Σκεφτόμουν εδώ και κάποιες μέρες να ανοίξω αυτό το thread και να μοιραστούμε σκέψεις, απωθημένα ή καταστάσεις που μας βαραίνουν...
Printable View
Σκεφτόμουν εδώ και κάποιες μέρες να ανοίξω αυτό το thread και να μοιραστούμε σκέψεις, απωθημένα ή καταστάσεις που μας βαραίνουν...
Καλή η σκέψη σου, όμως ίσως χρειαστεί να γράψουμε βιβλίο εδώ, για να μην πω...εγκυκλοπαίδεια.
Aυτο που με βαραινει ειναι πως ισως ερχεται πολεμος...
ο φασισμός όντως κι εμένα με βαραίνει..
κοινωνικά όλα πάνε κατα δγιαόλου. ακρίβεια, νοθεία, κακοποίηση, παραβατηκότητα..
προσωπικά με βαραίνει η νιότη που είναι μια φορά και ο εγωισμός.
Ναι και εγώ τα σκέφτομαι και αυτά, πάντως για τη νιότη ίσως αυτό user να μας έχει ταρακουνήσει να μην σπαταλάμε το χρόνο μας σε ανούσια πράγματα και να ζούμε τη κάθε στιγμή όσο καλύτερα μπορούμε. Εγώ το σκέφτομαι γενικά αυτό οχι μόνο για την ηλικία.
Μόνο ένα "καλό" έχει ο πόλεμος αγαπητέ Axl100. Ε κ μ η δ ε ν ί ζ ε ι όλες τις ψυχώσεις, δηλαδή κατάθλιψη και ΣΙΑ, (όχι CIA).Quote:
Originally Posted by axl100
Aν κοιτάζεις στο παρελθόν, όσοι ήταν με το τουφέκι στο χέρι, κανένας τους δε είχε κατάθλιψη και τα ρέστα, γιατί όταν κοιτάς μη φας καμιά σφαίρα και πως να σώσεις το τομάρι σου, ή πως θα επιτεθείς για να καταλάβεις ένα ύψωμα ή να εξουδετερώσεις ένα πολυβολείο, δεν σου μένει χρόνος για τέτοιες...."πολυτέλειες".
Για οποιον δεν εχει τι να χασει ισως.Quote:
Originally Posted by shadow
Axl100 καλό είναι να μη γίνει τίποτα ..... Αλλά δεν μπορούμε να ζούμε και με αυτό το φόβο....Quote:
Originally Posted by axl100
ωραίο αυτό που έγραψες αλλά δεν το πολυκατάλαβα, έχει να κάνει με κάποια ψυχική ασθένεια? :-)Quote:
Originally Posted by shadow
Θα διαφωνησω αλλα και θα συμφωνησω. Η καταθλιψη δεν ειναι ψυχωση. Ειναι δυο εντελως διαφορετικα πραγματα. Επισης, αν και προφανως, κανεις μας δεν εχει εμπειρια πραγματικης μαχης, απο τα λιγα που εχω διαβασει/παρακολουθησει, η εμπλοκη σε μαχη μπορει να δημιουργησει ψυχωσεις και αλλα ψυχολογικα σε κατα τ’ αλλα, υγιεις ανθρωπους, βλεπε «shell shock» για παραδειγμα, και αλλα, τραυλισμα, υπερβολικο φοβο, κινητικα προβληματα.Quote:
Originally Posted by shadow
Υποθετω, και συμφωνω, σε αυτο που λες πως ολα εκμηδενιζονται οταν βιωνει καποιος την εμπειρια του πολεμου. Λογικα μπαινεις σε φαση ενστικτωδους επιβιωσης και ολα τα αλλα φαινονται ασημαντα μπροστα στη διατηρηση της ζωης.
Ελπιζω να μη χρειαστει ποτε να τα ζησουμε ολα αυτα!
Eυχαριστώ για την ερώτηση, αγαπητή Μarylou25 γιατί μου έδωσες λαβή να εκθέσω κάποιες σκέψεις.Quote:
Originally Posted by Marylou25
Δεν τίθεται θέμα ψυχικής ασθένειας εδώ, κάθε άλλο μάλιστα...
Είναι μιά κατάσταση που ελπίζω να μην βιώσει κανένας από μας.
Η τελευταία σύρραξη που έγινε ήταν τον Φεβρουάριο του 2022, όταν οι Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία' σε τέτοιες καταστάσεις ο κόσμος υποφέρει διότι υπάρχει έλλειψη τροφίμων, καυσίμων, φαρμάκων, ηλεκτρικού ρεύματος, νερού και όλων των άλλων που αυτό συνεπάγεται.
Το σενάριο είναι υποθετικό φυσικά, αλλά δεν αποκλείεται να γίνει και πραγματικό...όπως υποψιάζεται ο φίλος Αxl100 (εκτός και αν το είπε σαν αστείο).
Σε εμπόλεμες καταστάσεις λοιπόν, δεν σου περισσεύει χρόνος για ψυχογενή προβλήματα.
Υ.Γ Εντάξει το διέγραψα το προσωπικό, γιατί δεν είναι του παρόντος, ούτε θέλω να το σχολιάσω τώρα.
ποιος σου το δημιούργησε αν επιτρέπεται ? :-) νόμιζα μεταφορικά οτι το γράψατε αυτό για το πόλεμο
συμφωνώ εν μέρη σε αυτό που λες, οτι όταν υπάρχει το αίσθημα επιβίωσης δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτείς. Ας σκεφτούμε για παράδειγμα οτι δεν έχουμε κανέναν από οικογένεια κτλ, είμαστε παντελώς μόνοι, ξαφνικά χωρίς δουλειά, εκεί το πρώτο που θα σκεφτούμε είναι πως θα επιβιώσουμε. Και αυτό ίσως βοηθήσει θετικά στο θέμα της κατάθλιψης, ψύχωσης κτλ., φυσικά πάντα ακολουθώντας φαρμακευτική αγωγή και ψυχοθεραπεία. Γενικά νομίζω οτι μερικές φορές αυτή η ρουτίνα επιδρά θετικά σε άτομα με ψυχικές ασθένειες και σίγουρα βοηθά και η κοινωνικοποίηση. Αλλά για το θέμα του πολέμου που έθεσες, σε άτομα με σοβαρές ψυχικές ασθένειες πιστεύω μόνο αρνητικά θα μπορούσε να επηρεάσει.
ο πολεμος θα επιδρουσε αρνητικα οχι μονο σε ατομα με σοβαρες ψυχικες παθησεις, αλλα ακομα και σε υγιεστατα ατομα...
μπορει για ενα περιορισμενο διαστημα να μπαινουν ολα σε παρενθεση και να υπαρχει μονο το αιτημα της επιβιωσης, αλλα αν τελικα επιβιωσεις (πραγμα πολυ αμφιβολο) σου σκανε ολα επι 100...και οι ασθενεις τρελαινονται και οι πρωην υγιεις ασθενουν. μια ματια στο κλαμπ των βετερανων του πολεμου του βιετναμ στην αμερικη, ριχνει αρκετο φως στην υποθεση... σωματικα και ψυχικα κουρελια που δεν μπορεσαν ποτε να ξαναζησουν "φυσιολογικα" , σαν υγιεις...
Πρώτα μου κάνουν το κακό, έπειτα μου μένει η ζημιά και στη συνέχεια όλοι όσοι με βλάψαν μου συμπεριφέρονται σαν καλοί φίλοι. Αυτοί στην τρελή χαρά και εγώ να παλεύω μέσα μου και κει όπου μου γινε η ζημιά για να επανορθώσω τη ζημια. Αναρωτιέμαι πόσο πιο απελπισμένος θα ήμουν αν δεν ήμουν επιπόλαια αισιόδοξος, υπομονετικός μετά που καταπίνει εύκολα και άτομο που ζει αρκετά στη φαντασία του. Κάθε φορά που προσγειώνομαι τα συναισθήματα είναι αρνητικά από λίγο έως απελπισία. Αν υπήρχαν άνθρωποι δίπλα μου, θα ήμουν πολύ καλύτερα, όμως δεν με αποδέχτηκαν. Τώρα, παλεύω με όλα αυτα.
Έχω προσέξει ότι εν καιρώ ειρήνης, με πολέμους σε άλλα μέρη ή σενάρια πολέμων, ενασχολούνται αυτοί που θέλουν να ξεφύγουν απ αυτά που τους βαραίνουν. Όσοι ζουν στην τρελή χαρά, έχουν μια επιτυχημένη και γενικά χαρούμενη ζωή και λίγο χρόνο να τους περισσεύει, δεν ασχολούνται καθόλου με τέτοιο θεματολόγιο. Εξαιρώ μόνο τους πολιτικούς αναλυτές κι αυτούς που έχουν μεν αυτά τα χαρακτηριστικά ευτυχίας κι η ενασχόληση με πολέμους τους ήταν πάντοτε σαν χόμπι. Είναι σαν κάποιος που λόγω προβλημάτων κι αδιεξόδων καταφεύγει πιο έντονα στη θρησκεία.Quote:
Originally Posted by shadow
Οι ήδη ασθενεις με σοβαρες ψυχικες παθησεις τρελλένονται ακόμη περισσότερο διότι χάνουν μέσα στον πόλεμο κι αυτά τα λίγα που τους ήταν ενα διάλειμμα χαράς και φυγής απ τα θέματα τους. Κι ούτε φαντάζομαι μέσα στην ήδη ψυχική τους κατάπτωση να βρίσκουν δυνάμεις για να αντέξουν και να βγουν δυνατότεροι ή δυνατοί ψυχικά από τον πόλεμο.Quote:
Originally Posted by Remedy
Μου αρέσει πολύ αυτό το θέμα... Μάλλον γιατί μου δίνει την ευκαιρία να ξαλαφρώσω από κάποια πράγματα...Quote:
Originally Posted by Marylou25
Εμένα με βαραίνει το παρελθόν από πολλές απόψεις... Πρώτα απ' όλα, με βαραίνει η σεξουαλική παρενόχληση που υπέστην και που με έκανε να φοβάμαι όποιον άντρα με πλησίαζε ερωτικά επειδή πίστευα ότι τα πράγματα γίνονται βίαια όπως ήταν με εκείνον... Αν πέρασα πολλά χρόνια μόνη μου, είναι εξαιτίας του... Αλλά δεν είναι αυτό το χειρότερο, το χειρότερο είναι ότι εξαιτίας του έχασα τον άνθρωπο που αγάπησα περισσότερο απ' όλους στη ζωή μου επειδή λόγω του ψυχολογικού τραύματος που μου έμεινε από εκείνο το βράδυ, δεν μπορούσα να ικανοποιήσω επαρκώς τις ανάγκες και τις επιθυμίες του... Τον μισώ γι' αυτό (τον κακό της ιστορίας εννοώ) και δεν έχω μισήσει κανέναν άλλον άνθρωπο... Μου λείπει αφάνταστα ο πρώην μου κι ας έχουν περάσει πολλά χρόνια γιατί ήταν ο μόνος που μου έδειξε τρυφερότητα και που αν κι είχε πάμπολλες ευκαιρίες να μου επιβληθεί και φυσικά την μυική δύναμη δεν το έκανε ποτέ... Κι εγώ τον έχασα κι έτσι έχασα και την ευτυχία μου, ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο ευτυχισμένη κι ασφαλής στη ζωή μου όσο τον χρόνο που ήμουν μαζί του...
Επίσης με βαραίνουν οι απόπειρες που έχω κάνει και που δεν μπορώ να τις ξεχάσω εντελώς, κατά διαστήματα ξεπηδούν πάλι στη μνήμη μου... Θυμάμαι τα επείγοντα στο νοσοκομείο που το χρειάστηκα πάνω από μία φορά, την νοσηλεία στην ψυχιατρική κλινική που ήταν απαίσια και βγήκα με χειρότερη ψυχολογία απ' αυτή που μπήκα ενώ υποτίθεται ότι εκεί είναι για να σε βοηθήσουν να γίνεις καλά...
Quote:
Originally Posted by ioannis2
ποιος σε έβλαψε αν θέλεις να το μοιραστείς, είναι απο τα πρόσωπα που συναντάς καθημερινά ?
δώσε ευκαιρίες σε ανθρώπους να σε γνωρίσουν, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Ξεκίνα μια δραστηριόητα κάτι έτσι ώστε να έρχεσαι σε επαφή με κόσμο
Και εμένα με βαραίνει το παρελθόν μου όταν δεν είμαι καλά...... Όταν είμαι καλά κοιτάμε μόνο μπροστά...... Και όλα τα άλλα τα έχουμε γραμμένα.....
Quote:
Originally Posted by Κύκνος
λυπάμαι πολύ για ότι σου συνέβει, οτι και να γράψω θα 'ναι λιγο
γιατί όμως χωρίσατε, ποιες ανάγκες του δεν μπορούσες να ικανοποιήσεις ? μιλάς στον ερωτικό τομέα?
συγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτη αλλά παίζει ρόλο και πόσο καιρό είσασταν μαζί, ίσως χρειαζόσουν και άλλο χρόνο μέχρι να νιώσεις άνετα
και παίζει ρόλο και το πως το αντιμετώπιζε, δηλαδή αν γινόταν πιεστικός κτλ ή έδειχνε υπομονή. Εγώ πιστεύω οτι όλα για κάποιο λόγο γίνονται, μπορεί να έγινε έτσι για να γνωρίσεις κάποιος άλλον που να σε αποδεχτεί και σεβαστεί ακριβως όπως είσαι.
Αυτό που ανέφερες για τις απόπειρες απ' οτι κατάλαβα απ' αυτά που γράφεις θυμάσαι τις σκηνές αφού έγινε. Και για να το σκέφτεσαι έτσι πάει να πει οτι έχεις μετανιώσει και αυτό είναι θετικό. Αυτό που έγινε δεν σε καθορίζει αν το σκέφτεσαι έτσι και στεναχωριέσαι. Σκέψου οτι το παρελθόν σε έκανε αυτή που είσαι σήμερα, και είσαι μια δυνατή γυναίκα που έχει αντιμετωπίσει ένα τόσο άσχημο γεγονός. Όσο για τον πρωην θα γνωρίσεις άλλον, βγες έξω, ξεκίνα δραστηριότητες γνώρισε κόσμο, μην μαράζεις μέσα.
ξέρεις ποια είναι η λύση, ψυχανάλυση. Το έχουμε συζητήσει, αν δεν κάνεις ψυχοθεραπεία και τα βάζεις όλα κάτω απ' το χαλί κάποια στιγμή θα σου σκάσει. Το θέμα δεν είναι να έρχεται στο μυαλό σου και να το προσπερνάς αλλά να τα συζητάς με κάποιον ειδικό.Quote:
Originally Posted by tony
Δίνω ευκαιρίες σε πολλούς, διαχρονικά, αλλά αυτοί που κρατάνε σύνδεση μαζί μου είναι περιπτωσάρες.Quote:
Originally Posted by Marylou25
Το αν με έβλαψαν είναι ζήτημα χαρακτήρα μου που δεν τους εμπνέει σεβασμό και λάθος τροπου χειρισμού μου. Άλλους υπό τα ίδια όχι απλά δεν τους βλάπτουν αλλά ούτε λέξη δεν τους λένε.
Διαχρονικά με βρίσκω να κουράζομαι και να πετυχαίνω λιγότερα απ αυτά που πέτυχαν άλλοι με λιγότερο κόπο. Το ερώτημα είναι το γιατί? Μου λείπουν ο σωστός τρόπος, η στόχευση κι αυτοπεποίθηση/αυτεκτίμηση?
Γιατί λες ότι αυτοί που κρατάνε επαφή μαζί σου είναι περιοτωσάρες ? Δλαδη τι έχουν ?
Quote:
Originally Posted by tony
Η μνήμη δεν διαγράφει. Δεν είναι δηλαδή θέμα τα βάζω κάτω από το χαλί. Η μνήμη ξεθωριάζει όσο περνάνε τα χρόνια, όμως τα συναισθήματα κι ο τρόπος χειρισμού που σου άφησαν αυτά στα οποία αφορά η μνήμη μένουν εσαεί. Η ψυχοθεραπεία αυτά είναι που τρέχει να σ αλλάξει κι όχι τη μνήμη. Τη μνήμη, όπως μου πε κι ένας ψυχοθεραπευτης, την φέρνουμε στην ουδετεροποιηση, δηλαδή ανάμνηση απλά γεγονότων, αντικειμενικά κι όχι υποκειμενικά ειδωμένων, αποχρωματισμένων από συναισθήματα και κριτικές. Και πάλι όμως δεν είναι η λύση αφού αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος χειρισμού και η θετική τόνωση των συναισθημάτων. Ιδίως ο τρόπος χειρισμού που θα τονώσει στην πορεία και τα συναισθήματα.Quote:
Originally Posted by Marylou25
Θεωρώ πως τον ορθό τρόπο χειρισμού δεν στο δίνει η ψυχοθεραπεία πχ σε μαθαίνει πως να διώχνεις τις διαστρεβλωμένες σκεψεις και πως να διεκδικάς εκεί που φοβόσουν, αλλά δεν σε μαθαίνει πως να το διεκδικείς με τη σωστή μέδόθο, δηλαδή σωστά, ώστε να το κερδίσεις ή πως να σαι πιο εύστροφος κι έτσι αποδοτικός στην εργασία ή πως να αποκτάς φίλους και συμμάχους. Η ψυχοθεραπεία ναι μεν μπορεί να σε θεραπεύσει και να σε κάνει λειουργικό, δεν μπορεί να σε μετατρέψει σε κάτι άλλο πχ επιτυχημένο επαγγελματία ή πλούσιο. ΆΠοψη μου
Άτομα με ψυχολογικά, ιδιόρρυθμοι χαρακτήρες ή με προβλήματα στη ζωή τους. Ίσως λειτουργώ εύκολα στο επίπεδο χαμηλής αυτοπεποίθησης /αυτοεκτίμησης και κατ' επέκταση του στο κλειστό χαρακτήρα, και κι έτσι δυσκολεύομαι στο αντίστροφο του που θα μου έφερνε καλύτερο τους κόσμο.Quote:
Originally Posted by Marylou25
Καλημέρα...Quote:
Originally Posted by Marylou25
Καταρχήν σ' ευχαριστώ για την συμπαράσταση ♥
Τώρα όσον αφορά τις ερωτήσεις σου, θα σου απαντήσω... Αν τυχόν ξεχάσω κάτι, ξαναρώτα με...
Ναι, αναφέρομαι κυρίως στις ανάγκες του στον ερωτικό τομέα που δεν ικανοποιούσα επαρκώς... Συνέβαιναν πράγματα ανάμεσα μας αλλά δεν του ήταν αρκετά κι είχε δίκιο... Κι όμως παρόλα αυτά ήταν σπάνιο να γίνει πιεστικός και πάλι ήταν μόνο λόγια, ποτέ δεν με πίεσε με πράξεις... Κι ήμασταν μαζί για περίπου ένα χρόνο, δεν το λες και λίγο... Η κατάσταση ήταν σχεδόν ιδανική αλλά και πάλι δεν κατάφερα να κάνω όλα όσα ήθελε κι εγώ φταίω γι' αυτό... Όμως υπήρχε κάτι που με εμπόδιζε εκτός από την φοβία που μου έχει δημιουργηθεί... Ήταν σχέση εξ' αποστάσεως, βρισκόμασταν περίπου μία φορά την εβδομάδα τα Σαββατοκύριακα που δεν δούλευα αλλά εκτός αυτού ήξερα ότι θα υπήρχε ημερομηνία λήξης επειδή είναι από άλλη πόλη κι όταν γνωριστήκαμε υπηρετούσε την θητεία του κοντά σ' εμένα αλλά τώρα είναι πολύ μακριά κι είχε πει ότι όταν θα γύριζε σπίτι του θα ήταν δύσκολο να βλεπόμαστε... Αυτό βέβαια δεν τηρήθηκε απόλυτα αλλά κάποια στιγμή μου ζήτησε να το τελειώσουμε κι αυτό με πλήγωσε πάρα πολύ...
Βγαίνω με φίλους, δεν μένω συνέχεια μέσα... Όχι πολύ συχνά αλλά βγαίνω... Τώρα για να γνωρίσω άλλον, δεν το αποκλείω αλλά θα πρέπει να περάσω ξανά όλη αυτή την ταλαιπωρία μέχρι να μπορέσω να εμπιστευτώ πάλι και δεν σου κρύβω ότι με φοβίζει κι αυτό ως ένα βαθμό...
Τι εννοείς δεν τν ικανοποιούσες επαρκώς ? Να σου πω κάτι μην βάζεις τον εαυτό σου σε αυτή τη θέση ότι εσύ φταις, μπορεί απλά να μην ταιριάζατε. Θα γνωρίσεις και άλλους μην κολλάς εκεί. By the way είμαι στην ανθοκομική της Κηφισιάς οποίος είναι εδώ κοντά και θέλει να έρθει chat me hereQuote:
Originally Posted by Κύκνος
Μμμ, πώς να το πω τώρα με τρόπο; Ας πούμε ότι ήταν λίγες οι φορές που είχαμε ολοκληρωμένη επαφή γιατί αυτό είναι κάτι που δεν με κάνει να νιώθω καλά οπότε προσπαθούσα να τον ικανοποιώ κυρίως με προκαταρτικά... Δεν νιώθω πολύ άνετα να λέω λεπτομέρειες σχετικά μ' αυτό αλλά προσπάθησα ν' απαντήσω...Quote:
Originally Posted by Marylou25
Πονούσες μήπως; Αν ισχύει αυτό, πάντως δεν είναι ντροπή να το εκφράσεις. Πολλές γυναίκες αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα, απλά δεν το εκφράζουν ανοιχτά. Ή λόγω της παρενόχλησης που δέχτηκες στο παρελθόν αντιλαμβάνεσαι το σεξ ως κάτι «ανήθικο»;Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Αυτό με τον πόνο ισχύει, ναι και σίγουρα δεν βοηθάει την κατάσταση...Quote:
Originally Posted by Rainbow86
Δεν το αντιλαμβάνομαι ως κάτι ανήθικο αλλά όταν συμβαίνει χωρίς να το θέλω μου έρχεται στο μυαλό εκείνος κι η συμπεριφορά του κι αυτό με τρομάζει... Και τώρα σε γενικές γραμμές πάλι καλά είμαι, παλιότερα τον έβλεπα στον ύπνο μου και με τρομοκρατούσε...
Απόλυτα φυσιολογικό θα έλεγα. Δεν είναι τόσο απλό, όταν έχεις βιώσει κάτι τόσο τραυματικό να μην σου περνάει από το μυαλό όταν πας να το ξανά κάνεις. Μπορεί υποσυνείδητα ο εγκέφαλος σου να έχει συνδέσει την σεξουαλικη πράξη με κάτι «τρομακτικό» και επώδυνο αντί για κάτι ευχάριστο. Το έχεις συζητήσει με κάποιον ειδικό;Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Κι εγώ αυτό πιστεύω...Quote:
Originally Posted by Rainbow86
Το είχα συζητήσει με μια ψυχολόγο αλλά δεν βοήθηκα αρκετά κι ο τωρινός μου ψυχίατρος μου έχει πει ότι αυτό πρέπει να με απασχολήσει όταν υπάρξει κάποιος πάλι στη ζωή μου αλλά εγώ δεν συμφωνώ... Μήπως πρέπει να το αναφέρω ξανά; Τι λες κι εσύ;
από τη τελευταία φορά που είχες έρθει σε ερωτική επαφή δεν έχουν περάσει ξανά αυτές οι εικόνες από το μυαλό σου ? Συνήθως όταν υπάρχει ένα τέτοιο "τραύμα" περνάει από το μυαλό σου συνέχεια . Εγώ θεωρώ ότι πρέπει να συζητήσεις ότι σε απασχολεί με το γιατρό σου. Εκείνο το διάστημα που ήσουν με τον πρώην σου ήταν σχετικά κοντινό το χρονικό διάστημα της παρενόχλησης?Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Πως, με απασχολεί ακόμα και μόνη που είμαι και θα σου εξηγήσω πως... Κυρίως όταν είμαι πολύ κουρασμένη ή νιώθω άσχημα σωματικά για οποιονδήποτε λόγο, όταν δηλαδή νιώθω αδύναμη σωματικά φοβάμαι ότι μπορεί να μου κάνει ξανά κακό κι εγώ δεν έχω την δύναμη ν' αντιδράσω... Ξέρω ότι δεν είναι λογικό αλλά μου συμβαίνει σε στιγμές αδυναμίας και χρειάζομαι επιβεβαίωση ότι δεν θα πάθω κακό... Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μου την δίνουν, αλλιώς μπορεί να φρίκαρα πάλι όπως παλιά...Quote:
Originally Posted by Marylou25
Τα δύο διαστήματα δεν ήταν κοντά αλλά ήταν κοντά με ένα άλλο περιστατικό που μου θύμισε την παρενόχληση... Δεν ήταν κάτι βίαιο, ήταν απλά ένα άγαρμπο πέσιμο όμως επειδή μ' έκανε να νιώσω πίεση όπως τότε ξύπνησαν όλες οι άσχημες αναμνήσεις και πήρα την κατηφόρα, έβλεπα συνέχεια στον ύπνο μου εκείνον και με τρόμαζε τόσο πολύ που σχεδόν έπαψα να κοιμάμαι τη νύχτα και κοιμόμουν μόνο το μεσημέρι μετά τη δουλειά που είχε φως και φοβόμουν λίγο λιγότερο...
Μετά άρχισα ν' αυτοτραυματίζομαι κι αργότερα ήρθαν κι οι απόπειρες...
Θα το συζητήσω με τον γιατρό στην επόμενη συνεδρία... Πρέπει να το ξεπεράσω κάποτε...
φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν εμφανίζονται μόνο εκεί αλλά οποιαδήποτε στιγμή που είσαι ίσως είσαι σε ευάλωττη θέση και νιώθεις πιο εύκολο να συμβεί πάλι. Σίγουρα πρέπει να το συζητήσεις πάλι. Εγώ εδώ και ένα χρόνο έχω ξεκινήσει ψυχοθεραπεία χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόγραμμα σε αυτό, το πρωτο καιρό ήταν μια φορά το μήνα και τώρα είναι λίγο πιο συχνά, μου έχει συμβεί περίπου κάτι ανάλογο αλλά ήταν πριν αρκετά χρόνια. Ο ψυχολόγος το έχει καταλάβει αλλά δεν πάει τη συζήτηση πότε προς τα εκεί και νιώθω αμήχανα να το πάω εγώ.
Καλημέρα...Quote:
Originally Posted by Marylou25
Όντως δεν εμφανίζονται μόνο στις ερωτικές στιγμές αλλά σ' αυτές είναι πιο έντονο... Εκεί είναι που με δυσκολεύει πιο πολύ...
Λυπάμαι και για ΄σενα και πραγματικά δεν ξέρω τι έχουν μερικοί άντρες στο κεφάλι τους...
Ούτε εγώ έχω πρόγραμμα με τον ψυχίατρο και δεν μπορώ να πηγαίνω συνέχεια λόγω οικονομικών... Αλλά έστω όσο πάω θα το συζητήσω κι ας ελπίσω να βοηθηθώ έστω και λίγο...
στη δικιά μου περίπτωση ήταν ανώμαλος. Ναι γενικά θεωρώ και εγώ οτι θέλει συζήτηση με κάποιον ειδικό, αλλά σε αυτόν που είμαι τώρα δεν με ρωτάει και νιώθω άβολα να το πάω απο μόνη μου. Θα δω τι θα κάνω, και εγω δεν γίνεται να πηγαίνω συνέχεια και τώρα που πήγαινα περισσότερο περίμενα να το πάμε προς τα εκεί αλλά τίποτα. θα δω τι θα κάνω.. :-)Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Όλα τα προβλήματα ξεκινάνε απο το σπιτι.
Ακόμα και καλες σπουδες να κανεις, και καλες γνωριμιες να κανεις και γκομενα να βρεις, αμα επιστρεψεις στο ιδιο σπίτι θα έχεις αποτυχιες σε όλα αυτά. Μαλλον, το πιο πιθανό απ ολα, θα είναι να εχεις αποτυχίες σε όλα αυτά όση θεληση κι αν έχεις επειδή βγηκες στη ζωη από τετοιο σπιτι. Όση θεληση κι αν εχεις αμα τρεξεις να αποκτησεις όλα αυτα θα σαι σαν ξυπολητος στα αγκαθια αφού το προβληματικό σπιτι δεν σου έδωσε κανένα εφοδιο.
Άλλο σπιστοζοι γονείς που τσακώνονται ολημερίς κι αλλο γονεις που το νοητικό τους επίπεδο δεν τους βοηθαει. Αν ειχες γονεις τους δευτερους δεν θα στροφαρεις, θα σε εκμεταλλεύονται στη ζωή οι αλλοι, θα κουραζεσαι και θα αποκομίζεις αποτυχίες. Αν είχες στους πρωτους γονεις δεν αποκλείεται αμα εχεις λιγακι θέληση να βγεις ένας επιτυχημενος στη ζωη.
Κάπου διαβασα πως τα ψυχολογικά γεννιούνται απο όταν ακομα το παιδι ειναι στην κοιλια της μάνας του αν οι γονείς βγάζουν μεταξύ τους και στις συναναστροφές τους σκεψεις και πράξεις χαρακτηριζόμενες απο ψυχολογικά προβλήματα. Έπειτα το παιδι μπορει να παλευει μια ζωή να τα βγαλει περα με τα ψυχολογικά και να μην το πετύχει ποτε.
Χωρις να έχω εμβαθύνει στο θέμα σας, οποιος θέλει να εκμεταλλευτεί ψαχνει ειτε για ευάλωτα ατομα ειτε για ατομα που κατα το δεδομένο χρονο ειναι ευάλωτα. Υπάρχουν, ίσως εξαιρεσεις, άνθρωποι που θέλουν να κερδίσουν καποιον με καλες προθεσεις και για καλό σκοπό τον οποίο όμως άνθρωπο, τα πρόσωπα αυτά τον απέρριψαν. Αυτός, έχοντας αυτους τους καλούς σκοπούς, θα προσπαθησει και παλι να κερδίσει τον αλλο τώρα που τον βρηκε ευάλωτο, δηλαδή ευκολο. Αλλα, αμα δεν μας συναιπερνει ο ενθουσιασμός για τους άλλους κι αμα δεν τους δινομαστε αμέσως κι εύκολα αλλά περιμένουμε ωσπου να βγαλουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα, ξεχωριζουμε αν κάποιος ανήκει στην πρωτη ή στη δευτερη κατηγορια. Απλα σαν ξυπνους δεν πρέπει να επιτρέπουμε στον ενθουσιασμό και σ αυτο που λαμπει στον αλλο να μας συνεπαιρνουν. Κραταμε ανοικτή πόρτα με απόσταση ασφαλειας μέχρι να μαστε βεβαιοι αν θα τον απορριψουμε ή οχι. Ακόμα κι αν τον δεχτουμε διαφυλάττουμε αυτό που θεωρουμε ως ο χωρος ασφαλείας μας.Quote:
Originally Posted by Marylou25
Είναι πολλά και από πολλές διαφορετικές μεριές αυτά που βαραίνουν, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του βάρους. Το θέμα είναι ότι εμένα το να τα συζητάω αντί να με ανακουφίζει που τα βγάζω από μέσα μου αντιθέτως με κάνει και νιώθω χειρότερα. Προτιμώ να κάνω ή να συζητάω κάτι άσχετο ώστε να ξεχαστώ.Quote:
Originally Posted by Marylou25