Printable View
Έχω υποτροπιάσει και σκέφτομαι αν πρέπει να νοσηλευτώ. Πάσχω από ισχυρές κρίσεις πανικού αν και παίρνω αγωγή. Δε μπορώ να χαλαρώσω καθόλου, οι μύες μου είναι σε ένταση διαρκώς και δε μπορώ να ξαπλώσω και να ξεκουραστώ. Μπορεί να βοηθήσει η νοσηλεία;; Ο γιατρός μου μου είπε ότι δεν χρειάζεται αλλά δε βρίσκω άλλη λύση. Παίρνω ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά και δεν νιώθω διαφορά.
τι περιμενεις απο την νοσηλεια; να σου δωσουν πιο βαρια φαρμακα; δεν σε παρακολουθει γιατρος;Quote:
Originally Posted by reginaphalange45
Με παρακολουθεί αλλά δεν είμαι ικανοποιημένος από την κατάστασή μου. Σκέφτηκα να νοσηλευτώ γιατί έχω πολύ σοβαρά συμπτώματα που δεν υποχωρούν και ίσως με βοηθήσει η απομόνωση. Βέβαια δεν ξέρω τις συνθήκες εκεί, ο γιατρός μου μου είπε ότι είναι δύσκολο αλλά δεν ξέρω..Quote:
Originally Posted by Remedy
ψυχοθεραπεια κανεις η μονο φαρμακα παιρνεις;Quote:
Originally Posted by reginaphalange45
αυτο με την απομονωση δεν το καταλαβαινω. η απομονωση ειναι η θεραπεια; απομονωσου σπιτι σου,,,
Έχω κάνει ψυχοθεραπεία αλλά είχα κάποιες αρνητικές εμπειρίες με ψυχολόγους. Δεν ξέρω, σκέφτομαι ότι ίσως αν νοσηλευτώ νιώσω περισσότερη ασφάλεια και ηρεμήσω..Quote:
Originally Posted by Remedy
Sτην νοσηλεία θα είσαι σε κάποιο δωμάτιο με άλλους ή αν σταθείς τυχερός μπορεί να σε βάλουν μόνο. Εκεί θα σου δίνουν τα φάρμακα σου οι νοσηλευτές σταθερά στην ώρα που έχουν ορίσει, θα τρως την ορισμένη ώρα ή αν θες θα παίρνεις κάτι μόνος σου απ' έξω, θα σου μετρούν την πίεση και θα σου παίρνουν αίμα και πυρετό κάθε δύο μέρες, θα κάνεις μπάνιο προκαθορισμένη ώρα, και θα κλείνεσαι μέσα προκαθορισμένη ώρα. Θα μιλάς με τους δικούς σου μόνο στο σταθερό αλλά θα μπορούν να έρχονται να σε βλέπουν κάθε μέρα. Κινητό δεν θα έχεις παρά μόνο κάποια ώρα για κάποια συγκεκριμένη ώρα. Θα μιλάς με τους νοσοκόμους και τους ψυχιάτρους κάθε μέρα αλλά αν κάποιος σε ενοχλεί στο δωμάτιο σου, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Κι εκεί θα δεις περιπτώσεις νορμάλ ανθρώπων αλλά και περιπτώσεις ενοχλητικές.
Κατά τα άλλα δεν θα κάνεις τίποτε. Απλά θα έχεις μια ρουτίνα και ίσως βρεις και κανένα φίλο. Θα ξημερώνει και θα βραδιάζει.
Δεν ξέρω, μπορείς να τα ανεχτείς όλα αυτά; Αυτά αν πας σε Δημόσιο. Αλλά και ιδιωτική κλινική πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν.
Σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Έχω ακούσει άσχημα πράγματα και φοβάμαι λίγο η αλήθεια είναι. Οι γιατροί μου μου λένε ότι ίσως δεν με δεχθούν επειδή δεν έχω ψύχωση. Αυτό με την απουσία κινητών ίσως με βοηθούσε γιατί έχω ένα σχετικό τραύμα.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Δεν είναι ότι είναι "άσχημα" τα πράγματα. Απλώς είναι μια ρουτίνα αλλιώτικη και ίσως τραυματική για κάποιους που δεν μπορούν να βλέπουν "τρελούς" αληθινούς και να τους υποστούν με γέλιο και όχι ενόχληση. Είναι και ο εκγλησμός φυσικά που σου βάζει κανόνες και δεν μπορείς να επέμβεις σε αυτούς. Ζύγισε τα καλά και πήγαινε αν θες. Εγώ έχω πάει εκούσια 2 εβδομάδες και ηρέμισα. Όταν πας εκούσια μπορείς να ζητήσεις να φύγεις όποτε θέλεις.
Σε δέχθηκαν εύκολα; Το λέω γιατί εμένα οι γιατροί μου δεν είναι υπέρ, θεωρούν ότι δεν θα μου κάνει καλό και είναι πολύ διστακτικοί. Πώς ήταν η εμπειρία σου και τι ήταν αυτό που σε ηρέμησε;Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Με πήραν αμέσως γιατί είδαν ότι όντως δεν ήμουν σε καλή κατάσταση και ηρέμισα γιατί ευτυχώς είχα το δικό μου δωμάτιο αλλά και με άλλους να ήμουν δεν θα με πείραζε αρκεί να μην έκαναν φασαρία. Αυτό που με ηρέμισε ήταν το ότι δεν είχα να κάνω τίποτα, καμία ευθύνη, ήμουν μια ασθενής που θεραπευόταν. Οι βόλτες, η ανεμελιά, το ότι ήξερα ότι πως ό,τι κι αν είχα οι νοσοκόμοι ήταν από κάτω και μπορούσα να το αναφέρω και να μου δώσουν λύσεις και η ηρεμία να πίνω τον καφέ μου με τις παρέες μου και να κάνω τα τσιγάρα μου χωρίς υποχρεώσεις όπως είπα. Και πως αν είχα τίπότα θα φαινόταν στις εξετάσεις που μας έκαναν κάθε δυο μέρες, η συνομιλία με την ψυχίατρο που μου έδινε συμβουλές και θάρρος...
Χαίρομαι που σε βοήθησαν, εμένα δυστυχώς με αποθαρρύνουν και μου λένε ότι δεν θα περάσω καλά στο νοσοκομείο αν πάω, παρ' όλο πού η κατάστασή μου είναι σοβαρή και τα φάρμακα δεν λειτουργούν. Λένε ότι δεν θα με βοηθήσει και ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορούν να μου κάνουν στο νοσοκομείο που δεν το κάνω ήδη. Έχω μετατραυματικό στρες και περνάω δύσκολα. Τα φάρμακα σε βοήθησαν και αν ναι πόσο;Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Μου έδιναν τα φάρμακα που ήδη παίρνω αγωγή εδώ και πολλά χρόνια, απλά την πρώτη μέρα μου έκαναν μια ένεση ενός φαρμάκου που δεν το παίρνω για να ηρεμίσω. Από εκεί και μετά συνέχισα την αγωγή μου. Η γιατρός που ήταν στο τμήμα μου ήταν η γιατρός μου που ήδη με ήξερε αλλά αν έβλεπε ότι χρειάζομαι κάτι άλλο, προφανώς θα άλλαζε την αγωγή. Σου προτείνω να πας στα επείγοντα του Δρομοκαϊτειου και εκεί να πεις ό,τι έχεις και σε ενοχλεί και να πεις ότι θέλεις να κάνεις εκούσια νοσηλεία. Αν δεχτούν σημαίνει ότι όντως χρήζεις. Μην πας στο Δαφνί, εκεί είναι άσχημα. Αν σε δεχτούν θα κάτσεις 1-2 εβδομάδες γιατί δεν έχουν κρεβάτια και ίσως ηρεμίσεις. Εϊναι πολύ καλό νοσοκόμείο. Στο εγγυώμαι. Αν δεν σε δεχτούν σημαίνει ότι υπερβάλλεις και πως θέλεις απλά μια ανάπαυση και λίγο να περάσουν οι ήμέρες να ηρεμήσεις.
Δυστυχώς για μένα τα φάρμακα δεν λειτουργούν. Στο τοπικό νοσοκομείο σε επαρχεία που μένω μου είπαν το ίδιο, ότι δεν έχουν κρεβάτια διαθέσιμα.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Μπορείς να μεταφερθείς Αθήνα, αλλά αν δεν το θέλεις, πήγαινε στα επείγοντα εκεί και πες όλη την ψυχή σου. Μην νομίζεις, οι ψυχίατροι καταλαβαίνουν από 3 λέξεις. Ειδικά αυτοί που δουλεύουν στα νοσοκομεία ξέρουν ποιους θα πάρουν για νοσηλεία. Δεν χαλάνε κρεβάτια για πλάκα.
Ο γιατρός μου μου είπε ότι για να νοσηλευτώ πρέπει είτε να είμαι ψυχωτικός είτε επικίνδυνος για τον εαυτό μου ή για τους άλλους. Δεν νομίζω πως ανήκω σε αυτές τις κατηγορίες αλλά υποφέρω πολύ.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Όχι δεν είναι σωστό αυτό που σου είπε. Εγώ είχα υποτροπιάσει. Δηλαδή είχα αφήσει τον εαυτό μου, δεν περιποιούμουν, αδυνατούσα να ανταπεξέλθω στη δουλειά, έπινα, δεν έπαιρνα την αγωγή μου στις κατάλληλες ώρες και την παραμελούσα, είχα άγχος, πολλές σκέψεις χωρίς να μπορώ να τις καταταξω και να βγάλω ένα πλάνο, ένιωθα έναν κινδυνο και πήγα και τα είπα και είπα θέλω αν μπορείτε να με κάνετε εκούσια νοσηλεία και με έκαναν.
Αν πας μόνος σου σε εφημερεύον, να ξέρεις πως θα φας ΠΟΛΛΗ αναμονή, γιατί περνάνε πρώτα τα εισαγγελικά, ότι ώρα και να έρθουν, περνάνε μπροστά από εσένα. Με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγαααλη πιθανότητα, όταν φτάσουν επιτέλους σε εσένα, να μην υπάρχουν κλίνες.
*Όσες φορές έχω πάει εκούσια, δεν με κράτησαν ποτέ ακόμη κι όταν πήγα και τους είπα ότι φοβάμαι πως είμαι επικίνδυνη για τους άλλους (απλά με είπαν υπερβολική και ενοχική) και για τον εαυτό μου (δεν τους ένοιαζε ποτέ). Μόνο με εισαγγελικές αναγκάζονται να με κρατήσουν, γιατί τους το επιβάλει ο νόμος.
**Στην τελευταία εισαγγελική, πέρασα από 3! νοσοκομεία εφημερεύοντα γιατί γέμιζαν οι κλίνες πριν έρθει η δική μου σειρά. Και φαντάσου ήμουν με αστυνομικούς. Απλά με μετέφεραν με το περιπολικό από το ένα μέχρι να τελειώσει η εφημερία, στο άλλο. (Υπάρχουν πάρα πολλές εισαγγελικές καθημερινά.)
***Όσες φορές πήγα από μόνη μου στα επείγοντα, περίμενα πάντα πάνω από 12 ώρες, και ποτέ δεν υπήρχαν κρεβάτια.
****10 το πρωί ειμασταν 30 εισαγγελικά και είχαν μείνει 2 κρεβάτια μόνο. Εκείνη τη μέρα, όχι μόνο ο εκούσιος δεν είχε ελπίδα για ελπίδα, αλλά ούτε καν τα εισαγγελικά δεν είχαν ελπίδα.
***** Μια φορά μου έκαναν εισαγγελική από το ίδιο το νοσοκομείο (ενώ είχα πάει εκούσια μόνη μου), για να μπορέσω να βρω κρεβάτι σε άλλο νοσοκομείο σε άλλη εφημερία την επόμενη μέρα.
Είναι τεράστια ταλαιπωρία, δεν το προτείνω.
Εγώ είχα μέσον δεν θα πω ψέματα αλλά πίστεύω ότι όταν δουν ένα επείγον περιστατικό, θα το περιθάλψουν.
Και δηλαδή τι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος που δεν είναι καλά και υποφέρει; Σίγουρα δεν θα ήθελα να το περάσω όλο αυτό..Quote:
Originally Posted by wanderer010
Όχι νοσηλεία ρε συ...
Εγώ έχω μπει πολλές φορές και εκούσια και ακούσια...
Έχω κάτσει πολλούς μήνες μέσα.
Δύο φορές ήμουν σε μονοκλινο γιατί την μια φορά ήμουν επικίνδυνη και την άλλη μου είχαν πέσει τα λευκά..
Έχω να νοσηλευτώ από το 2016 και ελπίζω να μην ξανασυμβεί...
Εμείς δεν είχαμε κινητά μόνο τηλεκαρτες
Και τις περισσότερες φορές δεν ήμουν εκεί με εντάξει άτομα..
Δεν μιλούσα πολύ, δεν ήθελα σχέσεις με άλλους... Απλώς υπέμενα και εννοείται υπάρχουν και οι ιμάντες... Τραυματική εμπειρία.
Δεν νομίζω ότι θα σε βοηθούσε, χειρότερα μπορεί να σε έκανε...
Εσύ θες να ηρεμήσεις εκεί δεν πρόκειται να συμβεί..
Ναι αλλά εσύ, εσωτερική σήψη, έχεις ψύχωση, που είναι κάτι πιο "βαρύ" και θα δυσκολεύτηκες περισσότερο. Οι αγχώδεις διαταραχές είναι σαν να μην έχεις τίποτε εκεί μέσα.
Ναι, ισχύει αυτό!
Αλλά νομίζω ότι το περιβάλλον εκεί θα ενίσχυε τις αγχώδεις διαταραχές.
Θυμάμαι ήταν ένας νεαρός που ζηταγε να πάρει αλοπεριντιν για να ηρεμήσει από το άγχος και ευτυχώς που δεν του έδωσαν γιατί απλά σε κάνει φυτό.. αυτό που εννοώ είναι ότι με αυτά που βλέπουν τα άτομα με κρίση πανικού (που θεωρώ απαίσιο έχω πάθει δύο φορές στην ζωή μου) γίνονται χειρότερα...
Ναι κι εγώ το επισήμανα ότι βλέπεις εικόνες που αν δεν μπορείς να τις πάρεις στην πλάκα ή να αδιαφορήσεις, θα σε κάνουν χειρότερα. Αλλά αν μπορείς να αδιαφορήσεις για όλα τα γύρω σου και να κοιτάξεις τον εαυτό σου, τότε σου κάνει καλό. Ειδικά αν βρεις και φίλους. Πρέπει να το σκεφτεί πολύ καλά το άτομο που ζητάει εγκλησμό εκούσια, δεν είναι και η καλύτερη εμπειρία αλλά είναι μια εμπειρία που μπορεί να σου προσφέρει αν ξέρεις να την εκμεταλλευτείς να σε κάνει καλύτερα.
Εμένα για κάποιο λόγο τα φάρμακα δεν με αγγίζουν οπότε ακόμα και aloperidin να έπαιρνα μάλλον δεν θα έκανε κάτι.. δεν ξέρω γιατί αλλά είμαι ανθεκτικός στα φάρμακα και στην θεραπείαQuote:
Originally Posted by εσωτερική_σήψη
Η νοσηλεία δεν θα σε βοηθήσει σε τίποτα. Χειρότερα θα βγεις.
Εμένα με "βοήθησε" μόνο στις αγωγές για τις σωματικές παθήσεις που τις έπαιρνα σωστά για μοναδικές φορές στη ζωή μου, αλλά κι αυτό ήταν κάτι πάρα πολύ προσωρινό, και εν τέλει δεν είχε και κανένα νόημα, γιατί με το που έβγαινα έξω τα ίδια ξεκινούσαν.
1. Δεν είναι μέρος για να ηρεμήσεις, όπως νομίζεις, γιατί οι εργαζόμενοι είναι κατά πλειοψηφίαν κομπλεξικοι σαδιστές. Με έδεσαν γιατί δεν ήθελα να δώσω το δάχτυλο να μου το τρυπήσουν για μέτρηση άλλο lmao κλάμα, και την άλλη με έδεσαν με το καλημέρα από την πρώτη μέρα χωρίς να έχω κάνει τίποτα. Στην πρώτη μου νοσηλεία μια νοσηλεύτρια έλεγε το βράδυ σε άλλον νοσηλευτή "μου αρέσεις όταν δένεις". Ακούς και bdsm εκεί μέσα. Έκλαιγα τότε πολύ δυνατά όλη την μέρα και ποτέ δεν ήρθε κανείς να μου μιλήσει πάρα μου κλείνανε την πόρτα και έλεγαν "η κλαίουσα είναι". Η ψυχίατρος τότε προσπαθούσε να με αποκόψει από την μητέρα μου, μου έλεγε να της πω να μην έρχεται, γιατί την κουράζω. Πάθαινα επιληπτικές κάθε μέρα με λιποθυμίες από τα φάρμακα, αλλά κανένας δεν με άκουγε και συνέχιζαν τα φάρμακα και συνέχιζα να πέφτω κάτω. Μια φορά άνοιξα την πόρτα του μπάνιου με το πίσω μέρος του κεφαλιού μου πεφτοντας. Ευτυχώς μια φίλη της μαμάς έφτιαξε ολόκληρη ιστορία και κατάφερε να με βγάλει από εκεί, λέγοντας πως όσα είχα γράψει στο διαδίκτυο δεν ήταν από εμένα, αλλά από ένα διαδικτυακό "παιχνίδι" που μου έλεγαν άλλοι τι να γράψω.
Στην τελευταία νοσηλεία, η ψυχίατρος μου είπε αυτολεξεί, "είσαι πολύ ηλίθια". Χωρίς να την έχω προσβάλει ποτέ.
2. Θα στιγματιστείς ΣΙΓΟΥΡΑ από αυτά που θα δεις. Εγώ, που έχω 9-10 νοσηλείες πίσω μου, και δεν μπορώ να δω να δένουν άνθρωπο. Έχω δει εννοείται, απλά δεν το αντέχω ακόμη. Σε μια από τις φετινές νοσηλείες, έδεσαν ένα κοριτσάκι 21 χρόνων, επειδή περπατούσαμε και κρατούσαμε τα χέρια. Μου είχαν πει να μην την κάνω παρέα γιατί "θα βρεις τον μπελά σου με αυτήν" αλλά εγώ τους είχα πει πως είναι άνθρωπος και εγώ θα αποφασίσω αν θα της μιλάω ή όχι. Και όταν μας είδαν μαζί, την πήραν και την έδεσαν. Έριξα το κλάμα της ζωής μου. Με έκαναν να νιώθω πως φταίω εγώ. Δεν πρέπει να βρεις φιλίες εκεί μέσα, γιατί ξεκινάνε πολύ όμορφα και από το πουθενά ξεκινάει ο γ' παγκόσμιος και σε κατηγορούν στους νοσηλευτές για πράγματα που δεν έκανες ποτέ κλπ. Ή ξεκινάνε καλά εκεί και μόλις βγαίνεις δεν υπάρχει ποτέ καμία συνέχεια. Ή σε απειλούν. Μην κάνεις αυτό το λάθος. Εγώ στην αρχή ήμουν εκείνη που τους αγκάλιαζε όλους και τους σκέπαζε το βράδυ και όταν έπαιρνα εξιτήριο τους έφτιαχνα λευκώματα και τους έπαιρνα μεγάλα λούτρινα και τους τα πήγαινα. Τώρα στις νοσηλείες ούτε ανοίγω το στόμα μου, δεν κάθομαι ποτέ στο σαλόνι, δεν βγαίνω από το δωμάτιο κατά κύριο λόγο, και εννοείται δεν ξαναπηγαινω ποτέ ποτέ ποτέ επίσκεψη.
3. Δεν έχεις τίποτα να κάνεις, αν και στην πλειοψηφία των ψυχιατρικών, επιτρέπεται το κινητό εκτός φωτογραφιών, απλά υπάρχει συγκεκριμένη ώρα φόρτισης και αν δεν το δώσεις εκείνες τις ώρες να το φορτίσουν, μετά δεν στο φορτίζουν. Μόνο στο Δρομοκαΐτειο δεν είχα κινητό. Θα νιώθεις πως τρελαίνεσαι από την απραξία.
4. Είναι ένα πλαίσιο όπου μπορείς να πεις πως οι άλλοι παίρνουν το βάρος κάποιων καθημερινών πράξεων από εσένα - το φαγητό, δεν χρειάζεται να ψωνίσεις ή να μαγειρέψεις, δεν χρειάζεται να πας να σου γράψουν φάρμακα, ούτε να πας στο φαρμακείο κλπ, και τα χρήματα δεν σε αγχωνουν εκείνες τις μέρες. Αλλά εκεί σταματάει. Όποιος θέλει να κάνει κακό στον εαυτό του, θα το κάνει, είτε έξω, είτε μέσα, κακά τα ψέματα. Έχω καταφέρει να κάνω πράγματα μέσα στο πλαίσιο της νοσηλείας χωρίς να το πάρουν χαμπάρι.
5. Καλούς νοσηλευτές έχω πετύχει μόνο 3-4. 2-3 στο Δαφνί, και έναν στο Κρατικό. Παντού οι περισσότεροι σου μιλάνε άσχημα, πολύ προσβλητικά και σε προκαλούν. Πρέπει να σφίγγεις τα δόντια και να μην αντιδράς ότι και να ακούσεις, γιατί εκείνοι δεν φταίνε ποτέ και όλα είναι εις βάρος σου. Μην ξεχνάς, ότι και να πεις εκεί μέσα, είσαι ο "ψυχασθενής".
Πλέον και οι αστυνομικοί προσπαθούν να με γλυτώσουν από την νοσηλεία, γιατί ξέρουν πως δεν υπάρχει νόημα και δεν βγαίνει πουθενά, όπως μου έχουν πει "μας τους φέρνουν εδώ και νομίζουν ότι θα τους πάμε εκεί και θα τους δώσουν ένα μαγικό χάπι και θα γίνουν καλά, αλλά δεν είναι έτσι", αλλά ο εισαγγελέας δεν πείθεται.
Ακόμη και η ψυχίατρος σε μια από τις φετινές μου είπε από την αρχή πως η νοσηλεία θα είναι χαμένος χρόνος, αλλά πώς αναγκάζεται να με κρατήσει λόγω της εισαγγελικής. Σε αυτήν την νοσηλεία με έσερναν στο πάτωμα γιατί ήθελα να φάω κάτι μετά από 3 μέρες :)
Μην. Μην πας. Θα το μετανιώσεις. Ακόμη κι αν καταφέρεις να μπεις, θα το μετανιώσεις, στο εγγυώμαι.
*Μην σκεφτείς ότι εντάξει θα πάω κι αν δω τέτοια θα υπογράψω να φύγω. Έχουν το δικαίωμα να μετατρέψουν το εκούσιο σε ακούσιο όποτε θέλουν εκείνοι, χωρίς να σε ενημερώσουν εννοείται, και μετά δεν φεύγεις με καμία τύχη.
Όλα αυτά γιατί δεν ήσουν συνεργάσιμη. Εμένα με είχαν ονομάσει Μιχαήλ Άγγελο για πλάκα οι νοσηλευτές γιατί έπαιρνα πράγματα στους άλλους ασθενείς που ήταν σε απορία και γλεντούσα τα λεφτά μου για να τους δώσω ό,τι δεν μπορούσαν να έχουν... Μια κόκα κόλα.. Ένα μιλφέιλγ... Ένα αποσμητικό.. Πίτσες, καφέδες να πίνουμε και να καπνίζουμε..
Και μένα στην πρώτη μου από εκούσια έγινε ακούσια και έκατσα τέσσερις περίπου μήνες μέσα...
Όντως εξαρτάται που θα πέσεις.
Έχει σίγουρα και καλούς νοσηλευτές.
Αλλά έναν τον θυμάμαι ήταν απαίσιος και λέει στους άλλους τι να κάνω να της δέσω και τα δύο της χέρια;;;
Καλέ εδώ θυμάμαι έναν τον είχαν δεμένο και φώναζε, παρακαλούσε να του λύσουν το ένα άκρο (ήταν δεμένος και από τα 4), και του έλεγαν σε λίγο και σε λίγο, και έλεγε μετά για την μαμά του που ήταν στον ουρανό, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Δεν του έκαναν την χάρη να του λύσουν έστω ένα χέρι ή πόδι, και τον μετέφεραν σε ένα δωμάτιο μόνο του για 3 μέρες. Ούτε τουαλέτα, τίποτα. Ούτε ένα άκρο ελεύθερο. Όταν τον έλυσαν, δεν ξαναμίλησε και ήταν ο πιο εξαντλημένος άνθρωπος που έχω δει ποτέ.
Μια δεμένη ζητούσε νερό και της φωνάζει η νοσηλεύτρια, βούλωσέ το γιατί θα σου κλείσω και το στόμα.
Ακόμη και για να πάμε να πάρουμε τα φάρμακα ήταν προκλητική, άλλη αυτή, "δεν πιστεύω να θέλεις πρόσκληση;"
Τα φάρμακα ρώτησα απλά ποια είναι να ξέρω τι έπαιρνα και άρχισε να φωνάζει "θα δεθείς".
Οι ψυχασθενείς εκεί μέσα είναι οι εργαζόμενοι, αλήθεια.
ΤΟΝ ΤΑΥΛΑΝΔΟ τον έδεσαν γιατί πέταξε τον τελειωμένο αναπτήρα στα σκουπίδια!!! Δεν ήξερε ο άνθρωπος ότι δεν πρέπει να τον πάρουμε, δεν μιλούσε και ελληνικά, και απλά είδε ήταν τελειωμένος και τον πέταξε και τον έδεσαν.
Άλλη νοσηλεύτρια, στο Δαφνί, είπε σε έναν νοσηλευομενο "αν μπορούσες να καταλάβεις, δεν θα ήσουν εδώ" και δεν άντεξα, της είπα, "πως μιλάτε έτσι; Δεν είναι χαζός και δεν είναι εδώ για αυτόν τον λόγο. Σε σκύλους πιο ωραία θα φεροσασταν" και τι μου λέει, "ναι δίκιο έχεις, γιατί τους σκύλους τους αγαπάω"
Έτρωγε μια κοπέλα και επειδή ήταν ΑΜΕΑ, έτρωγε αργά. Και τόλμησε να φάει το φρούτο πριν το φαγητό. Και της πήρε το φαγητό να το πετάξει ΕΠΕΙΔΉ ΠΗΡΕ ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΦΡΟΥΤΟ.
Έχω να σας πω για ψυχιατρική κακοποίηση ουυυ.
Καλά ναι... Πολλά μπορούμε να πούμε για όλα αυτά αλλά η @ρεγγινα δεν θα βοηθηθεί με το να την τρομάξουμε .
@ρεγγινα Πήγαινε και πάρε άλλη γνώμη και άλλη αν χρειαστεί προσπάθησε να αποφύγεις την νοσηλεία.. δεν νομίζω ότι θα σου έκανε καλό...
Φιλικά πάντα.
Εννοείς *δεν θα βοηθηθεί με το να πάει σε ένα τέτοιο περιβάλλον.
Το να της πούμε την αλήθεια είναι βοηθητικό, γιατί μπορεί να αποφύγει περαιτέρω τραυματικές εμπειρίες.
Καλά ρε wanderer, δεν θα την δέσουν την κοπέλα για μια αγχώδη διαταραχή, μην την φοβίζεις. Εσύ είχες άλλο πρόβλημα και όλοι αυτοί που περιγράφεις. Απλά, όπως της είπα και εγώ, μπορεί να δει τέτοιες εικόνες και ή να φρίξει ή να της περάσουν αδιάφορες. Καλό είναι που της λέμε τι γίνεται μέσα σε αυτά τα νοσοκομεία. Εσύ έχεις εντελώς αρνητικές εμπειρίες, εγώ έχω θετικές. Δεν με πείραξαν ποτέ οι νοσοκόμοι ούτε κάποιον άλλον στο τμήμα μου- ήταν ελαφριά περιστατικά αλλά ο καθένας είχε κάποια "τρέλα", είχαμε και τα εισαγγελικά, και τα μόνιμα και οι περισσότεροι έφευγαν στις 2 εβδομάδες. Με συνταγοφράφηση και εξιτήριο από τον ψυχίατρο.
Για τους δεμένους, μόνο ένα οξύ περιστατικό είχαμε, μια κοπέλα από την Λαμία, που χρειάζονταν 4 άτομα για να την δέσουν στην αρχή όταν μπήκε και την κρατούσαν δεμένη για τρεις μέρες. Μετά την άφησαν ελεύθερη αλλά περιορισμένη στο τμήμα, δεν την άφηναν να βγει έξω. Είχε επιθετικό χαρακτήρα προς το προσωπικό αλλά μετά ηρέμισε. Αρρώστησε κιόλας η κακομοίρα με ίωση και την φρόντισαν. Έτσι όπως μιλούσε μια νοσοκόμα την είπε Γαιδούρα μια φορά, ε και τι έγινε; Αυτή μιλούσε χειρότερα.
Για να καταλήξουμε... Σκέψου το πολύ καλά ρεγγίνα αν θες να μπεις εκούσια σε ένα τέτοιο περιβάλλον γιατί είναι μια μεγάλη εμπειρία και θα δεις πολλά πράγματα που δεν έχεις δει. Και θα χρειαστεί να υποστείς και πράγματα τα οποία δεν θα έχεις τον έλεγχο. Οι ψυχίατροι που ρωτάς σου λένε όχι αλλά δεν μπορούν να σου εξηγήσουν τον λόγο. Στον εξηγούμε εμείς. Άρα ίσως βλέπουν ότι μπορείς να τα καταφέρεις με την φαρμακευτική αγωγή χωρίς νοσηλεία.
Ευχαριστώ για τις εμπειρίες που μοιράστηκατεQuote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Πιστευω πως οχι μονο δε θα σε βοηθησει, αλλα παιζει να παθεις και χειροτερες κρισεις πανικου οντας κλεισμενος εκει μέσα. Καλυτερα να το αποφυγεις. Ειναι ακρως κακοποιητικη (απο ψυχολογικης αποψεως) εμπειρια. Και οπως σου ειπανε μπορει αρχικα να πας εκει εκουσιως αλλα στην πορεια να βρεθεις να παραμενεις ακουσιως, «φυλακη» δηλαδη. Ακομη και στις καλυτερες δυνατες συνθηκες δε θα κανεις τιποτα που δεν μπορεις να το κανεις πολυ πολυ καλυτερα εκει εξω. Και τα φαρμακα σου πολυ καλυτερα θα τα παιρνεις εκτος, και θα μπορεις να τρως ο,τι νομιζεις εκτος, να βγαινεις βολτα οποτε νομιζεις κλπ, ολα αυτα τα ξεχνας οντας μεσα. Πηγα πριν δυο χρονια με περιπολικο ακουσιως σε σχετικα καλη κλινικη, προσφατως ανακαινισμενη κιολας. Ειχα παθει μια περιεργη συγχυση εκεινη τη μερα και φερομουν περιεργα, μιλουσα σε αγνωστους κλπ. Ειχα και παραισθησεις και ψευδαισθησεις και καποια πραγματα ειναι θολα, δεν τα καλοθυμαμαι, υπαρχει κενο καπως στη μνημη. Προφανως καποιοι απο αυτους τους αγνωστους που μιλησα πηραν το 100 και ηρθαν στην πλατεια που καθομουν και με μαζεψανε. Η μπορει να το εστειλε και ο γιατρος μου με τον οποιον μιλησα και του ελεγα διαφορα περιεργα. Για να βαλω μπρος το κινητο μου μπερδεψα τοσες φορες το pin που τελικα το κλειδωσα. Του μιλησα μετα απο αλλο τηλεφωνο. Μια κοπελα/κυρια θυμαμαι κοιτουσε λιγο επιμονα τον τεραστιο τυπο που καθοταν στην πλατεια μονος του με βλεμμα απλανες κανοντας διαφορα παραξενα και οταν την ειδα της εκλεισα απλα το ματι. Την τρομαξα την καημενη χωρις να το θελω, ειδα ταχυνε το βημα και απομακρυνθηκε φοβισμενη. Στενοχωρηθηκα.. Εγω απλα το εκανα ετσι, δεν ξερω γιατί, ειναι κατι που δε θα το εκανα ποτε ποτέ οντας στα κανονικα μου. Μπηκα σε ενα μαγαζι και ζητησα λιγο νερο, μου εφερε ο μαγαζατορας ενα μπουκαλακι, τον ευχαριστησα, το πηρα κι εφυγα ετσι απλα, δε σκεφτηκα να πληρωσω. Ε, οκ, του χρωσταω 10-15 λεπτα υποθετω, δεν εγινε και κατι, ισως κι απο μονος του να εννοουσε να μου το χαρισει. Αλλα εγω το πηρα κι εφυγα, δε ρωτησα ποτε ποσο κανει. Στον εναν αστυνομικο του ελεγα οτι τον θυμαμαι απο τη σχολη και γελαγε αυτος. Μετα οταν συνηλθα σκεφτηκα οτι οντως μου θυμιζε ενα παιδι απο τη σχολη μου, μοιαζανε στο προσωπο. Τετοια εκανα και κατεληξα εκει. Μου καναν ηρεμιστικη και κοιμηθηκα αρκετες ωρες και μετα ημουν στα κανονικα μου παλι, αλλα απο τη «φυλακη» βγαινεις μονο οταν σου δωσουν εξιτηριο. Απο οτι ειδα αυτο δε γινεται νωριτερα απο δυο τρεις εβδομαδες. Σε εμενα εγινε σε 20 μερες γιατι ημουν και ατυχος, επεσα πανω στην αδεια του γιατρου και επρεπε να τον περιμενω να επιστρεψει. Δεν εχω να καταμαρτυρησω κατι κακο για τους ανθρωπους εκει, ουτε νοσηλευτες, ουτε γιατρους. Μαλλον υπηρξα τυχερος και επεσα σε σωστούς ανθρωπους. Αλλα μεχρι εκει, η δημοσια υγεια ειναι αυτη που ειναι. Ολοι απλα κανουν τη βαρδια τους και φευγουν. Απο την πρωτη στιγμη μου ζητησαν να βγαλω μεχρι και το κορδονι απο τη φορμα μου (κατι που δηλαδη θα μπορουσε να το χρησιμοποιησει καποιος για να βλαψει τον εαυτο του). Την τουαλετα με ανοιχτη πορτα που εβλεπε συγκεκριμενα φατσα στο γραφειο των νοσηλευτων, τη μοιραζομασταν πεντε ατομα, οσοι ημασταν στο θαλαμο δηλαδη, συν μερικα ακομα που ηταν σε ρατζα και επρεπε καπου να πανε και αυτοι οι ανθρωποι. Σε πολλες ηταν χαλασμενα βρυσες η καζανακια και καποιες μερες δεν υπηρχε ουτε χαρτι υγειας, τελειωνε και δεν ειχαν να μας δωσουν, κι ετσι ζητουσαμε απο τους δικους μας ανθρωπους να μας φερνουν ωστε να εχουμε καλου κακου στην ακρη. Επισκεπτηριο δεν υπηρχε, απαγορευοταν. Μονο ενα λεπτο ξεκλειδωνε η πορτα παρουσια του σεκιουριτα για να σου δωσουν μια τσαντα με αναγκαια πραγματα (που τα ελεγχαν φυσικα) και να δωσεις εσυ καμια τσαντα με απλυτα ρουχα. Οσο ημουν μεσα ειδα δυο αποπειρες που εγιναν εκει, επιτοπου, απο τον ιδιο ανθρωπο συγκεκριμενα, μια τσιγγανουλα. Και ενα επεισοδιο που μια κοπελα αρχισε να φωναζει και να θελει να φυγει. Πιο πριν ηταν η πιο ησυχη και αμιλητη ασθενης. Ακομη και τα σαπουνια μας τα ειχαν κλειδωμενα και για να πλυθουμε ζητουσαμε την αδεια να παρουμε λιγο και αν.. Ημασταν εκει καθε καρυδιας καρυδι. Ελληνες, ξενοι, εμποροι ναρκωτικων, χρηστες ναρκωτικων, ειχαμε απο κοριτσακι 16 χρονων μεχρι ηλικιωμενο 75+ ετων. Αυτο το κοριτσακι με εκανε «κιμα», ξερεις γιατι? Ενιωθε το καημενο χαλια, δεν ξερω γιατι ειχε μπει, ισως λογω αποπειρας, και πηγαινε στις γυναικες, τις αγνωστες συννοσηλευομενες γυναικες και «ζητιανευε» το εξης: Επιανε πχ μια γιαγια και της ελεγε. Εγω εχω βρει ενα κολπο που οταν νιωθω ασχημα με βοηθαει να μου περναει λιγο, να ηρεμω. Παω και αγκαλιαζω κοσμο. Σας πειραζει να σας κανω μια αγκαλια? Με «πεθανε» οταν το ακουσα.. Φυσικα και η γιαγιακα και οι αλλες γυναικες / κοπελες που τους το ζητουσε την αφηναν να το κανει ωστε να ηρεμει. Την ειχαν αφησει να εχει τις κηρομπογιες της μεσα και να ζωγραφιζει. Τη βοηθουσε να ξεχνιεται και να περναει και την ωρα της οσο κρατουσε η «φυλακη», η ακουσια νοσηλεια. Ο αλλος ειχε μπει γιατι ειχε κανει αποπειρα προσπαθωντας να μπηξει ενα ψαλιδι στο θωρακα του. Ηταν πολυ ησυχος ασθενης. Δε μιλουσε σχεδον καθολου και την πιο πολλη ωρα ηταν κουκουλωμενος μεχρι πανω ωστε να μη βλεπει και να μην ακουει, καθοταν στο κρεβατι. Μονο στην τραπεζαρια και για τα φαρμακα ερχοταν. Το αλλο το παιδι, αρκετα νεοτερος ηταν και εμπορος και χρηστης ουσιων, ειχε κανει και φυλακη. Ελεγε οτι θελει να τα κοψει πλεον αυτα. Ανθρωποι ταλαιπωρημενοι αλλα και ανθρωποι ωραιοι (πολλοι απο αυτους) που μπορει να αστειευοσουν μαζι τους σα να μη συμβαινει τιποτα την ωρα του φαγητου και που μπορει να ειχαν μπει την αμεσως προηγουμενη μερα αφου περασαν πρωτα μια βολτα απο τα ΤΕΠ της παθολογικης η της χειρουργικης, αναλογως του τι τυπου αποπειρα κανανε. Μια μερα μετα μιλουσαν και αστειευοντουσαν φυσιολογικα σα να μην ειχε συμβει ποτε το χτεσινο. Εμενα δε με ρωτησαν ποτε τι φαρμακα παιρνω, και τα φαρμακα που μου δωσανε ηταν πολυ πολυ λιγοτερα απο την αγωγη που επαιρνα τον καιρο εκεινο και που διακοπηκε αποτομα αφου μπηκα εκει (επισης επικινδυνο να διακοπει αποτομα μια τετοια αγωγη και μαλιστα μεγαλης δοσης). Κινητα ειχαμε, οχι φορτιστες, τα φορτιζαν το βραδυ οι νοσηλευτες και μας τα εδιναν το πρωι και οσο κρατουσαν, αλλιως φορτιση το αλλο βραδυ παλι. Πολλα παιδια ειχαν στη διαπασων κολλημενο στο αυτι τους την αγαπημενη τους μουσικη ενω πηγαιναν πανω κατω. Υποθετω θα τους βοηθουσε λιγο αυτο, θα τους ανακουφιζε ωστε να μην ακουν το «θορυβο» απο το δικο τους το μυαλο. Πολλες φορες παιζανε το ιδιο συγκεκριμενο κομματι.
(Παω σε νεο μηνυμα να συνεχισω)
Το γιατρο τον ειδα ελαχιστες στιγμες αυτες τις εικοσι μερες. Μονο για τα τυπικα, τιποτα παραπανω. Ενα νεο παιδι ηταν που εκανε το επικουρικο του, αρκετα νεοτερος απο εμενα. Αλλα πλεον εκει οπως ειπωθηκε πολυ σωστα, δεν μπορεις να εισαι «συναδελφος», εξ ορισμου εισαι ο «ασθενης». Ειδα και ενα παιδι ειδικευομενο και μια ειδικευομενη νευρολογο που για το τυπικο εκατσε και πηρε το ιστορικο. Εκανε το κομματι της ειδικοτητας της που περιλαμβανει την ασκηση για καποιους μηνες σε ψυχιατρικη. Αυτη ηταν η πιο σοβαρη και απο τους τρεις γιατρους που ειδα. Αυτη η τσιγγανουλα που ελεγα πιο πανω εκανε δυο φορες αποπειρα οσο ημασταν εκει. Την εδεναν μετα. Μια φορα ειχα ευθυνη κι εγω, εχω λιγο τυψεις, αλλα μαλλον θα ξανακανα το ιδιο. Την πρωτη φορα, πηγε ζητησε λιγο σαπουνι για να πλυθει ταχα και μολις της δωσανε εκανε μια αποτομη κινηση και το καταπιε. Δεσιμο στο κρεβατι, ιμαντες κλπ μετα. Ουτε να ξυστει δεν μπορουσε. Τη δευτερη φορα χωρις να τη δει καποιος πηγε κοπανησε με δυναμη το κεφαλι της στον τοιχο και το ανοιξε, ετρεχε αιμα. Το αιμα ξεραθηκε και εμεινε ετσι, κανεις «δεν την ειδε». Αυτη πηγαινε και το ελεγε με χαμογελο σε αλλους συννοσηλευομενους εκει. Τους ξεμοναχιαζε και ελεγε ολο καμαρι , κοιτα τι εκανα, και εδειχνε το μετωπο γελωντας. Το ειπε και σε ενα παιδι που εκει μεσα καναμε λιγο παρεα, ενας τεραστιος τυπος απο το Κονγκο που ηταν ομως ψυχουλα. Το ειπε και σε εμενα. Εγω οταν μου το ειπε λιγο τρομαξα, φοβηθηκα τι αλλο μπορει να παει να κανει και ειχα προφανως και τα δικα μου εκει μεσα, δεν μπορουσα να εχω και το αγχος αυτο. Του να γνωριζω δηλαδη τι εχει κανει (μονη της ηρθε και μου το ειπε) και να μην ενημερωσω τους νοσηλευτες. Παω τους πιανω και λεω το και το, αυτη ηρθε και μου εδειξε το ματωμενο της μετωπο και μου ειπε πηγα εκανα αυτο και γελουσε, κινδυνευει, φροντιστε τη οπως νομιζετε, εγω θεωρησα χρεος μου να σας ενημερωσω. Παλι ιμαντες, παλι δεσιμο η κοπελα. Πολυ λυπηθηκα.. Δεν εννοουσα να πανε να της κανουν αυτο, ισως να ενημερωναν το γιατρο να της κανει καποια ηρεμηστικη η να της δωσει αλλο φαρμακο. Η κοπελα δεν αντεδρασε καθολου, το υπεμεινε ολο αυτο και οταν την ελυσαν ηρθε απλα και μου ειπε με ενα παραπονεμενο υφος «το ειπες…» Ναι της λεω, το ειπα γιατι με τρομαξες και επρεπε να ενημερωθουν να σε βοηθησουν, να σε προστατεψουν σπο τον εαυτο σου. Δεν το ηθελα που σε εδεσαν, πολυ λυπηθηκα. Δεν μου ειπε ΑΠΟΛΥΤΩΣ τιποτα, μονο λιγο μειδιασε θλιμμενα, τιποτα αλλο, δεν μου παραπονεθηκε καν. Εγω φιλε μου οταν κατι με ζοριζει ανεβαζω δεκατα, ψυχοσωματικο. Οταν υπαρχει κατι δυσκολο που πρεπει να αντεξεις, συνηθως σφιγγεις τα δοντια και παλευεις να αντεξεις. Μετα οταν χαλαρωνεις βγαινει ολη η πιεση και ολα αυτα. Οταν τελειωσε η εικοσαημερη «φυλακη» που επρεπε να σφιξω τα δοντια ωστε να αντεξω και πηγα σπιτι μου, αυτη τη φορα δεν εκανα δεκατα. Ειχα για τρεις τεσσερις μερες ακατεβατο 40 πυρετο. Ο,τι αντιπυρετικο και να επαιρνα δεν εκανε τιποτα, τα κατεβαζα σαν καραμελες και με το ζορι με πηγαιναν για λιγο στο 39,5, μετα παλι 40. Μολις εκτονωθηκε αυτο το συσσωρευμενο ζορισμα, μετα 3-4 μερες δηλαδη, με τον ιδιο τροπο που αποτομα ηρθε ετσι και απεδραμε, χωρις αντιπυρετικα. Ξεκαθαρο οτι ηταν η εκτονωση του ζορισματος των προηγουμενων 20 ημερων.
Εχω να σου γραψω και για τις κρισεις πανικου, θα ερθω παλι λιγο αργοτερα ομως.
Ωραια ιστορια, Βασιλη. Διαβαζεται ευκολα.