Πόση ενσυναίσθηση πια;;;

Καλησπέρα σας. Διανύω μια περίοδο έντονων αλλαγών, ξαφνικών κυρίως και ενώ πίστευα πως κάποια θέματα είχαν ξεκαθαρίσει μέσα μου έρχεται μια στιγμή και να ξανά μπροστά μου.
Ταλαιπωρούμαι 3 μέρες τώρα με πιάσιμο στην πλάτη και τον αυχένα. Σχεδόν σε όλη τη πλάτη. Από το Σάββατο σχεδόν που έκανα το λάθος και έφαγα ένα πικάντικο φαγητό (ήξερα ότι θα με πείραζε) είχα έντονη δυσπεψία και καούρες πολλές. Πόνος στο στομάχι μεγάλος. Με λιτή διατροφή το περιόρισα κάπως. Και ξεκινάει το πιάσιμο στη πλάτη. Ένας πόνος σε όλη τη πλάτη. Και λέω «καρδιά, αυτό ήταν, ήρθε το τέλος μου». Το εκλογικεύω. Λεω στον εαυτό μου «40 χρονών είσαι, δεν πεθαίνουν έτσι οι άνθρωποι». Και την ώρα που ηρεμώ μαθαίνω για έναν άνθρωπο εδώ δίπλα που είχε πόνο στη μέση και στη πλάτη και ξαφνικά τέλος, πάρτον κάτω τον άνθρωπο, έμφραγμα. Και για ακόμη μια φορά ταυτίστηκα. Και είναι τόσο μεγάλη η ταύτιση που νομίζω πως η επόμενη θα είμαι εγώ. Ας με χαστουκίσει κάποιος επιτέλους!! Νόμιζα πως τα είχα ξεπεράσει όλα αυτά. Πως μπορώ να επανέλθω; Να κάνω επανεκκίνηση θέλω! 2 χρόνια κάνω ψυχοθεραπεία, πως μπορει να ξαναγυρίζει πίσω το μυαλό στα ίδια και στα ίδια;;;

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Καλησπέρα σας. Διανύω μια περίοδο έντονων αλλαγών, ξαφνικών κυρίως και ενώ πίστευα πως κάποια θέματα είχαν ξεκαθαρίσει μέσα μου έρχεται μια στιγμή και να ξανά μπροστά μου.
Ταλαιπωρούμαι 3 μέρες τώρα με πιάσιμο στην πλάτη και τον αυχένα. Σχεδόν σε όλη τη πλάτη. Από το Σάββατο σχεδόν που έκανα το λάθος και έφαγα ένα πικάντικο φαγητό (ήξερα ότι θα με πείραζε) είχα έντονη δυσπεψία και καούρες πολλές. Πόνος στο στομάχι μεγάλος. Με λιτή διατροφή το περιόρισα κάπως. Και ξεκινάει το πιάσιμο στη πλάτη. Ένας πόνος σε όλη τη πλάτη. Και λέω «καρδιά, αυτό ήταν, ήρθε το τέλος μου». Το εκλογικεύω. Λεω στον εαυτό μου «40 χρονών είσαι, δεν πεθαίνουν έτσι οι άνθρωποι». Και την ώρα που ηρεμώ μαθαίνω για έναν άνθρωπο εδώ δίπλα που είχε πόνο στη μέση και στη πλάτη και ξαφνικά τέλος, πάρτον κάτω τον άνθρωπο, έμφραγμα. Και για ακόμη μια φορά ταυτίστηκα. Και είναι τόσο μεγάλη η ταύτιση που νομίζω πως η επόμενη θα είμαι εγώ. Ας με χαστουκίσει κάποιος επιτέλους!! Νόμιζα πως τα είχα ξεπεράσει όλα αυτά. Πως μπορώ να επανέλθω; Να κάνω επανεκκίνηση θέλω! 2 χρόνια κάνω ψυχοθεραπεία, πως μπορει να ξαναγυρίζει πίσω το μυαλό στα ίδια και στα ίδια;;;

---

μηπως αυτες τις 3 μερες που το ανελυες να πηγαινες σε καποιον γιατρο? Απο καουρα τωρα να φτασει να γινει πονος στη πλατη παραλογο μου φαινεται αλλα δεν μπορω να γνωριζω καπως δεν ειμαι γιατρος
Αμα ειναι να αρχισουν να ταυτιζομαστε εχει ο κοσμος μπολικα προβληματα θα βρεις για τα παντα να αγχωθεις
Απο την αλλη μπορει να αρχιζει η εμμηνοπαυση και να εχεις ψυχοσωματικα λογω ορμονων, πανε να δεις τι εχεις.
Δεν ειναι το μυαλο σου στη προκειμενη αλλα το σωμα σου που σου λεει οτι κατι δε παει καλα οποτε λογικο και επομενο το μυαλο να κανεις σεναρια. Δε γυρισες στα παλια. Στα παλια θα γυριζες αν ερχιζες να φοβασαι μην πεθανεις ακομα και στο ισωμα.

πιστευω οτι ειναι ψυχοσωματικα . να μιλησεις με τον ψυχοθεραπευτη σου . τι διαγνωση εχεις ?

Τι να σου πω; Διάγνωση δεν ξέρω. 2 χρόνια κάνω και νιώθω άλλος άνθρωπος. Λες κ έφυγαν από πάνω μου 100 κιλά.

να το θεσω τοτε διαφορετικα . ποιοι λογοι σε οδηγησαν να ξεκινησεις ψυχοθεραπεια ?

μηπως φορας πολυ συχνα τακουνια? οστεοπορωση ή αρθριτιδα?

Ο πάτος που είχα πιασει. Δεν ελεγα ποτε οχι. Ημουν παντα αυτη που θα ετρεχε για ολους. Μεχρι που αρχισαν οι ταχυπαλμιες, το ζορισμα, οι γιατροί, οι εξετασεις καθε λιγο κ λιγακι. Ένα αγχος υγειας αδιανοητο! Ειπα στοπ σε ολα κ ξεκίνησα εντατικα. Και εχουν φυγει πολλα απο μεσα μου. Εχω πια αυτοπεποιθηση γνωριζοντας πως εχω δρομο ακομη. Και να που ενας πονος με γυριζει πισω στον παλιο μου εαυτό. Πιάνω τους ωμους μου και νιώθω το πιάσιμο κ ενώ δειχνει ενα πιάσιμο με τα ολα του, εγω εκεί, το χαβά μου.

Quote:

---

Originally Posted by biscochicco

μηπως φορας πολυ συχνα τακουνια? οστεοπορωση ή αρθριτιδα?

---

Το αντίθετο! Δεν φορεσα ούτε στο γάμο μου.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Ο πάτος που είχα πιασει. Δεν ελεγα ποτε οχι. Ημουν παντα αυτη που θα ετρεχε για ολους. Μεχρι που αρχισαν οι ταχυπαλμιες, το ζορισμα, οι γιατροί, οι εξετασεις καθε λιγο κ λιγακι. Ένα αγχος υγειας αδιανοητο! Ειπα στοπ σε ολα κ ξεκίνησα εντατικα. Και εχουν φυγει πολλα απο μεσα μου. Εχω πια αυτοπεποιθηση γνωριζοντας πως εχω δρομο ακομη. Και να που ενας πονος με γυριζει πισω στον παλιο μου εαυτό. Πιάνω τους ωμους μου και νιώθω το πιάσιμο κ ενώ δειχνει ενα πιάσιμο με τα ολα του, εγω εκεί, το χαβά μου.

---

οκ . πολυ θετικα ολα αυτα που γραφεις . καπου καπου ξαναβγαινουν στην επιφανεια << τα ζορισματα >> . μην χανεις την αυτοπεποιθηση σου , δεν θα γυρισεις πισω . να ηρεμησεις και ειναι κατι παρωδικο . αν αισθανθεις κλιμακωτα περιεργα μπορεις να ξαναμιλησεις με τον ειδικο . εχεις δυνατο το αισθημα της εν-συναισθησης και αυτο πολλες φορες μας καταβαλει ψυχικα αν δεν ειμαστε δυνατοι ψυχικα

Ρε παιδιά ας μην κάνουμε διαγνώσεις/εκτιμήσεις κ αγχώνουμε περισσότερο τη Dora. Μου έχει τύχει από καούρες να πονάει η πλάτη μου κ να έχω δύσπνοια. Και για εμμηνόπαυση χλωμό το κόβω γιατί εισαι νεότατη. Αν υποχώρησαν τα συμπτώματα με τη διατροφή οπως λες, το στομάχι θα ήταν.

Quote:

---

Originally Posted by Renia

Ρε παιδιά ας μην κάνουμε διαγνώσεις/εκτιμήσεις κ αγχώνουμε περισσότερο τη Dora. Μου έχει τύχει από καούρες να πονάει η πλάτη μου κ να έχω δύσπνοια. Και για εμμηνόπαυση χλωμό το κόβω γιατί εισαι νεότατη. Αν υποχώρησαν τα συμπτώματα με τη διατροφή οπως λες, το στομάχι θα ήταν.

---

ok, συγγνωμη. εγω απλα ηθελα να της αποβαλλω την σκεψη οτι εχεις ξανα γυρισει στα παλια. :) παρολαυτα μια επισκεψη σε παθολογο δεν θα πειραζε.

το να κοιτας συνεχεια την υγεια σου και να ανησυχεις για αυτην λεγεται υποχονδριαση.το χω και γω απλα πρεπει καποια στιγμη να συμφιλιωθεις με την ιδεα οτι ειμαστε περαστικοι στον πλανητη γη.οσο και να κοιταζομαστε ή δεν κοιταζομαστε αν ειναι να ελθει το μοιραιο θα ερθει.και πολλες φορες λενε οτι αυτοι που φοβουνται το θανατο γιατι ετσι συμβαινει οταν φοβασαι τις αρρωστιες φοβασαι στην ουσια τον θανατο.τεσπα για να μην μακρυγορω αυτοι που το φοβουνται συνεχεια φευγουν τελευταιοι απο αυτους που εχουν αγνοια και δεν το σκεφτονται καθολου το τελος τους.ειναι διαπιστωμενο.ενα παραδειγμα που μπορω να σου αναφερω ειναι οτι αρκετοι νεαροι χωρις κρανος κανουν σουζες με τις μηχανες και με μεγαλη ταχυτητα με συνεπεια να χανουν πολυ ευκολα την ζωη τους .ενω ενας που φοβαται πολυ με την υγεια του και του εχει γινει εμμονη δεν θα εκανε το ριψοκινδυνο πραγμα των νεαρων που ανεφερα.ενα παραδειγμα ειναι αυτο.υπαρχουν απειρα σαν αυτο το παραδειγμα.

οπως και γω χεζομαι τον θανατο και τις αρρωστιες οχι γιατι φοβαμαι την ανυπαρξια γιατι ειμαι σιγουρος οτι υπαρχει αλλη ζωη αλλα φοβαμαι μην δεν παω καλα στην αλλη ζωη και καταληξω να υποφερω στην αιωνιοτητα.αυτο ειναι που φοβαμαι παρα πολυ.προσπαθω να μην βλαπτω τον διπλανο μου αλλα δεν μπορω να τηρησω νηστειες πραγμα βασικο και επισης τα σαρκικα αμαρτηματα ακομα δικαιολογειται γιατι ειμαι κατω των 40 ετων δεν ειμαι πορνογερος αλλα δεν ξερεις ποτε θα σου ερθει η ωρα

αυτο για την μεση μπορει να μην καθεσαι σωστα στο υπολογιστη στην δουλεια σου ή να σε φυσηξε κανενα αερακι και να πιαστηκες.το εμφραγμα οταν δεν εχεις διαβητη δινει πολυ δυνατο πονο στην καρδια στα χερια και στο σαγωνι αλλα ο πονος στην καρδια ειναι τοσο εντονος που σου κοβεται η αναπνοη και ιδρωνεις.δεν ειναι ενα πιασιμο στην μεση.και για να σου φυγει η ιδεα πηγαινε σε εναν καρδιολογο.

να πας σε γιατρο να το δει να πει αυτος τι ειναι να νιωσεις ηρεμια οτι δε ειν κατι .

Μόνο αυτό θα σας πω. Όταν ξεκίνησα το θέμα και έγραψα αυτό που με απασχολούσε το διάβαζα ξανά και ξανά όπως κ τις απαντήσεις σας. Ο πόνος εξαφανίστηκε! Δεν ένιωθα το παραμικρό. Δεν είχε συνέχεια. Και εκεί κατάλαβα για ακόμη μια φορά πως έχασα μέρες και νύχτες από τη ζωή μου σκεφτόμενη το θάνατο μου, τον επικείμενο. Τόσος χρόνος χαμένος. Τα ζόρια μας ευθύνονται για όλα όσα περνάμε. Και δεν είναι λίγα. Όμως σκέφτηκα, θέλω να ζήσω ή να σκέφτομαι πότε και πως θα πεθάνω χωρίς τελικά να ζω ουσιαστικά αλλά φοβισμένα;;
Ελπίζω κάθε ζόρικη στιγμή μου να τη ζω με την τραγικότητα που της πρέπει αλλά και την ελπίδα ότι τίποτα δεν χάθηκε. Εδώ θα είμαστε να το εξακριβώσουμε παρέα!!

ολα θα παν καλα μην στεναχωριεσε φιλαρακι μου .

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Μόνο αυτό θα σας πω. Όταν ξεκίνησα το θέμα και έγραψα αυτό που με απασχολούσε το διάβαζα ξανά και ξανά όπως κ τις απαντήσεις σας. Ο πόνος εξαφανίστηκε! Δεν ένιωθα το παραμικρό. Δεν είχε συνέχεια. Και εκεί κατάλαβα για ακόμη μια φορά πως έχασα μέρες και νύχτες από τη ζωή μου σκεφτόμενη το θάνατο μου, τον επικείμενο. Τόσος χρόνος χαμένος. Τα ζόρια μας ευθύνονται για όλα όσα περνάμε. Και δεν είναι λίγα. Όμως σκέφτηκα, θέλω να ζήσω ή να σκέφτομαι πότε και πως θα πεθάνω χωρίς τελικά να ζω ουσιαστικά αλλά φοβισμένα;;
Ελπίζω κάθε ζόρικη στιγμή μου να τη ζω με την τραγικότητα που της πρέπει αλλά και την ελπίδα ότι τίποτα δεν χάθηκε. Εδώ θα είμαστε να το εξακριβώσουμε παρέα!!

---

Πραγματικα χαιρομαι που εισαι καλυτεραα.. <3 Να ανησυχουμε χωρις να σταματαμε να ζουμε :)