, το τι κανουμε εμεις, εστο και για τα λιγα που μπορουμε, εγω εβγαλα ενα ιεκ, δεν εδωσα ποιστοποιηση, και τβωρα παω σε αλλο, και εκει θα δω τι θα ακνω, τουλαχιστον ειναι κρατικα και δεν με ζημιωνουν, θα μου πεις με αυτα που θα κανουμε εμεις θα σωθουμε? οχι τελειως γιατι ειναι μονο ενα κομματι αλλα σηγουρα θα κερδισουμε καποια παραπανω πραγματακια
Όταν νιώθεις λίγη το βγάζεις και προς τα έξω και το περνάς στους άλλους. Προσπάθησε να τους πλησιάζεις με καλή, ειλικρινή και φιλική διάθεση, βγάζοντας από το μυαλό σου το πώς μπορεί να σε κρίνουν. Και πάλι κάποιοι θα σε απορρίψουν γιατί απλά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν αρέσει σε ΟΛΟΥΣ. Αλλά παρολα αυτά μη γενικεύεις την κάθε μεμονωμένη απόρριψη που θα εισπράξεις και βάζεις στον εαυτό σου την ταμπέλα της ανεπιθύμητης. Αυτό που με μπερδεύει με σένα είναι ότι από τη μια θες να σε συμπαθήσουν, από την άλλη εσύ η ίδια δεν έχεις όρεξη να βρίσκεσαι με άλλους. Αν δε δει ο άλλος ότι χαίρεσαι την παρέα του δε θα έχει και εκείνος τη διάθεση να σου την προσφέρει. Ειδικά αν έχει κι εκείνος ανασφάλειες για το αν θα γίνει αποδεκτος. Γιατί πάρα πολύς κόσμος έχει αυτό το άγχος σε μικροτερο ή μεγαλύτερο βαθμο, δεν είσαι η μόνη.
οπως τα λεει ο χρηστης παραπανω ειναι τα πραγματα, και εγω νομιζω ετσι ακρηβος αισαθνωμαι ποτε θελω να ειμαι με αλλους ποτε να περνω τον χρονο μου, αλλα θα σου ελεγα για να νιωθεις οτι ερχωνται καπως καλητερα τα πραγματα, να κανεις λιγες η μετριες αλλα και ποιωτικες εξωδους, δλδ τις μερες που δεν θες και θες να περασεςι χρονο με τον εαυτο σου η σπιτι η καπου αλλου χαλαρα μην βγαινεις, αλλα τις μερες που θες να κανεις μια βραδυνη πιο καλη εξωδο καταλαβες, πιστευωειναι καλα να πιεσεις και λιγο με την καλη ενοια τον εαυτο σου και κατσε μεχρι αργα λιγο η αν συνεζησει η μιση παρεα και η μιση παει σπιτι, εσυ πανε με αυτους που συνεχιζουν για λιγο σαν εξρα εμπειρια, δλδ και εγω παλαιωτερα εμενα στα τυπικα πλαισια της παρεας και της εξωδου, μολης αρχισα να ορημαζω και να νιοθω και πιο καλα και γεματος με τον εαυτο μου (αυτο νομιζω λογο ορημασνης) παντα ηθελα και τα μικρα εξτραδακια απο καθε εξωδο η αν μπορω καπου να το ζησω να μην μενω στα τυπικα... δεν ξερω αν μπορω να το εξηγησω αλλιος. θελω να ειναι πιο πλουσια η καθε εμπιρια της ζωης μου, οχι μηχανικη και τυπικη οπως παλια
https://enallaktikidrasi.com/2022/09...etrietai-etsi/
νιωθεις λιγη ? αυτο ειναι γραμμενο για σενα .....
Πολύ καλό άρθρο έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα για πολλούς ανθρώπους δεν θα είμαστε ποτέ αρκετοί, πρέπει να βρούμε αυτούς τους λίγους που θα μας δεχτούν όπως είμαστε.
Εννοείται ότι πρέπει να φιλτράρει κάποιος αυτά που του λένε ανάλογα με το ποιος του τα λέει και για ποιον λόγο. Αλλά εσύ δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι; Και να βρεις άνθρωπο που να μη σε θεωρεί λίγη εάν εσύ δεν έχεις καλή γνώμη για τον εαυτό σου τίποτα δεν θα αλλάξει. Πρώτοι εμείς μειώνουμε τον εαυτό μας. Να προσθέσω και το εξής: το αποδέχομαι τον εαυτό μου δεν σημαίνει ότι μένω στάσιμος, θεωρώ ότι τα ξέρω όλα και δεν βελτιωνομαι.
Δεν θέλω να μείνω στάσιμη αλλά χρειάζομαι ανθρώπους που να με κάνουν να γίνομαι καλύτερη. Και δεν τους έχω βρει δυστυχώς.