Printable View
Γεια σας! Ειμαι 21 και νιωθω οτι δεν εχω κανει ποτε πραγματικους φιλους. Οσοι εκανα η με παρατουσαν η μου εκαναν κατι και αναγκαζομασταν να κοψουμε. Τελειωνω το πανεπιστημιο σιγα σιγα και ουτε εκει εχω κανει σωστες παρεες (με θυμουνται οποτε να ναι, δεν βγαινω κλπ). Εχω απελπιστει γιατι βλεπω οτι ολοι εχουν φιλους απο το σχολειο η απο το πρωτο ετος και εγω τιποτα. Και το κακο ειναι οτι εχω προσπαθησει. Τι να κανω;
Καλημέρα.
Το να συνειδητοποιεί κάποιος ότι δεν έχει πραγματικούς φίλους μάλλον καλό είναι θα έλεγα. Σε μερικούς ανθρώπους νεαρής ηλικίας λόγω της εστίασης στο διάβασμα και στο σχολείο πολλές φορές οι παρέες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα με αποτέλεσμα να γίνονται πιο κλειστοί χωρίς να το καταλάβουν. Αλλά είναι και το οικογενειακό περιβάλλον που επιδρά. Πχ κάποιοι γονείς φοβίζουν τα παιδιά τους και τα κάνουν καχύποπτα έναντι όλων μην τυχόν και πάθουν κάτι από κακές παρέες και έτσι καταλήγουν να μην έχουν καθόλου παρέες. Δεν ξέρω τι από όλα ισχύει ή αν ισχύει λίγο από κάθε τι αγαπητέ/η φίλε/η. Μερικοί είναι εκ πεποιθήσεως πιο κλειστοί επειδή πιστεύουν ότι δεν αξίζει να έχεις πολλούς φίλους αν δεν έχεις και σωστή επικοινωνία. Και εγω είμαι ένας από αυτούς. Έκοψα φιλίες ετών όταν κάποιος είδα ότι είχε αλλάξει και εγώ δεν ταίριαζα πλέον με αυτή τη νέα κατάσταση. Δε μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους στις περισσότερες περιπτώσεις. Λες ότι ή σε παρατούσαν ή σου έκανα κάτι και αναγκαζόσασταν να κόψετε. Χμ ... μήπως είσαι πολύ καλοδιάθετος/η και προσπαθούσαν να επωφεληθούν και εσύ μετά το καταλάβαινες; Νομιζω η λύση στο θέμα αυτό είναι ν βρίσκεις ανθρώπους που εκτιμάς για κάποιο λόγο και που σαν άνθρωποι να αξίζουν επίσης την εκτίμησή σου. Το να είναι «επιτυχημένοι» δε λέει κάτι. Μπορεί να έχουν πτυχία και αναγνωρισιμότητα ή λεφτά κλπ αλλά αν δεν ειναι καλοί άνθρωποι σαν χαρακτήρες καλύτερα με λίγους και καλούς φίλους.
fake it till you make it
γνωστούς έχεις έστω; δεν έχει σημασία αν είναι καλοί σου φίλοι. φρόντιζε να συναντάς ανθρώπους που σου βγάζουν το καλό σου εαυτό, κι ας είναι μόνο γνωστοί.
δεν έχεις απολύτως κανέναν; μπορείς να κάνεις φίλους σε μια δρατηριοτητα πχ ένα κοινωνικό γεγονός. μην περιμενεις απο την αρχη να γνωρισεις φίλους, πηγαινε με την προδιάθεση να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους.
ούτε εγώ έχω φίλους. στην ηλικία που είσαι είναι νωρίς να απογοητεύεσαι πάντως.
Χμμμμ , μα κανένας δεν έχει πραγματικούς φίλους . Όλοι έχουμε παρέες και ανάλογα την χρονική και δεδομένη στιγμή αμφίπλευρα κάποιοι φίλοι γίνονται στενότεροι κ τούμπαλιν . Ένα παράδειγμα φιλίας κ συντροφικότητας , είναι το συντροφικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ . Αδειάζει ο ένας τον άλλον για προσωπικό όφελος . Άρα το προσωπικό όφελος υπερισχύει του συλλογικου . Κατά τα άλλα πουλάνε όλοι , κολλητιλικι κ παρεάκι . Δλδ με λίγα λόγια η ένταξη σε ομάδες γίνεται για την ανάγκη να ανήκεις κάπου και συσπειρώνει τάσεις . Άρα πραγματική φιλία δεν υπάρχει ,αλλά χρονική συνισταμένη κάλυψη αναγκών μεταξύ δύο η' περστρων ατόμων . Οπότε γνωριζουμαι κόσμο , περνάμε καλά κ καλύπτουμε τις ανάγκες μας ....Quote:
Originally Posted by Idkwhattosaytho
Αυτό με είχε απασχολήσει και εμένα κάποτε. Το προσπάθησα που λες από μόνο του ακούγεται κουραστικό. Εκεί κατέληξα και εγώ κάποτε. Ότι για να εχω τις φιλίες που βλέπω πρέπει να προσπαθώ. Άρα στην πραγματικότητα δεν το θέλω. Πρέπει να προσπαθώ. Κάποιοι άνθρωποι είμαστε μοναχικοί. Θέλουμε κάποιες στιγμές να χανόμαστε. Αυτό δεν μπορεί να υπάρξει στις "φιλίες". Δεν μπορεί να ήμαστε όλοι ίδιοι και δεν χρειάζεται κιόλας.
Έχω πολλά άτομα να βγαίνω, αλλά πραγματικούς φίλους μόνο 2 και είμαστε μαζί από το σχολείο. Είναι οι άνθρωποι που ξέρω ότι θα τρέξουν αν ποτέ τους χρειαστώ. Οπότε το "πραγματικοί φίλοι" είναι μεγάλη κουβέντα. Είπες ότι έχεις προσπαθήσει. Ποιοι πιστεύεις είναι οι λόγοι που δεν τα έχεις καταφέρει να κάνεις φιλίες; Έχει να κάνει με τον χαρακτήρα σου ή με τον χαρακτήρα των ατόμων που έχεις γνωρίσει; Ή συνδυασμός παραγόντων; Είσαι άτομο της παρέας, ξέρεις να συζητάς θέματα που ενδιαφέρουν τους άλλους, ενδιαφέρεσαι για τον άλλο, να τον πάρεις τηλέφωνο να δεις τι κάνει; Αφού εντοπίσεις τις αιτίες που δυσκολεύουν το να κάνεις φιλίες, προσπάθησε να τις αποβάλεις. Κάλεσε συμφοιτητές σου σε ένα ποδόσφαιρο/μπάσκετ, ένα θέατρο, ένα ποτό, άρχισε κάποιο χόμπι, γράψου σε έναν πολιτιστικό σύλλογο της περιοχής σου, σε μια φιλοζωική, σε ένα γυμναστήριο που πάνε άτομα στην ηλικία σου, μια θεατρική ομάδα να έχεις μια κοινωνική ζωή. Βρες τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα σου και ανάδειξέ τα στην παρέα σου, δείξε ενδιαφέρον για τα θέματα που ανοίγουν οι άλλοι και τα προβλήματά τους, αν τα μοιραστούν, βάλε λίγο χιούμορ για να σπάσει ο πάγος και με τον καιρό θα έρθουν και οι πραγματικοί φίλοι. Μην περιμένεις να γνωρίζεσαι με μια παρέα 1-2 χρόνια και να θες να γίνουν πραγματικοί φίλοι. Αυτό θα γίνει μετά από αρκετά χρόνια, αν κρατήσει η φιλία σας.
Γίνε φίλος με τον εαυτό σου.
Ενα, δυο ατομα απο το σχολειο θα ηθελα και εγω αλλα ημουν ατυχη. Ειχα ατομα διπλα μου αλλα ημουν πολυ κλειστη για να τους κρατησω. Εγιναν καποια πραγματα και απομακρυνθηκαν χωρις να τσακωθουμε ποτε. Απλα κανεις δεν με θεωρουσε ενδιαφερον ατομο. Ολοι οσοι ασχολιοντουσαν μαζι μου το εκαναν απο \λυπηση για να μην ειμαι μονη μου. Προσπαθω να μιλησω και δεν με ακουνε καν. Ολοι κοβουν με οαρεες αλλα ενα δυο ατομα απο το σχολειο τα εχουν. Και εγω αυτο ηθελα αλλα δεν τα καταφερα και νιωθω πολυ ασχημα για αυτο. Δεν λεω ιυτε γεια με παιδικους φιλους.Quote:
Originally Posted by Joanna8
Μα παντα πρεπει να προσπαθεις. Απλα εγω ειμαι πολυ ησυχη και κλειστη για να το κανω. Ειναι οκ να εισαι ησυχη το ξερω, αλλα τοσονησυχη που ειμαι δεν προσελκυω κανεναν. Ουτε για ενα καφε που λεει ο λογος. Και για να με ενοχλει τοσο σημαινει οτι το θελω. Το θλω αλλα μαλλον ειμαι ανικανη να το κανω.Quote:
Originally Posted by Tania123
Εχεις πολυ δικιο αλλα δεν μου αρκει τη δεδομενη περιοδο.
Βρες ένα χόμπι ή μια δραστηριότητα και θα γνωρίσεις άτομα που θα σου ταιριάζουνQuote:
Originally Posted by Idkwhattosaytho
Ναι αλλα και αυτοι δεν θα εχουν αλλους φιλους; Σιγα μην εχουν χρονο για μενα. Ολοι ασχολουνται με φιλους απο το σχολειο. Εγω δεν εχω πλεον οποτε νιωθω οτι δεν θα βρω ποτε. Καταλαβαινω οτι ακουγεται λαθος και υπερβολικο αλλα αυτο βλεπω στα παιδια της ηλικιας μου. Ταλαιπωρουμαι με το θεμα της φιλιας απο τα 15 μου. Το εφτιαξα γυρω στα 19 και στα 20 ξαναχαλασε.Quote:
Originally Posted by george1520
Δηλαδή εγώ που έχω φίλους, δεν θα κάνω άλλους? Επειδή ήδη έχω; Δεν πάει έτσι. Τα εμπόδια τα βάζεις εσύ στον εαυτό σου. Πρώτα από όλα τον υποτιμάς.Quote:
Originally Posted by Idkwhattosaytho
Εχεις δικιο. Το ξερω οτι γινομαι σκληρη αλλα αυτη ειναι η φαση μου τωρα. Δεν μπορω να νιωσω καπως αλλιως. Απλα θελει χρονο για να περασει. Εχω και εγω αλλους φιλους απλα δεν εχουν τοσο χρονο για μενα γιατι συνεχεια ειναι με αλλες παρεεςQuote:
Originally Posted by george1520
Το κακό είναι ότι δεν αρέσεις καθόλου σε εσένα. Μάθε να σε αγαπάς. Είσαι πολύ μικρή. Οι φιλίες και οι παρέες αλλάζουν. Πολλές φορές αναγκαστικά. Λόγω δουλειάς, λόγω αλλαγής πόλης ακόμη και χώρας. Αφού πιστεύεις ότι εσύ φταις όπως λες γιατί δεν αλλάζεις σε εσένα αυτά που δεν σου αρέσουν? Εγώ πιστεύω ότι χρειάζετσι να ενισχύσεις λίγο την αυτοπεποίθηση σου. Πριν τα 15 είχες φίλους? Σαν παιδάκι έκανες εύκολα παρέα με άλλα?
Νομίζω έχεις εντοπίσει τη βασική αιτία που σε δυσκολεύει να κάνεις φίλους: Είσαι πολύ κλειστός χαρακτήρας. Οι κλειστοί χαρακτήρες μπορεί να είναι εξαιρετικά άτομα, αλλά το βασικό τους ελάττωμα είναι ότι υψώνουν ένα τείχος στον άλλο, σαν να αμύνονται για κάποιον λόγο, και δυσκολεύονται να αρχίσουν ή να πάρουν μέρος σε μια συζήτηση. Χρειάζονται χρόνο και πολλές ευκαιρίες για να εκδηλώσουν τα θετικά τους χαρακτηριστικά. Λες ότι σε έκαναν παρέα από λύπηση που ήσουν μόνη. Δεν το πιστεύω αυτό, παρέα σε έκαναν γιατί σε ήθελαν, αλλά μάλλον το λες γιατί έχεις χαμηλή αυτοπεποίθηση στις σχέσεις με φίλους. Έχει δίκιο η Τάνια ότι το βασικό είναι να μάθεις να εκτιμάς τον εαυτό σου.
Πάρε πρωτοβουλία να αναθερμάνεις τις σχολικές φιλίες σου, να προσκαλέσεις φίλους σου από τα παλιά, να βγείτε κάπου έξω. Εξάλλου, δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που τέλειωσες το λύκειο. Δείξε ότι έχεις ενθουσιασμό να βγαίνεις, σε ενδιαφέρουν τα πάντα και δε λες ποτέ όχι σε έξοδο. Αν κάποιος φίλος σου, σου λέει ότι έχει να βγει με άλλους φίλους, κάνε την πρόταση να πας κι εσύ. Δείξε ότι σε ενδιαφέρουν οι συζητήσεις που γίνονται και να συμμετέχεις με ωραίο και καλοπροαίρετο τρόπο σε αυτές. Να δείχνεις πρόσχαρη και χαμογελαστή.
Οι φίλοι θέλουν χρόνο. Στέλνε πού και πού ένα μηνυματάκι να δείξεις ότι ενδιαφέρεσαι για τον άλλο, τι κάνει και πώς περνάει, στέλνε χρόνια πολλά κλπ στις γιορτές, πολύ σημαντικό να νιώθει ο άλλος ότι τον θυμάσαι. Αν σου εκμυστηρευτεί κάποιο πρόβλημα, μην παραλείπεις να ρωτάς διακριτικά πώς εξελίσσεται και τι έγινε τελικά. Αν έχεις αδέρφια στην ηλικία σου, μπορείτε να βγαίνετε σε κοινές παρέες.
Παιδιά θα έκανα πρόταση για καμία έξοδο μιας και εγώ είμαι μόνος αλλά δεν μένω Αθήνα ούτε γενικά σε μεγάλη πόλη είμαι της επαρχίας!
Αυτο ειναι το θεμα βασικα. Νιωθω οτι μου αρεσω γενικα αλλα ειμαι πολυ ησυχη (σε σημειο να μη μιλαω καθολου ωρες ωρες). Αυτο δεν μου αρεσει μονο σε εμενα. Αλλα δεν ξερω τι να πω η κομπλαρω τις περισσοτερες φορες (εξου και το username μου εδω περα). Αναγκαστικα αλλαζουν αλλα πιστευω οτι μπορεις να κρατησεις επαφη. Εγω εχω μετακομισει αλλα δεν εχω παει και πολυ μακρια. Στα 15 με απασχολησε πρωτη φορα για αυτο το αναφερω. Ειχα φιλους μεχρι την 4η-5η δημοτικου (μετα μετακομισαν και χαθηκαμε επειδη ημασταν πολυ μικροι). Στην 6η δημοτικου αρχισαν ολοι να με κανουν περα για καποιο λογο. 1η-2α γυμνασιου ειχα παρεα στο σχολειο και μετα δεν ημουν πολυ του εξω οποτε δεν με ενοιαζε που δεν εβγαινα. Μετα τα 14-15 αρχισε να με νοιαζει. Αλλαξα σχολειο και στο καινουριο περιβαλλον με εκαναν περα. Απο εκει αρχισα να εχω αυτη την ανασφαλεια. Γιατι νομιζα οτι ηταν οι αλλοι το προβλημα. Και στο καινπυριο περιβαλλον ολοι θα ειναι διαφορετικοι. Οσες σχεσεις εχω κανει απο τοτε και μετα ειναι επιφανειακες και χαλανε μετα απο λιγο. Μονο μια φιλια ηταν πιο ουσιαστικη αλλα ξεκοψαμε 1,5 χρονο πριν καθως δεν με σεβοταν. Μου ηρθε και μια προδοσια απο μια ξαδερφη μου που ημασταν πολυ κοντα. Απο εκει και περα σταματησα να εμπιστευομαι τους αλλους. Σαν παιδακι παιδακι τωρα δεν ειχα καμια δυσκολια ημουν πολυ κοινωνικη απο οτι μου λενε οι γονεις μου και απο οτι θυμαμαι απο λιιιγο μεγαλυτερη ηλικια (μεχρι 3η-4η δημοτικου)
Και εγώ είμαι πολύ χαμηλών τόνων, αν κάτσω με παρέα δεν θα πάρω πρωτοβουλία να μιλήσω και πολλές φορές όταν είναι να μιλήσω κομπλαρο μπερδεύω τα λόγια μου.
Για ποιο λόγο αποφάσισαν να σε κάνουν πέρα όπως λες?Quote:
Originally Posted by Idkwhattosaytho
τώρα τί τύπος είσαι; συνεχίζεις να δυσκολεύεσαι; πιστεύεις πως θα σου έκανε καλό να αλλάξεις; μπορείς να βρεις ανθρώπους να είσα πιο χαλαρή, θα πάρει χρόνο όμως νομίζω, πρέπει να βγεις στη ζωή να δώσεις ευκαιρίες.
Δεν ξερω τι αλλο πρεπει να κανω για να με αγαπησω. Νιωθω οτι ειμαι καλα με τον εαυτο μου αλλα το φιλικο κομματι δεν μπορω να το καλυψω μονη μου. Και νιωθω οτι το εχω αναγκη. Οι φιλιες αναγκαστικα αλλαζουν αλλα οι περισσοτεροι εχουν καποια ατομα σταθερα, εχουν τη βαση τους. Και επιστρεφουν παντα εκει. Για αυτο νιωθω οτι δεν "χωραω" στη ζωη κανενος. Δεν ξερω πως να αλλαξω αυτα τα χαρακτηριστικα ειναι η αληθεια. Στα 14-15 αρχισε να με απασχολει γιατι ειχα παρεα μονο στο σχολειο. Εκτος σχολειου δεν ηξερε κανεις αν ζω η αν πεθαινω που λεει ο λογος. Σαν παιδακι μου λενε οι γονεις μου οτι ημουν κοινωνικη μεχρι την 2α-3η δημοτικου. Μετα κλειστηκα παρα πολυ.
Στελνω αλλα δεν βολευει σχεδον ποτε. Η με γραφουν η εχουν δουλεια. Αλλα δεν ξερω αν θα μπορουσα να κανω παρεα με τους περισσοτερους απο το σχολειο. Νιωθω οτι δεν θα μου ταιριαζουν. Επισης δεν μιλουσα και με πολλους και θα ειναι λιγο περιεργο απλα να στειλω και να πω οτι θελω να βγουμε ενω δεν μιλουσαμε καν. Στις γιορτες στελνω παντα αλλα σε εμενα δεν στελνουν. Επισης δεν ξερω πως να ανοιχτω μου ειναι πολυ δυσκολο. Δεν ξερω ποτε τι να πω και απλα καθομαι ησυχη. Και οταν παω να μιλησω η δεν με ακουνε η μιλαει καποιος αλλος και με "καλυπτει". Νιωθω οτι δεν εχω ουτε γνωστους πλεον ρε φιλε. Να βγω απλα για να βγω.
Εγω μενω Κρητη
Δεν μπορω να ξερω αληθεια. Σε ολες μου τις παρεες απλα γινοταν απο τη μια μερα στην αλλη. Ημασταν μια χαρα στην αρχη και μετα απλα δεν
Ειμαι ακομα κλειστη να σου πω την αληθεια. Εχω κανει προτασεις για εξοδο αλλα ποτε δεν "ευδοκιμουν". Συνηθως εγω το κανω παντα πρωτη. Και αυτοι που μου λενε να βγουμε απλα για να το πουν μετα το ξεχνανε. Η αν τους το θυμιζω μετα απλα δεν μπορουν. Με καποια ατομα που ημασταν κοντα ξεκοψαμε γιατι ελεγαν καποια πραγματα πισω απο την πλατη μου και γενικα δεν με εκτιμουσαν. Και τωρα δεν ξερω πως να βρω αλλες παρεες. Εχασα 2 ατομα που ειχα πολυ σταθερα και με εχει ριξει παρα παρα πολυ γιατι νομιζα οτι οτι και να γινοταν με τους αλλους θα ειχα αυτες για παντα
Καλημέρα. Όλοι οι άνθρωποι που βρέθηκαν στη ζωή σου είχαν αυτή τη συγκεκριμένη συμπεριφορά; Ένας δεν φέρθηκε καλά;
Εσύ νιώθεις ντροπαλή και κλειστή, στους άλλους μπορεί να φαίνεται ότι δεν είσαι άτομο το οποίο μπορούν να πλησιάσουν. Όχι επειδή εχεις κάποιο θέμα εσύ προσωπικά αλλά το να είσαι κλειστός δεν είναι εύκολο κάποιος να κάνει κίνηση προς εσένα.
Και αυτό που λες ότι οι άνθρωποι έχουν τους φίλους τους και ότι και να γίνει επιστρέφουν εκεί, δεν ισχύει. Ένας άνθρωπος μπορεί να έχει ταυτόχρονα 2 και 3 παρέες. Δε σταματά να γνωρίζει ή να κάνει φίλους επειδή έχει 3-4 σταθερούς.
Στη φάση που είσαι, θα σε βοηθούσε για να ανοιχτείς περισσότερο σαν άτομο αλλά και για να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, είναι ένα χόμπι. Ομαδικό. Σκέψου τι σου αρέσει και άρχισε το
Στο ερωτικό κομμάτι κάνεις εύκολα σχέσεις? Ή και εκεί δυσκολεύεσαι?
Κοπελια, παιζει να εισαι αυτιστικη? Μιλας για τους αλλους λιγο περιεργα. Που σε εκαναν περα στο γυμνασιο ειναι απολυτα φυσιολογικο, τα παιδια σ'αυτη την ηλικια κανουν κλικες και δυσκολα αποδεχονται καινουργιους συμμαθητες. Στην εποχη μας λιγοι εχουν φιλιες, ολοι εχοιν το κινητο τους για φιλο.
Επίσης η παρέα και οι φίλοι είναι άρτια συνδεδεμένα με κοινά ενδιαφέροντα και συνήθειες. Είναι μια σχέση δώσε πάρε. Δεν κάνουμε παρέα απλά για να ήμαστε κοντά και να υπάρχουμε στο χώρο. Όταν έχεις μια παθητική στάση και δεν συμμετέχεις τότε δυστυχώς το ενδιαφέρον των άλλων προς εσένα μειώνεται. Αυτή είναι η γνώμη μου, χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες φυσικά.
Ο αυτισμός δεν σημαίνει αποκλεισμός. Ας προσέχουμε τι λέμε.Quote:
Originally Posted by axl100
Ειπα κατι τετοιο;Quote:
Originally Posted by Tania123
Φιλε παθαινω ακριβως το ιδιο δεν ξερω πως γινεται να μην ειμαι χαλαρη ποτεQuote:
Originally Posted by andreas86
Με τους περισσοτερους ημουν κλειστη οποτε δεν τους κατηγορω. Αλλα υπηρχαν καποιοι που ημασταν πολυ καλα μαζι ειχαμε ανοιχτει και με ηξεραν καλυτερα. Αναμεσα σε αυτους και μια 2η μου ξαδερφη. Οποτε τωρα δυσκολευομαι πολυ και να ανοιχτω και να εμπιστευτω. Το ξερω οτι μπορεις να εχεις 2-3 παρεες τσυτοχρονα. Απλα θελω να νιωσω καποια στιγμη οτι ειμαι στη main παρεα καποιου ξερεις. Αυτο με τη δραστηριοτητα πρεπει οντως να το κανω. Σας ευχαριστω πολυ ολους οσους εχετε απαντησει μεχρι τωρα!Quote:
Originally Posted by george1520
Και εκει δυσκολευομουν παρα πολυ αλλα τωρα εχω το καλυτερο αγορι του κοσμου. Ηταν ο μονος απο αυτους που ειχα ερθει κοντα που δεν με προδωσε. Ημαστσν φιλοι και γνωριζομασταν, οποτε για αυτο ενιωθα και νιωθω ασφαλεια μαζι του. Ειναι η πρωτη μου σχεση ομως. Γενικα ειχα μεγαλη δυσκολια και σε αυτο το κομματι.
Τετοιες διαγνωσεις καλο θα ηταν να κανουν οι ειδικοι και οχι να τα πεταμε ετσι σε κοσμο που δεν γνωριζουμε στο ιντερνετ. Ευχαριστω!
Συμφωνω 100%. Απλα αναρωτιεμαι τι ακριβως συνεβη γιατι δεν ημουν ετσι με ολους. Αυτο. Γενικα καταλαβαινω οτι μπορει να ημουν αβολη κλπ κλπ. Αλλα και παλι αυτο δεν δικαιολογει καποιες συμπεριφορες (δεν μπορω προφανως να μπω σε λεπτομερειες εδω, ονλαϊν και ανωνυμα απλα να πεταω σποντες, οποτε καταλαβαινω οτι μπορρι να ακουγεται περιεργο αλλα τι να κανω)
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΑΝΙΑ ΜΟΥ
Περιπου. Αντι να με παροτρυνεις να παω σε ειδικο για να μου πει εκεινος αν υπαρχει θεμα απλα ειπες κατι μονος σου. Που αυτα τα θεματα ειναι πολυ σοβαρα για να πεταμε τετοια μονοι μας. Επισης ο αυτισμος και ολες οι ψυχικες "διαταραχες" εχουν συγκεκριμενα χαρακτηριστικα. Δεν γινεται με το πρωτο πραημα η με την πρωτη ενδειξη να χαρακτηριζουμε καποιον αυτιστικο, διπολικο κλπ
Κοίτα να περνάς καλά με το αγόρι σου. Περνά αυτή τη φάση έτσι. Χωρίς ανασφάλειες και κενά. Συζητά τους προβληματισμούς σου με αυτόν, χωρίς να τον κουράσεις όμως και να κρεμαστείς επάνω του. Πέρνα καλά μαζί του διασκέδασε. Ίσως να έχει αυτός τους φίλους του και όταν περνάει χρόνο μαζί τους εσύ να νιώθεις ότι δεν κάνεις κάτι αντίστοιχο. Απλά πρόσεχε τον ελεύθερο χρόνο του κανείς εκτός σχέσης μπορεί να τον περνάει κάνοντας κάτι που τον ευχαριστεί και όχι απαραίτητα με φίλους. Ξεκινά ένα χόμπι ή ίσως κάτι ομαδικό. Χορό, γυμναστήριο κάτι τέλος πάντων. Να αφιερώνεις εκεί το χρόνο που είσαι μόνη. Να κάνεις κάτι για εσένα.