παρατημένος τελείως- η μια σφαλιάρα μετά την άλλη σε όλα τα επίπεδα
καλησπερα μπαινω κατευθειαν στο θεμα η ζωη μου πηγαινει χαλια σε ολα τα επιπεδα εχω καταθλιψη παιρνω σεροκουελ δεν εχω δουλεια ουτε κοπελα.το οτι δεν εχω δουλεια οκ παλευεται σε καποιο επιπεδο.το οτι δεν εχω κοπελα και βλεπω τους αλλους να εχουν και να περνανε ωραια αυτο με σκοτωνει.ολες στις οποιες εχω πεσει μου ειπαν ψεματα και με απερριψαν.ποτε καμια δεν με ηθελε για σχεση μονο για περιστασιακα πραγματα.παντα ημουν το καλο παιδι δεν τις κοροιδευα ημουν παντα στο πλαι τους και ημουν ξηγημενος σπαθι μαζι τους και προσταυτευτικος.πεφτω απο την μια χειροτερη στην αλλη χειροτερη η μια μου ειπε οτι θα φυγει για εξωτερικο η αλλη κανει ghosting σε τσατ που γνωριστηκαμε η αλλη μου ειπε οτι δεν ειμαι τωρα για σχεσεις και στο καπακι παει και κανει αμεσως σχεση με εναν αλλον.ακομα και φιλες φιλους που παιρνω τηλεφωνα να βγουμε εξω να πω τον πονο μου ακομα και αυτοι με απερριψαν κατα καποιο τροπο.ο ενας εχει δουλεια η αλλη δεν μπορει και καθομαι και τα λεω στον εαυτο μου κ στον τοιχο.και καπου εδω θελω να ρωτησω τον Θεο μεχρι ποσο ακομα;γιατι οι αναξιοι και ψευτες και δηθεν "αλητες" βρισκουν κατευθειαν αυτο που θελουν και οποιος λεει την αληθεια μενει ολομοναχος;φοβαμαι οτι θα πεθανω μονος μου τελειως μια μερα.νιωθω τελειως παρατημενος η καταθλιψη μου χειροτερευει οσο δεν εχω καποια κοπελα που να με αγαπαει κ ν με στηριζει διπλα μου.ισως πρεπει να το παρω χαμπαρι τελικα οτι θ πεθανω μονος μου.στεναχωριεμαι για την μητερα μου που τα ξεσπαω ολα πανω της και με βλεπει ετσι και δεν εχω ουτε το θαρρος να της ζητησω συγνωμη