Απραξία

Καλησπέρα σας και χρόνια πολλά...
Ειμαι παλιό μέλος με αλλαγμένο το nickname...
Σε αυτό το post θέλω να εξομολογηθώ πως μάλλον είμαι παγιδευμένη σε μια κατάσταση απραξίας....
Στην εκκλησία αυτό που έχω το λένε ακηδία...

Ξεκινησε από μια γενικότερη απογοήτευση πριν αρκετά χρόνια ύστερα από κατάθλιψη και ψύχωση που έπαθα...
Για πολλά χρόνια δεν ήμουν καλά... Και εννοείται δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο στη ζωή μου...

Τώρα όμως είμαι πολύ καλά δόξα τω Θεώ αλλά μου έχει μείνει σαν κατάλοιπο μια κατάσταση απραξίας...
Η μέρα περνάει με εμένα να χαζεύω στο φβ χωρίς να βλέπω κάτι ουσιαστικό, ίσα που κάνω σκρολινγκ, έπειτα να αφήνω το κινητό να πηγαίνω μια βόλτα στην κουζίνα, έπειτα ξανά στο δωμάτιο να πιάνω το κινητό να χαζεύω... Έπειτα ξανά στην κουζίνα.. Ανοίγω την τηλεόραση πού και πού κάνω ζάπινγκ και την κλείνω.... Ύστερα ξανά πήγαινε έλα...
Γενικά η μέρα μου περνάει με ένα πέρα δώθε...

Με έχει κουρασει αυτό αλλά έχω καταλάβει ότι προτιμώ να βαριέμαι και να πηγαινοερχομαι και να ξεφυσαω παρά να κάνω κάτι πιο ουσιαστικό ή δημιουργικό.... Ακόμα και το να κάτσω να δω κάτι στην τηλεόραση πχ μια ταινία απ την αρχή μέχρι το τέλος, θα ήταν για μένα πιο εποικοδομητικο από αυτό που κάνω...
Ή να κάτσω να διαβάσω κάτι για μια ώρα... Δεν το κάνω! Κι αν κάτσω να διαβάσω κάτι θα σηκωθώ στα 5 ή 10 λεπτά...

Ανησυχώ με τον εαυτό μου γιατί έτσι δεν πάω πουθενά...
Απ την άλλη αισθάνομαι τη δύναμη της αντίδρασης δηλ τη δύναμη για να μην κάνω πράγματα πιο μεγάλη από την πειθαρχία που ασκώ εγώ στον εαυτό μου για να κάνω πράγματα και με νικάει κάθε φορά αυτή η αντιδραση και η άρνηση...

Ενώ είμαι πολύ καλά και ήρεμη και χωρίς συμπτώματα πια ψυχιατρικά (παίρνω την αγωγή μου βέβαια κανονικά), εντούτοις κάτι με κρατάει από το να κάνω βήματα μπροστά...
Ίσως έχω βολευτεί σε αυτήν την κατάσταση.. Γιατί κακά τα ψέματα οτιδήποτε καινούριο κάνουμε ξεβολευει το εγκέφαλο και δεν μας αρέσει... Μας βγάζει από αυτό που έχουμε συνηθίσει...
Πιο πολύ μοιάζω με γιαγιάδες 80 χρόνων που έχουν κουραστεί απ τη ζωή και θέλουν μια ασφάλεια και μια ρουτίνα που να μην τους αγχώνει, ενώ δεν είμαι τόσο μεγάλη στην ηλικία...

Αυτά ήθελα να πω... Ευχαριστώ αν με διαβάσατε...

τα ίδια έχω πάθει και εγώ βαριέμαι έχω βολευτεί σαν κάτι παππούδια άστα.να σε ρωτήσω παλιά είχες πει ότι είχες θέμα με το μυαλο σου και αυτά που περιγράφεις τα έχω όλα.σου έφυγαν με τον καιρο;και εγώ ψυχωση έπαθα πριν ένα χρόνο και με ταλαιπωρεί αυτό με το μυαλο

Κοίτα, το μυαλό μου είναι το ίδιο όπως το περιέγραφα και τότε...
Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα έχω αποδεχθεί την κατάσταση του μυαλού μου..
Κάποιος είχε γράψει τότε ότι το μυαλό μας δεν έχει τίποτα και ότι αυτό που περιγράφουμε λέγεται διαύγεια ή ότι το μυαλό κάνει κάτι σαν restart...
Κάτι που ίσως να έχει δόση αλήθειας, γιατί μετά από μια υποτροπή το μυαλό αρχίζει να μαθαίνει ξανά να λειτουργεί σιγά σιγά και να προσαρμόζεται στα δεδομένα...

Μετά την υποτροπή που έπαθα το '20 και που συνήλθα τελείως μετά από ένα χρόνο, λόγω της υποτροπής λοιπόν μάλλον, το μυαλό μου είναι σαν να ξέχασε ή να διέγραψε την προηγούμενη κατάσταση (που είχα για χρόνια καταθλιψη) και μπήκε σε άλλη κατάσταση ας πούμε πιο φυσιολογική....
Και αυτο έγινε με υποστολη της μανίας σιγά σιγά..
Με τη μανία που έπαθα δηλ έδιωξα κατάθλιψη χρόνων και με τον καιρό και την κατάλληλη αγωγή έδιωξα και τη μανία και κάπως έτσι ήρθα στα ίσα μου χωρίς το ένα άκρο, την κατάθλιψη, ούτε το άλλο άκρο, τη μανία..

Τότε που είχα γράψει ίσως είχα λίγη μανία ακόμα γιατί ήθελα να γράφω συνέχεια...
Με τον καιρό μου έφυγε...

Πάντως γενικότερα βλέπω πως δεν σκέφτομαι όπως παλιά... Και ίσως για αυτό είμαι πιο καλά ψυχολογικά.... Γιατί λένε ότι όσο πιο μικρός ο εγκέφαλος τόσο πιο ευτυχισμένος ο άνθρωπος.... Χαχαχαα δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, πάντως για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε όπως όλος ο κόσμος πρέπει να είμαστε καλά ψυχολογικά και δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε πολύ γιατί οι σκέψεις μας βγάζουν απ την πραγματικότητα...

Κάποιες φορές προσπαθώ να γράψω κάνα ποίημα αλλά χωρίς σκέψη... Γράφω ό,τι μου κατεβαίνει κι έτσι το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικο...

Σίγουρα οι νοητικές λειτουργιες με την πάθηση επηρεάζονται.... Δεν γράφω πια, δεν σκέφτομαι πια, δεν διαβάζω πια...

Αλλά παίζει ρόλο και η ηλικία... Όσο μεγαλώνουμε αλλάζει και ο εγκέφαλος...
Με διαφορετικό τρόπο πχ μαθαίνει ένα παιδί που απορροφάει τα ερεθίσματα και τις γνώσεις σαν σφουγγάρι και διαφορετικά ένας ενήλικας...
Πλέον στην ηλικία που είμαι πολύ δύσκολα να χτίσω απ την αρχή το μυαλό μου με γνώσεις....
Πιο πολύ αν είναι θα προσθέσω κάτι στις ήδη υπάρχουσες... Και αυτό δύσκολα...

Αλλά έχω παρατηρήσει πως ενώ η βραχυχρονη μνημη μου είναι καλή, η άλλη που είναι για το πιο παλιό παρελθόν ξεθωριάζει πιο εύκολα....

Ο εγκέφαλος μας χρειάζεται εξάσκηση.... Και πρέπει να πάμε κόντρα στη βαρεμάρα....
Δε γίνεται αλλιώς...

Quote:

---

Originally Posted by pause

Κοίτα, το μυαλό μου είναι το ίδιο όπως το περιέγραφα και τότε...
Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα έχω αποδεχθεί την κατάσταση του μυαλού μου..
Κάποιος είχε γράψει τότε ότι το μυαλό μας δεν έχει τίποτα και ότι αυτό που περιγράφουμε λέγεται διαύγεια ή ότι το μυαλό κάνει κάτι σαν restart...
Κάτι που ίσως να έχει δόση αλήθειας, γιατί μετά από μια υποτροπή το μυαλό αρχίζει να μαθαίνει ξανά να λειτουργεί σιγά σιγά και να προσαρμόζεται στα δεδομένα...

Μετά την υποτροπή που έπαθα το '20 και που συνήλθα τελείως μετά από ένα χρόνο, λόγω της υποτροπής λοιπόν μάλλον, το μυαλό μου είναι σαν να ξέχασε ή να διέγραψε την προηγούμενη κατάσταση (που είχα για χρόνια καταθλιψη) και μπήκε σε άλλη κατάσταση ας πούμε πιο φυσιολογική....
Και αυτο έγινε με υποστολη της μανίας σιγά σιγά..
Με τη μανία που έπαθα δηλ έδιωξα κατάθλιψη χρόνων και με τον καιρό και την κατάλληλη αγωγή έδιωξα και τη μανία και κάπως έτσι ήρθα στα ίσα μου χωρίς το ένα άκρο, την κατάθλιψη, ούτε το άλλο άκρο, τη μανία..

Τότε που είχα γράψει ίσως είχα λίγη μανία ακόμα γιατί ήθελα να γράφω συνέχεια...
Με τον καιρό μου έφυγε...

Πάντως γενικότερα βλέπω πως δεν σκέφτομαι όπως παλιά... Και ίσως για αυτό είμαι πιο καλά ψυχολογικά.... Γιατί λένε ότι όσο πιο μικρός ο εγκέφαλος τόσο πιο ευτυχισμένος ο άνθρωπος.... Χαχαχαα δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, πάντως για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε όπως όλος ο κόσμος πρέπει να είμαστε καλά ψυχολογικά και δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε πολύ γιατί οι σκέψεις μας βγάζουν απ την πραγματικότητα...

Κάποιες φορές προσπαθώ να γράψω κάνα ποίημα αλλά χωρίς σκέψη... Γράφω ό,τι μου κατεβαίνει κι έτσι το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικο...

Σίγουρα οι νοητικές λειτουργιες με την πάθηση επηρεάζονται.... Δεν γράφω πια, δεν σκέφτομαι πια, δεν διαβάζω πια...

Αλλά παίζει ρόλο και η ηλικία... Όσο μεγαλώνουμε αλλάζει και ο εγκέφαλος...
Με διαφορετικό τρόπο πχ μαθαίνει ένα παιδί που απορροφάει τα ερεθίσματα και τις γνώσεις σαν σφουγγάρι και διαφορετικά ένας ενήλικας...
Πλέον στην ηλικία που είμαι πολύ δύσκολα να χτίσω απ την αρχή το μυαλό μου με γνώσεις....
Πιο πολύ αν είναι θα προσθέσω κάτι στις ήδη υπάρχουσες... Και αυτό δύσκολα...

Αλλά έχω παρατηρήσει πως ενώ η βραχυχρονη μνημη μου είναι καλή, η άλλη που είναι για το πιο παλιό παρελθόν ξεθωριάζει πιο εύκολα....

Ο εγκέφαλος μας χρειάζεται εξάσκηση.... Και πρέπει να πάμε κόντρα στη βαρεμάρα....
Δε γίνεται αλλιώς...

---

αυτό που περιεγραψες αυτό περνάω βέβαια μας υποχρεώσες με την απάντηση σου χαχα πλάκα κάνω.Κοιτα έχω πάθει δύο υποτροπές μια πριν ένα χρόνο και το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να το αποδεχθώ διότι με καθιστά αρκετά δυσλειτουργικο και αυτό με πονάει.εσυ πως το αποδεχθηκες;αυτό που έπαθα με έχει ρίξει στην καταθλιψη και ακόμα παλευω

Πιστεύω πως χρειάζεται να γίνει κάποια αλλαγή στη ζωή σου για να τα δεις αλλιώς, πιο αισιόδοξα..
Σε μένα η αλλαγή ηταν ότι γνώρισα έναν άνθρωπο που με βοήθησε ψυχολογικα και περισσότερο μου έλυσε μεταφυσικές απορίες και κατά δεύτερον η αλλαγή ήρθε και με την υποτροπή ύστερα από διακοπή της αγωγής μου... Όπου έπαθα μανία συνεχή και από τότε δεν έχω ξαναπέσει σε κατάθλιψη.... Αλλά έχω συνελθει και απ' τη μανία όπως σου έγραψα...
Μου έχει μείνει ένας πόνος σαν πίεση στο κεφάλι... Σαν να το νιώθω συνεχώς βαρύ..

Αλλά η λύση δεν είναι να κόψεις τη αγωγή σου σίγουρα...
Γιατί δεν ξέρεις πώς θα πάνε τα πράγματα... Εγώ στο τσακ γλίτωσα το κλείσιμο στο ψυχιατρείο μόνιμα... Δεν παίζουμε μ αυτά...

Εγώ είπα ότι το αποδέχτηκα, περισσότερο επειδή είμαι καλά τώρα ψυχολογικά οπότε δεν με απασχολεί τόσο το μυαλό μου πια...
Δηλαδη σημασία έχει να είμαστε καλά, ήρεμοι, όχι μες στη μαυρίλα...
Καλά, δε λέω ότι είμαι και η χαρά της ζωής, ποτέ δεν ήμουν, αλλά δεν θέλω πια να φύγω απ τη ζωή...
Κι αν το σκέφτομαι το σκέφτομαι πιο σπάνια όταν βαριέμαι πολύ και δε βρίσκω το λόγο να ζω...

Αλλά ξέρω πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για ό,τι έχουμε και για όπως ειμαστε.... Θα μπορούσαμε να είμαστε και χειρότερα.... Κι αυτή είναι μια αισιόδοξη αλλά και αληθινή σκέψη.... Προσωπικά έχω γλιτώσει πολλές φορές από πολλά κακά...

Σκέψου πως αυτός είναι ο δικός σου σταυρός που έχεις να σηκώσεις ή το δικό σου κάρμα ας πούμε...
Ηρθαμε στη ζωή, πέσαμε στη γη, για να ξεχρεωσουμε αμαρτίες... Κάτι ήρθαμε να πληρώσουμε, κάτι ήρθαμε να μάθουμε...
Γιατί και το ότι ζούμε είναι κάπως βαρύ πράγμα... Δεδομένου ότι έχουμε ένα σώμα και δεν μπορούμε να πετάξουμε... Χαχαα...
Εκτός κι αν είμαστε ερωτευμένοι οπότε αισθανόμαστε να πετάμε από χαρά... Αλλά και πάλι σαν άνθρωποι που είμαστε, υπαγομαστε σε νόμους και κανόνες της φύσης... Δεν είμαστε ελεύθεροι... Κανένα δημιουργημα δεν είναι ελεύθερο...

Οπότε και η ψυχικη μας ηρεμία ξεκινάει από την αποδοχή... Από το πόσο αποδεχόμαστε την κατάσταση μας και τον εαυτό μας κάθε φορά..
Να μη ζητάμε παραπάνω γιατί η προσοχή μας πάει σε κάτι φανταστικό που δεν το έχουμε τώρα και απογοητευομαστε που δεν το έχουμε και χάνουμε δυνάμεις...
Να πορευομαστε με βάση τα δεδομένα που έχουμε κάθε φορά, οπως τον βρίσκουμε το καιρό να τον αρμενίζουμε δηλαδή, και να δουλεύουμε σιγά σιγά με όσες δυνάμεις έχουμε....
Δεν θα μας κρίνει κανείς για το που φτάσαμε, αν καταφέραμε πχ να γίνουμε πρωταθλητές ή επιχειρηματίες ή καταξιωμένοι επιστήμονες αλλά θα μας κρίνει για το αν προσπαθήσαμε αρκετά ή με όσες δυνάμεις είχαμε ή αν τα παρατήσαμε...

Εγώ τα έχω παρατήσει... Δηλαδή κάτι προσπαθώ με κάτι εξετάσεις τώρα για ένα ιεκ που έχω τελειώσει αλλά ξέρω πως δεν κάνω σοβαρή προσπάθεια... Μπορώ και παραπάνω...

Το νόημα είναι να κάνεις ό,τι μπορείς κάθε φορά... Έτσι θα έχουμε και ήσυχη τη συνείδηση μας ότι προσπαθησαμε...

Αν έχεις πολλή κατάθλιψη και είσαι πολύ χάλια πρέπει πρώτα να ρυθμίσεις την αγωγή και μετά να προσπαθήσεις....

Δεν ξέρω αν σε κάλυψα...

Quote:

---

Originally Posted by pause

Πιστεύω πως χρειάζεται να γίνει κάποια αλλαγή στη ζωή σου για να τα δεις αλλιώς, πιο αισιόδοξα..
Σε μένα η αλλαγή ηταν ότι γνώρισα έναν άνθρωπο που με βοήθησε ψυχολογικα και περισσότερο μου έλυσε μεταφυσικές απορίες και κατά δεύτερον η αλλαγή ήρθε και με την υποτροπή ύστερα από διακοπή της αγωγής μου... Όπου έπαθα μανία συνεχή και από τότε δεν έχω ξαναπέσει σε κατάθλιψη.... Αλλά έχω συνελθει και απ' τη μανία όπως σου έγραψα...
Μου έχει μείνει ένας πόνος σαν πίεση στο κεφάλι... Σαν να το νιώθω συνεχώς βαρύ..

Αλλά η λύση δεν είναι να κόψεις τη αγωγή σου σίγουρα...
Γιατί δεν ξέρεις πώς θα πάνε τα πράγματα... Εγώ στο τσακ γλίτωσα το κλείσιμο στο ψυχιατρείο μόνιμα... Δεν παίζουμε μ αυτά...

Εγώ είπα ότι το αποδέχτηκα, περισσότερο επειδή είμαι καλά τώρα ψυχολογικά οπότε δεν με απασχολεί τόσο το μυαλό μου πια...
Δηλαδη σημασία έχει να είμαστε καλά, ήρεμοι, όχι μες στη μαυρίλα...
Καλά, δε λέω ότι είμαι και η χαρά της ζωής, ποτέ δεν ήμουν, αλλά δεν θέλω πια να φύγω απ τη ζωή...
Κι αν το σκέφτομαι το σκέφτομαι πιο σπάνια όταν βαριέμαι πολύ και δε βρίσκω το λόγο να ζω...

Αλλά ξέρω πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για ό,τι έχουμε και για όπως ειμαστε.... Θα μπορούσαμε να είμαστε και χειρότερα.... Κι αυτή είναι μια αισιόδοξη αλλά και αληθινή σκέψη.... Προσωπικά έχω γλιτώσει πολλές φορές από πολλά κακά...

Σκέψου πως αυτός είναι ο δικός σου σταυρός που έχεις να σηκώσεις ή το δικό σου κάρμα ας πούμε...
Ηρθαμε στη ζωή, πέσαμε στη γη, για να ξεχρεωσουμε αμαρτίες... Κάτι ήρθαμε να πληρώσουμε, κάτι ήρθαμε να μάθουμε...
Γιατί και το ότι ζούμε είναι κάπως βαρύ πράγμα... Δεδομένου ότι έχουμε ένα σώμα και δεν μπορούμε να πετάξουμε... Χαχαα...
Εκτός κι αν είμαστε ερωτευμένοι οπότε αισθανόμαστε να πετάμε από χαρά... Αλλά και πάλι σαν άνθρωποι που είμαστε, υπαγομαστε σε νόμους και κανόνες της φύσης... Δεν είμαστε ελεύθεροι... Κανένα δημιουργημα δεν είναι ελεύθερο...

Οπότε και η ψυχικη μας ηρεμία ξεκινάει από την αποδοχή... Από το πόσο αποδεχόμαστε την κατάσταση μας και τον εαυτό μας κάθε φορά..
Να μη ζητάμε παραπάνω γιατί η προσοχή μας πάει σε κάτι φανταστικό που δεν το έχουμε τώρα και απογοητευομαστε που δεν το έχουμε και χάνουμε δυνάμεις...
Να πορευομαστε με βάση τα δεδομένα που έχουμε κάθε φορά, οπως τον βρίσκουμε το καιρό να τον αρμενίζουμε δηλαδή, και να δουλεύουμε σιγά σιγά με όσες δυνάμεις έχουμε....
Δεν θα μας κρίνει κανείς για το που φτάσαμε, αν καταφέραμε πχ να γίνουμε πρωταθλητές ή επιχειρηματίες ή καταξιωμένοι επιστήμονες αλλά θα μας κρίνει για το αν προσπαθήσαμε αρκετά ή με όσες δυνάμεις είχαμε ή αν τα παρατήσαμε...

Εγώ τα έχω παρατήσει... Δηλαδή κάτι προσπαθώ με κάτι εξετάσεις τώρα για ένα ιεκ που έχω τελειώσει αλλά ξέρω πως δεν κάνω σοβαρή προσπάθεια... Μπορώ και παραπάνω...

Το νόημα είναι να κάνεις ό,τι μπορείς κάθε φορά... Έτσι θα έχουμε και ήσυχη τη συνείδηση μας ότι προσπαθησαμε...

Αν έχεις πολλή κατάθλιψη και είσαι πολύ χάλια πρέπει πρώτα να ρυθμίσεις την αγωγή και μετά να προσπαθήσεις....

Δεν ξέρω αν σε κάλυψα...

---

σε ευχαριστώ για την απάντηση σου.το να σου μιλάνε και να αργείς να καταλάβεις η δεν καταλαβαίνεις το εχεις;

Το έχω ναι... Όπως και έχω το ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθω πολλή ώρα σε κάτι..
Χθες πχ προσπάθησα να διαβάσω λίγο για τις εξετάσεις όπως σου είπα πιο πάνω, κάθισα μια ώρα το απόγευμα και μετά χάζευα πάνω απ τα γράμματα και δεν μπορούσα να διαβάσω... Ίσως ήταν ένδειξη ότι έπρεπε να κάνω ένα διάλειμμα αλλά γενικά πάνω από μια ώρα δεν διαβάζω την ημέρα... Γιατί αισθάνομαι κουρασμένη μετά..
Είναι σαν να έχει πέσει η αποδοτικοτητα μου...
Και το είπα στη μητέρα μου ότι δεν μπορούσα να διαβάσω άλλο και μου λέει ότι δεν ισχύει αυτό... Μου λέει ότι δεν θέλω για αυτό δεν διαβάζω... Ότι έχω άρνηση... Και θύμωσα πολύ αλλά μετά μου πέρασε γιατί σκέφτηκα ότι οκ δεν με καταλαβαινει αλλά δεν πειράζει... Εγώ ξέρω την αλήθεια...
Επειδή κι ο γιατρός έχει πει στους γονείς μου ότι το μυαλό μου δεν έχει πάθει τίποτα αυτοί πιστεύουν το γιατρό και όχι εμένα...
Πάντως σίγουρα υπάρχει μεγάλη διαφορά στο πώς διάβαζα μικρή και πώς διαβάζω τώρα...
Όταν ήμουν μικρή είχα αντοχές καταρχάς και επέμενα για πολλή ώρα πάνω απ τα βιβλία ενώ τώρα τα παρατάω γρήγορα...

Πάντως και αυτό που με ρώτησες το έχω...
Έχω μια φίλη που όταν μιλάει λέει πολλά κι έτσι τη χάνω πολλές φορές... Δεν τα πιάνω όλα...
Αλλά παλιότερα πιστεύω πως έχανα πιο πολλά... Δηλαδή νομίζω έχω βελτιωθεί σε αυτό... Και μια συγγενής μου μου έχει πει πως παλιότερα ήμουν σαν χαμένη, ότι ξεκίναγα να πω κάτι και μπερδευομουνα ή πήγαινα πχ μέσω Θεσσαλονίκης στα Γιάννενα... Ενώ τώρα μου λέει ότι είμαι πιο συγκεκριμένη..

Σε γενικές γραμμές έχει βελτιωθεί το μυαλό μου...
Αυτό που μου έχει μείνει είναι η δυσκολία να μπορώ να κάτσω να κάνω κάτι για πολλή ώρα... Είτε είναι διάβασμα είτε να πλύνω πιάτα είτε το οτιδήποτε..
Πάνω στη μία ώρα κουράζομαι... Ή μπορεί και πιο γρήγορα...

Νομίζω ότι χρειάζεσαι χρόνο.... Εγώ αρρωστησα πριν 16-17 χρόνια.... Οπότε όλον αυτόν τον καιρό παλεύω... Άλλοτε με υποτροπές και νοσηλειες άλλοτε με καταθλιψεις... Αλλά είναι μεγάλο το διάστημα...
Αυτές οι παθήσεις χρειάζονται χρόνο πολύ...

Επίσης ο πατέρας μου μου είχε πει για έναν γνωστό του ότι είχε θέμα συγκέντρωσης και το αντιμετώπισε το 80 % αν θυμάμαι καλά με άσκηση και το υπόλοιπο 20%με φάρμακα...

Ή άσκηση βοηθάει... Αλλά εγώ δεν κάνω...

Quote:

---

Originally Posted by pause

Το έχω ναι... Όπως και έχω το ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθω πολλή ώρα σε κάτι..
Χθες πχ προσπάθησα να διαβάσω λίγο για τις εξετάσεις όπως σου είπα πιο πάνω, κάθισα μια ώρα το απόγευμα και μετά χάζευα πάνω απ τα γράμματα και δεν μπορούσα να διαβάσω... Ίσως ήταν ένδειξη ότι έπρεπε να κάνω ένα διάλειμμα αλλά γενικά πάνω από μια ώρα δεν διαβάζω την ημέρα... Γιατί αισθάνομαι κουρασμένη μετά..
Είναι σαν να έχει πέσει η αποδοτικοτητα μου...
Και το είπα στη μητέρα μου ότι δεν μπορούσα να διαβάσω άλλο και μου λέει ότι δεν ισχύει αυτό... Μου λέει ότι δεν θέλω για αυτό δεν διαβάζω... Ότι έχω άρνηση... Και θύμωσα πολύ αλλά μετά μου πέρασε γιατί σκέφτηκα ότι οκ δεν με καταλαβαινει αλλά δεν πειράζει... Εγώ ξέρω την αλήθεια...
Επειδή κι ο γιατρός έχει πει στους γονείς μου ότι το μυαλό μου δεν έχει πάθει τίποτα αυτοί πιστεύουν το γιατρό και όχι εμένα...
Πάντως σίγουρα υπάρχει μεγάλη διαφορά στο πώς διάβαζα μικρή και πώς διαβάζω τώρα...
Όταν ήμουν μικρή είχα αντοχές καταρχάς και επέμενα για πολλή ώρα πάνω απ τα βιβλία ενώ τώρα τα παρατάω γρήγορα...

Πάντως και αυτό που με ρώτησες το έχω...
Έχω μια φίλη που όταν μιλάει λέει πολλά κι έτσι τη χάνω πολλές φορές... Δεν τα πιάνω όλα...
Αλλά παλιότερα πιστεύω πως έχανα πιο πολλά... Δηλαδή νομίζω έχω βελτιωθεί σε αυτό... Και μια συγγενής μου μου έχει πει πως παλιότερα ήμουν σαν χαμένη, ότι ξεκίναγα να πω κάτι και μπερδευομουνα ή πήγαινα πχ μέσω Θεσσαλονίκης στα Γιάννενα... Ενώ τώρα μου λέει ότι είμαι πιο συγκεκριμένη..

Σε γενικές γραμμές έχει βελτιωθεί το μυαλό μου...
Αυτό που μου έχει μείνει είναι η δυσκολία να μπορώ να κάτσω να κάνω κάτι για πολλή ώρα... Είτε είναι διάβασμα είτε να πλύνω πιάτα είτε το οτιδήποτε..
Πάνω στη μία ώρα κουράζομαι... Ή μπορεί και πιο γρήγορα...

Νομίζω ότι χρειάζεσαι χρόνο.... Εγώ αρρωστησα πριν 16-17 χρόνια.... Οπότε όλον αυτόν τον καιρό παλεύω... Άλλοτε με υποτροπές και νοσηλειες άλλοτε με καταθλιψεις... Αλλά είναι μεγάλο το διάστημα...
Αυτές οι παθήσεις χρειάζονται χρόνο πολύ...

Επίσης ο πατέρας μου μου είχε πει για έναν γνωστό του ότι είχε θέμα συγκέντρωσης και το αντιμετώπισε το 80 % αν θυμάμαι καλά με άσκηση και το υπόλοιπο 20%με φάρμακα...

Ή άσκηση βοηθάει... Αλλά εγώ δεν κάνω...

---

με κατατοπίσες και με βοήθησες λίγο ευχομαι να σου πάνε όλα καλά!

Μακάρι να βοήθησα...
Κι εγώ εύχομαι να σου πάνε όλα καλά...

Pause, καταλαβαίνω το pause σου. Αποφάσισες να κάνεις ένα pause στα πάντα και να ξεκουράσεις το μυαλό σου. Και πολύ καλά έκανες αγάπη μου. Δεν γίνεται εμείς οι ΑΜΕΑ να ασχολούμαστε όλη την ώρα με κάτι. Μας δυσκολεύει η πάθηση μας κι αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι άλλοι όπως είπες. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, ξέρεις μια ψυχοθεραπεύτρια μου είπε απλά να κάνω μια βόλτα κάθε μέρα. Τουλάχιστον προσπάθησε αυτό. Ντύσου, στολίσου κα8ι κάνε μια βόλτα χωρίς να σε νοιάζει 'τι θα πουν οι άλλοι'.... Μην γραφεις ημερολόγια -αν το κάνεις- το ίδιο έκανα κι εγω και δεν βοηθησε τελικά. Πες σε κάποιον ψυχοθεραπευτή τα τραύματα σου.

HarleyQuinn σ ευχαριστώ που ασχολήθηκες και με διάβασες...

Αν και έχω αποδεχθεί κάποιες δυσκολίες μου όπως έγραψα παραπάνω, γιατί αν δεν τις αποδεχόμουν θα πήγαινα κόντρα στην πραγματικότητα και θα αισθανόμουν περισσότερο χάλια γιατί θα ήταν σαν να κοπαναγα το κεφάλι μου στον τοίχο που εγώ είμαι έτσι κι όχι γιουβέτσι, εντούτοις δεν θέλω να λέω στον εαυτό μου πως είμαι ΑΜΕΑ!! Μου πέφτει πολύ βαρύ!!
Μου αρκεί να λέω στον εαυτό μου πως έχω αντιμετωπίσει κάποιες δυσκολίες στο παρελθόν, οι οποίες μου έχουν αφήσει μια ιδιαιτεροτητα ως προς τη λειτουργικότητα μου...

Θα προσπαθήσω ξανά με δουλειά πάντως... Εχω εισπράξει πολλές απογοητεύσεις από απορρίψεις σε δουλειές αλλά πιστεύω πως κάποια στιγμή κάτι θα βρω...

Ημερολόγια έγραφα πάντα αλλά τώρα που είμαι καλά, τα τελευταία δύο χρόνια, δεν γράφω...

Γενικά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν έχω τόσο πολλή ανάγκη να μιλάω... Για αυτό πλέον δεν πηγαίνω σε ψυχολόγο.. Παλιότερα πήγαινα, με διακοπές όμως..

http://sxoliamea.gr/athinon/index.html
Μπορεί να μην θες να οριοθετείς τον εαυτο σου ως ΑΜΕΑ, ωστόσο υπάρχουν και συμφέροντα με αυτή την ταμπέλα. Πχ η σχολή που σου έβαλα παραπάνω είναι μια πολύ καλή ευκαιρια νομίζω. Και όχι δεν είπα ψυχολόγο, είπα ψυχοθεραπευτή. Έχει τεράστια διαφορά! Πάντως αν σε βοηθάει , γράφε τις σκέψεις σου κάπου αλλά χωρίς ημερομηνία, έτσι, ξεκάρφωτα κάπου. Και δεν πειράζει που δεν κάνεις κάτι μέσα στο σπίτι σου, τι να κάνεις άλλωστε να το χτίσεις από την αρχή;;;;! Κάνε καμιά δουλίτσα απλή ή πηγαινε στα Τζαμπο πχ και αγόρασε μερικά διακοσμητικά της επιλογής σου ώστε να το κάνεις μοντέρνο. Αυτά στα λέω για να βάλεις λίγη δραστηριότητα όχι για κανέναν άλλο λόγο. Αν δεν θες μην τα κάνεις, αλλά μην λυπάσαι. Η φιλοσοφία καλό κάνει μέχρι το σημείο που βγάζει συμπεράσματα. Αυτά τα συμπεράσματα όμως πρέπει να εφαρμόζονται στις πράξεις για να είναι αληθή. Καταλαβαίνεις τι λέω.

Καταλαβαίνω ναι... Οκ... Σ ευχαριστω για τις ιδέες και προτάσεις σου και ειδικά για τη σχολή αυτή... Δεν την είχα υπόψιν μου...
Έχω τελειωσει ένα ιεκ και τώρα θα προσπαθήσω να δώσω τις εξετάσεις πιστοποίησης... Αν δεν τα καταφέρω τώρα να περάσω επειδή δεν πολυδιαβαζω θα ξαναδώσω του χρόνου ή όποτε γίνουν ξανά οι εξετάσεις...
Νομίζω δεν έχω τα κουράγια να ξεκινήσω κάτι απ την αρχή... Πρέπει να επικεντρωθώ σε έναν τομέα, σε αυτό που έχω τελειώσει, και να επενδύσω σε αυτό...
Βέβαια κάπου είδα στη σελίδα ότι μέσα απ αυτή τη σχολή σε βοηθάνε να απορροφηθείς στην αγορά εργασίας... Οπότε όντως είναι μια καλή περίπτωση...
Θα τα ζυγίσω και θα δω... Από Σεπτέμβριο τώρα...

Αισθάνομαι πως λίγο θύμωσες όταν σου είπα για ΑΜΕΑ. Μην το παίρνεις προσωπικά δεν σε θεωρώ ΑΜΕΑ, απλά το είπα σαν μια εναλλακτική πρόταση πονηρή. Μπράβο σου όμως που ασχολείσαι με τόσο πείσμα για την σχολή σου! Μάλλον είσαι μικρούλα και όλα σου φαίνονται βαρετά, χαρακτηριστικό της ηλικίας αλλά μάλλον θα τα καταφέρεις γιατί είσαι ένα συγκροτημένο μυαλό! Καλή συνέχεια γλυκιά μου από εμένα!

Σ ευχαριστώ Harley... Δεν είμαι μικρούλα χαχαχαα... Ίσως η συμπεριφορά μου να με κάνει να φαίνομαι ότι είμαι μικρή... Και στην πραγματική ζωή ισχύει αυτό όχι μόνο εδώ...
Γενικά μου φαίνονται όλα δύσκολα και περίπλοκα...
Θέλω μια πιο απλή ζωή...
Δεν νομίζω ότι μου φαίνονται βαρετά... Εγώ όμως επιλέγω να βαριέμαι και να υποφέρω μάλλον από βαρεμάρα παρά να κάνω κάτι..

Με το ιεκ αυτό όπως και με ό,τι πιάνω υπάρχει ένα μπρος πίσω...
Έτσι και με τις εξετάσεις τώρα που δεν θέλω να δώσω γιατί δεν έχω προετοιμαστει καλά...
Και υπάρχει και μια άρνηση να δουλέψω σε αυτόν τον τομέα... Οπότε δεν έχω κίνητρο να το τελειώσω και να πάρω το χαρτί...
Αλλά μου λένε όλοι οι άλλοι αφού έκανα τα 2 χρόνια του ιεκ και την πρακτική, κρίμα είναι να μην πάρω και την πιστοποίηση...
Αλλά εγώ δεν δυσκολεύομαι να διαβάσω..

Γενικά θέλω να ασχοληθώ με κάτι που να προάγει έναν πιο φυσικό τρόπο ζωής.... Πχ να καλλιεργω ντομάτες βιολογικές και άλλα ζαρζαβατικα, αλλά δυσκολεύομαι να υλοποιήσω αυτό το στόχο... Για πολλούς λόγους...

Pause εγώ θα σου πρότεινα να βάλεις τα δυνατά σου και να πάρεις την πιστοποίηση ώστε να έχεις ένα χαρτί στα χέρια σου. Προτιμάς το τίποτε; Δεν νομίζω! Προσωπικά πιστεύω ότι μπορείς να το πάρεις και σε παρακαλώ κάνε το! Έτσι θα προχωρήσεις! Οι στόχοι σου θα βρουν τον δρόμο τους , τίποτε δεν είναι ανέφικτο. Αλλά χωρίς πτυχίο δεν πας πουθενά. Γιατί το αφήνεις; Πάρε την πιστοποίηση σιγά το δύσκολο και συνέχισε!

Τι θα κάνεις αν τα παρατήσεις για πες μου.

Γεια σου HarleyQuinn....
Σ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον..
Τελικά δεν έδωσα εξετάσεις..
Έχω αρχίσει και διαβάζω για την επόμενη φορά που θα γίνουν..
Γίνονται μια φορά το χρόνο από ό,τι έχω καταλάβει αν και παλιότερα γίνονταν δύο φορές το χρόνο...
Δεν ήμουν καλά προετοιμασμενη για αυτο δεν πήγα..
Τα αφησα να διαβάσω τελευταία στιγμή και δεν πρόλαβα..
Τώρα έχω σκοπό να διαβάζω λιγο κάθε μέρα, γιατί γενικά δεν μπορώ να διαβάζω πολύ και να πιέζομαι, ώστε να έχω καταφέρει να βγάλω την ύλη όταν θα γίνουν οι επόμενες εξετασεις και να είμαι έτοιμη..

Οπότε σκέφτομαι να το πάρω αυτό το χαρτί... Κάποια στιγμή...

Το να ασχοληθώ με κάτι άλλο απ ' την αρχή πιο δύσκολο θα είναι...
Άσε που είμαι λίγο σαράβαλο απο θέμα φυσικής κατάστασης οπότε και να θέλω να ασχοληθώ με καλλιέργειες δεν θα είναι τόσο εύκολα τα πράγματα για μένα... Είναι και άλλες πολλές οι δύσκολες βέβαια με τον αγροτικό τομέα...
Απλά το σκεφτομουν γιατί θεωρώ πως και καλό θα μου εκανε η επαφή με τη φύση και σημαντικό έργο θα παρήγαγα...
Εκτιμώ πάρα πολύ όσους κάνουν χειρωνακτικες εργασίες και θα ήθελα να τους μοιάσω...
Αλλά αν δεν έχεις συνηθίσει κι από μικρός το σώμα σου στην κίνηση και τη δουλειά τη χειρωνακτικη, δύσκολα τα πράγματα αν το αποφασίσεις μεγάλος..
Τι να κάνουμε.. Ο καθείς εφ ω εταχθη..

Εγώ τα τελευταία τρία χρόνια είμαι σε απραξία και έχω να σου πω, πώς είναι ότι χειρότερο για την ψυχική μας υγεία, αλλά από την άλλη σε καταλαβαίνω, πήγαινε το σιγά σιγά.
Ένα βήμα την φορά, βρες κάτι που να σε γεμίζει για αρχή και να σου τρώει μερικές ώρες, ώστε να το συνηθίζεις.

το πρόβλημα παιδιά είναι ότι δεν έχουμε δυνατό κινητρο και τα παράτα με εκεί πρέπει να εστιάσουμε νομίζω και εγώ τρία χρόνια τίποτα δεν κάνω σχεδόν πέρα από το να βοηθάω τον πατέρα μου σε αγροτικές δουλειές θέλει πείσμα πιστευω

Παιδιά πρέπει να προσπαθήσετε για το καλό σας. Σας μιλάω όπως μιλούσα στον μικρό μου αδερφό και παντα του έλεγα πως πρεπει να σπουδάσει, όχι τι κατεύθυνση αλλά πως πρέπει να μορφωθεί. Και το έκανε. Στην εποχή μας χωρίς σπουδές δεν πας πουθενά. Γιατί να μην επικεντρωθείτε στον τομέα σας, να πάρετε τα πτυχία σας και μετά να προχωρήσετε σε ό,τι θέλετε! Βάλε στην ζωή σας αυτό το στόχο, σας το λέω σαν μικρά μου αδέρφια. Μην χαντακώνετε το μέλλον σας.

https://youtu.be/D4hAVemuQXY

Δυστυχώς λόγω άγχους και λοιπών διαταραχών και οικονομικών, έχασα την ιδιωτική μου σχολή λίγο πριν την τελειώσω και έτσι είμαι ένας Τριαντάρης χωρίς πτυχίο και χωρίς να μπορώ να δουλέψω.
Οπότε ναι θα συμφωνήσω μαζί σου, ότι όλοι χρειάζονται σπουδές, ένα πτυχίο η μια πιστοποίηση.
Ελπίζω η pause να πάρει την πιστοποίηση έστω και αν στο τέλος ακολουθήσει άλλο μονοπάτι, όπως αγροτικές δουλειές.

Τα πτυχία πρέπει να παίρνονται όσο το δυνατόν σε πιο νεαρή ηλικία ώστε να μπορείς να σχεδιάσεις την ζωή σου. Γι΄αυτό δίνουμε πανελλήνιες στα 17 και όχι στα 25. Όσο περισσότερο μένεις σε μια σχολή, τόσο περισσότερο χάσιμο χρόνου είναι για εσένα για την εργασιακή σου ζωή που είναι και το σημαντικότερο. Οι τραγουδιστές ξεκινούν την καριέρα τους στα 20 όχι στα 35. Στα 35 είναι ήδη φτασμένοι. Καταλαβαίνω ότι μερικοί βαριέστε και καλά κάνετε, αλλά αν έχετε όνειρα ή κάποιο στόχο πρέπει να τον διεκδικήσετε νωρίς, γιατί κάποιες φορές όντως είναι αργά.

Quote:

---

Originally Posted by pause

Καλησπέρα σας και χρόνια πολλά...
Ειμαι παλιό μέλος με αλλαγμένο το nickname...
Σε αυτό το post θέλω να εξομολογηθώ πως μάλλον είμαι παγιδευμένη σε μια κατάσταση απραξίας....
Στην εκκλησία αυτό που έχω το λένε ακηδία...

Ξεκινησε από μια γενικότερη απογοήτευση πριν αρκετά χρόνια ύστερα από κατάθλιψη και ψύχωση που έπαθα...
Για πολλά χρόνια δεν ήμουν καλά... Και εννοείται δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο στη ζωή μου...

Τώρα όμως είμαι πολύ καλά δόξα τω Θεώ αλλά μου έχει μείνει σαν κατάλοιπο μια κατάσταση απραξίας...
Η μέρα περνάει με εμένα να χαζεύω στο φβ χωρίς να βλέπω κάτι ουσιαστικό, ίσα που κάνω σκρολινγκ, έπειτα να αφήνω το κινητό να πηγαίνω μια βόλτα στην κουζίνα, έπειτα ξανά στο δωμάτιο να πιάνω το κινητό να χαζεύω... Έπειτα ξανά στην κουζίνα.. Ανοίγω την τηλεόραση πού και πού κάνω ζάπινγκ και την κλείνω.... Ύστερα ξανά πήγαινε έλα...
Γενικά η μέρα μου περνάει με ένα πέρα δώθε...

Με έχει κουρασει αυτό αλλά έχω καταλάβει ότι προτιμώ να βαριέμαι και να πηγαινοερχομαι και να ξεφυσαω παρά να κάνω κάτι πιο ουσιαστικό ή δημιουργικό.... Ακόμα και το να κάτσω να δω κάτι στην τηλεόραση πχ μια ταινία απ την αρχή μέχρι το τέλος, θα ήταν για μένα πιο εποικοδομητικο από αυτό που κάνω...
Ή να κάτσω να διαβάσω κάτι για μια ώρα... Δεν το κάνω! Κι αν κάτσω να διαβάσω κάτι θα σηκωθώ στα 5 ή 10 λεπτά...

Ανησυχώ με τον εαυτό μου γιατί έτσι δεν πάω πουθενά...
Απ την άλλη αισθάνομαι τη δύναμη της αντίδρασης δηλ τη δύναμη για να μην κάνω πράγματα πιο μεγάλη από την πειθαρχία που ασκώ εγώ στον εαυτό μου για να κάνω πράγματα και με νικάει κάθε φορά αυτή η αντιδραση και η άρνηση...

Ενώ είμαι πολύ καλά και ήρεμη και χωρίς συμπτώματα πια ψυχιατρικά (παίρνω την αγωγή μου βέβαια κανονικά), εντούτοις κάτι με κρατάει από το να κάνω βήματα μπροστά...
Ίσως έχω βολευτεί σε αυτήν την κατάσταση.. Γιατί κακά τα ψέματα οτιδήποτε καινούριο κάνουμε ξεβολευει το εγκέφαλο και δεν μας αρέσει... Μας βγάζει από αυτό που έχουμε συνηθίσει...
Πιο πολύ μοιάζω με γιαγιάδες 80 χρόνων που έχουν κουραστεί απ τη ζωή και θέλουν μια ασφάλεια και μια ρουτίνα που να μην τους αγχώνει, ενώ δεν είμαι τόσο μεγάλη στην ηλικία...

Αυτά ήθελα να πω... Ευχαριστώ αν με διαβάσατε...

---

Γνωριμια με καινουρια ατομα, ακομα και ενας καινουριος ερωτας, κι ας μην ειναι κεραυνοβολος, ειναι σιγουρα κατι καλυτερο απο αυτο που περιγραφεις πως ζεις....

Quote:

---

Originally Posted by Thessalonian

Γνωριμια με καινουρια ατομα, ακομα και ενας καινουριος ερωτας, κι ας μην ειναι κεραυνοβολος, ειναι σιγουρα κατι καλυτερο απο αυτο που περιγραφεις πως ζεις....

---

ό,τι καλύτερο θα ήταν αυτό για τα κορίτσια μας!