Άλλη φάση

Σημερα ήταν η βάφτιση της ανιψιας μου και πήγα εντέλει, μιας και πήγε και ο πατέρας μου (το σόι του κακοποιητικου άντρα της αδερφης μου ήρθε μόνο στην εκκλησία πεταχτα γιατί είναι τσακωμενοι) Πήγα και στο τραπεζι και διαπίστωσα ότι όσα άτομα ξέρω στην ηλικία μου περίπου, μοιάζουν 10-15 χρόνια μεγαλύτεροι μου. Και στο στυλ σώματος (μπυροκοιλιες,προγουλια, προσωπο με ρυτιδες) και στη φάση ζωής τους (με ένα ή δύο παιδια). Δεν θεωρώ ότι είμαι τόσο μεγάλος που θα έπρεπε να παντρευτώ. Αλλα απο την αλλη δεν επιθυμησα ποτέ να παντρευτώ και να κανω παιδιά. Βεβαια επειδη δεν βλεπω κατι αλλο γυρω μου, εχω αρχίσει να σκέφτομαι πως πρέπει να παντρευτώ (ίσως με προξενιό αφου δεν θα γνωρισω καποια αμεσα που θα με παντρευτει κιολας) και να χωρίσω κάνα χρόνο μετά, απλά για να ικανοποιήσω τις κοινωνικές προσδοκίες ότι παντρεύτηκα.

Οι δικοι μου στόχοι αφορούν καθαρά τη συγγραφή. Και ίσως να φτιάξω τη διαπροσωπικη μου ζωή κάποια στιγμή, αν και δύσκολο. Νομίζω ότι δινω την εντύπωση του σνομπ επειδή είμαι ντροπαλος σε τετοια πληθη. Είμαι και λιγο σνομπ βεβαια παράλληλα.

Έχασα περίπου 5 χρόνια από τη ζωή μου με δικαστήρια, κρίσεις υγείας κλπ. Έφτασα στο σήμερα όπου νιώθω σχεδόν εντελώς καλά. Ακόμα έχω τον ΙΔΨ που μου δημιουργεί αγχωδεις σκέψεις και περιστασιακα μπορεί να πάθω καμία κρισουλα, αλλά πρακτικά έχω ιαθει. Κάνω έκτακτες και δεν ασχολούμαι. Πόνοι στο στερνο και δεν τους σκέφτομαι καν. Πάω στο γιατρό μόνο για συγκεκριμένα πράγματα. Πέρασα κοβιντ και αρκεστηκα μόνο σε έναν προληπτικό έλεγχο. Εμπιστεύομαι τους γιατρούς. Εμπιστεύομαι το σώμα μου. Αλλά παράλληλα ο κόσμος γύρω μου άλλαξε. Κάποιοι μπορεί να κουραστηκαν από μένα, να με ξέχασαν. Προχώρησαν τις ζωές τους. Μοιαζω εντελώς παραταιρος και διαφορετικος από αυτό το σύνολο. Και αυτό οφείλεται εν μέρει στα διαφορετικά θέλω μου, στη φιλοσοφία μου. Δεν θελω όμως παράλληλα να με εκλαμβάνουν ως αποτυχημένο κοινωνικά. Οχι επειδή νοιάζομαι για τη γνώμη τους, αλλά γιατι θελω να έχουν συναίσθηση ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να επιλέγει τον τρόπο που ζει. Το μόνο που βλέπω όμως γύρω μου είναι ανθρώπους που ακολουθούν την ίδια βαρετη ζωή. Και δεν ξέρω πού ταιριαζω εγώ ή μήπως κάνω εντέλει επιλογές που θα μετανιώσω μετά. Μήπως φτασω κάποια στιγμή στα 40 και είμαι εντελωε μόνος στη ζωή.

Αμα περνάς καλά.με.σενα και τη ζωή σου γιατί αναρρωτιέσαι? Είσαι όντως εντελώς μόνος στη ζωή? Και αν ναι είσαι καλά με αυτο? Αν ειναι θετική η απαντηση ολο καλά! Η συντροφικότητα είναι σημαντική για άλλους για άλλους οχι.

Quote:

---

Originally Posted by Skiouros8

Σημερα ήταν η βάφτιση της ανιψιας μου και πήγα εντέλει, μιας και πήγε και ο πατέρας μου (το σόι του κακοποιητικου άντρα της αδερφης μου ήρθε μόνο στην εκκλησία πεταχτα γιατί είναι τσακωμενοι) Πήγα και στο τραπεζι και διαπίστωσα ότι όσα άτομα ξέρω στην ηλικία μου περίπου, μοιάζουν 10-15 χρόνια μεγαλύτεροι μου. Και στο στυλ σώματος (μπυροκοιλιες,προγουλια, προσωπο με ρυτιδες) και στη φάση ζωής τους (με ένα ή δύο παιδια). Δεν θεωρώ ότι είμαι τόσο μεγάλος που θα έπρεπε να παντρευτώ. Αλλα απο την αλλη δεν επιθυμησα ποτέ να παντρευτώ και να κανω παιδιά. Βεβαια επειδη δεν βλεπω κατι αλλο γυρω μου, εχω αρχίσει να σκέφτομαι πως πρέπει να παντρευτώ (ίσως με προξενιό αφου δεν θα γνωρισω καποια αμεσα που θα με παντρευτει κιολας) και να χωρίσω κάνα χρόνο μετά, απλά για να ικανοποιήσω τις κοινωνικές προσδοκίες ότι παντρεύτηκα.

Οι δικοι μου στόχοι αφορούν καθαρά τη συγγραφή. Και ίσως να φτιάξω τη διαπροσωπικη μου ζωή κάποια στιγμή, αν και δύσκολο. Νομίζω ότι δινω την εντύπωση του σνομπ επειδή είμαι ντροπαλος σε τετοια πληθη. Είμαι και λιγο σνομπ βεβαια παράλληλα.

Έχασα περίπου 5 χρόνια από τη ζωή μου με δικαστήρια, κρίσεις υγείας κλπ. Έφτασα στο σήμερα όπου νιώθω σχεδόν εντελώς καλά. Ακόμα έχω τον ΙΔΨ που μου δημιουργεί αγχωδεις σκέψεις και περιστασιακα μπορεί να πάθω καμία κρισουλα, αλλά πρακτικά έχω ιαθει. Κάνω έκτακτες και δεν ασχολούμαι. Πόνοι στο στερνο και δεν τους σκέφτομαι καν. Πάω στο γιατρό μόνο για συγκεκριμένα πράγματα. Πέρασα κοβιντ και αρκεστηκα μόνο σε έναν προληπτικό έλεγχο. Εμπιστεύομαι τους γιατρούς. Εμπιστεύομαι το σώμα μου. Αλλά παράλληλα ο κόσμος γύρω μου άλλαξε. Κάποιοι μπορεί να κουραστηκαν από μένα, να με ξέχασαν. Προχώρησαν τις ζωές τους. Μοιαζω εντελώς παραταιρος και διαφορετικος από αυτό το σύνολο. Και αυτό οφείλεται εν μέρει στα διαφορετικά θέλω μου, στη φιλοσοφία μου. Δεν θελω όμως παράλληλα να με εκλαμβάνουν ως αποτυχημένο κοινωνικά. Οχι επειδή νοιάζομαι για τη γνώμη τους, αλλά γιατι θελω να έχουν συναίσθηση ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να επιλέγει τον τρόπο που ζει. Το μόνο που βλέπω όμως γύρω μου είναι ανθρώπους που ακολουθούν την ίδια βαρετη ζωή. Και δεν ξέρω πού ταιριαζω εγώ ή μήπως κάνω εντέλει επιλογές που θα μετανιώσω μετά. Μήπως φτασω κάποια στιγμή στα 40 και είμαι εντελωε μόνος στη ζωή.

---

αν δεν το συνειδητοποιεις, αυτα που λες κι εδω κι αλλου ειναι αντιφατικα κι αντικρουομενα μεταξυ τους...
σε πολλα σημεια και με μεγαλη εκταση μας λες ποσο περιφρονεις τις κοινωνικες συμβασεις που οδηγουν τους περισσοτερους στις ιδιες επιλογες παρολο που δεν τους εκφραζουν (πχ γαμος και παιδια), κι εδω μας λες οτι σκεφτεσαι μηπως πρεπει να κοιταξεις να παντρευτεις και μαλιστα με προξενιο (!!!!) μιας και δεν υπαρχει καποια προθυμη προς το παρον, για να ικανοποιησεις τις κοινωνικες προσδοκιες απο εσενα.....
απο την αλλη μας λες οτι δεν σε ενδιαφερει η γνωμη των αλλων, αλλα να ικανοποιησεις τις κοινωνικες προσδοκιες.....
μα η γνωμη του κοσμου για το τι πρεπει να κανεις με τις κοινωνικες προσδοκιες, ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ.
εχεις σε πολλα σημεια του λογους σουτ εοτια αντικρουομενα θεματα και νομιζω οτι ειναι ενας απο τους λογους που φτανεις σε προσωπικες δυσαρεσκειες και απογοητευσεις.

κανε μια δουλεια αυτογνωσιας.
ξεκαθαρισε τι σου συμβαινει , τι θες και τι μπορεις να κανεις.

εσυ μπορει να επιτεθεις με τεραστια ορμη και απαξιωση σε επιλογες ΑΛΛΩΝ (που στο κατω κατω δεν σε αφορουν), ανθρωπων που πολυ πιθανον να τους εκφραζουν οι επιλογες τους και την ιδια ωρα να μας λες οτι σκεφτεσαι να τις κανεις κι εσυ (χωρις να σε εκφραζουν μαλιστα), αλλα οχι γιατι σε νοιαζει η γνωμη τους....

τρικυμια εν κρανιω, φιλε μου....

ασε το τι φοραει, τι φωτογραφιζει και αν παντρευεται ο καθενας και ασχολησου με το να ξεκαθαρισεις τι σου συμβαινει εσενα.
live and let live..
ΤΡΩΓΕΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΣΟΥ ΜΟΝΙΜΩΣ.

υ.γ.1. θα τους δειξεις οτι καθε ανθρωπος εχει δικαιωμα να επιλεγει τον τροπο που ζει, προσπαθωντας μεσω προξενιου να βρεις μια γυναικα για να κανεις την ζωη που κανουν αυτοι που απαξιωνεις;;; δεν την βλεπεις την παρανοια;
υ.γ. 2 σε ολα τα σχολια σου που αφορουν αλλους, καταληγεις οτι θελεις να σκεφτονται οι αλλοι οπως σκεφτεσαι εσυ. αυτο που τους κατηγορεις οτι κανουν σε σενα δηλαδη.... δεν τις βλεπεις τις αντιφασεις;

Nαι ,βλέπω τις αντιφάσεις. Ένας υποθετικος μου γάμος ομως ίσως με έβγαζε από αυτό το βασανιστήριο να με σχολιάζουν οι άλλοι με τις δήθεν τελειες ζωές τους. Το διαφορετικό τους τρομάζει.
Αλλά δεν νομιζω να το επιχειρήσω ποτέ πρακτικά, απλά μου είχε αναφέρει η γιαγιά μου κάτι σχετικά , ότι με θέλουν στο σόι τους κάποιες φιλενάδες της, χαζά βεβαια, απλά σκέφτηκα "κι αν οντως προχωρούσα κάτι τετοιο;", θα με έβγαζε μια για πάντα από την υποχρέωση να ασχολούμαι μαζί τους, θα είχα την κοινωνική μου ιστορία, θα γινόμουν ενας "α ναι, παντρεύτηκε την ταδε" ακόμα κι αν χώριζα μετά. Αυτό που με τρομάζει πιο πολύ, αυτό που απεχθάνομαι είναι ναι, ότι δεν έχουν συναίσθηση ότι υπάρχουν διαφορετικές επιλογές τρόπου ζωής. Και στα ματια τους δεν παντρεύομαι γιατί είμαι παιδί της τρελής. Αν δεν ζείτε σε μικρό χωριό ίσως δεν μπορείτε να καταλάβετε αυτά που λέω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν θελω λοιπόν να τους κάνω τη χάρη. Για αυτο βασανίζομαι συχνά απο τέτοιες αντιφασεις. Αυτή τη στιγμή είμαι ο γιος της τρελής που δεν οδηγάει τζιπαρα, δεν έχει οικογένεια και ταΐζει γάτες. Αναμενόμενο αφού είναι ο γιος της τρελής. Και το ότι είμαι συγγραφέας να γνωρίζουν δεν έχουν τα φόντα να καταλάβουν τι σημαίνει. Γιατί να τους δώσω το ελεύθερο να είναι κακιασμενοι και να βαυκαλιζονται για τις δήθεν επιτυχίες τους;

Τελος, δεν επιτίθεμαι σε κανέναν. Γράφω ανώνυμες σκέψεις σε ένα φόρουμ. Αυτοί είναι οι πραγματικοί κακοί και κουτσομποληδες που τα λένε μεταξύ τους, σε υπαρκτό κόσμο, με ονοματεπώνυμο. Ας μην προσποιουμαστε πως ο κόσμος είναι καλοσυνατος και αγγελικά πλασμένος. Αξεστοι και κακιασμενοι είναι οι περισσοτεροι.


Εμένα τα θέλω μου αφορούν τη λογοτεχνική καταξίωση. Και ίσως να βρω μια κοπέλα. Και να φροντιζω ζώα. Αυτά.

Quote:

---

Originally Posted by Κατιαχ

Αμα περνάς καλά.με.σενα και τη ζωή σου γιατί αναρρωτιέσαι? Είσαι όντως εντελώς μόνος στη ζωή? Και αν ναι είσαι καλά με αυτο? Αν ειναι θετική η απαντηση ολο καλά! Η συντροφικότητα είναι σημαντική για άλλους για άλλους οχι.

---

Δεν ξερω αν περναω καλά. Ίσως ναι. Μου αρέσει η χαλαρότητα στη ζωή μου. Η πολλή κοινωνικοτητα μου δημιουργεί αγχος. Αλλά από την άλλη, αν φτασω στα 40 και μετανιώσω για αυτή τη ζωη; Αν πρέπει να ζήσω για λίγο όπως ζουν οι άλλοι; Αν φτασω γερός και δεν έχω παιδί να με γηροκομησει; Κάνω τέτοιες σκέψεις. Βεβαια ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα γερασω, πίστευα ότι θα πεθάνω νέος, όχι λόγω αρρωστοφοβιας, απλά είχα εξιδανικευσει το θάνατο σε νεαρή ηλικία, ίσως λόγω κάποιας φροϋδικής αυταπάτης για ηρωοποιηση. Τι θα γίνει αν οντως γερασω;


Έχω κάποιους ανθρώπους αλλά τίποτα δεν εγγυαται οτι θα τους έχω για πάντα. Και ως χαρακτήρας, αν δεν ξεκλειδωθω και δεν νιώσω άνετα, δεν συμπεριφερομαι πολύ ανοιχτά, ίσως για αυτό κάποιοι να με προλαμβάνουν ως σνομπ ή δυσάρεστο. Δεν ξέρω τι να κανω. Το ιδανικότερο θα ήταν να φύγω μια για πάντα από δω. Το ξέρω αυτό. Απλά για τουλάχιστον 2-3 χρόνια ακόμα, δεν μπορώ.

Σκίουρε και παιδί να κάνεις, δεν σου εγγυάται κάνεις ότι το παιδί θα είναι εκεί για σενα. Κι εμένα με κάναν σε μεγάλη ηλικία (50χρονων ο πατέρας μου) και στα 18 μου έφυγα από το τόπο μου και ζω αρκετά χρόνια μακριά τους. Επίσης, οι άνθρωποι θα λένε πάντα, πάντα μα πάντα ό,τι μα ό,τι και να κάνεις. Αν χωρίσεις θα λένε απαξιωτικά "αα αυτός χώρισε", δεν κατάφερες δηλαδή να στήσεις έναν επιτυχημένο γάμο σαν αυτούς. Αν δεν παντρευτείς θα σε λένε "γεροντοπαλικαρο" "ή σιγά ποια θα τον πάρει αυτόν;" , αν κάνεις παιδί θα ζεις μια διαρκή σύγκριση με τα δικά τους παιδιά
κ.ο.κ. Και σε μεγάλη πόλη να πας, θα σε κουτσομπολεύουν οι γείτονες, οι συνεργάτες στη δουλειά σου, οι περαστικοί στο δρόμο που θα σε βλέπουν να περιθάλπτεις γατάκια. Οπότε ή σταματάς αυτή τη νοσηρά συνήθεια, ή τρέχεις να ικανοποιήσεις τις κοινωνικές συμβάσεις με κάθε κόστος.
Αναλώνεις χρόνο στο παρελθόν και βυθίζεσαι σε αυτό. Φτιάχνεις ολόκληρη ζωή σε αυτό. Κι όσο δεν ασχολήσε με το παρελθόν, αναλώνεσαι σε ανησυχίες του μέλλοντος. Το μέλλον είναι αβέβαιο. Μην φοβάσαι το γήρας. Δεν γνωρίζεις αν θα διανύσεις εκείνη τη φάση του ανθρώπου. Επικεντρώσου στο εδώ και το τώρα. Θα περάσουν τα χρόνια και αναλογιζόμενος όλες αυτές τις παρελθοντικές πια ανησυχίες σου, θα κουνάς περιφρονητικά το κεφάλι στον εαυτό σου.
Ζήσε τη ζωή σου, όπως την θες εσύ. Δικη σου είναι. Ίσως είναι και το μοναδικό πράγμα που μας ανήκει. Θες να γράφεις; Γράφε. Θες μια γυναίκα; Φτιάξε τον καλύτερο εαυτό για να την υποδεχθεις.

Quote:

---

Originally Posted by Skiouros8

Nαι ,βλέπω τις αντιφάσεις. Ένας υποθετικος μου γάμος ομως ίσως με έβγαζε από αυτό το βασανιστήριο να με σχολιάζουν οι άλλοι με τις δήθεν τελειες ζωές τους. Το διαφορετικό τους τρομάζει.
Αλλά δεν νομιζω να το επιχειρήσω ποτέ πρακτικά, απλά μου είχε αναφέρει η γιαγιά μου κάτι σχετικά , ότι με θέλουν στο σόι τους κάποιες φιλενάδες της, χαζά βεβαια, απλά σκέφτηκα "κι αν οντως προχωρούσα κάτι τετοιο;", θα με έβγαζε μια για πάντα από την υποχρέωση να ασχολούμαι μαζί τους, θα είχα την κοινωνική μου ιστορία, θα γινόμουν ενας "α ναι, παντρεύτηκε την ταδε" ακόμα κι αν χώριζα μετά. Αυτό που με τρομάζει πιο πολύ, αυτό που απεχθάνομαι είναι ναι, ότι δεν έχουν συναίσθηση ότι υπάρχουν διαφορετικές επιλογές τρόπου ζωής. Και στα ματια τους δεν παντρεύομαι γιατί είμαι παιδί της τρελής. Αν δεν ζείτε σε μικρό χωριό ίσως δεν μπορείτε να καταλάβετε αυτά που λέω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν θελω λοιπόν να τους κάνω τη χάρη. Για αυτο βασανίζομαι συχνά απο τέτοιες αντιφασεις. Αυτή τη στιγμή είμαι ο γιος της τρελής που δεν οδηγάει τζιπαρα, δεν έχει οικογένεια και ταΐζει γάτες. Αναμενόμενο αφού είναι ο γιος της τρελής. Και το ότι είμαι συγγραφέας να γνωρίζουν δεν έχουν τα φόντα να καταλάβουν τι σημαίνει. Γιατί να τους δώσω το ελεύθερο να είναι κακιασμενοι και να βαυκαλιζονται για τις δήθεν επιτυχίες τους;

Τελος, δεν επιτίθεμαι σε κανέναν. Γράφω ανώνυμες σκέψεις σε ένα φόρουμ. Αυτοί είναι οι πραγματικοί κακοί και κουτσομποληδες που τα λένε μεταξύ τους, σε υπαρκτό κόσμο, με ονοματεπώνυμο. Ας μην προσποιουμαστε πως ο κόσμος είναι καλοσυνατος και αγγελικά πλασμένος. Αξεστοι και κακιασμενοι είναι οι περισσοτεροι.


Εμένα τα θέλω μου αφορούν τη λογοτεχνική καταξίωση. Και ίσως να βρω μια κοπέλα. Και να φροντιζω ζώα. Αυτά.

---

επιτιθεσαι και μαλιστα με μεγαλη μανια. αλλα το κανεις πισω απο την πλατη τους.
βεβαια, δεν τους κανεις κακο. ειδικα αν δεν το μαθαινουν καν.
κουτσομπολης και εμπαθης εισαι κι εσυ. κακος δεν νομιζω να εισαι. λες κακιες, αλλα κακος δεν εισαι.
και βεβαια, εχδεις δικαιωμα στις επιλογες σου καισ την διαφορετικοτητα, αλλα θα επρεπε να εισαι λιγοτερο επιθετικος σε επιλογες που μπορει και να κανεις τελικα, αν μπορεσεις, απ οσα λες παραπανω...
πως να στο πω, ειναι ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ να τους ξεχεζεις ετσι, οταν εισαι στο τσακ να το κανεις κι εσυ.

μια μας λες οτι δεν σε ενδιαφερει η γνωμη των αλλων, μια μας λες οτι σκεφτεσαι να κανεις κατι που δεν θελεις και δεν σε εκφραζει καθολου , μονο για να μην ακους τις γνωμες τους...

οσο για τα παιδια
αφενος τα παιδια δεν τα κανεις για να σε φροντιζουν στα γεραματα, αλλα ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΕΣΥ.
αφετερου, και να εχεις τεοτιες (λαθος) προθεσεις, δεν ξερεις καθολου τι παιδι θα σου τυχει, αν θα συνεννοεισαι καν μαζι του, αν δεν σου δημιουργησει περισσοτερα προβληματα απ οσα θα σου λυσει και δεν θα αδιαφορησει στοτ ελος και για τα γεραματα σου γιατι θα ειναι απο καιρο φευγατο...
και οικονομικα να το παρεις, το να μεγαλωσεις και να αποκαταστησεις ενα παιδι, ειναι ΑΠΕΙΡΩΣ ακριβοτερο απο το να χρηματοδοτησεις σε ξεκουραστα γεραματα...
τα παιδια δεν ειναι η βιτρινα του αντικοινωνικου...

Το βρίσκω καπως ανεδαφικο να λες ότι εγώ είμαι εμπαθής, κουτσομπολης κλπ από τη στιγμή που γράφω ανώνυμες σκέψεις σε φόρουμ γενικα και αόριστα και ούτε καν για συγκεκριμένα άτομα. Κουτσομπολιο θα ήταν να τα έλεγα σε τρίτους στον κύκλο μου. Για την κοπέλα και τους γκομενους τους, οκ είμαι εμπαθής, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα μιλάω γενικά και αόριστα, δεν αναφέρομαι καν σε κάποιον συγκεκριμένο ,εκφέρω μια άποψη για μια γενικότερη κοινωνική τάση. Αντιθέτως αυτά τα ανθρωπαρια κουτσομπολευουν με ονοματεπώνυμο.

Επίσης πήρες τις μετρητοίς ότι αύριο θα βγω να παντρευτώ και να κανω παιδιά ξέρω γω, είμαι λες στο τσακ, ενώ όπως διευκρίνησα ήδη, το ξέρω πως μάλλον δεν θα το πράξω ποτέ.

Σίγουρα θα γινόμουν καλύτερος γονιός από πολλούς εκεί έξω, όπως είμαι και γατογονιος, αλλά τα παιδιά τα θεωρώ σκότωμα της προσωπικότητας, δεν θα ήθελα ποτέ να κάνω παιδί, ίσως μόνο να μεγαλώσω ένα ξένο κάποια στιγμή κατά πολύ αργότερα. Άρα ούτε παιδί σκοπεύω να κάνω πρακτικά.


Πολλοί πάντως έχουν το σκεπτικό αυτό, εγώ το άκουγα από μικρή ηλικία από τη γιαγιά μου. Μπορεί βέβαια να ισχύει μόνο για τη δική μας οικογένεια ή τον συγκεκριμένο τόπο.

Το αν είμαι επιθετικός δεν το ξέρω, μπορεί, αλλά θεωρώ ότι είναι κυρίως άμυνα.

Quote:

---

Originally Posted by ioudinthi

Σκίουρε και παιδί να κάνεις, δεν σου εγγυάται κάνεις ότι το παιδί θα είναι εκεί για σενα. Κι εμένα με κάναν σε μεγάλη ηλικία (50χρονων ο πατέρας μου) και στα 18 μου έφυγα από το τόπο μου και ζω αρκετά χρόνια μακριά τους. Επίσης, οι άνθρωποι θα λένε πάντα, πάντα μα πάντα ό,τι μα ό,τι και να κάνεις. Αν χωρίσεις θα λένε απαξιωτικά "αα αυτός χώρισε", δεν κατάφερες δηλαδή να στήσεις έναν επιτυχημένο γάμο σαν αυτούς. Αν δεν παντρευτείς θα σε λένε "γεροντοπαλικαρο" "ή σιγά ποια θα τον πάρει αυτόν;" , αν κάνεις παιδί θα ζεις μια διαρκή σύγκριση με τα δικά τους παιδιά
κ.ο.κ. Και σε μεγάλη πόλη να πας, θα σε κουτσομπολεύουν οι γείτονες, οι συνεργάτες στη δουλειά σου, οι περαστικοί στο δρόμο που θα σε βλέπουν να περιθάλπτεις γατάκια. Οπότε ή σταματάς αυτή τη νοσηρά συνήθεια, ή τρέχεις να ικανοποιήσεις τις κοινωνικές συμβάσεις με κάθε κόστος.
Αναλώνεις χρόνο στο παρελθόν και βυθίζεσαι σε αυτό. Φτιάχνεις ολόκληρη ζωή σε αυτό. Κι όσο δεν ασχολήσε με το παρελθόν, αναλώνεσαι σε ανησυχίες του μέλλοντος. Το μέλλον είναι αβέβαιο. Μην φοβάσαι το γήρας. Δεν γνωρίζεις αν θα διανύσεις εκείνη τη φάση του ανθρώπου. Επικεντρώσου στο εδώ και το τώρα. Θα περάσουν τα χρόνια και αναλογιζόμενος όλες αυτές τις παρελθοντικές πια ανησυχίες σου, θα κουνάς περιφρονητικά το κεφάλι στον εαυτό σου.
Ζήσε τη ζωή σου, όπως την θες εσύ. Δικη σου είναι. Ίσως είναι και το μοναδικό πράγμα που μας ανήκει. Θες να γράφεις; Γράφε. Θες μια γυναίκα; Φτιάξε τον καλύτερο εαυτό για να την υποδεχθεις.

---

Έτσι όπως το θέτεις δεν έχεις άδικο. Πρακτικά ναι, οτιδήποτε και να κάνεις το σχολιάζουν. Και είναι και ότι ειλικρινά δεν μου αρέσει ο τρόπος ζωής που έχουν, με πιάνει κλειστοφοβία και μόνο που τους βλέπω.

Ήδη μετανιώνω για πολλά πράγματα στη ζωή μου. Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πάρω πίσω τις επιλογές μου. Οχι ακριβώς μετανιώνω, ίσως το θέτω πολύ δραματικά, απλά θα ήθελα να είχα περισσότερη ωριμοτητα σε κάποιες επιλογές που πήρα στο παρελθόν, από θέματα σπουδών μέχρι σχέσεων.

Θέλω να γνωρίσω κάποια, αλλά πού και πώς; Δεν εχω ευρύ κοινωνικό κύκλο. Και μην μου πείτε ότι είναι εύκολο να αποκτήσεις παρέες από το πουθενά, ειδικά όταν δεν το έχεις και πολύ στις κοινωνικές επαφές.

Quote:

---

Originally Posted by Skiouros8

..

Πολλοί πάντως έχουν το σκεπτικό αυτό, εγώ το άκουγα από μικρή ηλικία από τη γιαγιά μου. Μπορεί βέβαια να ισχύει μόνο για τη δική μας οικογένεια ή τον συγκεκριμένο τόπο.

Το αν είμαι επιθετικός δεν το ξέρω, μπορεί, αλλά θεωρώ ότι είναι κυρίως άμυνα.

---

ισχυει, δεν ειναι μονο στον τοπο σου.
απλα, λεω οτι ειναι ο λαθος λογος για να κανει κανεις και παιδια και ο βασικος λογος που τοσα παιδια κακοποιουνται απο γονεις, ή τρεχουν μετα στους ψυχιατρους και στις ουσιες...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

ισχυει, δεν ειναι μονο στον τοπο σου.
απλα, λεω οτι ειναι ο λαθος λογος για να κανει κανεις και παιδια και ο βασικος λογος που τοσα παιδια κακοποιουνται απο γονεις, ή τρεχουν μετα στους ψυχιατρους και στις ουσιες...

---

Εγώ το βλέπω και από τη μαμά μου. Σκέφτομαι πως τη ζωή της την έζησε τουλαχιστον, ο,τι κι αν λένε για αυτήν. Με τον πατερα μου πήγε πολλά ταξίδια πριν χωρίσουν. Μέχρι και Κίνα έχει πάει όταν ήταν έγκυος σε μένα. Εκανε όσα ήθελε,έκανε και τρία παιδιά και τώρα έχει τα παιδιά της να τη φροντίζουν. Αν δεν μας είχε θα ήταν σε κάποιο ίδρυμα. Αν γερασω ,με τόσα που ακούγονται για τους οίκους ευγηρίας, δεν είμαι σίγουρος ότι θα τα περάσω πολύ καλά. Αλλά ίσως να πεθάνω όντως νέος. Ή να αυτοκτονήσω.

Έχεις προσπαθήσει να συμμετέχεις σε κοινές δραστηριότητες; Ασχολήσε με τα αδέσποτα. Από τη Φιλοζωική για παράδειγμα, θα μπορούσες να κάνεις γνωριμία με κάποιους βγαίνοντας σε δράσεις. Από σελίδες με λογοτεχνία θα μπορούσες να έρθεις σε επικοινωνία με ανθρώπους που ενδιαφέρονται για αυτό και να κάνεις γνωριμια. Αν κάπου σε προσκαλούν να μην αρνησε, πήγαινε κι ας βαριέσαι. Δεν ξέρεις πως μπορεί να εξελιχθεί. Κυκλοφόρησε περισσοτερο. Να φεύγεις και από το χωριο. Βρες κάνα μαγαζάκι να πηγαίνεις για ένα καφε. Μόνος δεν πειραζει. Γενικά δράσε πάνω σε αυτό το κομμάτι. Μην το σκέφτεσαι μόνο, κάνε και πράξεις. Μην περιμένεις ξαφνικά να έρθουν στο χωριό να σε βρουν φίλοι.Δεν θα γίνει.

Quote:

---

Originally Posted by ioudinthi

Έχεις προσπαθήσει να συμμετέχεις σε κοινές δραστηριότητες; Ασχολήσε με τα αδέσποτα. Από τη Φιλοζωική για παράδειγμα, θα μπορούσες να κάνεις γνωριμία με κάποιους βγαίνοντας σε δράσεις. Από σελίδες με λογοτεχνία θα μπορούσες να έρθεις σε επικοινωνία με ανθρώπους που ενδιαφέρονται για αυτό και να κάνεις γνωριμια. Αν κάπου σε προσκαλούν να μην αρνησε, πήγαινε κι ας βαριέσαι. Δεν ξέρεις πως μπορεί να εξελιχθεί. Κυκλοφόρησε περισσοτερο. Να φεύγεις και από το χωριο. Βρες κάνα μαγαζάκι να πηγαίνεις για ένα καφε. Μόνος δεν πειραζει. Γενικά δράσε πάνω σε αυτό το κομμάτι. Μην το σκέφτεσαι μόνο, κάνε και πράξεις. Μην περιμένεις ξαφνικά να έρθουν στο χωριό να σε βρουν φίλοι.Δεν θα γίνει.

---

Από τη φιλοζωικη γνώρισα κάποια άτομα αλλά είναι και αυτός ένα κύκλος με μαχαιρώματα. Μια κοπέλα που μιλάω συχνά είναι παντρεμένη και έχει και δίδυμα. Στην ηλικία μου να βρω άτομα ανύπαντρα δύσκολο ,στον δικο μου τόπο τουλάχιστον, που παντρεύονται νωρίς για τα μάτια του κόσμου.
Λογοτεχνικό κύκλο μόνο διαδικτυακά μπορώ να βρω και πάλι δεν νιωθω πλήρη ταύτιση μαζί τους γιατί είναι αρκετά δήθεν και εγω δεν είμαι έτσι ως άνθρωπος. Επιπλέον τους βλέπω ανταγωνιστικα.
Μια κοπέλα που έχουμε αρκετές κοινές αποψεις,ήμασταν συμμαθητές, μου έχει στείλει και κοπλιμέντα ότι είμαι πολύ ωραίος κλπ κλπ,απέρριψα πρότασή της για καφέ τουλάχιστον τρεις φορες. Δεν μου αρέσει και δεν την βλέπω ερωτικά. Την βλέπω καθαρά φιλικά. Μια άλλη κοπέλα που επίσης ήμασταν συμμαθητές και είχε παίξει κάτι παλαιοτερα και τώρα μένει Αθήνα, με έχει προσκαλέσει να πάω, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι καλή ιδέα γιατί έκανα πολύ καιρό να την ξεπεράσω παλαιότερα και δεν θέλω να ξαναμπώ σε αυτό το τρυπάκι χωρίς να ξερω ξεκάθαρα τις προθέσεις της.
Η κοπέλα που τα είχαμε πρόσφατα και με την οποία είχαμε αρκετά κοινά, κοινές απόψεις, συζητούσαμε, ειχε επίπεδο κλπ κλπ, με χώρισε γιατί έλεγε ότι βλέπει ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της ενώ εκείνη δεν θέλει κάτι τόσο σοβαρό (δεν ισχύει αυτό,το έχω ξαναγράψει,εκείνη ήταν που έκανε μακροπροθεσμα σχέδια και όσο κρατούσα αποστάσεις και το έπαιζα μυστήριος, με ήθελε και όταν εκαμψα τις αντιστάσεις μου και άρχισα να γίνομαι συναισθηματικος, ξενερωσε)
Τώρα μου αρεσε λίγο μια κοπέλα με την οποια εχουμε κοινα φιλοζωικα ενδιαφεροντα, αλλά έχει γκομενο. Και είναι και νεοτερη μου (δεκα χρονια). Νιώθω άβολα να συναπτω σχεσεις ή να κάνω παρέα με νεότερα άτομα.

Ρίξε νερό στο κρασάκι σου γιατί αναμφίβολα σε βλέπω να το "πίνεις" ολομόναχος. Όχι ότι αυτό είναι κακό, αλλά εφόσον σε δυσαρεστεί εσένα κάπως πρέπει να πράξεις. Πλήρη ταύτιση με ανθρώπους μην περιμένεις. Μια σχετικά ομαλή σύμπνοια να αναζητάς. Τι ζητάς από τους ανθρώπους; Να γελάς; Να εξελιζεσαι; Να αποκτάς εμπειρίες; Ή απλά να σπαταλάς λίγο από το χρόνο σου;
Η κοπέλα που σου πρότεινε καφέ και απέριψες θα μπορούσες μια χαρά να βγεις μαζί της, προτείνοντας της να φέρει και φίλους μαζί της. Κάτσε σε ένα τραπέζι με 3-4 άτομα. Το ένα φέρνει το άλλο. Θα μπορούσες κιόλας να της πεις ότι την βλέπεις φιλικά. Έτσι, μπορεί κάνοντας λίγη παρέα να σε καλέσει αργότερα σε ένα παρτάκι κι εκεί ίσως γνωρίσεις κάποιον. Σε μεγάλο νησί ζεις. Εκεί δε γίνονται εκδηλώσεις του ενδιαφέροντος σου; Παρουσιάσεις βιβλίων, ζωγραφικής και γενικά του τύπου σου; Πήγαινε και μόνος. Ίσως πετύχεις κάποιον γνωστό που θα είναι με κάποιον άλλον. Κάπως έτσι γίνεται η κοινωνικοποίηση. Μην είσαι απορριπτικος. Εναλλακτικά δέχεσαι τον εαυτό σου και κάνεις παρέα με αυτόν. Καλός είναι κι αυτός. Αν και οι πλείστοι τον φοβούνται.

Quote:

---

Originally Posted by Skiouros8

Δεν θεωρώ ότι είμαι τόσο μεγάλος που θα έπρεπε να παντρευτώ. Αλλα απο την αλλη δεν επιθυμησα ποτέ να παντρευτώ και να κανω παιδιά. Βεβαια επειδη δεν βλεπω κατι αλλο γυρω μου, εχω αρχίσει να σκέφτομαι πως πρέπει να παντρευτώ (ίσως με προξενιό αφου δεν θα γνωρισω καποια αμεσα που θα με παντρευτει κιολας) .

---

τυπε αν δεν το εχεις καταλαβει, με ξενοδοχειο στην κατοχη σου εισαι μεγαλο κελεπουρι.
προσπαθησε να το εμπεδωσεις

Οι άνθρωποι που διαβάζουν λογοτεχνία, δεν είναι μόνοι ποτέ. Έχουν συντροφιά τους ήρωες των βιβλίων. (Χοσέ Δονοσο θα σου πρότεινα να διαβάσεις, θα κάνετε καλή παρέα με τους πρωταγωνιστές)

Απο την απαντηση σου στην ιουδ. Βλεπω οτι εισαι απολυτος και αρνητικος, γι αυτο εισαι μονος. Βρε ανθρωπε , δεν εχεις κανεναν να μιλησεις και περιμενεις μονο το αλλο σου μισο, ακριβως οπως θα το θελες, να πεσει απο το ταβανι του σπιτιου σου, γιατι δεν βγαινεις κιολας...
Την κοπελα που δεν βλεπεις ερωτικα, δες την φιλικα και πες της το κιολας. Δεν λεω να την κοροιδευεις. Ετσι θα μπορεις να βγαινεις λιγο τουλαχιστον και να βρειτε κι αλλες παρεες οπως σου ειπαν και παραπανω. Απο την κοινωνικοποιηση προκυπτουν ολα. Θα βρεθουν και καποιοι φιλοι, θα βρεθουν και καποιοι για ερωτικες ιστοριες. Τις προσκλησεις μην τις απαρνεισαι. Αν δεν προχωραει το ερωτικο, ασχολησου με την κοινωνικοποιηση σου . Αντι να σκεφτεσαι τα προξενια, απεκτησε κοινωνικη ζωη.. απο κει θα προκυψουν κι αλλα.
Και εκπαιδευσου να ξεπερνας πιο γρηγορα την απορριψη. Εσυ εισαι κολλημενος 5 χρόνια με μια που δεν ενδιαφερθηκε καν ερωτικα για σενα !! Στα ποσα θα πας σε αλλη γνωριμια; δεν ζουμε 200 χρονια για να κολλας ετσι σε ασχετες με σενα καταστασεις.. ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥ.

Άσχετο λίγο με το θεμα, αλλά ήθελα κάπου να το γράψω. Είδα σήμερα μια αγγελία του βιβλιου μου, το πουλούσαν ως μεταχειρισμένο δλδ, σε αρκετά χαμηλή τιμή (4 ευρω) Στην αρχή χάρηκα, λέω "α να, το αγόρασαν προσφατα", παρολο που εκδόθηκε 4 χρόνια πριν, αλλά μετά σκέφτηκα ότι μάλλον δεν άρεσε στο ατομο που έβαλε την αγγελία, αφού το πουλάει. Μετά σκέφτηκα να το αγοράσω για να μην νιώθει ότι έχασε τα λεφτά του. Μετά σκέφτηκα ότι το αγόρασε κάποιος γνωστός μου για να με κοροϊδεψει ή πως το βρήκε με κάποιο τρόπο δωρεάν και δεν το διαβασε καν. Και μετά δυσαρεστηθηκα που το πουλάει τόσο φτηνά (οκ η αρχική τιμή τώρα ειναι στα 9 σε καινούργιο αντίτυπο, θα μπορούσε να το βάλει 5 πχ)
Το βιβλίο είναι καλο, εμενα θα μου αρεσε δηλαδη ως αναγνωστη, αν και δύσκολο, αλλά ντρέπομαι κάποιες φορές που είναι τόσο δυσνόητο. Αν το έγραφα τώρα θα το έγραφα απλουστερο. Επιπλέον, ντρέπομαι για την εκδοση, ο εκδότης δυστυχώς δεν το πρόσεξε, υπάρχει ένα μικρό λάθος στο οπισθόφυλλο που οκ, ίσως δεν το προσέξουν πολλοί, αλλά εγώ που το ξέρω πάντα το προσέχω. Και δεν ζήτησε καν συγνώμη για αυτό το λάθος, ούτε προσφέρθηκε να αντικαταστήσει τα αντίτυπα με το λάθος (τα περισσότερα) παρόλο που είχαμε υπογράψει ένα συμφωνητικό που έλεγε οτι οφειλε να εκδώσει το βιβλίο κλπ κλπ, εξυπακούεται ότι έπρεπε να το εκδώσει ΣΩΣΤΑ.
Δεν συμφωνησα επίσης ποτε με το κακόγουστο (κατά τη γνώμη μου) εξώφυλλο και τους άχαρους τίτλους που επέλεξε η επιμελήτρια να βάλει στα κεφάλαια χωρίς να με ρωτησει ούτε με το κόψιμο μια σεξουαλικης σκηνής. Ντρέπομαι λοιπον για το αποτελεσμα και σκέφτομαι ότι έπρεπε να είχα διαλέξει άλλον εκδοτικο, αλλά για αυτό το βιβλιο η αλήθεια είναι πως δεν είχα πολλές προτάσεις. Για τη συλλογή διηγημάτων είχα ένα σωρό, για το πρωτο, ίσως λόγω της δυσκολίας του, ειχα μόνο μερικές. Σκέφτομαι ότι όσοι το διαβαζουν το απεχθάνονται και πώς, παρόλο που αναφέρθηκε σε εκείνη τη διπλωματική και υπήρξαν κάποιες κριτικες (καλες) πέρασε απαρατήρητο και άρα ποιος ο λόγος να εκδοθω ξανα; (είναι στη φάση του σχεδιασμού εξωφύλλου το δεύτερο βιβλίο μου)
Ο λόγος που δεν πούλησε αρκετά είναι επειδή δεν ασχολήθηκα ποτέ με την προώθησή του, δεν έκανα παρουσίαση (είχα σκοπό να κάνω και ακόμα μου το λέει ο εκδότης αλλά τότε είχα τα δικαστήρια με τις γάτες, δεν μπορούσα να ασχοληθώ) αλλά ούτε και εκδότης ασχολήθηκε ιδιαίτερα ενώ είναι δουλειά του σύμφωνα με το συμφωνητικό. Και κάποιες φορές που με παίρνει τηλέφωνο με κάνει να νιώθω άσχημα, λες και φταίω εγώ. Μου λεει να κανουμε τωρα παρουσιαση. Αλλα ποιος θα ερθει; Αυτος τα περιμενει ολα απο μενα. Και μου μιλαει ορισμενες φορες συγκαταβατικα, λες και μου εκανε χαρη που το εξεδωσε ή λες και δεν ειναι καλο, ενω αρχικα μου ελεγε οτι ηταν αριστουργημα.
Άλλοι βαζουν τους συγγενείς τους να αγοράζουν τα βιβλία, εγώ δεν είπα ούτε σε συγγενείς ούτε σε φιλους/γνωστούς γιατί ξέρω ότι είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται κυρίως σε φιλολόγους. Παρόλα αυτά το αγόρασαν κάποιοι (ακομα και μια πρώην μου απο την Τσεχία που δεν μιλάει Ελληνικα) Εξακολουθώ να νιώθω ντροπή όμως.