Κάηκε το σπίτι μας στον Aγ. Στέφανο.
Πήγα εχθές το βραδυ να ελέγξω και όλα ήταν ήσυχα.
Ούτε έβλεπα την αναλαμπή της φωτιάς πάνω από τη βουνοκορφή, ούτε φαινόταν καπνός στον ορίζοντα.
Αλλα σήμερα το είδα στις ειδήσεις.
Να καπνίζει. Να μαυρίζει τον ουρανό. Και την καρδια μου.
Οι οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής έγιναν καπνός.
Σε μια νύχτα. Και ένα πρωινό.
Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, να βοηθήσω.
Η περιοχή έχει εκκενωθεί πια.
Οι δρόμοι είναι κλειστοί για να περνάνε τα πυροσβεστικά οχήματα.
Τόσο παρηγορητικά.
Αλλα και τόσο λίγα.
Τόσος πόνος.
Τόσος καημός και απελπισία στα ματια των γειτόνων μου.
Καμμένοι.
Καπνισμένοι.
Καταπονημένοι.
Κατάκοποι.
Καταστροφή.
Οι ζωές τους. Οι αναμνήσεις τους. Η ασφάλεια τους. Σταχτη.
Η κατάρα μου στους υπευθυνους.