Με βγάζουν καταθλιπτική αλλά δεν το πιστεύω - αντικαταθλιπτικά
Μου το λένε χρόνια τώρα, αλλά δεν τους πιστεύω. Οκ υπάρχουν οι στενάχωρες στιγμές, αλλά θεωρώ πως είναι μέρος της ζωής. Δεν έχω ενδιαφέρον να γνωρίσω καινούρια άτομα, αλλά είναι περισσότερο ο φόβος της εγκατάλειψης και ότι οι άνθρωποι είναι περισσότερο προβλήματα παρά κάτι άλλο. Δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο, αλλά πόσοι άνθρωποι κάνουν κάτι ιδιαίτερο; Δεν έπαιρνα τα φάρμακα για τις σωματικές παθήσεις και ακόμη αγνοω κάποιες ασθένειες, αλλά δεν είναι λόγο στεναχώριας. Βγαίνω έξω για ψώνια στο σουπερμάρκετ, δεν έχω θέμα να βγω έξω, απλά δεν προσέχω την εμφάνισή μου. Αλλά ούτε αυτό είναι από στεναχώρια. Το μπάνιο με κουράζει σωματικά και τα μαλλιά μου μπορεί να μείνουν αλουστα, αλλά αυτό, απλά το μπάνιο με κουράζει σωματικά, κυρίως λόγω σωματικών παθήσεων. Κλαίω σπάνια. Και αυτό μετά από καβγάδες, όχι μόνη μου. Αλλά όποιος με βλέπει, για κάποιο λόγο που δε μπορώ να καταλάβω με ρωτά αν είναι όλα καλά. Ο ύπνος είναι οκ, ξυπνάω πολλές φορές αλλά είναι άλλος ο λόγος. Απλά μερικές φορές το βλέπω ως χάσιμο χρόνου και δεν θέλω να κοιμάμαι. Άλλες φορές θέλω να περάσω τον χρόνο έτσι. Δεν βρίσκω ενδιαφέρον στα πράγματα που έκανα στην εφηβεία και το θεωρώ απόλυτα λογικό.
Δε, επιμένουν να δοκιμάσω αντικαταθλιπτικά και για κάποιο λόγο που δεν μου έχουν πει καν, αντιψυχωτικά, ενώ ποτέ δεν είχα ψύχωση, και πήγα πήρα τις συνταγές κάποια στιγμή που δεν ένιωθα και τόσο καλά, αλλά έκατσα και έψαξα στο ίντερνετ και σε συνδιασμό με ο,τι διάβασα και ο,τι έχω ακούσει από τους γύρω, δεν αξίζει καν να τα πάρω, καθώς δημιουργείται εξάρτηση εφόρου ζωής και αν τα διακόψεις, χειροτερεύεις.
Είχα μείνει σε ψυχιατρική για έναν μήνα σχεδόν λόγω ενός σχολίου στο ίντερνετ που καταγγέλθηκε στη δίωξη, και εκεί με είχαν σε κάποια φάρμακα (με το ζόρι/βία), Seroquel, tavor, stedon και δύο άλλα που δεν τα θυμάμαι τώρα που με έφεραν σε άθλια κατάσταση, πάθαινα επιληπτικες κρίσεις κάθε μέρα, λιποθυμούσα, περπατούσα πολύ αργά, γενικά όλες οι κινήσεις μου είχαν γίνει πιο αργές από σαλιγκάρι. Όταν βγήκα εννοείται πως δεν τα ξαναπήρα και για κάποιες μέρες ένιωθα χάλια, σαν να υπήρχε συννεφιά γύρω. Πραγματικά έβλεπα τα χρώματα διαφορετικά. Και αυτά τα φάρμακα μου έφεραν πλήρη απάθεια, ακόμη και για τα μικρά πράγματα που μου άρεσαν, όπως το να ακούω-βλέπω το μικρό μου ξαδερφάκι. Μου έφεραν απάθεια και για το παιδάκι.
Αποφάσισα να μην τα πάρω, αλλά στοίχημα θα πουν ότι αρνούμαι βοήθεια και δεν θα καταλάβουν τίποτα από ότι λέω.
Δεν θέλω να μπω στο τρυπακι της αρρώστιας και των φαρμάκων. Δεν θέλω να βρεθώ κάπου επειδή μια χημική ουσία με πήγε εκεί. Αν είναι να πάω κάπου, θέλω να πάω με τις δικές μου δυνάμεις και όχι με χημικές πατερίτσες. Δεν θέλω να βασιζομαι εσωτερικά σε ένα χαπακι. Δεν θέλω άλλα φάρμακα. Και δεν καταλαβαίνω καν γιατί με αποκαλούν άρρωστη. Δεν καταλαβαίνω. Καθόλου.
