Αν φανερώναμε όλα όσα είμαστε, πιστεύαμε κ νιώθαμε, τον εαυτό μας, το πρόσωπό μας, αυτό που πραγματικά είμαστε, πόσοι πιστεύετε πως θα έμεναν πραγματικά δίπλα μας;
Printable View
Αν φανερώναμε όλα όσα είμαστε, πιστεύαμε κ νιώθαμε, τον εαυτό μας, το πρόσωπό μας, αυτό που πραγματικά είμαστε, πόσοι πιστεύετε πως θα έμεναν πραγματικά δίπλα μας;
Οι γονείς μας, τα αδέρφια μας, ένα ταίρι που μας επέλεξε γι αυτό που είμαστε και φίλοι που ταιριάζουν τα χνώτα μας. Το θέμα είναι να σεβόμαστε ο ένας τον χώρο του άλλου.
Έχω αρχίσει να αμφιβάλω. Ακόμη κ εμείς οι ίδιοι δεν αντέχουμε τον εαυτό μας κάποιες φορές. Δεν τον αναγνωρίζουμε.
Εεεμμμ... Τι εννοείς; Μιλάς για κάποια προσωπικά σου βιώματα που σε προβληματίζουν ή θέτεις ένα φιλοσοφικό ερώτημα;
Σκέφτομαι κάτι που έγινε κ διαπιστώνω πόσο απόμακρη, αλλοπρόσαλη κ παράξενη μπορώ να γίνω.Και για να μην το δείξω στον άλλο επιλέγω να κρύβομαι. Επιλέγω να φύγω όταν ζοριστώ παρά να μείνω κ να το φανερώσω.
Αυτοί που θα ήταν δίπλα μας, θα ήταν και αυτοι που άξιζαν. Ποιος ο λόγος να παίξουμε κάποιον άλλο ρόλο; Για να αρέσουμε; Τώρα αν κάτι δεν αρέσει σε εμάς, στο χέρι μας είναι να το αλλάξουμε, να το δουλέψουμε.Quote:
Originally Posted by Dora1982
Ότι και όπως και να είσαι στα δύσκολα φαίνονται οι ανθρωποι
Μεγάλη κατάκτηση η αποδοχή εαυτού. Ειδικά όταν πρέπει να απαλλαγείς ταυτόχρονα από την ανάγκη της αποδοχής των άλλων.
Το αυτομαστιγωμα δεν βοηθάει. Στοχεύουμε στο να βελτιωθούμε ως άνθρωποι, ε αν αυτό έχουμε ανάγκη. Από εκεί και πέρα, επιλέγει ο άλλος αν θα μας αποδεχθεί ή όχι. Οποίος δεν θέλει, ώρα του καλή και κωλ... Του γυαλί. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.Quote:
Originally Posted by Dora1982
Κ τι γίνεται όταν το «όποιος μείνει» έρχεται αντιμέτωπο με τον φόβο της μοναξιάς;;
Μπορεί να είναι και καλύτερη η μοναξιά από τους δήθεν που είναι δίπλα σ
το να μην τα λες ολα, παντου, δεν ειναι ιδιο με το να λες ψεματα...Quote:
Originally Posted by Dora1982
μπορεις να εισαι επιφυλακτικη μεχρι να βεβαιωθεις οτι ενα ατομο αξιζει την εμπιστοσυνη σου ή οτι δεν θα σε κρινει αν πεις την αληθεια. ΕΙΔΙΚΑ αν η αληθεια αυτη δεν τον αφορα, αλλα ειναι κατι δικο σου.
Ειμαι της άποψης πως όταν υπάρχει διαφωνία με ανθρώπους που εκτιμάμε, η καλύτερη επιλογή είναι να γίνει συζήτηση. Να ακούσει ο άλλος τις σκέψεις σου, να πει κι αυτός τις δικές του. Έτσι βλέπεις αν κάποιος αξίζει να είναι στη ζωή σου.Quote:
Originally Posted by Dora1982
Είπες δύο σημαντικές λέξεις. Εμπιστοσύνη κ κρίση.
Να εμπιστεύεσαι γιατί δεν θα κριθείς.
Τι γίνεται όμως με την αμφισβήτηση; Όταν έχεις αμφισβητηθεί τόσο πολύ. Είναι σαν λεκές στα γυαλιά σου. Πως είναι δυνατόν να μην αδικήσεις κ αυτούς που αξίζουν να μείνουν; Δεν βλέπεις σωστά.
Και στις πόσες φορές σταματάς; Στις πόσες συζητήσεις; Μια; Δύο; Τρίτη κ φαρμακερη;
αν αμφισβητεισαι, αλλα εσυ εισαι ενταξει, γιατι πρεπει να αποδειξεις κατι; ας ανοιξει ο αλλος τα ματια του, να δει τι εισαι και τι δεν εισαι.Quote:
Originally Posted by Dora1982
αν αναρωτιεσαι και η ιδια για τον εαυτο σου, εκει θελεις δουλεια...
Συζητάς, βλέπεις αν πιάσουν τόπο αυτά που θα πείτε. Αν δεν πιάσουν σταματάς.Quote:
Originally Posted by Dora1982
στις καμία... μια και πολυ ειναι.Quote:
Originally Posted by Dora1982
Ένας φίλος μου με είχε ρωτήσει έχεις πάρει ποτέ χάπια. Είπα ψέματα ότι δεν έχω πάρει ποτέ, διστάζω να πω την αλήθεια.
Γιατί; σε βοήθησαν;
Νομίζω από κάτι τέτοια πρέπει να απαλλαγούμε!
Η γνώμη των άλλων! Αχ αυτή η γνώμη των άλλων. Μη τυχόν κ δεν μας αποδεχτούν. Σε 7 δις κόσμου κανείς δεν υπάρχει να ταιριάξουμε;;
Yπαρχουν πολλοι/πολλες αλλά δεν τους βρισκεις χωρις την βοηθεια του ιντερνετ.Quote:
Originally Posted by Dora1982
Είναι το απρόσωπο, που σε απελευθερώνει κ μιλάς..
Και πολύ καλά έκανες άμα δεν ήταν "κολλητος" φίλος, που προφανώς δε θα ήταν εφόσον δε το πες. Δε χρειάζεται να εκθέτεις τα προσωπικά σου στον καθένα. Αν είναι καλό φιλαράκι γιατί να μη το πεις όμως; Ο καλός φίλος πάντα καταλαβαίνει και στηρίζει.Quote:
Originally Posted by andreas86
μου άρεσε αυτό με τον λεκέ στα γυαλιά.
να σου πω; δεν με νοιάζει. μακάρι να είχαμε την τόλμη και το θάρρος να ήμασταν οι εαυτοί μας, η καλή μας εκδοχή, και η ατσούμπαλη, αλλά πού, δύσκολο σπορ. κι ας μην έμενε κανείς αυτό είναι αλήθεια. θα βρίσκαμε καινούργιους ανθρώπους στο δρόμο
Κάπου εκεί καταλήγω κ εγώ.
ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, καταλαβαίνω ότι δεν έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου. Αυτό που έγραψες στην αρχή, πόσοι θα έμεναν εαν δείχναμε τον πραγματικό μας εαυτό, σκέψου το ανάποδο, θα μπορούσες να είσαι με κάποιον και να προσποιείσαι κάτι άλλο απ' αυτό που είσαι? Και για πόσο θα μπορούσες να το κάνεις για μήνες, χρόνια, όλη σου τη ζωή ? Λες ότι φοβάσαι τη μοναξιά, δεν φοβάσαι όμως ότι με το να προσπαθείς να είσαι κάτι άλλο? Έτσι θα χάσεις τον εαυτό σου και μελλοντικά τη ψυχική σου υγεία. 'Ολοι έχουμε ελαττώματα, κανείς δεν είναι τέλειος. Και εγώ έχω ανασφάλειες, όταν ήμουν μικρότερη είχα περισσότερες, τώρα το παλεύω κάπως..θα βρεις κάποιον που θα σε αγαπήσει και για τα ελαττώματα σου :-)Quote:
Originally Posted by Dora1982
Το «ολα οσα ειμαστε» ουτε εμεις οι ιδιοι δεν το ξερουμε για τον εαυτο μας και ενδεχεται να μην το μαθουμε και ποτε πληρως. Γενικα δεν υπαρχει λογος να δειχνουμε ολα οσα ειμαστε σε ολους, αρκει ομως αυτα που δειχνουμε να ειναι κοντα σε αυτο που αληθεια ειμαστε, να μην προσποιουμαστε δηλαδη κατι αλλο. Ετσι γλιτωνεις δρομο, μενουν κοντα σου οι σωστοι άνθρωποι, αυτοι που ταιριαζετε και αυτοι που σε θελουν οπως εισαι. Ετσι κι αλλιως αργα η γρηγορα αμα προσποιεισαι κατι που δεν εισαι, αυτο θα βγει στην επιφανεια οποτε δε γλιτωνεις κατι, θα το βρεις μπροστα σου αυτο..