Η δική μου περίπτωση

Καλησπέρα!

Θέλω να γράψω μερικά πράγματα και να τα μοιραστώ μαζί σας.
Τα όσα αναφέρω για την φαρμακευτική αγωγή που ακολουθώ είναι καθαρά δικές μου απόψεις και ισχύουν μόνο για μένα. Το λέω για αποφυγή παρεξηγήσεων.

Μετά από αρκετά χρόνια που ζούσα με κατάθλιψη αποφάσισα στις αρχές του καλοκαιριού ότι δεν πήγαινε άλλο. Ήθελα η ζωή μου να αλλάξει γιατί πραγματικά αξίζω και άξιζα αυτή την αλλαγή. Έτσι απευθύνθηκα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και η ανταπόκριση που βρήκα με εξέπληξαν ευχάριστα! Και ο ψυχίατρος και η ψυχολόγος αλλά και μία ακόμα γιατρός ενδιαφερθήκανε για μένα ανιδιοτελώς. Με ακούσανε, μιλήσανε μαζί μου και καταλήξαμε σε κάποια συμπεράσματα.

Η διάγνωση ήτανε κατάθλιψη με βασικό της σύμπτωμα διάφορους ιδεο-ψυχαναγκασμούς που έρχονται κατά καιρούς. Το τι ακριβώς είχα το ήξερα πολύ καιρό τώρα απλά οι γιατροί το επιβεβαίωσαν.

Για να μην πολυλογώ ο ψυχίατρος μου γράψε ladose. Έτσι είμαι στο σήμερα 3 μήνες μετά την αρχή της αγωγής εδώ να σας γράφω. Τις πρώτες μέρες δεν είχα δει καμία διαφορά. Μου το είχε πει άλλωστε αυτό ο γιατρός αυτό. Στη συνέχεια είδα σημαντική διαφορά. Αυτό που άλλαξε κυρίως είναι ότι μπόρεσα να συγκεντρωθώ να διαβάσω για την εξεταστική μου, κάτι που τον ιούνη δεν είχα καταφέρει. Επιπλέον η σούπα που ήτανε μέσα στο μυαλό μου και αναφέρομαι σε διάφορα συναισθήματα, σκέψεις, εμμονές ξεδιάλυνε. Πλέον ξέρω ότι υπάρχουν μέσα στο μυαλό μου αλλά είναι σαν να έχουνε μπει σε μικρά κουτάκια και μπορώ όποτε θέλω να τα ανοίγω και να τα σκέφτομαι. Δεν τα παίζει δηλαδή το μυαλό μου συνέχεια σαν κασέτα. Όλα αυτά είναι πολύ θετικά πραγματικά και επιπλέον δεν είδα κάποια παρενέργεια από αυτές που περιγράφονται.

Παράλληλα με την αγωγή το καλοκαίρι με έβλεπε και η ψυχολόγος κάθε βδομάδα και μιλάγαμε. Βέβαια έχω να την δω 1 μήνα περίπου λόγω υποχρεώσεων που έχω.

Αυτό που με απασχολεί είναι το αν αυτή η γενική καλή διάθεση που έχω είναι κάτι που θα είναι παροδικό και μόλις σταματήσω κάποια στιγμή το χάπι να μου ξαναγυρίσουν όλα πίσω και να γυρίσω πάλι στα ίδια. Επιπλέον με απασχολεί το γεγονός ότι δεν ξέρω πια είναι η «φυσιολογική» συμπεριφορά. Δηλαδή σε διάφορες περιπτώσεις πως πρέπει να αντιδράω σε γεγονότα και καταστάσεις που μου συμβαίνουνε. Για πολλά χρόνια ήμουνα αποκομμένος από την κοινωνική ζωή και νιώθω ότι έχω χάσει την δυνατότητα, ή μάλλον δεν είχα ποτέ την δυνατότητα, να κρίνω τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου να τα αξιολογώ και να πράττω ανάλογα.

Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα είναι μια τυχαία συνάντηση που είχα με την πρώην μου και τον νέο της φίλο. Δεν μιλήσαμε γιατί ήμασταν από μία απόσταση αλλά νομίζω ότι και αυτή με είδε. Νιώθω ότι αν δεν έπαιρνα το φάρμακο αυτή τη στιγμή θα σερνόμουν στα πατώματα και από αυτό το γεγονός αλλά και γενικά από το χωρισμό. Αλλά όταν την είδα χτες πέρα από την αρχική έκπληξη δεν μου έκανε άλλη ιδιαίτερη εντύπωση.

Θέλω να καταλήξω στο ότι, η αγωγή θα με κάνει να χάσω την όποια ικανότητα έχω να δημιουργώ συναισθήματα και να στη συνέχεια να τα νοιώθω? Δηλαδή θα τα βλέπω όλα φλατ και δεν θα μου κάνει τίποτα εντύπωση είτε αρνητικό είτε θετικό?

Βέβαια από την παλιά κατάσταση όπου από την ώρα που ξύπναγα μέχρι την ώρα που κοιμόμουν ο εγκέφαλος μου δούλευε σε πάρα πολύ υψηλές στροφές, προτιμώ την τωρινή κατάσταση.

την τωρινη κατασταση..μαλιστα..για περιμενε!ποιο αντικαταθλιπτικο κανει φλατ τα συναισθηματα??για τα αντιψυχωσικα,ναι,το ξερω,για τα αντικαταθλιπτικα πρωτη φορα το ακουω..και εγω παιρνω χαπια και μπορω να σου πω ειμαι πιο ευαοσθητη απο πριν.βλεπω χαζοταινιες και κλαιω σαν παιδακι που του κλεψαν το παιχνιδι..μηπως ειναι ιδεα σου?
αχ..ειναι ολα καλα και νομιζω οτι αυτο σε προβληματιζει.μα γιατι?απολαυσε το!ζησε!θες να μου πεις οτι αν ερθει μια ομορφη κοπελα,ενδιαφερουσα,δεν θα την ερωτευτεις?δεν θα σου κανει το \'\'κλικ\'\'?εισαι σιγουρος οτι τα βλεπεις ολα φλατ η επιτελους ειπες οτι δεν μου αξιζει να υποφερω?μηπως απλα εισαι πιο επιλεκτικος και τα ασχημα συναισθηματα τα διωχνεις?για σκεψου..σκεψου και απολαυσε.τα χαπια αυτα δεν σε κανουν χαρουμενο.δεν ειναι τα χαπια της αυτοπεποιθησης οπως εχω ακουσει να τα αποκαλουν.ειναι χαπια τα οποια αποκαθιστουν την χημεια του εγκεφαλου σου η οποια για τον α η β λογο διαταραχθηκε..δεν σε κανουν πιο χαρουμενο ουτε τιποτα αλλο απλα σε επαναφερουν στα φυσιολογικα επιπεδα..

Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου.

Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα από το φάρμακο να με κάνει χαρούμενο. Όπως περιέγραψα και στο πρώτο ποστ αυτό που έκανε κυρίως ήτανε να μου ξεδιαλύνει τα πράγματα μέσα στο μυαλό μου.

Παίρνω πάσα από την τελευταία σου πρόταση γιατί κάτι τέτοιο θέλω περίπου να πω. Δηλαδή ποια είναι αυτά τα φυσιολογικά επίπεδα? Αυτό είναι που με τρομάζει λίγο. Δεν ξέρω πως είναι το «φυσιολογικό» εφόσον τόσα χρόνια ενεργούσα πάντα με κάτι να με βασανίζει στο μυαλό, κάτι να σκέφτομαι ή κάτι να με στεναχωρεί. Έχανα έτσι πολύ σημαντικά πράγματα από την συναναστροφή με τους γύρω μου και γενικότερα τις σχέσεις μου με τους άλλους αλλά κυρίως δεν μπορούσα εγώ ο ίδιος να γνωρίσω τον εαυτό μου και να καταλάβω ποιος πραγματικά είμαι.

Quote:

---

Originally posted by Digweed
Καλησπέρα!

Θέλω να γράψω μερικά πράγματα και να τα μοιραστώ μαζί σας.
Τα όσα αναφέρω για την φαρμακευτική αγωγή που ακολουθώ είναι καθαρά δικές μου απόψεις και ισχύουν μόνο για μένα. Το λέω για αποφυγή παρεξηγήσεων.

Μετά από αρκετά χρόνια που ζούσα με κατάθλιψη αποφάσισα στις αρχές του καλοκαιριού ότι δεν πήγαινε άλλο. Ήθελα η ζωή μου να αλλάξει γιατί πραγματικά αξίζω και άξιζα αυτή την αλλαγή. Έτσι απευθύνθηκα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και η ανταπόκριση που βρήκα με εξέπληξαν ευχάριστα! Και ο ψυχίατρος και η ψυχολόγος αλλά και μία ακόμα γιατρός ενδιαφερθήκανε για μένα ανιδιοτελώς. Με ακούσανε, μιλήσανε μαζί μου και καταλήξαμε σε κάποια συμπεράσματα.

Η διάγνωση ήτανε κατάθλιψη με βασικό της σύμπτωμα διάφορους ιδεο-ψυχαναγκασμούς που έρχονται κατά καιρούς. Το τι ακριβώς είχα το ήξερα πολύ καιρό τώρα απλά οι γιατροί το επιβεβαίωσαν.

Για να μην πολυλογώ ο ψυχίατρος μου γράψε ladose. Έτσι είμαι στο σήμερα 3 μήνες μετά την αρχή της αγωγής εδώ να σας γράφω. Τις πρώτες μέρες δεν είχα δει καμία διαφορά. Μου το είχε πει άλλωστε αυτό ο γιατρός αυτό. Στη συνέχεια είδα σημαντική διαφορά. Αυτό που άλλαξε κυρίως είναι ότι μπόρεσα να συγκεντρωθώ να διαβάσω για την εξεταστική μου, κάτι που τον ιούνη δεν είχα καταφέρει. Επιπλέον η σούπα που ήτανε μέσα στο μυαλό μου και αναφέρομαι σε διάφορα συναισθήματα, σκέψεις, εμμονές ξεδιάλυνε. Πλέον ξέρω ότι υπάρχουν μέσα στο μυαλό μου αλλά είναι σαν να έχουνε μπει σε μικρά κουτάκια και μπορώ όποτε θέλω να τα ανοίγω και να τα σκέφτομαι. Δεν τα παίζει δηλαδή το μυαλό μου συνέχεια σαν κασέτα. Όλα αυτά είναι πολύ θετικά πραγματικά και επιπλέον δεν είδα κάποια παρενέργεια από αυτές που περιγράφονται.

Παράλληλα με την αγωγή το καλοκαίρι με έβλεπε και η ψυχολόγος κάθε βδομάδα και μιλάγαμε. Βέβαια έχω να την δω 1 μήνα περίπου λόγω υποχρεώσεων που έχω.

Αυτό που με απασχολεί είναι το αν αυτή η γενική καλή διάθεση που έχω είναι κάτι που θα είναι παροδικό και μόλις σταματήσω κάποια στιγμή το χάπι να μου ξαναγυρίσουν όλα πίσω και να γυρίσω πάλι στα ίδια. Επιπλέον με απασχολεί το γεγονός ότι δεν ξέρω πια είναι η «φυσιολογική» συμπεριφορά. Δηλαδή σε διάφορες περιπτώσεις πως πρέπει να αντιδράω σε γεγονότα και καταστάσεις που μου συμβαίνουνε. Για πολλά χρόνια ήμουνα αποκομμένος από την κοινωνική ζωή και νιώθω ότι έχω χάσει την δυνατότητα, ή μάλλον δεν είχα ποτέ την δυνατότητα, να κρίνω τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου να τα αξιολογώ και να πράττω ανάλογα.

Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα είναι μια τυχαία συνάντηση που είχα με την πρώην μου και τον νέο της φίλο. Δεν μιλήσαμε γιατί ήμασταν από μία απόσταση αλλά νομίζω ότι και αυτή με είδε. Νιώθω ότι αν δεν έπαιρνα το φάρμακο αυτή τη στιγμή θα σερνόμουν στα πατώματα και από αυτό το γεγονός αλλά και γενικά από το χωρισμό. Αλλά όταν την είδα χτες πέρα από την αρχική έκπληξη δεν μου έκανε άλλη ιδιαίτερη εντύπωση.

Θέλω να καταλήξω στο ότι, η αγωγή θα με κάνει να χάσω την όποια ικανότητα έχω να δημιουργώ συναισθήματα και να στη συνέχεια να τα νοιώθω? Δηλαδή θα τα βλέπω όλα φλατ και δεν θα μου κάνει τίποτα εντύπωση είτε αρνητικό είτε θετικό?

Βέβαια από την παλιά κατάσταση όπου από την ώρα που ξύπναγα μέχρι την ώρα που κοιμόμουν ο εγκέφαλος μου δούλευε σε πάρα πολύ υψηλές στροφές, προτιμώ την τωρινή κατάσταση.

---

πιστεύω ότι μια καποια συναισθηματική ανωριμότητα , έκατσε πάνω στο άγχος της επιτυχίας και του ανταγωνισμού, προκαλώντας μια κρίση που το χάπι βοήθησε να ξεπεραστεί σχετικά επιτυχημένα και θετικά , αφου ο άμεσος στόχος επετεύχθη....Συμμάζεψες τις σκέψεις σου , μπηκες ξανα σε πορεια επιτυχιας στις σπουδες σου και ξαναριχσε να δουλευει σωστα το συναισθημα , απολυτα φυσιλογικα θα ελεγα , δειχνοντας την απαραιτητη ταση για αυτοελεγχο οπως πχ οταν ειδες την παλια σου φιλεναδα με καποιν αλλον!
Οι γιατροι και η ψυολογος σου θα σε καοδηγησουν για το ποτε [ελπιζω συντομα ] δεν θα χρειαζεσαι αλλο το χαπι σου , αλλα απο οσα γραφεις , δεν λειπει ιχνος φυσιλογικοτητας !

Quote:

---

Originally posted by Digweed
Δηλαδή ποια είναι αυτά τα φυσιολογικά επίπεδα? Αυτό είναι που με τρομάζει λίγο. Δεν ξέρω πως είναι το «φυσιολογικό» εφόσον τόσα χρόνια ενεργούσα πάντα με κάτι να με βασανίζει στο μυαλό, κάτι να σκέφτομαι ή κάτι να με στεναχωρεί. Έχανα έτσι πολύ σημαντικά πράγματα από την συναναστροφή με τους γύρω μου και γενικότερα τις σχέσεις μου με τους άλλους αλλά κυρίως δεν μπορούσα εγώ ο ίδιος να γνωρίσω τον εαυτό μου και να καταλάβω ποιος πραγματικά είμαι.

---

Το \'φυσιολογικό\' είναι να νιώθεις καλά, να λειτουργείς καλά στην καθημερινότητα και να έχεις την ικανότητα για καλές σχέσεις. Παλιότερα όπως λες, είχες σκέψεις και στενοχώριες να σε βασανίζουν, δυσκολευόσουν να έρθεις σε επαφή με τον εαυτό σου και με τους άλλους, ενώ τώρα πια δεν περιγράφεις κάτι τέτοιο.

Δες την αγωγή σου σαν μια διευκόλυνση για να αναπτύξεις την αυτογνωσία σου, την αποτελεσματική διαχείριση των σκέψεων και των συναισθημάτων, την επικοινωνία σου με τους άλλους, την επίτευξη στόχων. Και συνέχισε τακτικά ψυχοθεραπεία, γιατί αν μέσα στην πορεία της θεραπείας αποκτήσεις αυτοπεποίθηση, νέο τρόπο σκέψης και καλές σχέσεις, αυτά δεν είναι \'παροδικά\' :)

Σε ευχαριστώ πολύ μαρίνα για την απάντηση σου.

Μου κάνε εντύπωση το γεγονός που έγινε με την πρώην μου καθώς αν έβλεπα αυτό το πράγμα κάποιους μήνες πριν τώρα θα ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά. Παρόλα αυτά όμως δεν είμαι. Το σκέφτομαι βέβαια λίγο αλλά όχι στον βαθμό που θα το σκεφτόμουν και θα με απασχολούσε στο παρελθόν. Και αυτό είναι που με παραξενεύει, δηλαδή το ότι φάνηκε ότι το φάρμακο με κράτησε εκείνη τη στιγμή αλλά μήπως αυτό είναι κάτι παροδικό? Μήπως θα ξαναγυρίσω στα ίδια?

Την ψυχοθεραπεία σίγουρα θα την συνεχίσω τώρα που ξεμπέρδεψα με τη σχολή μου. Το καλοκαίρι η ψυχολόγος με την οποία μίλαγα με είχε βοηθήσει αρκετά!

Αυτό που νομίζω ότι μου συμβαίνει είναι ότι δεν μπορώ ακόμα να συνηθίσω την «νέα» κατάσταση. Δηλαδή το να μην έχω πράγματα να μου τριγυρίζουν το κεφάλι μου φαίνεται κάπως περίεργο, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό.

Σκέφτομαι ακόμα να πω το τι αντιμετωπίζω στον πατέρα μου, η μητέρα μου νομίζω δεν χρειάζεται να ξέρει, δεν θα ωφελήσει σε κάτι, αλλά ο πατέρας μου νομίζω πρέπει να το μάθει γιατί πλέον είμαι αντιμέτωπος με σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου (στρατός, μεταπτυχιακό, δουλειά) και νομίζω ότι πρέπει να γνωρίζει την κατάσταση.

γιατι να σε κρατησει το φαρμακο?και τι φαρμακο πια ειναι αυτο που κανει τοσα θαυματα??

εσυ σε σταματησες!απλα τωρα πια εχεις τη δυναμη να το κανεις..ακομα και αν ξαναγυρισεις στα ιδια που ναι ειναι πιθανο για τον οποιονδηποτε να το παθει ξερεις πως θα το χειριστεις.

Digweed, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω γι\'αυτό το θέμα που άνοιξες και που έγραψες την δική σου εμπειρία.
Εδώ και ένα χρόνο πηγαίνω σε μια ψυχολόγο. Μπορώ να πω ότι με βοήθησε πάρα πολύ στο να ανακαλύψω τον εαυτό μου και να δω κάποια πράγματα λίγο πιο ξεκάθαρα. Υπάρχει όμως μία εμμονή για ένα συγκεκριμένο θέμα που με κρατάει πολύ πίσω. Δεν με αφήνει να προχωρήσω τη ζωή μου. Και γι\'αυτόν τον λόγο η ψυχολόγος μου επιμένει στο να πάρω κάποια φαρμακευτική αγωγή. Ήμουν και είμαι ακόμα κάθετη σε αυτό το θέμα. Τον λόγο δεν τον ξέρω, αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ να πάρω κάποια φάρμακα αν και γνωρίζω ότι θα με βοηθήσουν.
Μετά όμως από τη δκή σου εμπειρία, μπορώ να πω ότι άρχισα να το βλέπω κάπως αλλίως. Τουλάχιστον έχω μπει στη διαδικασία να το σκέφτομαι και να μην είμαι τόσο αρνητική. Θα ήθελα πολύ να νοιώσω όπως νοιώθεις και εσύ. Χωρίς όλες αυτές τις εμμονές, τις σκέψεις, τα άσχημα συναισθήματα.

Γεια σου φίλη μου. Όπως είπα και στο πρώτο μου ποστ τα όσα λέω για την φαρμακευτική αγωγή αφορούν μόνο εμένα και δεν ξέρω γενικά πως επηρεάζουν ή έχουν βοηθήσει άλλα άτομα.

Αυτό πάντως που μπορώ να σου πω σίγουρα είναι ότι αν δεν έπαιρνα την αγωγή θα ήμουνα στην ίδια ακριβώς κατάσταση που ήμουν πριν 3-4 μήνες. Θα σκεφτόμουν δηλαδή από το πρωί ως το βράδυ την κοπέλα και θα ήμουνα συνέχεια στεναχωρημένος. Αυτό το έκανα και για αρκετά χρόνια παλιότερα με ένα άλλο θέμα που με απασχολούσε. Αντί αυτού κατάφερα να κάτσω στο γραφείο μου και να πω «τώρα θα διαβάσεις» και να το καταφέρω! Κατάφερα να φλερτάρω πάλι, άσχετα αν δεν είχα την επιτυχία που περίμενα. Δεν έχω πλεόν αυτές τις έμμονες σκέψεις και ιδέες. Βέβαια ξέρω ότι είναι ακόμα μέσα στο μυαλό μου αλλά τουλάχιστον τις έχω περιορίσει. Σε αυτό βέβαια δεν βοήθησε μόνο η αγωγή! Το καλοκαίρι πήρα απίστευτες ποσότητες κουράγιου και δύναμης από τους γιατρούς! Πέρασα υπέροχα στις διακοπές μου και γενικά κατάλαβα ότι πρέπει επιτέλους για μία φορά να ασχοληθώ και λίγο με τον εαυτό μου και όχι με τους άλλους.

Για ότι άλλο θές, γράψε μου! φιλικά

Digweed, όπως λες δεν έχεις ακόμα \'συνηθίσει\' τη νέα κατάσταση. Θα έλεγα επίσης ότι ίσως δεν έχεις μάθει ή δεν έχεις παγιώσει ακόμα τρόπους να χειρίζεσαι αποτελεσματικά αγχογόνες καταστάσεις και δεν έχεις ακόμα εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Μπορεί τώρα να νιώθεις ότι σε \'κρατάει\' το φάρμακο, αλλά μέσα από την ψυχοθεραπεία θα κρατάς εσύ τον εαυτό σου. Εξάλλου μην ξεχνάς ότι ΕΣΥ παίρνεις το φάρμακο, δεν σε παίρνει αυτό, ΕΣΥ επέλεξες να βοηθήσεις τον εαυτό σου :)

Όσο για τον πατέρα σου, αν νομίζεις ότι θα νιώσεις καλύτερα να μοιραστείς μαζί του όσα σε απασχολούν, βεβαίως να του μιλήσεις.

Νομίζω ότι και εσύ Digweed και εσύ marina38 είπατε την πιο σωστή κουβέντα. Πρέπει να σχοληθείς με τον εαυτό σου. Να πάψεις να ασχολήσαι με όλα τα υπόλοιπα και να βοηθήσεις ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. Τρεις λέξεις... Τρεις απλές λέξεις... Και όμως τόσο πολύπλοκα όλα μέσα στο μυαλό μας.

Θα ηθελα να ρωτησω μετα απο ποσο καιρο ειδες την διαφορα, και με ποσα ml αρχισες ευχαριστώ

Να καταθέσω και την δική μου άποψη για το θέμα, μέσω της δικής μου εμπειρίας. Ετσι και γω ξεκίνησα όπως ο φίλος Digweed. Με άρνηση στην αρχή, μετά αφού έβλεπα οτι δεν μπορούσα να το παλέψω και κατόπιν σύστασης γιατρού φυσικά, ξεκίνησα αντικαταθλιπτικα, αγχολητικά, ηρεμιστικα και κατέληξα να πέρνω και υπνωτικά. Πράγματι στην αρχή (μετά απο κανενα 20 ήμερο) είδα βελτίωση στην ψυχολογική μου κατάσταση, πράγμα που είχα να νοιώσω πάααρα πολύ καιρο. Συνέχισα να παίρνω την αγωγή μου. Πέρασαν πολλοί μήνες, και διαπίστωσα ότι ξαναγυρνούσα πάλι στην ίδια κατάσταση που ήμουν και πρίν πάρω τα φάρμακα!!!!
Το συζήτησα με τον γιατρό μου, έκανε αλλαγές ( μου έδωσε πιο δυνατά γιατι ίσως αυτά που έπερνα μεχρι τότε να μην με \" έπιαναν\" ). Τα πράγματα δεν άλλαζαν. Κουράστικα να χαπακωνομαι! Τα πέταξα. Συνήλθα για λίγο καιρό, μετα πάλι τα ίδια χάλια. Και για μια ακόμη φορά , άρχισα πάλι να τα παίρνω πάλι. Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε φυσικά ( ήλπιζα ότι κάτι θα άλλαζε αυτή τη φορά), κάποιος μου συνέστησε να αλλάξω γιατρό, πράγμα που δεν το έκανα φυσικά. Τελικά για να μην σας κουράζω, αυτή την στιγμή δεν ακολουθώ καμμια θεραπεία, δεν πάω σε κανέναν γιατρό, (εχασα πια την εμπιστοσύνη μου) , και διαπιστώνω ότι σιγά σιγά βουλιάζω όλο και πιο βαθια στην άββυσο την κατάθλιψης. Κατα την γνώμη μου λοιπόν είναι αποτελεσματικά τα φάρμακα ή απλα μια προσωρινη σανίδα σωτηρίας????
Ας μου πεί κάποιος τι θα έκανε στο εξής?

Έχω υπάρξει με φάρμακα και τώρα είμαι χωρίς φάρμακα. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι τα φάρμακα σε βάζουν σε μία περίεργη νιρβάνα. Καταλαβαίνεις πολύ καλά τί γίνεται γύρω σου, βλέπεις τα προβλήματα που σε ταλαιπωρούν απλά δε χάνεις τη μπάλα από σκέψεις, νεύρα κτλ. Τα προβλήματα δε λύνονται.. Εγώ όταν έπαιρνα φάρμακα κυριολεκτικά δεν έβγαζα δάκρυ και είμαι άνθρωπος που δακρύζει με το παραμικρό! Τώρα χωρίς τα φάρμακα οι σκέψεις έχουν επιστρέψει δριμύτερες.. Ώρες ώρες θα προτιμούσα να έπαιρνα ξανά φάρμακα για να γλιτώσω από τα μικρά ή μεγάλα \"βυθίσματα\" στην κατάθλιψη αλλά έτσι δε θα μπορέσω να δω την πραγματικότητα ποτέ. Σύμφωνα με το θεραπευτή μου τα πιο καλά αποτελέσματα στην ψυχανάλυση βγαίνουν όταν είσαι στον πάτο. Με τα φάρμακα δε μπορεί να συμβεί αυτό. Είναι η πιο δύσκολη οδός αλλά θέλω να πιστεύω η ορθότερη. Πάντως, όταν διαπιστωθεί η διάγνωση πιστεύω ότι τα φάρμακα χρειάζονται για να ηρεμήσει λίγο ο ασθενής και να αποφευχθούν δυσάρεστα γεγονότα.

Quote:

---

Originally posted by karapinat
Να καταθέσω και την δική μου άποψη για το θέμα, μέσω της δικής μου εμπειρίας. Ετσι και γω ξεκίνησα όπως ο φίλος Digweed. Με άρνηση στην αρχή, μετά αφού έβλεπα οτι δεν μπορούσα να το παλέψω και κατόπιν σύστασης γιατρού φυσικά, ξεκίνησα αντικαταθλιπτικα, αγχολητικά, ηρεμιστικα και κατέληξα να πέρνω και υπνωτικά. Πράγματι στην αρχή (μετά απο κανενα 20 ήμερο) είδα βελτίωση στην ψυχολογική μου κατάσταση, πράγμα που είχα να νοιώσω πάααρα πολύ καιρο. Συνέχισα να παίρνω την αγωγή μου. Πέρασαν πολλοί μήνες, και διαπίστωσα ότι ξαναγυρνούσα πάλι στην ίδια κατάσταση που ήμουν και πρίν πάρω τα φάρμακα!!!!
Το συζήτησα με τον γιατρό μου, έκανε αλλαγές ( μου έδωσε πιο δυνατά γιατι ίσως αυτά που έπερνα μεχρι τότε να μην με \" έπιαναν\" ). Τα πράγματα δεν άλλαζαν. Κουράστικα να χαπακωνομαι! Τα πέταξα. Συνήλθα για λίγο καιρό, μετα πάλι τα ίδια χάλια. Και για μια ακόμη φορά , άρχισα πάλι να τα παίρνω πάλι. Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε φυσικά ( ήλπιζα ότι κάτι θα άλλαζε αυτή τη φορά), κάποιος μου συνέστησε να αλλάξω γιατρό, πράγμα που δεν το έκανα φυσικά. Τελικά για να μην σας κουράζω, αυτή την στιγμή δεν ακολουθώ καμμια θεραπεία, δεν πάω σε κανέναν γιατρό, (εχασα πια την εμπιστοσύνη μου) , και διαπιστώνω ότι σιγά σιγά βουλιάζω όλο και πιο βαθια στην άββυσο την κατάθλιψης. Κατα την γνώμη μου λοιπόν είναι αποτελεσματικά τα φάρμακα ή απλα μια προσωρινη σανίδα σωτηρίας????
Ας μου πεί κάποιος τι θα έκανε στο εξής?

---

Βρισκομαι στην ιδια κατασταση.Σταματησα τα φαρμακα ,δεν παιρνω τιποτε!Τη μια μερα νοιωθω οτι βουλιαζω οπως λες ολο και πιο πολυ στο πηγαδι και την αλλη μερα νοιωθω λιγο καλυτερα και μετα την αλλη παλι τα ιδια!Προς το παρον συνεχιζεται η αρνηση μου να παρω οποιοδηποτε φαρμακο αλλα σου ομολογω δεν ξερω που θα με βγαλει αυτο και δεν κανω σχεδον τιποτε για να βοηθηθω δηλ,φιλους,δουλεια,χομπυ κλπ!
Βεβαια καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη αν ομως μπορεις διαβασε κανενα βιβλιο με περιπτωσεις ανθρωπων που νικησαν την καταθλιψη χωρις φαρμακα ισως βοηθηθεις!
Η δικη μου περιπτωση δεν ειναι απλη καταθλιψη αλλα κατι σαν διαταραχη προσωπικοτητας με στοιχεια απο ολες τις διαταραχες ,κατι που μαλλον ειναι θεμα χαρακτηρα και χρονιο,και δυσκολο και τα φαρμακα δεν βοηθαν κ πολυ!
Επαιρνα ladose για σχεδον δυο μηνες και δεν ειδα διαφορα!Εκλαιγα κ πριν τα ladose και με τα ladose,και τωρα παλι κλαιω καθε μερα ,αλλα χανομαι κιολας στη φαντασια μου στις εμμονες μου, στους φοβους μου και στους καταναγκασμους μου που ο μεγαλυτερος ειναι ο καθρεπτης,
Παντως τωρα που δεν παιρνω κανενα φαρμακο εχω χασει αρκετα κιλα και μου αρεσει περισσοτερο η εικονα μου και ισως αυτο ειναι ενα + στην προσπαθεια μου να το παλαιψω χωρις φαρμακα!Τι να σου πω αν συνεχισεις χωρις φαρμακα βοηθησε αλλοιως τον εαυτο σου με οτι σου παει πιο πολυ!Ομοιοπαθητικη,ορθομορ ιακη, βελονισμο κλπ.Εγω δεν κανω τιποτε γιατι ειμαι παθητικη κ περιμενω την εμπνευση γιατι τα βαρεθηκα ολα ,νομιζω οτι δεν φτιαχνω!
Καλη δυναμη!

chr1986 , συμφωνώ ότι τα φάρμακα βοηθούν σε ένα βαθμό. Αλλους μεγάλο και άλλους μικρό.
Ξέρω, ότι εγώ φταίω για το ότι δεν αλλάζει η κατάστασή μου προς το καλύτερο. \"Δεν βοηθάω τον εαυτό μου\" όπως μου είχε πει κάποια στιγμη η ψυχολόγος που με παρακολουθούσε τότε.
Συνέβησαν πολλές αλλάγές στην ζωή μου τα τελευταια 3 χρόνια και όμως παρόλο που στάθηκα τυχερή μπορώ να πω, η κατάσταση βελτιώθηκε για λίγο, αλλά τώρα ενω δεν εχει αλλάζει κάτι το οποιο να με ωθήσει στην κατάρευση, είμαι πάλι στο \"χείλος του γκρεμού\". Εχω χάσει το ενδιαφέρον μου για την ζωή γενικότερα, είμαι 24 ωρες το 24ωρο στο σπίτι. Τις περισσότερες ώρες κλεισμένη στο δωμάτιο μου (διαβάζω βιβλία, με βοηθούν να ταξιδεύω , να μην σκέφτομαι)! Δεν βγαίνω ποτέ έξω παρα μόνο για ψώνια στο super μια φορά το μήνα. Γνωρίζω το τέλος του δρόμου, απλά είμαι στο στάδιο που η ψυχή \"σπαρταρά\" για σωτηρία πριν....παραδοθεί τελειωτικά στο απόλυτο τίποτα....

katerinaki, έχω διαβάσει πολλά βιβλία για την κατάθλιψη. Στα λόγια όλα είναι εύκολα. Αυτοί που δεν γνωρίζουν , νομίζουν ότι με ένα κλικ απο την μια μερα στην άλλη ως δια μαγείας μπορείς να αλλάζεις τα πάντα! Ετσι απλά, έτσι εύκολα , σαν να πηγαίνεις στο κομμωτήριο και να αλλάζεις κούρεμα, να δείχνεις εξωτερικά κάποιος άλλος αλλά παντα μεσα σου παραμένεις το ίδιο δυστυχισμενος....
Δεν μου έχουν προσδιορίσει το είδος της κατάθλιψής μου, ίσως δεν προσδιορίζεται ακριβώς, τι να πω...Με βοηθάει όμως αυτή η επαφή μαζί σας νομίζω...
Ελπίζω μόνο να μην γίνομαι κουραστική! Ευχαριστώ για την υπομονή σας!

ναι φυσικα και βοηθουν τα φαρμακα ,εξαλειφοντας καμια συμπτωματα μας δινουν την ευκαιρια να λειτουργησουμε καλυτερα,να παρουμε μια ανασα,να αντιμετωπισουμε τα συναισθηματα μας με μια καποια ηρεμια και με περισσοτερη ψυχραιμια, σιγουρια ισως και αυτοπεποιθηση να πορευτουμε προς τη λυση του προβληματος.
ολο αυτο ομως προυποθετει απο μερους μας δυναμη και απολυτη πιστη πως η πορεια μας θα ναι ανοδικη.πρεπει να θελουμε να βγουμε απο τη στασιμοτητα και την απελπισια για να μας βοηθησουν τα φαρμακα.οχι δε γινεται να καθομαστε σε ενα καναπε περιμενοντας ενα μαγικο χαπι να επιδρασει στον εγκεφαλο μας ετσι ωστε αυτοματως να μας σηκωσει απο τον καναπε!
ειναι δυσκολη προσπαθεια θελει χρονο ,κοπο,προσωπικη προσπαθεια και το σημαντικοτερο αγαπη και εκτιμηση του εαυτου μας..

Θέλω και εγώ με τη σειρά μου να μοιραστώ το πρόβλημά μου μαζί σας.
Είμαι 24 χρονών και όλο αυτό που ζω τον τελευταίο μήνα είναι ανυπόφορο.
Πριν 2 μήνες πέθανε ξαφνικά η αδερφή της μητέρας μου.Προσπαθούσα να της συμπαρασταθώ και να της δώσω δύναμη. Είχα απελπιστεί δεν ήξερα πως να τη βοηθήσω να απαλαχτεί από τον πόνο που ένιωθε.
Πέρασαν οι μέρες και πήγαμε στο μνημόσυνο. Όταν γύρισα στο σπίτι, άρχισα να νιώθω περίεργα. Ένιωθα μία έντονη θλίψη, ένα σφίξιμο στο στομάχι και μία ανορεξία. Σε λίγα λεπτά άρχισα να κλαίω με αναφιλητά , έτρεμαν τα πόδια μου και τα χέρια μου και ένιωθα ένα έντονο μούδιασμα. Άρχισα να κάνω τρελές σκέψεις ότι κάτι έχω, ότι κάτι θα πάθω και εγώ . Αυτός ο φόβος άρχισε να με πνίγει!! Από εκείνη τη μέρα άρχισα και σωματικά να μη νιώθω καλά. Πήγα σε πολλούς γιατρούς. έκανα γεν. εξετάσεις αίματος, τρίπλεξ καρδιάς να δω μήπως έχω κάτι. Από τότε ζαλίζομαι, νιώθω μία αστάθεια, έχω ενοχλήσεις στο στομάχι, μυρμιγκιάσματα στα πόδια και τα χέρια,ανορεξία, κόπωση και άλλα. όλοι οι γιατροί μου είπαν ότι είναι Ψυχοσωματικά όλα αυτά! Δυσκολευόμουν να τους πιστέψω αλλά σκέφτομαι ότι δεν μπορεί τόσοι γιατροί να έκαναν λάθος. Φοβόμουν ότι έχω κάτι στο κεφάλι αλλά μου είπαν όλοι να μην ανησυχώ! Πήγα σε ψυχίατρο και η διάγνωση ήταν κρίσεις πανικού και αρχή κατάθλιψης. Μου έδωσε cipralex και xanax.

Ξέρετε μετά από πόσες μέρες βλέπεις βελτίωση με αυτά τα χάπια? Είμαι σε απόγνωση. Θέλω πάλι να γελάω και να είμαι όπως πριν. Γεμάτη όρεξη και ζωντάνια!

ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΥΣΩΡΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.ΟΠΩΣ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΗΣΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ , ΕΤΣΙ ΤΩΡΑ ΒΓΗΚΕΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΤΙ ΕΣΥ ΠΛΕΟΝ ΑΡΧΙΣΕΣ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.
ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΥΤΟΠΕΠΙΘΗΣΗ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ.ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ..ΔΕ ΣΟΥ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝΕ ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΟΛΑ ΦΛΑΤ.. ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΠΛΕΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΞΕΣΠΑΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΕ ΕΝΟΧΛΟΥΝ, ΓΕΛΑΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΥΓΕΝΕΙΑ... ΕΙΣΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΓΙΖΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΤΕ..ΚΑΙ ΚΛΑΙΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΝ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ...ΑΥΤΟ ΕΓΩ ΤΟ ΛΕΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΓΩΜΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΠΙΑ..ΚΑΙ ΜΗ ΞΕΧΝΑΣ ΠΩΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΣΟΥ...!

Sofi καλημέρα. Συλλυπητήρια καταρχήν για τη θεία σου. Ίσως τώρα σου βγήκε όλη η ένταση, δλδ πέρασε και το μνημόσυνο όπου θα έπρεπε να είσαι δυνατή πρώτα για σένα και ύστερα για τη μητέρα σου και μετά κατέρρευσες..Τα φάρμακα περίπου στις 30 ημέρες χρειάζονται για να δράσουν. Απλά πρέπει να το δεις λίγο με τον εαυτό σου αν όλο αυτό είναι το σοκ από το θάνατο της θείας σου και τα γεγονότα που ακολούθησαν ή κρύβονται και άλλα από πίσω, γενικότερα προβλήματα.. Τότε τα φάρμακα σε αυτήν την περίπτωση θα καταπραϋνουν τον πόνο αλλά δε θα τα λύσουν.. Καλή δύναμη!