Originally Posted by
Almalexia
Βέβαια, δεν είναι τόσο απλά όσο λέει ο τίτλος. Έχει κι άλλα. Είμαι 26, κι αυτή είναι 31. Είμαστε μαζί 4 χρόνια. Γνωριστήκαμε διαδικτυακά. Μένουμε περίπου 2 ώρες μακριά, με αμάξι.
Όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο κολλάει επάνω μου. Κάνει όνειρα για να συζήσουμε, για γάμο και παιδιά. Δεν με ενοχλούν αυτά, καθόλου. Αυτή η σχέση χτίστηκε πολύ καλά και είμαι και πολύ υπερήφανος γι' αυτή τη σχέση. Δεν την πιέζω, δεν είμαι ζηλιάρης-πνίχτης, δεν την περιορίζω, δεν της κάνω κουμάντο το όριο των ακολούθων που θα έχει (ναι το άκουσα κι αυτό, που τους βρίσκετε;). Το ίδιο κι αυτή σε εμένα. Υπάρχει εμπιστοσύνη. Το σεξ είναι εξίσου υπέροχο, κανένα παράπονο. Όσο της λέω ότι με έκανε άντρα (δεν είναι η πρώτη μου), δεν το δέχεται.
Η απόσταση είναι μεγάλο πρόβλημα. Δεν είχα ξανα κάνει τίποτα από απόσταση και πλέον μετανιώνω. Οι σχέσεις από απόσταση είναι άθλιες και συμβουλή μου είναι να μην τις κάνετε. Κρατάς από απόσταση για συγκεκριμένο λόγο και χρόνο, όχι αόριστα. Σε κάθε μου πληρωμή, μαζεύω λεφτά για καύσιμα και κάθε φορά νοικιάζω airbnbs για να είμαστε μόνοι. Πληρώνω, επίσης, όλα μας τα έξοδα, καφέ, φαγητά, διασκέδαση καθώς είναι άνεργη.
Πέρα από αυτό, υπάρχουν κι άλλα θέματα. Είναι 31 και δεν έχει δουλέψει ποτέ της. Οι γονείς της είναι χωρισμένοι, ο πατέρας της είναι ρεμάλι και η μάνα της, 60 πια, δουλεύει για να συντηρεί αυτήν και τον εαυτό της. Επίσης, δεν έχει τελειώσει το λύκειο.
Έχει ένα μόλις χρόνο που την έπεισα να πάει να τελειώσει το λύκειο. Προσπάθησα να ψάξω να βρω τι θα της άρεσε να μάθει, επαγγελματικό προσανατολισμό. Αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει νυχού, το οποίο εγώ υποστήριξα. Βρήκα και δωρεάν σχολές στην πόλη της που θα μπορεί να πάει. Βέβαια, όλες θέλουν απολυτήριο λυκείου. Τώρα χρειάζεται δύο χρόνια για να τελειώσει το λύκειο.
Της έφτιαξα ένα βιογραφικό, έβαλα μέσα διάφορα μικρά ψέματα, υποτιθέμενες εργασιακές εμπειρίες σε απλές δουλειές. Τηλεφώνημα, κανένα. Δεν έχει προσόντα για εργασία.
Προσωπικά, έχει ένα χρόνο που "ξύπνησα". Τελείωσα την σχολή μου, την θητεία μου, δουλεύω, μαθαίνω δεύτερη ξένη γλώσσα, κυνηγάω πιστοποιήσεις, διαβάζω βιβλία, γενικά προσπαθώ για τον εαυτό μου. Νιώθω ότι είμαι πολύ πίσω από τους άλλους. Δεν θα πω ψέματα, θα ήθελα να είχα μια σχέση από την πόλη μου που θα μπορούσα, ανα πάσα στιγμή, να την πάρω για βόλτα, για να χαλαρώσουμε, να περάσουμε καλά, να έρθουμε κοντά, κάθε μέρα, όποτε μπορούμε και θέλουμε... παρά να περιμένω τα σαββατοκύριακα και να πετάξω λεφτά που στο τέλος, δεν θα τα χαρώ.
Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν μπορεί να έρθει σε εμένα ούτε εγώ σε αυτή. Εγώ δεν μπορώ να παρατήσω όλα όσα κάνω και να σηκωθώ να φύγω, σε μια αβεβαιότητα. Ούτε αυτή μπορεί να έρθει, χωρίς τίποτα και απλά να την συντηρώ. Η σχέση ως σχέση είναι υπέροχη. Πρακτικά ζητήματα όμως με κάνουν να μην βλέπω μέλλον, καθόλου. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Την αγαπάω; Βέβαια. Θέλω να είναι καλά και θέλω να προοδεύσει στην ζωή της. Καμμία σχέση της δεν έκατσε να την βοηθήσει. Είμαι ο μόνος που την κούνησα λιγάκι από την θέση της. Θέλω να είναι καλά και να πατήσει στα πόδια της. Δεν μπορώ να φανταστώ όμως να της λέω να το σταματήσουμε, διότι δεν θα είναι λόγω συναισθημάτων, το οποίο είναι ακόμα χειρότερο. Σε άλλη περίπτωση άνετα θα την άφηνα, εδώ είναι αλλιώς.
Πολλές φορές σκέφτηκα να αρχίσω λιγάκι να αποστασιοποιηθώ. Να πω ότι η ζωή μας απομάκρυνε. Δεν είναι ψέμα, έχω γεμάτη ημέρα πλέον. Από την άλλη όμως με πονάει. Από την άλλη όμως δεν βλέπω μέλλον...
