αποψε εχασα ενα κομματι μου που μου δινε δυναμη
μια γυναικα που με ειχε αγκαλιασει σαν παιδι της
ητανε η στεγη μου τις δυσκολες ωρες
δεν μπορω να το πιστεψω κοντευω να τρελαθω
δεν μπορω να γραψω
σορρι
Printable View
αποψε εχασα ενα κομματι μου που μου δινε δυναμη
μια γυναικα που με ειχε αγκαλιασει σαν παιδι της
ητανε η στεγη μου τις δυσκολες ωρες
δεν μπορω να το πιστεψω κοντευω να τρελαθω
δεν μπορω να γραψω
σορρι
μανουλα την φωναζα
μου δινε παντα την αγαπη που ζητιανευα απο εκεινους που επρεπε να παρω
δεν τα καταφερνω οσο κ αν προσπαθω
ας τ αφησω
Τι εννοείς την εχασες?Τι έγινε?
τα συλλυπητηρια μου στρουμφακι.
ολοι εχουμε απωλειες
κουραγιο και υπομονη για να την αντεξεις κι αυτην...
οσο συνερχομαι απο το σοκ, τοσο αισθανομαι την απουσια της
τοσο ξαφνικο, τοσο αδικο, γιατι γαμωτο, γιατι..
προσπαθω να κρατηθω, προσπαθω να στηριξω οτι δικο της εμεινε
κ ομως ο πονος πληγη ανοιχτη, σταζει κ ματωνει η ψυχη μου
δεν το χωραει το μυαλο μου, οχι..
Τι έγινε?
Συλλυπητήρια πάντως.
Πες τα τουλάχιστον να ξελαφρώσεις.
και τα δικα μου συλλυπητηρια..
\'\'Κι αυτο θα περασει\'\'
Εμαθα αυτες τις λεξεις απ\'τη γιαγια μου
σαν μια φραση που χρησιμοποιειται
σ\'ολες τις περιπτωσεις στη ζωη σου.
οταν τα πραγματα ειναι απολυτα φοβερα
οταν ολα ειναι περιφημα και υπεροχα
και θαυμασια και ευτυχισμενα-
πες αυτες τις τεσσερις λεξεις στον εαυτο σου.
Θα σου δωσουν μια αισθηση προοπτικης
και θα σε βοηθησουν τοσο στο να χαρεις
πιο πολυ το καλο,οσο και στο να δεχτεις
στωικα το κακο.
rayner c.
κουραγιο στρουμφ σιγα σιγαθα το ξεπερασεις.
mstrouf, υπομονη, θα περασει ο πονος..Σκεψου οτι απο κει που εχει παει σε σκεφτεται και σε φροντιζει οπως τοτε που ηταν κοντα σου...
Συλλυπητηρια και απο μενα mstrouf.Γιατι ρε γαμωτο ολα τα ασχημα πεφτουν παντα μαζι,εσυ δεν αισθανεσαι καλα και ετυχε και αυτο:(
Κουραγιο.
κιπ ομως το ιδιο συμβαινει και με τα ωραια,ολα μαζι θα ερθουν και θα ερθουν..
ειναι μεγαλος ο πονος mstrouf και πιστεψε με δεν θα περασει ποτε. γιατι αυτος θα σου θυμιζει παντα την μανουλα σου. απλα θα μαθεις να ζεις με αυτον και θα γινει η συντροφια σου. και θα δεις οτι απο καποιο σημειο και μετα θα ειναι γλυκια συντροφια κι ας ποναει. γιατι θα ξερεις οτι ειναι παντα εκει μαζι σου.
τουλαχιστον ετσι βιωνω εγω την δικη μου απωλεια...
το μονο που χρειαζεσαι αυτη τη στιγμη ειναι κουραγιο να αντεξεις τον πρωτο καιρο που ειναι πολυ δυσκολα, μετα θα δεις θα γλυκανει ο πονος και θα ειναι μια ομορφη και τρυφερη συντροφια.
δεν ειναι η πραγματικη μου μητερα xika, αλλα τα τελευταια 15 περιπου χρονια με φροντιζε σαν παιδι της, μου ελεγε χαρακτηριστικα το σπιτι μου ειναι ανοιχτο για σενα, ξερεις πολυ καλα οτι εισαι σαν παιδι μου, με φιλοξενούσε, μαγειρευε ολα εκεινα τα υπεροχα φαγητα, γεμιζε την καθημερινοτητα μου με την αγαπη της, την στοργη της, με προστατευε, μου μιλουσε κ ενιωθα οτι υπαρχει καποιος που δεν με θεωρει αναξιο, σιχαμερο πλασμα. παντα ενιωθα την αναγκη της, παντα χρειαζομουν την συμβουλη της, ειναι ολες οι ομορφες στιγμες μου κ εγινε τοσο ξαφνικα.. ενω μιλουσα στο τηλεφωνο μαζι της, μου ειπε οτι δεν αισθανοταν καλα, εγω επεμενα να παμε στον γιατρο κ μου λεγε, οχι καρδουλα μου, δεν εχω τιποτα, απο την στεναχωρια είναι (τον τελευταιο καιρο επαθε ο αγαπημενος ανηψιος της βαρυ εγκεφαλικο 37 χρονων, δεν ειχε γονεις, τους ειχε χασει, η κατασταση μη αναστρεψιμη, η τελευταια λεξη των γιατρων ηταν οτι θα παραμεινει φυτο). οταν εφτασα σπιτι της.. ειχε φυγει.. το εκαβ εκανε οτι μπορουσε, αλλα ηταν αργα, δεν ειναι δυνατον, ηταν τοσο ηρεμη λες κ κοιμοταν, λες κ θα την αγγιζες κ θα ξυπνουσε, ειχε χασει την ζεστασια της, δεν μπορω να το πιστεψω ακομα.. απο το σοκ, δεν παρειχα τις πρωτες βοηθειες, να χεσω τα σεμιναρια που εχω κανει, τα χασα, ισως μπορουσα να ειχα κανει κατι απο το να πεσω ξερη στο πατωμα.. γαμω την καταρα που με δερνει κ οτι αγαπησα το εχασα για αλλη μια φορα στην ζωη μου.. οχι δεν ειναι δυνατον, ξερω οτι δεν θα υπαρχει πια η παρουσια της, οτι δεν θα ξανακουσω την φωνη της, οτι δεν θα λυνω τα προβληματα μου πια στην αγκαλιά της κ ομως λαχταραω την ωρα που θα πιουμε καφε, κοιταζω γυρω κ περιμενω, αγγιζω τα πραγματα της, εκεινη πουθενα.. εφυγε γαμωτο, εφυγε.. οχι ψυχουλα μου, δεν το αντεχω, οχι
mstrouf σε καταλαβαινω..
η λαχταρα να ξαναζησεις στιγμες μαζι της ειναι μεγαλη.
πιστεψε ομως την φωνουλα της θ ατην ξανακουσεις και το χαδι της θα ξανανιωσεις, με τον δικο σου τροπο..γιατι τετοιοι ανθρωποι δεν χανονται απο την ζωη μας. απλα πρεπει να μαθουμε σε τετοιες περιπτωσεις να ζουμε μαζι τους με εναν αλλιωτικο ιδιαιτερο τροπο...
Και τις συμβουλες της θα ακουσεις ξανα. Οταν βρισκομαι σε μια στιγμη που χρειαζομαι την συμβουλη του πατερουλη μου, εχω την εικονα του μπροστα μου και σκεφτομαι τι συμβουλη θα μου εδινε. ακουω τη φωνη του . τον βλεπω να μου μιλαει, αληθεια. Γιατι με ηξερε και τον ηξερα τοσο καλα... Ετσι θα γινει και με \'σενα.
Και με τον καιρο, θα δεις, θα γινει ο πονος γλυκος και θα εχεις παντα συντροφια μαζι σου.
Μπορει να σου φανει αστειο, αλλα τον πατερουλη μου τον νιωθω εδω και 1,5 χρονο παντα μαζι μου....σαν τα παπαγαλακια που εχουν οι πειρατες στους ωμους τους στις ταινιες! Βλεπει , ακουει και ζει μαζι με μενα..
Χρειαζεται κουραγιο και θερρος τωρα.. να κανεις αυτο που θα ηθελε εκεινη να κανεις σε μια τετοια στιγμη...αν μπορουσες να την ακουσεις τωρα θα σου ελεγε : Μαρακι μου μην κλαις, θελω να χαμογελας! Ετσι δεν ειναι?
Mαρία μου δεν έχασα ποτέ έναν πολύ δικό μου άνθρωπο και δεν ξέρω πως μπορεί να είναι αλλά διαισθητικά κι όσο μπορώ να φανταστώ πρέπει να είναι πολύ επώδυνο.Κουράγιο.Συμφωνώ με τα λόγια της xika.
:(
Κουράγιο mstrouf, κουράγιο...
Ο χρόνος θα γλυκάνει τον πόνο κάποια μέρα... Είναι τόσο δύσκολο μα αυτή η μέρα θα έρθει...
Ξέρεις πότε θα χαίρεται η ψυχούλα της;Quote:
originally posted by mstrouf
μου μιλουσε κ ενιωθα οτι υπαρχει καποιος που δεν με θεωρει αναξιο, σιχαμερο πλασμα
Όταν θα νιώθεις εσύ η ίδια ένα άξιο, υπέροχο πλάσμα. Και είσαι για να σε αγαπήσει και να την αγαπήσεις τόσο. Νιώσε το...
Γαληνεψε κοπελα μου . \" Ολα εχουν καποιο σκοπο στο συμπαν \" αυτο εγραψε ο λατρεμενος γυιος μου στο ημερολογιο του λιγο πριν τον χασω. Πανε τρεις βδομαδες ηδη !!! Η αγαπημενη σου θα ειναι παντα διπλα σου - με καποιο τροπο - θα σε στηριζει , θα σε βοηθα ,θα σε παρηγορη και θα σε σωζει . Στο λεω απο πειρα : Εχασα τον αδελφο μου 32 χρονων πριν απο 17 χρονια .Σε ΟΛΕΣ τις δυσκολες στιγμες μου ηταν διπλα μου. Για πολυ δυσκολες στιγμες μιλαμε. Και τωρα ακομα τον νοιωθω διπλα μου στι φρικτη απωλεια του αγαπημενου 22χρονου γυιου μου. Δεν ημαστε μονο σωματα νοιωσε το ......
Σε φρόντισε σαν πουλάκι έξω απ\'τη φωλιά του. Σε έκανε δυνατή. Ανοιξε τα φτερά σου κι εκείνη θα είναι τώρα ο αέρας που θα σε κρατά ψηλά. Θα είναι δίπλα σου όταν φυσά στο πρόσωπό σου. Κάνε κουράγιο και κρατήσου. Σε ήθελε χαρούμενη μην την απογοητεύεις.
Αυτό το ένιωσα όταν έχασα τον πατέρα μου πριν3-4 χρόνια.Αισθανόμουν ότι με ακούει.Πολλές φορές πήγαινα στον τάφο του και του μιλούσα ήξερε τον πόνο μου πέθανε εκτός απο τον καρκίνο και με μαράζει γι\'αυτό που με βασάνιζε.Τον παρακαλούσα,το παιδί και τα μάτια σου του έλεγα πάει φαντάρος το παιδί, ήξερε τι του έλεγα είχα την αίσθηση ότι με άκουγε πολλές φορές ζητούσα να δώ κάποιο σημάδι να πιστέψω ότι με ακούει.Δεν ξέρω αν ήταν συμπτώσεις αλλά κάτι συνέβαινε μετά 1-2 μέρες και έλεγα ότι πράγματι με βοηθά. Δεν είχαμε και την καλύτερη σχέση αν και με αγαπούσε με είχε πληγώσει βαθιά και μου έδειξε τις τελευταίες του μέρες την αγάπη του.Ηταν το βάλσαμό μου να μου αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση να ξεχάσω πόσα με πλήγωσαν και να θεωρώ ότι έχω έναν άγγελο που με προστατεύει Απο τα 20 μου μέχρι τα 47 που πέθανε δεν είμαστε καθόλου κοντά λίγες μέρες έφτασαν για να μου δείξει την αγάπη του.Ισως αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει στην ζωή το πραγματοποιούσε απο ψηλά
Γιωτα , συχνα η απουσια μιας πηγης αγχους στην ζωη μας , μας ανοιγει τα ματια να δουμε κρυμμένες οψεις της σχεσης μας μαζι τους...Quote:
Originally posted by giota
Αυτό το ένιωσα όταν έχασα τον πατέρα μου πριν3-4 χρόνια.Αισθανόμουν ότι με ακούει.Πολλές φορές πήγαινα στον τάφο του και του μιλούσα ήξερε τον πόνο μου πέθανε εκτός απο τον καρκίνο και με μαράζει γι\'αυτό που με βασάνιζε.Τον παρακαλούσα,το παιδί και τα μάτια σου του έλεγα πάει φαντάρος το παιδί, ήξερε τι του έλεγα είχα την αίσθηση ότι με άκουγε πολλές φορές ζητούσα να δώ κάποιο σημάδι να πιστέψω ότι με ακούει.Δεν ξέρω αν ήταν συμπτώσεις αλλά κάτι συνέβαινε μετά 1-2 μέρες και έλεγα ότι πράγματι με βοηθά. Δεν είχαμε και την καλύτερη σχέση αν και με αγαπούσε με είχε πληγώσει βαθιά και μου έδειξε τις τελευταίες του μέρες την αγάπη του.Ηταν το βάλσαμό μου να μου αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση να ξεχάσω πόσα με πλήγωσαν και να θεωρώ ότι έχω έναν άγγελο που με προστατεύει Απο τα 20 μου μέχρι τα 47 που πέθανε δεν είμαστε καθόλου κοντά λίγες μέρες έφτασαν για να μου δείξει την αγάπη του.Ισως αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει στην ζωή το πραγματοποιούσε απο ψηλά
Το αγχος ειναι σαν ενα καμπανακι που μας ειδοποιει για καποιο προβλημα...Καμμια φορα συνεχιζει να χτυπαει και οταν το προβλημα εχει ηδη παψει να υφισταται...
Ο πατερας σου και καθε πατερας , εβαζε στην ζωη τους καποιες προταιραιοτητες που ισως να μην ηταν παντα αναλογες με τα πραγματικα του αισθηματα για την κορη του....
Οταν ηρθε η ωρα να φυγει σου εδειξε αυτο που πολλα χρονια εκρυβε προκειμενου να μπορεσει να εκπληρωσει το καθηκον του που σχεδον παντα ειναι δυσαναλογο απο τα αισθηματα που εκδηλωνε για να διατηρησει την επιρροη και τον σεβασμο του πανω σου...
θα ξαναρθει; νομιζω οτι με το να πιεζω τον εαυτο μου κ να κανω πραγματα συνεχεια, απασχολω το μυαλο μου κ δεν καταλαβαινω τι γινεται. εχω κλειστη, δεν εχω διαθεση για τιποτα, αισθανομαι τοσο κουρασμενη, εχω υπερβει καθε οριο της αντοχης μου. δουλευω πολλες ωρες κ παλι ξεκλεβω χρονο να βρεθω σπιτι της.. δεν ειναι εκει ομως, μια ανατριχιλα ακινητοποιει καθετι μεσα μου.. παω καθημερινα για τα τυπικα στο νεκροταφειο κ ομως με πιανει τρελα κ θελω να μπηξω τα χερια μου στο χωμα κ ν αρχισω να σκαβω. δεν ξερω πως μοιαζει ετσι η ζωη, ειναι πολυ αδικη γμτ, δεν την ηθελα εκατο φορες παλιοτερα, τωρα δεν την θελω χιλιες. δεν ξερω γμτ, τι θελω κ γραφω, ας το καλο μου επιτελους, με βαρεθηκα
στρουμφ
κανε λιγη υπομονη να περασει λιγο ο καιρος...
θα δεις που θ αλλαξουν τα πραγματα αργοτερα, δεν θα ειναι ετσι ο πονος...
Mstrouf,
μίλα, γράφε, κλάψε, βγάζε το...Μην λογοκρίνεις και μαστιγώνεις τον εαυτό σου καλή μου!
Πήγαινε όσο συχνά θες στο σπίτι της, αν το νιώθεις. Αν την νιώθεις κοντά σου εκεί.
Όλα αυτά που περιγράφεις καλή μου, για το νεκροταφείο, για τη ζωή, τα έχω νιώσει...Σε νιώθω.
Το σώμα της καρδούλα μου δυστυχώς δεν υπάρχει πια...
Η παρουσία της όμως καλή μου είναι στην καρδιά σου και στη μνημη σου, αυτά που ζήσατε, η τόση αγάπη που της έδωσες και σου έδωσε δεν θα πεθάνει ΠΟΤΕ...
Είμαστε εδώ για να σε ακούμε mstrouf...
δεν την παλευω αλλο ρε παιδια
εχω ζησει ακομα χειροτερα αυτη την εμπειρια φιλεναδα με την πραγματικη μου μανα!
θα εμπαινε σε λιγες μερες για χημειοθεραπεια ...
ειχε γενικευμενο καρκινο και μονο αυτο θα μπορουσε να καθυστερησει τα αναποφευκτα...
ηταν χειμωνας του 1987 ...σαν χθες ...μετα απο μηνες σκυλισιας παρουσιας καθημερινα διπλα στο κρεββατι του πονου, μια κοινη φιλη που γνωρισαμ στο τελευατιαο μας ταξιδι στην τουρκια , εδινε ενα παρτυ και με ειχε καλεσει ..Μ\'εφαγε για να παω.... Το βραδυ γυρισα στις 3πμ και ημουνα τοσο κουρασμενος που δεν πηγα καν στο δωματιο της να δω τι κανει...
την αλλη μερα το πρωι ανακαλυψα οτι ειχε παρει ενα ολοκληρο κουτι ρομιντον και οτι ηθελε να εκμεταλευτει ψυχολογικα την απουσια μου για να μην ξυπνησει ποτε...
Σαν γυναικα ηταν κοκετα και μονο η ιδεα οτι η χημειοθεραπεια απαιτουσε να της επσουν τα μαλλια την αποδιοργανωνε....
Εχουν περασει 22 χρονια ...παντρευτηκα την γυναικα που γνωρισα εκεινη την χρονια ..
υπηρετησα για 24 χρονια μια βιομηχανια που κανενας σε αυτο το κρατο δεν καταλαβε ποτε την αξια της γιατι δεν υπαρχει στις αλλες Χωρες της Ε.Ε ποιυ μας εχωσαν με το ζορι ...Φτανει πια λεω σημερα ..τερμα το κλαμμα τερμα η οδυνη και προσπαθω οπως μπορω να κοψω τον ομφαλιο λωρο....Μπορει να μην τα καταφερω ποτε ...Εσυ ομως ισως τα καταφερεις ....
Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει αλλά θα σας πω την δική μου οδυνηρή εμπειρία. Ο πατέρας μου πέθανε πριν 15 χρόνια από ανακοπή και η μητέρα μου πριν 6 από καρκίνο. Ήταν απλοί άνθρωποι που μια ζωή κόπιαζαν για τα παιδία τους. Δουλεύοντας μόνοι τους την λίγη γη τους κατάφεραν να σπουδάσουν δυο παιδιά, ώστε να ζήσουν καλύτερα από αυτούς. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ο αδερφός μου θα έπαιρνε το πτυχίο του και θα μπορούσε και αυτός να τον ξεκουράσει λίγο. Η μητέρα μου όταν εγώ πήρα το πτυχίο μου, οπότε θα μπορούσε και αυτή να ξεκουραστεί και να απολαύσει πλέον τους καρπούς των κόπων της. Μια ζωή αγωνιστήκαν για τα δυο παιδιά τους, για να τους εξασφαλίσουν τις συνθήκες για μια καλύτερη ζωή και αυτοί δεν πρόλαβαν να τα χαρούν.
Η ζωή συνεχίζεται όμως και όπως έλεγε και η μητέρα μου ‘αλλοίμονο από αυτόν που πάει’. Όσοι μένουμε πίσω δεν τους ξεχνάμε ποτέ αλλά θα προχωρήσουμε. Θα γελάσουμε, θα χαρούμε, θα ερωτευτούμε κ.ο.κ. Αυτοί που έφυγαν όμως?
Να ξέρετε αγαπητοί φίλοι ότι κάποιοι έχουν περάσει χειρότερες καταστάσεις από μας και δεν είναι και πολύ μακριά μας, ζουν διπλά μας.
Για τον λόγο αυτό ας είμαστε μετριοπαθείς. Ξέρω πως ο καθένας την απώλεια του δικού του ανθρώπου δεν την συγκρίνει με τίποτα, αλλά λίγη μετριοπάθεια δεν βλάπτει.
δεν γμιεται, η ζωη συνεχιζεται, εγω ειχα βαλθει να δωσω τερμα εχθες, εχετε δικιο, ο καθενας ξερει το προσωπικο μαρτυριο που περναει. θελω τοσο να βρισω, γμω τον δια μου!
στρουμφακι μου, καλημερα
δεν θα καταφερεις κατι αν δωσεις τελος ετσι οπως το εννοεις.
εισαι δυνατη και το ξερεις, εχεις καταφερει τοσα. ετσι δεν ειναι??
ειπαμε..η μανουλα σου εινα παντα μαζι σου, παντα. απαλ δεν μπορεις να τη δεις..
στρουμφακι γιατί λυγίζεις? Ολοι περνάνε από κει. όλοι παλεύουν. Επιζούν γιατί έτσι είναι η ζωή.Αγώνας. Είναι δύσκολο και ψυχοφθόρο. Πόνος κι απόγνωση. Μα είσαι άνθρωπος. Κουράγιο...Θα περάσει θα τοδεις. Η απουσία αυτή η απουσία μόνη της μήπως δεν μοιάζει παρουσία?
η ζωη ειναι ενα βουνο απο καθημερινα προβληματα , οπου αναμεσα στις βουνοκορφες κρυβεται μια ευφορη κοιλαδα ευτυχιας...
οσο πιο λιγοι καταφερνουν να την βρουν για να απολαυσουν την χαρα της ευτυχιας ,τοσο περισσοτεροι ειναι αυτες η αυτοι που πεισματωνουν και προσπαθουν να βρουν καποια η καποιον που θα του παραδωσουν μεσω της αγαπης , της γνωσης και της σοφιας τους την σκυταλη για την αναζητηση.....
Γειά σουQuote:
Originally posted by mstrouf
δεν γμιεται, η ζωη συνεχιζεται, εγω ειχα βαλθει να δωσω τερμα εχθες, εχετε δικιο, ο καθενας ξερει το προσωπικο μαρτυριο που περναει. θελω τοσο να βρισω, γμω τον δια μου!
φιλενάδα
Φαντάζομαι πόσο θα πονάς
και πόσο θα είναι βαρύ για σένα το φορτίο.
Προσπάθησε να κλαις και να εκφράζεσαι όσο και όπως θέλεις.
Ο άνθρωπος που έχασες έφυγε, αλλά υπήρξε.
Κι αυτό, τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει.
Τα λόγια της, τα χάδια της, είναι τώρα μέσα σου.
Ενα κομμάτι της καρδιάς σου.
Κράτα το καλά, μοιράσου το κι εσύ με κάποιον.
Κάνε υπομονή.
Είμαστε δίπλα σου :)
Ο θάνατος κυβερνά τις ζωές μας. Φαντάσου να\'χες και ενοχές ότι τον προκάλεσες εσύ. Εγω νοιώθω δολοφόνος του ομορφότερου πράγματος που μπορούσε να μου συμβεί. Να είσαι καλά και να θυμάσαι τα όμορφα.
εφαγα κ αλλη ηττα.. εχασα κ την θεια μου αποψε, δεν ξερω πια πως αισθανομαι, δεν θελω να αισθανομαι..
Μαρία τι έγινε? Ήταν απότομο, το περιμένατε?Quote:
Originally posted by mstrouf
εφαγα κ αλλη ηττα.. εχασα κ την θεια μου αποψε, δεν ξερω πια πως αισθανομαι, δεν θελω να αισθανομαι..
στρουμφ καλως η κακως σε 50 χρονια απο τωρα δεν θα υπαρχουμε ουτε εμεις.καποτε θα φυγουμε και μεις,ειναι νομος του κρατους.αντι να προσπαθεις να το πολεμησεις και να αντιδρας γιατι δεν προσπαθεις να το αποδεχτεις;
Νόμος του κράτους ή της φύσης;
προσπαθησα να το κανω λιγο πιο αναλαφρο....αν ηταν νομος του κρατους να εισαι σιγουρη θα ειχαν βγει πολλα παραθυρακια....
Aχ Μαρία μου κουράγιο...
Όλα απανωτά...
Μέσα σε 7 μήνες είχα χάσει το μπαμπά μου, τον αγαπημένο μου θείο και τη γιαγιά μου...
Ήμουν όχι απλά θλιμμένη αλλά τόσο μα τόσο θυμωμένη και εξαγριωμένη!!! Με τη ζωή, το θεό, με όλους γύρω μου!
Ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο...
Σε νιώθω...
Ξέσπασε, βγάλε όλα σου τα συναισθήματα...
Κουράγιο...Η αγάπη που σου δώσαν δε θα χαθεί ποτέ...Αυτή θα σε κρατήσει. Μην την προδώσεις...Κράτα...
Κουράγιο Μαρία μου.Μερικές φορές έρχονται όλα μαζί,τι να πω.
Συμφωνώ με την ανώνυμη,εκφράσου όσο μπορείς,βγάλτο από μέσα σου.