Είμαι υιοθετημένος και μου την έχει βιδώσει στα νεύρα

Καλησπέρα παιδιά

Θέλω να πω λίγο τον πόνο μου. Είμαι υιοθετημένος. Το ξέρω από την εφηβεία. Το ψιλιαζόμουν. Έκανε μπαμ ότι δεν έμοιαζα στους γονείς μου. Το είχα αποδεχτεί όμως. Με αγαπούν και τους αγαπώ πολύ. Με μεγάλωσαν χωρίς να μου λείψει τίποτα. Δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο. Και αν το καλοσκεφτείς αν δεν ήταν αυτοί θα είχα μεγαλώσει σε κάποιο ίδρυμα ενδεχομένως. Όμως δεν ξέρω. Μου την βιδώνει ανά διαστήματα που είμαι υιοθετημένος. Βάζω αυτή την λέξη γιατί νομίζω περιέχει τον εκνευρισμό, την αναστάτωση και την παρόρμηση. Έρχεται και φεύγει. Μπορεί τώρα να μαι καλά και ξαφνικά να με πιάσει ένα μήνα και να μαι νευριασμένος. Όχι ότι με εμποδίζει στην καθημερινότητά μου ή στις σπουδές μου. Αλλά θυμώνω.

Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που έρχεται αυτή την σκέψη. Δεν είναι όπως ονειροπωλούμε που λες α και να ταν αυτό το πράγμα έτσι. Η σκέψη έρχεται σε εμένα. Σαν να μου χτυπάει την πλάτη και να με διακόπτει. Μου κάνει εντύπωση επίσης ότι το πρόβλημα μου εστιάζει στο ότι "δεν είμαι Έλληνας". Προφανώς και είμαι. Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Αλλά οι γονείς μου από ότι μου είπαν ήταν Ιταλοί. Θα μου πεις είσαι Ιταλός; Δεν ξέρω. Δεν θέλω να πω ότι δεν είμαι. Πονάω για μια χώρα που δεν γνώρισα. Καταλαβαίνω ότι δεν γίνεται να βιώνω αποχωρισμό από χώρα που δεν έχω αναμνήσεις. Αλλά δεν μπορώ με θυμώνει. Με τρελαίνει η σκέψη ότι θα με έλεγαν κάπως αλλιώς, ότι θα μίλαγα άλλη γλώσσα, θα ήμουν καθολικός και πάει λέγοντας.

Μια επαφή με Ιταλία την έχουμε, δεν θέλω να σταθώ στους λόγους. Δεν τα έχω συζητήσει αυτά, θα τους πικράνω. Νιώθω πόνο. Δεν βρίσκω τον λόγο για αυτόν τον πόνο. Όσο για τους φυσικούς γονείς μου φοβάμαι. Κάποια τραγική ιστορία θα κρύβεται. Μπορεί να μην ζουν. Μπορεί να έχουν κάνει οικογένεια (όχι ότι ξέρω κάτι βασικά για κανέναν τους). Ξέρω πως έχω το δικαίωμα να κινήσω διαδικασίες αλλά φοβάμαι. Τι να παω να τους βρω γεια σας είμαι αυτός που κάνατε give away στο νέο μιλένιουμ; Με τρομάζει επίσης ότι δεν ξέρω το αίμα μου. Τι ήταν οι γονείς μου; αν ήταν κάτι άσχημο; Αν ο πατέρας μου ήταν κανένας ψυχάκιας μαφιόζος ξέρω γω; Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για όλα αυτά.

Είσαι υγιείς όπως είπες θα μπορούσες σε άλλες συνθήκες να μεγαλώσεις σε ίδρυμα ζήσε την ζωή που έχεις τώρα και ξέχνα τα ολα

δεν μπορώ να σε νιώσω

βλέπω μια ηθική πάνω σου

θέλει προσεγμένα βήματα και μέτρο για να μη χάσουμε τη ζωή μας και να τη ζήσουμε χαρούμενα

στο μεταξύ παίζει να είναι από τα πιο ουσιαστικά ποστ που υπάρχουν εδώ μέσα

καμία σχέση με τη χαλαρότητα της ενότητας "καφέ και συμπάθεια"

Quote:

---

Originally Posted by diogenis

δεν μπορώ να σε νιώσω

βλέπω μια ηθική πάνω σου

θέλει προσεγμένα βήματα και μέτρο για να μη χάσουμε τη ζωή μας και να τη ζήσουμε χαρούμενα

---

από την άλλη η αλήθεια μέχρι τέλους δίνει το απώτατο της ηθικής (υπό την σκοπιά της ψυχανάλυσης)

έχει πολύ ρίσκο ,κίνδυνο και αγωνία h ιδέα που σε "ταλαιπωρεί"

ίσως θα πρέπει να επισκεφτείς κάποιον ειδικό και να επικοινωνήσεις τiς αγωνιώδeiς σκέψeis σου

και το Grillo από ότι φαίνεται δεν είναι τυχαίο...

Γονείς σου είναι αυτοί που σε μεγάλωσαν!!

Στο τέλος σε αυτό το συμπέρασμα θα καταλήξεις και συ, όπως κατέληξα κι εγώ που είμαι επίσης υιοθετημένος. Το έμαθα 17 χρονών και ήταν το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου! Τώρα που είμαι 67 χρονών, το συμπέρασμά μου είναι αυτό που σου είπα.

Κι εγώ το είχα υποψιαστεί και όταν έψαξα και βρήκα τον γεννήτορα πατέρα μου κατάλαβα αμέσως ότι είμαι δικό του σπέρμα.

Με αντιμετώπισε σαν ξένο. Κανείς από τους διό μας δεν ήθελε περαιτέρω σχέση

Quote:

---

Είσαι υγιείς όπως είπες θα μπορούσες σε άλλες συνθήκες να μεγαλώσεις σε ίδρυμα ζήσε την ζωή που έχεις τώρα και ξέχνα τα ολα

---

Με το να σκέφτομαι όμως έτσι δεν βοηθιέμαι κάπως. Στην τελική αφού κάποιοι πεθαίνουν στην γέννηση όλοι θα έπρεπε να είμαστε ευτυχισμένοι που τουλάχιστον καταφέραμε να γεννηθούμε.

Quote:

---

καμία σχέση με τη χαλαρότητα της ενότητας "καφέ και συμπάθεια"

---

δεν βρήκα κάτι σχετικό με υιοθεσία βασικά..

Εννοείται ότι πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι για πολλά που έχουμε και δν καταλαβαίνουμε την αξία τους τώρα που τα έχουμε πόσο ετών είσαι αν επιτρέπεται?

25 χρονών είμαι (σχεδόν)

Μικρός είσαι για αυτό ίσως τα βλέπεις τα πράγματα ετσι άλλη θα παρακαλούσαν να είναι στην θέση σ όπως κι εγώ παρακαλάω να είχα την υγεία Μ όπως κάποτε και δν το εκτιμουσα

Νομίζω ότι ακόμη πενθείς αυτό το Άλλο που "θα μπορούσε να ήταν", τις πιθανότητες και τις δυνατότητες που δε γνώρισες και γι αυτό σε γεμίζουν με ανάμεικτα συναισθήματα, οργή, θλίψη, φόβο. Ίσως μέσα σου σε χαρακτηρίζεις ως το παιδί που δεν ήθελαν, αυτό που έδωσαν σε άλλους, αυτό που το παρατήσανε και το εγκατέλειψαν. Ο λόγος που αναφέρεις πως σίγουρα στους γονείς σου κάποια τραγωδία θα έχει συμβεί, κατά την άποψή μου είναι φόβος πως ΚΑΜΙΑ τραγωδία δε θα έχει συμβεί. Δηλαδή, μια τραγωδία θα δικαιολογούσε το να σε δίνανε, αλλά αν δεν υπήρξε, τότε γιατί;

Δε σε θεωρώ αχάριστο btw, γιατί σίγουρα κάποιοι θα σου πούνε, μεγάλωσες μια χαρά, βρήκες γονείς να σε αγαπήσουν και μιλάς κιόλας; Όμως, σε ενοχλεί αυτή η εγκατάλειψη, κι αυτό κάνει τις σκέψεις να ξαναγυρνάνε.

Ένα: Δε μπορείς να ξέρεις τι και πώς αν ΔΕΝ βρεις τις απαντήσεις σου. Αυτό σημαίνει απόφαση να κινήσεις τις διαδικασίες. Αυτό παράλληλα σημαίνει να προετοιμαστείς ψυχολογικά για τα ενδεχόμενα. Που είναι πολλά, γιατί μπορεί να έχεις αδέρφια, μπορεί να μην έχεις πλέον γονείς, μπορεί οι γονείς ή ένας να είναι άρρωστος, μπορεί να κουβαλάνε κι αυτοί/η τη θλίψη που νιώθεις κι εσύ, πχ μπορεί η βιολογική σου μητέρα να μην ήταν σε θέση να σε κρατήσει, λόγω φτώχειας, λόγω ηλικίας, λόγω ενός οικογενειακού περιβάλλοντος πολύ αυστηρού που την απέτρεπε, μπορεί όμως από τότε χίλια δυο να έχουν αλλάξει στις ζωές αυτών των ανθρώπων.

Από την άλλη, είστε μεν βιολογικοί συγγενείς, αλλά κάλλιστα μπορεί να μην έχετε καμία απολύτως συγγένεια σε οποιοδήποτε άλλο τομέα. Δεν έχετε τίποτε κοινό από ένα DNA που μοιράζεστε και αυτό δεν είναι αρκετό σε πολλές περιπτώσεις για να νιώσεις κοντινούς σου τους ανθρώπους που σε γέννησαν.

Όσο για τον φόβο σου το τι θα ήταν ο πατέρας σου, OK, κατανοώ το τι φρίκες θα έτρωγες αν ήταν κάτι όπως αυτό που ανέφερες, αλλά νομίζω πως η φαντασία σου παίζει διάφορα παιχνίδια. Δηλαδή πόσο πιθανό το βρίσκεις να έχεις πατέρα σου τον Σημαδεμένο ή τον Κορλεόνε;

Quote:

---

Originally Posted by WildHoney

δηλαδή πόσο πιθανό το βρίσκεις να έχεις πατέρα σου τον Σημαδεμένο ή τον Κορλεόνε;

---

έχεις κάποιο πρόβλημα με τον Σημαδεμένο ή τον Κορλεόνε?
μα τι ρατσισμός είναι αυτός επιτέλους???????????????????????????????
τι πράγματα είναι αυτά
κάπου δηλαδή να υπάρχει ένα stop
ζούμε στο 2024
ξέρεις πόσοι θα ήθελαν να έχουν τον σημαδεμένο και τον κορλεόνε πατέρα??
για ψάξτο λίγο
όλοι και όλες οι misery γείτονες σου αυτό θα ήθελαν

Αγαπημένες ταινίες και χαρακτήρες. :P

Quote:

---

κατάλαβα αμέσως ότι είμαι δικό του σπέρμα.

---

Ταυτίστηκα με αυτό γιατί κάπως έτσι πιστεύω θα νιώθω. Με βλέπω στον καθρέπτη και αναρωτιέμαι ο πατέρας μου είναι κάπως έτσι;

Quote:

---

Όσο για τον φόβο σου το τι θα ήταν ο πατέρας σου, OK, κατανοώ το τι φρίκες θα έτρωγες αν ήταν κάτι όπως αυτό που ανέφερες, αλλά νομίζω πως η φαντασία σου παίζει διάφορα παιχνίδια. Δηλαδή πόσο πιθανό το βρίσκεις να έχεις πατέρα σου τον Σημαδεμένο ή τον Κορλεόνε;

---

Δεν ξέρω ούτε τον Κορλεόνε ούτε τον Σημαδεμένο (αν και το δεύτερο κάτι σε ταινία μου θυμίζει). Βασικά πιστεύω ότι υπάρχει κάποια άσχημη ιστορία. Αν ήταν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι δεν θα με έδιναν. Κάτι έχει παιχτεί. Να προέκυψα από μια ξεπέτα; Να μην είχαν χρήματα; Να ήταν ναρκομανείς; Να μην ζουν; Πολλά ενδεχομένα. Να ήταν δύο παντρεμένοι εφοπλιστές πάλι, μάλλον δεν είναι το πιο πιθανό σενάριο οπότε δεν σκέφτομαι ότι έχασα κάποιο μεγαλείο. Απλά έχασα τους φυσικούς γονείς μου και την χώρα μου.

Τι θα άλλαζε για σένα αν έβρισκες τους βιολογικούς σου γονείς;
Αν είναι χάλια αυτοί, θα σε έκανε πιο χάλια γνωρίζοντάς το;
Και γιατί; Έχεις σκεφτεί τι περιέχει η έννοια του "μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα"; (είναι μια μπαρούφα by the way). Ο μόνος λόγος που στέκει είναι να μάθεις για κληρονομικές ασθένειες, ώστε να γνωρίζεις τι τρέχει εκεί. Και αντί να αναρωτιέσαι για τις τραγωδίες, σκέψου ότι αν στους άμεσους προγόνους σου τρέχουν καρκίνοι συγκεκριμένοι για παράδειγμα, τότε πρέπει να το γνωρίζεις για εσένα, για την υγεία σου. Στη θέση σου θα το έψαχνα αλλά δίχως άλλες προσμονές, απλώς για να διασφαλίσω αυτά που έγραψα για την υγεία. Και δε χρειάζεται να πας καν. Να τους ζητήσεις αν τους βρεις να σου στείλουν το οικογενειακό ιστορικό νοσημάτων με κληρονομικότητα.

Quote:

---

Originally Posted by WildHoney

Τι θα άλλαζε για σένα αν έβρισκες τους βιολογικούς σου γονείς;
Αν είναι χάλια αυτοί, θα σε έκανε πιο χάλια γνωρίζοντάς το;
Και γιατί; Έχεις σκεφτεί τι περιέχει η έννοια του "μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα"; (είναι μια μπαρούφα by the way). Ο μόνος λόγος που στέκει είναι να μάθεις για κληρονομικές ασθένειες, ώστε να γνωρίζεις τι τρέχει εκεί. Και αντί να αναρωτιέσαι για τις τραγωδίες, σκέψου ότι αν στους άμεσους προγόνους σου τρέχουν καρκίνοι συγκεκριμένοι για παράδειγμα, τότε πρέπει να το γνωρίζεις για εσένα, για την υγεία σου. Στη θέση σου θα το έψαχνα αλλά δίχως άλλες προσμονές, απλώς για να διασφαλίσω αυτά που έγραψα για την υγεία. Και δε χρειάζεται να πας καν. Να τους ζητήσεις αν τους βρεις να σου στείλουν το οικογενειακό ιστορικό νοσημάτων με κληρονομικότητα.

---

Για μενα το αίμα είναι πολύ σημαντικό γιατί καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το οποιος είσαι. Όπως είπες είναι το ζήτημα των κληρονομικών ασθενειών που δεν είναι καθόλου αμεληταέο. Επίσης τα πάντα πάνω σου είναι αποτέλεσμα των γονιών σου, το χρώμα των μαλλιών σου, το χρώμα του δέρματος σου και πάει λέγοντας. Ακόμα και το IQ σου. Σαφώς παίζουν ρόλο περιβαλλοντικοί παράγοντες (ιδίως για το ύψος). Προσμονή δεν έχω καμία, δεν ξέρω αν θέλω να το κάνω. Με πιέζει η σκέψη όμως ότι αν αλλάξω γνώμη και πω τώρα καίγομαι να γνωρίσω τους γονείς μου μπορεί να ναι αργά. Δεν μπορώ να ξέρω τον λόγο που με έδωσαν. Άλλο άμα ήταν φτωχοί άνθρωποι ξέρω γω, άλλο αν δεν με ήθελαν.. γενικά πολλά και διάφορα. BTW, σκέφτομαι ότι ίσως έβρισκα άλλους συγγενείς που θα ήθελαν ενδεχομένως να με γνωρίσουν.

Βάζεις τον εαυτό σ σε μπελάδες που δν ξέρεις ούτε που θα καταλήξει ούτε το ποσό θα κρατήσει

Δεν εισαι ικανοποιημενος με τη ζωη σου και σκεφτεσαι οτι αν μεγαλωνες με τους βιολογικους σου γονεις πιθανον η ζωη σου θα ηταν καλυτερη. Αισθανεσαι απορριψη. Τον πατερα μας τον ξερει μονο η μητερα μας με απολυτη σιγουρια. Και αυτο οχι παντα. Τα δε κληρονομικα γνωρισματα πανε παρα πολυ μακρια και παρα πολυ πισω, οποτε χανεται η μπαλα. Οι συμπεριφορες μας ομως εχουν να κανουν αποκλειστικα με το περιβαλλον που μεγαλωσαμε. Ειναι κατα βαση μιμητικες. Το λεω γιατι οσο μεγαλωνω τοσο μοιαζω σε συμπεριφορες με τον πατερα μου, εστω και στο πιο light. Αυτο ειναι κατι που δεν μου αρεσει καθολου.

Quote:

---

Originally Posted by Νικος Νικος

Δεν εισαι ικανοποιημενος με τη ζωη σου και σκεφτεσαι οτι αν μεγαλωνες με τους βιολογικους σου γονεις πιθανον η ζωη σου θα ηταν καλυτερη. Αισθανεσαι απορριψη. Τον πατερα μας τον ξερει μονο η μητερα μας με απολυτη σιγουρια. Και αυτο οχι παντα. Τα δε κληρονομικα γνωρισματα πανε παρα πολυ μακρια και παρα πολυ πισω, οποτε χανεται η μπαλα. Οι συμπεριφορες μας ομως εχουν να κανουν αποκλειστικα με το περιβαλλον που μεγαλωσαμε. Ειναι κατα βαση μιμητικες. Το λεω γιατι οσο μεγαλωνω τοσο μοιαζω σε συμπεριφορες με τον πατερα μου, εστω και στο πιο light. Αυτο ειναι κατι που δεν μου αρεσει καθολου.

---

Χωρίς να θέλω να ακουστώ υπερόπτης, με την ζωή μου είμαι ευχαριστημένος. Είχα ότι χρειαζόμουν, είχα αγάπη και σπούδασα αυτό που αγαπώ. Αυτή την στιγμή κάπως βιώνω έναν αποχωρισμό που όταν έγινε δεν ήμουν σε θέση να βιώσω. Δεν ξέρω γιατί τώρα το νιώθω έτσι.
Τώρα για τα κληρονομικά, νιωθω σαν στο γενεαλογικό δέντρο που είμαι ένα σημείο, να έχω σβηστεί από εκεί.

Επίσης οι συμπεριφορές δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το περιβάλλον. Σαφώς επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό, αλλά είναι και το γενετικό υλικό μας.

Αφού έχεις το δικαίωμα να το ψάξεις, κάνε μια προσπάθεια. Είσαι σε ηλικία που μπορείς να διαχειριστείς τα νέα δεδομένα που θα προκύψουν. Είτε βρείς σωστούς ανθρώπους που σε θέλουν είτε δεν αξίζει καμία επαφή μαζί τους θα πάρεις τις απαντήσεις που χρειάζεσαι. οι θετοί γονείς δεν είναι δίπλα σου? Να τους πεις πως επιθυμείς να μάθεις από που κατάγεσαι.
Ψάξε μην χάνεις χρόνο με σκέψεις.

'Ολοι οι υιοθετημένοι νιώθουν τα ίδια συναισθήματα με σένα όπως και γω.Γυναίκα είμαι....η διαφορά μου είναι ότι η βιολογική μου οικογένεια ζει λίγο πιο έξω από την πόλη που μένω,έχω κάποιες επαφές με τα αδέρφια μου,αλλά δε σταματάει να είναι σκληρή και απάνθρωπη η εγκατάλειψη και δεν μπορείς να εξηγήσεις πως γονείς που γεννούν παιδιά μπορούν και τα δίνουν....προφανώς πίσω από όλο αυτό κρύβεται μία άσχημη ιστορία,αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να ψάξεις να βρεις τους βιολογικούς σου γονείς....από ίδρυμα σε πήραν οι δικοί σου;

Τουλάχιστον εσύ είχες την τύχη να μεγαλώσεις όμορφα σε αντίθεση με μένα....
Με τους βιολογικούς σου γονείς θα μεγάλωνες κακοποιητικά!
Ούτε θα σπούδαζες ούτε θα μεγάλωνες με αξιοπρέπεια....ιταλικά ξέρεις;

Γτ εσύ πως μεγάλωσες?

Quote:

---

Originally Posted by Tsoufis1989

Γτ εσύ πως μεγάλωσες?

---

Αρκετά άσχημα και κακοποιητικά!

Τι εννοείς?αν θες λες βεβαια

Quote:

---

Originally Posted by Grillo

Καλησπέρα παιδιά

Θέλω να πω λίγο τον πόνο μου. Είμαι υιοθετημένος. Το ξέρω από την εφηβεία. Το ψιλιαζόμουν. Έκανε μπαμ ότι δεν έμοιαζα στους γονείς μου. Το είχα αποδεχτεί όμως. Με αγαπούν και τους αγαπώ πολύ. Με μεγάλωσαν χωρίς να μου λείψει τίποτα. Δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο. Και αν το καλοσκεφτείς αν δεν ήταν αυτοί θα είχα μεγαλώσει σε κάποιο ίδρυμα ενδεχομένως. Όμως δεν ξέρω. Μου την βιδώνει ανά διαστήματα που είμαι υιοθετημένος. Βάζω αυτή την λέξη γιατί νομίζω περιέχει τον εκνευρισμό, την αναστάτωση και την παρόρμηση. Έρχεται και φεύγει. Μπορεί τώρα να μαι καλά και ξαφνικά να με πιάσει ένα μήνα και να μαι νευριασμένος. Όχι ότι με εμποδίζει στην καθημερινότητά μου ή στις σπουδές μου. Αλλά θυμώνω.

Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που έρχεται αυτή την σκέψη. Δεν είναι όπως ονειροπωλούμε που λες α και να ταν αυτό το πράγμα έτσι. Η σκέψη έρχεται σε εμένα. Σαν να μου χτυπάει την πλάτη και να με διακόπτει. Μου κάνει εντύπωση επίσης ότι το πρόβλημα μου εστιάζει στο ότι "δεν είμαι Έλληνας". Προφανώς και είμαι. Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Αλλά οι γονείς μου από ότι μου είπαν ήταν Ιταλοί. Θα μου πεις είσαι Ιταλός; Δεν ξέρω. Δεν θέλω να πω ότι δεν είμαι. Πονάω για μια χώρα που δεν γνώρισα. Καταλαβαίνω ότι δεν γίνεται να βιώνω αποχωρισμό από χώρα που δεν έχω αναμνήσεις. Αλλά δεν μπορώ με θυμώνει. Με τρελαίνει η σκέψη ότι θα με έλεγαν κάπως αλλιώς, ότι θα μίλαγα άλλη γλώσσα, θα ήμουν καθολικός και πάει λέγοντας.

Μια επαφή με Ιταλία την έχουμε, δεν θέλω να σταθώ στους λόγους. Δεν τα έχω συζητήσει αυτά, θα τους πικράνω. Νιώθω πόνο. Δεν βρίσκω τον λόγο για αυτόν τον πόνο. Όσο για τους φυσικούς γονείς μου φοβάμαι. Κάποια τραγική ιστορία θα κρύβεται. Μπορεί να μην ζουν. Μπορεί να έχουν κάνει οικογένεια (όχι ότι ξέρω κάτι βασικά για κανέναν τους). Ξέρω πως έχω το δικαίωμα να κινήσω διαδικασίες αλλά φοβάμαι. Τι να παω να τους βρω γεια σας είμαι αυτός που κάνατε give away στο νέο μιλένιουμ; Με τρομάζει επίσης ότι δεν ξέρω το αίμα μου. Τι ήταν οι γονείς μου; αν ήταν κάτι άσχημο; Αν ο πατέρας μου ήταν κανένας ψυχάκιας μαφιόζος ξέρω γω; Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για όλα αυτά.

---

καλημερα, αγαπητε.
δεν ξερω τι ακριβως εχεις "αποδεχτει", οταν αυτο το θεμα σου προκαλει τοση αναστατωση, εκνευρισμο, πικρα, αποριες...
αν το ειχες αποδεχτει ομαλα, θα το αφηνες πισω σου.
εφοσον γυρναει και ξαναγυρναει η σκεψη και οι αποριες, εχεις καθε δικιαωμα (μην σου πω και υποχρεωση) να μαθεις ΚΑΠΟΙΑ πραγματα, ωστε να το τακτοποιησεις μεσα σου και να μπορεις να το αφησεις πισω σου, γιατι δεν βλεπω να το αφηνεις...
απο την στιγμη που στο εχουν πει, γιατι να πικραθουν οι γονεις σου;
ειναι ευλογες οι αποριες σου. δν σημαινει ουτε οτι θα τους απαρνηθεις, ουτε οτι θα πας να βρεις τους αλλους.
μπορει να μην ειναι καν ιταλοι, εφοσον οι ελληνες γονεις σου ειχαν τετοια ακρη. μπορει να ειναι ελληνες, ή καποιας αλλης εθνικοτητας, μπορει η βιολογικη μανα να ηταν ανηλικη ή μονη, χωρις συντροφο, μπορει να ηταν αρρωστη, να μην μπορουσε να σε ζησει και να σε εδωσε για να επιβιωσεις, χιλια δυο μπορει... εχεις δικιαωμα να μαθεις αφου σε τρωει.
ετσι το βλεπω..

το να πας να τους βρεις, ειναι ενα αλλο κεφαλαιο και θα το αντιμετωπισεις αν και οταν προκυψει. μπορει να μην θελησεις να τους βρεις. να σου αρκει να μαθεις...
ξεκινα απο καπου να μαθεις καποιες πληροφοριες και προχωρα οσο θελησεις.
ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΟΥ.

αν οι γονεις σου σε αγαπανε, θα καταλαβουν την ανησυχια σου και οτι δεν σημαινει οτι εχεις παραπονα μαζι τους, ή οτι θα τους απαρνηθεις . καθε ανθρωπος θελει να ξερει τις ριζες του, δεν σημαινει κατι αλλο, αυτο..

οσο για τον "φοβο", τπτ δεν προκαλει περισσοτερο φοβο απο τον ιδιο τον φοβο και τις ατελειωτες και αοριστες υποθεσεις. οταν βρεις τι ακριβως εχει συμβει, θα το αντιμετωπισεις και δεν θα υπαρχει φοβος.

Ωραίο ποστ Ρέμεντι. Και "ο φόβος που προκαλεί περισσότερο φόβο" όπως ανέφερες, νομίζω πως ο νηματοθέτης επιτείνει με τον τρόπο αυτό τα αρνητικά συναισθήματα. Συμφωνώ. Κακό τριπάκι αυτό και για να το λύσεις θέλει αποφασιστικότητα, το χρονικό τράβηγμα απλά επιτείνει την επανάληψη των σκέψεων.

Quote:

---

Ούτε θα σπούδαζες ούτε θα μεγάλωνες με αξιοπρέπεια....ιταλικά ξέρεις;

---

Δεν ξέρω πως θα μεγάλωνα και αν θα σπούδαζα.. ίσως να μην το μάθω ποτέ. Ιταλικά δυστυχώς δεν ξέρω και με στεναχωρεί. Αυτό το διάστημα προσπαθώ (με βάση και τα οικονομικά μου και τον χρόνο μου) να τα βάλω στην ζωή μου. Έχω πει στον εαυτό μου ότι θέλω να φτάσω στο C2 (το αντίστοιχο proficiency).

Quote:

---

δεν ξερω τι ακριβως εχεις "αποδεχτει", οταν αυτο το θεμα σου προκαλει τοση αναστατωση, εκνευρισμο, πικρα, αποριες...
αν το ειχες αποδεχτει ομαλα, θα το αφηνες πισω σου.

---

Με έκανες και γέλασα γιατί ακύρωσες ότι είχα πει και έχεις απόλυτο δίκιο. Λέογοντας πως το έχω αποδεχτεί είχα στο μυαλό μου ότι δεν νιώθω θυμό ούτε για τους βιολογικούς μου γονείς ούτε για τους θετούς. Νιώθω έναν θυμό (ίσως αγανάκτηση) που δεν το στρέφω κάπου. Γιατί πιστεύω κάποια πράγματα απλά γίνονται. Τι έγινε δεν μπορώ να ξέρω αλλά αν ήταν η μητέρα μου, τι να πω δεν ξέρω, μια πολύ φτωχή γυναίκα που προέκυψε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη δεν μπορώ να την αδικήσω. Δεν θα την κρίνω. Κάπως αντίστοιχα σκέφτομαι και για τον πατέρα μου.

Quote:

---

αν οι γονεις σου σε αγαπανε, θα καταλαβουν την ανησυχια σου και οτι δεν σημαινει οτι εχεις παραπονα μαζι τους, ή οτι θα τους απαρνηθεις . καθε ανθρωπος θελει να ξερει τις ριζες του, δεν σημαινει κατι αλλο, αυτο..

---

Σκέφτομαι ότι δεν θα δυσανασχετίσουν θα προβληματισούν και θα πικραθούν και θα το κρατήσουν μέσα τους. Συμφωνώ σε ότι έχεις πει.

Quote:

---

οσο για τον "φοβο", τπτ δεν προκαλει περισσοτερο φοβο απο τον ιδιο τον φοβο και τις ατελειωτες και αοριστες υποθεσεις. οταν βρεις τι ακριβως εχει συμβει, θα το αντιμετωπισεις και δεν θα υπαρχει φοβος.

---

Πολύ σωστή κουβέντα. Κάνω άπειρα σενάρια με το μυαλό μου. Τα έχω συζητήσει με τον κολλητό μου ο οποίος είναι τελείως κατά να τους ψάξω αλλά είπε ότι αν θέλω θα ερχόταν μαζί μου να με στηρίξει.