Υπαρκτός πλέον φόβος αυτοκτονίας

4 χρόνια μετά το αρχικό μου post για αυτό το θέμα και συνολικά 6 χρόνια μετά την αρχή αυτής της κατάστασης. Για να μην ξεθάβω το παλιό θέμα (το οποίο είναι αυτό) άνοιξα νέο μιας και το ερώτημα μου είναι πολύ συγκεκριμένο πλέον.
Από το τελευταίο μου post έχουμε κάνει ένα τεράστιο ταξίδι με εκατοντάδες επισκέψεις σε γιατρούς από όλο το κόσμο, ένα χειρουργείο προσπάθειας αποκατάστασης που δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και για 2 χρόνια η συντροφός μου έπαιρνε αντικαταθλιπτικά που της έγραφε ο ψυχίατρος με τον οποίο έκανε συνεδρίες για περίπου ένα χρόνο.
Η σημερινή κατάσταση είναι πως δεν υπάρχει καμία πλέον πιθανότητα να φτιαχτεί το πρόβλημα που έκανε ο αρχικός γιατρός και η σύντροφος μου πλέον έχει πολύ σοβαρά ξεσπάσματα που κυριολεκτικά παρακαλάει να την βοηθήσω να αυτοκτονήσει. Η κατάσταση είναι τέτοια που πλέον μετά από μια απίστευτη κρίση αρχές Αυγούστου, η αδερφή της έμεινε σε εμάς κάποια βράδια ώστε αν την προσέχουμε με βάρδιες. Κάλεσα τον ψυχίατρο που την έβλεπε αλλά λείπει σε διακοπές όλο το μήνα και μου είπε να καλέσω κάποιον άλλο ο οποίος όμως έλειπε και αυτός...
Το θέμα είναι πως κάθε φορά το ξέσπασμα της είναι και χειρότερο. Όταν λέω ξέσπασμα εννοώ να κοιμάται και να ξυπνάει κλαίγοντας με λυγμούς για 2-4 μέρες σερί, όπου λέει πόσο θέλει να βάλει ένα τέλος να ηρεμήσει, που με κατηγορεί πως εγώ φταίω που την κρατάω ζωντανή, με ρωτάει αν απολαμβάνω να την βλέπω να υποφέρει (επειδή δεν την αφήνω να αυτοκτονήσει), μου λέει πως ο μόνος λόγος που δεν έχει βάλει ένα τέλος όλα αυτά τα χρόνια είναι για να μην με στενοχωρήσει αλλά πως πλέον δεν την νοιάζει τίποτα, και πολλά ακόμα.
Αναζητώντας στο ίντερνετ διάβασα συμπτωματικά ένα άρθρο του ψυχιάτρου της που έγραφε πως όταν κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει πραγματικά τότε δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι. Αρνούμαι να το πιστέψω.
Στην γραμμή βοήθειας για αυτοκτονίες που κάλεσα μου είπαν πως πρέπει να την πάω εκεί να την δούνε. Όμως η ίδια είναι 10000% αντίθετη στους ψυχολόγους και τόσο απόλυτη σε αυτό που και δεμένη να την πάμε δεν θα μιλάει και θα φωνάζει να φύγει. Κάθε φορά η κατάσταση ξεφεύγει όλο και πιο πολύ. Δεν μπορώ να σκεφτώ πλεον καμία λύση οπότε ρωτάω εσάς, έχει κανείς καμία ιδέα, κανένα τρόπο, να πείσεις έναν άνθρωπο να πάει σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο; Ούτε σε αυτόν που πήγαινε θέλει να πάει.

Τέλος κάτι λίγο περίεργο. Στην γραμμή βοήθειας μου είπανε το εξής. "Όταν λέει ότι θέλει να αυτοκτονήσει ρώτησε την με ποιόν τρόπο, πως το έχει σκεφτεί, αν έχει σκεφτεί ημέρα, και γενικά συζητήστε το σαν να είστε μαζί της σε αυτό".
Αλλά τον ρώτησα, μα είναι δυνατόν να πω κάτι τέτοιο; Και μου είπε πολύ χαρακτηριστικά ότι "αυτές οι ερωτήσεις μόνο καλό μπορούν να κάνουν". Ξέρει κανείς πως αυτό ισχύει; Εγώ να πω την αλήθεια δοκίμασα την επόμενη φορά που είχε κρίση, να την ρωτήσω δειλά δειλά λίγο. Αλλά ειλικρινά δεν είδα να βοηθάει κάπως...

Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι μια εισαγγελική να την κλείσεις σε ψυχιατρική κλινική. Η κατάσταση της είναι πολύ σοβαρή για να την κρατάς σπίτι και δεν μπορείς να την θεραπεύσεις εσύ.
Στην κλινική μπορούν. Εκεί θα βλέπει ψυχίατρο θέλει δεν θέλει, θα πάρει φάρμακα θέλει δεν θέλει, θα έχει την ησυχία της, θα την επισκέπτεσαι κάθε μέρα και θα την συνεφέρουν. Αυτή είναι η λύση.

Έχει φτάσει στο αμήν η κατάσταση της. Πώς μπορείτε τόσα χρόνια και την κρατάτε σπίτι αλλά δεν την πηγαίνετε με εισαγγελική εφόσον απειλεί για αυτοκτονία τόσο σοβαρά και υποφέρει σε μια ψυχιατρική κλινική; Τι θεραπεία θα της δώσεις εσύ, τόσα χρόνια προσπαθείς μάταια. Δεν την λυπάσαι να υποφέρει; Πηγαινε την σ' ένα νοσοκομείο. Στην αρχή θα κλαίει, θα σε μισήσει, αλλά θα γίνει καλά. Στα λέω σαν να είχα τον αδελφό μου σε αυτή την κατάσταση. Αυτό θα έκανα. Δεν θα τον κρατούσα σπίτι χωρίς φάρμακα, χωρίς ψυχιατρική παρακολούθηση, να κλαίει κάθε μέρα και να φοβάμαι το βράδυ που κοιμάμαι μην πάει και πέσει από το μπαλκόνι.

Quote:

---

Originally Posted by Ion

4 χρόνια μετά το αρχικό μου post για αυτό το θέμα και συνολικά 6 χρόνια μετά την αρχή αυτής της κατάστασης. Για να μην ξεθάβω το παλιό θέμα (το οποίο είναι αυτό) άνοιξα νέο μιας και το ερώτημα μου είναι πολύ συγκεκριμένο πλέον.
Από το τελευταίο μου post έχουμε κάνει ένα τεράστιο ταξίδι με εκατοντάδες επισκέψεις σε γιατρούς από όλο το κόσμο, ένα χειρουργείο προσπάθειας αποκατάστασης που δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και για 2 χρόνια η συντροφός μου έπαιρνε αντικαταθλιπτικά που της έγραφε ο ψυχίατρος με τον οποίο έκανε συνεδρίες για περίπου ένα χρόνο.
Η σημερινή κατάσταση είναι πως δεν υπάρχει καμία πλέον πιθανότητα να φτιαχτεί το πρόβλημα που έκανε ο αρχικός γιατρός και η σύντροφος μου πλέον έχει πολύ σοβαρά ξεσπάσματα που κυριολεκτικά παρακαλάει να την βοηθήσω να αυτοκτονήσει. Η κατάσταση είναι τέτοια που πλέον μετά από μια απίστευτη κρίση αρχές Αυγούστου, η αδερφή της έμεινε σε εμάς κάποια βράδια ώστε αν την προσέχουμε με βάρδιες. Κάλεσα τον ψυχίατρο που την έβλεπε αλλά λείπει σε διακοπές όλο το μήνα και μου είπε να καλέσω κάποιον άλλο ο οποίος όμως έλειπε και αυτός...
Το θέμα είναι πως κάθε φορά το ξέσπασμα της είναι και χειρότερο. Όταν λέω ξέσπασμα εννοώ να κοιμάται και να ξυπνάει κλαίγοντας με λυγμούς για 2-4 μέρες σερί, όπου λέει πόσο θέλει να βάλει ένα τέλος να ηρεμήσει, που με κατηγορεί πως εγώ φταίω που την κρατάω ζωντανή, με ρωτάει αν απολαμβάνω να την βλέπω να υποφέρει (επειδή δεν την αφήνω να αυτοκτονήσει), μου λέει πως ο μόνος λόγος που δεν έχει βάλει ένα τέλος όλα αυτά τα χρόνια είναι για να μην με στενοχωρήσει αλλά πως πλέον δεν την νοιάζει τίποτα, και πολλά ακόμα.
Αναζητώντας στο ίντερνετ διάβασα συμπτωματικά ένα άρθρο του ψυχιάτρου της που έγραφε πως όταν κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει πραγματικά τότε δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι. Αρνούμαι να το πιστέψω.
Στην γραμμή βοήθειας για αυτοκτονίες που κάλεσα μου είπαν πως πρέπει να την πάω εκεί να την δούνε. Όμως η ίδια είναι 10000% αντίθετη στους ψυχολόγους και τόσο απόλυτη σε αυτό που και δεμένη να την πάμε δεν θα μιλάει και θα φωνάζει να φύγει. Κάθε φορά η κατάσταση ξεφεύγει όλο και πιο πολύ. Δεν μπορώ να σκεφτώ πλεον καμία λύση οπότε ρωτάω εσάς, έχει κανείς καμία ιδέα, κανένα τρόπο, να πείσεις έναν άνθρωπο να πάει σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο; Ούτε σε αυτόν που πήγαινε θέλει να πάει.

Τέλος κάτι λίγο περίεργο. Στην γραμμή βοήθειας μου είπανε το εξής. "Όταν λέει ότι θέλει να αυτοκτονήσει ρώτησε την με ποιόν τρόπο, πως το έχει σκεφτεί, αν έχει σκεφτεί ημέρα, και γενικά συζητήστε το σαν να είστε μαζί της σε αυτό".
Αλλά τον ρώτησα, μα είναι δυνατόν να πω κάτι τέτοιο; Και μου είπε πολύ χαρακτηριστικά ότι "αυτές οι ερωτήσεις μόνο καλό μπορούν να κάνουν". Ξέρει κανείς πως αυτό ισχύει; Εγώ να πω την αλήθεια δοκίμασα την επόμενη φορά που είχε κρίση, να την ρωτήσω δειλά δειλά λίγο. Αλλά ειλικρινά δεν είδα να βοηθάει κάπως...

---

Καλημέρα. Πόσο δύσκολα περνάει. Λυπάμαι :(.
Οι άνθρωποι που μίλησες μαζί τους στο τηλέφωνο ξέρουν σίγουρα πως να "χειριστούν" έναν άνθρωπο σαν την σύντροφό σου. Ίσως εννοούν ότι αυτό το θέμα είναι που την ενδιαφέρει και θα το συζητήσει; Ίσως αν το κάνει εικόνα μέσα από τα λόγια της να τρομάξει? Γιατί δεν ρώτησες; Γιατί δεν το συζητάς μαζί της; Τι φοβάσαι;

Καλημέρα. Το προηγούμενο post είναι από το 2020 και η γυναίκα ταλαιπωρείται ακόμα.
Όπως είπε ο παραπάνω κύριος, χρειάζεται άμεση εισαγωγή σε ψυχιατρείο. Είχα στο παρελθόν παρόμοιο πρόβλημα με προσφιλές μου πρόσωπο, εισήχθη στο Δρομοκαΐτειο όπου οι γιατροί αντιμετώπισαν με επιτυχία το πρόβλημα.
Αν μπορείς, πήγαινέ την ο ίδιος με το ζόρι.

Υπάρχουν τα εξής προβλήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το πόσο απόλυτη ειναι, το πόσο πείσμα έχει (δεν έχω γνωρίσει άλλο άνθρωπο να έχει ούτε το μισό από το απόλυτο πείσμα της στη ζωή μου), το πόσο μηδενική πίστη έχει σε ψυχολόγους και ψυχίατρους. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι πως όλο αυτό ξεκίνησε και υπάρχει όχι εξαιτίας δικού της προβλήματος αλλά εξαιτίας ενός εγκληματικού χειρουργου. Οπότε και αυτό είναι που λέει συνέχεια, ότι το πρόβλημα της είναι πως κάποιος της προκάλεσε το πρόβλημα που έχει και πως ότι και αν της πουν οι ψυχολόγοι, το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει. Και για σχεδόν ένα χρόνο που έκανε συνεδρίες κάθε εβδομάδα με τον ψυχίατρο μετά στο σπίτι τα ίδια έλεγε.
Αν την πάω με το ζόρι θα είναι καταστροφικό γιατί πράγματι δεν έχει άλλον στη ζωή της, ούτε καν η οικογένειά της δεν είναι εκεί για αυτή. Αν νιώσει προδοσία από εμένα παει, δεν θα έχει κάτι άλλο. Αυτό που σκέφτηκα είναι να φέρω στο σπίτι ψυχολόγο και να πούμε ότι τάχα τον έφερε η αδερφή της. Δεν ξέρω πόσο θα δουλέψει κάτι τέτοιο αλλά έχω στερέψει από ιδέες.

Φίλε μου επειδή εχώ κάνει μία φορά τι μ****** η μάνα μου έχει φρικάρει και τη δεύτερη φορά με έστειλε με εισαγγελέα μέσα για να με εξετάσουν. Κακία δεν της κράτησα . Τώρα το συζητάς και δεν κάνεις κάτι είναι κατά σου. Απλά να ξέρεις νομίζω ότι χρειάζονται δύο συγγενικά πρόσωπα

Τι να τον κάνεις τον ψυχολόγο στο σπίτι αφού λες πως έχει μηδενική πίστη σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Επίσης λες Υπαρκτός πλέον φόβος αυτοκτονίας αυτό σημαίνει άμεση νοσηλεία και χρειάζεται θεραπεία για μήνες η κοπέλα σου, όχι μια φορά να έρθει ψυχολόγος. Πώς γίνεται η εισαγγελική ξέρεις; Θα πάρεις τηλέφωνο στο 100 και θα πεις έχω μια επείγουσα κατάσταση η κοπέλα μου απειλεί πως θα αυτοκτονήσει. Έρχεται η αστυνομία, την περιλαμβάνει με ασφάλεια, την πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα και από εκεί στο ψυχιατρείο πάλι με ασφάλεια, όσο και να φωνάζει και να ουρλιάζει και οδύρεται, εσύ ακολουθείς εννοείται παντού, την πηγαίνουν λοιπόν ή στο Δρομοκαϊτειο ή στο Δαφνί, εκεί περνάει από μια επιτροπή και οι ειδικοί κρίνουν αν πρέπει να νοσηλευτεί. Αν νοσηλευτεί που σίγουρα θα νοσηλευτεί η καλή σου, τότε παίρνει αμέσως δωμάτιο και την ίδια μέρα ξεκινάει φαρμακευτική αγωγή. Η περίπτωση της κοπέλας σου θα πάρει κάποιους μήνες σίγουρα νοσηλείας αλλά θα γίνει καλά. Κλινική είναι, εδώ ησυχάζουν σχιζοφρενείς, νομίζεις πως δεν μπορούν να θεραπεύσουν μια γυναίκα στα όρια της αυτοκτονίας;

Εσύ λοιπόν κρατώντας την σπίτι με αυτά τα δεδομένα - κατ' αρχήν μπράβο σου που της στέκεσαι, μπράβο σου που την φροντίζεις - αλλά δεν είσαι πια ήρωας αλλά σχεδόν εγκληματικός.
Τα υπόλοιπα για το μεγάλο πείσμα κτλ οι ψυχίατροι ξέρουν και τα ακούν -κι εγώ τα ακούω -βερεσέ. Νομίζεις οι ψυχίατροι δεν ξέρουν να την χειριστούν; Τι λες;!

Και δεν θα χάσει κανέναν άνθρωπο. Κάθε μέρα μπορείς να είσαι εκεί όλη μέρα.

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Υπάρχουν τα εξής προβλήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το πόσο απόλυτη ειναι, το πόσο πείσμα έχει (δεν έχω γνωρίσει άλλο άνθρωπο να έχει ούτε το μισό από το απόλυτο πείσμα της στη ζωή μου), το πόσο μηδενική πίστη έχει σε ψυχολόγους και ψυχίατρους. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι πως όλο αυτό ξεκίνησε και υπάρχει όχι εξαιτίας δικού της προβλήματος αλλά εξαιτίας ενός εγκληματικού χειρουργου. Οπότε και αυτό είναι που λέει συνέχεια, ότι το πρόβλημα της είναι πως κάποιος της προκάλεσε το πρόβλημα που έχει και πως ότι και αν της πουν οι ψυχολόγοι, το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει. Και για σχεδόν ένα χρόνο που έκανε συνεδρίες κάθε εβδομάδα με τον ψυχίατρο μετά στο σπίτι τα ίδια έλεγε.
Αν την πάω με το ζόρι θα είναι καταστροφικό γιατί πράγματι δεν έχει άλλον στη ζωή της, ούτε καν η οικογένειά της δεν είναι εκεί για αυτή. Αν νιώσει προδοσία από εμένα παει, δεν θα έχει κάτι άλλο. Αυτό που σκέφτηκα είναι να φέρω στο σπίτι ψυχολόγο και να πούμε ότι τάχα τον έφερε η αδερφή της. Δεν ξέρω πόσο θα δουλέψει κάτι τέτοιο αλλά έχω στερέψει από ιδέες.

---

Θα ήταν καλό τότε να νοσηλευτει. Αν όντως κάνει αυτό που σκέφτεται, την αυτοκτονία, τι θα λες μετά? Ότι δεν έκανες ό,τι χρειάζεται για να μην νιώσει προδοσία; Μήπως μέσα σου νιώθεις ότι έχεις την δύναμη να την βοηθήσεις εσύ ο ίδιος και όχι οι γιατροί?

Α και το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει για πάντα πάνω στο σώμα της και φταίει κάποιος άλλος γι' αυτό, όμως θα μάθει να το διαχειρίζεται χωρίς να είναι σε κατάθλιψη και στα όρια της αυτοκτονίας.
Μπορεί να ζήσει μια ζωή κανονική αν θεραπευτεί ψυχολογικά.

πιστεύω πως αν αναφέρεις τις επιπτώσεις του λάθους του εγκληματία γιατρού τότε πιθανότατα θα πάρεις περισσότερες απαντήσεις
να ξέρουμε δηλαδή πoιο είναι το πραγματικό σωματικό πρόβλημα εκτός του ψυχικού

Το θέμα είναι πως μπορεί να είναι έτσι για 2-4 μέρες και μετά να είναι εντελώς καλά για 10 μέρες. Και μετά ξανά το ίδιο. Εγώ χρόνια τώρα έχω ενημερώσει την αδερφή της (που είναι η εξ αίματος συγγενής) και την έχω πάντα από κοντά και την ενημερώνω για όλα. Αυτές τις μέρες πίεσα την αδερφή της να αρχίσει να μιλάει και στους γονείς τους. Έχουν απαίσια σχέση με τους γονείς τους αλλά επέμεινα πως πρέπει έστω να μάθουν. Το αν γίνουν χειρότερα τα πράγματα δεν το ξέρω αλλά μέσα μου έχω την ελπίδα ότι παιδί τους είναι στην τελική, έστω και λίγο θα νοιαστούν. Η αδερφή της μου είπε ότι θα το κάνει και μου είπε σήμερα πως έκανε μια πρώτη κουβέντα στην μάνα τους η οποία όχι ότι είναι καλύτερη αλλά είναι πιο λογική από τον πατέρα τους. Εγώ ως σύντροφος της μπορώ να κάνω έως ένα σημείο το οποίο έχω ήδη παραβεί αμέτρητες φορές. Από εδώ και πέρα όμως δεν μπορώ να συνεχίσω μόνος. Βέβαια φοβάμαι δεν το κρύβω. Αρκεί να μιλήσει με τον πατέρα της στο τηλέφωνο μια φορά για να είναι ακραία άσχημα για μέρες μετά.

Ion, θα προσπαθήσω να σου πω κάποια πράγματα μήπως και μπορέσω να βοηθήσω... Λέω "θα προσπαθήσω" γιατί μιλάω από την πλευρά αυτού που προσπάθησε επανειλημμένα ν' αυτοκτονήσει οπότε δεν ξέρω αν βλέπω αρκετά καθαρά την κατάσταση...

Έχει έρθει και σ' εμένα αστυνομία στο σπίτι για να με πάνε σε ψυχιατρείο μετά από ανώνυμη αλλά βάσιμη καταγγελία, ήρθαν μαζί με ψυχολόγο ή ψυχίατρο ο οποίος με προσέγγισε ήρεμα κι ευτυχώς γιατί δεν ήξεραν ούτε οι γονείς μου τι είχα κάνει... Του έδειξα στα κρυφά τα τραύματα και τον παρακάλεσα να μην με πάει στο ψυχιατρείο γιατί είχα ήδη νοσηλευτεί οικειοθελώς σε προηγούμενη απόπειρα κι ήταν χάλια εκεί μέσα... Όμως οι απόπειρες δεν σταμάτησαν και ζω από σύμπτωση, δεν θα επεκταθώ άλλο για ΄μενα, απλώς ήθελα να σου δείξω από ποια πλευρά μιλάω...

Στην περίπτωση της κοπέλας σου τώρα... Δυστυχώς νομίζω κι εγώ πως χρειάζεται να νοσηλευτεί γιατί χρειάζεται στενή παρακολούθηση... Αλλά θέλω να τονίσω κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό: όσο είναι δυνατόν, πάρτε την με το μαλακό... Δεν ξέρω πως φέρονται οι αστυνομικοί αν θέλουν να πάνε σε κλινική άνθρωπο που αντιστέκεται γιατί σ' εμένα έφυγαν μετά απ' ότι είπα στον γιατρό της αστυνομίας... Να είσαι παρών φυσικά και μην τους αφήσεις να το παρακάνουν με χρήση βίας και την τρομάξετε, είναι το τελευταίο που χρειάζεται... Θα της ρημάξει κι άλλο την ψυχολογία κάτι τέτοιο... Κι εννοείται πως αν όντως νοσηλευτεί να είσαι δίπλα της όσες περισσότερες ώρες γίνεται... Αυτά για αρχή, αν πιστεύεις πως μπορώ να βοηθήσω και θέλεις να ρωτήσεις κάτι, ελεύθερα...

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Το θέμα είναι πως μπορεί να είναι έτσι για 2-4 μέρες και μετά να είναι εντελώς καλά για 10 μέρες. Και μετά ξανά το ίδιο. Εγώ χρόνια τώρα έχω ενημερώσει την αδερφή της (που είναι η εξ αίματος συγγενής) και την έχω πάντα από κοντά και την ενημερώνω για όλα. Αυτές τις μέρες πίεσα την αδερφή της να αρχίσει να μιλάει και στους γονείς τους. Έχουν απαίσια σχέση με τους γονείς τους αλλά επέμεινα πως πρέπει έστω να μάθουν. Το αν γίνουν χειρότερα τα πράγματα δεν το ξέρω αλλά μέσα μου έχω την ελπίδα ότι παιδί τους είναι στην τελική, έστω και λίγο θα νοιαστούν. Η αδερφή της μου είπε ότι θα το κάνει και μου είπε σήμερα πως έκανε μια πρώτη κουβέντα στην μάνα τους η οποία όχι ότι είναι καλύτερη αλλά είναι πιο λογική από τον πατέρα τους. Εγώ ως σύντροφος της μπορώ να κάνω έως ένα σημείο το οποίο έχω ήδη παραβεί αμέτρητες φορές. Από εδώ και πέρα όμως δεν μπορώ να συνεχίσω μόνος. Βέβαια φοβάμαι δεν το κρύβω. Αρκεί να μιλήσει με τον πατέρα της στο τηλέφωνο μια φορά για να είναι ακραία άσχημα για μέρες μετά.

---

Με δυο λόγια εννοείς πως δεν μπορείς να πάρεις επάνω σου την ευθύνη του εγκλεισμού μήπως κι έχεις συνέπειες από τους γονείς της. Και θέλεις να αποφασίσουν οι γονείς τι θα κάνουν με την περίπτωση της.

Μήπως όμως πρέπει εσύ με την αδερφή της που την φροντίζετε να πάρετε τα δραστικά μέτρα για το καλό της και να αφήσετε στην άκρη τους αδιάφορους γονείς;

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Το θέμα είναι πως μπορεί να είναι έτσι για 2-4 μέρες και μετά να είναι εντελώς καλά για 10 μέρες. Και μετά ξανά το ίδιο. Εγώ χρόνια τώρα έχω ενημερώσει την αδερφή της (που είναι η εξ αίματος συγγενής) και την έχω πάντα από κοντά και την ενημερώνω για όλα. Αυτές τις μέρες πίεσα την αδερφή της να αρχίσει να μιλάει και στους γονείς τους. Έχουν απαίσια σχέση με τους γονείς τους αλλά επέμεινα πως πρέπει έστω να μάθουν. Το αν γίνουν χειρότερα τα πράγματα δεν το ξέρω αλλά μέσα μου έχω την ελπίδα ότι παιδί τους είναι στην τελική, έστω και λίγο θα νοιαστούν. Η αδερφή της μου είπε ότι θα το κάνει και μου είπε σήμερα πως έκανε μια πρώτη κουβέντα στην μάνα τους η οποία όχι ότι είναι καλύτερη αλλά είναι πιο λογική από τον πατέρα τους. Εγώ ως σύντροφος της μπορώ να κάνω έως ένα σημείο το οποίο έχω ήδη παραβεί αμέτρητες φορές. Από εδώ και πέρα όμως δεν μπορώ να συνεχίσω μόνος. Βέβαια φοβάμαι δεν το κρύβω. Αρκεί να μιλήσει με τον πατέρα της στο τηλέφωνο μια φορά για να είναι ακραία άσχημα για μέρες μετά.

---

Διαβάζοντας αυτό το μήνυμα, καταλαβαίνω (μπορεί να κάνω και λάθος) πως θέλεις να πάρει άλλος την ευθύνη πχ για τη νοσηλεία της συντρόφου σου.. Ίσως να έχεις "κακή" εικόνα για το πως φέρονται στους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί, ίσως φοβάσαι την αντίδραση της (να μην την χάσεις). Τι ισχύει; Έχεις μιλήσει με κάποιον ειδικό (ψυχολόγο) για το τι περνάς, για να μπορέσεις να δεις πιο καθαρά τι συμβαίνει στη ζωή σου και στη ζωή της γυναίκας σου; Σίγουρα και εσύ χρειάζεσαι στήριξη, είναι δύσκολο όλο αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Διαβάζοντας αυτό το μήνυμα, καταλαβαίνω (μπορεί να κάνω και λάθος) πως θέλεις να πάρει άλλος την ευθύνη πχ για τη νοσηλεία της συντρόφου σου.. Ίσως να έχεις "κακή" εικόνα για το πως φέρονται στους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί, ίσως φοβάσαι την αντίδραση της (να μην την χάσεις). Τι ισχύει; Έχεις μιλήσει με κάποιον ειδικό (ψυχολόγο) για το τι περνάς, για να μπορέσεις να δεις πιο καθαρά τι συμβαίνει στη ζωή σου και στη ζωή της γυναίκας σου; Σίγουρα και εσύ χρειάζεσαι στήριξη, είναι δύσκολο όλο αυτό.

---

Quote:

---

Originally Posted by HarleyQuinn

Με δυο λόγια εννοείς πως δεν μπορείς να πάρεις επάνω σου την ευθύνη του εγκλεισμού μήπως κι έχεις συνέπειες από τους γονείς της. Και θέλεις να αποφασίσουν οι γονείς τι θα κάνουν με την περίπτωση της.

Μήπως όμως πρέπει εσύ με την αδερφή της που την φροντίζετε να πάρετε τα δραστικά μέτρα για το καλό της και να αφήσετε στην άκρη τους αδιάφορους γονείς;

---

Όχι δεν είναι θέμα ότι "φοβάμαι να πάρω την ευθήνη". Το θέμα είναι πως είναι γονείς της και πρέπει να γνωρίζουν τι επρόκειτο να γίνει. Δεν είμαι Θεός να κάνω ότι αποφασίζω εγώ. Και εκτός αυτού προσπαθώ να βάλω και όσους δικούς της ανθρώπους μπορώ στην όλη κατάσταση για να νιώσει και η ίδια ότι δεν είναι μόνη της, ότι δεν είμαι μόνο εγώ που νοιάζομαι για αυτή. Θέλω να νιώσει ότι υπάρχουν και άλλοι άνρθωποι που νοιάζοντε για αυτή. Όπως είπα δεν έχουν καθόλου καλή σχέση αλλά ίσως ξυπνήσουν έστω και τώρα και γίνουν λίγο άνθρωποι.

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Ion, θα προσπαθήσω να σου πω κάποια πράγματα μήπως και μπορέσω να βοηθήσω... Λέω "θα προσπαθήσω" γιατί μιλάω από την πλευρά αυτού που προσπάθησε επανειλημμένα ν' αυτοκτονήσει οπότε δεν ξέρω αν βλέπω αρκετά καθαρά την κατάσταση...

Έχει έρθει και σ' εμένα αστυνομία στο σπίτι για να με πάνε σε ψυχιατρείο μετά από ανώνυμη αλλά βάσιμη καταγγελία, ήρθαν μαζί με ψυχολόγο ή ψυχίατρο ο οποίος με προσέγγισε ήρεμα κι ευτυχώς γιατί δεν ήξεραν ούτε οι γονείς μου τι είχα κάνει... Του έδειξα στα κρυφά τα τραύματα και τον παρακάλεσα να μην με πάει στο ψυχιατρείο γιατί είχα ήδη νοσηλευτεί οικειοθελώς σε προηγούμενη απόπειρα κι ήταν χάλια εκεί μέσα... Όμως οι απόπειρες δεν σταμάτησαν και ζω από σύμπτωση, δεν θα επεκταθώ άλλο για ΄μενα, απλώς ήθελα να σου δείξω από ποια πλευρά μιλάω...

Στην περίπτωση της κοπέλας σου τώρα... Δυστυχώς νομίζω κι εγώ πως χρειάζεται να νοσηλευτεί γιατί χρειάζεται στενή παρακολούθηση... Αλλά θέλω να τονίσω κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό: όσο είναι δυνατόν, πάρτε την με το μαλακό... Δεν ξέρω πως φέρονται οι αστυνομικοί αν θέλουν να πάνε σε κλινική άνθρωπο που αντιστέκεται γιατί σ' εμένα έφυγαν μετά απ' ότι είπα στον γιατρό της αστυνομίας... Να είσαι παρών φυσικά και μην τους αφήσεις να το παρακάνουν με χρήση βίας και την τρομάξετε, είναι το τελευταίο που χρειάζεται... Θα της ρημάξει κι άλλο την ψυχολογία κάτι τέτοιο... Κι εννοείται πως αν όντως νοσηλευτεί να είσαι δίπλα της όσες περισσότερες ώρες γίνεται... Αυτά για αρχή, αν πιστεύεις πως μπορώ να βοηθήσω και θέλεις να ρωτήσεις κάτι, ελεύθερα...

---

Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες αυτό. Δεν γνώριζα ότι έρχοντε μαζί με ψυχολόγο, είναι πολύ σημαντικό αυτό. Είναι πολύ χρήσιμα όλα όσα μου έγραψες και ειλικρινά σε ευχαριστώ πολύ.

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες αυτό. Δεν γνώριζα ότι έρχοντε μαζί με ψυχολόγο, είναι πολύ σημαντικό αυτό. Είναι πολύ χρήσιμα όλα όσα μου έγραψες και ειλικρινά σε ευχαριστώ πολύ.

---

Να 'σαι καλά! Χαίρομαι που βοήθησα...
Να με κρατάς ενήμερη για την εξέλιξη των πραγμάτων αν γίνεται γιατί επειδή μπορώ να καταλάβω την απελπισία της κοπέλας μ' ενδιαφέρει να το ξεπεράσει... Κι αν χρειαστείς να μιλήσουμε κι άλλο, είμαι εδώ...

Συγνώμη που θα γράψω εδώ αλλά έχω ανάγκη απλά να τα βγάλω από μέσα μου και δεν θέλω να ανοίξω νέο θέμα και να γεμίζω το forum με περιττά θέματα. Απλά έχω ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου. Είχε ξυπνήσει σήμερα στις 7 το πρωί. Ακολούθησε μια μεγάλη ημέρα όπου μαζί και με την αδερφή της πήγαμε για φαγητό και μετά για γλυκό, ενώ μετά το βράδυ πια κάτσαμε και οι τρεις στο σπίτι να δούμε ταινία. Κάνουμε γενικά τα πάντα να της γεμίζουμε την ημέρα. Αυτό που προσπαθώ εδώ και καιρό είναι κάθε βράδυ να βλέπουμε σειρές μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Αυτό το κάνω διότι είναι ο μόνος τρόπος να την πάρει ο ύπνος φυσιολογικά και με νορμάλ διάθεση. Έτσι και σήμερα λοιπόν στα μισά της ταινίας την πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Ώρα περίπου 11:30 το βράδυ. Η αδερφή της έφυγε μετά από μισή ώρα και εγώ ξάπλωσα να κοιμηθώ στο κρεβάτι. Είχα υπερένταση όμως και δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Και ευτυχώς γιατί στις 2:30 την άκουσα να ξυπνάει. Μέχρι να βγω από το δωμάτιο είχε ξυπνήσει με κλάματα. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει 1 φορά την εβδομάτα τουλάχιστον, το να ξυπνήσει με κλάματα. Κλάματα τα οποία συνεχίζουν για ώρες, έως και όλη την ημέρα ή και την επόμενη μερικές φορές.

Τώρα η ώρα είναι 5 και σταμάτησε για λίγο και διαβάζει για άλλη μια φορά ιατρικά άρθρα αναζητώντας αποκατάσταση... αυτό είναι κάτι που το κάνει κάθε μέρα από όταν έγινε το καταραμένο χειρουργείο.
Πριν 4 βράδια που και πάλι είχε μια τεράστια κρίση, ήταν και η πρώτη φορά που την στιγμή που προσπαθούσα να της μιλήσω για να την ηρεμήσω, ουρλιάζοντας μου έσκασε μια ατσούμπαλη φάπα στο πρόσωπο. Σήμερα το έκανε ξανά σε αντίστοιχη κρίση. Να διευκρινίσω εδώ ότι ΔΕΝ το έκανε με πρόθεση. ΔΕΝ το έκανε συνειδητά. Και επειδή οι καιροί είναι τέτοιοι που εύκολα μιλάει κανείς για ενδοοικογενειακή βία θέλω να ξεκαθαρίσω ότι ΔΕΝ ήταν ενδοοικογενειακή βία. Ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, που έκλαιγε με λυγμούς και δεν ήξερε τι έκανε. Το ότι το γράφω εδώ είναι απλά για να το βγάλω από μέσα μου και μόνο.

Μετά από το σημερινό λοιπόν, δεν ξέρω πως αλλά μου βγήκε μια άλλη στάση συζήτησης και της είπα ότι δεν πάει άλλο, θα μιλήσω στους γονείς σου. Της είπα ότι έχω πει καιρό τώρα στην αδερφή της να μιλήσει με την μάνα τους, αλλά το πάει πολύ απέξω απέξω και αργούμε... και της είπα πως δεν έχω σκοπό να περιμένω άλλο ούτε την αδερφή της ούτε κανέναν. Όμορφα και ωραία θα πάω θα πιάσω τον πατέρα της, θα του πω ποιος είμαι (δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχω τόσα χρόνια μετά διότι η σύντροφος μου δεν θέλει καμία σχέση μαζί τους) και θα τους εξηγήσω πως έχει η κατάσταση. Η ίδια μου είπε πως δεν θέλει να τους πω τίποτα αλλά επέμεινα και της ξεκαθάρισα ότι θα τους μιλήσω και τέλος. Μου είπε πως δεν θα αλλάξει κάτι κλπ. Αλλά της είπα πως και τίποτα να μην κάνουν αυτοί τουλάχιστον, επειδή έχουν χρήματα, θα μπορέσουν να διαθέσουν όσα χρήματα χρειαστεί ώστε η ίδια να δοκιμάσει μερικές τελευταίες πιθανές θεραπείες που μπορεί να βοηθήσουν.
Η σύντροφος μου μου είπε ότι αποκλείετε να δώσουν λεφτά και ότι θα κατηγορήσουν την ίδια για όλα. Πράγματι οι γονείς της είναι τέτοιοι. Είναι άνθρωποι που θα σε χτυπήσει αμάξι και θα σε κατηγορήσουν ότι φταις εσύ που έπεσες πάνω στο αμάξι. Της απάντησα όμως πως αν μου πει κάτι τέτοιο ο πατέρας της (διότι αυτός είναι ο πιο προβληματικός) θα του πω πολύ απλά να μας πει να ξέρουμε αν έχει σκοπό να βοηθήσει ή εάν όχι να ξέρει και η σύντροφος μου ότι είναι ορφανή από πατέρα.

Έστειλα μήνυμα και στην αδερφή της και της είπα πως δεν θα την περιμένω άλλο και πως αύριο θα πάω να πιάσω τον πατέρα τους. Έχει φτάσει η κατάσταση στο αμήν, έχω εξαντλήσει τα πάντα, έχω παρατήσει την δουλειά μου από το 2018 που έγινε το καταραμένο χειρουργείο, έχω μιλήσει με εκατοντάδες γιατρούς από κάθε χώρα του πλανήτη, έχω κάνει ότι μπορεί κανείς να φανταστεί για να φέρω φάρμακα που μπορεί να βοηθούσαν από άλλες χώρες, έχω κάνει τη νύχτα μέρα εδώ και 6 χρόνια, έχω κάνει αμέτρητα άλλα που δεν θέλω να γράψω εδώ, ε δεν έμεινε κάτι άλλο να κάνω. Όχι δεν θέλω να κάνω κάτι άλλο, απλά δεν υπάρχει πλέον κάτι άλλο να μπορώ να κάνω μόνος μου. Πλέον πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους ως γονείς και αυτοί. Τουλάχιστον αν καλύψουν το οικονομικό θα μπορέσει η σύντροφός μου να δοκιμάσει 2-3 πράγματα που έμειναν να δοκιμάσει τα οποία βέβαια εκτός από το μεγάλο κόστος δεν έχουν και σίγουρα αποτελέσματα.
Και ακριβώς για αυτό σήμερα μου είπε "έστω ότι δίνουν τα λεφτά και το κάνω, αν δεν δουλέψει ούτε αυτό τι κάνω; αυτοκτονάω πανηγυρικά;".

Η αλήθεια είναι πως αν κάποια μέρα όλο αυτό τελειώσει με καλό τέλος, με το να ξανα έχει δηλαδή η σύντροφος μου πίσω την ζωή της, εγώ σίγουρα θα πάω σε κάποιον ψυχολόγο για να με βοηθήσει να βάλω το μυαλό ξανά σε μια σειρά. Έως τότε εδώ είναι το μόνο μέρος που μπορώ να βγάλω από μέσα μου κάποια πράγματα. Και κλείνω εδώ το μήνυμα μου για τώρα γιατί την ακούω να κλαίει ξανά.

Ion, μην ζητάς συγνώμη... Παλεύεις να σώσεις έναν άνθρωπο κι εγώ τουλάχιστον είμαι δίπλα σου όσο μπορώ μέσα από ένα φόρουμ γιατί αυτό που προσπαθείς να κάνεις αξίζει πραγματικά! Κάποιος το προσπάθησε και για 'μενα στο παρελθόν και ξέρω πόσο δύσκολο είναι... Να γράφεις όσο κι όποτε θέλεις...

Εχτές το βράδυ αργά είχαμε κάποιες εξελίξεις. Είχε ένα απίστευτα μεγάλο ξέσπασμα και την πήραμε σηκωτή με την αδερφή της και την πήγαμε στο Αιγινήτειο. Εκεί με ενημέρωσαν ότι μόνο με δική της θέληση μπορούν να την δουν. Μας πήρε πάνω από μια ώρα να την πείσουμε να βγει από το αμάξι. Δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε η αρνητική της στάση απέναντι σε όλα αυτά, όμως οι δύο ψυχίατροι που μίλησαν μαζί της και μαζί μας μετά (και όλοι μαζί) μας εξήγησαν κάποια πράγματα και για πρώτη φορά άκουσα πως έχει ιδεοψυχαναγκασμό. Και πράγματι χωρίς να γνωρίζω τον όρο, είχε χρόνια τώρα δει αυτά τα σημάδια και τα είχα περιγράψει πολλές φορές και είχα επιμείνει σε αυτά στον ψυχίατρο με τον οποίο έκανε συνεδρίες παλιά, αλλά ποτέ από αυτόν δεν άκουσα αυτή την λέξη. Και το φάρμακο που της έδινε τότε ήταν για την κατάθλιψη μόνο. Στο Αιγινήτειο τώρα δεν της έδωσαν για την κατάθλιψη αλλά για τον ιδεοψυχαναγκασμό κάτι που στο μυαλό μου βγάζει περισσότερο λογική από ότι τα αντικαταθλιπτικά. Ένα άλλο καλό που βγήκε από αυτό είναι πως η μια γιατρός μας συνέστησε έναν ψυχίατρο που ήταν παλιά και στο Αιγινήτειο και που μας είπε ότι θεωρεί πως αυτός επειδή ειδικεύετε σε αυτό, θα μπορεί να την βοηθήσει. Από Δευτέρα που ανοίγει το γραφείο του θα τον καλέσω να το κανονίσω.
Να πω εδώ ότι το Αιγινήτειο είναι απίστευτο νοσοκομείο, πεντακάθαρο και σύγχρονο. Καλύτερο και από ιδιωτικά νοσοκομεία. Μπράβο πραγματικά. Και οι γιατροί πολύ ευγενικοί, ήρεμοι και διαθέτουν όσο χρόνο χρειαστεί. Παρόλο που πήγαμε εκεί στις 4 το πρωί, μας κράτησαν μέχρι τις 6 όπου μας μιλούσαν πιο πολύ σε αυτή αλλά και σε εμάς ξεχωριστά και όλους μαζί. Σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και σκληρό να περνάς την πόρτα του νοσοκομείου. Όταν μπαίναμε μέσα σκεφτόμουνα "αυτό είναι λοιπόν; φτάσαμε σε αυτό το σημείο;". Είναι πάρα πολύ σκληρό πραγματικά. Είναι μια κοπέλα που ειλικρινά το λέω, δεν έχει κάνει κακό ούτε σε μύγα στη ζωή της. Ποτέ. Είναι τόσο άδικο αυτό που της έχει συμβεί και ακριβώς για αυτό το λόγο ήταν ακόμα πιο σκληρό για εμένα να την βλέπω σε αυτή την κατάσταση να την βάζουμε στο νοσοκομείο.
Οι γιατροί μας εξήγησαν πως είναι δύσκολη περίπτωση και πως σίγουρα θα χρειαστεί παρακολούθηση και αγωγή. Το καλό είναι πως με αφορμή τα όσα μας είπαν και μπροστά της, θα έχουμε με την αδερφή της ένα πάτημα να κάνουμε κάποια παραπάνω πράγματα που σε άλλη περίπτωση απλά έλεγε όχι.

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Εχτές το βράδυ αργά είχαμε κάποιες εξελίξεις. Είχε ένα απίστευτα μεγάλο ξέσπασμα και την πήραμε σηκωτή με την αδερφή της και την πήγαμε στο Αιγινήτειο. Εκεί με ενημέρωσαν ότι μόνο με δική της θέληση μπορούν να την δουν. Μας πήρε πάνω από μια ώρα να την πείσουμε να βγει από το αμάξι. Δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε η αρνητική της στάση απέναντι σε όλα αυτά, όμως οι δύο ψυχίατροι που μίλησαν μαζί της και μαζί μας μετά (και όλοι μαζί) μας εξήγησαν κάποια πράγματα και για πρώτη φορά άκουσα πως έχει ιδεοψυχαναγκασμό. Και πράγματι χωρίς να γνωρίζω τον όρο, είχε χρόνια τώρα δει αυτά τα σημάδια και τα είχα περιγράψει πολλές φορές και είχα επιμείνει σε αυτά στον ψυχίατρο με τον οποίο έκανε συνεδρίες παλιά, αλλά ποτέ από αυτόν δεν άκουσα αυτή την λέξη. Και το φάρμακο που της έδινε τότε ήταν για την κατάθλιψη μόνο. Στο Αιγινήτειο τώρα δεν της έδωσαν για την κατάθλιψη αλλά για τον ιδεοψυχαναγκασμό κάτι που στο μυαλό μου βγάζει περισσότερο λογική από ότι τα αντικαταθλιπτικά. Ένα άλλο καλό που βγήκε από αυτό είναι πως η μια γιατρός μας συνέστησε έναν ψυχίατρο που ήταν παλιά και στο Αιγινήτειο και που μας είπε ότι θεωρεί πως αυτός επειδή ειδικεύετε σε αυτό, θα μπορεί να την βοηθήσει. Από Δευτέρα που ανοίγει το γραφείο του θα τον καλέσω να το κανονίσω.
Να πω εδώ ότι το Αιγινήτειο είναι απίστευτο νοσοκομείο, πεντακάθαρο και σύγχρονο. Καλύτερο και από ιδιωτικά νοσοκομεία. Μπράβο πραγματικά. Και οι γιατροί πολύ ευγενικοί, ήρεμοι και διαθέτουν όσο χρόνο χρειαστεί. Παρόλο που πήγαμε εκεί στις 4 το πρωί, μας κράτησαν μέχρι τις 6 όπου μας μιλούσαν πιο πολύ σε αυτή αλλά και σε εμάς ξεχωριστά και όλους μαζί. Σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και σκληρό να περνάς την πόρτα του νοσοκομείου. Όταν μπαίναμε μέσα σκεφτόμουνα "αυτό είναι λοιπόν; φτάσαμε σε αυτό το σημείο;". Είναι πάρα πολύ σκληρό πραγματικά. Είναι μια κοπέλα που ειλικρινά το λέω, δεν έχει κάνει κακό ούτε σε μύγα στη ζωή της. Ποτέ. Είναι τόσο άδικο αυτό που της έχει συμβεί και ακριβώς για αυτό το λόγο ήταν ακόμα πιο σκληρό για εμένα να την βλέπω σε αυτή την κατάσταση να την βάζουμε στο νοσοκομείο.
Οι γιατροί μας εξήγησαν πως είναι δύσκολη περίπτωση και πως σίγουρα θα χρειαστεί παρακολούθηση και αγωγή. Το καλό είναι πως με αφορμή τα όσα μας είπαν και μπροστά της, θα έχουμε με την αδερφή της ένα πάτημα να κάνουμε κάποια παραπάνω πράγματα που σε άλλη περίπτωση απλά έλεγε όχι.

---

Πολύ καλά νέα. Είναι δύσκολο και σκληρό αλλά αναγκαίο για να ηρεμήσει. Φαίνεται να συνεργάζεται τώρα; Συζητησες μαζί της; Να σου πει τις σκέψεις της;

Δεν έχουμε συζητήσει το τι έγινε. Ξύπνησε καλά και αφού η ίδια δεν είπε κάτι δεν ήθελα να πω εγώ γιατί οι μέρες που είναι καλά είναι πολύτιμες και δεν θέλω να τις χαλάω. Της δώσανε το Rispelen όμως βρε παιδιά διάβασα τώρα ότι αυτό είναι φάρμακο για την σχιζοφρένεια, την διπολική διαταραχή και τον αυτισμό. Δεν έχει όμως κάτι τέτοιο. Για ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μας μίλησαν μόνο, κάτι που και εγώ έχω δει σαν σημάδια σε αυτή. Αλλά αυτό είναι άλλο. Έχω αγχωθεί τρελά τώρα

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Δεν έχουμε συζητήσει το τι έγινε. Ξύπνησε καλά και αφού η ίδια δεν είπε κάτι δεν ήθελα να πω εγώ γιατί οι μέρες που είναι καλά είναι πολύτιμες και δεν θέλω να τις χαλάω. Της δώσανε το Rispelen όμως βρε παιδιά διάβασα τώρα ότι αυτό είναι φάρμακο για την σχιζοφρένεια, την διπολική διαταραχή και τον αυτισμό. Δεν έχει όμως κάτι τέτοιο. Για ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μας μίλησαν μόνο, κάτι που και εγώ έχω δει σαν σημάδια σε αυτή. Αλλά αυτό είναι άλλο. Έχω αγχωθεί τρελά τώρα

---

Καλημέρα. Μην διαβάζεις από το ίντερνετ, καλύτερα να συζητήσεις με τον ψυχίατρο τις απορίες που έχεις. Κάνατε κάποια βήματα και αυτό είναι πολύ σημαντικό.