Ο αλλος εαυτος, που ποτέ δεν γίναμε ένα.

Ο άλλος μου εαυτός κάποιες στιγμές ξυπνάει και μου εξιστορεί τα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω αν γινόμουν αυτος. Ο άλλος μου εαυτός θάφτηκε μέσα μου απο καιρό, απο άταν ήμουν οκτώ. Μιλούσαμε τόσο πολύ πρίν, παίζαμε με κούκλες και τα λέγαμε όπως τα φανταζόμασταν ότι θα ήταν όταν μεγαλώσω. Ο άλλος μου εαυτός κατακρίθηκε πολύ γιατί δεν άρμοζε στην κοινωνία, στο χωριό, στην οικογένεια μεσα. Ηταν τόσο φιλοδοξος, ελεύθερος και αγάπαγε τους πάντες. Ήταν ερωτευμένος με την ζωή. Θάφτηκε λοιπόν καθώς όλοι του έλεγαν πως έλεγε βλακείες. Δε τον άφηναν να παίρνει θέση στα θέματα της οικογένεια καθώς ήταν πολύ μικρός γι αυτούς, να καταλάβει. Πρίν σκεφτούν τα λόγια που έλεγε τον δίκαζαν. Μέχρι που και εγώ άρχισα να τον κατακρίνω. Τού λεγα, γιατι πετάγεσαι άλη την ώρα. Δε πρέπει να μιλάς. Μερικές φορές δεν πρέπει ούτε καν να ακούς. Σταμάτα να ακούς, δεν σου έχουν εμπιστοσύνη. Κάνουν πράγματα που δεν πρέπει να τα πείς στους μεγάλους. Εσύ θα φταίς αν τα μάθουν. Σε θέλουν ηλίθιο για να μην καταλαβαίνεις οτι είναι διεστραμένοι. Παιδιά είναι και αυτά κι ας είναι μεγαλύτερα. Εσυ θα πρέπει να λες οτι παίζουν απλά. Σταμάτα να μιλάς, να της θυμίζεις τι σιχαμένο άνδρα έχει, θέλει να το θάψει μέσα της. Σταμάτα να μιλάς, εισαι προβληματικός ΕΣΥ. Είμαστε μια χαρούμενη οικογένεια, η καλύτερη του χωριού.
Εσύ γιατί κάνεις παρέα με όλα τα παιδία του χωρίου και εμείς δεν έχουμε φίλους?! του έλεγαν τα αδέλφια. Σε σύμπαθουν γιατί εισαι όμορφη. Σε συμπαθούν γιατί είσαι χαζή λέγαν. Δεν έβλαπαν οτι το συμπαθούσαν γιατί δεν είχε ούτε κακία ούτε πονηριά. Η μαμά, όταν ντυνόταν ομορφα, του έλεγε, είσαι πρύστυχη,πο@@ανα, του δρόμου. Βλέπεις τύχαινε να είχε γυναίκειο σωμα απο πολυ μικρος, ο άλλος μου εαυτός.
Το ποιό εξωφρενικό ειναι ότι όταν ο άλλος μου εαυτός έχει όρεξη να μιλήσει με την μαμά, της αναφέρει όσα τον πόνεσαν αλλά αυτή ώς σώστη νάρκισσος, ακόμα και τώρα θέλει να τον βγάλει χαζό, τρέλο και του λέει πως δεν έγιναν αυτά ή οτι τα παρεξήγησε γιατι ήταν μικρός και χαζός τότε.

Όταν νιώθω μοναξιά όμως είναι εκεί για μένα σαν μεγάλος αδερφός. Μου λέει ιστορίες για το πως θα ήταν τα πράγματα άν αφηνόμουν και γινόμασταν ένα. Το 8χρονο παιδί μέσα μου, μεγάλωσε και έγινε ο ενήλικας καθώς εμένα με ήθελαν για πάντα ένα χαζό παιδί. Παρέμεινα ένα παιδι γι αυτούς που το μόνο ενήλικο στοιχείο που έχει είναι η πονηριά που τού μαθαν, η πονηρια της επιβίωσης.

Ο άλλος μου εαυτός ειναι ελεύθερος μακριά τους. Είνα μαζί μου σε όλα. Είναι ο ενήλικας, ο εξυπνός, ο ταλαντούχος. Αυτος που σε πουλά και σε αγοράζει αμα θελει!

Το πιο αστειο ειναι, όταν αλλοί που με γνώρισαν μεσα απο τον άλλοςμου εαυτό, μιλάνε στην οικογένεια μου για μένα και εξιστορούν καταστάση. Η οικογένεια δεν έχει τι να πεί γιατι δεν με έμαθαν πότε. Οπότε εκείνη την στιγμή φαίνονται οι χάζοι της ιστορίας.

Εκει γινόμαστε ένα και ξεκαρδιζόμαστε στο γέλιο όπως όταν είμασταν και οι δυό παιδιά.

Ο άλλος μου εαυτός λέει ήρθε η ώρα να γίνουμε ένα αλλά πως να γίνουμε ένα? Εγω δε μπορώ να τον προστατέψω όπως αυτος εμένα. Δε θέλω κάνεις να τον πληγώσει γιατι θα χάσει την δύναμη του, θα γίνει σαν όλους τους ενήλικες.
Ποτέ δε θα γίνουμε ένα. Εγω για πάντα καταδικασμένη να ειμαί παιδί και αυτός ο σούπερ ήρωας μου. Αν γίνουμε ενα θα μας κατακερματίσουν. Οξύμωρο ειναι. Για αυτόν εγω είμαι ο ενήλικας για εμένα αυτος.
Θέλω να παραμείνει αγνός και άτρωτος για εμένα μονο. Αν γίνουμε ένα φόβαμαι οτι θα αρχίσει να με περιφρονεί οπως αυτή. Θα έχω πάλι έναν ενήλικα να με κατακρίνει και να μου υποδικνύει πως πρέπει να ζώ την ζωή μου. Οπότε δεν θα επιτρέψω να γίνουμε ένα. Παίρνει θέση μόνο όταν το θέλω εγώ. Έτσι πρέπει να παραμείνει.
'Αν γίνουμε ένα θα αρχίσω να φοβάμαι εμένα.

https://www.openbook.gr/ta-peri-odynis-kai-thanatoy/

Τι να πρωτο πω για αυτο το βιβλιο... Σε καθε του σελιδα εχω σημειωσει με δακρυ τα συναισθηματα μου.

Παρατηρώ τον συντροφό μου, όταν τον βλέπω απο αριστερά τον αγαπώ, όταν τον βλέπω απο τα δεξιά τον μισω. Ήξερα ότι δεν θα τον λατρέψω πότε όπως εκείνο το παιδί, δεν θα γινόταν άλλωστε αφού αυτό το συναίσθημά μου, το πήρε μαζι του όταν τον έδιωξα. Εκείνον τον έδιωξα γιατι δε θα μπορούσα να είμαι μαζί του όπως εγώ το ήθελα, τον έδιωξα γιατι τον αγάπησα περισσότερο απο εμένα. Τον έδιωξα γιατι η ζήλια μου με αρρώσταινε. Τον έδιωξα πριν προλάβω να τον μισήσω. Τον έδιωξα για να του χαρίσω την λατρεία, να την κρατήσει έκει μαζί του. Τον άφησα με αυτό το κομμάτι μου γιατί κανεις δεν τον λατρεψε (ακόμα) οσο εγώ, αυτον τον ιδιαίτερο ανθρωπο, αυτο το μοναχικό παιδί με το παιδίκο του γέλιο που μου γέμιζε την ψύχη. Τον άφησα για να μή τον μισήσω. Αλλη μια χαρμολύπη της ζωής μου.
Τον άφησα με το ψέμα οτι μιά μέρα ίσως να ξανα είμαστε μάζι κι αυτό το έκανα για να τον πεισμώσω να βρεί αλλού την αγάπη, να του τονίσω τον εγωισμό.
Τον συντροφό μου τον διάλεξα συνειδητά. Μου θυμίζει εμένα, με γεμίζει με άλλους τρόπους. Με κάνει να νιώθω ασφαλής (όσο μου το επιτρέπει η διαταραχή μου). Έχω χαρίσει το αίσθημα της λατρείας γιατί με μέταμορφώνει σε ένα θηρίο που θέλει να προστατέψει την λεία του απο τους πεινασμένους. Δε μου κάνει καλο αυτή η πρωτόγονή μου φύση. Η οριάκη μου προσωπικότητα (την εχω βαφτίσει το τρίτο μάτι) τον μισεί γιατι ο συντροφό σου δεν είναι τόσο αυθόρμητος όσο αυτη. Με λογικεύει, με συγκρατεί απο την αυτοκαταστροφή. Έτσι η οριάκη μού δημιουργεί το συναίσθημα του μίσους μου προς αυτόν γιατί με αυτόν δίπλα μου δεν μπορεί να μου επιβληθεί. Αυτός πάντα αναγνωρίζει το βλέμμα της και οταν την δει στα μάτια εκείνη αηδιάζει και εξαφανίζεται. Μου ψιθυρίζει καθώς φευγεί: που είναι εκείνο το παιδί που το αγαπούσα τόσο πολύ, μου λείπει να μαι στην επιφάνεια μαζι του.. Οποτε καταλαβαίνω πως εκείνο το ιδιαίτερο, χαμογελαστό παιδί θα είναι παντα εδώ. Θα παλέυω πάντα με εκείνη την φωνή που μου ψιθυρίζει ερωτόλογα αμαρτωλά.

Αποστροφή, ενα αισθημα αντιπαθειας απεχθειας και αηδιας.
Μακαρι να ημουν ερμαιο των καιρών, τουλαχιστον να χαζευω με τους χαζους.
Να με απασχολει μονο ποτε θα βγω και ποτε θα γαμη..θω.
Μακάρι να με ενοιαζε πως φαινομαι ανφας, προφιλ και απο κάτω.
Να ημουν ενα τουβλο με 9 τρυπες ενδιαμεσα.
Να ημουν μπετό.
Μακάρι να ειχα τοση αλαζονεια ωστε να μη με επιρρεαζει τιποτα.
Να νομιζα οτι ημουν μονο εγω στο κοσμο.
Μακαρι να μου τοσο ηλιθιος που να επαιρνα δυναμη επειδη αλλοι εχουν περισσοτερο προβληματα απο μενα, αντι του τωρα που με δυστυχει περισσοτερο παρα μου δινει ελπιδα.
Μακαρι να με ενοιαζε οι γνωμοι των αλλων τουλαχιστον να το χα στο αυτοματο, να εκανα οτι τους ευχαριστουσε.
Μακαρι να μουν ενα botaki Και εγω..
Η δυστυχια τοτε θα μαι επιανε μονο μεχρι να μου κανουν reboot.
Με ενα χαμόγελο και με ενα New cοck θα ημουν ευχαριστημενη.
Τελικά μαλλον η δικη μου ψυχική ασθένεια είναι η αποστροφή και η απεχθεια προς το κοινωνικο συνολο.
Αλλα το ειρωνικο ειναι πως και αυτο την αλλη μερια αυτοι οι ανθρωποι με τοσες "ευθυνες" στο τελος σταματουν να εχουν συναισθηματα.
Οποτε καλύτερα έτσι.
Ας γίνω life coach, τι πιο σωστο, εγω που εχω αποτραβηχτεί απο τα κοινωνικα να παρω κι άλλους μαζι μου. Κοινωνική αφύπνιση.
Χαχαχαχα αλλα πόσο δε με νοιάζει γιατι εγω περιμένω την εκδίκιση όχι την αφύπνιση. Περιμένω όλη αυτή η φιέστα να πάψει.
Περιμένω αν αρρωστήσουν όλοι τους απο αυτες τις μαλακίες.
Και τότε δεν θα είμαι εγω ψυχικά άρρωστη αλλά αυτός ο κόσμος.
Μουαχαχαχαχα.
Αλλα και παλι οταν το σκεφτομαι τοσο περισσότερο αδιαφορώ. Παίρνω ευχαρίστηση μονο απο την σκεψη. Ολα τα αλλα δε με ενιαφέρουν αφου ούτε αυτοί με αφορούν.

Συχνα με ταλανιζει μια σκεψη. Τελικα μηπως δεν προσπαθω γιατι φοβαμαι την εκθεση? Μηπως δεν θελω να ανασυγκροτηθω για να μη κατακριθω? Γιατι, η εκθεση του εαυτου φερνει τους αυτοκληρους κριτες. Μηπως τελικα αυτο που με κραταει απο το να ανθισω ειναι η γνωμη των αλλων? Αλλα μετα σκεφτομαι οτι αυτα ειναι παραλογισμοι αφου οντως δεν με ενδιαφερει ο γνωμη των αλλων και επισης πιστευω οτι και ααααν υπαρξουν γνωμες θα ξεχαστουν και ξερω πως πραγματα ειπωνονται μονο για να ειπωθουν, Στο τελος της ημερας απλα καποιος νιωθει σημαντικος επειδη εκανε την κριτικη τους. Ας ειναι. Καλο για αυτους.
Οποτε ξανα ερχομαι στον τιτλο του θρεντ και λεω, τελικα φοβαμαι μη προδωσω, μη σκοτωσω αυτο το παιδι. Τελικα αυτο που με κραταει ειναι η ελευθερια που δινω στο παιδι μεσα μου να ειναι αυθορμητο. Εν τελει αυτο που με οδηγει στην αυτοκαταστροφη ή στην "αναπηρια" ειναι ο δηθεν αυθορμητισμος που θα εξαφανιστει.
Αλλα θα μου πεις, τοτε γιατι δεν αφηνεις τον ενηλικα της υποθεσης να παρει τα ηνια. Ε οχι δα, σιγουρα θα υπαρχει καποια αλλη επιλογη.
Αν ο ενηλικα τελικα με καταβαλει τοτε ποια η αλλαγη? Απλα θα ειμαι εναν μιζερος ανθρωπακος που θα υποκλινεται στην υποταγη. Τοτε οι αυτοκληροι θα εχουν οντως εξουσια πανω μου μεσω της κριτικης. Θα εχουν βαση τα λογια τους γιατι θα ειμαστε στην ιδια ταξη.
Οποτε πρεπει να βαλω ενα πλανο οπως λεει ο ψυχιατρος μου. Να φτιαξω ενα πλανο για την ζωη σιγα σιγα, πυραμιδικα.
Μπορει να αποδοσει τελικα το σχεδιου αν βαλω τον ενηλικα να γραφει το πλανο με σκοπο το παιδι να το υπογραψει. Το παιδι θα εκτελεσει το πλανο που ο ενηλικας εχει σχεδιασει. Μια αιωνια συνεργασια με το παιδι στα ηνια :D

Κάνεις δεν μπορεί να δεχτεί την αντικειμενικότητα όταν δεν τον βολεύει, κάνεις δε μπορεί να δεχτεί την ανηθικότητα γιατί τον τρομάζει, κάνεις δεν μπορεί να δει καθαρά αυτά που βρίσκονται μπροστά του, κάνεις δεν το κάνεις γιατί αν το κάνει θα μείνει μονος

Μη με εγκαταλειπεις κι εσύ.
Μη με αφήνεις μόνο μου σε ένα κόσμο γεμάτο βαμπίρ.
Μη με αφήνεις μόνο σε ένα κόσμο που βλέπει παντού τα συμφέροντα. Σε ένα κόσμο που οι άνθρωποι διαστρεβλώνουν τα λεγόμενα σου. Μη με αφήνεις σε έναν κόσμο χωρίς συνείδηση.

Τώρα που έχω μειώσει και την δόση του lamictal στο ελάχιστομε σκοπό να το αφήσω σκέφτομαι πως θα είμαι. Εχω 5 μισή χρόνια μέσα στα ναρκωτικά 4 μισή χρόνια χόρτο και 1 χρόνο χάπια.
Δεν γνωρίζω πως θα είμαι νηφάλια όταν το αφήσω και αυτό.
Ήδη η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται. Όλοι είναι ύποπτοι για μένα . Το διαχειρίζομαι προς το παρόν..
Από τότε που γεννήθηκα όλοι ήταν "εχθροί" για μένα ή αν δεν ήταν στο τέλος όλοι κατέληγαν να είναι εχθροί στο μυαλό μου.
Αυτή η καχυποψία με τρώει .
Αυτή η πρωτόγονη ανάγκη να προστατεύομαι από όλα.
Εγώ εναντίον εμού.

https://www.youtube.com/watch?v=J8Jg...l=TheOutsiders

Σκεφτομαι την λεπτη γραμμη εδνιαμεσα ( χρησιμοποιω αυτη την λεξη γιατι πιστευω οτι το ενα ειναι μεσα στο αλλο) απο το ενστικτο και την καχυποψια, σκεφτομαι τελικα τι ειναι αυτο που το προσδιοριζει, ποια ειναι τα σημαδια που σου δειχνει καποιος για να πεις οτι ειναι καχυποπτος αντι αυτης την πρωτογονης ικανοτητας του ενστικτου που σκοπο εχει να προστατευει τον ψυχισμο του ατομου. θελω να πω, ναι ξερω οτι για να εχεις ενστικτο πρεπει να εισαι λιγο καχυποπτος ή για να εισαι λιγο καχυποπτος με κατι μπορει να στο λεει το ενστικτο αλλααα, ποτε ακριβως ξεπερναει τα "λογικα" πλαισια? Εγω παντα ειχα την πεποιθηση πως δεν με καταλαβαινει κανεις που σε εμενα φαινεται λογικο καθως αναγνωριζω οτι παρεξηγουνται τα λογια μου, αλλα αυτο ποσο πραγματικα ειναι δικο μου "λαθος" ? Μηπως ο δεκτης δεν μπορει να νοιωσει το συναισθηματικο βαθος που δινω στην φραση ετσι ωστε να καταλαβει, μηπως εγω δινω πολυ συναισθημα οποτε φαινεται πχ. ως επιθεση
Αυτη η λεπτη γραμμη που μπορει οποιοσδηποτε να εκμεταλευτει κιολας ετσι ωστε να σε χειραγωγησει, αυτο το οριο που βαζουμε μηπως ειναι και αυτο που μας διαχωρισει ουσιαστικα?
οταν αισθανεσαι κατι ποτε ακριβως ειναι ενστικτο και ποτε παρανοια? ποτε ακριβως ξεκαθαριζεται? στο αποτελεσμα? και αν το αποτελεσμα ειναι αυτο που το καθοριζει και με "δικαιωνει¨το αποτελεσμα αυτο, γιατι απλα λεμε: οκ εχεις δικιο. ΡΕ μλκ... δε με ενδιαφερει αν εχω δικιο ή αν καταλαβες τελικα οτι αυτο που ελεγα ειχε βαση αλλα το οτι πρωτα με εκανες να αμφισβητησω εγω τον εαυτο μου και την κριση μου. Αλλα αφου τελικα εχω δικιο και δεν ειμαι παρανοιικη τοτε πως γινεται εσυ που δεν εχεις δικιο τελικα, να μην εισαι παρανοικος? εκει που θελω να καταληξω ειναι.... τελικα μηπως παρανοει καποιος επειδη δεν εχει αυτοπεποιθηση για αυτα που λεει και γενικα για τις αποψεις του, τελικα να εισαι απολυτος ή οχι στις αποψεις και τελικα ρε συυυυυυ.... μηπως το ειχαμε παραγα,,,μησει με την κριτικη στους αλλους και μηπως σιχαθηκε ο κοσμος να μιλαει απο κοντα γιατι υπαρχει λιγος χρονος μεταξυ απαντησης και σκεψης, οποτε μηπως ρε παιδια οσο παει γινομαστε πιο σκατοψυχοι γιατι σκεψου αν καποιος που βγαζει την χολη του σε σοσιαλ κλπ, απο κοντα θα ηταν τριςχειροτερα εφοσον θα ηταν ζωντανη συζητηση και θα ειχε μικρο χρονο αποκρισης στη συζητηση.
μηπως ηθελεστακαιπαθεστα ειμαστε τελικα..
Μηπως ο λογος που δεν μπορουμε να δουμε βαθυτερα δεν ειναι η ανωνυμια των σοσιαλ αλλα τελικα η αποκοπη απο τα μεσα μας, μηπως ειμαστε χοντροπετσοι? μηπως το κεντρο μας δεν ειμαστε καν εμεις? γιατι πως ακριβως καποιος ειναι εγωκεντρικος οταν δεν εχει επαφη με το εγω του.

Νεο ετος και βλακειεςς, ακομα και ο χρονος σε κουτακια.
Η ζωη εχει ροη και καταστασεις που την χρονολογουν και οχι ημερομηνιες και αριθμους.
Ολα σε κουτακια μου τα βαζουν και εγω πρεπει να τακτοποιω.
Ποια ημουν στις γιορτινες συναναστροφες?
Ποια ειμαι χωρις αυτες?

Συνεχιζουμε ακαθεκτα χωρις νοημα μονο με ελπιδα.
την ζωη μπρος μου ειδα και την απανρηθηκα
κάλιο να γινω ενα τιποτα με ελπιδα
παρα κατι χωρις νοημα χωρις ελπιδα
ελπιζω να εχω βρει το νοημα
για μενα ειναι το τιποτα, το flow και ολα αυτα μαζι.
Αλλα για αυτο που ειμαι πιο σιγουρη, ειναι αυτο το τιποτα που με ολοκληρωνει, με χαλαρωνει και με αγκαλιαζει στο κενο.
¨μπισκοτοοο μην εισαι απολυτη"
Μααα πως επιρεαζειι ανθρωπε μου την ζωη σου? αν εγω ειμαι απολυτη?
η απολυτοτητα δεν με τρομαζει καθως η κριτικη στην απολυτοτητα μου, με δοκιμαζει.
το να ειμαι απολυτη εμενα δε με βλαπτει γιατι σαν το γιοφυρι το χτιζω και το βραδυ πριν κοιμηθω ολα τα γκρεμιζω.

https://openlibrary.org/books/OL2476...s_of_childhood

με βοηθησε να κατανοησω καποια πραγματα, η καλυτερη θεραπεια ειναι η γνωση, αλλα η ατοφια γνωση που θα παρεις για να μπορεις να την προσαρμοσεις στα δικα σου ερεθισματα, υστερα ερχεται η εφορμογη μεσω καποια θεραπειας με ειδικο. Ολα ειναιαι συμπτωματα που μπορει να ταιριαζουν σε καποια κατηγορια του βιβλιου περι διαγνωσεων, το θεμα για εμας τους πασχοντες ειναι ανηκουμε σε καποια ομαδα? η να παρουμε την γνωση ωστε να μπορεσουμε να ειμαστε ελευθεροι απο ολα τα δεσμα που μας θελουν σε καποια κατηγορια? εκει αρχιζει για εμενα το τριπινγκ, οταν επιλεγεις εν γνωση πλεον.

Υπάρχει άραγε η ελεύθερη βουληση?
Η διαλεκτική μου μέθοδος -γράφει ο Μαρξ- δεν είναι μόνο διαφορετική από εκεί*νη του Χέγκελ, αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο της. Για τον Χέγκελ, η διαδικασία της νόησης –που με το όνομα “Ιδέα” το μετατρέπει σε αυθύπαρκτο υποκείμενο– είναι ο δημιουργός του πραγματικού κόσμου και ο πραγματικός κόσμος αποτελεί μονάχα την εξωτερική φαινομενική μορφή της ιδέας. Για εμένα αντίθετα, το ιδεατό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο υλικός κό*σμος όπως αντανακλάται στο ανθρώπινο μυαλό και μεταφράζεται σε μορφές σκέψης"

Το χουμε χασει εαυτε, γιατι με σαμποτασεις? γιατι δεν θελεις να ειμαι χαλαρη? γιατι θελεις πρωτα ολοι γυρω σου να ειναι καλα για να κανεις τα επομενα βηματα? γιατι νιωθεις αναφαλεια με την ευημερια?
γιατι τωρα που σε "καταλαβαινουν" οι ιδιοι ανθρωποι που σε πατουσαν χρονια, νιωθεις θλιψη? γιατι τα γλυκα τους λογια σου φερνουν δακρυα? γιατι δεν μπορεις να εμπιστευτεις την προθεση τους? Καπου διαβασα εαυτε, οτι το αγχος ειναι ο μηχανισμος του εαυτου για να καταλαγιασει την οργη, αφησε με εαυτε να καταλαβω την οργη σου? τι εχει ακριβως συμβει, για να μην εμπιστευεσαι ουτε εμενα? ξερω οτι σε εχω προδωσει, ξερω οτι θα ηθελες να ειμαι πιο δυνατη, αλλα το ξερεις οτι εσυ δε με αφηνεις πραγματικα?
τι κρυβεται στα δακρυα σου? γιατι δικα μου δεν ειναι, ερχονται σαν χειμαρρος χωρις να μπορω να σταματησω, προσπαθω να μη τα δειχνω απλως, τα κραττω ολα εκει στο λαιμο με βια αλλα οσο σου το γραφω τοσο ακουω την φωνη της: μη κλαις, γιατι κλαις? σταματα πια, γιατι μου το κανεις αυτοο??

μπορει να κλαις γιατι με λυπασαι.

τα λογια της χθες, δε με ακουμπησαν καθως μου ειπε : εισαι μεγαλη τωρα μπορεις να κανεις οτι θελεις, οπως θελεις χωρις να δινεις λογαριασμο? εχω συνδρομο εαυτεε μου, μπορω οντως να κανω οτι θελωω?
Οργηηηη, που σε αφηνει να κανεις οτι θελεις, αφου δεν εμαθες ποτε να θελεις, οτι ηθελες ηταν "λαθος", οτι εκανες ηταν λαθος, γιατι ρεεε πουστη μου να βγεις τοσο αγαπητο παιδι, γιατι πηρες την προσοχη απο ολους? γιατι ησουν τοσο αθωο και καλο? γιατι εισαι ακομα τοσο καλο? αλλα δεν θελω κιολας να σε καταπιεζω οταν θελεις να τα πει, οταν θελεις να βοηθησεις τους αλλους αλλα γιατιιιι? γιατι ακομα και τωρα σε μισουν????

https://www.youtube.com/watch?v=4r45...thPiafOfficiel
Οχι τίποτα
Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα
Ούτε το καλό που μου έγινε
Ούτε το κακό, όλα αυτά δεν έχουν σημασία για μένα
Οχι τίποτα
Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα
Πληρώνεται, παρασύρεται, ξεχνιέται
Δεν με ενδιαφέρει το παρελθόν
Με τις αναμνήσεις μου
Άνοιξα τη φωτιά
τις λύπες μου, τις απολαύσεις μου
Δεν τα χρειάζομαι πια
Σάρωσε τους έρωτες
Με τους τρέμουλους τους
Σκουπίστε για πάντα
Επιστρέφω στο μηδέν
Οχι τίποτα
Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα
Ούτε το καλό που μου έγινε
Ούτε το κακό, όλα αυτά δεν έχουν σημασία για μένα
Οχι τίποτα
Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα
Γιατί η ζωή μου, γιατί οι χαρές μου
Σήμερα, ξεκινά από εσάς

μια συμβουλη, γιατι εχουμε χασει την μπαλα
ΑΥΤΟΑΝΑΛΥΣΗ λεγεται, γιατι με αλληγορικους τροπους (που χρησιμοποιουν και οι ειδικοι) προσπαθει ο καθενας μεσα εδω να βρει τα αποκρυφα του.
ελπιζω να μην παιρνετε αυτολεξη οτι γραφω, καθως θα μπορουσα να μαι απλα φαντασιωπληκτη-ος και να μου αρεζε να γραφω ιστοριουλες.
Δε θα ξερετε ποτε αν ισχυει ή οχι.
\Παρε οτι βοηθαει εσενα και μην εθιζεστε με ενα μελος(φανταστικους χαρακτηρες) που δεν ξερεις αν υπαρχει καν.
αν νιωθεις θιγμενος ειναι προβλημα σου.

Ο Alfred Adler, ιδρυτής της Ατομικής ψυχολογίας, ορίζει τις πρώιμες παιδικές αναμνήσεις ως «πρωτότυπα τρόπου ζωής», υπό την έννοια ότι παρουσιάζουν, εκτός από τον πρωταρχικό σκοπό του ατόμου, τα χαρακτηριστικά που μας συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Σύμφωνα με τον Pagani ( ο οποίος θεωρείται από τους μεγαλύτερους μελετητές του Adler)
Για να αποκτήσει ο θεραπευτής περισσότερες πληροφορίες για τον τρόπο ζωής του ασθενούς, είναι απαραίτητο να προχωρήσει διαδοχικά στη διερεύνηση των πρώιμων αναμνήσεων της παιδικής ηλικίας, μια τεχνική που, αν χρησιμοποιηθεί σωστά, καθιστά μια πραγματική προβολική δοκιμασία.

ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ, ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ