Ψυχωση σημερα

Καλησπέρα στην παρέα.Εχοντας περάσει από τρία ψυχωσικα επεισόδια το τελευταίο πριν 2 χρόνια έχω να πω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή.Εχοντας καθαρίσει από φωνές καχυποψίες και ότι άλλο περικλείει την αρρώστια αυτή παλεύω καθημερινά με τον Γολγοθά της ψυχωσικης κατάθλιψης πλέον και τα κουτσοκαταφερνω.Αν κάτι που μου έμαθε η ψυχωση είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος για να σκέφτομαι το παρελθόν πάρα μόνο χρόνος και δράση και αγώνα για να καλυτερέψω τη ζωή μου σήμερα όσο καλύτερα μπορώ και να βρω μια γαλήνη μέσα μου.Δεν είναι εύκολο για εμάς που περάσαμε από αυτό το σοκ να πατήσουμε ξανά γερά στη γη αλλά πιστεύω και όχι ακατόρθωτο.Εσεις πως ειστε;Με τα χρονια βρήκατε τα πατηματα σας;

Μπράβο, που τα καταφέρνεις.
Γενικότερα η ζωή είναι μια πάλη για εμάς που έχουμε ψυχολογικά προβλήματα, όπως καταθλιψεις , κρίσεις και οτιδήποτε έχει ο καθένας.

Φίλε μου εγώ από θέμα διάθεσης έχω επανέρθει στα φυσιολογικά μου . Από θέμα εργασίας ζορίζομαι. Μου φαίνεται τεράστιο βήμα. Κατά τα άλλα από ψύχωση έχει να με πιάσει ένα χρόνο τώρα. Τα χάπια μάλλον τα έχουμε πετύχει . Το μόνο κακό είναι ότι και να τα παίρνω άμα με πιάσει ψύχωση δεν σώζεται η κατάσταση. Εγώ είχα κόψει τα αντικαταθλιπτικά για ένα διάστημα αλλά δεν την πάλευα και του ζήτησα του γιατρού να μου γράψει πάλι.

Επίσης με 3 ψυχωσικά επεισόδια εδώ, το τελευταίο 1 χρόνο πρίν. Ακόμα ακούω φωνές μερικές φορές αλλά έχω αποφασίσει να αγνοώ οτιδήποτε δε μου προσφέρει κάτι θετικό στην πραγματική ζωή μου και προχωράω. Δεν είναι ο πιο εύκολος δρόμος αλλά νομίζω πως τα καταφέρνω αρκετά καλά. Ελπίζω να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο η κατάσταση.

απο την ασθενεια παω καλα βασικα μια κριση ειχα 12 χρονια τωρα, βεβαια ποτε δεν εκοψα τα φαρμακα το προβλημα μου ειναι εργασιακο εχω καταφερει και εχω εργαστει σε καποιες δουλειες αλλα σε καποιες αλλες εχω αποτυχει.

Γεια σας. Πρόσφατα πέθανε η μητέρα μου και όταν πήγα σε ψυχίατρο να μιλήσω για την κατάστασή της και του είπα λεπτομέρειες της συμπεριφοράς της και του έδειξα και φωτογραφίες, έκανε λόγο για ψύχωση. Μπορείτε, όσοι θέλετε και νοιώθετε άνετα, να μου μιλήσετε ως προς το πώς το βιώσατε όλο αυτό και τι «συμπτώματα» είχατε; Δεν ρωτάω επειδή αμφισβητώ τον ψυχίατρο. Και εγώ ήξερα ότι κάτι έχει αλλά δεν μπορούσα να του δώσω όνομα.

Εγώ προσωπικά σε κατάσταση ψύχωσης χάνω την επαφή με τη πραγματικότητα. Αρχίζω και ακούω, βλέπω, νιώθω, μυρίζω και γεύομαι πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν. Έχω δηλαδή ψευδαισθήσεις που οδηγούν πάντα σε αυταπάτες. Τη τελευταία φορά για παράδειγμα πήγα στο νοσοκομείο επειδή κατηργόρησα την αδερφή μου πως μπαίνει κρυφά στο σπίτι και βάζει και βγάζει πράγματα. Κάπως έτσι γίνεται πάντα για μένα, αρχίζεις και νομίζεις πως οι άλλοι θέλουν το κακό σου, πως είσαι άτρωτος/πολύ σημαντικός κλπ. κλπ.

Σε ευχαριστώ για την απάντηση. Με βοηθάει να καταλάβω περισσότερα. Εμένα η μητέρα μου ζούσε σαν άστεγη μέσα στο σπίτι μας τα τελευταία δέκα χρόνια, με σκισμένα ρούχα, δεν είχε δόντια, δεν πλενόταν, τα μαλλιά της είχαν γίνει τριών χρωμάτων και είχε εθιστεί στα ριάλιτι με τον εθισμό να πιάνει κόκκινο προς το τέλος της ζωής της που είχε φτιάξει κανάλι στο γιουτιούμπ (όχι κανάλι που ανέβαζε βίντεο αλλά λογαριασμό) και μιλούσε με ένα κάρο άτομα που τα θεωρούσε φίλους στα σχόλια και έπλαθε φανταστικές ιστορίες από το μυαλό της, έλεγε ότι είναι 29 χρονών και το ζούσε κανονικά. Και είχε εμμονή με έναν που είχε ψευδώνυμο Άλεξ και της φαινόταν ότι αυτός ο Άλεξ χρησιμοποιεί τέλεια τον λόγο (εγώ είδα σχόλιά του και ούτε καν) και πήγαινε και έψαχνε σε όλες τις σχολές φιλολογίας στο διαδίκτυο καθηγητές με το όνομα Αλέξανδρος και μια μέρα μου δείχνει έναν κύριο στη σελίδα ενός ΑΕΙ και μου λέει «να, με αυτόν μιλάω» και εκείνη την ημέρα πραγματικά πείστηκα ότι τα έχασε. Δεν την έλεγες όμως περίεργη γενικά, δηλαδή, ποτέ δεν άκουσε φωνές, ποτέ δεν πίστεψε ότι κάποιος θέλει το κακό της, ποτέ δεν επιχείρησε να κάνει ευθέως κακό στον εαυτό της, πχ να αυτοτραυματιστεί. Ο ψυχίατρος μου είπε ότι αυτό είναι ψύχωση όμως. Αυτό που έπαθε. Επίσης, είχε ένα τετράδιο και έγραφε τα σχόλια που θα έγραφε στο γιουτιούμπ στους φανταστικούς της φίλους για να μην τα ξεχάσει και τα αντέγραφε μετά από το χαρτί στο κινητό. Παράλληλα, μου έλεγε άλλα ντι άλλων πολλές φορές πχ «εγώ σήμερα έκανα δουλειές που ούτε ένας τριαντάρης δεν κάνει» και της λέω τι και μου λέει έβαλα πλυντήριο πιάτων. Ή της έκανα μια απλή ερώτηση πχ. αν υπάρχουν πλυμένες κάλτσες και άρχιζε να ουρλιάζει λέγοντάς μου ότι προσπαθώ να την αναγκάσω να σηκωθεί εκείνη την ώρα και ότι προσπαθώ να δημιουργήσω καυγά.

Μόλις πέθανε, μπήκα στο γιουτιουμπ της και είδα στο ιστορικό ότι κάθε μέρα ήταν πάνω από καψουροτράγουδα και έγραφε απονενοημένα σχόλια αφιερωμένα στον Αλεξ, τύπου είσαι ο άντρας της ζωής μου, σε αγαπώ αστεράκι μου και κάτι τέτοια.

Διάβασα πολλά άρθρα για τις ψυχώσεις όταν μου το είπε αυτό ο ψυχίατρος και όλα μιλούσαν για μανίες καταδίωξης, ψευδαισθήσεις, φωνές και επειδή από ότι γνωρίζω δεν είχε τέτοια η μάνα μου αναρωτήθηκα μήπως αυτό που είχε δεν ήταν ψύχωση αλλά πχ κατάθλιψη σε συνδυασμό με κάποια άλλη διαταραχή ή ψυχική ασθένεια. Ίσως να ρωτήσω και κάποιον άλλον ψυχίατρο στην πορεία.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη, εκεί που λέω δεν την έλεγες περίεργη, δεν εννοώ ότι όσοι ακούν φωνές και έχουν ψυχωσικά επεισόδια είναι περίεργοι, εννοώ ότι δεν είχε μια περίεργη συμπεριφορά στην πραγματική ζωή, ο πατέρας μου, ο θείος μου, οι ξαδέρφες της που της μιλούσαν στο τηλέφωνο δεν καταλάβαιναν τίποτα απολύτως, μιλούσε πάντα πολύ λογικά και μετρημένα.

Δεν έχει νόημα πλέον να ψάχνεις να δεις τι είχε η μάνα σου. Κοίτα μπροστά. Σε νιώθω γιατί έχω χάσει και εγώ τον πατέρα μου .Από θέμα ψύχωσης δεν είναι το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο.Χάνεις επαφή με την πραγματικότητα και λες βλακείες.

Μπορεί να είχε κάποια ήπια μορφή ψύχωσης ή και να ακουγε φωνές απλά ποτέ να μην ήταν εμφανές.Σε οποιαδήποτε περίπτωση θα συμφωνήσω πως το καλύτερο είναι να κοιτάξεις μπροστά :)

Στους περισσοτερους ψυχωσικούς ασθενείς υπάρχει συννοσηρότητα κατάθλιψης λόγω της απόσυρσης/παραίτησης.

Τony και PreCosmos, ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Συμφωνώ στο ότι οι άνθρωποι γενικά πρέπει να κοιτάμε μπροστά, παρόλα αυτά, δεν είμαστε ρομπότ, δεν μπορούμε να πούμε «κοιτάω μπροστά» και να πατήσουμε ένα μαγικό κουμπί και να μην μας νοιάζει καθόλου το τι είχε ένας γονιός που πέθανε, που τον αγαπούσαμε, που μας σημάδεψε. Μπορεί κάποιος και μπροστά να κοιτάει και πάλι να ενδιαφέρεται να μάθει τι είχε ο γονιός του, δεν αναιρεί το ένα το άλλο.

Yoco Choco, ναι, έχεις δίκιο. Υπήρχε πλήρης απόσυρση και παραίτηση.

Quote:

---

Originally Posted by Sunflower98

Σε ευχαριστώ για την απάντηση. Με βοηθάει να καταλάβω περισσότερα. Εμένα η μητέρα μου ζούσε σαν άστεγη μέσα στο σπίτι μας τα τελευταία δέκα χρόνια, με σκισμένα ρούχα, δεν είχε δόντια, δεν πλενόταν, τα μαλλιά της είχαν γίνει τριών χρωμάτων και είχε εθιστεί στα ριάλιτι με τον εθισμό να πιάνει κόκκινο προς το τέλος της ζωής της που είχε φτιάξει κανάλι στο γιουτιούμπ (όχι κανάλι που ανέβαζε βίντεο αλλά λογαριασμό) και μιλούσε με ένα κάρο άτομα που τα θεωρούσε φίλους στα σχόλια και έπλαθε φανταστικές ιστορίες από το μυαλό της, έλεγε ότι είναι 29 χρονών και το ζούσε κανονικά. Και είχε εμμονή με έναν που είχε ψευδώνυμο Άλεξ και της φαινόταν ότι αυτός ο Άλεξ χρησιμοποιεί τέλεια τον λόγο (εγώ είδα σχόλιά του και ούτε καν) και πήγαινε και έψαχνε σε όλες τις σχολές φιλολογίας στο διαδίκτυο καθηγητές με το όνομα Αλέξανδρος και μια μέρα μου δείχνει έναν κύριο στη σελίδα ενός ΑΕΙ και μου λέει «να, με αυτόν μιλάω» και εκείνη την ημέρα πραγματικά πείστηκα ότι τα έχασε. Δεν την έλεγες όμως περίεργη γενικά, δηλαδή, ποτέ δεν άκουσε φωνές, ποτέ δεν πίστεψε ότι κάποιος θέλει το κακό της, ποτέ δεν επιχείρησε να κάνει ευθέως κακό στον εαυτό της, πχ να αυτοτραυματιστεί. Ο ψυχίατρος μου είπε ότι αυτό είναι ψύχωση όμως. Αυτό που έπαθε. Επίσης, είχε ένα τετράδιο και έγραφε τα σχόλια που θα έγραφε στο γιουτιούμπ στους φανταστικούς της φίλους για να μην τα ξεχάσει και τα αντέγραφε μετά από το χαρτί στο κινητό. Παράλληλα, μου έλεγε άλλα ντι άλλων πολλές φορές πχ «εγώ σήμερα έκανα δουλειές που ούτε ένας τριαντάρης δεν κάνει» και της λέω τι και μου λέει έβαλα πλυντήριο πιάτων. Ή της έκανα μια απλή ερώτηση πχ. αν υπάρχουν πλυμένες κάλτσες και άρχιζε να ουρλιάζει λέγοντάς μου ότι προσπαθώ να την αναγκάσω να σηκωθεί εκείνη την ώρα και ότι προσπαθώ να δημιουργήσω καυγά.

Μόλις πέθανε, μπήκα στο γιουτιουμπ της και είδα στο ιστορικό ότι κάθε μέρα ήταν πάνω από καψουροτράγουδα και έγραφε απονενοημένα σχόλια αφιερωμένα στον Αλεξ, τύπου είσαι ο άντρας της ζωής μου, σε αγαπώ αστεράκι μου και κάτι τέτοια.

Διάβασα πολλά άρθρα για τις ψυχώσεις όταν μου το είπε αυτό ο ψυχίατρος και όλα μιλούσαν για μανίες καταδίωξης, ψευδαισθήσεις, φωνές και επειδή από ότι γνωρίζω δεν είχε τέτοια η μάνα μου αναρωτήθηκα μήπως αυτό που είχε δεν ήταν ψύχωση αλλά πχ κατάθλιψη σε συνδυασμό με κάποια άλλη διαταραχή ή ψυχική ασθένεια. Ίσως να ρωτήσω και κάποιον άλλον ψυχίατρο στην πορεία.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη, εκεί που λέω δεν την έλεγες περίεργη, δεν εννοώ ότι όσοι ακούν φωνές και έχουν ψυχωσικά επεισόδια είναι περίεργοι, εννοώ ότι δεν είχε μια περίεργη συμπεριφορά στην πραγματική ζωή, ο πατέρας μου, ο θείος μου, οι ξαδέρφες της που της μιλούσαν στο τηλέφωνο δεν καταλάβαιναν τίποτα απολύτως, μιλούσε πάντα πολύ λογικά και μετρημένα.

---

καλημερα.
κι εγω εχω την αισθηση οτι οι απαντησεις, ανακουφιζουν....
κι εγω αναρωτιεμαι για διαφορα πραγματα σχετικα με την μητερα μου. οχι για ψυχωση, αλλα προσπαθω να θυμηθω αν καποιες συμπεριφορες τις ειχε παντα και δεν το συνειδητοποιουσα, ή ηταν των τελευταιων χρονων, αν ηταν καποια δειγματα αρχης ανοιας ή ηταν χαρακτηρας, και διαφορα τετοια..
τις απαντησεις δεν τις εχω βρει ολες, μερικες εχω βρει ομως μετα απο σκεψη, συζητωντας καμια φορα και με την αδερφη μου που ειναι η μονη που μπορει να με καταλαβει σε αυτο το θεμα.

σε τι ηλικια πεθανε η μητερα σου και απο ποια αιτία;
λες οτι αυτα τα παρουσιασε τα τελευταια 10 χρονια.
παλιοτερα τι γινοταν; ολα αυτα ηταν σε φυσιολογικα πλαισια;
τι μορφωση ειχε; δημοτικο; γυμνασιο; πως ηταν η διανοητικη της κατασταση; θα ελεγες οτι ηταν καπως αφελης ή ισως και κατι παραπανω, προς το χαζουλα;
με τον πατερα ειχαν κοντινη σχεση, ή ο καθενας, κοσμαρα;

κι εμενα, εκ πρωτης οψεως δεν μου φαινεται για ψυχωση αυτο που ειχε η μητερα σου, αλλα συνδυασμος αλλων πραγματων και ισως και αρχες ανοιας, γι αυτο και σε ρωταω παθηση και ηλικια..

Έχεις απόλυτα δίκιο και καλά έκανες και ρώτησες, απλά λέω να μην hyperfixate σε αυτό που λένε και οι Άγγλοι (δε ξέρω την Ελληνική λέξη, συγνώμη). Ελπίζω οι απαντήσεις μας να σε βοήθησαν να καταλάβεις λίγο καλύτερά τι έχει γίνει και να χρειαστείς και κάτι άλλο, εννοείται πως είμαι διαθέσιμος. :)

Remedy σε ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις. Οι απαντήσεις σώζουν και μας βοηθούν όσο ψυχοθεραπευόμαστε. Αυτό που δε βοηθάει είναι να τα κλείνουμε όλα στο χρονοντούλαπο επειδή υποσυνείδητα κάτι φοβόμαστε.

Η μητέρα μου ήταν 60. Είχε σταματήσει να εργάζεται από τα 40 της και είχε αφιερωθεί στο να κάνει την υπηρέτρια στη μητέρα της και στην αδερφή της μητέρας της. Είχε σχεδόν πάντα τάσεις παραίτησης, αλλά επειδή ερχόταν συχνά πυκνά στο σχολείο και πήγαινε έξω για ψώνια ήταν σε πιο νορμάλ επίπεδα. Δεν έβλεπες κάτι περίεργο αν την έβλεπες έξω, και ας ήταν μέσα στο σπίτι μόνιμα με άλουστο μαλλί και με φθαρμένα ρούχα. Είχε αρχίσει να χάνει τα δόντια της όταν ήμουν στο λύκειο και στο πρώτο έτος πια τα είχε χάσει, δεν ήθελε να συνεργαστεί να πάει σε έναν οδοντίατρο που ήταν και καλός στη δουλειά του και φίλος της και πήγε σε έναν φτηνό αγύρτη, δεν συνήθισε ποτέ την οδοντοστοιχία της και πάντα ήταν χωρίς δόντια μέσα στο σπίτι, άφηνε το μουστάκι της, δεν έκανε μπάνιο και σιγά σιγά σαν να φύρανε το μυαλό της και να σταμάτησε να επικοινωνεί. Είχε περάσει σε πανεπιστήμιο, ναι, και εκείνη έλεγε πως το είχε τελειώσει αλλά όλες οι δουλειές που είχε κάνει μέχρι πριν σταματήσει ήταν δουλειές που τις έκανες με απολυτήριο λυκείου. Ρώτησα την αδερφή της αν έχει πάρει πτυχίο, ρώτησα μετά το θάνατό της, μέχρι πριν δεν είχα κάνει καν αυτή τη συνειδητοποίηση, απλώς πίστευα αυτά που μου έλεγε και η αδερφή της μου απάντησε ότι ''τι να σου πω, δεν ξέρω τι έχει κάνει''. Ε και κατάλαβα ότι μάλλον δεν το πήρε ποτέ γιατί αν το είχε πάρει η αδερφή της δε θα θυμόταν την ορκωμοσία;; Πέθανε από έντελώς «άκυρη» αιτία, από ανεύρυσμα στην κοιλιά που δεν ήξερε καν ότι υπήρχε γιατί δεν πήγαινε ποτέ για εξετάσεις, βέβαια, και να πήγαινε, ίσως αυτό να μην το έβρισκε αν δεν έκανε την συγκεκριμένη εξέταση του υπέρηχου. Άνοια το βρίσκω χοντρό να είχε. Μέχρι στιγμής το σίγουρο είναι ότι είχε βαριάς μορφής κατάθλιψη και ίσως ελαφριά ψύχωση. Διάβαζα κάπου ότι στην ψύχωση δεν είναι απαραίτητο να έχεις παραισθήσεις, μπορεί να έχεις μόνο ψευδαισθήσεις, πχ αυτό που περιέγραψα για τον τύπο στο γιουτιούμπ και τους τρελούς συνειρμούς, ψευδαισθήσεις δε θεωρούνται;

PreCosmos, σε ευχαριστώ πολύ!!

Ξέχασα να πω, αφελής και χαζούλα δεν ξέρω αν ήταν. Είχε σίγουρα πολύ χάλια αυτοπεποίθηση μια ζωή. Η γιαγιά μου την είχε μεγαλώσει για να γίνει μια άβουλη δούλα, από τα 6 της έπλενε πιάτα. Επίσης η γιαγιά μου έδειχνε αδυναμία στο άλλο της παιδί. Η μάνα μου ένοιωθε πάντα παραμελημένη από τη μάνα της και εγώ αισθάνθηκα ότι αν δεν έβγαλε τη σχολή της ήταν από αυτό το αίσθημα του ''δεν πιστεύω σε εμένα, δεν μπορώ να τα καταφέρω'', γιατί όσο πήγαινα σχολείο ήταν πολύ δίπλα μου, με διάβαζε και είχε πάρα πολλές γνώσεις, οπότε δε θεωρώ πως ήταν χαζή. Θεωρώ ότι δεν είχε ενεργοποιήσει την αυτοπεποίθησή της. Αφελής τώρα που το σκέφτομαι λίγο ήταν και είχε το σύνδρομο του Μεσσία. Είχε κλείσει η επιχείρηση όπου δούλευε και μετά αφοσιώθηκε στην φροντίδα γριών του σογιού της γιατί το θεωρούσε υποχρέωσή της επειδή την είχαν βοηθήσει οικονομικά. Πάντως δεν είχε καμιά αίσθηση προσωπικής δύναμης και ούτε καν τον υγιή εγωισμό. Έβαζε στον αδερφό της κάθε μέρα φαγητό και αυτός δεν έλεγε ευχαριστώ ποτέ παρά ούρλιαζε γιατί του έβαζε μεγάλη μερίδα και εκείνη ποτέ δεν μιλούσε να πει κάτι. Εγώ της έλεγα ότι πρέπει να του την πεις και να σταματήσεις και να μαγειρεύεις και να τον κυνηγάς λες και είναι μωρό για να φάει. Πέντε χρόνια διαφορά είχε με τον αδερφό της. Απλά ό,τι και να της έλεγαν, όσο άδικο και υπερβολικό και να ήταν, θα έσκυβε το κεφάλι και απλά θα συνέχιζε να υπηρετεί, φορώντας τα σκισμένα, ούσα άπλυτη, χωρίς δόντια, με τρίχες στο μουστάκι, με πιασμένα τρικολόρε μαλλιά που είχαν αρχίσει και να αραιώνουν. Ο πόνος στην ψυχή που απέκτησα είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Όταν πέθανε, ένοιωσα πιο πολύ απελευθέρωση και λύτρωση, αισιοδοξία και ελπίδα, παρά στενοχώρια, όσο κακό ή περίεργο και αν ακούγεται αυτό.

Ο πατέρας μου, άτομο με απολυτήριο γυμνασίου είναι, που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, η μάνα μου τον έκανε άνθρωπο και εξαιτίας του φυτοζωούσαμε και ζούσαμε με τα λεφτά της μάνας της. Όταν του έλεγα ότι η μάνα μου έχει πρόβλημα μου έλεγε, είναι απλά κουρασμένη, δεν έχει κάτι, είναι μια χαρά. Οπότε δεν βγάζεις άκρη μέσα στην τρέλα. Όλοι απορούν πώς βγήκα εγώ από εδώ μέσα ... έτσι. Μου λένε απορώ που είσαι έτσι και απορώ που είσαι ακόμα καλά. Όταν λέω για τον πατέρα μου ότι δεν είχε στον ήλιο μοίρα, δεν το λέω επειδή είχε απολυτήριο γυμνασίου μόνο αλλά επειδή δεν ήταν άτομο που προσπαθούσε για κάτι καλύτερο ενώ θα μπορούσε.

Μια χαρά ήταν η μάνα σου κι εγώ έτσι είμαι το θέμα είναι εσύ ΠΩΣ βγήκες το ανάποδο εντελώς

Quote:

---

Originally Posted by elis

Μια χαρά ήταν η μάνα σου κι εγώ έτσι είμαι το θέμα είναι εσύ ΠΩΣ βγήκες το ανάποδο εντελώς

---

Λυπάμαι πολύ που γίνεσαι τόσο προσβλητική και τόσο εριστική. Δεν νομίζω να με ξέρεις προσωπικά για να μου λες με τόση κακία «το θέμα είναι εσύ πώς βγήκες έτσι». Καταλαβαίνω όμως ότι τριγκάρεσαι με το παραμικρό επειδή εσύ έχεις μέσα σου πικρία και δηλητήριο, οπότε δεν κακιώνω.

Όταν είπα ότι απορούν όλοι πώς βγήκα νοητικά και συναισθηματικά υγιής και άτομο που έχω την τάση να αυτοβελτιώνομαι, δεν το είπα για να θίξω την ψυχική ασθένεια της μάνας μου και να κάνω shaming στην ψύχωση. Όλοι οι ψυχικά ασθενείς άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια, όχι επίκριση. Εγώ είπα κάτι εντελώς αυτονόητο. Ότι μέσα σε ένα άρρωστο περιβάλλον με μια μάνα στην κατάσταση που περιέγραψα, με έναν πατέρα θεωρητικά υγιή που δεν έκανε τίποτα για να τη βοηθήσει, με αδέρφια γύρω της που ήταν και αυτά υγιή και με οικονομική δύναμη και ποτέ δεν έκαναν τίποτα να την βοηθήσουν, δηλαδή έχοντας άτομα με τα οποία ποτέ δεν μπόρεσα να συνεργαστώ για να τη βοηθήσω, θα περίμενε κανείς μέσα σε αυτό το περιβάλλον να γίνω και εγώ έτσι, άψυχη, χωρίς λογική στο κεφάλι μου, χωρίς κατανόηση και μαζί με δύο γονείς που δεν μπορούσαν καν να ζήσουν τον εαυτό τους, δε θα ανέμενε κανείς από εμένα να μπορώ τα αντίθετα. Αντικειμενικά, όταν κάνεις ένα παιδί και το εισόδημα μιας οικογένειας μέχρι αυτό να περάσει στο πανεπιστήμιο είναι 300 ευρώ, δεν μπορείς να έχεις αξιώσεις από το παιδί αυτό, ούτε να έχει καλλιεργημένο πνεύμα, ούτε να είναι καλός μαθητής, ούτε να έχει τα αντανακλαστικά για να καταλαβαίνει τι του γίνεται. Άσε με να ξέρω τον εαυτό μου καλύτερα από ότι εσύ ξέρεις εμένα. Η μάνα μου δεν εξετάστηκε ποτέ ούτε από ψυχολόγο ούτε από ψυχίατρο γιατί κανείς δεν βρέθηκε να την πάει. Αν εγώ ήμουν τα αδέρφια της ή ο άντρας της, θα καλούσα έναν στο σπίτι να την δει. Θα της αγόραζα ρούχα, δε θα την άφηνα με τα κουρέλια, θα την ελάφραινα από τις δουλειές, δε θα έκανα νάζια για να την αναγκάσω να μου μαγειρέψει όπως έκαναν οι ενήλικες. Αν είχε φροντιστικούς ενήλικες δίπλα της ίσως να είχε πάρει μια θεραπεία. Τέλος πάντων. Δε θα ασχοληθώ άλλο.

Όσο για το ότι «μια χαρά ήταν η μάνα σου» δεν θα σχολιάσω κάτι.

Έχεις δίκιο, έπρεπε να βγω σαν την μάνα μου, να μην πλένομαι, να με αφήσω να γίνω παχύσαρκη, να είναι μόνιμα τα μαλλιά μου σαν γλειμμένα, να μην έχω δόντια, να μην έχω ούτε ένα ευρώ, να εξαρτώμαι από μάνα, άντρα και αδέρφια και να πλάθω φανταστικές ιστορίες για τον εαυτό μου και να τις μοιράζομαι με αγνώστους.

Quote:

---

Originally Posted by Sunflower98

Λυπάμαι πολύ που γίνεσαι τόσο προσβλητική και τόσο εριστική. Δεν νομίζω να με ξέρεις προσωπικά για να μου λες με τόση κακία «το θέμα είναι εσύ πώς βγήκες έτσι». Καταλαβαίνω όμως ότι τριγκάρεσαι με το παραμικρό επειδή εσύ έχεις μέσα σου πικρία και δηλητήριο, οπότε δεν κακιώνω.

Όταν είπα ότι απορούν όλοι πώς βγήκα νοητικά και συναισθηματικά υγιής και άτομο που έχω την τάση να αυτοβελτιώνομαι, δεν το είπα για να θίξω την ψυχική ασθένεια της μάνας μου και να κάνω shaming στην ψύχωση. Όλοι οι ψυχικά ασθενείς άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια, όχι επίκριση. Εγώ είπα κάτι εντελώς αυτονόητο. Ότι μέσα σε ένα άρρωστο περιβάλλον με μια μάνα στην κατάσταση που περιέγραψα, με έναν πατέρα θεωρητικά υγιή που δεν έκανε τίποτα για να τη βοηθήσει, με αδέρφια γύρω της που ήταν και αυτά υγιή και με οικονομική δύναμη και ποτέ δεν έκαναν τίποτα να την βοηθήσουν, δηλαδή έχοντας άτομα με τα οποία ποτέ δεν μπόρεσα να συνεργαστώ για να τη βοηθήσω, θα περίμενε κανείς μέσα σε αυτό το περιβάλλον να γίνω και εγώ έτσι, άψυχη, χωρίς λογική στο κεφάλι μου, χωρίς κατανόηση και μαζί με δύο γονείς που δεν μπορούσαν καν να ζήσουν τον εαυτό τους, δε θα ανέμενε κανείς από εμένα να μπορώ τα αντίθετα. Αντικειμενικά, όταν κάνεις ένα παιδί και το εισόδημα μιας οικογένειας μέχρι αυτό να περάσει στο πανεπιστήμιο είναι 300 ευρώ, δεν μπορείς να έχεις αξιώσεις από το παιδί αυτό, ούτε να έχει καλλιεργημένο πνεύμα, ούτε να είναι καλός μαθητής, ούτε να έχει τα αντανακλαστικά για να καταλαβαίνει τι του γίνεται. Άσε με να ξέρω τον εαυτό μου καλύτερα από ότι εσύ ξέρεις εμένα. Η μάνα μου δεν εξετάστηκε ποτέ ούτε από ψυχολόγο ούτε από ψυχίατρο γιατί κανείς δεν βρέθηκε να την πάει. Αν εγώ ήμουν τα αδέρφια της ή ο άντρας της, θα καλούσα έναν στο σπίτι να την δει. Θα της αγόραζα ρούχα, δε θα την άφηνα με τα κουρέλια, θα την ελάφραινα από τις δουλειές, δε θα έκανα νάζια για να την αναγκάσω να μου μαγειρέψει όπως έκαναν οι ενήλικες. Αν είχε φροντιστικούς ενήλικες δίπλα της ίσως να είχε πάρει μια θεραπεία. Τέλος πάντων. Δε θα ασχοληθώ άλλο.

Όσο για το ότι «μια χαρά ήταν η μάνα σου» δεν θα σχολιάσω κάτι.

Έχεις δίκιο, έπρεπε να βγω σαν την μάνα μου, να μην πλένομαι, να με αφήσω να γίνω παχύσαρκη, να είναι μόνιμα τα μαλλιά μου σαν γλειμμένα, να μην έχω δόντια, να μην έχω ούτε ένα ευρώ, να εξαρτώμαι από μάνα, άντρα και αδέρφια και να πλάθω φανταστικές ιστορίες για τον εαυτό μου και να τις μοιράζομαι με αγνώστους.

---

Κορίτσι μου, μην ψάχνεις να βρεις λογική συνέχεια και ροή στα σχόλια του συγκεκριμένου σχολιαστή και μην τα παίρνεις στα σοβαρά. Ο καθένας σηκώνει τον δικό του σταυρό και ο συγκεκριμένος έχει διαγνωστεί με σχιζοφρένεια. Αυτό που έγραψε δεν έχει να κάνει με εσένα, ούτε με αυτόν τον ίδιο, αλλά με την συγκεκριμένη ασθένεια, όταν η αγωγή δεν πιάνει.
Εσύ μόνο σεβασμό αποπνέεις στους άλλους, γιατί από μικρή ηλικία κλήθηκες να διαχειριστείς προβλήματα που δε συμβαίνουν στον μέσο νέο και κατάφερες να σταθείς όρθια και να βάλεις στόχους στη ζωή για την αυτοβελτίωσή σου. Που σημαίνει ότι έχεις μεγάλες ψυχικές αντοχές, κάτι που εύχομαι να το έχεις καταλάβει κι εσύ η ίδια.

Joanna8, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια ❤️❤️ και για τις διευκρινίσεις! Οπότε να ζητήσω συγγνώμη που έγραψα σε θηλυκό γένος, επειδή το elis το έχω δει ως ψευδώνυμο αρκετές φορές στο διαδίκτυο και τις περισσότερες φορές σημαίνει Ελισάβετ, υπέθεσα πως ήταν γυναίκα. Επειδή μου είπε ότι έχει ακριβώς ό,τι η μάνα μου υπέθεσα ότι θα έχει κάτι παρόμοιο, δηλαδή ελαφριά ψύχωση και κατάθλιψη οπότε απάντησα έτσι. Λογικά η σχιζοφρένεια είναι ακόμα σοβαρότερη κατάσταση, οπότε, ναι, αν το γνώριζα ίσως να μην απαντούσα και τίποτα.

Quote:

---

Originally Posted by Sunflower98

Ξέχασα να πω, αφελής και χαζούλα δεν ξέρω αν ήταν. Είχε σίγουρα πολύ χάλια αυτοπεποίθηση μια ζωή. Η γιαγιά μου την είχε μεγαλώσει για να γίνει μια άβουλη δούλα, από τα 6 της έπλενε πιάτα. Επίσης η γιαγιά μου έδειχνε αδυναμία στο άλλο της παιδί. Η μάνα μου ένοιωθε πάντα παραμελημένη από τη μάνα της και εγώ αισθάνθηκα ότι αν δεν έβγαλε τη σχολή της ήταν από αυτό το αίσθημα του ''δεν πιστεύω σε εμένα, δεν μπορώ να τα καταφέρω'', γιατί όσο πήγαινα σχολείο ήταν πολύ δίπλα μου, με διάβαζε και είχε πάρα πολλές γνώσεις, οπότε δε θεωρώ πως ήταν χαζή. Θεωρώ ότι δεν είχε ενεργοποιήσει την αυτοπεποίθησή της. Αφελής τώρα που το σκέφτομαι λίγο ήταν και είχε το σύνδρομο του Μεσσία. Είχε κλείσει η επιχείρηση όπου δούλευε και μετά αφοσιώθηκε στην φροντίδα γριών του σογιού της γιατί το θεωρούσε υποχρέωσή της επειδή την είχαν βοηθήσει οικονομικά. Πάντως δεν είχε καμιά αίσθηση προσωπικής δύναμης και ούτε καν τον υγιή εγωισμό. Έβαζε στον αδερφό της κάθε μέρα φαγητό και αυτός δεν έλεγε ευχαριστώ ποτέ παρά ούρλιαζε γιατί του έβαζε μεγάλη μερίδα και εκείνη ποτέ δεν μιλούσε να πει κάτι. Εγώ της έλεγα ότι πρέπει να του την πεις και να σταματήσεις και να μαγειρεύεις και να τον κυνηγάς λες και είναι μωρό για να φάει. Πέντε χρόνια διαφορά είχε με τον αδερφό της. Απλά ό,τι και να της έλεγαν, όσο άδικο και υπερβολικό και να ήταν, θα έσκυβε το κεφάλι και απλά θα συνέχιζε να υπηρετεί, φορώντας τα σκισμένα, ούσα άπλυτη, χωρίς δόντια, με τρίχες στο μουστάκι, με πιασμένα τρικολόρε μαλλιά που είχαν αρχίσει και να αραιώνουν. Ο πόνος στην ψυχή που απέκτησα είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Όταν πέθανε, ένοιωσα πιο πολύ απελευθέρωση και λύτρωση, αισιοδοξία και ελπίδα, παρά στενοχώρια, όσο κακό ή περίεργο και αν ακούγεται αυτό.

Ο πατέρας μου, άτομο με απολυτήριο γυμνασίου είναι, που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, η μάνα μου τον έκανε άνθρωπο και εξαιτίας του φυτοζωούσαμε και ζούσαμε με τα λεφτά της μάνας της. Όταν του έλεγα ότι η μάνα μου έχει πρόβλημα μου έλεγε, είναι απλά κουρασμένη, δεν έχει κάτι, είναι μια χαρά. Οπότε δεν βγάζεις άκρη μέσα στην τρέλα. Όλοι απορούν πώς βγήκα εγώ από εδώ μέσα ... έτσι. Μου λένε απορώ που είσαι έτσι και απορώ που είσαι ακόμα καλά. Όταν λέω για τον πατέρα μου ότι δεν είχε στον ήλιο μοίρα, δεν το λέω επειδή είχε απολυτήριο γυμνασίου μόνο αλλά επειδή δεν ήταν άτομο που προσπαθούσε για κάτι καλύτερο ενώ θα μπορούσε.

---

Έχετε απόλυτο δίκιο, τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέτε. Ο πόνος στην ψυχή που αποκτήσατε είναι κάτι που δεν περιγράφεται, βλέποντας τη μητέρα σας να είναι έρμαιο όλων αυτών των δυσλειτουργικών μοτίβων επικοινωνίας και άδικων ρόλων που τις είχε φορτώσει η πατρική της οικογένεια. Δυστυχώς, η μητέρα σας δεν μπόρεσε να τα αμφισβητήσει όλα αυτά και δεν βρήκε υποστήριξη κάπου, επομένως βούλιαξε μέσα στα τραύματα της. Ωστόσο, για να είστε εσείς σε θέση να τα αμφισβητείτε, σημαίνει ότι υπήρχε κάποιο υγιές κομμάτι σε όλα αυτά τα παράδοξα. Η μητέρα σας είχε ψυχικό τραύμα. Και προς το τέλος της ζωής της, όλες αυτές οι φαντασιώσεις ήταν ένα μέσο διαφυγής απ' όλα αυτά που την βάραιναν. Η τρέλα βγάζει νόημα. Ίσως είχε αποκτήσει και ψυχωσικά χαρακτηριστικά. Σχετικά με αυτό που είπατε για τις κάλτσες, ίσως αντιδρούσε έτσι αψυχολόγητα, γιατί της έκανε trigger. Εσείς ρωτούσατε για τις κάλτσες και αυτή άκουγε ένα ακόμα πράγμα για το οποίο ήταν υπεύθυνη.

Κληροδοτήσατε ένα επίπονο έργο να απαλλάξετε τον εαυτό σας από ενοχές και όλη την κακοδαιμονία του παρελθόντος. Είστε δυνατή!

sun flower διαβασα τα σχολια σου πιστευω δεν ειχε σχιζοφρενεια αν ειχε σχιζοφρενεια ή ψυχωση θα παθανε κρισεις δεν θα μπορουσε να κρατιοταν λογικη σε αλλους εκτος σπιτιου χωρις ληψη αγωγης.εχω και γω ψυχωση επαθα ψυχωτικο επεισοδιο οπου βγηκα στους δρομους και ουρλιαζα βγαζοντας αφρους απο το στομα επισης στην ψυχιατρικη κλινικη παρολο την ληψη αγωγης τη δευτερη η τριτη μερα νοσηλειας ημουν σε διεγερση και φωναζα μεσα στην κλινικη και μου εδωσαν παραπανω ηρεμιστηκα για να με κανουν καλα.επισης τωρα τοσα χρονια μετα την κριση αν δεν παρω μια μερα την αγωγη μου στος τελους του 24 ωρου απο την μη ληψη της αγωγης δεν εχω καλη συγκεντρωση και προχθες δεν πηρα την αγωγη μου για μια μερα και εχθες οδηγουσα με ανεβασμενο χειροφρενο στο αμαξι ευτυχως που δεν επαθε ζημια σαν να ημουν μεθυσμενος μονο τα χαπια μου δινουν την συγκεντρωση την καθαροτητα του νου και την ελλειψη των ψυχωτικων συμπτωματων.οπως το κοβω σχιζοφρενεια δεν ειχε για αμα ειχε δεν θα αντεχε το πολυ 2 χρονια χωρις αγωγη εγω δεν αντεχω ουτε μια μερα και στις 3 ημερες μη ληψης αγωγης επανερχονται τα ψυχωτικα συμπτωματα παθαινω ταχεια υποτροπη.


οπως το κοβω η μανα σου ειχε βαρια καταθλιψη εξου και η παραμεληση του εαυτου της και των σχισμενων ρουχων και η δευτερη παθηση που ειχε λεγεται παραληρητικη διαταραχη ειναι μια μορφη ψυχωσης οπως της κολλανε καποιες ιδεες παραληρητικες εμμονες ιδεες που δεν ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα αλλα μπορουν και το κρυβουν και λειτουργουν κανονικα στην καθημερινοτητα το οτι παραμελουσε το εαυτο της συνδεεται μετην βαρια καταθλιψη που ειχε αλλα σε καμια περιπτωση σχιζοφρενεια για σχιζοφρενεια παθαινεις κρισεις χανεις τελειως την επαφη με την πραγματικοτητα ενω με την παραληρητικη διαταραχη δεν χανεις την επαφη απλα κολλας σε καποιες ιδεες που δεν ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα και εμφανιζεται κυριως σε γυναικες μετα τα 40 δηλαδη στην ηλικια της μανας σου.αυτο ειχε εχω μελετησει καλα την ψυχιατρικη μετα την ψυχωση που περασα και καταλαβαινω τι εχει ο αλλος απο τα συμπτωματα καλυτερα και απο εναν ψυχιατρο.οποτε δες τι ειναι παραληρητικη διαταραχη να δεις τι ειναι και να διαπιστωσεις οτι απο αυτο επασχε η μητερα σου και σε καμια περιπτωση απο σχιζοφρενεια που στην δικη μου περιπτωση δεν αντεχω ουτε μερα χωρις φαρμακα και στις 3 ημερες χωρις φαρμακα επανερχονται ταχεως τα ψυχωτικα μου συμπτωματα

Quote:

---

Originally Posted by V for vendetta

Έχετε απόλυτο δίκιο, τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέτε. Ο πόνος στην ψυχή που αποκτήσατε είναι κάτι που δεν περιγράφεται, βλέποντας τη μητέρα σας να είναι έρμαιο όλων αυτών των δυσλειτουργικών μοτίβων επικοινωνίας και άδικων ρόλων που τις είχε φορτώσει η πατρική της οικογένεια. Δυστυχώς, η μητέρα σας δεν μπόρεσε να τα αμφισβητήσει όλα αυτά και δεν βρήκε υποστήριξη κάπου, επομένως βούλιαξε μέσα στα τραύματα της. Ωστόσο, για να είστε εσείς σε θέση να τα αμφισβητείτε, σημαίνει ότι υπήρχε κάποιο υγιές κομμάτι σε όλα αυτά τα παράδοξα. Η μητέρα σας είχε ψυχικό τραύμα. Και προς το τέλος της ζωής της, όλες αυτές οι φαντασιώσεις ήταν ένα μέσο διαφυγής απ' όλα αυτά που την βάραιναν. Η τρέλα βγάζει νόημα. Ίσως είχε αποκτήσει και ψυχωσικά χαρακτηριστικά. Σχετικά με αυτό που είπατε για τις κάλτσες, ίσως αντιδρούσε έτσι αψυχολόγητα, γιατί της έκανε trigger. Εσείς ρωτούσατε για τις κάλτσες και αυτή άκουγε ένα ακόμα πράγμα για το οποίο ήταν υπεύθυνη.

Κληροδοτήσατε ένα επίπονο έργο να απαλλάξετε τον εαυτό σας από ενοχές και όλη την κακοδαιμονία του παρελθόντος. Είστε δυνατή!

---

Ευχαριστώ για το σχόλιό σας, κάνατε πολύ εύστοχες παρατηρήσεις!

Quote:

---

Originally Posted by psycous

sun flower διαβασα τα σχολια σου πιστευω δεν ειχε σχιζοφρενεια αν ειχε σχιζοφρενεια ή ψυχωση θα παθανε κρισεις δεν θα μπορουσε να κρατιοταν λογικη σε αλλους εκτος σπιτιου χωρις ληψη αγωγης.εχω και γω ψυχωση επαθα ψυχωτικο επεισοδιο οπου βγηκα στους δρομους και ουρλιαζα βγαζοντας αφρους απο το στομα επισης στην ψυχιατρικη κλινικη παρολο την ληψη αγωγης τη δευτερη η τριτη μερα νοσηλειας ημουν σε διεγερση και φωναζα μεσα στην κλινικη και μου εδωσαν παραπανω ηρεμιστηκα για να με κανουν καλα.επισης τωρα τοσα χρονια μετα την κριση αν δεν παρω μια μερα την αγωγη μου στος τελους του 24 ωρου απο την μη ληψη της αγωγης δεν εχω καλη συγκεντρωση και προχθες δεν πηρα την αγωγη μου για μια μερα και εχθες οδηγουσα με ανεβασμενο χειροφρενο στο αμαξι ευτυχως που δεν επαθε ζημια σαν να ημουν μεθυσμενος μονο τα χαπια μου δινουν την συγκεντρωση την καθαροτητα του νου και την ελλειψη των ψυχωτικων συμπτωματων.οπως το κοβω σχιζοφρενεια δεν ειχε για αμα ειχε δεν θα αντεχε το πολυ 2 χρονια χωρις αγωγη εγω δεν αντεχω ουτε μια μερα και στις 3 ημερες μη ληψης αγωγης επανερχονται τα ψυχωτικα συμπτωματα παθαινω ταχεια υποτροπη.


οπως το κοβω η μανα σου ειχε βαρια καταθλιψη εξου και η παραμεληση του εαυτου της και των σχισμενων ρουχων και η δευτερη παθηση που ειχε λεγεται παραληρητικη διαταραχη ειναι μια μορφη ψυχωσης οπως της κολλανε καποιες ιδεες παραληρητικες εμμονες ιδεες που δεν ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα αλλα μπορουν και το κρυβουν και λειτουργουν κανονικα στην καθημερινοτητα το οτι παραμελουσε το εαυτο της συνδεεται μετην βαρια καταθλιψη που ειχε αλλα σε καμια περιπτωση σχιζοφρενεια για σχιζοφρενεια παθαινεις κρισεις χανεις τελειως την επαφη με την πραγματικοτητα ενω με την παραληρητικη διαταραχη δεν χανεις την επαφη απλα κολλας σε καποιες ιδεες που δεν ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα και εμφανιζεται κυριως σε γυναικες μετα τα 40 δηλαδη στην ηλικια της μανας σου.αυτο ειχε εχω μελετησει καλα την ψυχιατρικη μετα την ψυχωση που περασα και καταλαβαινω τι εχει ο αλλος απο τα συμπτωματα καλυτερα και απο εναν ψυχιατρο.οποτε δες τι ειναι παραληρητικη διαταραχη να δεις τι ειναι και να διαπιστωσεις οτι απο αυτο επασχε η μητερα σου και σε καμια περιπτωση απο σχιζοφρενεια που στην δικη μου περιπτωση δεν αντεχω ουτε μερα χωρις φαρμακα και στις 3 ημερες χωρις φαρμακα επανερχονται ταχεως τα ψυχωτικα μου συμπτωματα

---

Είσαι θεός / θεά και σε χιλιοευχαριστώ που σχολίασες όλα αυτά γιατί με βοήθησες να εντοπίσω ακριβώς τι είχε. Έκανα την έρευνά μου και ναι, είχε ακριβώς αυτό. Μάλιστα, υπάρχουν υποκατηγορίες, και μια εξ αυτών λέγεται ερωτομανιακή παραληρηματική διαταραχή, όταν το άτομο πλάθει ότι είναι ερωτευμένο μαζί του ένα άτομο από ανώτερη κοινωνική τάξη. Το έκανε με αυτόν που τον είχε στο μυαλό της ως καθηγητή πανεπιστημίου ενώ ήταν ένας μέσα στον όχλο του ίντερνετ που έγραφε και αυτός σαν να το έχανε ώρες ώρες.

ηλιοτροπιο, νομιζω οτι η καημενη η μητερα σου ηταν θυμα μιας ναρκισιστικης μητερας, επεσε σε καταθλιψη που δεν μπορεσε/ δεν απευθυνθηκε πουθενα για να αντιμετωπισει, αρχισε η φθορα και η εγκαταλειψη του εαυτου της και οσο χειροτερευε η καταθλιψη, εμφανιζε ολα τ α υπολοιπα. λυπαμαι που δεν βρηκε βοηθεια....

Remedy, δυστυχώς έχω καταλήξει ακριβώς στο ίδιο συμπέρασμα. Έτσι είναι....

Quote:

---

Originally Posted by Joanna8

Κορίτσι μου, μην ψάχνεις να βρεις λογική συνέχεια και ροή στα σχόλια του συγκεκριμένου σχολιαστή και μην τα παίρνεις στα σοβαρά. Ο καθένας σηκώνει τον δικό του σταυρό και ο συγκεκριμένος έχει διαγνωστεί με σχιζοφρένεια. Αυτό που έγραψε δεν έχει να κάνει με εσένα, ούτε με αυτόν τον ίδιο, αλλά με την συγκεκριμένη ασθένεια, όταν η αγωγή δεν πιάνει.
Εσύ μόνο σεβασμό αποπνέεις στους άλλους, γιατί από μικρή ηλικία κλήθηκες να διαχειριστείς προβλήματα που δε συμβαίνουν στον μέσο νέο και κατάφερες να σταθείς όρθια και να βάλεις στόχους στη ζωή για την αυτοβελτίωσή σου. Που σημαίνει ότι έχεις μεγάλες ψυχικές αντοχές, κάτι που εύχομαι να το έχεις καταλάβει κι εσύ η ίδια.

---

O elis einai parapano apo kala,prepei na niotheis ntropi,pou ton ipotimas,ntropi,.filakia

Quote:

---

Originally Posted by Sunflower98

Σε ευχαριστώ για την απάντηση. Με βοηθάει να καταλάβω περισσότερα. Εμένα η μητέρα μου ζούσε σαν άστεγη μέσα στο σπίτι μας τα τελευταία δέκα χρόνια, με σκισμένα ρούχα, δεν είχε δόντια, δεν πλενόταν, τα μαλλιά της είχαν γίνει τριών χρωμάτων και είχε εθιστεί στα ριάλιτι με τον εθισμό να πιάνει κόκκινο προς το τέλος της ζωής της που είχε φτιάξει κανάλι στο γιουτιούμπ (όχι κανάλι που ανέβαζε βίντεο αλλά λογαριασμό) και μιλούσε με ένα κάρο άτομα που τα θεωρούσε φίλους στα σχόλια και έπλαθε φανταστικές ιστορίες από το μυαλό της, έλεγε ότι είναι 29 χρονών και το ζούσε κανονικά. Και είχε εμμονή με έναν που είχε ψευδώνυμο Άλεξ και της φαινόταν ότι αυτός ο Άλεξ χρησιμοποιεί τέλεια τον λόγο (εγώ είδα σχόλιά του και ούτε καν) και πήγαινε και έψαχνε σε όλες τις σχολές φιλολογίας στο διαδίκτυο καθηγητές με το όνομα Αλέξανδρος και μια μέρα μου δείχνει έναν κύριο στη σελίδα ενός ΑΕΙ και μου λέει «να, με αυτόν μιλάω» και εκείνη την ημέρα πραγματικά πείστηκα ότι τα έχασε. Δεν την έλεγες όμως περίεργη γενικά, δηλαδή, ποτέ δεν άκουσε φωνές, ποτέ δεν πίστεψε ότι κάποιος θέλει το κακό της, ποτέ δεν επιχείρησε να κάνει ευθέως κακό στον εαυτό της, πχ να αυτοτραυματιστεί. Ο ψυχίατρος μου είπε ότι αυτό είναι ψύχωση όμως. Αυτό που έπαθε. Επίσης, είχε ένα τετράδιο και έγραφε τα σχόλια που θα έγραφε στο γιουτιούμπ στους φανταστικούς της φίλους για να μην τα ξεχάσει και τα αντέγραφε μετά από το χαρτί στο κινητό. Παράλληλα, μου έλεγε άλλα ντι άλλων πολλές φορές πχ «εγώ σήμερα έκανα δουλειές που ούτε ένας τριαντάρης δεν κάνει» και της λέω τι και μου λέει έβαλα πλυντήριο πιάτων. Ή της έκανα μια απλή ερώτηση πχ. αν υπάρχουν πλυμένες κάλτσες και άρχιζε να ουρλιάζει λέγοντάς μου ότι προσπαθώ να την αναγκάσω να σηκωθεί εκείνη την ώρα και ότι προσπαθώ να δημιουργήσω καυγά.

Μόλις πέθανε, μπήκα στο γιουτιουμπ της και είδα στο ιστορικό ότι κάθε μέρα ήταν πάνω από καψουροτράγουδα και έγραφε απονενοημένα σχόλια αφιερωμένα στον Αλεξ, τύπου είσαι ο άντρας της ζωής μου, σε αγαπώ αστεράκι μου και κάτι τέτοια.

Διάβασα πολλά άρθρα για τις ψυχώσεις όταν μου το είπε αυτό ο ψυχίατρος και όλα μιλούσαν για μανίες καταδίωξης, ψευδαισθήσεις, φωνές και επειδή από ότι γνωρίζω δεν είχε τέτοια η μάνα μου αναρωτήθηκα μήπως αυτό που είχε δεν ήταν ψύχωση αλλά πχ κατάθλιψη σε συνδυασμό με κάποια άλλη διαταραχή ή ψυχική ασθένεια. Ίσως να ρωτήσω και κάποιον άλλον ψυχίατρο στην πορεία.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη, εκεί που λέω δεν την έλεγες περίεργη, δεν εννοώ ότι όσοι ακούν φωνές και έχουν ψυχωσικά επεισόδια είναι περίεργοι, εννοώ ότι δεν είχε μια περίεργη συμπεριφορά στην πραγματική ζωή, ο πατέρας μου, ο θείος μου, οι ξαδέρφες της που της μιλούσαν στο τηλέφωνο δεν καταλάβαιναν τίποτα απολύτως, μιλούσε πάντα πολύ λογικά και μετρημένα.

---

Ενδιαφέρουσα η ιστορία σου, συλληπητηρια για τη μητέρα σου και εύχομαι να είσαι πολύ καλά.

Θέματα εθισμού ως ένα σημείο έχω κι εγώ αν και έχω συνέχεια τη συναίσθηση ότι περί εθισμού πρόκειται πχ με το Facebook, νιώθω πως καθημερινά πρέπει να κάνω τουλάχιστον μια νέα ανάρτηση στο προφιλ, μου να ευχηθώ σε όσους έχουν γενέθλια κι αυτό σαν ευκαιρία να διαγράψω προφίλ που θεωρώ αχρησιμοποίητα για χρόνια, να δω πόσα λάικ μου έκαναν σε ένα θέμα, άλλο να θέλω να βγω οποιαδήποτε μέρα το βράδυ για ποτό για να ξεχαστώ από αρνητικές σκέψεις ή κάτι που μου έκαναν. Ασχολούμαι όμως έστω λιγότερο εν σχέση με πριν με την περιποίηση του εαυτού μου. Καχυποψίες έχω αν και θεωρώ πως έχω καλό ένστικτο κι οι καχυποψίες μου όντως δεν είναι ποτέ αβάσιμες. Σχολαστικότητα στο σπίτι έχει και μένα η μητέρα μου. Λέω μήπως η μητέρα σου είχε απωθημένα από τη ζωή σας που τα κράταγε μέσα της και τα βγαλε προς τα έξω με τον τρόπο που περιγράφεις πχ δεν διασκέδασε όσο και όπως θα θελε τη ζωή της, ονειρευόταν να βρει άντρα με συγκεκριμένε προδιαγραφές, της έλειπε η κοινωνικοποίηση από την άποψη να χει άτομα με τα οποία να μοιράζεται αυτά που την ενδιαφερουν και ν ατην νιώθουν. Εγώ, απ την άλλη έχω και έντονο μέσα μου το φόβο αλλαγής, όχι από εθισμούς αλλά από χώρους, εργασίες και άτομα.

Σορρυ για τις σκόρπιες σκέψεις μου. Κάποτε δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς έχουμε κι απλά παλεύουμε να το ξεπεράσουμε με τις μεθόδους ψυχοθεραπείας που έχουμε διδαχθεί κι ο αγώνας μπορεί να μην φέρνει την πλήρη αλλαγή ίσως και ο εαυτός μας να μας προσταεύει από περιττά ρίσκα ή να χουμε κλειστεί σε comfort zone και να μην το καταλαβαίνουμε.

Quote:

---

Originally Posted by Yoco Choco

Στους περισσοτερους ψυχωσικούς ασθενείς υπάρχει συννοσηρότητα κατάθλιψης λόγω της απόσυρσης/παραίτησης.

---

Παραίτηση είναι (νομίζω) να είμαι σε μια σχετικά καλή, γι άλλους ζηλευτή κατάσταση, και να νιώθω πως έφτασα σε όρια τέτοια που θα πρέπει να παρατήσω αυτό που κάνω και να ξεκινήσω κάτι πολύ διαφορετικό στη ζωή μου. Κι αυτό συνοδεύεται από αισθήματα κατάπτωσης, μειωμένης διάθεσης για ότιδηποτε, μελαγχολίας.