Originally Posted by
WildHoney
Δε με φοβίζει αυτός καθεαυτός ο θάνατος, αν και δεν τον επιθυμώ, είναι αναπόφευκτος και σαν τέτοιος, πραγματικότητα.
Εμένα με φοβίζει ότι τα έγκατα της γης πολλές φορές είναι εδώ, στο τώρα. Ο θάνατος που δεν καταλαβαίνουμε ότι ζούμε, η αντιστροφή αυτή που μοιάζει σαν παραλογισμός. Να περάσεις τη ζωή σου την ίδια θαμμένος, ενώ είσαι ζωντανός. Ελπίζω να μη σε φοβίζω περισσότερο με όσα γράφω. Έχω δει τον θάνατο από κοντά σε δικούς μου ανθρώπους και σε ζώα που έχω φροντίσει, πολλές φορές. Πονάει, αλλά κι αυτός είναι ένας αποχαιρετισμός που είναι μέσα στην πραγματικότητα. Μπορεί να περάσει μία φυσιολογική διαδικασία και να γίνει αποδεκτός. Το άλλο, το αντίστροφο, δεν αντέχεται, το σχιζοφρενικό αυτό της αντιστροφής. Και το πόσο μπορεί να μας πείσουν γι αυτήν την αντιστροφή, που να φύγει η ζωή μέσα από τα δάχτυλά μας με την πεποίθηση ότι ήταν μια άξια ζωή, μια γεμάτη ζωή, μια ζωή πλήρης ημερών. Τι σημαίνει λοιπόν, έφυγε πλήρης ημερών, αν δεν ήταν πλήρης η ζωή του; Τι σημαίνει πεθαίνω, αν δεν είμαι και τόσο "ζωντανός" ; Αν και δεν υπήρξα ζωντανός και βαδίζω προς το τέλος δίχως να έχω νιώσει καν μέσα στις φλέβες μου ζωή, ενέργεια, δύναμη, σθένος, μία αίσθηση ότι πάλεψα, δεν ξέρω τι άλλο; Ποια ζωή και ποιος θάνατος είναι πραγματικά αυτά;
Ελπίζω να μην σε φρίκαρα περισσότερο, χα χα, όμως, αυτά σκέφτομαι. Και όχι βγάζοντάς με στην απόξω. Με ό,τι συναισθήματα φέρνει μέσα του αυτό, το κουβαλάω και είμαι υπεύθυνη γι αυτό. Το δράμα δεν είναι στον ίδιον τον θάνατο, ίσως είναι στην μισή, λειψή, κατακρεουργημένη, κατατεμαχισμένη ζωή που μας πουλάνε ως σημαία. Επίσης, η λήθη είναι θάνατος. Όσο δεν ξεχνάς, αυτοί που αγαπάς ζουν. Στο δικό σου νου, είναι εκεί. Υπάρχουν.
