Κούραση

Κουράζομαι γελοία εύκολα. Όλα όσα είναι νορμάλ για τους άλλους, για εμένα είναι εξαντλητικά.

Ποτέ δεν με ξεκουράζει ο ύπνος. Ξυπνάω πάντα χειρότερα, με 10πλάσια κούραση από αυτήν που κοιμήθηκα. Νυστάζω από τις 8-9... ενώ δεν κάνω τίποτα.

Αν κάνω οτιδήποτε, μετά πρέπει να ξαπλώσω για όλη την υπόλοιπη μέρα, ακόμη κι αν αυτό το κάτι είναι απλά να χρησιμοποιήσω έναν υπολογιστή...

Είμαι τόσο κουρασμένη που μερικές φορές και το να ανοίξω το στόμα μου να πω κάτι είναι αδύνατον από την εξάντληση, ενώ δεν κάνω κάτι...

Ο πατέρας μου είναι χάλια. Έχει το ίδιο. Εκείνος, όμως, παντρεύτηκε τη μητέρα, και μπήκε στο δημόσιο, οπότε και να μην πήγαινε, ποτέ δεν έχασε την δουλειά. Όποτε ήθελε έφευγε, όποτε ήθελε πήγαινε.

Εγώ; Εγώ δεν θα έχω κανέναν και καμία δουλειά.... Εγώ... Τι μέλλον έχω;

Ξέρω την απάντηση, και δυστυχώς την καταλαβαίνουν μόνο τα άτομα που έχουν την ίδια πάθηση, οι υπόλοιποι νομίζουν είναι "κατάθλιψη", γιατί δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να έχεις βλάβες στον εγκέφαλο.

Και εγώ, έχω 2 αρρώστιες παραπάνω από τον πατέρα... Η μία φέρνει επίσης αναπηρίες με τον καιρό...

Όποιος μλκας ηλίθιος πήρε την αστυνομία τότε για να με στείλει σε ψυχιατρείο, ας βρει και μια θεραπεία για την ΣΚΠ αφού με νοιάζεται τόσο. Γιατί το πρόβλημά μου δεν ήταν ποτέ ψυχιατρικό. Έχω πραγματικά βλάβες στον εγκέφαλο. Δεν είναι "στο κεφάλι μου" τίποτα.

Το θεμα ειναι τι μπορεις να κανεις για να μην το σκεφτεσαι συνεχεια αφου δεν σε βοηθαει σε τπτ να χαλιεσαι επιπλεον. Προσπαθησε να δεις τα θετικα και μεινε σε αυτα - για παραδειγμα δεν εχεις τις υποχρεωσεις που θα ειχες σε μια σχεση η σε μια δουλεια, εχεις ενα σταθερο εισοδημα και ολος ο χρονος σου ειναι δικος σου.

Ένα εισόδημα που δεν με αφήνει να κάνω τίποτα και δεν ξέρω αν κοπεί και αυτό, πρέπει να περάσω από επιτροπή πάλι, με ανθρώπους με τους οποίους δεν θα ήθελα να ζω μαζί, αλλά αν πεθάνουν, όπως γίνεται φυσιολογικά με τους γονείς, υποτίθεται πρέπει να μένει το παιδί πίσω και όχι ο γονιός, εγώ πού θα ζήσω με 300; Ούτε το σπίτι θα μπορώ να πληρώνω, τίποτα.

Ο πατέρας δεν θα ζούσε αν δεν ήταν τυχερός σε αυτά τα 2. Γιατί πάντα είχε την γυναίκα του η οποία πάντα έκανε τα πάντα. Γιατί είχε μια δουλειά που δεν θα είχε ΠΟΤΕ στον ιδιωτικό τομέα.

Εγώ δεν θα έχω αυτά τα 2. Μου το έλεγε και η φίλη που έχει το ίδιο... Ήθελε να γνωρίσει κάποιον και μου έλεγε, εμείς όταν θα είμαστε έτσι, δεν θα έχουμε κανέναν... Και είχε δίκιο. Για πολλούς λόγους.

Εδώ που τα λέμε... να κουράζει τους ανθρώπους γύρω του, να φέρνει παιδιά σε αυτές τις καταστάσεις και να τα αρρωσταίνει για όλη τους τη ζωή ΚΑΙ να ταλαιπωρείται πάρα πολύ και ο ίδιος. Αυτό δεν είναι "κατόρθωμα".

Εγωισμός, εγωισμός και εγωισμός

Το μόνο θετικό είναι ότι εγώ δεν θα μεταφέρω ποτέ την αρρώστια σε καμία αθώα ψυχή, και δεν θα έχω ποτέ σύντροφο να τον κουράσω .

Απλά μερικές φορές είναι ο εγωισμός και λες εγώ γιατί όχι;

Αλλά αν σκεφτείς ΧΩΡΙΣ εγωισμό και εγωκεντρισμό πως το κακό σταματάει σε εσένα, πως εσύ σπας τον κύκλο και δεν τον μεταφέρεις όπως θα έκαναν οι περισσότεροι για το "εγώ" τους, δεν είναι αρνητικό καθόλου.

Πρέπει να σταματήσω με το "εγώ".

Φαντάσου τώρα να πας σε μια δουλειά που δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα και θα δημιουργείς προβλήματα στους άλλους, να πας σε μια σχέση που δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα και θα μαυριζεις την ζωή τους ενώ θα μπορούσαν να έχουν ζωή με φως κι υγεία, να κάνεις παιδιά που θα είναι άρρωστα και δεν θα μπορείς να τα βοηθήσεις...

Mα εσυ δεν εχεις εγω, το εχεις μηδενησει και περιμενεις απο τους αλλους να σου δειξουν οτι υπαρχεις.

Είναι πολύ εγωιστικό αξλ γιατί εκείνη την ώρα δεν σκέφτομαι ότι οι άλλοι έχουν πολύ καλύτερη ζωή χωρίς εμένα, σκέφτομαι μόνο εγώ τι θα έχω.

Αλλά αν σκεφτώ πως εντάξει μπορεί να είμαι μόνη μου, αλλά οι άλλοι είναι πολύ καλύτερα έτσι, δηλαδή αν σκεφτώ την ζωή των άλλων πάνω από την δική μου, θα καταλάβω ότι αυτό που νόμιζα ως αρνητικό, είναι στην πραγματικότητα αντικειμενικά θετικό και καλύτερο.

Το να σκέφτεσαι το εγώ σου είναι δυστυχία τελικά. Έμαθα και κάτι σημερα χαχα

Δεν μπορεις να εχεις τπτ αν δεν εχεις τον εαυτο σου πρωτα.

Άντε να ξανακλεισω ραντεβού, ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ όλα αυτά τα θετικά πράγματα

Το να έχεις τον εαυτό σου δεν αρκεί.

Ψάχνω τρόπο να μην με πειράζει αυτό το τίποτα. Ή θα με πειράζει και θα είμαι στην θλίψη μια ζωή.

Ή δεν θα με πειράζει και θα το αποδεχτώ πως εγώ δεν μπορώ να έχω κάτι, χωρίς θλίψη.

Το δεδομένο είναι δεδομένο. Πώς αντιδρώ στο δεδομένο; Με ανούσια θλίψη ή με αποδοχή;

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Άντε να ξανακλεισω ραντεβού, ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ όλα αυτά τα θετικά πράγματα

---

Ναι, αλλα ειναι η ζωη σου, δεν εχεις αλλη.

Την χαρίζω, όποιος την θέλει, ας στείλει μήνυμα

Όποιος την θέλει, θα τον πληρώσω κιόλας

Πριν 15-20 χρονια σκεφτομουν σαν εσενα, να που ειμαι εδω ομως ζω και βασιλευω.

Η ποιότητα ζωής είναι το θέμα

Eχω ηπατιτηδα 30 χρονια, προσποιουμαι οτι δεν ποναω και το ξεχναω.

Αυτό μου έλεγε ο διευθυντής ψυχιατρικής: οι άνθρωποι έχουν άρνηση στα αρνητικά.

Δεν ξεχνάς τον πόνο...

Ειναι μονο τοσα αρνητικα που μπορεις να αντεξεις πριν σπασεις, για αυτο τα ξεφορτωνουμε οσο μπορουμε, τα γυρναμε σε θετικα η απλα τα αφηνουμε στην ακρη.