Δεν νιώθω καλά, αλλά τουλάχιστον κάποιος δέχεται να με δει;
Γνώρισα τελικά έναν που δέχτηκε να με δει από κοντά και δεν έφυγε με το που με είδε. Δεν ήξερα τίποτα για εκείνον απολύτως όταν τον είδα από κοντά, αλλά ξεκινήσαμε κατευθείαν τις πιο προσωπικές στιγμές.
Είναι πολύ περίεργο, γιατί είναι τρυφερός κάποιες στιγμές στη διάρκεια, αλλά είναι και απότομος. Μου πίεσε το κεφάλι ενώ ήξερε ότι ήταν η πρώτη φορά και έβλεπε πως πνιγομουν, σε σημείο να κάνω εμετό, αλλά του ζήτησα συγνώμη πάρα πολλές φορές. Είναι ένα γδύσου, ντύσου, και συνήθως καμία επικοινωνία στη διάρκεια της εβδομάδας εκτός αν πω κάτι εγώ πρώτα. Εκείνος μόνο όταν πίστεψε πως τον διέγραψα, μου έστειλε, ή για να μου πει πότε θα βρεθούμε.
Πώς γίνεται να είμαι τόσο ανάξια. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω. Μιλάω σε άπειρο κόσμο και ενώ κυριολεκτικά δεν ζητάω τίποτα, όπου είναι, πηγαίνω. Δεν θέλουν να με γνωρίσουν. Ούτε για τη μια φορά που λέει ο λόγος. Τίποτα. Μου λέει ο ένας, έχεις σκεφτεί για σχέση. Τι σχέση ρε φίλε, εδώ δεν με θέλουν ούτε για τη μια φορά, χωρίς να ζητήσω αντάλλαγμα τίποτα. Ποια σχέση, που η σχέση ΑΠΑΙΤΕΙ να δίνεις;;; Πας καλά; Έχω πάει 2 ώρες μακριά και με έχουν στήσει. Και έφαγα και μπλοκ. Δεν θα το ξεχάσω. Γιατί; Και σήμερα μόλις με είδε ένας από κοντά, έψαχνε δικαιολογία να φύγει. Δε θέλω να ξαναβγω από το σπίτι.
Ξεκινάω μια συζήτηση, πάει καλά, πάει στο να βρεθούμε, ε δεν του αρέσει κάτι στο σώμα μου από τις φωτογραφίες που στέλνω. Αντιδρω γιατί είναι η 600η συζήτηση που δεν βγαίνει πουθενά και λέω πως τίποτα δεν μου πάει καλά. Και λέει πως το έγραψα για να με λυπηθεί γιατί μόνο τότε θα έβγαινε κάποιος μαζί μου.
Και βρίσκω έναν που λέει να βρεθούμε και πάω χωρίς να σκεφτώ τίποτα. Ούτε το όνομα δε θυμόμουν. Δεν είχα ιδέα πως τον έλεγαν, δεν κάνω πλάκα. Ούτε με ένοιαζε. Άνοιξα την εφαρμογή να το δω μετά την 3η φορά που τον είδα - άλλωστε ψυχή δεν έχουμε. Και επειδή βλέπω την απόρριψη που τρώω από παντού, νιώθω συνέχεια πως μου κάνει χάρη. Του λέω 10 ευχαριστώ και 10 συγνώμη, νιώθω την ανάγκη να του Παίρνω κάτι γιατί δέχεται να περάσει χρόνο μαζί μου, και πάντα νιώθω άθλια, γιατί είναι ένα "γδυσου", και ένα "ντύσου, θα σου στείλω για την άλλη φορά". Μετά από αυτό με τον εμετό, κάποια στιγμή μου έκλεισε και τη μύτη και το στόμα και πνιγομουν αλλά ενταξει. Του ζήτησα να με πονέσει και με χτύπησε. Μου είπε ότι μου έκανε χάρη που με χτύπησε ...και εγώ κυριολεκτικά νιώθω την ανάγκη (και το κάνω) πως αν έχω χρήματα, πρέπει να του πάρω κάτι.
Νιώθω πως κλαίω 24/7 αλλά έχω να κλάψω μήνες. Η μόνη φίλη που είχα, είναι φυλακή, και δεν μου το λένε. Μου έλεγαν πως είναι εξωτερικό. Είναι πάρα πολλά πράγματα για τα οποία δεν έχω καν κλάψει ακόμη ούτε λίγο, αλλά πονάνε ΑΦΟΡΗΤΑ.
Μερικοί μου μιλάνε, ρωτάνε πολλά, και απαντώ ειλικρινά, και μου λένε το ωραίο "δεν μπορώ να σε βοηθήσω" χωρίς ποτέ να τους ζητήσω βοήθεια. Εκεί τελειώνει για εμένα. Εκεί νιώθω αηδία. Δεν βλέπουν καν ότι η βοήθεια θα ήταν το πιο απλό πράγμα, που θα μπορούσαν να κάνουν, αλλά δεν θέλουν.
Μερικοί λένε το άλλο "ωραίο" υγεία να έχουμε! και σκάω στα γέλια, ούτε αυτό έχω, τους λέω, και δεν θα το έχω και ποτέ.
Δεν αντέχω να κοιτάξω καθρέφτη. Δεν αντέχω να είμαι εγώ, βασικά.
Ο άλλος βλέπει το προφίλ μου που είναι μια ξεκάθαρη κραυγή, και μου στέλνει θέλει σχέση με ψυχικά καλά άτομο. Και από τότε νιώθω και πάλι σκ@τά, γιατί συνειδητοποίησα και πάλι πως μια σχέση είναι κάτι που δεν βίωσα και δεν θα βιώσω ποτέ μου ούτε μια φορά. Πέραν αυτού, συνεχίζω μόνο με το "δε θα έρθω σήμερα, όχι σήμερα, πάνω απ' τα σύννεφα". Το οποίο έχω ακούσει 500 φορές.
Μια φορά που περίμενα μια τέτοια συνάντηση, και κοιτάζοντας τις ράγες, έτυχε και κάθισε από πίσω μια κυρία. Και απέναντι μια ομάδα εφήβων κοριτσιών. Μιλούσαν για αγόρια, προσπαθούσαν να πείσουν το κοριτσάκι με τα γυαλιά να μην ντρέπεται και να βγει με έναν "Γιώργο". Η κυρία τους είπε πως δεν πρέπει να πιέζονται για κανέναν. Ξεκίνησα να κλαίω, αλλά πάλι εσωτερικά, εξωτερικά μου ήταν αδύνατο. Καπάκι έρχεται ένας ηλικιωμένος με ένα μπουκάλι Άμστελ, ήθελα να του πω να μου δώσει λίγο, το ήπιε όλο σε 5 λεπτά. Mood. Κάθισα 2 ώρες εκεί χωρίς να κάνω τίποτα. Προετοιμασία του "είμαι ένα τίποτα" ????
Το μόνο που θέλω είναι να με χτυπήσει πάλι. Τουλάχιστον,
α) δε θα είμαι μόνη μου. ((Αυτό αξίζεις, θυμήσου - σου κάνει χ ά ρ η))
β) θα με μουδιάσει ψυχικά. Δεν θα έχω ψυχή. Την έφαγα κι αυτήν. Ή μου την έκλεψαν, δεν ξέρω πού πήγε.
Καλύτερα που δεν μπορώ να κλάψω.
Νιώθω πολύ καλά όταν ξαπλώνουμε αγκαλιά, αλλά ακόμη απορώ πώς αυτός ο άνθρωπος δεν έχει κάνει εμετό με την εμφάνισή μου και δεν με έχει πετάξει εξ αρχής με το που με είδε; Δεν το καταλαβαίνω. Τον έχω ρωτήσει, μου έχει πει ότι απλά ήθελε να με ακουμπήσει και πως δεν είναι σνομπ.
Το άλλο off που έκανε είναι ότι μια φορά του είπα ότι δεν περνάω καλά, και δεν τον ενοιαξε, μου είπε απλά ένα "ακόμη μια φορά και δε θα το ξανακάνουμε".
Δεν έχω άλλους ανθρώπους στη ζωή μου, πέρα από αυτόν τον άνθρωπο που ξεκάθαρα απλά με χρησιμοποιεί, και νομίζω ότι όταν με πετάξει κι αυτός, δεν θα αντέξω άλλο.
Οι τραυματικες απορρίψεις που παίρνω από όλους, απλά ενισχύουν τραγικά την αίσθηση πως χρωστάω σε αυτόν τον άνθρωπο ο οποίος στην ουσία δεν μου δίνει απολύτως τίποτα.
Είμαι σε πολύ άσχημο σημείο τελευταία, σε πάρα πολύ άσχημο σημείο και γίνεται ολοένα και χειρότερο.
