Ένα ερώτημα που θα θελα να μάθαινα απαντήσεις.
Η δική μου εμπειρία λέει πως άμα δεν έχεις ανθρώπους δίπλα σου να σε καθοδηγούν, να σου συμπαρίστανται και να σε βοηθούν, δεν θα ξερεις πως να χειριστείς προκλήσεις της ζωής, θα καταβάλλεις κόπο πέραν του αναγκαίου, θα πελαγοδρομείς, θα έχεις συχνά αποτυχίες, θα απογοητεύεσαι, στο τέλος θα βρίσκεσαι σε καταστάσεις κατώτερες της προσπάθειας που κατέβαλες.
Καμία καθοδήγηση. Όλα στον αυτόματο μέχρι που τελείωσα το σχολείο. Ούτε στις σπουδές ούτε ψυχολογικά. Γι αυτό και τώρα προσπαθώ να μαζέψω τα σπασμένα. Μια ίωση έπαθα και καταρρέω ψυχολογικά. Πολύ απλά δεν είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου. Ένας πληγωμένος άνθρωπος που παίρνει αντικαταθλιπτική αγωγή και βλέπει την ψυχίατρό του και έχει ένα ταλέντο από το οποίο έχει πάρει μεγάλη αυτοεκτίμηση. Αλλά είμαι αποφασισμένος να γίνω εντελώς καλά συνεχίζοντας την ψυχοθεραπεία μου να σταθώ στα πόδια μου γερά και να δυναμώσω τον γάμο μου. Εννοείται παιδιά δεν έχω. Να σπουδάσω ίσως σε ΑΕΙ και να έχω μια καλή δουλειά. Αν είχαμε καθοδήγηση από μικροί δεν θα ήμασταν τώρα σε αυτό το φόρουμ να κλαίμε την μοίρα μας.
Πάνω σ αυτό είναι που ψάχνω απαντήσεις, μάλλον ομοιοπαθείς.Quote:
Originally Posted by ThelwNaEimaiKala
Αρχικά καταχωρημένο από ThelwNaEimaiKala Εμφάνιση ΜηνύματοςQuote:
Originally Posted by ioannis2
Αν είχαμε καθοδήγηση από μικροί δεν θα ήμασταν τώρα σε αυτό το φόρουμ να κλαίμε την μοίρα μας.
*1000
Βλέπω άτομα που παρότι είχαν σε μη ικανονοποιητικό βαθμό για να προχωρήσουν στη ζωή τους πλάτες και καθοδήγηση, ωστόσο μεγάλωσαν σε ένα άριστο από ψυχολογικής πλευράς περιβάλλον το οποίο τους όπλισε με το χαρακτήρα και την αυτοπεποίθηση /αυτοεκτίμηση που χρειάζονταν για να πραγματώσουν στόχους, και το κατόρθωσαν και δη σε νεαρή ηλικία. Τώρα που λέω ότι είμαι σε καλύτερη κατασταση εν σχέση με παλιά θα πρέπει να ανταγωνιστώ όλους αυτούς τους έως και 15+ χρόνια νεώτερους μου είτε για καλύτερη δουλειά είτε για γκόμενα. Καλάν αυτοί που ναι κιόλας στην ηλικία μου έχουν ήδη προχωρήσει τη ζωή τους όσο εγώ πάλευα με τα ψυχολογικά μου και τις αποτυχίες λόγω αυτών των προβλημάτων και της έλλειψης καθοδήγησης -στήριξης.
Ενα παιδι δεν χρειαζεται καθωδηγηση, αλλα σωστα παραδειγματα. Οσο και να λες σε ενα παιδι να μην καπνιζει για παραδειγμα, αν εσυ δεν βγαζεις το τσιγαρο απο το στωμα σου τα λογια σου δεν εχουν καμια αξια.
εγω ειχα συνεχεια κι μου κανουν μπουλινκ απο παντου για να εχω ψυχολογικα . :(
Εγώ δε θέλω να κλαίω τη μοίρα μου. Θέλω να είμαι χαρούμενη με αυτά που μου αρέσουν,
αυτούς που είναι δικοί μου, κοντινοί μου δηλαδή, τακίμια μου, και δε θέλω να πολυσκέφτομαι το παρελθόν.
Δεν κερδίζω τίποτε με το να το κάνω, αντίθετα, χάνω το σήμερά μου, και με απομακρύνει απ' αυτό όταν
κοιτάω πίσω. Θεωρώ ότι η κακοποίηση, η παραμέληση και η έλλειψη αποδοχής δε θα έπρεπε να τη βλέπουμε
σαν ένα αξεπέραστο εμπόδιο. Γιατί δεν είναι αυτός ο τρόπος να γιατρέψουμε. Μην ξύνεις μια πληγή που θες
να επουλωθεί, τόσο απλά. Ζήσε στο τώρα. Δεν είσαι αυτός που ήσουν τότε. Ο χρόνος περνάει, ο χρόνος σου δίνει
εμπειρίες, γνώση, και μην αρνιέσαι να τα δεχτείς με την προσκόλληση στο τραύμα.
Δε λέω πως δεν το έχεις, και δεν παραγνωρίζω την εμπειρία σου. Αλλά δεν είσαι ένα πράγμα, είσαι πολλά.
Άρα δεν είσαι ούτε μόνο το αποτέλεσμα της έλλειψης, ούτε της παραμέλησης, ούτε της κακοποίησης μόνο.
Ναι, αυτά πιθανόν να σε έχουν κάνει άνθρωπο με ιδιαιτερότητες, όχι όμως και να μας ταμπελώνουμε οι ίδιοι ρε συ.
Σωστό! Το παιδί απλά αντιγράφει. Κατά την άποψη μου όμως υπάρχει μέσα στο κάθε παιδί, στον κάθε άνθρωπο δλδ που έρχεται στον κόσμο, ένας πυρήνας χαρακτήρα τον οποίο πιστεύω φέρει εσαεί στη ζωή του, κι άρα δεν μπορεί να αντιγράψει οτιδήποτε. Αν είναι πχ ντροπαλό δεν θα αρχίσει να δέρνει τους συμμαθητές του ή αν το IQ του δεν τον βοηθάει στο διάβασμα και στην κατανόηση του γραπτού δεν θα διαβάζει και γραφει όπως ολημερίς κάνει ο πατέρας του.Quote:
Originally Posted by axl100
Η καθοδήγηση που σου δωσαν προφανώς δεν σε βοηθούσε στο θέμα αντιμεπώπιση του μπούλιγκ παρότι μπορεί να ταν το ότι καλύτερο σε όλα τ αλλα.Quote:
Originally Posted by asperger39
Συμφωνώ. Αλλά ακόμα κι αν ξεγράψεις πλήρως το παρελθόν τα συναισθήματα και ο διαστρεβλωμένος τρόπος σκέψης ως το αποτέλεσμα των άσχημων εμπειριών μένει. Άρα ακόμα κι αν λες ότι γύρισες πλάτη στο παρελθόν μπορεί η ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται και στο σήμερα με άλλα πρόσωπα, άλλους χώρους, άλλα είδη συμπεριφορας που κατ ουσίαν δεν είναι τίποτα άλλο παρά "κακοποίηση, η παραμέληση και η έλλειψη αποδοχής". Κι αυτά τα νέα μας χαλάνε την ευτυχία που έχουμε. Όπως είπε κι ένας καθηγητής "θα πρέπει να γδαρεί ο νους", ν αλλάξει δηλ άρδην ο τρόπος μας αντιμετώπισης αρνητικών καταστάσεων ώστε να μην βιώσουμε επαναλήψεις.Quote:
Originally Posted by WildHoney
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ…
Αφιερωμένο.
Γράφω κι εγώ ποιήματα, μην ανησυχείς...
Δεν είναι δικό μου. Είναι του Ντίνου Χριστιανόπουλου.
Όχι Γιάννη, δε μας τη χαλάνε. Αυτό προσπαθούσα να σου πω, ότι δε μας ορίζουν τα βιώματά μας.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Εγώ τουλάχιστον δυστυχισμένη δεν είμαι, ούτε πενθώ για τις αδικίες, ούτε θέλω να γδάρω κανένα νου.
Αυτός ο καθηγητής να γδάρει το δικό του νου, τι βλακείες λένε ρε φίλε μερικοί ειδικοί.
Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να πιστέψεις ότι αξίζεις και μπορείς την ευτυχία, παρόλο το παρελθόν σου.
Επίσης, αν ξεκινάς σκεφτόμενος ότι πρέπει "ν'ανταγωνιστείς" άλλους για κάθε σου επιθυμία,
τότε σε βάζεις σε διαδρομές ήττας εκ προοιμίου. Δε χρειάζεται ν' ανταγωνιστείς κανέναν.
Να ξεφύγεις από την ηττοπάθεια και το δράμα πρέπει κατά την άποψή μου.
Αυτό που λέει ανώτερος κ κατώτερος δεν υπάρχει είναι το κόμπλεξ σαν τρόπος σκέψης
Για να πω την δική μου ιστορία, όχι εγώ δεν είχα πλάτες ούτε στηρίγματα στην παιδική και εφηβική μου ηλικία. Ήμουν εντελώς ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω. Δεν μου ζητούσαν ποτέ λογαριασμό, εγώ τους έλεγα ό,τι ήθελα και η απάντηση ήταν ''εντάξει''. Αν είχα κάποιο πρόβλημα και το μοιραζόμουν η ανταπόκριση ήταν σιωπή. Μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω, να πάω όπου θέλω, να κάνω παρέα με όποιον θέλω, να γυρίζω ό,τι ώρα θέλω αλλά αυτή η ελευθερία αντί να με χαροποιεί με στεναχωρούσε πάρα πολύ διότι έβλεπα τους συμμαθητές μου που τους έπαιρναν τηλ. συνέχεια οι γονείς τους επειδή ενδιαφέρονταν ενώ την δική μου ελευθερία την ένιωθα σαν αδιαφορία. Και ίσως ήταν αδιαφορία. Βέβαια η μητέρα μου πάντα ήταν πιο ελεύθερη το ίδιο και ο πατέρας μου αλλά χρειαζόμουν έναν χειρισμό από μέρος τους για να νιώσω ότι κάποιος υπάρχει στην ζωή μου που με καθοδηγεί. Αυτό δεν το ένιωσα ποτέ. Ήταν επιζήμιο γιατί ένιωθα πάντα μόνη, όλα έπρεπε να τα κάνω μόνη, μόνη έπρεπε να βρω την άκρη μου δεν μπορούσα να βασιστώ σε αυτούς αφού δεν μου έδιναν ποτέ συμβουλές για τίποτε. Μεγάλωσα μόνη σχεδόν αλλά αυτό μου δημιούργησε άπειρα ψυχολογικά ιδιαίτερα σε νεαρή ηλικία και πέρασαν 15 χρόνια μέχρι να βρω τον εαυτό μου. Δεν το θεωρώ αργά. Αλλά χαίρομαι που μετά από τόση δυστυχία τελικά βρήκα την άκρη μου. Θεωρώ πως χωρίς οικογένεια δεν πας πουθενά εύκολα.
Τα προσωπικά σου χαρλευ είναι δικά σου από τα 12 μέχρι τα 100 κανένας δεν πρέπει να ανακατεύεται εφόσον είσαι καλά κ υγιής εφόσον βγαίνεις από το σπίτι είσαι υπεύθυνη τι κάνεις κ τι δεν κάνεις ο πατέρας σου πιστεύει στην ελευθερία γτ έτσι μεγάλωσε κι αυτοσ ελευθερία κ ισότητα τα άλλα όλα είναι θέατρο κι εγώ δεν είμαι καλός ηθοποιός