Μετακόμιση ΣΟΚ

Καλησπέρα σας! Πέρασα ένα καλοκαίρι υπέροχο. Με τα καλά του κ τα δύσκολα του. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αφέθηκα και το απόλαυσα. Γύρισα στη πόλη μου ετοιμοπόλεμη για τη συνέχιση της καθημερινότητας μου. Την δεύτερη μέρα μετά την επιστροφή, μας ενημέρωσε ο επι 10 χρόνια ιδιοκτήτης μας ότι σε 2 μήνες θέλει το σπίτι. Το σπίτι που μένω με τον άντρα μου κ το παιδι μου, που σε λίγες μέρες ξεκινάει την α δημοτικού. 3 μέρες έχουν περάσει από τότε και το σφίξιμο στο στήθος μου είναι αβάσταχτο. Να πω εδω πως κάνω ψυχοθεραπεία και δεν χρειάστηκε να πάρω κάποια φαρμακευτική αγωγή.
Είμαστε σε μια μικρή πόλη που τα σπίτια ειναι δυσευρετα. Ότι είδαμε είναι άθλιο. Το παιδί έχει την αγωνία του σχολείου. Οι δουλειές μας τρέχουν. Νομίζω πως βρίσκομαι διαρκώς σε κρίση πανικού. Το σφίξιμο σε όλη την πάνω πλευρα του σώνατος μου με φοβίζει.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Καλησπέρα σας! Πέρασα ένα καλοκαίρι υπέροχο. Με τα καλά του κ τα δύσκολα του. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αφέθηκα και το απόλαυσα. Γύρισα στη πόλη μου ετοιμοπόλεμη για τη συνέχιση της καθημερινότητας μου. Την δεύτερη μέρα μετά την επιστροφή, μας ενημέρωσε ο επι 10 χρόνια ιδιοκτήτης μας ότι σε 2 μήνες θέλει το σπίτι. Το σπίτι που μένω με τον άντρα μου κ το παιδι μου, που σε λίγες μέρες ξεκινάει την α δημοτικού. 3 μέρες έχουν περάσει από τότε και το σφίξιμο στο στήθος μου είναι αβάσταχτο. Να πω εδω πως κάνω ψυχοθεραπεία και δεν χρειάστηκε να πάρω κάποια φαρμακευτική αγωγή.
Είμαστε σε μια μικρή πόλη που τα σπίτια ειναι δυσευρετα. Ότι είδαμε είναι άθλιο. Το παιδί έχει την αγωνία του σχολείου. Οι δουλειές μας τρέχουν. Νομίζω πως βρίσκομαι διαρκώς σε κρίση πανικού. Το σφίξιμο σε όλη την πάνω πλευρα του σώνατος μου με φοβίζει.

---

Είναι λογικό να έχεις άγχος για το μέλλον και για το τι θα κάνετε από εδώ και πέρα. Μην το βλέπεις σα μη φυσιολογικό και να φοβάσαι μη πάθεις κάτι.
Δεν είναι ωραία αυτή η εξέλιξη ναι, αλλά έγινε. Μάζεψε όλες τις δυνάμεις σου, αποδεξου ότι θα πρέπει να πάτε σε άλλο σπίτι και συνέχισε να ψάχνεις. Δεν είναι κάτι που μπορείς να ελέγξεις, ούτε ευθυνεσαι για αυτό. Μπορεί να βρείτε κάτι καλύτερο, αν όχι.. Κάντε το εσείς καλύτερο.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Καλησπέρα σας! Πέρασα ένα καλοκαίρι υπέροχο. Με τα καλά του κ τα δύσκολα του. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αφέθηκα και το απόλαυσα. Γύρισα στη πόλη μου ετοιμοπόλεμη για τη συνέχιση της καθημερινότητας μου. Την δεύτερη μέρα μετά την επιστροφή, μας ενημέρωσε ο επι 10 χρόνια ιδιοκτήτης μας ότι σε 2 μήνες θέλει το σπίτι. Το σπίτι που μένω με τον άντρα μου κ το παιδι μου, που σε λίγες μέρες ξεκινάει την α δημοτικού. 3 μέρες έχουν περάσει από τότε και το σφίξιμο στο στήθος μου είναι αβάσταχτο. Να πω εδω πως κάνω ψυχοθεραπεία και δεν χρειάστηκε να πάρω κάποια φαρμακευτική αγωγή.
Είμαστε σε μια μικρή πόλη που τα σπίτια ειναι δυσευρετα. Ότι είδαμε είναι άθλιο. Το παιδί έχει την αγωνία του σχολείου. Οι δουλειές μας τρέχουν. Νομίζω πως βρίσκομαι διαρκώς σε κρίση πανικού. Το σφίξιμο σε όλη την πάνω πλευρα του σώνατος μου με φοβίζει.

---

Καλημερα !

Συναιασθανομαι απολυτα και το αγχος σου και τις φοβιες σου !Ναι υφισταται και ειναι απολυτα φυσιολογικο για μια μανουλα να νιωθει ολα αυτα .

Τι θα ελεγες να κανεις αμεσα ενα πλανο στο μυαλο σου , να δεις τον εαυτο σου και την οικογενεια σου μεσα σε αυτο ,πως θα ηταν δηλαδη η μεταβαση σας ¨?
Επειτα με βαση αυτο το πλανο ξεκινα να γραφεις σε μια κολλα χαρτι ενα ενα τα βηματα που θα σε φτανουν ολοενα και ποιο κοντα στην υλοποίηση του στοχου σας .

Ναι ειναι δυσκολο ,ναι ολο αυτο εχει αγχος αλλα οταν δεν αφηνεις αυτο το αγχος να σε παραλύει και να ευνοχιζει τις σκεψεις σου ,οταν δηλαδη αυτη την εγρήγορση την κανεις παραγωγικη θα δεις πως ολα θα τα σκεφτεσαι διαφορετικα .

Αγαπαμε το αγχος μας ,το διαχειριζομαστε και το μετατρεπουμε σε παραγωγικη κατασταση για τους στοχους που εχουμε .
Να θυμασαι πως ολες οι μανουλες τα ιδια αγχοι και τις ιδιες φοβιες εχουμε και τα διαχειριζομαστε παντα στο τελος ,αυτο το ενστικο επιβιωσεις ενεργοποιειται ακομα πιο πολυ σε αυτες τις περιπτωσεις και πραγματικα ανακαλυπτουμε την καλα κρυμμενη δυναμη μεσα μας !

Πιστευω οτι παίρνοντας χαρτι και μολυβι και ξεκινώντας τον σχεδιασμο απο το οραμα σου θα βαλεις τα αγχοι και τις φοβιες σου σε μια σειρα ,αρα θα τα αντιμετωπισεις και ενα ενα !!!!
Σου ευχομαι τα καλυτερα !
Το ξερω οτι μπορεις !!

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Καλησπέρα σας! Πέρασα ένα καλοκαίρι υπέροχο. Με τα καλά του κ τα δύσκολα του. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αφέθηκα και το απόλαυσα. Γύρισα στη πόλη μου ετοιμοπόλεμη για τη συνέχιση της καθημερινότητας μου. Την δεύτερη μέρα μετά την επιστροφή, μας ενημέρωσε ο επι 10 χρόνια ιδιοκτήτης μας ότι σε 2 μήνες θέλει το σπίτι. Το σπίτι που μένω με τον άντρα μου κ το παιδι μου, που σε λίγες μέρες ξεκινάει την α δημοτικού. 3 μέρες έχουν περάσει από τότε και το σφίξιμο στο στήθος μου είναι αβάσταχτο. Να πω εδω πως κάνω ψυχοθεραπεία και δεν χρειάστηκε να πάρω κάποια φαρμακευτική αγωγή.
Είμαστε σε μια μικρή πόλη που τα σπίτια ειναι δυσευρετα. Ότι είδαμε είναι άθλιο. Το παιδί έχει την αγωνία του σχολείου. Οι δουλειές μας τρέχουν. Νομίζω πως βρίσκομαι διαρκώς σε κρίση πανικού. Το σφίξιμο σε όλη την πάνω πλευρα του σώνατος μου με φοβίζει.

---

καλησπερα..
τουλαχιστον εχεις ερθει απο ..απολαυσεις κιε τσι εχεις καποιες αντοχες για τις δυσκολιες.
κατ αρχας, ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ. ολα αντιμετωπιζονται, εκτος απο τον θανατο...
κανε μια συντομη ψακτικη, μηπως υπαρχει τπτ ενδιαφερον για ενοικιση, αλλα αν δεν υπαρχει, κανε μια προσπαθεια ακομα με τον ιδιοκτητη.
το θελει για ιδιοκατοικιση;
αν οχι, συνηθως αυτο το κανουν γιατι θελουν να αλλαξουν ΠΟΛΥ το ενοικιο και οχι απλα μια λογικη αυξηση.
εσεις εχετε παλιο ενοικιοστασιο, γι αυτο υποπτευομαι οτι σας διωχνει γι αυτο...
δειτε αν μπορειτε να τα βγαλετε περα οικονομικα και καντε του προταση να επωμιστειτε εσεις το βαρος οποιας αυξησης σκοπευει να κανει στους επομενους.
ετσι θα γλυτωσετε πολλα εξοδα απο την μετακομιση και θα παραμεινετε σε αυτο που σας εχει βολεψει.
καλη τυχη οπως και να χει, ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ.

είμαι σε απογνωση γιατί αυτό το βάρος στο στήθος με έχει δυσκολέψει τόσο πολύ. Νομίζω θα πάθω έμφραγμα, όμως ξέρω πως πονάω γιατί βιώνω έναν πραγματικό βίαιο και ξαφνικό χωρισμό! Σε αυτό το σπίτι μπήκα τρελά ερωτευμένη, έγινα νύφη, έκανα το παιδί μου, φύγαμε δύο και γυρίσαμε τρεις από το μαιευτήριο, μεγάλωσε εκεί. Ξέρω πως οι αναμνήσεις μας είναι οι άνθρωποι και όχι τα κτίρια, αλλά όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να βρω κάτι να απαλυνει όλο αυτό το συναίσθημα. Και όσο σκέφτομαι πως πρέπει να προχωρήσω αδυνατώ! Νομίζω πως ο πόνος και το μούδιασμά που νιώθω θα με οδηγήσουν στο νοσοκομείο και όχι σε κάποιον μεσίτη. Θα με τρελάνει!

εν τελει, το μεγαλο προβλημα ειναι οτι δεν θα βρεθει αλλο σπιτι, ή οτι δεν θελεις να αποχωριστεις το σπιτι;

Είναι η βίαιη αποχώρηση χωρίς κανέναν λόγο, η δυσκολία του να βρεις ένα άλλο που να σε εξυπηρετεί και να μπορείς να το καλύψεις κ οι αναμνήσεις που όσο να πεις δεν χωράνε σε κανένα χαρτόκουτο. Προφανώς κ γνώριζα πως κάποια στιγμή θα τελείωνε αυτο, δεν ηταν ιδιοκτησία μου το σπίτι. Όμως, όταν ένα χρόνο πριν σου λεει ο ιδιοκτήτης «θελω να το παρεις, να μεινει σε χερια καλα» κ τελικα σε διωχνει σε μια νυχτα, ε ενα σοκ κ δεος σε ακολουθει..

τα σοκ, ξεπερνιουνται.. ενα ξενο σπιτι θα χασετε, δεν θα χασετε ανθρωπο.
εβλεπα ειδησεις τωρα, χαθηκαν χωρια ολοκληρα, χαθηκαν και ανθρωποι.
υγεια να εχουμε Δωρα. προσπαθησε να μην δενεσαι τοσο με υλικα πραγματα. ολα χανονται. υγεια να εχουμε.

προς το παρον, ασχολησου με τα πρακτικα θεματα.
1. αν υπαρχει καποια πιθανοτητα να υπαναχωρησει ο ιδιοκτητης αν του κανετε μια καλη προσφορα.
2. αν δεν υπαρχει καμια περιπτωση να παρετε αυτο το σπιτι, να ψαξετε με τον ανδρα σου μια εναλλακτικη. κατι θα βρεθει, δεν μπορει. οσοι δενε χουν ιδιοκτητο, στους δρομους ειναι, εκει; κατι θα βρειτε.
στην πορεια, θα διαχειριστεις τα συναισθηματικα, με οποιον τροπο μπορεσεις.
η επισκεψη σε καποιον συστημενο ψυχοθεραπευτη, θα ηταν μια καλη αρχη...

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Είναι η βίαιη αποχώρηση χωρίς κανέναν λόγο, η δυσκολία του να βρεις ένα άλλο που να σε εξυπηρετεί και να μπορείς να το καλύψεις κ οι αναμνήσεις που όσο να πεις δεν χωράνε σε κανένα χαρτόκουτο. Προφανώς κ γνώριζα πως κάποια στιγμή θα τελείωνε αυτο, δεν ηταν ιδιοκτησία μου το σπίτι. Όμως, όταν ένα χρόνο πριν σου λεει ο ιδιοκτήτης «θελω να το παρεις, να μεινει σε χερια καλα» κ τελικα σε διωχνει σε μια νυχτα, ε ενα σοκ κ δεος σε ακολουθει..

---

Από την αρχή γνωρίζατε ότι το σπίτι δεν είναι ουσιαστικά δικό σας. Ναι είναι η βάση σου, ναι είναι το μέρος που νιώθεις ασφάλεια. Αλλά στην ουσία είναι ένα σπίτι ενός άλλου ανθρώπου. Στο χέρι σας είναι να κάνετε νέες αναμνήσεις. Τις στιγμές τις κάνουν οι άνθρωποι, όχι τα υλικά.
Πνιγεσαι σε μια κουταλιά νερο και ταλαιπωρείς τον εαυτό σου. Έχεις τον άντρα σου, το παιδί σου.. Τι είναι πιο σημαντικό;

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

είμαι σε απογνωση γιατί αυτό το βάρος στο στήθος με έχει δυσκολέψει τόσο πολύ. Νομίζω θα πάθω έμφραγμα, όμως ξέρω πως πονάω γιατί βιώνω έναν πραγματικό βίαιο και ξαφνικό χωρισμό! Σε αυτό το σπίτι μπήκα τρελά ερωτευμένη, έγινα νύφη, έκανα το παιδί μου, φύγαμε δύο και γυρίσαμε τρεις από το μαιευτήριο, μεγάλωσε εκεί. Ξέρω πως οι αναμνήσεις μας είναι οι άνθρωποι και όχι τα κτίρια, αλλά όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να βρω κάτι να απαλυνει όλο αυτό το συναίσθημα. Και όσο σκέφτομαι πως πρέπει να προχωρήσω αδυνατώ! Νομίζω πως ο πόνος και το μούδιασμά που νιώθω θα με οδηγήσουν στο νοσοκομείο και όχι σε κάποιον μεσίτη. Θα με τρελάνει!

---

Ειναι λογικά όλα αυτά και απόλυτα φυσιολογικα .
Βιωνεις μια απώλεια ένα πένθος.
Δεν το βιώνουμε μόνο σε περίπτωση απώλειας ανθρώπινης ζωής..

Μια απώλεια ειβαι να χάσεις το σπίτι σου και εσύ αυτή την στιγμή το χάνεις, έτσι αισθάνεσαι και μάλιστα με βίαια τρόπο.

Δικαιολογημενα να είσαι σε ένα από τα 5 στάδια της απώλειας θα πρέπει να τα βιωσεις όλα ώστε να έρθει η αποδοχή ολου αυτού και να πας παρακάτω.

Θες χρόνο αλλά δυστηχως δεν έχεις και αυτό το κάνει ακόμα πιο βίαιο το γένος ακόμα πιο τραυματική εμπειρία.

Νιώσε το κάθε στάδιο καο βρες κάπου να μιλήσεις, να τα βγάλεις όλα από μέσα σου για να πας παρακάτω.
Θα υπάρχει και θυμος και λύπη και αμφιβολία και πολλά...ζηστα στο βαθμό που σου βγαίνουν ώστε να έρθει η ηρεμία και η αποδοχή.

Έπειτα μα θυμάσαι κάτι!
Τις στιγμές, τις όμορφες στιγμές εμείς τις φτιάχνουμε μέσα στο σπίτι μας ..
Σκέψου τι θα ήταν αυτό το σπίτι χωρίς εσένα; Χωρίς εσάς τα παιδιά τους φίλους
Ένα άψυχο αντικείμενο.
Αυτό αφηνεις πίσω, όλα τα άλλα τα παίρνεις μαζί σου !


Μόνο τα ντουβάρια θα αφήσεις, εκεί που θα πας θα έχεις ακριβώς τα ίδια συναίσθημα και θα δημιουργήσεις ακόμα περισσότερα.

Σκέψου τι πραγματικά αποχωρίζεσαι;
Τίποτα από όλα αυτά που φοβάσαι ότι θα χάσεις!

Φτιάξε ένα κουτάκι υπέροχων αναμνήσεων και πάρτω μαζί σου με όλα αυτά που θα ειναι υπεύθυνα να σου δημιουργήσουν τόσες και άλλες τόσες..


Εκεί θα αφήσεις μόνο τα ντουβάρια καλή μου όλα τα άλλα τα έχεις ήδη μαζί σου !!!

Έχετε δίκιο! Απόλυτο! Προφανώς κ δεν μπορώ να συγκρίνω το δράμα των ανθρώπων με τα δικά μου θέματα. Πρέπει να προχωρήσω, να βγω από την φωλιά μου. Προσπαθώ να το κάνω, πάρα πολύ!

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Έχετε δίκιο! Απόλυτο! Προφανώς κ δεν μπορώ να συγκρίνω το δράμα των ανθρώπων με τα δικά μου θέματα. Πρέπει να προχωρήσω, να βγω από την φωλιά μου. Προσπαθώ να το κάνω, πάρα πολύ!

---

Έχεις δικαίωμα να λυπηθείς που χάνεις το "σπίτι σου", αλλά είναι κρίμα να χαλάς την υγεία σου για ένα θέμα που λύνεται.
Διάβασα λίγο τα θέματα που έχεις ανοίξει και παρατήρησα ότι γενικά σε πιάνει ο πανικός και τις περισσότερες φορές δίνεις περισσότερη ενέργεια και άγχος για θέματα σχετικά απλά. Δες λίγο πως θα αρχίσεις να προστατεύεις τον εαυτό σου, να λυπάσαι ναι με αυτά που σου συμβαίνουν αλλά όχι σε σημείο να αρρωσταίνεις. Έχεις σκεφτεί ποτέ να πας σε ένα ψυχολόγο; Να δουλέψεις λίγο με τον εαυτό σου και να μάθεις τρόπους να τον ηρεμεις;

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Έχετε δίκιο! Απόλυτο! Προφανώς κ δεν μπορώ να συγκρίνω το δράμα των ανθρώπων με τα δικά μου θέματα. Πρέπει να προχωρήσω, να βγω από την φωλιά μου. Προσπαθώ να το κάνω, πάρα πολύ!

---

Ο καθε ανθρωπος το δικο του θεμα το βλεπει το μεγαλυτερο ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ .
Δεν χρειαζεται να μπαινεις σε τετοιες σκεψεις δεν ωφελούν,δεν βοηθουν ισα ισα σε κανουν να νιωθεις περισσοτερο ανημπορη κα ανασφαλείς και να σε βουλιαζουν ακομα περισσοτερο .

Αυτο που βιωνεις ενας ανθρωπος ειναι απολυτα φυσιολογικο γιατι εχει επιπτωσεις στην ζωη του .
Δεν εχει σχεση η ενταση του προβληματος αλλα το οτι ειναι ενα προβλημα ,δικο σου και εστιαζεις μονο σε αυτο !
Δεν το συγκρινεις ποτε με τον αλλων ,οι αλλοι ειναι οι αλλοι και μπορει σε ενα οντως μεγαλυτερο προβλημα να φερονται σαν να ειναι πολυ μικρο .
Εδω βλεπουμε ανθρωπους να εχουν θεματα υγειας και να το αντιμετωπιζουν σαν κατι μικρο αυτο τι σημαινει ?
Θα υποτιμησεις ενα προβλημα το οποιο ΑΝ το αφησεις θα εχει σαν αποτελεσμα τις επιπτωσεις στην δικη σου υγεια ,ΑΡΑ ποιος ο λογος συγκρισεις με κατι σχεδον παρομοιο ?Ιδια ειναι ,ιδια σημασιας για εσενα !

Αυτη η λανθασμενη σημερινη κοινωνικη πεποιθηση ειναι που αναπαράγετε και δυστηχως μας κανει να βυθιζομαστε ακομα περισσοτερο στην σκεψη γιατι εγω δεν μπορω και μπορει ο αλλος ,ενοχικα βεβαια και διακόπτοντας πολλες φορες την παρακινηση που χρειαζομαστε στην συγκεκριμενη στιγμη να μπουμε μεσα στο προβλημα και να το αντιμετωπισουμε !

Δουλεψε με τον εαυτο σου και τον τροπο σκέψης σου ,το προβλημα σου ειναι εκει εστιασε σε αυτο,σ εσενα ,στις δικες σου ικανοτητες που θα σε οδηγησουν στην λυση ,ειναι μπροστα σου αλλα ο φοβος του να προχωρησω σε σταματα ,κανε το αγχος παραγωγικο μην το φοβασαι !

Δουλεια θελει τιποτε αλλο

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Έχετε δίκιο! Απόλυτο! Προφανώς κ δεν μπορώ να συγκρίνω το δράμα των ανθρώπων με τα δικά μου θέματα. Πρέπει να προχωρήσω, να βγω από την φωλιά μου. Προσπαθώ να το κάνω, πάρα πολύ!

---

το θεμα δεν ειναι ποιο ειναι το δραμα των αλλων κι αν ειναι μεγαλυτερο η μικροτερο.
τον καθενα το δικο του θεμα τον απασχολει και μπορει να του φαινεται πολυ μεγαλο.
αν εσυ ειχες χασει ενα σκυλακι και ο διπλα ολη του την οικογενεια και το παιδι του, δεν σημαινει οτι εσυ δεν θα πονας γιατι εχασες μονο ενα και μονο σκυλακι.

το θεμα ειναι οτι σου χαλαει την υγεια η προσκοληση σε υλικα αγαθα , ενω μπορεις να προσανατολιστεις στους ανθρωπους που εχεις γυρω σουκαι στην ζωη που ζειτε , οχι στους τοιχους και τις πορτες.

δηλαδη, αν δεν εχεις διαθεση να κανεις ψυχοθεραπεια σε εναν καλο ψυχοθεραπευτη, κανε μια δουλεια αυτογνωσιας/ αυτοβελτιωσης. να βρεις τα αληθινα πραγματα για τα οποια θελεις να ζεις, οχι αυτα που σε προβληματιζουν τωρα, που ειναι μονο τρικλοποδιες .

Κάνω ψυχοθεραπεία εδώ κ 2 χρόνια. Καταννοω όλα όσα λέτε. Ήταν ένα ξεβόλεμα που δεν περίμενα κ με έπιασε απελπισία. Με φοβίζουν τα ψυχοσωματικά αν κ προσπαθω να τα εκλογικεύω(με τόσο σφίξιμο στο στέρνο μου θα έπρεπε ήδη να μου κάνουν εννιάμερα) και η αδυναμία μέχρι στιγμής να βρω κάτι άλλο να μετακομίσω. Ξεκινάει κ το παιδί δημοτικό τη Δευτέρα και εχω μεγάλη αγωνία.
Δεν ζω ένα δράμα. Δεν ζω κάτι που δεν λύνεται. Ήταν όμως το τελευταίο που περίμενα να συμβεί. Δεν υπήρχε καμία πρόθεση από την άλλη μεριά και ξαφνικά ένα πρωι όλα άλλαξαν. Είμαστε όμως γεροί!
Το άγχος που με πιάνει με τις αλλαγές θέλω να το αλλάξω. Και προσπαθώ πάρα πολύ. Σίγουρα χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια. Δεν θα το βάλω κάτω. Θα κάνω το καλύτερο που μπορώ.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Κάνω ψυχοθεραπεία εδώ κ 2 χρόνια. Καταννοω όλα όσα λέτε. Ήταν ένα ξεβόλεμα που δεν περίμενα κ με έπιασε απελπισία. Με φοβίζουν τα ψυχοσωματικά αν κ προσπαθω να τα εκλογικεύω(με τόσο σφίξιμο στο στέρνο μου θα έπρεπε ήδη να μου κάνουν εννιάμερα) και η αδυναμία μέχρι στιγμής να βρω κάτι άλλο να μετακομίσω. Ξεκινάει κ το παιδί δημοτικό τη Δευτέρα και εχω μεγάλη αγωνία.
Δεν ζω ένα δράμα. Δεν ζω κάτι που δεν λύνεται. Ήταν όμως το τελευταίο που περίμενα να συμβεί. Δεν υπήρχε καμία πρόθεση από την άλλη μεριά και ξαφνικά ένα πρωι όλα άλλαξαν. Είμαστε όμως γεροί!
Το άγχος που με πιάνει με τις αλλαγές θέλω να το αλλάξω. Και προσπαθώ πάρα πολύ. Σίγουρα χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια. Δεν θα το βάλω κάτω. Θα κάνω το καλύτερο που μπορώ.

---

Μα είναι λογικό να πονάς που θα αφήσεις το "σπίτι" σου, πόσο μάλλον να το μάθεις ξαφνικά. Είναι όλα λογικά, να πονάς, να πονάς πολύ. Αλλά είναι κρίμα να φτάνεις στο σημείο να αρρωσταίνεις.
Ο ψυχολόγος σου έδειξε ασκήσεις για να ηρεμεις όταν θα βρίσκεσαι σε πανικό;
Για το παιδί σου, τι ακριβώς σε αγχώνει;

Όχι, δεν μου έχει δείξει ασκήσεις ηρεμίας. Προσπαθήσαμε ώστε να εκλογικεύω όσα νιώθω. Δεν πιάνει πάντα ομως όταν πιάνει είμαι καλά. Αν μπορούσες να μου πεις κάποιες ασκήσεις θα με βοηθούσες πολύ.
Όσο για το παιδί με αγχώνει η μετάβαση. Από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό. Πως θα ανταποκριθεί. Θα κάνει παρέες; Θα το πειράξει κάποιος; Θα τρώει; Θα μπορεί να ζητήσει βοήθεια όταν χρειαστεί;

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Όχι, δεν μου έχει δείξει ασκήσεις ηρεμίας. Προσπαθήσαμε ώστε να εκλογικεύω όσα νιώθω. Δεν πιάνει πάντα ομως όταν πιάνει είμαι καλά. Αν μπορούσες να μου πεις κάποιες ασκήσεις θα με βοηθούσες πολύ.
Όσο για το παιδί με αγχώνει η μετάβαση. Από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό. Πως θα ανταποκριθεί. Θα κάνει παρέες; Θα το πειράξει κάποιος; Θα τρώει; Θα μπορεί να ζητήσει βοήθεια όταν χρειαστεί;

---

Ζήτησε του να σου μάθει ασκήσεις με την αναπνοή. Ασκήσεις για να έρχεσαι στο τώρα και να μην επιτρέπει το μυαλό να ταξιδεύει στα "αν" και στα "πρέπει". Υπάρχει η άσκηση πεταλούδα που αγκαλιάζεις το σώμα σου για να νιώθει ασφάλεια (αυτή την έχω δει στο ίντερνετ). Το ασφαλές σημείο (αυτή πιστεύω σου ταιριάζει). Εγώ δεν έχω πρόβλημα να γράψω εδώ, αλλά ο γιατρος θα σε έχει μπροστά του και θα σου τις δείξει καλυτερα.

Δεν νομίζω πως υπάρχει γονιός που να μην έχει το ίδιο άγχος μαζί σου, αλλά όλα τα παιδιά πάντα τα καταφέρνουν. Εσένα γιατί να μη τα καταφέρει; Κάνε του το τοστ με υλικά που τρώει, βάλε του το αγαπημένο του φρούτο και εξήγησε του ποτε θα τα τρώει. Πες του ότι εκεί θα έχει τη δασκάλα του/το δασκάλα του για ότι χρειαστεί και δείξε του εμπιστοσύνη.
Φίλους δεν έχει από το νηπιαγωγείο που θα πάνε κι αυτοι μαζί του πρώτη δημοτικού; Οι δάσκαλοι τις πρώτες μέρες κάνουν δραστηριότητες γνωριμίας και τα παιδιά κάνουν εύκολα φίλους. Δεν είναι σαν εμάς, τους ενήλικες που είμαστε οι περισσότεροι απόμακροι.

Θα με βοηθούσες πολύ αν μου έγραφες πως γίνεται αυτή η άσκηση σε παρακαλώ.
Δεν έχει φίλους που θα ξεκινήσουν μαζί. Επιλέξαμε με τον σύζυγο μου να τελειώσει ιδιωτικό νηπιαγωγείο και τώρα διασκορπίστηκαν σε διάφορα σχολεία. Έχει τόση αγωνία για αύριο..

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Θα με βοηθούσες πολύ αν μου έγραφες πως γίνεται αυτή η άσκηση σε παρακαλώ.
Δεν έχει φίλους που θα ξεκινήσουν μαζί. Επιλέξαμε με τον σύζυγο μου να τελειώσει ιδιωτικό νηπιαγωγείο και τώρα διασκορπίστηκαν σε διάφορα σχολεία. Έχει τόση αγωνία για αύριο..

---

Πολλά παιδιά αρχίζουν έτσι και κάνουν φίλους και από τη πρώτη μέρα.

Το ασφαλές σημείο, είναι ένα μέρος που φτιάχνεις με το μυαλό σου (μπορεί να είναι μέρος που υπάρχει κιόλας), το φαντάζεσαι όπως θες. Μπορεί να είναι ένα σπίτι, ενα σημείο στο δάσος, στη θάλασσα, στο φεγγάρι.. Όπου θες. Είναι ένα μέρος που θα ήθελες να είσαι και εκεί θα νιώθεις ασφάλεια. Εγώ πχ σκέφτηκα ότι είναι ένα σπίτι στο δάσος, ξύλινο, ακούγεται το ποτάμι δίπλα, τα πουλιά κτλ. Θα του δώσεις ένα όνομα. Και κάθε φορά που θα είσαι αναστατωμενη θα λες το όνομα και θα πηγαίνεις εκεί. Θέλει αρκετές φορές μέχρι να αρχίσει να κάνει δουλειά.

Μια καλή ασκηση χρησιμοποιώντας την αναπνοή (με βοήθησε στη κατάθλιψη). Κάθεσαι, ακουμπάει η πλάτη πίσω. Βάζεις τα χέρια πάνω στα πόδια και οι πατούσες να πατούν στο πάτωμα. Για να νιώθει ασφαλεία το σώμα σου. Κάνεις εισπνοή, μετράς από μέσα σου μέχρι το 3(συγκεντρωνεσαι στο μέτρημα), εκπνοή, μετράς μέχρι το 3 (συγκεντρωνεσαι στο μέτρημα), παύση, μετράς μέχρι το 3 και ξανά. Θα το κάνεις όσες φορές χρειαστεί. Θα νιώσεις το σώμα σου να ηρεμεί. Μπορείς να το κάνεις με ανοιχτά ή κλειστά μάτια. Εγώ προτιμώ κλειστά, είμαι συγκέντρωμενος έτσι.

Θα πρέπει να χρεώσω 60 ευρώ τώρα όπως η ψυχολόγος μου [emoji23]

Αν πιάσει η άσκηση ηρεμίας θα σου δώσω τα διπλά???????? Ελπίζω πράγματι να πιάσει, αλήθεια. Το έχω τόσο μεγάλη ανάγκη.

Θα δώσεις χρόνο και να μην απογοητευεσαι. Να μιλάς στον εαυτό σου, να τον ηρεμεις. Σκέψου ότι ο τρομαγμένος σου εαυτός είναι ένα παιδάκι και εσύ ο ενήλικας που του μιλάς λογικά..
Πες στο ψυχολόγο να σου πει κι άλλες ασκήσεις. Εμενα μου είπε αρκετές και δεν μου ταίριαξαν όλες.