=============
=============
Η μονη λυση που θα σε κανει να εχεις αυτοπεποιθηση ειναι να βρεις μονος την λυση στα προβληματα σου. Η μονη συμβουλη που μπορω να σου δωσω λυνε ενα ενα τα προβληματα.
Φίλε μου, καταλαβαίνω αυτό που λες ότι περιμένεις να βρεις ένα παιδί σαν τον Δημήτρη, αλλά θεωρώ ότι είναι η κλασική κατάσταση του "ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται". Αν βελτιωθούν κάποια πράγματα στη ζωή σου, δεν θα σε νοιάζει τόσο. Πιστεύω ότι αυτό είναι απλά ένα απωθημένο, το σημαντικό είναι να βρεις φίλους, ίσως αργότερα μια κοπέλα κτλ. Ναι, όταν έχεις αυτισμό οι άλλοι σε υποτιμούν και αδιαφορούν για σένα, αλλά ξέρω και αυτιστικά άτομα που έχουν βρει φίλους στην ενήλικη ζωή τους, οπότε μην τα παρατάς! Υπάρχει το ίντερνετ πλέον, θα μπεις σε κάποια σχολή, θα πηγαίνεις σε κάποιο γήπεδο στην περιοχή σου να παίζεις ποδόσφαιρο, μπάσκετ αφού τελειώσεις το σχολείο και έχεις χρόνο, κάτι θα βρεις από φιλίες! Εγώ δεν έχω επαφή με κανέναν από το σχολείο, ωστόσο έχω αρκετούς φίλους πλέον για να βγαίνω σχεδόν κάθε μέρα!
Επίσης, πολλοί αυτιστικοί παλινδρομούν στην παιδική τους ηλικία και ενήλικοι.
Eagle guy,φίλε μου,αρχικά θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ που έχεις σταθεί δίπλα μου και έχεις δείξει ενδιαφέρον σε ό,τι έχω γράψει που με απασχολεί από την αρχή,δηλαδή από το thread που είχα γράψει τον Σεπτέμβρη μέχρι και σήμερα. Όσο αφορά τη συμβουλή που μου δίνεις, και θυμάμαι που μου το είχες πει και στο προηγούμενο thread μου, πιστεύεις πολύ πως θα βρω φίλους στο πανεπιστήμιο και συμφωνώ μαζί σου.
Το θέμα όμως που με έχει κάνει να αμφιβάλλω για αυτό είναι εξαιτίας της μεγάλης αδελφής μου,όπως είχα ξαναπει έχω σχετικά άσχημες σχέσεις μαζί της και μου πετάει συνέχεια στα μούτρα ότι "και στο Πανεπιστήμιο τα ίδια χάλια θα είσαι όπως και στο Λύκειο άμα δεν αλλάξεις τον χαρακτήρα σου " όμως δε καταλαβαίνει πως δεν είναι τόσο απλό,ότι έχω κοινωνική φοβία και ντρέπομαι στο πως να εκφράζομαι,ότι το να βρεις φίλους απαιτεί μεγάλο κοινωνικό θάρρος κάτι που δε μπορώ να αποκτήσω εύκολα άμα δεν υπάρχει κάτι να μου δίνει ψυχική δύναμη και ευτυχία όπως το θέμα με τον Δημήτρη,επίσης δε θέλω να έχω ένα μικρό παιδί στη ζωή μου σαν τον Δημήτρη μόνο για να λύσω τα προβλήματα μου, αλλά και επειδή όντως το επιθυμώ μες στην καρδιά μου.
Για να κλείσω,θέλω να σου πω,πως μόνο που σκέφτομαι ότι μπορεί να ισχύσει αυτό που λέει η αδελφή μου,τρελαίνομαι,χάνω τον κόσμο από τα πόδια μου! Όμως δε θέλω να την πιστεύω,θέλω να πιστεύω αυτό που μου λες εσύ,αφού και εσύ ήσουν εσωστρεφής,να όμως πως τα κατάφερες! Όμως δεν ξέρω άμα έχω την ίδια τύχη και εγώ,δεν ισχύει το ίδιο για όλους σωστά? Άμα η αδελφή μου έχει δίκιο?
Κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος για το πως θα τα φέρει η πραγματικότητα.
Εγώ πιστεύω φίλε πως αυτό που προανέφερα είναι η λύση,έχεις δίκιο όμως σε αυτό που λες,άμα δε βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου δε γίνεται τίποτα,όμως το θέμα είναι ότι τόσα χρόνια δεν έκανα τίποτα,πέρασα όλη την εφηβεία μου στη δυστυχία και την ζήλια ή μάλλον η μοναξιά δε με βοήθησε να παλέψω διότι μου έπαιρνε όλη την θετική ενέργεια.Πιστεύω πως οπωσδήποτε χρειάζομαι κάτι στη ζωή μου,κάτι που να συμπληρώσει με χαρά αυτό που μου λείπει και έτσι να μου δώσει δύναμη ώστε να κτίσω την υπόλοιπη ζωή μου και να μπορέσω να βοηθήσω τον εαυτό μου και μάλιστα με καλύτερα αποτελέσματα!Quote:
Originally Posted by axl100
Καλησπέρα παιδιά,παρακαλώ άμα μπορείτε δείτε λίγο και το δικό μου thread,οι συμβουλές και η βοήθεια σας θα είναι πολύ χρήσιμες για μένα,ευχαριστώ αυτούς που μου έχουν απάντησει.
Η μοναξια ειναι ψευδαισθηση, δεν χρειαζεσαι τους αλλους για να λειτουργησεις. μην περιμενεις επιβεβαιωση απο τους αλλους. Χρησημοποιησε το μυαλο σου για να κατευθυνεις την ζωη σου.Quote:
Originally Posted by Vasilis125
Όπως καταλαβαίνεις, δε μπορεί να αναζητάς λύση για τις φοβίες στην εύρεση ενός προσώπου που να μοιάζει με ένα παιδί που ήξερες κάποτε, έτσι; Οπότε; Εφόσον τα προβλήματα είναι αρκετά (έμμονες σκέψεις, κακές οικογενειακές σχέσεις, απελπισία), ένας ψυχολόγος θα βοηθούσε.
Πηγαίνεις κάπου αυτό τον καιρό, σε παρακολουθεί γιατρός; Το παιδί εκείνο κατά την άποψή μου το έχεις στο νου σου πλάσει ως κάποια "κουβέρτα ασφαλείας" συναισθηματική, ωστόσο πρέπει να δουλέψεις για να βρεις άλλες, ρεαλιστικές και πραγματοποιήσιμες τακτικές αντιμετώπισης. Και να μην το καθυστερείς.
Καλημέρα! Έχεις εξιδανικεύσει στο μυαλό σου αυτό το παιδάκι και νομίζεις ότι αν βρεις ένα πανομοιότυπο -που δεν θα το βρεις - η ζωή σου θα είναι καλύτερη.
Λοιπόν, η ζωή σου δεν είναι καλή ακριβώς γι' αυτό τον λόγο. Γιατί δεν είσαι πια σε ηλικία να κάνεις παρέα με παιδάκια του Δημοτικού και δεν πρέπει να κάνεις.
Είναι κάτι που δεν θεωρείται φυσιολογικό. Τα παιδιά του Δημοτικού έχουν άλλα ενδιαφέροντα και δεν μπορείς να φτάσεις ας πούμε 40 χρονών και να κάνεις παρέα με ένα παιδάκι (σαν τον Δημήτρη).
Πρέπει να πας επειγόντως σε ψυχοθεραπευτή για χρόνια, να σου φύγει αυτή η εμμονή αλλιώς τα πράγματα δεν θα πάνε καλά. Η λύση που σκέφτεσαι είναι μη ρεαλιστική, και να σου πω και την αλήθεια, ο οποιοσδήποτε θα σε έβλεπε να τριγυρνάς ένα παιδί του Δημοτικού με τόση αγάπη, θα σε περνούσε για παιδόφιλο. Κι ίσως η τόση αγάπη σου εξελιχθεί ΄και με αυτόν τον τρόπο, που ξέρεις;
Γι' αυτό αναθεώρησε, κράτα τις καλές αναμνήσεις αλλά άφησε τον Δημήτρη πίσω.
Βασίλη, να σου πω ότι καταλαβαίνω ακόμη περισσότερο τη δυσκολία σου, γιατί είμαι μη νευροτυπική. Είναι κόλλημα αυτό που έχεις, και μπορεί να θεωρηθεί από τους άλλους περίεργη, παράδοξη και ανησυχητική συμπεριφορά. Δηλαδή, από γονείς κτλ, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Θα αναρωτιούνται τι θέλει αυτός από το παιδί μου, ενώ ο τρόπος που εσύ αισθάνεσαι και σκέφτεσαι δεν είναι πονηρός και δεν το κάνεις επειδή τα παιδιά σε έλκουν σωματικά. Θυμήσου πώς αντέδρασαν οι καθηγητές όταν πήγες στο γυμνάσιο να τον αναζητήσεις, όπως ο ίδιος μας είπες.
Όμως, επειδή επίσης ανέφερες πως δε μπορείς να ζεις άλλο έτσι, θες κάποια βοήθεια τώρα.
Ποια είναι τα ιδιαίτερά σου ενδιαφέροντα; (θα έχεις τέτοια σίγουρα), ποιο ή ποια είναι αυτά; Σου αρέσουν πχ τα αυτοκίνητα, τα ζώα, τα πουλιά, οι χάρτες, τα κτίρια, τι είναι αυτό που σε ενδιαφέρει και το ψάχνεις διαρκώς;
HarleyQuinn συμφωνώ με αυτά που λες,δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα,όμως εδώ και 4 χρόνια το σκέφτομαι συνέχεια,δεν υπάρχει μέρα που να μη το σκέφτομαι. Δε ξέρω,είναι όντως πολύ σοβαρή εμμονή,το έχω πει και στον ψυχοθεραπευτή μου,όμως έμενα μου φαίνεται ότι δε του νοιάζει και πολύ να με βοηθήσει σχετικά με αυτό το θέμα,επίσης 4 χρόνια ήμουν στη δυστυχία λόγω αυτής της επιθυμίας,αυτά τα χρόνια τώρα δε μπορώ να τα πάρω πίσω πια,επίσης δε βοήθησε και η κοινωνική φοβία που είχα που δε μπόρεσα να έχω παρέα και να ασχολούμαι με άλλα ωραία πράγματα στη ζωή μου,οπότε νομίζω αυτό την έκανε την άρρωστη αυτή εμμονή πιο ισχυρή.
Και επειδή στον κόσμο που βρισκόμαστε υπάρχει μεγάλη κακιά,την οποία εγώ έχω δεχθεί από πολλούς,γι αυτό πιστεύω πως το να περνάω χρόνο με ένα μικρό παιδάκι (σαν τον Δημήτρη) είναι λύση,γιατί ούτε μπορούν να σε κρίνουν ή να σε πληγώσουν.Έτσι λοιπόν εξηγείται για εμένα,τους μισώ τους υπόλοιπους όμως ανθρώπους γιατί μόνο κακία και αδιαφορία ξέρουν να βγάζουν (υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις από ελάχιστους).
================
Η αλήθεια είναι πως ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον που έχω είναι για τις χώρες και τον πολιτισμό τους,ψάχνω συνέχεια στο διαδίκτυο για διάφορες χώρες και θα ήθελα πολύ να έχω στο μέλλον την οικονομική άνεση να κάνω και ταξίδια.Επίσης που και που βλέπω ντοκιμαντέρς γιατί μ αρέσει να μαθαίνω για διάφορα ζώα,πως ζούνε,τον τρόπο επιβίωσής τους,κτλ.Quote:
Originally Posted by WildHoney
Εχεις να προτείνεις κάποιο ντοκιμαντέρ με φάλαινες; Θα προτιμούσα με μπλε φάλαινες.Quote:
Originally Posted by Vasilis125
Κοίτα να σου προτείνω ακριβώς δε ξέρω,εγώ τα ντοκιμαντέρς που έβλεπα ήταν στο national geography από ένα κανάλι στη τηλεόραση,πιο πολύ δηλαδή έβλεπα τυχαία με διάφορα ζώα,με φάλαινες συγκεκριμένα δεν έχει τύχει για να ξέρω να σου πω.Quote:
Originally Posted by george1520
Επίσης στους πρώτους δύο ψυχοθεραευτές που έχω πάει,πρέπει να σου πω δεν κάνουν και καλή δουλειά,γιατί δε βλέπω βελτίωση,τι μου προτείνεις,πρέπει να αλλάξω μήπως ξανά?Quote:
Originally Posted by WildHoney
Μόλις φέτος άρχισα με τον δεύτερο.
Βασίλη, για την κοινωνικοποίηση που χρειάζεσαι εφόσον όπως είπες νιώθεις μοναξιά, υπάρχουν ομάδες για ανθρώπους στο φάσμα, που μπορείς εκεί να βρεις φίλους και υποστήριξη. Για το θέμα της ψυχοθεραπείας, θα έλεγα να προτιμήσεις έναν ειδικευμένο σε νευροδιαφορετικότητα. Δηλαδή να ξέρει για τον αυτισμό και να έχει ειδικευτεί στο να κουράρει ανθρώπους στο φάσμα.Quote:
Originally Posted by Vasilis125
Τip. Όταν νιώθεις όπως ανέφερες, πως δεν αντέχεις άλλο, πως όλα στη δίνουν, όλοι και όλα σε φορτώνουν, πως δε μπορείς, κτλ, χαλάρωνε με ASMR, με ηχοαπομονωτικές τεχνικές (βάλε ακουστικά όταν το περιβάλλον σου είναι έντονο, πχ κάποιοι τσακώνονται, δυνατοί κρότοι και ανάλογα), ή διάβασε για τα ενδιαφέροντά σου, ή δες ταινίες και video με θεματική που σε έλκει πάρα πολύ, σαν αυτό που ανέφερες για τα ζώα. Επίσης, κι εσύ μπορείς να ωφεληθείς και ένα ζωάκι αδέσποτο που μπορείς να βοηθήσεις. Αλλά να έχεις αποκούμπι, γιατί κι αυτά έχουν ανάγκες κι όταν εσύ δεν είσαι καλά, θα χρειαστείς βοήθεια για να τις καλύψεις. Ρώτα λοιπόν την οικογένειά σου, βρες ποιος αγαπάει τα ζώα, κι αν δεν έχεις ένα σκυλάκι ή γατάκι, σώσε ένα.
Βασίλη, όσον αφορά αυτό που είπες για αυτόν τον Δημήτρη, να σου πω τι πιστεύω. Εγώ μόλις ακούω έναν συγκεκριμένο ήχο απέξω, κολλάω και νιώθω μια περίεργη ηρεμία, νοσταλγία και γυρνάω πίσω στην εποχή που ήμουν μικρός στο σπίτι και άκουγα αυτόν τον θόρυβο. Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού, δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι τέτοιο είναι. Και το δικό σου θέμα μάλλον κάτι τέτοιο είναι, συν ότι λόγω πολύ κακής πραγματικότητας αυτή η σκέψη σε βοηθάει να είσαι στον κόσμο σου, σαν ένα αποκούμπι. Όταν δεις ένα παιδί που μοιάζει με αυτόν τον Δημήτρη μπορείς να κάνεις daydreaming και να νιώθεις καλύτερα, αλλά όσον αφορά τώρα ή αργότερα να κάνεις παρέα με ένα τέτοιο παιδί, απλά ξέχνα το. Για πολλούς λόγους, όπως ότι είναι αφύσικο, ότι θα σε πάρουν για παιδόφιλο, ότι δεν θα έχετε κοινά πράγματα να πείτε, μέρη να πάτε, και φυσικά το θέμα σου είναι να μεγαλώσεις και να ξεπεράσεις τα τραύματά σου, και όχι να πας 40 χρονών και να ψάχνεις παιδιά σαν το Δημήτρη για παρέα. Ακόμα και να ήταν εφικτό, θα σε πάνε μέσα, θα σε κυνηγάνε οι γονείς του και στην τελική δεν επιτρέπεται πλέον σε άτομα μεγάλα σε ηλικία να μπαίνουν σε παιδικές χαρές αν δεν είναι γονείς, οπότε πού αλλού θα πηγαίνετε?
Επίσης, για το άλλο που έγραψες, δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα βρεις φίλους, αλλά αν δεν δοκιμάσεις, δεν θα μάθεις ποτέ! Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι εσωστρεφείς, αυτιστικοί, ή άτομα που έχουν περάσει δύσκολα και μπορούν να σε καταλάβουν, το θέμα είναι να πηγαίνεις σε μέρη που μπορείς να γνωρίσεις κόσμο!
Quote:
Originally Posted by Eagle guy
Τώρα που διάβασα το μύνημα σου,ναι έτσι ακριβώς είναι,όσο φαντάζομαι να σκέφτομαι ενα παιδάκι σαν τον Δημήτρη ή τον ίδιο να μου φέρεται,έτσι όπως μου φερόταν,είναι σαν να βρίσκομαι στον κόσμο μου.Όμως όσο το σκέφτομαι,αλλά δεν το έχω,νιώθω ακόμα χειρότερα. Πραγματικά δε ξέρω πως θα το ξεπεράσω,τόσα χρόνια δεν έχω καταφέρει τίποτα, νομίζω πρέπει να βρω έναν πολύ ειδικευμένο στην περίπτωση μου ψυχοθεραπευτή και να δουλέψουμε πολύ σκληρά.
Επίσης αυτό που λες για όταν θα μεγαλώσω,δε νομίζω μέχρι τότε να έχω αυτήν την εμμονή,γιατί σίγουρα θέλω να πιστεύω θα χει βελτιωθεί η ζωή μου μέχρι τότε,ακόμα και όταν θα είμαι φοιτητής. Το θέμα είναι ότι όπως το χω στο μυαλό μου θα ήταν ότι καλύτερο να πραγματοποιηθεί αυτή τη περίοδο που κοντεύω και για πανελλήνιες,κάτι όμως που και γω ξερω είναι αδύνατον.
Ειλικρινά δε ξέρω φίλε πως θα προχωρήσω για τώρα,το μόνο που ξέρω και με ανησυχεί πολύ είναι πως άμα είμαι στα ίδια χάλια και του χρόνου με τις πανελλήνιες,όπως ήμουν φέτος,την έχω βάψει για τα καλά! Φέτος ήμουν τυχερός έβγαλα καλούς βαθμούς,δε ξέρω όμως για του χρόνου.
Με λίγα λόγια πρέπει να βρω του χρόνου κάτι ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να μου φτιάχνει τη διάθεση καθημερινά, ώστε να πετύχω στις τελικές και στις πιο δύσκολες εξετάσεις.
Εννοείς να ακούω μουσική?Αυτό κάνω έτσι κι αλλιώς,κάτι ξένα τραγούδια ακούω,δε ξέρω όμως δεν έχουν βοηθήσει και πολύ,σε χαλαρώνει όσο τα ακούς,μόλις όμως τελειώσει το τραγούδι πάλι τα ίδια (αρνητικές σκέψεις κτλ.)Quote:
Originally Posted by WildHoney
Εκτός βέβαια άμα εννοείς κάτι άλλο που δε κατάλαβα καλά.
Κάτι που ξέχασα να πω,το καλό είναι πως έχω πάρει ένα μικρό σκυλάκι,και πολλές φορές είναι γλυκούλη μου φτιάχνει τη διάθεση και παίζει,τρέχει από δω και από κει κτλ. χα χα χα:)Quote:
Originally Posted by WildHoney
Δυστυχώς όμως τα κατοικίδια σου δίνουν απλά μία προσωρινή χαρά,δε σου λύνουν τα προβλήματα,όμως σε βοηθάνε να ξεχνιέσαι,είναι σαν ο καλύτερος σου φίλος!
========================
Μπορείς να τον πλησιάσεις εσύ μην περιμένεις να κάνει πρώτος κίνηση. Αν δεν έχεις παρέες θα μπορέσεις να διαβάσεις καλύτερα για πανελλήνιες.
Μην αγχώνεσαι από τώρα για το πανεπιστήμιο εκεί θα έχεις μόνο ξένους είναι σπάνιο να περάσουν μαζί οι φίλοι σου. Από Αύγουστο θα ξεκινήσεις φροντιστήριο και αργότερα πάλι σχολείο τότε αναγκαστικά θα έχεις δίπλα σου τους συμμαθητές για να περάσει η ώρα. Αν είσαι τόσο χάλια γιατί δεν επικοινωνείς μαζί τους, λογικά τα παιδιά στην ηλικία σου θα είναι όλη μέρα στο ίντερνετ και θα ανεβάζουν φωτογραφίες, βίντεο, και πως περνάνε την μέρα τους. Αν δείχνεις ότι τους παρακολουθείς σε ότι κάνουν μπορείς να ζητήσεις και εσύ να πας μια βόλτα μαζί τους, όσο δεν μιλάς σε αφήνουν και αυτοί στην ισυχια σου.
Quote:
Originally Posted by ΑΧΒΑΧ
Έχεις δίκιο σε αυτό,ότι χωρίς παρέες θα έχω περισσότερο χρόνο να αποδώσω καλύτερα στις πανελληνίες,όμως σπουδαίο ρόλο και μη σου πω και τον πιο σημαντικό παίζει ο ψυχολογικός παράγοντας,άμα δεν κάνω του χρόνου κάτι που να με έχει χαρούμενο,δε θα έχω την ψυχική δύναμη να τα βγάλω πέρα,ξέρω τόσα χρόνια από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στις καλές μου ήμουν σχεδόν άριστος,όταν ήμουν χάλια δε τα πήγαινα καλά.Για αυτό πρέπει να πετύχω αυτό που είπα παραπάνω του χρόνου,έχω φτάσει δυστυχώς στην απαίσια θέση στο ότι αυτή είναι η μόνη επιλογή.
Μου πρότεινες μία λύση τους συμμαθήτες μου,όμως σε ένα προηγούμενο thread μου,είχα πει ότι δεν έχω καλή σχέση μαζί τους γιατί με κοροιδεύανε και με λέγανε αυτιστικό. Μόνο όταν θέλουν μου μιλάνε και συνέχεια είναι απότομοι μαζί μου,οπότε αποκλείεται να θέλουν να βρεθούμε. Εγώ φταίω όμως που φοβάμαι να υπερασπιστώ τον εαυτό μου!
Ακόμα και καθηγητής δε μου φερόταν ωραία και δεν έκανα τίποτα για αυτό,το σκέφτομαι και τρελαίνομαι!
===================
Πρέπει να δείξεις κατανόηση και υπομονή. Να τους εξηγήσεις πώς αισθάνεσαι και τι είναι ο αυτισμός. οι έφηβοι κοροϊδεύουν και κάνουν πλάκα... Μην στεναχωριέσαι. Προσπάθησε να πλησιάσεις όσους είναι λιγότερο προσβλητικοι .
Έκανες προσπάθεια να γράψεις μύνημα να πεις να βγείτε μια βόλτα και αρνήθηκαν?
Η αλήθεια είναι δεν ξέρουν ότι έχω όντως αυτισμό,φοβάμαι πως άμα τους εξηγήσω θα τα κάνω χειρότερα,θα με κοροιδεύουν συνέχεια και θα μου το πετάνε κιόλας,εδώ δεν είναι σίγουροι και με αποκαλούν έτσι όπως με αποκαλούν.Προσπαθώ να βρω ένα πιο ήρεμο παιδί,αλλά είναι ελάχιστοι στο σχολείο,δε ξέρω,ακόμα ψάχνομαι.
Καλύτερα να το πεις, γιατί τουλάχιστον μπορεί έτσι να δείξουν επιείκεια στο γιατί είσαι διαφορετικός. Μπορεί και όχι, αλλά δεν έχεις τίποτα να χάσεις.Quote:
Originally Posted by Vasilis125
Αν έχεις διάγνωση, πρέπει να έχεις και από τους καθηγητές διαφορετική φροντίδα. θα βλέπουν σημάδια και σε κοροϊδεύουν γιατί συμπεριφέρεσαι διαφορετικά. Η απομόνωση και ότι τα παίρνεις όλα στραβά είναι από τον αυτισμό. Θέλει και από εσένα μεγάλη προσπάθεια να συμμετέχεις σε συζήτηση και να ακολουθείς μόνος σου τους υπόλοιπους. Ακόμα και σε πόλη να μένεις αν άρχισαν να σε κοροϊδεύουν για "αυτισμό" ίσως κάπου να το άκουσαν, οι γείτονες , οι συγγενείς και οι επιχειρήσεις στην περιοχή θα το ξέρουν από όταν ήσουν μικρός.
Η διάγνωση και η ειδική αγωγή νόμιζα πως στιγματίζει τα παιδιά αλλά κάποιοι πιστεύουν πως έτσι τα παιδιά μπορούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές και να δουλέψουν αργότερα. Έχουν δίκιο γιατί παλιότερα ήταν αναγκασμένα να σταματήσουν από το δημοτικό ή στο γυμνάσιο και να βρούν τον δρόμο τους χωρίς την στήριξη της οικογένειας.
Εσένα σε υποστηρίζουν οι γονείς σου?
Όλοι έχουν συναντήσει ένα άτομο με αυτισμό και πρόβλημα κοινωνικοποίησης, αλλά δεν τον πλησιάζουν αφού δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Ο ίδιος έχει άρνηση να γνωρίζει τους υπόλοιπους που βρίσκονται δίπλα του.
Έχεις δίκιο,επίσης τώρα που το σκέφτομαι και αν έχουν πρόβλημα με αυτό ποιος νοιάζεται.Εξάλλου αλλή μια χρονιά θα μείνω σε αυτή τη κόλαση και μετά επιτέλους θα ανακουφιστώ και δε θα τους ξαναδω ποτέ.Θα είναι όμως πολύ δύσκολη η χρονιά που έρχεται και δεν έχω άλλες αντοχές.Το μόνο θετικό είναι ότι θα τελειώσει κάποια στιγμή. Φαντάσου σε ένα ακριβώς χρόνο πως θα νιώθω χαχα.Quote:
Originally Posted by Eagle guy
Αυτό που λες πιστεύω οτι είναι αλήθεια γιατί να φανταστείς οτι οι γονείς μου το ξέρανε χρόνια και δε μου είχανε πει τίποτα,οπότε υπάρχει πιθανότητα οτι μπορεί να είχε βγει απ έξω. Για να σου απαντήσω και το ερώτημα,πιστεύω πως δε ξέρουν οι ίδιοι πως να με βοηθήσουν πια.Από το δημοτικο θυμάμαι με φρόντιζαν με έναν διαφορετικό τρόπο οι δασκάλοι λες και ήμουν προβληματικό,δε μ άρεσε αλλά τουλάχιστον όμως εκεί νοιάζονταν.Quote:
Originally Posted by ΑΧΒΑΧ
Όμως στο λύκειο είναι χειρότερα τα πράγματα,εντάξει με τους περισσότερους καθηγητές έχω σταθερές σχέσεις,αλλά υπάρχει ένας καθηγητής της πληροφορικής που μου έχει φερθεί πολύ άσχημα,αδιάφορα και άδικα αντί να δείξει ενσυναίσθηση. Το χειρότερο είναι πως του χρόνου θα τον έχω και 6 ώρες γιατί θα πάω Οικονομικές Σπουδές,οπότε καταλαβαίνεις,τότε ξεκικά το αληθινό μαρτύριο. Εγώ όμως τον εαυτό μου κατηγορώ που φοβάμαι να τον υπερασπιστώ και δεν τον είχα βάλει τον τυπά στη θέση του την κατάλληλη στιγμή.Για τώρα ας έρθει ο Σεπτέμβρης πρώτα και τότε θα γράψω νέο thread για να εξηγήσω πως έχει η καινούρια κατάσταση.
Καλό θα ήταν να διεκδικήσεις κάποια είδηση φροντίδα για τα μαθήματα που θα γράψεις. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να βοηθήσουν γιατί το θεωρούν άδικο για τους υπόλοιπους μαθητές αλλά αν η νομοθεσία σου δίνει το δικαίωμα να έχεις ξεχωριστό καθηγητή, προσπάθησε να τον έχεις.
Ακούγεται ενδιαφέρον αυτό,ξεχωριστός καθηγητής,δε το γνώριζα να σου πω την αλήθεια.Αλλά πρέπει να είμαι πρώτα σίγουρος για το αν θα παραμείνει του χρόνου αυτός ο καθηγητής ή όχι,ας έρθει ο Σεπτέμβρης με το καλό και βλέπουμε.Quote:
Originally Posted by ΑΧΒΑΧ
Γειά, εχω και εγώ ασπεργκερ και από οτι κατάλαβα περνάς δύσκολα στο σχολείο. Εγώ είμαι 23 και τα πέρασα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, είναι σαν φυλακή. Ενιωθα εγκλωβισμένη σε μια καθημερινότητα όπου όλοι με αγνοούσαν ή με κορόιδευαν, όλοι έκανα παρέες και εγώ με τίποτα δεν μπορούσα να κάνω, ειχα δύσκολια και όχι μόνο αυτό, αλλά και τα παιδιά ήταν απόμακρα προς εμένα. Ενω αν άλλο παιδί τους προσεγγίζει ήταν δεκτικοί. Οι δάσκαλοι πάντα φεροντουσαν άσχημα.
Νομίζω πως μπορείς μέχρι τα 18 να πας σε κέντρα αποκατάστασης και να κανεις ολοκληρωμενες θεραπείες. Να έχεις εργοθεραπευτη, ψυχολόγο, να κάνουν οι γονείς σου συμβουλευτικη. Νομίζω είναι δωρεάν ή με πολύ πολύ μικρό κόστος γιατί τα καλύπτει ο ΕΟΠΥΥ. επίσης ψάξε το Sea autismap gr, είναι ένα πρόγραμμα που μπορείς να κάνεις συνεδρίες online με κοινωνικό λειτουργό δωρεάν και να σε κατευθύνει. Θεωρώ πως πρέπει να αλλάξεις ομάδα στήριξης, δηλαδή τους ψυχοθεραπευτες και να προστεθεί εργοθεραπευτης και οικογενειακή συμβουλευτικη. Αν αυτό δεν είναι εφικτό λογω το ότι πχ μένεις σε επαρχεία, τότε να δεις αν μπορεί να αλλάξεις σχολείο. Τέλος, αν είναι πολύ χάλια η κατάσταση, μπορείς να κοιτάξεις να μπεις σε ειδικό σχολείο, πχ ειδικό επαλ εκεί θα είσαι με άλλα παιδιά που έχουν παθήσεις και δεν θα υπάρχει μπουλινγκ και απομόνωση. Εγω αν γυρνούσα το χρόνο πίσω αυτο θα εκανα. Θα διάλεγα μια καλή ομάδα υποστήριξης και αν δεν γινόμουν καλύτερα, τότε θα κοίταζα να πάω σε ειδικό σχολείο. Σχολή μπορείς να μπεις με το 5%, αν σε αγχώσει πολύ η κοινωνικοποιηση στη σχολή, ανάλογα πως θα το βιωσεις, μπορείς να πας σε ανοικτό πανεπιστήμιο ή σε σχολή εξ αποστάσεως σαν το international university of Applied Sciences, είναι στο Βερολίνο και προσφέρει πολύ φθηνά μαθήματα εξ αποστάσεως και αποκτάς προπτυχιακο με μονο 200 ευρω το μηνα περίπου. Εμένα οι γονείς μου είχαν ταμπού με τους ψυχολογους και έτσι δεν πήγα όταν ήμουν ανήλικη, πέρασα δύσκολα στο σχολείο, αν δεν έχεις κοντά σου καλούς θεραπευτές θα είναι σαν να το περνάς όλο αυτό μόνος σου και είναι πολύ σκληρό για κάποιο άτομο. Πόσες φορές ακούμε στην τηλεόραση για παιδιά που βιώνουν ένα περιστατικό μπουλινγκ και μετά είναι χάλια ψυχολογικά για πολλά χρόνια. Φαντάσου εμείς που το αντιμετωπίζουμε από μικρή ηλικία συνέχεια. Όλο απόρριψη. Μην ακούσεις κανένα νευροτυπικο που θα σου πει ότι οι εμπειρίες σου δεν είναι τόσο δύσκολες κλπ. Αν έχεις αδέρφια νευροτυπικα ξέρεις πόσο πιο εύκολη είναι η ζωή τους. Εγώ εχω μια μεγαλύτερη αδερφή και η ζωή της είναι μέρα με την νύχτα σε σχέση με την δική μου. Πάντα της προλαμβανσν σε δουλειες, είχε άπειρες φίλες, σχέσεις από το γυμνάσιο μακροχρόνιες, οι συγγενείς με το που την έβλεπαν της χαμογελούσαν και για μένα έκανα σχόλια ότι είμαι απόμακρη και καθόλου ομιλητικη. Η Ελλάδα είναι πολύ κοινωνικός λαός γιατί έχουμε καλό καιρό και ο κόσμος βγαίνει και συναναστρεφεται με τους άλλους. Εγώ Ι εδώ και λίγο καιρό βόρεια Ευρώπη και εψει πολύ κρύο, χιόνι από Νοέμβρη έως Μάιο και το καλοκαίρι είναι κρύο. Ο κόσμος δεν βγαίνει έξω, κάθεται σπιτ και έτσι και σαν λαοί είναι πολύ ήσυχοι και απόμακροι. Οπότε εμείς έχουμε και αυτό το μειονέκτημα, ότι γεννηθήκαμε σε μια χώρα πολύ εξωστρεφής. Βλέπεις και τους βορειους τουρίστες πόσο ήσυχοι είναι σε σχέση με τους Έλληνες. Επίσης η Ιταλοί και οι Ισπανοί και οι Βαλκάνιοι είναι πολύ εξωστρεφής. Εγω με το που ήρθα εδώ έμαθα πως είναι εντάξει να είμαι ήσυχη και απόμακρη και οτι υπάρχουν μέρη στα οποία έτσι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι. Ένα καλό είναι ότι υπάρχει πολλή ενημέρωση τα τελευταία χρόνια για τα νευροαναπτυξιακα. Ίσως αν βρεις κάνα σύλλογο ή κατασκήνωση να πηγαίνεις να μπορέσεις να νιώσεις πως εντάσσεσαι σε μια ομάδα που ανήκεις.