Δεν ξέρω τι έχω!

Σήμερα πήγα με το παιδί μου εκκλησία. Μπήκε στο ιερό κ εγώ κάθησα σχετικά μπροστά. Σε λίγα λεπτά άρχισε μια ζάλη, μια αδυναμία, μια ταχυπαλμία. Ένιωθα να σκάω. Βγήκα έξω, πήρα λίγο αέρα κ έπειτα ανέβηκα στον πάνω όροφο που δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο. Ήμουν καλύτερα αλλά όχι εντελώς. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό. Κρίση πανικού; Άγχους; Απλά ζάλη; Μάτι(κατά τη μάνα μου);
Είμαι 43 κ έχω συνεχώς στο μυαλό μου μήπως με γυροφέρνει η εμμηνόπαυση. Δεν έχω μέχρι στιγμής κάτι που να μου το επιβεβαιώνει αλλά αρκετό καιρό τώρα ο ύπνος είναι ανήσυχος, όπως κ πολλές ημέρες, αδυναμία κ κόπωση δίχως λόγο ιδιαίτερο, σκέψεις πολλές. Πέρυσι τέτοιο καιρό είχα κάνει εξετάσεις κ είχα αναιμία. Πήρα αγωγή κ κάπως συνήλθα. Αύριο θα πάω να κάνω ξανά. Δεν εξηγείται τέτοιο πραγμα. Ταχυπαλμία αλλά όχι πάνω από 100, αίσθημα παλμών μέσα στη νύχτα κ όταν ξαπλώνω που με διαλύει, αδυναμία.
Στον καρδιολόγο πήγα πριν 6 μήνες. Επι λέξη μου είπε: ανεβαίνεις Όλυμπο.
Δεν ξέρω τι έχω. Πραγματικά ανησυχώ κ ταλαιπωρούμαι.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Σήμερα πήγα με το παιδί μου εκκλησία. Μπήκε στο ιερό κ εγώ κάθησα σχετικά μπροστά. Σε λίγα λεπτά άρχισε μια ζάλη, μια αδυναμία, μια ταχυπαλμία. Ένιωθα να σκάω. Βγήκα έξω, πήρα λίγο αέρα κ έπειτα ανέβηκα στον πάνω όροφο που δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο. Ήμουν καλύτερα αλλά όχι εντελώς. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό. Κρίση πανικού; Άγχους; Απλά ζάλη; Μάτι(κατά τη μάνα μου);
Είμαι 43 κ έχω συνεχώς στο μυαλό μου μήπως με γυροφέρνει η εμμηνόπαυση. Δεν έχω μέχρι στιγμής κάτι που να μου το επιβεβαιώνει αλλά αρκετό καιρό τώρα ο ύπνος είναι ανήσυχος, όπως κ πολλές ημέρες, αδυναμία κ κόπωση δίχως λόγο ιδιαίτερο, σκέψεις πολλές. Πέρυσι τέτοιο καιρό είχα κάνει εξετάσεις κ είχα αναιμία. Πήρα αγωγή κ κάπως συνήλθα. Αύριο θα πάω να κάνω ξανά. Δεν εξηγείται τέτοιο πραγμα. Ταχυπαλμία αλλά όχι πάνω από 100, αίσθημα παλμών μέσα στη νύχτα κ όταν ξαπλώνω που με διαλύει, αδυναμία.
Στον καρδιολόγο πήγα πριν 6 μήνες. Επι λέξη μου είπε: ανεβαίνεις Όλυμπο.
Δεν ξέρω τι έχω. Πραγματικά ανησυχώ κ ταλαιπωρούμαι.

---

Έγινε κάτι έντονο πριν πας εκκλησία? Μηπως όταν είσαι ανάμεσα σε κόσμο νιωθεις περίεργα? Δεν σου αρέσει?

Έχω ακούσει ότι υπάρχει μια εξέταση που σου δειχνει πότε περίπου θα κοπεί η περιοδος.
Αυτό τώρα είναι φυσιολογικό? Που ξέρω αυτο το πράγμα :p?

Σε παρακολουθεί κάποιος ψυχολόγος? Α ναι, ζήτησε του να σου δείξει ασκήσεις για να ηρεμεις.

Σηκώθηκα απότομα σήμερα, μα ήμουν καλά πριν πάω. Στην τελευταια εξέταση που ούτε 6 μήνες δεν έχει, ήμουν μια χαρά. Κανένα σημάδι επερχόμενης εμμηνόπαυσης. Να έπεσε ή να ανέβηκε η πίεση; Δεν ξέρω, δεν έχω καν πιεσόμετρο. Ψυχοθεραπεία ναι, κάνω 4 χρόνια, αλλά το σημερινό με έπιασε στον ύπνο. Δεν έβρισκα τίποτα να πω στον εαυτό μου αλλά δεν ετρεξα μακρυα. Κάτι είναι κ αυτό. Βγήκα έξω κ ξαναμπήκα.
Δεν ξέρω. Ίσως φταίει που περιμένω να αδιαθετήσω; Σε 8 μέρες βέβαια, όχι αύριο. Να έπεσε πάλι ο σίδηρος; Ένιωθα τον αυχένα μου να με ζορίζει. Να τον κουνάω κ να με ζαλίζει, να με καίει.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Σηκώθηκα απότομα σήμερα, μα ήμουν καλά πριν πάω. Στην τελευταια εξέταση που ούτε 6 μήνες δεν έχει, ήμουν μια χαρά. Κανένα σημάδι επερχόμενης εμμηνόπαυσης. Να έπεσε ή να ανέβηκε η πίεση; Δεν ξέρω, δεν έχω καν πιεσόμετρο. Ψυχοθεραπεία ναι, κάνω 4 χρόνια, αλλά το σημερινό με έπιασε στον ύπνο. Δεν έβρισκα τίποτα να πω στον εαυτό μου αλλά δεν ετρεξα μακρυα. Κάτι είναι κ αυτό. Βγήκα έξω κ ξαναμπήκα.
Δεν ξέρω. Ίσως φταίει που περιμένω να αδιαθετήσω; Σε 8 μέρες βέβαια, όχι αύριο. Να έπεσε πάλι ο σίδηρος; Ένιωθα τον αυχένα μου να με ζορίζει. Να τον κουνάω κ να με ζαλίζει, να με καίει.

---

Ακόμη και αυτό που έκανες, να βγεις έξω και να επιστρέψεις είναι κάτι. Μην το υποτιμάς. Και οι ανάσες βοηθάνε.. Σου έχει δείξει ο ψυχολόγος?
Γιατί σου μπήκε η ιδέα της εμμηνόπαυσης? Άκουσες κάτι? Θες να κάνεις κι άλλο παιδί και φοβάσαι ότι δεν θα προλάβεις?
Όλα αυτά που περιγράφεις μπορεί να είναι σημάδια ότι πιέστηκες με κάτι σήμερα ή χθες. Προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι τόσο πολύ, μην το αφήσεις να εδραιώσει μέσα στο κεφάλι σου. Έγινε, τελείωσε. Πας παρακάτω. Αν το σκέφτεσαι θα αλλάξει?

Έχεις δίκιο! Σε όλα, μα φοβάμαι. Μήπως είναι κάτι κακό. Συνδεσα την εκκλησια με αυτό κ τωρα δεν θελω να ξανακουσω. Κ δεν το θέλω αυτό. Πως θα ξαναπαω; Όλη μέρα σημερα ειμαι με ενα οξυμετρο στο χερι. Ανεβαινουν οι παλμοι ταραζομαι. Κατεβαίνουν ηρεμω. Νιωθω φοβο! Προσπαθω να απαλλαγω απο το αγχος υγειας που έχω κ τα πηγαινα πολύ καλά κ κοιτα τωρα!!

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Έχεις δίκιο! Σε όλα, μα φοβάμαι. Μήπως είναι κάτι κακό. Συνδεσα την εκκλησια με αυτό κ τωρα δεν θελω να ξανακουσω. Κ δεν το θέλω αυτό. Πως θα ξαναπαω; Όλη μέρα σημερα ειμαι με ενα οξυμετρο στο χερι. Ανεβαινουν οι παλμοι ταραζομαι. Κατεβαίνουν ηρεμω. Νιωθω φοβο! Προσπαθω να απαλλαγω απο το αγχος υγειας που έχω κ τα πηγαινα πολύ καλά κ κοιτα τωρα!!

---

Πέταξε το οξυμετρο από το παράθυρο. Περιμένεις να έχεις ξεκάθαρη εικόνα ενώ είσαι αγχωμενη? Βγες έξω, περπάτησε, πιες ένα καφέ να χαλαρώσεις.

Δηλαδή όταν τα πηγαίνουμε καλά και γίνει μια στραβή, αυτόματα χαλάει όλη η δουλειά που κάναμε? Σκέψου ότι ανεβαίνει ένα βουνό και έχεις στόχο τη κορυφή. Πέφτεις κάτω αλλά είσαι στο ίδιο σημείο. Τι γίνεται? Σηκώνεσαι και προχωράς. Τα έχω ζήσει και σου λέω ότι όσο το σκέφτεσαι το αφήνεις να κάνει ρίζες μέσα στο κεφάλι σου. Αυτά τα θέματα τα κάνουμε delete την ίδια ώρα που γίνονται.

Και πάλι έχεις δίκιο! Λυτρωτικά τα λόγια σου!! Τι γίνεται όμως τις δύσκολες ώρες; Τότε που η καρδιά χτυπάει σαν τρελή κ λες πως ήρθε το τέλος;;

Και αν φοβηθείς δεν θα έρθει το τέλος, ε αν ειναι να έρθει?

Διαπιστώνω πόσο θέλω όλα να τα ελέγχω. Κ όσο προσπαθώ τόσο δεν μπορώ και είναι τόσο φυσιολογικό αυτό. Η καρδιά πάντα θα χτυπάει όσο είμαστε ζωντανοί, το μυαλό πάντα θα φέρνει την καταστροφή κ εμείς δεν θα ζούμε μέχρι να έρθει το τέλος. Αυτα σκεφτόμουν όσο διάβαζα τον δικό μου πανικό κ τη δική σου λογική απάντηση.
Βάλσαμο τα λόγια σου!!! Σε ευχαριστώ!

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Και πάλι έχεις δίκιο! Λυτρωτικά τα λόγια σου!! Τι γίνεται όμως τις δύσκολες ώρες; Τότε που η καρδιά χτυπάει σαν τρελή κ λες πως ήρθε το τέλος;;

---

Kανεις ψυχοθεραπεία σε ψυχολόγο ή ψυχιατρο;

Σε ψυχολόγο

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Σε ψυχολόγο

---

Αν ημουν στην θεση σου θα πηγαινα σε ψυχιατρο. Το προβλημα ειναι ιατρικης φυσης και ο ψυχολογος δεν ειναι ιατρος. Η ψυχοθεραπεία ειναι ολοφανερο πως δεν επαρκει στην περιπτωση σου.

Επισκέφτηκα ψυχίατρο πριν περίπου 10 μέρες. Μου είπε πως πρεπει να επαναξιολογήσω τον σίδηρο, τον αιματοκρίτη κ τον θυροειδή μου και πως αν εγώ θέλω θα μπορούσε να μου χορηγήσει ένα ήπιο ηρεμιστικό για τις δύσκολες καταστάσεις. Μου ειπε πως η ψυχοθεραπεία είναι θεραπευτική και μπορεί να προκαλέσει σωματικές ενοχλήσεις καθώς μεταμορφώνεσαι εσωτερικά, αλλάζεις, φεύγεις απο το οικείο σου οπότε νιώθεις την αλλαγή σαν κάτι ενοχλητικό. Θεωρώ πως κάθε γιατρός επιβάλλεται να σου δώσει μια διαγνωση, αλλιως γιατι να πας; Ο συγκεκριμένος που πήγα μου είπε αυτό ακριβώς. Δεν θα δώσει κάτι για θεραπεία αλλά για χαλάρωση. Την δουλειά την κάνουμε εμείς κ όταν πάμε κόντρα στις συνήθειες μας το μέσα μας συγκλονίζεται. Ειδικά στις στιγμές ηρεμίας.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Σήμερα πήγα με το παιδί μου εκκλησία. Μπήκε στο ιερό κ εγώ κάθησα σχετικά μπροστά. Σε λίγα λεπτά άρχισε μια ζάλη, μια αδυναμία, μια ταχυπαλμία. Ένιωθα να σκάω. Βγήκα έξω, πήρα λίγο αέρα κ έπειτα ανέβηκα στον πάνω όροφο που δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο.

---

Eνιωσες ζάλη, αδυναμία, ταχυπαλμία και ένιωσες να σκας... Θυμίζει κρίση πανικού αλλά για να σιγουρευτείς, αν σου συμβει το ίδιο, ενω βρισκεσαι σε αυτοκινητο, ασανσερ ή άλλον κλειστό χώρο οπως ειναι ενας ναός, τοτε το πιο πιθανο σεναριο ειναι η κλειστοφοβική κρίση πανικού. Αληθεια ο ψυχιατρος τι σου ειπε για το περιστατικο; Που το αποδίδει; Το κατέταξε ως κρίση πανικού ή κάτι άλλο;

Έγινε χθες κ δεν τον πήρα τηλέφωνο ούτε την ψυχολόγο μου. Δεν έχω παρουσιάσει όμως παρόμοιες καταστάσεις σε ασανσέρ ή αεροπλάνο που το φοβάμαι κιόλας. Να είναι που φεύγω ταξίδι την Παρασκευή άραγε κ θα είναι με αεροπλάνο;;;;

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Έγινε χθες κ δεν τον πήρα τηλέφωνο ούτε την ψυχολόγο μου. Δεν έχω παρουσιάσει όμως παρόμοιες καταστάσεις σε ασανσέρ ή αεροπλάνο που το φοβάμαι κιόλας. Να είναι που φεύγω ταξίδι την Παρασκευή άραγε κ θα είναι με αεροπλάνο;;;;

---

Αν έχεις ακουσει στις ειδησεις οτι συχνα καποιος επιβατης θελει να βγει απο το αεροσκαφος εν ωρα πτησης και τον συλλαμβανουν μολις προσγειωθει το αεροσκάφος, σχεδον πάντα ειναι αποτελεσμα κρίσης πανικού που δεν ειναι διαχειρισιμη και βγαινει εκτος ελεγχου. Δεν σημαινει αυτο οτι ειναι πολυ πιθανον να παθεις κι εσυ το ιδιο, αλλά για σιγουριά, αφού ο ψυχιατρος σου σου ειχε προτεινει να σου χορηγήσει ένα ήπιο ηρεμιστικό για τις δύσκολες καταστάσεις... Ε καλο θα ηταν να επικοινωνήσεις μαζί του και να του πεις οτι θα πετάξεις με αεροπλάνο.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Έγινε χθες κ δεν τον πήρα τηλέφωνο ούτε την ψυχολόγο μου. Δεν έχω παρουσιάσει όμως παρόμοιες καταστάσεις σε ασανσέρ ή αεροπλάνο που το φοβάμαι κιόλας. Να είναι που φεύγω ταξίδι την Παρασκευή άραγε κ θα είναι με αεροπλάνο;;;;

---

Σκέφτεσαι αυτές τις μέρες έντονα αυτό το ταξίδι? Φοβάσαι? Πολυ πιθανόν να είναι η αιτία που είσαι ευάλωτη αυτή την περίοδο. Αν πιστεύεις ότι θα φοβηθείς μέσα στο αεροπλάνο, να μιλήσεις ξανά με τον ψυχίατρο.
Η ψυχοθεραπεία σε βοηθάει να αναπτύξεις τους δικούς σου μηχανισμούς, να γνωρίσεις καλύτερα τον κόσμο σου, να κλείσεις πληγές. Είναι πολυ σημαντικη.

Μπήκα για πρώτη φορά σε αεροπλάνο πριν 2 χρόνια, στα 41 μου. Μου ειχαν περασει τοσο τον φοβο που ακομη κ στη σκεψη τρελαινομουν. Στην πρωτη πτηση μπηκα με τον αντρα μου κ τον 6 ετων γιο μου. Λειτουργησε το μητρικό ενστικτο κ δεν φοβηθηκα καθολου, παροτι η πτηση ηταν δυσκολη. Φαντασου πως ειχα να διαχειριστω ενα παιδι που καθησε παραθυρο κ φωναζε «πεφτουμε πεφτουμε». Εκτοτε, ταξιδεψα αρκετες φορες κ ειχα αυτο το σφιξιμο μεχρι να πατησω γη, κατι που νομιζω εχουν οι περισσοτεροι. Την Παρασκευη θα ταξιδεψουμε ξανά. Το παιδί δεν πτοειται πια, στην απογειωση εχει ηδη ξεκινησει την ταινια του. Δεν ξερω αν χρειαζεται να μπω στη διαδικασια ηρεμιστικου. Σκεφτομαι πως αν πεσουμε θα φυγουμε ολοι μαζι. Αλλιως απλα θα πατησουμε γη κ η ζωη θα συνεχιστει. Αυτο που παρατηρησα ομως ειναι πως στις ηρεμες στιγμες, οταν θα εχουν περασει ολα, αρχιζουν κατι ωραια ψυχοσωματικά κ το παλευω, αληθεια το παλευω και εκει θα με δειτε να γραφω ξανά το ίδιο κ το ίδιο μήνυμα. Ο ψυχίατρος μου ειπε πως αλλάζω, παω κοντρα στον ιδιο μου τον εαυτό. Ε και αυτός αντιδρα καθως το σώμα δεν ξεχνα. Να μην το βάζω κάτω κ πως κάθε τι που συμβαίνει θα με οδηγήσει σε κάτι καινούργιο.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Μπήκα για πρώτη φορά σε αεροπλάνο πριν 2 χρόνια, στα 41 μου. Μου ειχαν περασει τοσο τον φοβο που ακομη κ στη σκεψη τρελαινομουν. Στην πρωτη πτηση μπηκα με τον αντρα μου κ τον 6 ετων γιο μου. Λειτουργησε το μητρικό ενστικτο κ δεν φοβηθηκα καθολου, παροτι η πτηση ηταν δυσκολη. Φαντασου πως ειχα να διαχειριστω ενα παιδι που καθησε παραθυρο κ φωναζε «πεφτουμε πεφτουμε». Εκτοτε, ταξιδεψα αρκετες φορες κ ειχα αυτο το σφιξιμο μεχρι να πατησω γη, κατι που νομιζω εχουν οι περισσοτεροι. Την Παρασκευη θα ταξιδεψουμε ξανά. Το παιδί δεν πτοειται πια, στην απογειωση εχει ηδη ξεκινησει την ταινια του. Δεν ξερω αν χρειαζεται να μπω στη διαδικασια ηρεμιστικου. Σκεφτομαι πως αν πεσουμε θα φυγουμε ολοι μαζι. Αλλιως απλα θα πατησουμε γη κ η ζωη θα συνεχιστει. Αυτο που παρατηρησα ομως ειναι πως στις ηρεμες στιγμες, οταν θα εχουν περασει ολα, αρχιζουν κατι ωραια ψυχοσωματικά κ το παλευω, αληθεια το παλευω και εκει θα με δειτε να γραφω ξανά το ίδιο κ το ίδιο μήνυμα. Ο ψυχίατρος μου ειπε πως αλλάζω, παω κοντρα στον ιδιο μου τον εαυτό. Ε και αυτός αντιδρα καθως το σώμα δεν ξεχνα. Να μην το βάζω κάτω κ πως κάθε τι που συμβαίνει θα με οδηγήσει σε κάτι καινούργιο.

---

Το θέμα είναι ότι ενώ έχεις τον φόβο να κάνεις κάτι, πάλι το κάνεις κι αυτό είναι πολύ καλό σε σένα.. Γι αυτό μετά νιώθεις ό,τι νιώθεις.. Αλλά έχει σημασία? Έχεις ήδη νικήσει.
Θα πάνε όλα καλά

Καλημέρα! Μακάρι να είναι έτσι. Μακάρι να σταματήσω να υπεραναλύω όλα όσα μου συμβαίνουν. Θα έχω νικήσει όταν καταφέρω να απαλλαχτώ από τους φόβους μου. Όταν θα απολαμβάνω τη κάθε στιγμή και όσα φέρνει μαζί της. Να σκέφτομαι πως ναι, είμαι αναστατωμένη για αυτό νιώθω την καρδιά μου που χτυπά έντονα αλλά όχι τόσο γρήγορα όσο νομίζω. Όταν θα περιμένω να αδιαθετήσω κ είναι φυσιολογικό να πονά το σώμα. Ότι είναι εντάξει κ θα περάσει. Όταν θα σταματήσω να γράφω το ίδιο μήνυμα εδώ για τα ίδια κ τα ίδια. Τότε ναι, θα έχω νικήσει.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Καλημέρα! Μακάρι να είναι έτσι. Μακάρι να σταματήσω να υπεραναλύω όλα όσα μου συμβαίνουν. Θα έχω νικήσει όταν καταφέρω να απαλλαχτώ από τους φόβους μου. Όταν θα απολαμβάνω τη κάθε στιγμή και όσα φέρνει μαζί της. Να σκέφτομαι πως ναι, είμαι αναστατωμένη για αυτό νιώθω την καρδιά μου που χτυπά έντονα αλλά όχι τόσο γρήγορα όσο νομίζω. Όταν θα περιμένω να αδιαθετήσω κ είναι φυσιολογικό να πονά το σώμα. Ότι είναι εντάξει κ θα περάσει. Όταν θα σταματήσω να γράφω το ίδιο μήνυμα εδώ για τα ίδια κ τα ίδια. Τότε ναι, θα έχω νικήσει.

---

Κάθε βήμα που κάνεις είναι νίκη. Το θέμα είναι να μην αφήνεις ένα μικρό "εμπόδιο" πχ αυτό που έγινε στην εκκλησία, να σου τρώει ενέργεια και χρόνο. Να το αφήνεις και να προχωράς.
Όλα αυτά που ζεις τώρα τα έχω αφήσει πίσω αλλά υπάρχουν στιγμές που μπορεί να είχα μια δύσκολη μέρα, να ήμουν αγχωμένος κτλ και να ένιωσα ξαφνικά ζαλάδα ή ότι δεν μπορώ να πάρω ανάσα.. Γίνεται, το παρατηρώ και μετά τον αφήνω πίσω. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τέτοιες στιγμές, επειδή είμαστε άνθρωποι, το θέμα είναι πώς το διαχειριζεσαι. Είναι νίκη το να φοβάσαι και να προχωράς, σημαίνει ότι κάποια στιγμή όλα αυτά θα γίνουν παρελθόν.

Πες μου σε παρακαλώ, πως το έχεις καταφέρει αυτό; Πως μπορείς να παρατηρείς κάτι που σε ενοχλεί και σε φοβίζει και να το αφήνεις πίσω; Έχω μιλήσει στη ψυχοθεραπεία πολλές φορές για το φόβο θανάτου. Αυτό μπαίνει στο μυαλό τις δύσκολες στιγμές. Αυτό όμως που κατάλαβα είναι πως αυτό που με ταράζει περισοτερο από όλα είναι να μην χάσω τον έλεγχο. Να είναι όλα εντάξει. Το σπίτι, η δουλειά, το φαγητό, τι θα φάει το παιδί εκεί που θα πάμε, αν θα καταφέρω να αντέξω τόσο περπάτημα, αν δεν προλάβουμε τη πτήση,οι βαλίτσες θα χωρέσουν όλα όσα θελω; μην ξεχάσω κάτι φεύγοντας. Παντού έλεγχος! Και που τα είπα κουραστηκα. Βαρέθηκα! Και φοβάμαι πως όταν θα φτασουμε στον προορισμό μας θα αρχίσουν ολα τα ψυχοσωματικά. Και με το δίκιο τους αφού θα έχω εξαντληθεί τόσο πολύ.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Πες μου σε παρακαλώ, πως το έχεις καταφέρει αυτό; Πως μπορείς να παρατηρείς κάτι που σε ενοχλεί και σε φοβίζει και να το αφήνεις πίσω; Έχω μιλήσει στη ψυχοθεραπεία πολλές φορές για το φόβο θανάτου. Αυτό μπαίνει στο μυαλό τις δύσκολες στιγμές. Αυτό όμως που κατάλαβα είναι πως αυτό που με ταράζει περισοτερο από όλα είναι να μην χάσω τον έλεγχο. Να είναι όλα εντάξει. Το σπίτι, η δουλειά, το φαγητό, τι θα φάει το παιδί εκεί που θα πάμε, αν θα καταφέρω να αντέξω τόσο περπάτημα, αν δεν προλάβουμε τη πτήση,οι βαλίτσες θα χωρέσουν όλα όσα θελω; μην ξεχάσω κάτι φεύγοντας. Παντού έλεγχος! Και που τα είπα κουραστηκα. Βαρέθηκα! Και φοβάμαι πως όταν θα φτασουμε στον προορισμό μας θα αρχίσουν ολα τα ψυχοσωματικά. Και με το δίκιο τους αφού θα έχω εξαντληθεί τόσο πολύ.

---

Η ψυχοθεραπεία είναι το τρίτο μας πόδι, δεν είναι τα πόδια μας. Δηλαδή όσο και να προσπαθεί ο ψυχολόγος ε αν δεν ζοριστείς εσύ, αν τα δύο σου πόδια δεν κινούνται τότε το τρίτο πόδι είναι άχρηστο. Τι θέλω να πω με αυτό? Ε αν εσύ δεν καταλάβεις πως δεν μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο για τα πάντα, αν δεν αποδεχτείς ότι δεν είσαι θεός, σε αυτό το μοτίβο θα μπαίνεις πάντα. Και εγώ φοβάμαι τον θάνατο και όταν ήμουν ευάλωτος αυτή η κατάσταση με είχε τρελάνει. Αλλά το φιλοσοφησα. Δηλαδή ε αν σκέφτομαι μετά την ζάλη ξανά και ξανά αυτό που έγινε, θα το αλλάξω? Θα αλλαξω το παρελθόν? Πριν να γίνω τόσο ευάλωτος, ήμουν λειτουργικός, άρα μπορώ να είμαι λειτουργικός, ξέρω να είμαι.. Εγώ θα έχω τον έλεγχο του μυαλού μου και όχι το μυαλό μου θα ελέγχει εμένα.. Αυτό με βοήθησε να προχωράω κάθε φορά που γίνεται κάτι. Συν ότι κάθε φορά σκέφτομαι "τι έγινε πριν, χθες, πριν λίγες μέρες και με έριξε ψυχολογικά? Μηπως με αγχώνει κάτι στο μέλλον? Ένα ταξίδι, μια συνάντηση?" βρίσκω την αιτία που γίνομαι ευάλωτος και ασχολούμαι με αυτήν.. Πάλι εδώ σκέφτομαι "αξίζει να αγχώνομαι? Μηπως ειναι ασήμαντο και εγώ του δίνω αξία? Έχει λύση το πρόβλημα που με αγχώνει? Αν δεν έχει λύση, το να αγχωθω θα βοηθήσει σε κάτι? "

Τι να σου πω τώρα που τα είπες όλα. Άκουσα κάποιον να λέει πως αν προσπαθείς να τα ελέγχεις όλα είσαι φοβερά δυστυχισμένος, αφού δεν μπορείς να ευχαριστηθείς στην ουσία τίποτα.
Το ξέρω, το καταλαβαίνω κ προσπαθώ να το αφήνω απλά να περνάει. Μακάρι κάποια στιγμή να μην με επηρεάζει πια.

Εχτές είχα συνεδρία κ ακριβώς εκεί καταλήξαμε ,πως δν μπορείς να τα ελέγχεις κ να τα προλάβεις όλα
Η συμβουλή ήταν να αφεθω στη ζωή ,στον Θεό ,στη μοίρα ..όπως θέλετε ονομάστε το !

Πόσο δύσκολο είναι για κάποιους από εμάς να αφεθούμε!! Μοιάζει κορυφή βουνού που χρειάζεται να φτάσουμε σέρνοντας για να την κατακτήσουμε. Όταν όμως γίνει αυτό θα σημαίνει ένα πράγμα: ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ!!!

Quote:

---

Originally Posted by φοβισμενη!!!!

Εχτές είχα συνεδρία κ ακριβώς εκεί καταλήξαμε ,πως δν μπορείς να τα ελέγχεις κ να τα προλάβεις όλα
Η συμβουλή ήταν να αφεθω στη ζωή ,στον Θεό ,στη μοίρα ..όπως θέλετε ονομάστε το !

---

Ωραία συμβουλή χαχα, να αφεθεί στν μοίρα και τον Θεό.
Πάντως την μοίρα μας εμείς την ορίζουμε κατά κάποιο τρόπο.

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Πόσο δύσκολο είναι για κάποιους από εμάς να αφεθούμε!! Μοιάζει κορυφή βουνού που χρειάζεται να φτάσουμε σέρνοντας για να την κατακτήσουμε. Όταν όμως γίνει αυτό θα σημαίνει ένα πράγμα: ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ!!!

---

Ισως να έχει να κάνει και με κάποια βιώματα αυτό. Ίσως χρειάζεται να δουλευτουν και αυτά.

Το κακό με εμένα είναι κ η βιασυνη. Βιάζομαι να τα ξεπερασω όλα, να ηρεμησω. Είναι μεγάλη μου λαχτάρα να ζήσω επιτέλους αληθινα κ να απολαμβάνω τη κάθε στιγμή!!

Κι εγώ αυτό ήθελα. Φαντάζομαι όλοι μας.
Αλλα ακολουθείς κάποια μοτίβο τόσα χρόνια, δεν μπορούν να αλλάξουν μέσα σε μια στιγμή.

Γαμωτο γιατί δεν σταματούν οι αναποδιές;;; Την Παρασκευή φεύγουμε, δεν έχω ετοιμάσει τίποτα, δεν ξέρω από που να αρχίσω κ μέσα σε αυτό το χαμό κόλλησαν οι γονείς μου γρίπη κ ειδικά ο πατέρας μου είναι εντελώς χάλια! Χθες το βράδυ η καρδιά μου έκανε όπως το πλυντήριο που στίβει στις 1200 στροφές!! Δεν ξέρω τι να κάνω! Πάνω που ηρέμησα και είπα να το χαρώ άντε πάλι τα ίδια. Δεν ξέρω τι πρέπει να σκεφτώ. Το ταξίδι; Την πτήση; Την καρδιά μου; Μην πάθει κάτι ο πατερας μου κ εγώ λείπω; Γιατί μια φορά να μην είναι όλα απλά ήσυχα;;; Γιατί;;;

Ίσως να είναι μια καλή ιδέα να μιλήσεις με το ψυχίατρο για το ηρεμιστικό που έλεγες..
Όταν μαζεύεις όλα αυτά που φοβάσαι, φαίνονται βουνό και γιαυτό σε πιάνει και ο πανικός. Βάλε τα όλα σε μια σειρά και δες τι είναι πραγματικά πρόβλημα, πώς μπορείς να το λύσεις. Ο πατέρας σου έχει κάποιο άλλο θέμα υγείας?
Αν θες στείλε μου προσωπικό μήνυμα να σου πω ασκήσεις που με βοήθησαν όταν ήμουν σε πανικό.. Αν και πιστεύω πως ήδη ο ψυχολόγος σου θα σου έχει δείξει. Τις έχω πει και σε αλλους.
Σκέψου και την επιλογή του ηρεμιστικου.

Πως στέλνουν προσωπικό μήνυμα;;; Βόηθα γιατί δεν τα πάω καλά με αυτά

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Πως στέλνουν προσωπικό μήνυμα;;; Βόηθα γιατί δεν τα πάω καλά με αυτά

---

Έστειλα. Δες πάνω, εκεί που λέει σημειώσεις.

Συμφωνώ! Σίγουρα εμείς ορίζουμε τη «μοίρα» μας κατά κάποιον τρόπο. Ο τρόπος αυτός λέγεται ζωή και την καθορίζουν οι επιλογές μας, συνειδητές ή ασυνείδητες. Προβληματίζομαι όταν διαβάζω ότι συνάδελφος συμβουλεύει ασθενή να αφεθεί στη ζωή, στη μοίρα, στον θεό. Είτε δεν καταλάβατε τι πρότεινε, είτε δεν είναι επαγγελματίας αλλά «life coach». Σε κάθε περίπτωση μην αφεθείτε πουθενά από αυτά γιατί ζωή είναι αυτό που συμβαίνει ως αποτέλεσμα αυτών που κάνει (ή δεν κάνει) κανείς, η μοίρα «γράφεται» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ο θεός πιστεύω θα προτιμήσει να ασχοληθεί με κάποια από τις γενοκτονίες που εκτυλίσσονται αυτή τη στιγμή στον πλανήτη - δεν βλέπω όμως να συμβαίνει κάτι και με βάζει σε σκέψεις.