Η φίλη νάρκισσος...

Έφτασε η στιγμή να βγω τριάδα με τις φίλες με τις οποίες είχαμε απομακρυνθεί.
Για την ακρίβεια, είχαν απομακρυνθεί λόγω του πένθους μου, τρόμαξαν και το έβαλαν στα πόδια. Αλλά έχω τεράστια ευθύνη κι εγώ, τις είχα \"εκπαιδεύσει\" μόνο να ζητούν και όχι να δίνουν.
Η μία απο τις δύο, η Α, διατήρησε μια έστω στοιχειώδη επικοινωνία οπότε υπήρξε το καλοκαίρι μια επανασύνδεση, όχι εννοείται στο πρωτύτερο επίπεδο, ευελπιστώντας από τη μεριά μου να θέτω τα όριά μου και τις ανάγκες μου πλέον σε αυτή την πιο \"χαλαρή\" φιλική σχέση.
Η άλλη φίλη, η Β, είχε και έχει κάποια έντονα ναρκισσιστικά στοιχεία που εμείς οι δύο κακώς πάντα κάναμε πίσω, είτε με αντίδραση είτε χωρίς, σε αυτά.
Στοιχεία του τύπου: θέλω να πάμε εκεί και θα πάμε, γιατί άργησες (ενώ συνεχώς αργούσε στα ραντεβού), με πείραξε το τάδε (ενώ σχεδόν ποτέ δεν παραδεχόταν τα δικά της λάθη, όπως άλλωστε και στη δική μου περίπτωση).
Λοιπόν, άργησα να το καταλάβω αλλά δεν ειμαι διατεθειμένη να υποστώ αυτό το τροπάρι.
Αφού με πήρε 3 φορές τηλέφωνο τους 3 τελευταίους μήνες λέγοντας ότι είναι λάθος που χαθήκαμε (χωρίς όμως να αναγνωρίσει το λάθος της) και αφού της αρνήθηκα τις 2 φορές λέγοντας ότι το γυαλό δύσκολα κολλάει αν ραγίσει, δέχτηκα την τρίτη να βγούμε κάποια στιγμή στο χαλαρό, σαν δυο άνθρωποι για έναν απλό καφέ.

Μας βλέπει προχτές η Β με την άλλη φίλη τη Α που βγήκαμε και δεν την πήραμε τηέφωνο και τσατίστηκε και πετούσε σπόντες στην Α που δεν την πήρε τηλέφωνο και σηκώθηκε κι έφυγε.
Είδα κι έπαθα να συνεφέρω την Α. Στην τελική της λέω πες ότι σε πήρα εγώ τηλέφωνο και κανονίσαμε αφού νιώθεις άσχημα. Αλλά της είπα ότι η Β δε θεωρώ ότι είναι το παιδί του οποίου πρέπει να ικανοποιούνται όλα χατηρικά.

Σήμερα, μου λέει η Α να βγούμε μια συγκεκριμένη ώρα, αργά. Οκ της λέω. Παίρνει την Β τηλέφωνο και θέλει νωρίτερα, ενώ της είπε ότι συμφωνούμε εγώ και η Α για την ώρα πιο αργά. Με παίρνει η Α και της λέω: εγώ θέλω πιο αργά γιατί θα μας φάει η ζέστη, γιατί βγήκαμε πριν της λέω και ξέχασες πόσο ζεσταθ\'ηκαμε;
Αχ μου λέει κι αν δε θέλει;
Αν δε θέλει βγείτε εσείς.
Α όχι μόνη μου δε θέλω!
Πω ρε γμτ λέω τι δουλοπρέπεια είναι αυτή (που την ειχα κι εγώ κι άλλο τόσο τσιτώνομαι!)

Την παίρνει και αντί να της πει ότι ξέρεις έχει ζέστη κτλ της λέει μια ψεύτικη δικαιολογία ότι και καλά έχει κόσμο σπίτι.
Μου το λέει και γίνομαι έξω φρενών και της λέω έπρεπε να της πεις την αλήθεια και όχι να της λες πάντα ναι.
Γελούσε...

Ωραια θα περάσουμε.
Για να δούμε μήπως στο τέλος της βραδιάς είμαι εγώ συγχυσμένη με τον εαυτό μου.
Θα δείξει...

:) Ωραια anwnimi που θα βγεις με τα κοριτσια:)

Σιγουρα θα εχει ενδιαφερον, να δεις πολλα πραγματα: πώς αντιδρας εσυ, τί βλεπεις που δεν εβλεπες, πώς ειναι τα κοριτσια, πόσο δρομο εχετε, αν εχετε και αλλα τετοια.

Εγω παντως το βρισκω θετικο οτι βγαινεις,θυμαμαι που λεγαμε γι αυτο το θεμα πριν κατι μηνες...Αν θυμαμαι καλα δεν ησουν κ τοσο θετικη στην ιδεα να ξαναβγειτε. Μια επαναπροσεγγιση, ανεξαρτητα απο το αποτελεσμα πιστευω πώς θα σε βοηθησει να δεις πιο ολοκληρωμενα την εικονα οπως εχει διαμορφωθει μεχρι σημερα τουλάχιστον.

Καλα να περασετε:)

Κι εγώ αυτό σκέφτομαι Σοφάκι:)
Το βλέπω και λίγο σαν πείραμα, για μένα, αν και προσπαθώ να το βλέπω όσο πιο χαλαρά γίνεται, γιατί αν το πάρω και πολύ σοβαρά ότι πάω εκεί για να πολεμήσω ή να αποδείξω κάτι, κάηκα.
:)
Σ\'ευχαριστώ για τις ευχές σου.
Μάλλον αν χωρίζεις, έχεις πολύυυυ ελεύθερο χρόνο να πειραματιστείς:)

:)

Σκέφτομαι ότι το ίδιο σκηνικό επιδιώχθηκε να επανληφθεί πέρσυ, να βγούμε δηλαδή τριάδα.
Τότε δεν ήμουν καθόλου έτοιμη, είχα άλλα προβλήματα δικά μου έντονα να διαχειριστώ και δεν πήγα.
Αισθανόμουν πολύ δειλή και ανήμπορη τότε.
Τώρα ευγνωμονώ τον εαυτό μου που άκουσα τη \"δειλία\" του και την \"ανημποριά\" του, και τη σεβάστηκα.

Λοιπόν...
Ο καφές που έγινε και ποτό...Άκουσον-άκουσον. Ποια εγώ; Αν με ρωτούσε κανείς πριν 2 μήνες!
Στον καφέ έπληξα... Κατινιά-κουτσομπολιό και οτιδήποτε παρεμφερές για να περνάει η ώρα στο οποίο δε συμμετείχα...Εννοείται μιλιά για το θέμα που καίει...
Το μόνο θετικό είναι η κατανόηση που βρήκα ως χωρισμένη. Άλλωστε σε αυτά λίγο πολύ υπάρχει γυναικεία αλληλεγγύη:) Αλλά, όπως και να\'χει, όταν σε καταννοούν αισθάνεσαι καλά...

Στο ποτό γέλασα...Πολύ. Τρελή διακωμώδηση της τωρινής φάσης των (αισίως:) ) 30ρηδων παλιών συμμαθητριών που πάντα θα έχουν το παρελθόν να τους συνδέει.

Δύο αντίθετα άκρα...
Μακριά αλλά και κοντά συνάμα.
Ανούσια και ουσιώδη μαζί.
Πικρία αλλά και κοινά βιώματα μαζί.

Στο τέλος μήνυμα για αυριανό καφέ στο οποίο αρνήθηκα λέγοντας ότι πέρασα καλά αλλά ας το πάμε πιο αργά.
Η απάντηση: Την άλλη φορά θα είναι καλύτερα, δε θέλω να χαθούμε πάλι.

Νομίζω πως είμαι πολύ μπερδεμένη, γιατί έχω πληγωθεί πάρα πολύ, θα\'θελα να τα σβήσω όλα και να περνάω απλά καλά αλλά θα νιώθω ότι έχω προδώσει εμένα.

anwnimi νομιζω κανατε ενα πρωτο βημα και οι 2 πλευρες.

Ενα πρωτο βημα στην αρχη ειναι το πιο σημαντικο.. θα ακολουθησουν και αλλα στην πορεια. Αλλα ξαναειδωθηκατε και ξαναμιλησατε.

Σιγουρα ειναι πολυ νωρις για να τα διαγραψεις, αλλα σιγα σιγα προσωρησε και σε αλλη συναντηση αν θες. Βλεπω και οι 2 πλευες θελετε να σβησετε τις κακες στιγμες.

Είναι όμορφο να ακούω για επανενώσεις...

Παρά τις όποιες δυσκολίες.

Οσο για την φίλη Νάρκισσο,
έχω δει, οτι κάποια πράγματα, δυστυχώς, αν δεν το θέλουμε εμείς οι ίδιοι, δεν είναι στο χέρι κανενός άλλου να τα αλλάξει.

Οπότε το να αλλάξεις την φίλη σου, το θεωρώ μάλλον απίθανο.

Το να κερδίσεις σεβασμό των προσωπικών σου ορίων, κάπως πιο εφικτό.

Πάντως η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα δύο είναι λεπτή κάτι φορές.

Και σίγουρα, η γραμμή αυτή, αποτελείται απο το υλικό της αποδοχής, και του εαυτού και του άλλου.

Ολα να πάνε καλά εύχομαι.

weird,
δεν ξέρω αν είναι επανένωση ή εγώ δεν θέλω να το παραδεχτώ ότι είναι...

Quote:

---

originally posted by mariap
Σιγουρα ειναι πολυ νωρις για να τα διαγραψεις, αλλα σιγα σιγα προσωρησε και σε αλλη συναντηση αν θες. Βλεπω και οι 2 πλευες θελετε να σβησετε τις κακες στιγμες.

---

Μαρία, όσο όμορφα κι αν έχω νιώσει,
νιώθω και άσχημα και γιατί βλέπω ότι μπορεί να ταιριάζουμε σε κάποια πολύ (σε όσα μας συνδέει το παρελθόν και το παρόν) αλλά σε άλλα με απωθεί η στάση ζωής.
Επιπλέον, ποτέ δεν άκουσα ένα συγνώμη για ότι έγινε και επί 3 σχεδόν χρόνια υπήρχε αυτή η απομάκρυνση. Μόνο λόγια όπως δεν έπρεπε να χαθούμε και η φιλία μας ήταν δυνατή κτλ κτλ...


Και δεν ξέρω αν αυτή η φίλη είναι όντως νάρκισσος, δεν είμαι ψυχολόγος άλλωστε, απλά έχει μερικά στοιχεία αρκετά έντονα (βέβαια όλοι μας έχουμε κάποια ναρκισσιστικά στοιχεία άλλοτε υγιή άλλοτε όχι και τοσο).
Αλλά νομίζω ότι αν είναι μία φορά δύσκολο να θέσεις τα όριά σου απέναντι σε έναν οποιοδήοτε άνθρωπο, είναι δύο φορές πιο δύσκολο να τα θέσεις απέναντι σε ένα τέτοιο άνθρωπο. Και αυτό, όταν δε θα το κάνω όπως θα το θέλω, μετά θα αυτομαστιγώνομαι.

Οπότε καλύτερα να απομακρυνθώ και πάλι. Γιατί αυτό που με πονά και θα με πονά για πάντα είναι ότι σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, αν ο καλύτερός μου φίλος δεν είναι εκεί, πως μπορώ ξανά να τον εμπιστευτώ; Μπορεί να περνάω καλά και πάλι μαζί του κάποιες στιγμές και να ξεχνιέμαι εντελώς, αλλά δε θέλω να ξεχάσω. Μπορεί να μου έχουν μείνει τώρα πια 2-3 άνθρωποι και μόνο ένας από αυτούς κοντά σε απόσταση, αλλά
δεν μπορώ.

anwnimi, αναρωτηθηκες τί περιμενες απο τη συναντηση αυτη?

Λες πώς σε αλλα ταιριαζετε πολυ σε αλλα καθολου. Δες λοιπον ποια ειναι αυτα τα \"πολυ\" κ ποια τα \"καθολου\". Ποια ειναι σημαντικα κ ποσο?

Κατι ακομα: μηπώς βιαζεσαι να παρεις αποφαση του τί θα κανεις?αν θα απομακρυνθεις ή οχι?

Αναφερεσαι σε μια δυσκολη στιγμη του παρελθοντος που οι φιλες σου δεν ηταν εκει. Δεν ξερω αν αυτο μπορεις να το εξηγησεις, μπορεις να το συζητησεις παντως η εμπιστοσυνη συμφωνω πώς κερδιζεται. Ομως χρειαζονται κ μαχες αλλα κ ειλικρινεια για να ειναι αμοιβαια.

Ελπιζω σε οτι αποφασισεις να βρεις ηρεμια...νιωθω πώς την χρειαζεσαι.

Τι περίμενα από τη συνάντηση αυτή.

Να μην περάσω καλά. Το ότι τελικά πέρασα στο τέλος καλά, μου χάλασε την \"κατασταλλαγμένη\" άποψή μου:( :)

Νομίζω πως αυτά στα οποία ταιριάζουμε και αυτά στα οποία όχι είναι εξίσου σημαντικά. Αλλά αυτό μπορεί να με ενοχλεί, αρκετά κάποιες στιγμές και εννοείται πως εκφράζω τη διαφορετική μου στάση, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που θέλω να ξανα-απομακρυνθώ.

Σοφία το παράπονό μου για την απουσία τους τους το έχω εκφράσει όχι μία μόνο φορά. Και αυτό που με πικραίνει και με εξοργίζει είναι ότι δεν γίνεται πλήρως αποδεκτό το παράπονό μου αυτό από τη μεριά τους και νιώθω ότι δεν είναι πλήρως ειλικρινείς, γιατί δε θέλουν να παραδεχτούν την αδυναμία τους.

Αυτό που μου προκαλεί αποστροφή είναι το εξής:
Τώρα είμαι η φίλη που θα γελάσει, θα μοιραστεί και δε θα είναι εκεί μόνο για να την ακούσουν ή να δουν τη μαυρίλα της. Τώρα είμαι η ευχάριστη παρέα. Τώρα θέλουν να είναι κοντά μου.
Δε θέλω όμως ρε γμτ τέτοιους φίλους.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Τι περίμενα από τη συνάντηση αυτή.

Να μην περάσω καλά. Το ότι τελικά πέρασα στο τέλος καλά, μου χάλασε την \"κατασταλλαγμένη\" άποψή μου:( :)

---

Μήπως θελεις να επανακτησεις γρηγορα μια ακομα κατασταλλαγμενη αποψη? Μηπως φοβασαι οτι αν δεν αποφασισεις αμεσως, μενεις μετέωρη?

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Σοφία το παράπονό μου για την απουσία τους τους το έχω εκφράσει όχι μία μόνο φορά. Και αυτό που με πικραίνει και με εξοργίζει είναι ότι δεν γίνεται πλήρως αποδεκτό το παράπονό μου αυτό από τη μεριά τους και νιώθω ότι δεν είναι πλήρως ειλικρινείς, γιατί δε θέλουν να παραδεχτούν την αδυναμία τους.

---

Το να μην σε νιωθουν, γιατι ουσιαστικα αυτο καταλαβαινω, για κατι πολυ σημαντικο στη ζωη σου, ειναι ενας σημαντικος παραγοντας για τη δημιουργια αποστασης μεταξυ σας.

Απο την αλλη, αυτο σε κανει να θελεις μια εξ ολοκληρου απομακρυνση? Αυτο νιωθεις πώς εχεις αναγκη? Ή μηπως εχει διαλυθει η αισθηση που ειχες, η ωραιοποιημενη ισως εντυπωση για τις φιλες σου κ τωρα προτιμας την αποσταση? Θεωρωντας ολο αυτο που ειχατε, ως κατι ψευτικο?

Φυσικα, μη θεωρησεις οτι ρωτωντας κατι τετοιο, σημαινει πώς κ το υποστηριζω, αλλα διαβαζοντας τα οσα λες, αυτα σκεφτηκα:)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που μου προκαλεί αποστροφή είναι το εξής:
Τώρα είμαι η φίλη που θα γελάσει, θα μοιραστεί και δε θα είναι εκεί μόνο για να την ακούσουν ή να δουν τη μαυρίλα της. Τώρα είμαι η ευχάριστη παρέα. Τώρα θέλουν να είναι κοντά μου.
Δε θέλω όμως ρε γμτ τέτοιους φίλους.

---

Θες δλδ την αποδοχη, που αισθανεσαι πώς δεν την εχεις. Διαβαζοντας τα οσα γραφεις, αισθανομαι πώς το ιδιο ισχυει κ απο την αλλη πλευρα. Σαν να μην τις εχεις κ τοση αναγκη, αφου δεν τις αποδεχεσαι μεσα σου πραγματικα.

Ευχομαι να βρεις τους φιλους που θες:)

\"Μήπως θελεις να επανακτησεις γρηγορα μια ακομα κατασταλλαγμενη αποψη? Μηπως φοβασαι οτι αν δεν αποφασισεις αμεσως, μενεις μετέωρη? \"

Σοφία, φοβάμαι ότι θα ξεχάσω αν ξεκινήσω νέα αρχή... Ότι θα ξεχάσω όσα έγιναν, την τόσο απόμακρη και σκληρή στάση τους. Γιατί γενικά σαν άνθρωπος έχω προγραμματιστεί από μικρή να ξεχνάω πιο εύκολα ίσως. Αλλιώς δε θα επιβίωνα τοτε. Τώρα δε θέλω να ξεχνάω τίποτε, θέλω να θυμάμαι...Για το καλό μου.

Και φοβάμαι ότι αν ξεχάσω, ακόμα μια φορά θα προδώσω εμένα. Τα όριά μου, την ανάγκη μου για σεβασμό, αγάπη, την ανάγκη μου να πάρω όταν χρειάζομαι, ενώ απλόχερα δίνω και δίνω...
Γιατί δεν παραδέχτηκε καμία τους το ολοφάνερο λάθος τους. Αυτή τη στιγμή αυτό με ενοχλεί περισσότερο. Αν το κανουν, θα το σκεφτώ καλύτερα.

\"Απο την αλλη, αυτο σε κανει να θελεις μια εξ ολοκληρου απομακρυνση? Αυτο νιωθεις πώς εχεις αναγκη? Ή μηπως εχει διαλυθει η αισθηση που ειχες, η ωραιοποιημενη ισως εντυπωση για τις φιλες σου κ τωρα προτιμας την αποσταση? Θεωρωντας ολο αυτο που ειχατε, ως κατι ψευτικο?\"

Είμαι αυτη τη στιγμή του απόλυτου \"εξ ολοκλήρου απομάκρυνση\" γιατί δε νιώθω σίγουρη για αυτες και γιατί εξακολουθεί να με χαλάει η ανειλικρίνεια.
Η ωραιοποιημένη αίσθηση Σοφία δε διαλύθηκε τώρα, διαλύθηκε τότε.
Η μη ωραιοποημένη αίσθηση που απέκτησα επαληθεύτηκε εν μέρει τώρα, αλλά και κλονίστηκε εν μέρει, πάλι τώρα:)

\"Διαβαζοντας τα οσα γραφεις, αισθανομαι πώς το ιδιο ισχυει κ απο την αλλη πλευρα. Σαν να μην τις εχεις κ τοση αναγκη, αφου δεν τις αποδεχεσαι μεσα σου πραγματικα.\"

Αυτό ισχύει Σοφία...

Μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσω νέο κύκλο...διαβουλεύσεων. Θα πρέπει να ρίξω πάλι το θέμα και να δω ξεκάθαρα τι έχουν να μου πουν.
Φοβάμαι και λίγο. Όπως πάντα. Όταν κάτι με ακουμπά πολύ, χάνω τα λόγια, δεν μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω, να διεκδικήσω...
Αλλά πάλι αναρρωτιέμαι... Έχω χαλαστεί τόσο πολύ μήπως που ακόμα κι αν ακούσω τις λέξεις που θέλω δε θα αλλάξει τίποτε;

Αχ, σ\'ευχαριστώ για την ευχή σου:)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Οπότε καλύτερα να απομακρυνθώ και πάλι. Γιατί αυτό που με πονά και θα με πονά για πάντα είναι ότι σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, αν ο καλύτερός μου φίλος δεν είναι εκεί, πως μπορώ ξανά να τον εμπιστευτώ; Μπορεί να περνάω καλά και πάλι μαζί του κάποιες στιγμές και να ξεχνιέμαι εντελώς, αλλά δε θέλω να ξεχάσω. Μπορεί να μου έχουν μείνει τώρα πια 2-3 άνθρωποι και μόνο ένας από αυτούς κοντά σε απόσταση, αλλά
δεν μπορώ.

---

Πριν απομακρυνθείς, που είναι το ένα άκρο, γιατί δεν ανοίγεσαι?
Γιατί δεν μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου μαζί τους?

υγ. Το να σε μαστιγώνεις που δεν γίνονται σεβαστά τα όριά σου, δεν το βρίσκω δίκαιο, εφόσον, μπορείς να προσπαθήσεις και να φύγεις, αν ο άλλος επιμένει να μην τα σέβεται.

Ανώνυμη,
ξέρεις οτι σε νιώθω πολύ.
Μου έχει τύχει και εμένα, να έχω ανάγκη απο τον άλλο, να παραδεχτεί το κομμάτι του, εκεί που έσφαλε, καθαρά, ώστε να προχωρήσουμε πιο κάτω.

Ετσι έμαθα κι εγώ, να ξεχνάω ( συγχωρητική λήθη το ονόμασα), να κάνω τα στραβά μάτια, να λέω\"ελα μωρέ\"...

Αλλά όχι, δεν είναι πάντα έτσι, δεν είναι πάντα, έλα μωρέ.

Κάποια πράγματα, έχουν τόση αξία για μας, που αν δεν επικοινωνήσουμε ολοκάθαρα με τον άλλο για αυτά, χάνεται το νόημα της όποιας σχέσης ανάμεσα.

Ετσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον, κι ας έβαλα πληθυντικό ;)

Έχεις δίκιο weird, θα κάνω μία ακόμη προσπάθεια....