ALLOS ENAS ME KRISEIS PANIKOY
Ταλαιπωρούμε με κρίσεις πανικού τα τελευταία 2 χρόνια.
Τα τελευταία 5 χρόνια ξεκίνησε για μένα ένας Γολγοθάς.
Έχοντας ένα παρελθόν οπού διατροφικά ήταν κακό, αλλά και έναν τρόπο ζωής με απανωτά ξενύχτια, και καταχρήσεις (λόγω δουλείας).
Η μητέρα μου με παρότρυνε να κάνω ιατρικές εξετάσεις, τις οποίες έκανα, και στις οποίες βρέθηκαν ανεβασμένα τα τριγλικερίδια και η χοληστερίνη.
Από εκείνο το σημείο και μετά, άρχισα να μην νιώθω φυσιολογικά, είχα κομμάρες, ένιωθα τα πόδια μου κομμένα, τα μάτια μου να με βαραίνουν
Μπήκα σε διαδικασία διάφορων εξετάσεων, οι οποίες δεν έδειχναν κάτι το ανησυχητικό. Στο μυαλό όμως είχε καρφωθεί η ιδέα ότι έχω κάτι πολύ άσχημο, όπως καρκίνο, όγκο στον εγκέφαλο κτλ.
Αφού με είχαν καταβάλει όλα αυτά, προστέθηκαν και οι στομαχικές διαταραχές (φουσκώματα, φοβερή υπνηλία μετά το φαγητό, βάρος στο στομάχι, κτλ.)
Έκανα γαστροσκόπηση η οποία απλά έδειξε πως παρουσίαζα δυσπεψία αλλά κατά τα άλλα όλα ήταν μια χαρά.
Σε αυτό το διάστημα αθλούμουν (2 φορές τουλάχιστον την εβδομάδα έπαιζα μίνι-ποδόσφαιρο). Ώσπου έπαθα μια θλάση στο γόνατα και έπρεπε να απέχω για μεγάλο χρονικό διάστημα. 6 μήνες περίπου μετά που επιχείρησα να επανέλθω ένιωσα φοβερή πίεση και έλλειψη αντοχής, (ένιωθα το κεφάλι μου να αδειάζει, μούδιασμα, έντονη ταχυκαρδία) με θορύβησε και πήγα να κάνω τεστ κοπώσεως το όποιο δεν έδειξε και πάλι τίποτα.
Από τότε δεν έχω δοκιμάσει να ξαναπαίξω στον φόβο πως πάλι θα ζοριστώ και ίσως να συμβεί και τίποτα χειρότερο.
Οι κρίσεις πανικού πρωτοεμφανίστηκαν πριν από 2 χρόνια περίπου.
Αρχικά όταν χαλάρωνα ακόμα και όταν έπεφτα για ύπνο στο κρεβάτι, ένιωθα σαν να μου κόβετε η αναπνοή και να επανέρχεται αυτό το είχα βαπτίσει «ασανσέρ» το οποίο εμφανίζονταν στιγμιαία αλλά 5-6 φορές από την στιγμή που το ένιωθα.
Στο μυαλό γίνονταν ακόμα πιο έντονο ότι κάτι άσχημο μου συμβαίνει που οι εξετάσεις δεν μπορούν να το εντοπίσουν. Πήγαινα στους γιατρούς και παρακαλούσα να μου βρουν κάτι προκειμένου να ξέρω τι έχω να αντιμετωπίσω.
Τον τελευταίο χρόνο οι κρίσεις πανικού έχουν ενταθεί και έχουν αλλάξει συμπεριφορά. Ξεκινάει με μια δυσφορία, βάρος στα μάτια (σε σημείο να μην αντέχω το φως) αίσθημα αδυναμίας που νομίζω πως θα λιποθυμήσω (δεν έχω λιποθυμήσει ποτέ) και κορυφώνεται με το μούδιασμα που νιώθω σαν να ξεκινάει από το κεφάλι και να καταλήγει στα πόδια, στιγμιαίο μεν αλλά η αναστάτωση και η ένταση που προκαλεί με εξουθενώνει.
Σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό που θέλω είναι να σηκωθώ αν κάθομαι προκειμένου να αντιδράσω, φοβούμενος πως θα λιποθυμήσω ή να αρχίζω να περπατάω με το ίδιο σκεπτικό. Το φοβερό είναι πως ενώ ξέρω ότι τις προηγούμενες φορές που ένιωσα παρόμοια δεν συνέβη τελικά τίποτα, δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι απλώς πρόκειται για άλλη μια κρίση, και τίποτα παραπάνω.
Στο μυαλό μου μετά από τις κρίσεις έρχονται αρνητικές σκέψεις του τύπου κάποιο πρόβλημα υπάρχει και συμβαίνουν όλα αυτά.
Όπως καταλαβαίνετε η ζωή μου έχει προσαρμοστεί στις φοβίες μου, ταξίδια τα αποφεύγω, κοινωνικές συναναστροφές δεν τις αναζητώ, είμαι από την άλλη πλευρά τυχερός διότι έχω βρει απεριόριστη συμπαράσταση από την σύντροφο μου.
Δοκίμασα να κάνω ψυχοθεραπεία, 5 φορές συνολικά επισκέφτηκα ψυχολόγο, αλλά την τελευταία φορά κατά την διάρκεια της συζήτησης που είχαμε με έπιασε κρίση πανικού με αποτέλεσμα να απογοητευτώ και να μην ξανάπαω.
Το παλεύω από μόνος μου τους τελευταίους 8 μήνες, με την βοήθεια ενός χαπιού που παίρνω μια φορά την ημέρα (Seropram).
To seropram το παίρνω συστηματικά 4 μήνες περίπου.
Δεν μπορώ να πω πως έχω λύσει το πρόβλημα, πιστεύω ότι το παίρνω περισσότερο για το μυαλό μου παρά για το ότι βοηθάει.
Αυτό που προσπαθώ να κάνω και βοηθάει είναι να εντοπίζω τις στιγμές που έρχεται η κρίση πανικού και να μην μένω χαλαρός περιμένοντας να κορυφωθούν.
Αυτό λειτουργεί αλλά από την άλλη μου δημιουργεί μια μικρή εξάντληση, αλλά δεν κορυφώνονται.
Περισσότερο από όλα με απασχολεί το γεγονός ότι νιώθω μειωμένη αντοχή (ανεβαίνω σκάλες και νιώθω ότι θέλω χρόνο να επανέλθω στα φυσιολογικά, κάνω ποδήλατο και νιώθω το κεφάλι μου να αδειάζει σαν να φεύγει το αίμα, αν επιμείνω αλλάζει η αίσθηση αλλά νιώθω μετά μεγάλη εξάντληση) η αλήθεια πάντως είναι πως στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω τον φόβο από πριν πως δεν θα αντέξω, θα κουραστώ κτλ.
Ο ύπνος μου είναι πολύ καλός, κοιμάμαι εύκολα, και αρκετές ώρες, αλλά όταν το πρωί σηκώνομαι νιώθω σαν να μην έχω ξεκουραστεί ή να μην έχω χορτάσει.
Και εδώ η αλήθεια είναι πως μετά από λίγο όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι έχω την ανησυχία για το πώς θα είμαι στην συνέχεια.
Η ζωή μου είναι σε άριστα επίπεδα, και οικονομικά και επαγγελματικά αλλά και συναισθηματικά.
Πολλές φορές νιώθω μάλιστα αχάριστος για το γεγονός που δεν βαραίνουν τα παραπάνω περισσότερο από τις άσχημες ανησυχίες μου που με στο τέλος με καταβάλουν και δεν μπορώ να λειτουργήσω φυσιολογικά και για μένα αλλά και για τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Μπορώ να σας πω πως από την ημέρα που εντόπισα το forum, (πριν από 5 μέρες) και διάβασα αρκετά posts σχετικά με τις κρίσεις πανικού και διαπιστώνοντας πολλά κοινά συμπτώματα με αυτά που βιώνω, ανακουφίστηκα.
Και ο λόγος είναι γιατί συνειδητοποιώ ότι τελικά πρόκειται όντως για μια ψυχοσωματική κατάσταση και όχι παθολογική, και αυτό με βοηθάει να επικεντρωθώ στην ρίζα του προβλήματος.
Γιατί πρέπει να ξέρουν οι φίλοι οι οποίοι μπορεί να διαβάζουν τα post στο forum, ότι είναι τόσο έντονα τα συμπτώματα και επαναλαμβανόμενα, που δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις και να αντιμετωπίσεις την κατάσταση ψύχραιμα, είναι πολύ δύσκολο να πειστείς πως δεν υπάρχει κάποιο παθολογικό αίτιο και όλα αυτά ξεκινάνε από το μυαλό σου.
Θα ήθελα να έχω επικοινωνία με φίλους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα και να προσπαθήσουμε μαζί να το λύσουμε.
Σας εύχομαι καλή χρονιά και ελπίζω η νέα χρονιά να είναι καλύτερα για όλους μας.
Kostas
Αγαπητέ μου σε καταλαβαίνω απόλυτα
Φίλε Guskyr
Έίναι 5.15 και ακόμη δεν έχω καταφέρει να κοιμηθώ. Η μέρα μου ήταν πολύ κουραστική λόγω δουλειάς και ακόμη περισσότερο λόγω των κρίσεων πανικού. Αυτή η κατάσταση με βασανίζει ενάμισι χρόνο και οφείλω να ομολογήσω πως έχω κουραστεί ιδιαίτερα. Δεν θα σε παραγορήσω με φρούδες ελπίδες αλλά θα σου πω ότι αυτό καταπολεμείται αρκεί να το θέλουμε. θα μου πεις πως; και εγώ αυτό ψάχνω. μια φίλη της αδελφής μου έπασχε και αυτή από κρίσεις και επισκέφτηκε κάποιο νευρολόγο. μετά από πολλά ραντεβού και πολλή δουλειά κατάφερε να μειώσει κατά 80% τις κρίσεις αφού ο γιατρός σε κάθε ραντεβού προσπαθούσε να την πείσει ότι από πανικό δεν πέθαινε κανείς. Και για εμάς αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ο φόβος του θανάτου. εγώ δεν κατάφερα να τον επισκεφτώ ακόμη για προσωπικούς λόγους και γιατί το τελευταίο διάστημα άνοιξα... μέτωπο (όσο και αν φαίνεται παράξενο) με την αρρώστεια και προσπαθώ να την νικήσω. Οι κρίσεις μου έχουν μειωθεί. Τι εννοώ από κει που με έπιαναν 3 ή ακόμη και 4 φορές την ημέρα, τώρα τις έχω περιορίσει στις 2 και καμιά φόρά στην μία. Όλο το... ζουμί είναι την ώρα που σε πιάνει να ασχολείσαι με οτιδήποτε άλλο μπορείς και να μην σκέφτεσαι. εγώ τα καταφέρνω μέχρι ενός σημείου. πχ στη δουλειά μου δεν μπορώ, γι\' αυτό και έχει πέσει η αποδοτικότητα και η παραγωγικότητά μου. Βέβαια, για να μην την χάσω σφίγγω τα δόντια και κάνω το σταυρό μου. Ο ΘΕΟΣ είναι μεγάλος και πιστεύω ότι η πίστη σε αυτόν μπορεί να μας κάνει καλό. Τούλάχιστον εγώ ζητάω κάθε μέρα την βοήθεια του (στο παρελθόν για να είμαι ειλικρινής δεν είχα και την καλύτερη επαφή με τα Θεία και την Θρησκεία). επίσης θα ήθελα να σου επισημένω όπως και σε όλους τους συμπασχοντες πως το να λες το πρόβλημα σου μόνο καλό κάνει και όχι κακό. Το να κρύβεσαι είναι ότι χειρότερο γιατί πιέζεσαι. Θέλω όταν ξαναμπώ στο φόρουμ να είναι έστω και λίγο καλύτερα για να πάρω κι εγώ κουράγιο΄, όπως και τα άλλα παιδιά που το έχουν ανάγκη. Να είναι ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ, ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΠΡΟΠΑΝΤΩΣ ΥΓΕΙΑ!
ola kala auta???antimetopizetai????
antimetopish mages gia auto to pragma????
den yparxei kamia periptosi na trella8eis????
