Στο τσακ να ξεκινήσω πάλι τις εφαρμογές. Έχω απελπιστει από την μοναξιά. Από την άλλη φοβάμαι και να ανοίξω τα μηνύματα πλέον. Έχω μήνες να χρησιμοποιήσω την εφαρμογή. Από τότε που με παράτησε ο Σ., έχασα οποιαδήποτε θέληση να συνεχίσω να ψαχνω. Τελευταία έπαιρνα μόνο απορρίψεις. Ή δεν απαντούσαν πουθενά ή μου έλεγαν "όχι". Ο τελευταίος που συνάντησα έμεινε για μια βόλτα, δεν ξαναεστειλε, έστειλα εγώ μετά από μια εβδομάδα, γράψαμε λίγο, αλλά μετά δεν ξαναεστειλε και δεν ήθελα να στείλω πάλι εγώ. Είχα συναντήσει κι έναν άλλον που υποτίθεται ότι θα βρισκόμασταν για άλλον λόγο, όχι για σωματική επαφή, αλλά εκεί το γύρισε, εξ αρχής αυτός ήταν ο σκοπός, εγώ ήμουν στον κόσμο μου. Επέμενε να συναντηθούμε πάλι, δεν ξέρω γιατί, γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν μου έστειλε την ώρα που υποτίθεται θα βρισκόμασταν. Νομίζω ήμουν η τελευταία σίγουρη λύση αν δεν έβρισκε άλλη, αλλά βρήκε άλλη, για αυτό έφαγα γράψιμο. Και την τελευταία φορά τον ρώτησα, περίμενα να μου πεις ώρα και απλά εξαφανίστηκες. Λέει το ξέρω, θα σου πω αν είναι την άλλη εβδομάδα, και βέβαια, δεν έστειλε ποτέ ξανά, ούτε κι εγώ.
Αλλά δεν κάνω τίποτα και χρειάζομαι την αποδοχή και την σύνδεση που δεν βρίσκω πουθενά.
Θα μου πεις, γιατί, ήσουν καλά όταν ήσουν με τον Σ.; Μπούρδες καλά ήμουν. Πήγαινα, μόνο που δεν έκλαιγα, πονούσα και ψυχικά και σωματικά, και ξέσπαγα μετά με άλλον τρόπο για τον ψυχικό πόνο που μου προκαλούσαν αυτές οι συναντήσεις. Αλλά είχα κάτι να περιμένω γ@μωτο. Τώρα κάθομαι σαπιζω μόνη μου. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν αυτές οι συναντήσεις μου έκαναν καλό ή όχι, φαίνεται να ήταν μια ενδιάμεση κατάσταση. Με το συγκεκριμένο τέλος και όσα ακολούθησαν, προφανώς το κακό ήταν μεγαλύτερο. Αλλά σιχάθηκα το τίποτα.
Σιχάθηκα. Γιατί οι προσπάθειές μου να έχω σχέσεις πήγαν κατά δι@ολου.
Εγώ βλέπω την σωματική επαφή σαν σύνδεση, οι άλλοι, όμως, δεν το βλέπουν έτσι, το βλέπουν τελείως άδεια και ανούσια και εκεί το χάνω.
