Πολυ αγχος....

Καλημερα και καλως σας βρισκω!! Διαβαζω αρκετο καιρο το forum και σημερα αποφασισα να μοιραστω μαζι σας τη δικη μου ιστορια..
Ειμαι 25 και στα 15 εχασα ξαφνικα τον αδερφο μου..Ειναι κατι που μεγαλωνοντας καταλαβα οτι δεν εχω ξεπερασει..Δεν ειχα επισκεφθει καποιον ειδικο τοτε, ολοι πιστευαν οτι θα το ξεπερνουσα μονη μου λογω της μικρης μου ηλικιας. Αργοτερα περασα σε μια παρα πολυ καλη σχολη στο Πανεπιστημιο, την τελειωσα χωρις πολλες δυσκολιες και εδειχνα σε ολους οτι ειμαι μια χαρα και συνεχιζω τη ζωη μου, οπως μου ελεγαν να κανω!! Ειχα ομως παντα ενα αγχος για τους δικους μου ανθρωπους, μηπως κατι κακο τους συμβει, πιο πολυ με τους γονεις μου και το αγορι μου..Καποιες φορες ηταν μια απλη ανησυχια που περναγε ευκολα και καποιες φορες ηταν πολυ πιο εντονο, σε σημειο να βαζω τα κλαματα αν καποιος δεν απαντουσε στο τηλεφωνο γιατι νομιζα οτι κατι κακο του ειχε συμβει..Αλλα δεν ειχα συνειδητοποιησει οτι αυτο ειναι προβλημα...
Μεχρι πριν 2 μηνες που εχασα επισης ξαφνικα τον αγαπημενο μου θειο...Επειδη λογω αυτου του γεγονοτος ακολουθησαν και καποια αλλα οικογενειακα, 2 φορες μεσα σ' αυτο το χρονικο διαστημα εχω παει τους δικους μου στο νοσοκομειο, το μερος που αντιπαθω περισσοτερο απ' ολα..Και παντα βραδυ..Δεν μπορω λοιπον να ηρεμησω με τιποτα...Ολη μερα ειμαι σχετικα καλα, αλλα οταν νυχτωνει ειμαι αλλος ανθρωπος...Οταν οι δικοι μου ειναι καπου, δεν ησυχαζω μεχρι να γυρισουν πισω (δε μενουμε μαζι πλεον). Φοβαμαι μηπως κατι κακο τους συμβει και αυτο εχει ενταθει πιστευω μετα το θανατο του θειου μου γιατι εχουν σχεδον την ιδια ηλικια..
Πολλες μερες δεν εχω ορεξη να φαω, ουτε να βγω με τις φιλες μου η με το αγορι μου που μενουμε και μαζι και νιωθω οτι παραμελω κι εκεινον...
Εχω κλεισει ραντεβου για να δω καποιον ψυχολογο σε 2 βδομαδες γιατι δεν εβρισκα νωριτερα ραντεβου..Σε λιγες μερες ομως φευγω για διακοπες και δεν ξερω πως θα αντιμετωπισω ολη αυτη την κατασταση οντας μακρια...
Τι μπορω να κανω εως τοτε? Δεν θελω να παω διακοπες με αυτη την ψυχολογια.....
Σας ευχαριστω εκ των προτερων και παλι καλως σας βρηκα!

Τσέρι μου....καταρχήν καλως ήρθες...
Έχασα τη μαμά μου πριν 3,5 χρόνια και πολύ ξαφνικά μάλιστα. Μέχρι τότε δεν πίστευα πως υπάρχει θάνατος και αρρώστειες στην οικογένεια μας και θα πεθάνουμε όλοι ευτυχισμένοι εκεί γύρω στα εκατό.
Δυστυχώς η μαμά δεν εκλεισε ούτε τα 55. Καταλαβαίνεις το σοκ μου. Από εκείνη τη στιγμη και μέχρι σήμερα έχω μόνιμο άγχος για τον πατέρα μου, τον αδλεφό μου, το αγόρι μου, τους φίλους μου.Τρέχω τον πατέρα μου για εξετάσεις γκρινιάζω στους άλλους για το τσιγάρο και την κακή διατροφή, πρήζω όλο τον κόσμο απ το φόβο μου μη μας βρει και άλλο κακό.
Πρόσφατα είχα μια μεγάλη επαγγελματική επιτυχία και το γιορτάζαμε στο εξοχικό. Πήρα τον αδελφό μου για να του μεταφέρω το κλίμα και τον άκουσα κάπως, μου λέει: \"με πονάει το στομάχι μου\".
Με έπιασε πανικός! Ξέχασα τη χαρά μου και χάλασα όλου του κόσμου τη διάθεση με το να τους πρήζω πως κάτι κακό έχει και δεν μου το λέει. Αφού ο φίλος μου με έγραψε στο κινητό να υπόσχομαι πως αν ο αδελφός μου δεν πεθαίνει θα ορκιστώ πως δεν θα ξανά γκρινιάξω.
Ο αδελφός μου ζει ακόμη και γω έχω αναγκαστεί να το βουλώσω.
Με όλα αυτά θέλω να σου πω, πως και γω και συ γινόμαστε κουραστικές μέσα απ\' το φόβο της απώλειας. Δε νομίζω πως χρειάζεσαι ψυχολόγο, αλλά ψυχραιμία και σκέψη. Επειδή βιώσαμε την \"ευκολία\" που μπορεί να φυγει κάποιος απ\' τη ζωή φοβόμαστε τα πάντα.
Σίγουρα μπορούμε να προστατέψουμε αυτούς που αγαπάμε, αλλά μέχρι ένα σημείο, από κει και πέρα αναλαμβάνει η μοίρα....

Θεοφανια μου, καταρχην ευχαριστω για την αμεση ανταποκριση...
Δυστυχως την υποσχεση \'\'αν δεν παθει καποιος κατι κακο σημερα, θα το βουλωσω\'\' την εχω δωσει απειρες φορες...και στον εαυτο μου και στους γυρω μου, αλλα δεν μπορω να την τηρησω!! Οταν το σκεφτομαι ψυχραιμα, ξερω οτι ειναι υπερβολικο και προσπαθω να το καταπολεμησω, αλλλα μερικες φορες νιωθω οτι δεν μπορω να κανω τιποτα!! Ισως ενδομυχα να ενθαρρυνω τον εαυτο μου να κανει αρνητικες σκεψεις με την ιδεα οτι στην περιπτωση που κατι θα συμβει, θα ειμαι προετοιμασμενη(???)..Φυσικα κατι τετοιο δεν ισχυει και μαλιστα αυτες τις λιγες φορες που οντως ετυχε να σκεφτομαι αρνητικα και να γινει κατι ασχημο, μετα νιωθω χειροτερα γιατι το ερμηνευω ως προαισθημα...και παει λεγοντας!!!
Προσπαθω 2 μηνες να το αντιμετωπισω μονη μου, αλλα τις περισσοτερες φορες δεν τα καταφερνω, γι\' αυτο σκεφτηκα να απευθυνθω σε ψυχολογο...Οταν σκεφτομαι τον εαυτο μου καποιους μηνες πριν ημουνα ενας τελειως διαφορετικος ανθρωπος, ακουραστος και με τεραστια ορεξη να ζησω και να κανω πραγματα και τωρα δεν μπορω να βρω τον εαυτο μου...

Σταμάτα να με περιγράφεις σε παρακαλώ!!!

Ευτυχώς εγώ δεν φτάνω τόσο μακριά και το παλεύω, καθώς είναι κρίσεις που με πιάνουν κατά καιρούς....παρόλα αυτά αν νομίζεις πως δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις μόνη σου, τότε πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείς ειδικό....

Δε σου κρυβω οτι γελασα οταν διαβασα την ππρωτη προταση που εγραψες!!!
Ολο ουτο το διαστημα δυσκολευομουν να εξωτερικευσω οσα ενιωθα γιατι πιστευα οτι κανεις δε θα με καταλαβει... Τουλαχιστον τωρα βλεπω πως δεν ειμαι η μονη.....

Μακάρι πάντα να γελάμε με αυτά καλή μου!
Αυτό που σκέφτομαι συνέχεια είναι πως η μαμά μου μια ζωή τρελαινόταν από άγχος για όλους μας. Αυτό της γινόταν εμμονή και μας κούραζε πολύ, παρά το γεγονός πως το έκανε από αγάπη και μόνο.
Στο τέλος έφυγε και τώρα σκέφτομαι πόσες στιγμές ευτυχίας και ηρεμίας έχασε σκεπτόμενη πως θα γίνει το κακό.
Θυμάμαι μια φίλη μου παντρεύτηκε πριν χρόνια και μου είπε για τον μέλλοντα άντρα της: \"Πιστεύω πως εκτός των άλλων, αυτός είναι ο άνθρωπος που θα είναι δίπλα μου στα άσχημα της ζωής\"
Εννούσε τους θανάτους και τις αρρώστιες που δυστυχώς όλοι θα περάσουμε, άλλοι οδυνηρά, άλλοι οδυνηρότερα...
Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε και συ και γω, είναι πως μέχρι να έρθουν όλα τα αναπόφευκτα πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή ζωής που μας έχει χαριστεί και να μη δηλητηριάζουμε εμάς και τους γύρω μας...

....και να προσθέσω, πως το σημαντικότερο είναι να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που θα μας στηρίξουν και θα απαλύνουν τον πόνο μας σε όλες αυτές τις στιγμές...

Και η δικη μου μαμα ειναι καπως ετσι....ανησυχει συνεχως για ολους και για ολα και πολλες φορες βλεπει τα πραγματα πολυ πολυ υπερβολικα...Επειδη εχει βιωσει και αλλες απωλειες μεσα στην οικογενεια πιο παλια, εχει την αισθηση πως τα ασχημα συμβαινουν για να την τιμωρουν...
Δεν εχει επισκεφθει ποτε καποιον ειδικο και εχει συμβιβαστει με την ιδεα οτι αυτος ειναι ο τροπος της να \'\'αντιμετωπιζει\'\' τα πραγματα. Αυτο ειναι που με κανει να θελω να δω ψυχολογο, για να το αντιμετωπισω τωρα ωστε οταν κανω οικογενειια να την απολαμβανω με τα καλα και με τα ασχημα και να μην αναλωνομαι σε αρνητικες σκεψεις...
Ευτυχως εχω διπλα μου ανθρωπους που με στηριζουν και ειναι προθυμοι να με ακουσουν ανα πασα στιγμη, αλλα τις πιο πολλες φορες προσπαθω να μη δειχνω αυτο που νιωθω για να μην τους στεναχωρω.....

Καλημερα, μετα απο ενα δυσκολο βραδυ!
Χτες επαθα παλι το ιδιο πραγμα επειδη δεν εβρισκα τη μαμα μου στο τηλεφωνο...Αρνητικες σκεψεις και φοβος μηπως της συνεβη κατι ασχημο..Επι 20 λεπτα προσπαθουσα να επικοινωνησω μαζι της και δεν απαντουσε, η φαντασια μου οργιαζε, μ\' επιασε ζαλαδα και τρεμουλο απο το αγχος... Και φυσικα αποδειχτηκε οτι η μαμα μου ειχε απλα ξεχασει το κινητο της στη δουλεια και αυτα τα 20 λεπτα ηταν στο δρομο για το σπιτι...
Αφου μιλησαμε (δεν της εδειξα οτι αγχωθηκα τοσο πολυ) εκανα παρα πολλη ωρα να συνελθω και αργοτερα σκεφτηκα το εξης..Πως γινεται να μην πηγε το μυαλο μου στην πιο απλη εξηγηση αλλα αρχισα κατευθειαν να κανω αρνητικες σκεψεις? Εφοσον ειχα μιλησει μαζι της λιγο πριν και μου ειχε πει οτι θα εφευγε για το σπιτι γιατι δε σκεφτηκα το πιο απλο που ηταν και η πραγματικοτητα εντελει???

Μμμμμ....είσαι κατευθείαν για ψυχολόγο γιατι βλέπω να πηγαίνεις διακοπές και να είσαι με το κινητό αγκαλιά!
Φαντάσου τι θα πάθει ο φίλος σου που το περιμένει πως και πως να ηρεμήσετε μερικές μέρες.
Σου χτυπάω κόκκινο καμπανάκι.
Όσο και να μας αγαπάει κάποιος, η υπομονή έχει ένα όριο κούρασεις. Όταν το ξεπερνάει κάποιος πολλές φορές δουλεύει ασεινήδειτα εναντίον μας....Πρέπει να το πρσέξεις αυτό αν θες να μη χαλάσεις τη σχέση σου...

Καλη σου μερα Θεοφανια...
Οπως βλεπεις η κατασταση μου ειναι προχωρημενη!!!! Οσο για τον ψυχολογο το εχω καταλαβει γι\' αυτο εχω κλεισει και ραντεβου...Το θεμα ειναι οτι οι διακοπες μου ξεκινανε την αλλη βδομαδα και δεν ξερω πως θα τα βγαλω περα, αφου θα λειπω και αρκετες μερες...
Οσο γι\' αυτο που λες \'\'αγκαλια με το κινητο\'\' με περιγραφει απολυτα και στην καθημερινοτητα μου δυστυχως!!
Επισης ενας απο τους βασικους λογους που αποφασισα να επισκεφθω ειδικο ειναι ο φιλος μου...Δεν θελω να τον κουρασω αλλο γιατι κατανοω οτι η υπομονη εχει τα ορια της..Ειναι μια σχεση που κραταει πολλα χρονια και δε θελω να τη χαλασω για κανενα λογο..Και ειναι και για εκεινον δυσκολο να με βλεπει ετσι γιατι, οπως ειπα και χτες, μεχρι πριν καποιους μηνες ημουν ενας τελειως διαφορετικος ανθρωπος....Ουφ, στεναχωριες.....!!

Καλημέρα στις συμπάσχουσες, να μοιραστώ και εγώ κάτι μαζί σας;
Καταρχήν cherry, συμμερίζομαι τον φόβο και την απέχθεια σου για τα νοσοκομεία. Όταν διάβασα αυτή την πρόταση στο πρώτο σου μήνυμα, η πρώτη μου σκέψη ήταν να οργανωθούμε σε ομάδες κρούσης και να πάμε το βραδυ να αυγουλωσουμε 2-3 :)

Εγώ έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 12. Ήταν ένας εξαιρετικά ακριβής άνθρωπος, πάντα στην ώρα του η και πιο νωρίς. Είχε πει πως θα είναι στις γιαγιάς μου όπου έκανα διακοπές, στις 10 το βραδυ οποτε και εγώ είχα την φαενη ιδέα να πάρω τη γιαγιά μου από το χεράκι και να στηθούμε στη γέφυρα που οδηγεί στην είσοδο της πόλης, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να έρθει, και σίγουρη ότι θα αναγνωρίσω το αυτοκίνητο. Όταν πήγε 22:05 σε πληροφορώ ότι με έζωσαν τα φίδια, άρχισα να τρέχω πάνω κάτω και δε μπορούσα να κάτσω σε μια άκρη. Στις 22:15 άρχισα να κλαίω και να λέω πως κάτι έτυχε στον μπαμπά μου και θέλω τον μπαμπά μου. Όταν πήγε 22:25 άρχισα να εκνευρίζομαι, μα που είναι, γιατί δε με ενημέρωσε ότι θα αργήσει, επίτηδες το κάνει. Στις 22:30 μας βρήκε ο θείος μου και μας οδήγησε στο σπίτι όπου με έβαλαν για ύπνο. Στις 3 τα χαράματα χτύπησε το τηλέφωνο... και αυτό ήταν.

Από τότε, κάθε φορα που έχω ραντεβού με κάποιον και δεν έρχεται στην ώρα του ή δεν ενημερώνει ότι θα αργήσει, όταν είμαι μονη μου και δε με βλέπει κανεις, έχω τα ίδια ακριβώς συμπτώματα. Πρώτο αναπάντητο τηλεφώνημα; Περπατάω δεξιά αριστερά, φυσώ και ξεφυσώ, και προσπαθώ να κάνω πράγματα που θα μου αποσπάσουν τη προσοχή. 2η απόπειρα που δεν το σηκώνουν; Βάζω τα κλάματα, κάτι έτυχε, κάτι κακό και είμαι στην αγνοια, εντελώς ανίκανη να βοηθήσω. Τρίτη και φαρμακερή; Με πιάνει ένας θυμος, ότι με αγνοούνε, ότι δε νοιάζονται που εγώ περιμένω σαν μαλάκας και αυτοί παίρνουν τον χρόνο τους... και μετά μια αναμονή σαν να είμαι κάτω από το νερό, όλα ακούγονται πολύ μάκρυνα, το περιβάλλον μου σαν να με πιέζει, δεν μπορώ να κάνω καθαρές σκέψεις... μέχρι να με πάρουν τηλέφωνο και να μου πούνε πως ήταν στο metro και δεν είχε σήμα.
Και εκεί συνειδητοποιώ ποσο γελοιωδώς άφησα τον εαυτό μου να κυλήσει πάλι, ποσο βεβαρυνα τη ψυχή μου με ένα σωρό σκέψεις τόσο πιο πολύπλοκες από την πιο απλή εξήγηση.

Σε λίγες μέρες φεύγεις για διακοπές. Είμαι μάλλον οπαδός της σκληρής αγάπης, της \"μια και έξω\" αντιμετώπισης, αλλα επειδή ξέρω πως το να σου πω, άσε το τηλέφωνο σπίτι δεν θα ακουστεί και πολύ εφαρμόσιμο, θα σου πρότεινα το εξής: κλεινε το κινητό σου τελείως κάθε 2 μέρες για 24 ώρες. Ναι ίσως κάποιος να προσπαθήσει να σε βρει αυτές τις ώρες, αλλα δε πειράζει, είσαι σε διακοπές, θα σε βρει την επομενη μέρα. Ίσως να υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να έγινε κάτι, αλλα δε πειράζει, θα το μάθεις την επομενη μέρα. Και για κάθε μέρα που θα βλέπεις ότι τίποτα δεν συνέβη και όλοι είναι καλά, θα προσθέτεις μιση μέρα στο χρόνο που θα κρατάς το κινητό σου κλειστό. Γιατί στο κάτω κάτω, είσαι σε διακοπές, οφείλεις στον εαυτό σου ένα διάλειμμα από το άγχος και την αγωνια.

Όταν το έκανα εγώ (αλλα εγώ έκανα τη μέθοδο χαστούκι, έφυγα 5 μέρες και αφησα το κινητό σπίτι) την πρώτη μέρα την πέρασα στα καρτοτηλέφωνα, να βεβαιωθώ πως όλα τα άτομα που αγαπάω είναι εντάξει. Τη δεύτερη μέρα, αφού συνειδητοποίησα πως αυτό δεν είναι και πολύ αποτελεσματικό, κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό από την ένταση και την αγωνια. Την τρίτη μέρα όμως, αφού γλίστρησα και ξαναπήρα τηλέφωνο, και όλοι με διαβεβαίωσαν ότι είναι μια χαρά, χαλάρωσα, ηρέμησα, και έπεισα τον εαυτό μου ότι, αφού πέρασαν μια μέρα χωρίς να συμβεί τίποτα, μπορεί να περάσουν και 2. Και βεβαια το σκεφτόμουν συχνά, αλλα έλεγα στον εαυτό μου ότι δε χρειάζεται να αγχώνομαι, 2 μέρες ακόμα και μετά θα μάθω. Φυσικά και όλοι ήταν καλά όταν γύρισα, το οποιο μου έδωσε ακόμα ένα πάτημα, περισσότερες μέρες χωρίς να αγχώνομαι...

Καλησπερα συμπασχουσα dissolved girl!
Καταρχην να σου πω οτι λυπαμαι πολυ που εχασες τον μπαμπα σου,ειδικα σε τοσο μικρη ηλικια....
Απ\' οτι βλεπω μαζευομαστε αρκετοι με παρομοιο προβλημα...
Το θεμα μου ειναι οτι οι αρνητικες μου σκεψεις ειναι καποιες μερες σχεδον μονιμες, απλα αν τυχει εκεινη την ωρα να παρω τηλεφωνο καποιον δικο μου και να μην απαντησει, τα συμπτωματα διογκωνονται...Με αλλα λογια βρισκομαι σ\' ενα μονιμο αγχος που ψαχνει αφορμη να βγει στην επιφανεια και να με πνιξει...Εχω ολα τα συμπτωματα που ανεφερες, περπαταω πανω κατω σαν τρελη, τρεμω και πολλες φορες με πιανουν τα κλαματα χωρις καλα καλα να ξερω γιατι... Αληθεια πως τα αντιμετωπιζεις? εχεις επισκεφθει καποιον ειδικο?
Οσο για το κινητο, πολυ θα ηθελα να μπορεσω να το κανω αυτο που προτεινεις..Επειδη ομως στο οικογενειακο μου περιβαλλον τοσο στο αμεσο οσο και στο εμμεσο υπαρχουν αρκετα προβληματα υγειας, αλλα μεγαλυτερα και αλλα μικροτερα, δε νομιζω πως θα με βοηθησει αυτη η πρακτικη..Θεωρω πως θα τρελαθω και μονο στη σκεψη οτι κατι μπορει να συμβει και να μη με βρισκουν..
Επισης επειδη οι δικοι μου ανησυχουν για μενα ειδικα τον τελευταιο καιρο, προβλεπω κρισεις πανικου και μονο που θα ακουσουν το γνωστο \'\'η κληση σας προωθειται\'\'...

Cherry μου, να σου ομολογήσω πως δεν το αντιμετωπίζω, και δε νομίζω να το αναφέρω στον επόμενο ψυχολόγο που θα εμπιστευτώ. Μάλλον το έχω αποδεχτεί ως ένα από τα κουσούρια μου, οι συγγενείς και οι φίλοι μου το ξέρουν, και ο περισσότερος κόσμος ενημερώνει από μονος του κιόλας αν θα αργήσει.
Και θα σου ξαναπροτείνω να κλείνεις το κινητό σου, τη ίδια τακτική που σου είπα και πριν, για έναν ακόμα λόγο. Άτομα από τον περίγυρο σου μπορεί να χρειαστεί να σε βρούνε εσπευσμένα, αλλα όχι εσύ αυτούς. Δώσε τους το τηλέφωνο του ξενοδοχείου όπου θα μείνεις, και δώσε τους και το νούμερο κάποιου από τα άτομα που θα πάτε μαζί διακοπές ώστε να μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί σου άμα χρειαστεί, αλλα άσε την ευχέρεια αυτήν σε αυτούς. Αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσεις είναι ότι ΕΣΥ θεωρείς πως πρέπει να τους παίρνεις τηλέφωνο συνεχώς μήπως και τυχόν τους έτυχε κάτι.

Προσπαθησε να χαλαρώσεις, και να σκέφτεσαι θετικά, και με τη σιγουριά πως αν σε χρειαστούν θα μπορέσουν να σε βρούν, αλλα άσε ΕΚΕΙΝΟΥΣ να σε βρούν ΟΤΕ ΚΑΙ ΑΝ συμβεί κάτι, μη προσπαθείς εσύ να τους βρείς προκαταβολικά.

Kαλη μου Ντι, διαβασα και τη δικη σου ιστορια χθες και πραγματικα εμεινα αφωνη....
Εχεις καταλαβει ακριβως ποιο ειναι το προβλημα μου! Επειδη εγω ζω με το αγχος μηπως συμβει κατι κακο, ΕΓΩ ειμαι κολλημενη με το τηλεφωνο..Αρκει να σου πω οτι με τον πατερα μου, που πλεον ειναι συνταξιουχος, μπορει να μιλησω και 4 η 5 φορες την ημερα..
Βεβαια εχουμε μια αριστη σχεση απο τοτε που ημουν μικρη γιατι, λογω της φυσης της δουλειας της μητερας μου, εκεινος στην ουσια με μεγαλωσε, εκεινος ηταν παντα στο σπιτι οταν γυρνουσα απο το σχολειο, απ\' το φροντιστηριο, εκεινος ολα! Και απο πολυ μικρη εμαθα να μοιραζομαι μαζι του πραγματα που αλλα κοριτσια δε διανοουνται να συζητησουν με τον μπαμπα..Οποτε οταν εφυγα απο το σπιτι, προσπαθησα να διατηρησω αυτη τη σχεση με αρκετα τηλεφωνα μεσα στην ημερα, γιια να νιωθει κ εκεινος οτι δε θ\' αλλαξει η σχεση μας επειδη μετακομιζω...
Αυτο που θελω να πω ειναι οτι παντα ειχα μια πολυ καλη σχεση με το τηλεφωνο γιατι και ως φοιτητρια ημουν πολυ πολυ μακρια και ηταν για καιρο η μοναδικη μου επικοινωνια με τους γονεις μου αλλα και με το αγορι μου. Τοτε ομως ηταν μονο η αναγκη για επικοινωνια με τους κοντινους μου ανθρωπους επειδη δεν τους εβλεπα συχνα..
Τους τελευταιους μηνες εχει εξελιχθει σ\' ενα μονιμο αγχος, και σ\' αυτο συνεβαλε τοσο ο ξαφνικος θανατος του θειου μου, οσο και καποια προβληματα υγειας των γονιων μου (το σιχαμενο νοσοκομειο που λεγαμε), της μητερας μου περισσοτερο ψυχοσωματικα και λογω κουρασης απο τη δουλεια, ενω ο πατερας μου ταλαιπωρειται απο αυχενικο συνδρομο και ποναει σχεδον ασταματητα, παρολο που ακολουθει φαρμακευτικη αγωγη και εχει επισκεφθει αρκετους γιατρους...
Ζω με το φοβο γιατι δε θελω να χασω αλλους δικους μου ανθρωπους, φτανουν στιγμες που παρακαλαω να με λυπηθει ο Θεος και να μη μου φερει κατι κακο..Θελω να ζησω φυσιολογικα, να σκεφτομαι το μελλον μου και να χαμογελαω και τωρα μου φαινεται αδυνατο.....

Sweet lovely Cherry

ομολογώ ότι ζηλεύω τη σχέση που έχεις με τους γονείς σου και ιδιαιτερα με τον πατέρα σου. Δεν αμφιβάλλω πως η επικοινωνία έστω και από το τηλέφωνο μας φέρνει πιο κοντά, όμως το ζητούμενο είναι να έχει κάποιο στόχο, κάποιο σκοπό, όχι να μιλάμε απλά για να φιλτράρουμε αέρα από τα πνευμονια μας. Η κατάσταση που περιγράφεις δεν είναι πλέον η ευχάριστη, διασκεδαστική μορφή επικοινωνίας που κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους, αλλα ένας βραχνάς, μια μόνιμη καταπίεση που μας γεμίζει με άγχος και ανασφάλεια. Οι λόγοι που κατρακύλησε μέχρι εκεί η κατάσταση είναι μεν σοβαροί, αλλα τώρα ανήκουν στο παρελθόν. Μην τους αφήνεις να δηλητηριάζουν το παρόν σου με φόβους και άγχη.

Έχεις σκεφτεί μήπως πως και ο πατέρας σου στενοχωριέται με την κατάσταση αυτή; Και δεν εννοώ πως δεν του αρέσει να σου μιλάει και να μαθαίνει τα νέα σου, αλλα ότι βλέπει και ο ίδιος, όπως και η μητέρα σου και οι άνθρωποι γύρω σου που σε νοιάζονται, πως κάτι θετικό (γιατί ποιος δε θα ήθελε να νιώθει το παιδί του διπλα του κάθε στιγμή) σε έχει καταβάλει τόσο πολύ. Όσο και αν οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους, η μάλλον ακριβώς λόγω αγάπης, σίγουρα δυσαρεστούνται βλέποντας σε να μην μπορείς να απαγκιστρωθείς από μια συνήθεια που, από φρέσκια και γλυκιά, έγινε πρόβλημα που σου προκαλεί τόσα αρνητικά συναισθήματα.

Ίσως ακόμα πιο βαθιά, να φοβάσαι γενικότερα την αλλαγή και τη ανεξαρτησία που αυτή επιφέρει, και να προσπαθείς να διατηρήσεις τη σχέση με τους γονείς σου όσο το δυνατόν πιο έντονη, φτάνοντας στα άκρα με 4-5 τηλεφωνα τη μέρα. Γιατί είμαι σίγουρη πως αν τα ελαττώσεις σε 3-4 τηλεφωνα την εβδομάδα, μπορεί να τους λείπεις περισσότερο, αλλα θα είναι σίγουρα περήφανοι που η κόρη τους είναι δυνατή, ανεξάρτητη, και ξεπέρασε μια τόσο μεγάλη της εμμονη με αποτέλεσμα να χτίσει τα όνειρα της χωρίς άγχος και φόβους.

Ένα ένα βήμα τη φορα Cherry. Καταρχάς ενημέρωσε τους ανθρώπους σου ότι προσπαθείς να ξεπεράσεις αυτό σου το πρόβλημα, για να μην τρομάξουν όταν σταματήσουν τα redial από εσένα, και αρχίσουν να σε παίρνουν εκείνοι. Πες τους να σεβαστούν την προσπάθεια σου και να μη σε παίρνουν τηλέφωνο κάθε λίγο και λιγάκι επειδή τους έλειψαν τα 5 τηλεφωνα τη μέρα, εκτος αν γίνει κάτι αντικειμενικά σημαντικό.
Προσπάθησε στην αρχή να έχεις το κινητό διπλα σου αλλα να μην τους παίρνεις παραπάνω από 1 τηλέφωνο τη μέρα. Έτσι θα είσαι σίγουρη πως θα σε βρούν αν σε χρειαστούν. Όταν \"αιστανθεις\" σίγουρη για αυτό, δεδομένου πως οι γονείς σου περισσότερο δε θα σαμποτάρουν τη προσπάθεια σου και σε παίρνουν συνεχεια οι ίδιοι μονο και μονο για να μην αλλάξει το status quo, κλείνε το για λίγο, 12 ώρες στην αρχή, 24 ώρες πιο μετά, αφού βεβαιώνεσαι πρώτα πως έχουν τρόπο να σε εντοπίσουν. Σιγά σιγά θα το ξεπεράσεις, είμαι σίγουρη, αρκεί να το αποδεχτείς ως πρόβλημα, να σταματήσεις να του βρίσκεις δικαιολογίες και ελαφρυντικά, και να είσαι αποφασισμένη πως θέλεις να φτιάξεις τη ζωή σου.

Η αληθεια ειναι οτι αργησα να συνηδειτοποιησω οτι αυτο αποτελει προβλημα, ιδιως επειδη εως τωρα ηταν κατι που μ\' επιανε περιστασιακα..Τωρα ομως που εχει γινει σχεδον μονιμο, ειλικρινα θελω να το λυσω και να ζησω φυσιολογικα..Εξ\'ου και το ραντεβου με ψυχολογο, αν και εχω καποιες επιφυλαξεις ως προς την αποτελεσματικοτητα, αλλα...θα δειξει!
Για να απαντησω και στην απορια σου οι δικοι μου και ειδικα ο πατερας μου, εχει καταλαβει την κατασταση και προσπαθει να με βοηθησει.. Χτες μαλιστα μου ελεγε αυτα που μου εγραψες..Πως ξερουνοτι αν με χρειαστουν θα με βρουν, οτι δεν πρεπει να κοιμαμαι και να ξυπναω με αγχος για εκεινους αλλα να κοιταξω πρωτα τον εαυτο μου..και ξερω πως εχει δικιο αλλα ωρες ωρες το μυαλο μου λειτουργει ανεξαρτητα απο μενα και γυρναει παλι στα ιδια!!!!
Οσο για το ενα βημα τη φορα, αυτο ειναι το μονο σιγουρο, αφου γενικα ειμαι ανθρωπος που φοβαμαι τις αλλαγες...Για να σου δωσω να καταλαβεις, αν καταφερω να περιορισω τα τηλεφωνα απο 4 σε 2 την ημερα, θα ειμαι σουπερ περηφανη για μενα!!!!!