Ντρεπομαι, αλλά...

Ντρεπομαι που θα γράψω όλα αυτά που ακολουθούν, αλλά νιώθω τόσο μόνη!
Θέλω να πω πολλά πριν φύγω αλλά φοβάμαι πως (μπορεί) να δημιουργήσω τύψεις σε κανεναν και δεν θα το ήθελα.
Πολλές φορες έλεγα την γνωστή φράση "...ήθελα να ανοιξει η Γη και να με καταπιεί" , όμως αυτό ποτέ δεν συνέβαινε. Να που τώρα θέλω πραγματικά να ανοίξει η Γη, να χαθώ, να πάψω να ζω μια ζωή που δεν μου ανήκει.
Είναι τόσο δύσκολο να φύγεις...όχι γιατί είναι γλυκιά η ζωή όπως λένε (για εμένα είναι παν-πικρη), αλλά για πρακτικά θέματα κυρίως.
Δεν θέλω να το κάνω και να είμαι σπίτι μου. Θα προτιμούσα να με βρέι κάποιος αγνωστος.
Δεν θέλω να το κάνω με το αυτοκίνητο γιατί φοβάμαι μήπως κατα λάθος προκαλέσω ατύχημα σε κανέναν τυχαίο.
Δεν θέλω να πάρω χάπια, γιατί φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω και με καμια πλήση στομάχου με προλάβουν. Δεν θέλω να πει κανένας πως δεν το ήθελα πραγματικά και πως απλά επαιζα.
Τα αιματα δεν τα μπορω και έτσι εχω απορίψει πολλους άλλουσ τρόπους.
Δεν ξέρω αν είναι ψύχωση αυτό που ζω...
Δεν ξέρω αν θέλω γιατρό (και ακομα και αν τον θέλω δεν έχω χρήματα για να τον πληρωσω μιας που είμαι άνεργη)
Δεν ξέρω ποιά αν είμαι αυτή που λένε οι γονείς μου, ή αν είμαι αυτή που πιστεύω εγώ...
Τα έχω ΄χασει... δεν με ακούει κανείς...

δηλαδη τι ρωτας,
το πως \"θα φυγεις\" οπως λες η πως θα βγεις απο το τελμα?

Είμαι μπερδεμένη...δεν ξέρω...

Θα ήθελα απλά να άλλαζαν όλα...

να άλλαζα εγώ...να γινόμουν καποια αποδεκτη και αγαπητη απο την οικογένεια μου...

νιωθω να μην ανήκω πουθενα και θέλω απλά να φύγω

ζω την ζωη καποιας αλλης.

bologna καλησπερα σου :) αν θελεις μπορεις να το συζητησεις λιγο μαζι μας,στο κατω κατω δεν εχεις κατι να χασεις,ετσι δεν ειναι;ετσι και αλλιως την ανωνυμια σου την εχεις.τι ειναι αυτο που σε προβληματιζει;δεν σου λεω πως θα σου λυσουμε τα προβληματα,απλα θα προσπαθησουμε να δεις το ποτηρι μισογεματο και να το γεμιζεις σιγα σιγα απο μονη σου με λιγο βοηθεια.πες μας τι σε βασανιζει; ....

Είμαι 30 χρονων...

Προέρχομαι από μια οικογένεια όπου τον σεβασμό τον όφειλαν όλα τα μέλη της προς το προσωπο του πατέρα.
Μετά από 30 χρόνια προσβολών και ταπείνοσης απαίτησα τον σεβασμό του πατέρα μου που τόσο πολύ φοβόμουν παρά σεβομουν. Τότε διαπίστωσα πως δεν ένιωθε τίποτα για εμένα, αφου ενώ εγώ ήμουν στο νοσοκομείο εκείνος κοιμόταν και δεν΄είχε καν ανησυχία να δει τι είχα. Νοσηλεύτηκα για 1 εβδομάδα και εκείνος για τα τυπικα απλά τηλεφωνούσε. Τώρα φυσικά δεν μου έχει μιλήσει εδώ και 2 χρόνια και δεν ξέρει αν ζω ή αν πεθανα.

Η αδερφή μου πάντα σε απόσταση από όλους, κανέι τα τυπικα και δεν δενετε ποτε και με κανέναν. Είναι μόνο ο εαυτούλης της και όλα τα άλλα δεν με νοιάζουν. Όλες οι συζητήσεις μας κλείνουν με την φράση...\"έχεις δίκιο, αλλά τι να κάνουμε τώρα;\" Δεν είναι από τουσ ανθρώπους που θα αλλάξει η ζωή τους από την ζωή ή από τον θανατό μου

Η μητέρα μου, μια γλυκήτατη μανούλα μέχρι πριν από λίγο καιρό. Τώρα χωρισε τον πατερα μου, αφου οπως λέει την πίεσα πάρα πολύ και αφού έκανε σχέση με έναν παντρεμένο φίλο μου με 2 ανήλικα παιδιά και 10 χρόνια μικρότερο της και της είπα πως δεν απόδέχομαι μου λέει πως τόσα χρόνια έκανε υπομονή για εμενα (λες και εγω έφταιγα), με λέει εγωίστρια και πως δεν την νοιάζομαι καθόλου (όταν η μαμα μου μέχρι χθές ήταν η καλύτερη μου φίλη),΄λεει πως είμαι σαν τον πατέρα μου και πως της συμπεριφέρομαι με τον ίδιο τρόπο.

Είμαι μόνη και δεν είμαι αυτή που εκείνη νομίζουν. Εγώ κλαίω με αυτά που λένε και εκείνος και εκείνη και νομίζουν πως προσπαθώ να τους παίξω θέατρο. Δεν θέλω να πληγώσω κανέναν. Δεν θέλω το κακό κανενός. Απλά θέλω να μάθουν ποιά είμαι

γιατι δεν αποδεχεσαι την σχεση της μητερας σου?

Είμαι φίλη της γυναίκας του που τώρα κοροιδεύουν.
Δεν απαντω στα τηλεφωνα της γιατί νιώθω τύψεις.
Με αηδιάζει η ιδέα πως ένας φίλος μου (μέχρι χθές) αγκαλιαζει την μητέρα μου.
Ξερω πως επειδη έχει οικονομικά προβλήματα και 2 ανηλικα παιδια που θα απαιτούσαν μια καλή διατροφή μετα το διαζύγιο, για αυτό δεν είχε αποφασισει να χωρίσει με την φίλη μου τόσο καιρό. Η μητέρα μου έχει έναν εξαιρετικά καλό μισθο και θα μπορούσα ανετα να τον συντηρει μετά το διαζύγιο. Δεν είναι τυχαίο πως μόλις το έμαθε πως χώρισαν οι δι΄κοί μου, μετά από μια εβδομάδα έκανε την πρόταση του.
Τησ μίλησα και της τα είπα όλα αυτά, αλλά είναι τόσο ερωτευμένη που δεν ακούει τίποτα... Προτιμά όπως μου είπε να χάσει εμένα παρά εκείνον.

αρα εχουμε να κανουμε με ενα ευαισθητο κοριτσι που θελει να την αγαπησουν :) ,ετσι οπως τα λες χοντρικα θα σου απαντησω.
με τον μπαμπα σου αδικα προσπαθεις να σε αγαπησει,δεν μπορει,δεν εχει αυτη τη δυνατοτητα,απλα σπαταλας τον χρονο σου και την ψυχικη σου ενεργεια.
με την αδερφη σου αν ισχυει αυτο που λες και κοιταει τον εαυτουλη της ισχυουν τα ιδια.παρολα αυτα δεν πρεπει σε καμια περιπτωση να κοψεις δεσμους γιατι ειστε αδερφια,και μελλοντικα πολλα πραγματα μπορουν να αλλαξουν,ακομα και η αντιμετωπιση που εχετε η μια αδερφη προς την αλλην.
και ερχομαστε στη μαμα.συμφωνεις πως εχει τραβηξει πολλες δυσκολιες μεσα στο γαμο της.αν εχει βρει την ευτυχια σε αυτον τον ανθρωπο γιατι αντιτιθεσε;δεν το καταλαβαινω αυτο;θα πρεπε να χαρεις που ειναι ευτυχισμενη ...
ολοι μονοι ειμαστε σε αυτο τον κοσμο.το οτι θελεις να μαθεις ποια εισαι δεν σημαινει πως οι αλλοι θελουν να μαθουν ποια εισαι.πρεπει να βρεις ατομα που να ενδιαφερονται για σενα.αλλα θα ρωτησω και εγω κατι.κριτικαρεις γενικα τις πραξεις της αδερφης σου και της μαμας σου οταν δεν συμφωνεις;

εσυ αν ερωτευοσουν εναν αντρα και σου λεγε η μανα σου να τον αφησεις τι θα εκανες;

bologna78 εγω θα προτεινα να φτιαξεις την δικη σου ζωη, να κανεις μια σχεση, να εισαι ευτυχισμενη και να μη σε νοιαζει τι κανουν ή τι σκεφτονται για σενα οι γονεις σου και η αδερφη σου.

Εισαι μεγαλη πλεον για να εξαρτιεσαι απο αυτους, και οσο πιο πολυ ξεκοψεις απο αυτους, τοσο πιο γρηγορα θα φτιαξεις την ζωη σου.

Είμαι συναισθηματική και ευαισθητή...αλλά όχι πάρορμητική...
Το κάθε τι το εξετάζω με την λογική με τα υπέρ και τα κατά...
Να σου πω την αλήθεια δεν με ποναει τόσο η επιλογή της μητέρας μου και το ότι δεν συμφωνεί με τα λογικά επιχειρήματα που της λέω...με ποναεί το ότι με τον πρώτο ενθουσιασμο έβαλε όλα τα παλιά σε ένα σακί (το διαζύγιο, την θυσία που έκανε μέσα στο γάμο για εμένα, την φιλία μας, αυτή που ήξερε πως ήμουν μέχρι χθές) και με έβαλε στην ακρη...
Όπως είπες και εσυ από τον πατερα και την αδερφή μου δεν περιμένω πια τίποτα...είναι απλά 2 άνθρωποι που δεν δίνουν και ίσως δεν θα δώσουν ποτε. Έχω κλάψει πολύ στο παρελθόν για αυτό, αλλά το δέχρηκα.
Το να χάσω την μαμα μου όμως και να μου κλείσει την πόρτα της τόσο εύκολα...δεν το περίμενα!
Ήταν ο στίλος τησ ζωής μου. Όλα τα άλλα γκρεμίζονταν και εκείνη ήταν εκεί...
Τώρα τα έχασα όλα...
Τώρα συμφωνούν όλοι με εκείνον...είμαι μια εγωίστρια....
Μπορεί να διαφωνούσαν σε όλα οι γονείς μου, αλλά μετα το διαζύγιο στο μόνο που συμφωνησαν είναι ότι είμαι εγωίστρια.. τους πήρε 32 χρόνια, αλλά τουλάχιστον συμφώνησαν σε κάτι...

Ξέρεις τι νιώθω;
Οι γονείς το μόνο για το οποίο είναι \"υποχρεωμένοι\" είναι να αγαπάνε τα παιδιά τους...
Οι δικοί μου είχαν την υποχρεωση και πάλι δεν τα κατάφεραν...
Ποιος θα καταφέρει λοιπόν να με αγαπήσει εμένα, όταν ουτε καν εκείνη που πρέπει να με αγαπουν δεν το νιώθουν..,.
Γιατί λοιπόν να μείνω εδώ...να ζήσω τι;

για πολλους λογους να ζησεις..ενας απο αυτους..γιατι μπορει να βρεθει ενας ανθρωπος να αναπληρωσει αυτο το κενο αγαπης και υποστηριξης των γονιων.μην το θεωρεις και τοσο απιθανο να συμβει

μηπως αυτα τα αρνητικα συναισθηματα σου ενισχυονται περισσοτερο απο τοτε που δεν εχεις δικη σου δουλιτσα?εγραψες καπου οτι εισαι ανεργη.να υποθεσω οτι εργαζοσουν και σταματησες για καποιο λογο?

Αν εκείνη μου ελέγε να αφήσω τον έρωτα μου... όσο περιέργο και αν ακούγεται , θα το έκανα.
Επειδή θα ήμουν στην κατάσταση \"μέθης\" από τα συναισθήματα και πιστεύοντας πως ήταν τόσο αντικείμενική και να θέλει το καλό μου, για να μήν είμαι υπερβολική, θα ελεγα κατα 90% πως θα τον άφηνα. Αν πάλι (αν και δεν το πιστευω αυτό) δεν τον χώριζα, αν δηλαδή κατα 10% δεν ακολουθούσα την συμβουλή της , σίγουρα δεν θα της μίλαγα τόσο κυνικά και απαξιωτικά όπως μου μιλησε εκείνη.

Έχω μια σχέση και πριν γίνουν όλα αυτά ήμουν ευτυχισμένη. Τώρα που τα ζω όλα αυτά κλονιστηκε η σχέση μου.
Δεν πιστεύω πως μπορει να με αγαπήσει κανεις.
Πάντα πίστευα πως ο σύντροφος ( ο πραγματικόσ σύντροφος,α υτόσ που θα ήταν ο ένας και μοναδικός) θα με αγαπούσε τόσο δυνατα όσο η μητέρα μου...θα με πρόσεχε τόσο όσο εκείνη...
Τώρα όλα άλλαξαν...
Δεν πιστευω κανέναν...

μενω στο \"ουτε καν εκείνοι που πρέπει να με αγαπουν δεν το νιώθουν\"....η αγαπη δεν ειναι \"πρεπει\" , η αγαπη ειναι συναισθημα.και για αυτο το λογο θα σε αγαπησουν αυτοι που \"δεν πρεπει\".ολοι εχουμε αναγκη απο αγαπη και ενδιαφερον και εγω και εσυ και οι υπολοιποι.αλλοι το βρισκουν αλλοι οχι.ειναι ενα αγαθο που δυστηχως δεν το εχουμε σε ολη την διαρκεια της ζωης μας.ισως για να το χανουμε και να το εκτιμουμε περισσοτερο.δεν εχεις περιεργεια για το μελλον;εγω το μελλον το βλεπω σαν ενα παιχνιδι,που παιζω εναν χαρακτηρα που ψαχνει να βρει την αγαπη,που μπαινει σε δωματια,καστρα που πολλες φορες δεν το βρισκει,αλλα το παιχνιδι συνεχιζεται,εχει πολλα \"ταμπλο\".μαθαινω που να την ψαξω,και πως,ποιοι μπορουν να μου την δωσουν και ποιοι οχι,δεν σπαταλαω την ενεργεια μου εκει που δεν μπορω να την βρω.και ξερεις κατι,υπαρχουν περιοδοι που την βρισκω,ειτε σε φιλικο επιπεδο ειτε σε ερωτικο.και αν τα ενδιαφερομενα μελη θελουν να την κρατησουν ζωντανη την κραταν.αν οχι αφηνουν την αγαπη να πεθανει για να γεννηθει μια καινουρια.στοχος μου ειναι να γεννηθει μια αγαπη που συνεχεια να την κραταμε δυνατη και ζεστη οπως η καρδια μας...δυσκολο μεσα σε αυτη την κοινωνια που ολα μετρουνται με αλλα κριτηρια,αλλα αφου μπορω και σκεφτομαι εγω ετσι ολο και καποιος αλλος θα μπορει να σκεφτεται σαν και μενα...

Την δουλειά δεν την έχασα...απλά ήμουν με σύμβαση σε ένα σχολείο (είμαι καθηγήτρια) και δεν είχα νέα σύμβαση

Υπάρχουν ανθρωπο που δεν αξίζουν να αγαπιούνται...δεν τουσ ήξερα μέχρι τώρα, όμως τον τελευταίο καιρό μου θυμίζουν οι άλλοι πως υπάρχουν...

Quote:

---

Originally posted by bologna78
Αν εκείνη μου ελέγε να αφήσω τον έρωτα μου... όσο περιέργο και αν ακούγεται , θα το έκανα.
Επειδή θα ήμουν στην κατάσταση \"μέθης\" από τα συναισθήματα και πιστεύοντας πως ήταν τόσο αντικείμενική και να θέλει το καλό μου, για να μήν είμαι υπερβολική, θα ελεγα κατα 90% πως θα τον άφηνα. Αν πάλι (αν και δεν το πιστευω αυτό) δεν τον χώριζα, αν δηλαδή κατα 10% δεν ακολουθούσα την συμβουλή της , σίγουρα δεν θα της μίλαγα τόσο κυνικά και απαξιωτικά όπως μου μιλησε εκείνη.

Έχω μια σχέση και πριν γίνουν όλα αυτά ήμουν ευτυχισμένη. Τώρα που τα ζω όλα αυτά κλονιστηκε η σχέση μου.
Δεν πιστεύω πως μπορει να με αγαπήσει κανεις.
Πάντα πίστευα πως ο σύντροφος ( ο πραγματικόσ σύντροφος,α υτόσ που θα ήταν ο ένας και μοναδικός) θα με αγαπούσε τόσο δυνατα όσο η μητέρα μου...θα με πρόσεχε τόσο όσο εκείνη...
Τώρα όλα άλλαξαν...
Δεν πιστευω κανέναν...

---

νομιζω πως εισαι λαθος,τι σχεση εχει η αγαπη της μανας σου προς εσενα με την αγαπη του συντροφου προς εσενα;αν θα σε αγαπαει η μανα σου θα σε αγαπαει ο συντροφος σου και το αντιθετο;αν την αγαπας εσυ την μητερα σου τοσο πολυ οσο λες,γιατι δεν την συγχωρεις για την αποφαση της,να πεις πως εχει κανει ενα λαθος σαν ανθρωπος που ειναι.αυτο ειναι αγαπη,ετσι το ξερω εγω

οταν λες οτι σου μιλησε απαξιωτικα?σου ειπε να κοιτας τη δικη σου ζωη?καταλαβαινω οτι νιωθεις ασχημα για λογαριασμο της . εγραψες πριν οτι γνωριζεις την γυναικα του..αλλα δεν φταις εσυ ομως για την τροπη της σχεσης αυτης.δεν εισαι εσυ η υπολογη σε καμια περιπτωση.

α.. κι επισης..ουτε οι γονεις μας δεν ειναι τελειοι. οπως κανεις.οπως ουτε καν εμεις. δυστυχως η ευτυχως ερχεται καποια στιγμη που συνειδητοποιουμε οτι ειναι απλοι θνητοι με ελαττωματα και λαθη..

Κουράστηκα Εμπνευστή...
Κουρελιάστηκα...
Βγάζω κραυγές απελπισιάς και δεν με ακουεί κανείς...
Απελπίστηκα από τα σημαντικότερα κάστρα στα οποία έψαξα και δεν βρήκα...
Με τρομάζει το μέλλον, όχι απλά δεν έχω περιέργεια αλλα φοβάμαι τόσο που δεν θέλω να πάω εκεί...
Θελώ απλά να γραφτεί...GAME OVER
Οι κραυγές μου δεν είναι για να σωθω, αλλωστε αργά ή γρήγορα θα καταλήξω κάπου,...
Οι κραυγές μου είναι για να καταλάβουν ακόμα και την τελευταία στιγμή ποια είμαι...
Δεν θέλω να ΄΄εχουν αυτοι οι 2 άνθρωποι μια τετοια γνωμη για εμένα...δεν ειμαι εγω...πρεπει να το μάθουν εστω και τωρα

ποια εισαι;

και να σου πω και κατι αλλο;θελεις να αποδειξεις πως δεν εισαι εγωιστρια;παρε τηλ την μητερα σου και πες,συγνωμη που τοσο καιρο δεν σου σηκωνα το τηλεφωνο,διαφωνω με τις αποφασεις σου αλλα σαν μητερα μου σε αγαπω και σε θελω κοντα μου.δεν θα σου ξαναμιλησω για την αποφαση σου και θα ειμαι παντα κοντα σου σε οτι ζητησεις οπως θα θελα να εισαι και εσυ.

Όπως βρήκε κάποιον άλλον εκείνη και έτσι εύκολα τα πέταξε όλα τα άλλα συναισθήματα που είχε για εμένα έτσι πολύ πιο εύκολα ο οποίοσδήποτε σύνροφος μπορει να φύγει... Αν το σ\'αγαπάω ξεχνίεται τόσο εύκολα απο την ίδια την μητέρα, πόσο μάλλον από τον εκάστοτε συντροφο.

Την αγαπάω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλά μόλις είδε πως ήμουν αντίθετη σε αυτή τηνν σχέση που και για πρακτικούς λόγους δεν μπορώ να ζήσω (ήταν φιλος μου, έμπαινα στο σπίτι τους τόσα χρόνια, για εμένα ήταν πάντα από εκείνους τουσ φίλους που δεν έχουν φύλλο, είναι απλά φίλοι) \'σήκωσε\' τόσο δυνατές αμυνες και είπε τόσα πολλάα...δεν μπορώ να ξεχάσω το ύφος της...Δεν θυμαμαι ποτε να κοίταξε κανέναν με τετοιο βλέμμα.

Δεν την ενοιαζε το κόστος, αρκεί να μην τον πείραζε κανένας τον καλό της.
Εγινε ενάς αδειος ανθρωπος , ετοιμος να παλέψει για αυτό που ήθελε, ακόμα και αν ήξερε πως το θύμα στον πολεμο αυτο θα ήμουν εγώ

δε νομιζω οτι τα πεταξε στα σκουπιδια.σκεφτηκες ομως σαν γυναικα που εισαι κι εσυ :) οτι ηταν ενα ξεσπασμα δικο της αυτο για την δικη της ζωη που δεν ειχε σχεση με εσενα?
ειπαμε οι γονεις πανω απο ολα ειναι ανθρωποι με αδυναμιες και ελαττωματα...
ισως θεωρει οτι αυτη η σχεση εγινε τωρα που μεγαλωσαν τα παιδια της πχ και ειναι ικανα να σταθουν μονα τους στα ποδια τους ,να καταλαβουν περισσοτερα πραγματα..χωιρις να ξερω το οικογενειακο ιστορικο φυσικα

να σου αντιπροτεινω κατι ?
γιατι δεν <κυνηγας> να κανεις κατι σχετικο με το επαγγελμα σου?καποιο ιδιαιτερο ισως ?μεχρι να δεις τι γινεται?θα σου ανεβασει πολυ την ψυχολογια και θα δεις αλλιως τα πραγματα..

μην ξεχναμε οτι ειναι γυναικα με ενστικτα.ισως να μην εχει νοιωσει ποτε στη ζωη της κατι τοσο δυνατο,και το μονο εμποδιο στο να το ζησει ειναι η δικη σου αντιθεση.δεν ξερω αν εκανε σωστο η λαθος,δεν κρινω αυτο.αλλα ακομα και αν θεωρησουμε πως εκανε κατι λαθος ειναι μια δικη της αποφαση.που πρεπει να την σεβαστεις.αν δεν την σεβαστεις θα απομακρυνθεις απο αυτην,αυτο ειναι δικη σου επιλογη.ακομα για τα τοσα πολλα που ειπε θελω να σε ρωτησω,εσυ καθοσουν και την ακουγες σιωπηλη;

Της τα είπα ηδη αυτά Εμπνευστη...
Πήγα από το σπίτι, είπα να το πάρουμε πάλι από την αρχή...
Της είπα πως αφού για εκείνη είναι τόσο σημαντικός θα έκανα πίσω και ας ένιωθα ασχημα για την φίλη μου που έχει σπάσει τα τηλέφωνα για να δει γιατι δεν της μιλάω...
Της είπα πως ίσως να θέλω χρόνο για να δεχτώ καποια πράγματα , αλλά πως θα προσπαθήσω...
Εκλαψα στα γονατά της και της είπα θα κάνω ότι μπορώ για να μην την χάσω...

Εκείνη είπε πως τώρα είναι αργά... Αυριο μεθαυριο θα κάνω την δική μου οικογένεια και πως δεν την χρειάζομαι πια. Είπε πως έκανε υπομονή 32 χρόνια και τώρα θέλει να κάνει την δική της ζωή...

Εκανα οτι μπορούσα, απλά δεν θέλει να είναι μαζί μου...
Ζει τον έρωτα της ...

Της είπα πως είμαι πολύ ταλαιπωρημενη ψυχολογικά με αυτά που γίνονται τον τελευταιο καιρό και εκείνη μου είπε να βρω στήριγμα στον συντροφο μου , όπως και εκείνη βρήκε στον δικό της...

Δυστυχώς όταν μου δίνουν \'χαστουκια\' δεν απαντώ... το πολύ πολύ να κλαψω

για να λεει πως τωρα ειναι πολυ αργα σημαινει πως εγινε κατι αρκετα μεγαλο,ισως καυγας που ακομα δεν μας το εχεις πει.Υπαρχει μια εκφραση,\"το αιμα νερο δεν γινεται\".δωσε λιγο χρονο στην μητερα σου να καταλαγιασουν τα συναισθηματα της.αστην να ζησει τον ερωτα της,και μακαρι να ειναι πραγματικος και οχι ψευτικος.δεν πιστευω πως δεν σε αγαπαει,πιστευω πως απλα δεν ειναι ικανη να σκεφτει αυτη τη στιγμη.και πως ειχατε ενα σχοινι και το τραβουσατε και οι δυο μεχρι εκει που δεν παει.δωσε ενα περιθωριο χρονου,ενα μηνα και το ξανασυζητατε,εν τω μεταξυ ασχολεισου με κατι αλλο,πραγματα που ηθελες να κανεις και δεν εκανες.παρε τον δεσμο σου και πατε μια εκδρομη.δυστηχως τιποτε δεν ειναι σταθερο σε αυτη τη ζωη, ειναι το τιμημα μας για να λεγομαστε ελευθεροι να αποφασιζουμε ελευθερα.απλα βλεπουμε θετικα και ειμαστε προετοιμασμενοι για ολα....

Όταν το ανακάλυψα (γιατί φυσικά κανένας δεν μου το είπε) έγινε μέγαλος καυγας... και μέχρι να καταφέρω να συνείδητοποιήσω το ποιός ήταν με ποιά...μου πήρε χρόνο...
Η μαμά μου είχε γίνει η κοπέλα του φίλου μου...και η γυναίκα με την οποία ο φίλος μου απατουσε την φίλη μου ήταν η μαμα μου...δεν \"παει\" κατω εύκολα όλο αυτό. Ήθελα και εγω το χρόνο μου για να καταλάβω την καινουργια κατανομή των ρολων.

Ειλικρινά πνίγομαι από όλα αυτά...δεν ανήκω εγω πουθενα σε αυτό το νεό σενάριο

Bologna απο την συμβουλη της μητερας σου [να στηριχτεις σε ενα συντροφο οπως εκανε κ εκεινη]δειχνει ποσο ειναι αδυναμη ,ευαλωτη κ ανωριμη συναισθηματικα .Πιστευω οτι πολυ γρηγορα θα χρειαστει την βοηθεια σου.Δεν επιλεγουμε ενα συντροφο για να ειναι το δεκανικι μας.Προσπαθει να σου φορτωσει τις δικες της ενοχες,μην το δεχτεις.
Προσπαθησε να δυναμωσεις ωστε να μην χρειαζεσαι κανενα να σε στηριζει,απομακρυνσου λιγο προς το παρον αλλα πρωτα δωσε της το μηνυμα οτι θα εισαι διπλα της οταν σε χρειαστει.Εχει καθε δικαιωμα να αποφασιζει για την ζωη της κ να κανει τα λαθη της,κατι που μεχρι τωρα δεν μπορεσε να κανει.

\'\'\'\'\'Ειλικρινά πνίγομαι από όλα αυτά...δεν ανήκω εγω πουθενα σε αυτό το νεό σενάριο \'\'\'\'\'\'\'\'\'\' ..................................... Κι ομως ! φαινεται πως εχει περισεψει ενας ρολος και για σενα !. Συμαχισε τωρα με τον πατερα σου !!! ,,,εστω εικονικα \'\'\'\'και αφου της κανετε τη ζωη δυσκολη (της μανας σου ) ,,,,, τους φτυνεις και τους δυο - περνουνε μια γευση και για το ποια εισαι !- και κανεις τη ζωη σου με τη σχεση σου , που εν τω μεταξυ αδικα εχεις παραγκωνισει ,,, ΑΥΤΑ. για την ωρα δεν βλεπω αλλη κατανομη ρολων. ,,,,,,,,,,,,,,,,, Α, και ξεκολα απ το να κανεις πλατες στην κερατωμενη φιλη,, δεν ειναι δικια σου δουλεια ουτε εχεις κανενα ωφελος,,,,,αργα η γρηγορα ο \'εραστης\' θα ξαναγυρισει σ αυτην και εσυ φας ..πορτα .

δηλαδη το να κοιταξει τη δικη της ζωη και να αφησει τους γονεις να κανουν τη δικη τους δεν υπαρχει σαν ενδεχομενο?

helena ,,αν αυτο ηταν εφικτο δεν θα εφτανε η κατασταση στο σημειο η bologna να θελει να ...\'\'φυγει\'\' . ,,,,Λες το αυτονοητο ! αν αυτο συνεβαινε....δεν θα συζηταγαμε.

bologna 78 ντρεπεσαι για τη μαμα σου η φοβασαι μη τη χασεις ?,τωρα που ειναι ερωτευμενη,(θ ασχολειται λιγοτερο μαζι σου και δε θα σου δειχνει συνεχεια την αγαπη της),δεν καταλαβα ντρεπεσαι γι αυτο που εκανε -ανηθηκη- (οι γονεις πρεπει να ειναι προτυπα, λες και πηγαν σε σχολη γονεων) η ανησυχεις μηπως και δεν ενδιαφερεται για σενα (λες και θα ξεχαση οτι σε γεννησε επειδη ετυχε να ερωτευτει)?Δε νομιζω να εχει τοσο σημασια αν λενε οι γονεις σου οτι εισαι εγωιστρια ,ετσι κι αλλοιως σ αγαπαει (αγαπουσε λες εσυ) η μητερα σου και αδιαφορει(λες) ο πατερας ως σπερματοχυτης και μονο!Μην ασχολεισαι ,σιγουρα θαχεις προσωπικη ζωη ,ζησε τη δικη σου ζωη με δεκανικι (σχεση) η χωρις-καλυτερα αλλα δυσκολα.Δεν ειναι στο χερι σου να αλλαξεις τα πραγματα (να σου δωσουν περισσοτερη αγαπη ),ειναι στο χερι σου ομως να δωσεις εσυ οση θελεις οπου θελεις.Μη μπλεκεσαι σ αυτο το εντερικο,ενοχικο συμπλεγμα αγαπης κ ηθικης.Προσεξε τη ψυχολογια σου κ αφησε τη μαμα σου να ζησει τη ζωη της . Για σκεψου τι στ αληθεια θα σου λειψει πιο πολυ ,η φροντιδα της η η παρουσια της?αν το ξεκαθαρισεις θα βρεις το τροπο να το αντικαταστησεις εσυ και να ανεξαρτοποιηθεις γιατι εξ αλλου αυτο ειναι το ζητουμενο κ το φυσιολογικο!

Ντρέπεσαι να πεις την αλήθεια στη φίλη σου? Πως υποφέρεις, πόσο πληγώθηκες με αυτό που έγινε, πόση ενοχή κουβαλάς ενώ δεν φταις, πόση απόρριψη δέχτηκες από την ίδια τη μητέρα σου για την επικριτική σου στάση. Χάνεις τη σχέση με τη μητέρα σου περνάς σε μια άλλη σχέση να μάθεις να δέχεσαι αυτό που η ίδια θέλει, γιατί χάνεις τη σχέση με τη φίλη σου τώρα που σε έχει ανάγκη κι εσύ την ίδια.

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
για να λεει πως τωρα ειναι πολυ αργα σημαινει πως εγινε κατι αρκετα μεγαλο,ισως καυγας που ακομα δεν μας το εχεις πει.Υπαρχει μια εκφραση,\"το αιμα νερο δεν γινεται\".δωσε λιγο χρονο στην μητερα σου να καταλαγιασουν τα συναισθηματα της.αστην να ζησει τον ερωτα της,και μακαρι να ειναι πραγματικος και οχι ψευτικος.δεν πιστευω πως δεν σε αγαπαει,πιστευω πως απλα δεν ειναι ικανη να σκεφτει αυτη τη στιγμη.και πως ειχατε ενα σχοινι και το τραβουσατε και οι δυο μεχρι εκει που δεν παει.δωσε ενα περιθωριο χρονου,ενα μηνα και το ξανασυζητατε,εν τω μεταξυ ασχολεισου με κατι αλλο,πραγματα που ηθελες να κανεις και δεν εκανες.παρε τον δεσμο σου και πατε μια εκδρομη.δυστηχως τιποτε δεν ειναι σταθερο σε αυτη τη ζωη, ειναι το τιμημα μας για να λεγομαστε ελευθεροι να αποφασιζουμε ελευθερα.απλα βλεπουμε θετικα και ειμαστε προετοιμασμενοι για ολα....

---

Συμφωνώ απόλυτα. Πιστεύω οτι η μητέρα σου ζει κατι πολυ εντονο γι\' αυτη τωρα και εξαλλου πανω στο θυμο πολλα λεγονται. Ηταν κοντα σου τοσα χρονια. Για ποιο λογο λες? Απλα ζει κατι πρωτογνωρο. Αστην να το ζησει και πιστευω οτι θα επανερθουν στο κανονικο τα πραγματα.

Ο ερωτας πολλες φορες μας θολωνει το μυαλο. Καπου διαβασα οτι ειναι κατι σαν \"ψυχωση\". Με την εννοια οτι δε ξερουμε τι κανουμε στο ονομα του ερωτα - δε λειτουργουμε με τη λογική, που ειναι η αγαπη. Πραγματικα το πιστευω αυτο. Ανθρωποι στο ονομα του ερωτα παρατησαν τα παντα, λειτουργησαν σαν ερμαιο του. Ειναι πανισχυρο και παραλογο συναισθημα το οποιο ομως ειναι εφημερο. Η αγαπη ειναι αυτη που στο τελος μενει - αν υπαρχει. Γι\' αυτο λοιπον σκεψου πως τοσα χρονια η μητερα σου ηταν κοντα σου. Βρηκε κατι στη ζωη της που δεν ειχε ξανανιωσει, ουτε πιστευε ποτε οτι θα νιωσει. Εκανε κατι που, αν λειτουργουσε με τη λογικη, θα το ειχε μετανιωσει. Κανε υπομονη λοιπον, αστην να ζησει αυτο που θελει και ζησε και εσυ τη ζωη σου. Στο κατω κατω ισως αυτο μπορει και η ιδια να θελει. Να γινεις ανεξαρτητη, να ΖΗΣΕΙΣ, χωρις να εξαρτιεσαι απο κανενα. Παρε τη ζωη στα χερια σου, δρασε, κανε αυτο που θες. Βαλε στοχους (πολυ σημαντικο) και προσπαθησε να τους πετυχεις. Το θεμα ομως ειναι να προσπαθησεις και οχι ο ιδιος ο στοχος. Θα παρεις πολυ περισσοτερα απο την ιδια τη προσπαθεια απο οτι αν ειχες ξαφνικα ολες τις επιθυμιες σου πραγματικες.
Η μητερα σου σε αγαπαει, μη το ξεχνας αυτο. Ηταν κοντα σου στη ζωη σου. Τωρα εισαι πια μεγαλη, ενηλικη - ειναι σημαντικο να στηριζεσαι στον εαυτο σου και να μην εχεις αναγκη μια προστατευτικη - που τα θυσιαζει ολα για το παιδι της - μητερα.
Και οταν το συναισθημα - ο ερωτας της μητερας σου - περασει, σαν ενα \"οξυ ψυχωσικο επεισοδιο\", θα την εχεις και παλι κοντα σου, αλλα και παλι χωρις να εξαρτιεσαι απολυτα απο αυτη. Να εχεις τη ζωη σου και η μητερα σου να ειναι η διακριτη παρουσια που σου προσφερε οσο ησουν παιδι.

Quote:

---

Originally posted by evath

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
για να λεει πως τωρα ειναι πολυ αργα σημαινει πως εγινε κατι αρκετα μεγαλο,ισως καυγας που ακομα δεν μας το εχεις πει.Υπαρχει μια εκφραση,\"το αιμα νερο δεν γινεται\".δωσε λιγο χρονο στην μητερα σου να καταλαγιασουν τα συναισθηματα της.αστην να ζησει τον ερωτα της,και μακαρι να ειναι πραγματικος και οχι ψευτικος.δεν πιστευω πως δεν σε αγαπαει,πιστευω πως απλα δεν ειναι ικανη να σκεφτει αυτη τη στιγμη.και πως ειχατε ενα σχοινι και το τραβουσατε και οι δυο μεχρι εκει που δεν παει.δωσε ενα περιθωριο χρονου,ενα μηνα και το ξανασυζητατε,εν τω μεταξυ ασχολεισου με κατι αλλο,πραγματα που ηθελες να κανεις και δεν εκανες.παρε τον δεσμο σου και πατε μια εκδρομη.δυστηχως τιποτε δεν ειναι σταθερο σε αυτη τη ζωη, ειναι το τιμημα μας για να λεγομαστε ελευθεροι να αποφασιζουμε ελευθερα.απλα βλεπουμε θετικα και ειμαστε προετοιμασμενοι για ολα....

---

Συμφωνώ απόλυτα. Πιστεύω οτι η μητέρα σου ζει κατι πολυ εντονο γι\' αυτη τωρα και εξαλλου πανω στο θυμο πολλα λεγονται. Ηταν κοντα σου τοσα χρονια. Για ποιο λογο λες? Απλα ζει κατι πρωτογνωρο. Αστην να το ζησει και πιστευω οτι θα επανερθουν στο κανονικο τα πραγματα.

Ο ερωτας πολλες φορες μας θολωνει το μυαλο. Καπου διαβασα οτι ειναι κατι σαν \"ψυχωση\". Με την εννοια οτι δε ξερουμε τι κανουμε στο ονομα του ερωτα - δε λειτουργουμε με τη λογική, που ειναι η αγαπη. Πραγματικα το πιστευω αυτο. Ανθρωποι στο ονομα του ερωτα παρατησαν τα παντα, λειτουργησαν σαν ερμαιο του. Ειναι πανισχυρο και παραλογο συναισθημα το οποιο ομως ειναι εφημερο. Η αγαπη ειναι αυτη που στο τελος μενει - αν υπαρχει. Γι\' αυτο λοιπον σκεψου πως τοσα χρονια η μητερα σου ηταν κοντα σου. Βρηκε κατι στη ζωη της που δεν ειχε ξανανιωσει, ουτε πιστευε ποτε οτι θα νιωσει. Εκανε κατι που, αν λειτουργουσε με τη λογικη, θα το ειχε μετανιωσει. Κανε υπομονη λοιπον, αστην να ζησει αυτο που θελει και ζησε και εσυ τη ζωη σου. Στο κατω κατω ισως αυτο μπορει και η ιδια να θελει. Να γινεις ανεξαρτητη, να ΖΗΣΕΙΣ, χωρις να εξαρτιεσαι απο κανενα. Παρε τη ζωη στα χερια σου, δρασε, κανε αυτο που θες. Βαλε στοχους (πολυ σημαντικο) και προσπαθησε να τους πετυχεις. Το θεμα ομως ειναι να προσπαθησεις και οχι ο ιδιος ο στοχος. Θα παρεις πολυ περισσοτερα απο την ιδια τη προσπαθεια απο οτι αν ειχες ξαφνικα ολες τις επιθυμιες σου πραγματικες.
Η μητερα σου σε αγαπαει, μη το ξεχνας αυτο. Ηταν κοντα σου στη ζωη σου. Τωρα εισαι πια μεγαλη, ενηλικη - ειναι σημαντικο να στηριζεσαι στον εαυτο σου και να μην εχεις αναγκη μια προστατευτικη - που τα θυσιαζει ολα για το παιδι της - μητερα.
Και οταν το συναισθημα - ο ερωτας της μητερας σου - περασει, σαν ενα \"οξυ ψυχωσικο επεισοδιο\", θα την εχεις και παλι κοντα σου, αλλα και παλι χωρις να εξαρτιεσαι απολυτα απο αυτη. Να εχεις τη ζωη σου και η μητερα σου να ειναι η διακριτη παρουσια που σου προσφερε οσο ησουν παιδι.

---

Συμφωνώ απόλυτα με τους προλαλλήσαντες και προσθέτω:

Νομίζω πως είσαι αρκετά μεγάλη για να έχεις τόσο ανάγκη από την απόδειξη αγάπης της μητέρας σου.
Καταλαβαίνω πως η έλλειψη της πατρικής αγάπης και της αδιαφορίας της αδελφής σου σε σπρώχνει στο να έχεις περισσότερες απαιτήσεις από το μόνο άνθρωπο που όπως λες είσασταν και φίλες ταυτόχρονα.
Όμως, αυτό δεν σου επιτρέπει να της ζητάς να παρατήσει κάποιον που την κάνει ευτυχισμένη την παρούσα στιγμή ακόμη και αν δεν συμφωνείς μαζί της.
Σκέφτεσαι την πρώην γυναίκα του φίλου σου, στεναχωριέσαι γι αυτή, όμως, δεν σκέφτεσαι τη μητέρα σου και πόσο ανάγκη είχε για ευτυχία, ακόμη και αν είναι πλασματική σύμφωνα με την δική σου κρίση.
Ο γάμος των φίλων σου, όπως και των γονιών σου, είχε έτσι και αλλιώς τελειώσει, η σχέση της μητέρας σου και του φίλου σου, είναι απλώς παράπλευρες απώλειες.
Εγώ θα σου έλεγα να σταθείς δίπλα στη μητέρα σου σε αυτό και όχι απέναντι της.
Λες πως κλονίστηκε η σχέση σου.
Λογικό δεν είναι?
Αντί να ασχολείσαι με τον άνθρωπο σου, ασχολείσαι με τα προβλήματα των άλλων και ασκείς κριτική στις αποφάσεις που παίρνουν για τη ζωή τους.
Είσαι αρκετά μεγάλη, φαίνεσαι καλλιεργημένος άνθρωπος και όλο αυτό δεν μου μοιάζει φυσιολογικό.
Ασχολήσου με σένα, με τη δουλειά και τον άνθρωπο σου, συγχώρεσε τη μητέρα σου, ή μάλλον κατάλαβε τη και προσπάθησε να δεις τα πράγματα και από τη δική της πλευρά.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, πρέπει να δεις έναν ειδικό που θα σε βοηθήσει να διαχειριστείς το θυμό σου και μαζί του να βρεις τις ρίζες του, που σίγουρα δεν είναι η σχέση της μητέρας σου.
Φιλικά.

bologna , μη βιαζεσαι να αποχαιρετησεις αυτον τον κοσμο.
Η ζωη ειναι ενα δωρο , το οποιο ολοι μας θα αποχαιρετισουμε σε λιγα χρονια.
Απο τη ζωη ομως μπορουμε να μαθουμε και να εξελιχτουμε σε πολλα πραγματα.
Το θεμα ειναι οτι αυτη τη \"θεατρικη παρασταση\" δε πρεπει να την παιρνουμε τοσο στα σοβαρα.
Ετσι και αλλιως θα αποχαιρετησεις τον κοσμο σε λιγα χρονια. Μη βιαζεσαι να το κανεις απο τωρα.
Ειναι σαν να προσβαλλεις τον δημιουργο.
Να βλεπεις το ποτηρι μισογεματο και οχι μισοαδειο και στις διαπροσωπικες σχεσεις.
Κοιτα να στηριχθεις στα ποδια σου και να γινεις ανεξαρτητη και τοτε δε θα παιρνεις τοσο στα σοβαρα
αμα σε αγαπανε ή οχι οι δικοι σου. Παρε ενα σκυλο που θα σε αγαπαει σιγουρα ! ;-)

Με την επιλογη να πας στην γειτονια των Αγγελων, το μονο που θα καταφερεις ειναι να επιβεβαιωσεις ολα αυτα που δεν θελεις να πιστευουν οι γυρω σου για σενα....Θα φυγεις και δεν θα μπορεις να δειξεις πια εισαι...Μην αφηνεις την σχεση σου να καταστραφει για χαρη των αλλων....μην επηρεαζεσαι απο κακοβουλα λογια....αλλα το κυριοτερο πιστεψε σε σενα....Ολοι εχουμε δικαιωμα στην αγαπη....αλλα τι να το κανουμε αν δινουμε και ο αλλος δεν εχει διαθεση να δωσει τοσο οσο εμεις...θα ειναι ψευτικο αν το καταπιεσεις, δεν θα εχει νοημα....Το παλεψες τοσο καιρο, αρκετα τωρα μην φτανεις στο σημειο να καταστρεψεις την υπαρξη σου....βοηθησε την να ζησει....βοηθησε την να νιωσει χαρα και ευτυχια και αφησε τους αλλους να ζησουν το δικο τους ονειρο που ισως αποδειχτει και εφιαλτης....μα εκανες οτι μπορουσες...οι επιλογες ειναι δικες τους, οπως ειναι και αυτη επιλογη δικια σου....αλλα σκεψου και τον ανθρωπο που εισαι μαζι....σαγαπαει και ξερεις κατα βαθος οτι θα πονεσει....και ναι ξερεις τι θα του αφησεις....πια εικονα και σε ενα ανθρωπο που πιστεψε σε σενα....αυτο θελεις;Απο τα λογια σου δεν το νομιζω....Μην ενδιαφερεσαι μονο για τους αλλους και αυτο που πιστεουν για σενα...Κοιταξε και λιγο την ψυχη σου....Ανοιξε την καρδια σου να νιωσεις ομορφα....εσυ κλεινεις τις πυλες γιατι απλα δεν πηρες ποτε την αγαπη που τοσο ζητουσες απο τους δικους σου ανθρωπους....αλλα πιστεψε με δεν περνεις μονο αγαπη απο τους δικους σου....ισως ειναι ανωτερη η αγαπη των ξενων...Αφησε τους να ζησουν, ωστε να μπορεσεις να ζησεις και εσυ...και καποτε ισως να γυρισουν για να σου πουν συγγνωμη....

Μην απελπιζεσαι...
Σου στελνω ολη μου την δυναμη και την αγαπη μου να σε αγκαλιασει....εισαι πολυ ευαισθητη...μην αφηνεις να σκοτωσουν ενα τοσο ομορφο πλασμα οι αλλοι....

Quote:

---

Originally posted by anoiksi
Με την επιλογη να πας στην γειτονια των Αγγελων, το μονο που θα καταφερεις ειναι να επιβεβαιωσεις ολα αυτα που δεν θελεις να πιστευουν οι γυρω σου για σενα....Θα φυγεις και δεν θα μπορεις να δειξεις πια εισαι...Μην αφηνεις την σχεση σου να καταστραφει για χαρη των αλλων....μην επηρεαζεσαι απο κακοβουλα λογια....αλλα το κυριοτερο πιστεψε σε σενα....Ολοι εχουμε δικαιωμα στην αγαπη....αλλα τι να το κανουμε αν δινουμε και ο αλλος δεν εχει διαθεση να δωσει τοσο οσο εμεις...θα ειναι ψευτικο αν το καταπιεσεις, δεν θα εχει νοημα....Το παλεψες τοσο καιρο, αρκετα τωρα μην φτανεις στο σημειο να καταστρεψεις την υπαρξη σου....βοηθησε την να ζησει....βοηθησε την να νιωσει χαρα και ευτυχια και αφησε τους αλλους να ζησουν το δικο τους ονειρο που ισως αποδειχτει και εφιαλτης....μα εκανες οτι μπορουσες...οι επιλογες ειναι δικες τους, οπως ειναι και αυτη επιλογη δικια σου....αλλα σκεψου και τον ανθρωπο που εισαι μαζι....σαγαπαει και ξερεις κατα βαθος οτι θα πονεσει....και ναι ξερεις τι θα του αφησεις....πια εικονα και σε ενα ανθρωπο που πιστεψε σε σενα....αυτο θελεις;Απο τα λογια σου δεν το νομιζω....Μην ενδιαφερεσαι μονο για τους αλλους και αυτο που πιστεουν για σενα...Κοιταξε και λιγο την ψυχη σου....Ανοιξε την καρδια σου να νιωσεις ομορφα....εσυ κλεινεις τις πυλες γιατι απλα δεν πηρες ποτε την αγαπη που τοσο ζητουσες απο τους δικους σου ανθρωπους....αλλα πιστεψε με δεν περνεις μονο αγαπη απο τους δικους σου....ισως ειναι ανωτερη η αγαπη των ξενων...Αφησε τους να ζησουν, ωστε να μπορεσεις να ζησεις και εσυ...και καποτε ισως να γυρισουν για να σου πουν συγγνωμη....

Μην απελπιζεσαι...
Σου στελνω ολη μου την δυναμη και την αγαπη μου να σε αγκαλιασει....εισαι πολυ ευαισθητη...μην αφηνεις να σκοτωσουν ενα τοσο ομορφο πλασμα οι αλλοι....

---

Σε ευχαριστώ για την ψυχή που μου κατέθεσες...ελπίζω να έχεις αυτό που σου αξίζει...είσαι όμορφος άνθρωπος πραγματικά

bologna78, καλως ήρθες:)

εγω καταλαβαινω απο οσα γραφεις, πώς η κατασταση στο σπιτι, τουλάχιστον οπως μας τη μεταφερεις μεσα απο τα ματια σου ειναι σαν δύο στρατοπεδα. Οπου στο ενα βρισκεται η αδερφη με τον πατερα σου κ στο απεναντι εσυ με τη μητέρα σου. Κ πώς τελευταια με τη σχεση της μαμας σου, εχασες τον βασικο σου συμμαχο.

Περα ομως απο αυτο, εχω την εντυπωση, πώς οι αγαπες κ οι συμμαχιες ειναι σαν να στηριζονται σε κοινες αποφασεις, σε κοινη σταση ζωης κοινα αποδεκτες. Ας πουμε καπου γραφεις πώς αν σου ζητουσε η μαμα σου να χωρισεις θα το εκανες. Πώς θα σου φαινονταν, αν ο καλος σου σε χωριζε επειδη θα του ζητουσαν οι δικοι του? Θελω να πω πώς η αγαπη, το μεγεθος της κ η ουσια της δεν μετριωνται, και δεν χρησιμοποιουνται για να κατευθυνουν τις ζωες των αλλων.Δε νομιζεις?

Τελος διαβαζω για την αγαπη της μανας και το οτι ειναι δεδομενη. Μπορει να ισχυει αυτο. Ο τροπος ομως που ο καθενας μας εκδηλώνει τα συναισθηματα του, ποσο μαλλον το κορυφαιο ισως ολων, κανει την διαφορα. Μπορει ο τροπος της να μην ακουμπάει την ψυχη σου, στην φαση αυτη τουλάχιστον.

Γεια σου Bologna78.

Διαβασα οσα εγραψες απο την αρχη και γυρισα πισω καμποσα χρονια με αυτα που περιεγραψες.

Θα σου πω δυο πλευρες του ιδιου νομισματος!

10χρονια πριν εκανα σχεση με εναν ανθρωπο που ηταν παντρεμενος με 2 παιδια.
Ταυτοχρονα ηταν και οικογενειακος φιλος και καθε απογευμα επαιζε ταβλι με τον πατερα μου στο σπιτι μας.

Οταν οι δικοι μου το ανακαλυψαν, εγινε Ο ΧΑΜΟΣ!!!!
Φυσικα επαψε η φιλια των γονιων μου με εκεινον, και αρχισε ενα μαρτυριο καθημερινο οπου οι δικοι μου με εβριζαν συνεχως και αρκετες φορες με εδιωξαν και απο το σπιτι τοτε.
Η συμπεριφορα τους ηταν λογικη αφου ηθελαν κατι καλυτερο για το παιδι τους (οπως και εσυ θελεις κατι καλυτερο για την μητερα σου). Ομως μεσα σε ολα αυτα και εγω πιστευα και τους το ελεγα και τους το φωναζα οτι εκεινοι επρεπε σαν γονεις μου ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΝΕ. Εδω εγκληματιες δολοφονοι εχουν τους γονεις τους διπλα τους και εσεις με διωχνεται και με απαρνειστε γιατι εκανα μια επιλογη με την οποια δεν συμφωνειται;

Με τα χρονια καταλαβα 2 προγματα για τον τροπο που βιαια εκδηλωναν τα αισθηματα τους.
1) Ο πατερας μου ενιωθε ταπεινωση γιατι η κορη του που ειχε τοσες προσδοκιες τα ειχε με εναν παντρεμενο (μη αποδεκτο κοινωνικα) αλλα ηταν και διπλα ταπεινωμενος οταν σεκφτονταν οτι εμπαζε στον σπιτι σαν φιλο και τον εμπιστευοταν αυτον που \"πηδαγε\" την κορη του

2) Η μαμα μου ηταν μια ενεργα θρησκευομενη γυναικα που εκανε κυκλους και του κατηχητικου, και ολα οσα εκεινη αποδοκιμαζε και διδασκε στους αλλου τα \"λουζοταν\" απο την ιδια της την κορη. Ντρεποταν για εμενα, εχανε την αποδοχη των αλλων εξ αιτιας μου (Τι διδασκεις κυρια μου και η κορη σου πηδιεται με παντρμενους, μαζεψε πρωτα τα ασυμαζευτα του σπιτιου σου και μετα μιλας και για εμας)

με ολα αυτα εφυγα απο το σπιτι τοτε, και να σκεφτεις οτι τους συντηρουσα εγω!!! αλλα και παλι δεν ενιωθα ευτυχια με την ελευθερια μου. Ηθελα και χρειαζομουν και την αγαπη και την αποδοχη των γονιων μου.

Τους πηρε 6 χρονια!!!!
Πντρευτηκα αυτον τον ανθρωπο και σημερα η μανα μου περναει την μιση μερα μαζι του., και σκεφτεται οτι επι 6 χρονια πολεμουσε και χτυπουσε το ιδιο της το παιδι και τρελαινεται.


Για να μην το παω πολυ μακρια θα σου συνεχισω με την 2η οψη του νομισματος σε λιγο!!!