Printable View
Γεια σας. Ειχα ξαναναφερθει στο ιδιο θεμα παλιοτερα και τωρα αναρωτιεμαι, ανησυχω και ζητω τη γνωμη σας. 4 χρονια σε ψυχολογο και 3 σε ψυχιατρο. Τον τελευταιο χρονο και στους δυο. Ειμαι πολυ χειροτερα. Οσο περνανε οι μερες βαδιζω στα χειροτερα. Εμαθα τι μου γινεται, γιατι, κλπ, προσπαθω να επιβιωσω και με το περασμα του χρονου προστιθενται κι αλλα κουσουρια. Αυξανω τις δοσεις και παλι τα ιδια. Ουτε στο σπιτι μου δε νιωθω πλεον ασφαλης!!! Τι γινεται ρε παιδια? Τι κανω λαθος?
Ασχετα με ψυχιατρους-ψυχολογους και mg...η κοινωνικη σου ζωη πως παει...εχεις φιλους να σε στηριζουν?
Εχεις οικογενεια να βοηθαει?
Εργαζεσαι?
Πως απασχολεις τον ελευθερο χρονο σου?
Και μια λιγο αδιακριτη ερωτηση...αν θες απαντας..ποσο χρονων εισαι?
Πες λιγα παραπανω για σενα.
Είμαι 30, αγοραφοβικη και δεν εχω στηριξη απο τους δικους μου.
και εγω που εχω στηριξη?μονο με τα ζαναξ και τα φαρμακα ειμαι καλα
και δουλεια βρηκα και σεξουαλικα ειμαι ενεργη αν και συναισθηματικα οχι,και ο γιος μου ειναι καλα.το σπιτι μου το μεγαλο και ακριβο εχω,το αμαξι μου ειμαι ανεξαρτητη ,με αγαπανε ολοι αλλα εγω δεν γινομαι καλα.
γραψε δυο γραμμες για οτι περναει απο το μυαλο σου , τι φοβασαι , ποιον φοβασαι ...τι ειχες στην αρχη και τι προστεθηκε στην συνεχεια ...Quote:
Originally posted by Wintertimes
Γεια σας. Ειχα ξαναναφερθει στο ιδιο θεμα παλιοτερα και τωρα αναρωτιεμαι, ανησυχω και ζητω τη γνωμη σας. 4 χρονια σε ψυχολογο και 3 σε ψυχιατρο. Τον τελευταιο χρονο και στους δυο. Ειμαι πολυ χειροτερα. Οσο περνανε οι μερες βαδιζω στα χειροτερα. Εμαθα τι μου γινεται, γιατι, κλπ, προσπαθω να επιβιωσω και με το περασμα του χρονου προστιθενται κι αλλα κουσουρια. Αυξανω τις δοσεις και παλι τα ιδια. Ουτε στο σπιτι μου δε νιωθω πλεον ασφαλης!!! Τι γινεται ρε παιδια? Τι κανω λαθος?
wintertimes,
σε πρακτικο επιπεδο στη ζωη σου μεσα σ αυτο το διαστημα εχεις δει καποια αλλαγη?
επισης, αν θυμαμαι καλα, ειχες καποιο θεμα με την θεραπεια σου? δλδ ειχες αμφισβητησει την πορεια της σε καποια φαση ή θυμαμαι λαθος?
τελος, ο ψυχοθεραπευτης σου τί λεει για την επιδεινωση της καταστασης κ που το αποδιδει?εσύ που το αποδιδεις?
γραψε κατι παραπανω για την οικογενεια σου , πως ζεις ,τι κανεις , ποιος σε ζει , ζεις μονη σου , ζεις με αλλους ?Quote:
Originally posted by Wintertimes
Είμαι 30, αγοραφοβικη και δεν εχω στηριξη απο τους δικους μου.
Οδηγεις? Εγινες γονιος? Εγω ουτε αυτα δεν μπορω να κανω!!! Τι τα θες τα xanax λοιπον?Quote:
Originally posted by liveloula
και εγω που εχω στηριξη?μονο με τα ζαναξ και τα φαρμακα ειμαι καλα
και δουλεια βρηκα και σεξουαλικα ειμαι ενεργη αν και συναισθηματικα οχι,και ο γιος μου ειναι καλα.το σπιτι μου το μεγαλο και ακριβο εχω,το αμαξι μου ειμαι ανεξαρτητη ,με αγαπανε ολοι αλλα εγω δεν γινομαι καλα.
Οπως ειπα οι αλλαγες ηταν ΜΟΝΟ αρνητικες.Quote:
Originally posted by Sofia
wintertimes,
σε πρακτικο επιπεδο στη ζωη σου μεσα σ αυτο το διαστημα εχεις δει καποια αλλαγη?
επισης, αν θυμαμαι καλα, ειχες καποιο θεμα με την θεραπεια σου? δλδ ειχες αμφισβητησει την πορεια της σε καποια φαση ή θυμαμαι λαθος?
τελος, ο ψυχοθεραπευτης σου τί λεει για την επιδεινωση της καταστασης κ που το αποδιδει?εσύ που το αποδιδεις?
Καλα θυμασαι με το θεμα μου οπου ειχα καταληξει να επισκεφθω και δευτερο γιατρο. Αλλαξα τα φαρμακα (υποτιθεται δεν τα δεχοταν αλλο ο οργανισμος μου) κι εγινα μια απ\' τα ιδια. Τα συμπτωματα ομως αυξηθηκαν και κατελαβαν περισσοτερο χωρο απ\' τη ζωη μου.
Ο ψυχοθεραπευτης δεν δινει πλεον απαντησεις γιατι πιστευει οτι \"τις χρησιμοποιω\" και δεν γινομαι καλα.
Εγω φοβαμαι να δω τι μπορει να συμβαινει γιατι δεν φανταζομαι πολλες αιτιες. Σ\' ευχαριστω.
Φοβόμουν την έκθεση σε παρεα (να μου απευθυνουν το λογο, να μιλησω), τα λεωφορεια και λίγο το μποτιλιαρισμα.Quote:
Originally posted by πανος12345
γραψε δυο γραμμες για οτι περναει απο το μυαλο σου , τι φοβασαι , ποιον φοβασαι ...τι ειχες στην αρχη και τι προστεθηκε στην συνεχεια ...
Σημερα φοβαμαι τα παραπανω και:
-Απομάκρυνση απο το σπίτι/νοσοκομείο. Όσο πιο μακριά τοσο χειρότερα και φυσικα μιλαω για βόλτα. Μου είναι αδυνατον να παραμείνω ή να μείνω σε μέρος μακρια απο το σπίτι/νοσοκομείο που βρίσκεται πέραν των 2 χλμ. (*το σπιτι μου ειναι κοντα στο νοσοκομειο)
-Επισκεψεις στο σπιτι οσο ειμαι μονη, γιατι ετσι δεν θα μπορω να φυγω αν παθω κατι.
-Κλειδωμα πορτας. (Ειμαι ικανη να τη σπασω)
-Δεν μπορω να κουρευτω, να επισκεφθω γιατρο ή οτιδηποτε αλλο δεν μου επιτρεπει την αμεση φυγη.
-Να δουλεψω καπου οπου δεν θα μπορω να φευγω οποτε θελω, πραγμα αδυνατο :(
και άλλα παρομοια χαζα. Μαζι μ αυτα τα κιλα μου ανεβαινουν, δεν εχω κουραγιο να κανω τιποτα, δεν περιποιουμαι τον εαυτο μου, την εμφανιση μου, την υγεια μου. Αδυνατω να γινω μητερα και ο συζυγος μου ζει κι εκεινος αναλογα με την καταντια μου...
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!!!
Πραγματικα οπως τα λες τα πραγματα ειναι λιγο σκουρα,αλλα ισως πρεπει να το δεις κ εσυ λιγο διαφορετικα,τι ενοω!!!!Κοιτα ισως να μην ειμαι εγω το καταλληλο ατομο για να σε βοηθησω αλλα θα σου πω τι εγινε με εμενα.Αφου λοιπον επεινα τα φαρμακα μου οπως μου ειχε πει ο γιατρος κ αφου πηγενα κ μιλουσαμε συνεχεια εγω δεν εβλεπα βελτιωσει κ ολο κ χειροτερευα.Καποια στιγμη περνω τον γιατρο μου τηλ κ του λεω πως δεν αντεχω αλλο κ πως δεν ειμαι καλα.Τοτε ο γιατρος μου απογοητευτηκε κ εκει ειναι που λενε η επιστημη σηκωνει τα χερια ψηλα[καπως ετσι με λιγα λογια αντεδρασε].Κ τοτε εγινε μια πολυ μεγαλη σηζητηση για να δουμε τι φταιει πραγματικα που ειμαι ετσι.Τωρα που σου μιλαω δεν ειμαι κ στα καλυτερα μου,αλλα δεν ειμαι κ στην φαση που ημουν τοτε,τωρα μπορω να ελενξω καποια πραγματα.Κ εκει που θελω να καταληξω κ ισως σε βοηθησει αν το κανεις ειναι να προσπαθησεις λιγο κ μονη σου να αλαξεις τα πραγματα.Σκεψου λιγο τι θα μπορουσε να σε κανει να νιωσεις καλυτερα κ ζητα βοηθεια απο τον συντροφο σου μονο ετσι θα καταλαβει κ αυτος τι περνας..ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!
Quote:
Originally posted by Wintertimes
Οδηγεις? Εγινες γονιος? Εγω ουτε αυτα δεν μπορω να κανω!!! Τι τα θες τα xanax λοιπον?Quote:
Originally posted by liveloula
και εγω που εχω στηριξη?μονο με τα ζαναξ και τα φαρμακα ειμαι καλα
και δουλεια βρηκα και σεξουαλικα ειμαι ενεργη αν και συναισθηματικα οχι,και ο γιος μου ειναι καλα.το σπιτι μου το μεγαλο και ακριβο εχω,το αμαξι μου ειμαι ανεξαρτητη ,με αγαπανε ολοι αλλα εγω δεν γινομαι καλα.
πως δεν οδηγω?ολα τελεια τα κανω θα ελεγα αλλα μονο οσο περνω τα φαρμακα μου.και τα ζαναξ,
Καποιοι δεν μπορουν ουτε μ αυτα να το ΣΚΕΦΤΟΥΝ.Quote:
Originally posted by liveloulaπως δεν οδηγω?ολα τελεια τα κανω θα ελεγα αλλα μονο οσο περνω τα φαρμακα μου.και τα ζαναξ,
ποιο ακριβως ειναι το προβλημα σου?περα απο το αγχος και την αγοραφοβια..
Quote:
Originally posted by Wintertimes
Καποιοι δεν μπορουν ουτε μ αυτα να το ΣΚΕΦΤΟΥΝ.Quote:
Originally posted by liveloulaπως δεν οδηγω?ολα τελεια τα κανω θα ελεγα αλλα μονο οσο περνω τα φαρμακα μου.και τα ζαναξ,
και εγω μεχρι να βρω αυτα π μου ταιριαζου αλλαξα 10 φαρμακα ομως.
μηπως πρεπει να παρεις καποια αλλα?
Γιατι μετα απο τοσα χρονια ψυχοθεραπειας δεν υπαρχει βελτιωση και γιατι χειροτερευση.Quote:
Originally posted by melene
ποιο ακριβως ειναι το προβλημα σου?περα απο το αγχος και την αγοραφοβια..
Μαρακι σ\' ευχαριστω.
Liveloula τα αλλαξα, δεν ξερω ποσες φορες θα χρειαστει ακομη. Πρωτα με βοηθουσαν αρκετα. Μετα την ψυχοθεραπεια, ουτε τα xanax!:mad:
Wintertimes, αναρωτιέμαι αν αισθάνεσαι οτι ο ψυχοθεραπευτής σου σε στηρίζει αρκετά. Πώς είναι η σχέση σας? Υπάρχει επικοινωνία, υπάρχει άνεση και ασφάλεια? Αισθάνεσαι οτι σε βοηθάει η θεραπεία σου ή όχι?Quote:
Originally posted by Wintertimes
Γιατι μετα απο τοσα χρονια ψυχοθεραπειας δεν υπαρχει βελτιωση και γιατι χειροτερευση.
καλημερα!Η δικη μου απορια ειναι αισθανεσαι συνεχως ετσι?υπαρχουν περιοδοι στην ζωη σου που εισαι καπως καλυτερα?
δεν θα ηθελα να ειμαι σκληρος με τους γιατρους και τους ψυχολογους σου αλλα εκ των πραγματων οταν δεν δουλευουν τα φαρμακα σε καποιον αρρωστο το πρωτο πραγμα που θα περνουσε απο το μυαλο μου θα ηταν η λαθος διαγνωση!Quote:
Originally posted by Wintertimes
Γιατι μετα απο τοσα χρονια ψυχοθεραπειας δεν υπαρχει βελτιωση και γιατι χειροτερευση.Quote:
Originally posted by melene
ποιο ακριβως ειναι το προβλημα σου?περα απο το αγχος και την αγοραφοβια..
αν οπως λες η ψυχοθεραπεια σε εφερε σε χειροτερη κατασταση απο πριν , που παντα το φοβομουνα θεωρητικα , οταν καποιος αρρωστος \"κρυβει \" συνειδητα ενα τραυματισμο απο φοβο για μια ολοκληρωτικη αποδιοργανωση που θα οδηγουσε στην \"λυτρωση \" δηλαδη σε αυτο που αποκαλει ο λαος μας \"τρελα\", σημαινει φιλεναδα οτι μεχρι τωρα οπως σου τα βγαζουμε εμεις εδω με το τσιγκελι ολα οσα αφορουν το προβλημα σου , κατα πασα πιθανοτητα το ιστορικο σου ειναι γεματο απο αντιφασεις και αναπαντητα ερωτηματα που αποπροσανατολιζει του γιατρους σου και δεν πιανουν στοχο στην αντιμετωπιση σου...
θα σου προτεινα το εξης ...
Κατσε αν μπορεις μπροστα στον υπολογιστη με την ησυχια σου και γραψε οτι θυμασαι , καλο η κακο , που να σου εχει συμβει απο την ημερα που γεννηθηκες !
Οτι ερχεται πρωτο στο μυαλο σου χωρις να διορθωνεις τιποτα !
Απλα ξεκινα απο οσο πιο παλια μπορει να παει το μυαλο σου!
Θα σου δωσω ενα παραδειγμα για να καταλαβεις τι ψαχνω...
Απο μικρος δεν μπορουσα να ανεχτω την μυρωδια του ξυδιου!
καθε φορα που πηγαινα καλεσμενος σε σπιτια για φαγητο , με επιανε αγχος και φοβια μηπως βαζουν στην σαλατα ξυδι! Γιατι μια μερα αφου την εφαγα και την ευχαριστηθηκα κιολας η οικοδεσποινα με ρωτησε αν ηθελα κι αολλο ξυδι στην σαλατα μου!
Μπηκα λοιπον σε μια διαδικασια ψυχαναλυσης απο μονος μου!
Η πρωτη ιδεα που μου περασε απο το μυαλο ηταν οτι φταιει το ξυδι που εβαλε ο Ρωμαιος στρατιωτης στην πληγη του Χριστου στον Σταυρο για να δει αν ηταν πεθαμενος ...
Για αρκετο καιρο πιστευα οτι ειχα μια ιδεοληψια με το ξυδι λογω αυτης της ηθικης σκοπιας ...
Μεχρι που μια μερα , θυμηθηκα [αν ειναι δυνατον] οτι η γυναικα που με κρατουσε οταν ημουν μωρο [η γκουβερντατα μου] επλενε το κεφαλι της με ξυδι και μετα με επιαρνε για να με κοιμησει στην αγκαλια της ! Η μανα μου οταν την ρωτησα μου επιβεβαιωσε οτι πραγματι σπαραζα στο κλαμμα και τοτε δεν καταλαβαιναν οτι το ξυδι μου δημιουργουσε πνιγμο και δεν μπορουσε να ανπνευσω!
ετσι μου εφυγε η ιδεοληψια με τον Χριστο και καταλαβα οτι το ξυδι μου εφερνε νοερα την μνημη του πνιγμου καθε φορα που το μυριζα !
Προσπαθησε λοιπον να πας με το μυαλο σου οσο πιο πισω μπορεις και γραψε οτι σουρχεται στο μυαλο...
και εγω που δεν ειμαι ειδικος σε αυτα, το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ηταν τα φαρμακα....καθε φαρμακο εχει τις δικες του ιδιοτητες και ισως χρειαστει ακομα καιρος να βρεις τα καταλληλα....αλλαξε τα παλι τι εχεις να χασεις, εφοσον εισαι ηδη χαλια...και πραγματικα πιστευω οτι αρκετα απο τα φαρμακα που πασερνουν οι γιατροι ειναι απλα συμβασεις με τις φαρμακευτηκες, γιαυτο ψαξτο και λιγο μονη σου...δεν εχεις και τιποτα να χασεις....σπιτι σου θα εισαι και θα ψαχνεις :-)....απο την αλλη ομως διακρινω και στη ζωη σου μια μαυρη τρυπα και πιστευω οτι σε αυτο οφειλεται και η χειροτερευση σου...δεν ειμαι ειδικος στο ξαναλεω, ουτε ξερω πολλα για την ασθενεια σου, ουτε ξερω ακριβως πως αισθανεσαι...αλλα μπορω καπως να το φανταστω, προσπαθω τουλαχιστον....λες ουτε να οδηγησεις μπορεις ουτε ενα παιδακι εχεις....αλλα λες και οτι δεν εισαι αξια να το κανεις....σε παρακαλω λιμαρε λιγο τον εγωισμο σου και την αυτοπεποιθηση σου...μπορεις να καταφερεις πραγματα, αρκει να κανει το κλικ το μυαλο σου...γιατι δεν ζητας βοηθεια απο τον συντροφο σου;Γιατι δεν αλλαζεις ψυχολογο και γιατρους...να βρεις αυτους που μπορουν να σου δωσουν αυτο που χρειαζεσαι...ισως δεν ειανι οι καταληλλοι για σενα....αλλα το κυριοτερο κανε πραγματα για σενα....πχ. γινε ομορφη και ας μην πας πουθενα...φτιαξε τα μαλλακια σου, περιποιησου και πιες ενα ποτηρι κρασι παρεα με τον φιλο σου....κανε χαλαρα πραγματα και προσπαθησε να ξαναμπεις στην ζωη....
Ευχομαι να μην σου ημουν κουραστικια....και αν ειμαι καπου λαθος συγχωρεσε με...να εισαι καλα...
περιμενε τωρα,αφου το ξερεις,το αναγνωριζεις,τοτε τι καθεσαι και κανεις?γιατι δεν αλλαζεις???????????????????????Quote:
Originally posted by Wintertimes
Γιατι μετα απο τοσα χρονια ψυχοθεραπειας δεν υπαρχει βελτιωση και γιατι χειροτερευση.Quote:
Originally posted by melene
ποιο ακριβως ειναι το προβλημα σου?περα απο το αγχος και την αγοραφοβια..
Οχι, δε νομιζω οτι με βοηθαει, αλλα δεν εχω κι αλλες επιλογες. Οι ψυχοθεραπειες είναι ολες σχεδον ιδιες.Quote:
Originally posted by Φοίβη
Wintertimes, αναρωτιέμαι αν αισθάνεσαι οτι ο ψυχοθεραπευτής σου σε στηρίζει αρκετά. Πώς είναι η σχέση σας? Υπάρχει επικοινωνία, υπάρχει άνεση και ασφάλεια? Αισθάνεσαι οτι σε βοηθάει η θεραπεία σου ή όχι?
Οχι συνεχως, μοναχα οταν πρεπει να ζησω αυτες τις καταστασεις. :oQuote:
Originally posted by panamar
καλημερα!Η δικη μου απορια ειναι αισθανεσαι συνεχως ετσι?υπαρχουν περιοδοι στην ζωη σου που εισαι καπως καλυτερα?
Τα χω ηδη αναλυσει ολα στην ψυχοθεραπεια μου. Γνωριζω τους λογους για τους οποιους \"αρρωστησα\". Τωρα πες μου γιατι δεν φευγουν τα συμπτωματα και πολλαπλασιαζονται.Quote:
Originally posted by πανος12345
...Κατσε αν μπορεις μπροστα στον υπολογιστη με την ησυχια σου και γραψε οτι θυμασαι , καλο η κακο , που να σου εχει συμβει απο την ημερα που γεννηθηκες...
Τα γνωριζω ολα αυτα με τις φαρμακευτικες, αλλα οι ουσιες σ αυτα τα φαρμακα είναι ολες ιδιες, απλα αλλαζεις \"μαρκα\". Τα αντικαταθλιπτικα μου κανανε πολυ καλη δουλεια, ζουσα μια χαρα! Λυπαμαι που το λεω αλλα ολα πηραν την κατηφορα απο τοτε που ξεκινησα ψυχοθεραπεια. Την ιδια ακριβως περιοδο παντρευτηκα. Τωρα ή το ένα ή το αλλο φταιει... ή απλα αυτη είναι η πορεία της, τι να πω...Quote:
Originally posted by anoiksi
...και πραγματικα πιστευω οτι αρκετα απο τα φαρμακα που πασερνουν οι γιατροι ειναι απλα συμβασεις με τις φαρμακευτηκες, γιαυτο ψαξτο και λιγο μονη σου...
....λες ουτε να οδηγησεις μπορεις ουτε ενα παιδακι εχεις....αλλα λες και οτι δεν εισαι αξια να το κανεις....σε παρακαλω λιμαρε λιγο τον εγωισμο σου και την αυτοπεποιθηση σου...μπορεις να καταφερεις πραγματα, αρκει να κανει το κλικ το μυαλο σου...γιατι δεν ζητας βοηθεια απο τον συντροφο σου;Γιατι δεν αλλαζεις ψυχολογο και γιατρους...να βρεις αυτους που μπορουν να σου δωσουν αυτο που χρειαζεσαι...ισως δεν ειανι οι καταληλλοι για σενα....αλλα το κυριοτερο κανε πραγματα για σενα....
Βοηθεια εχω αψογη απο το συντροφο μου. Ο καημενος ταξι εχει γινει με τις ανασφαλειες μου, παιδια δεν βλεπει, διακοπες δεν εχει...σκατα.
Γιατρους γιατι ν αλλαξω? Σε τι θα διαφερουν οι αλλοι?
Επισκεφθηκα δυο τρεις, αλλα δεν ειδα φως. Τοσα χρονια αναλυω τη ζωη μου, φτου κι απ την αρχη παλι? Που να τα ξαναλεω μεχρι να καταλαβει τι παιζει, θα γερασω...
Melene απαντησα σ αυτο που ρωτας.
Εχει κανεις παρομοια συμπτωματα? :o
Wintertimes, ρωτάς γιατί τα συμπτώματα δεν φεύγουν αλλά αντίθετα πολλαπλασιάζονται. Ταυτόχρονα όμως δεν κάνεις πραγματικά κάτι να ανακαλύψεις εσύ η ίδια τους λόγους και να μπεις σε μια πορεία βελτίωσης. Μοιάζει να αποδέχεσαι μοιρολατρικά και αυτοκαταστροφικά πως \'δεν έχεις επιλογές\'.
Καταρχήν, όπως φαντάζομαι θα καταλαβαίνεις, δεν μπορεί να δώσει κανείς ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα σου, παρά μόνο κάποιες ιδέες, εναλλακτικές, πιθανότητες, βασισμένος στα λίγα στοιχεία που γράφεις για εσένα. Ακόμα όμως κι αυτές τις ιδέες τις απορρίπτεις εκ προοιμίου:
- Γιατί δεν δοκιμάζεις άλλη ψυχοθεραπεία? Γιατί \'οι ψυχοθεραπείες είναι όλες ίδιες\'. Δεν είναι λίγο αυθαίρετη αυτή η γενίκευση? Βέβαια, είναι πιθανό να δοκιμάσεις μια άλλη μέθοδο από αυτή που ακολουθείς ως σήμερα και να πεις ΟΚ, ούτε και αυτή δουλεύει. Προτού λοιπόν δοκιμάσεις μια άλλη μέθοδο, χρειάζεται να αναρωτηθείς μήπως το εμπόδιο δεν είναι η ψυχοθεραπεία, αλλά μια γενικότερη δική σου στάση. Μπορεί οι ψυχοθεραπείες και οι ψυχοθεραπευτές να αλλάζουν, αλλά αν βαθιά μέσα μας έχουμε την πεποίθηση ότι π.χ. \'κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει\', όντως έτσι γίνεται. Όχι επειδή είναι ίδιες οι θεραπείες, αλλά επειδή εμείς παραμένουμε ίδιοι.
- Σε ρωτούν περισσότερα πράγματα για τη ζωή σου και απαντάς \'τα έχω όλα αναλύσει στην ψυχοθεραπεία μου\'. Όμως όσοι διαβάζουν το θέμα σου, δεν μπορούν να ξέρουν ποια είναι ακριβώς αυτά που έχεις αναλύσει. Είναι σαν να ζητάς απάντηση στο \'γιατί δεν μου περνά ο πονοκέφαλος αφού παίρνω συνέχεια ντεπόν\', χωρίς να δώσεις κάποιες πληροφορίες για το ιστορικό σου, πώς λοιπόν έτσι να συζητηθεί η αποτελεσματικότητα του ντεπόν?
- Εδώ έρχεται άλλο εμπόδιο \'τόσα χρόνια αναλύω τη ζωή μου, φτου κι απ την αρχή?\'. Με το να σκέφτεσαι όμως ότι θα γεράσεις αναλύοντας, κινδυνεύεις να γεράσεις υποφέροντας! Όχι επειδή ο χρόνος περνα \'μέχρι να καταλάβω τι παίζει\', αλλά γιατί ο χρόνος περνά χωρίς να αποφασίζω να κάνω κάτι.
- Αλλά τι να κάνω, \'σε τι θα διαφέρουν οι άλλοι γιατροί\'? Έχεις την πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι (και μάλιστα οι άνθρωποι κάθε επαγγέλματος) είναι ίδιοι? Γιατί ειδικά οι γιατροί να είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους?
- Έπειτα λες ότι είτε φταίει ο γάμος, είτε η ψυχοθεραπεία, αφού και τα δύο ξεκίνησαν την ίδια στιγμή. Βέβαια, δεν είναι τα μοναδικά πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου που τροφοδοτούν συμπτώματα. Αλλά αν εσύ πιστεύεις ότι φταίει κάποιο από αυτά τα δύο, γιατί δεν κάνεις κάτι να αλλάξεις κάποιο από αυτά τα δύο και να δεις αν ευσταθεί αυτό που πιστεύεις?
Ελπίζω πραγματικά να τολμήσεις και κυρίως να πιστέψεις ότι οι επιλογές μας κάθε φορά είναι πολλές! :)
Μονιμως κανω πραγματα για να βελτιωθει η κατασταση μου (εξοδοι με το ζορι, διαδρομες \"θανατου\" κλπ) και τ αποτελεσματα μηδενικα. Προσπαθησα και το αντιθετο για να μην πιεζω τον εαυτο μου και μεγαλωσαν οι φοβιες του εξω. Αλλες πορειες δεν εχει.
Δεν ημουν ποτε αρνητικη στην ψυχοθεραπεια. Ακολουθησα τα παντα, εμαθα πολλα και κοιταω τωρα μετα απο χρονια γιατι αυτη η καθοδος. Αν πιστευα οτι κανενας δεν μπορει να με βοηθησει, δεν θα ζηταγα και βοηθεια. Ηλπιζα και τωρα δεν μπορω. Αυτο με λυπει.
Περιεγραψα το προβλημα μου, δεν μπορω να γραψω την ιστορια της ζωης μου σ\'ε να post -ασε που θα γινω κουραστικη.
Δε σκεφτομαι αν θα γερασω αναλυοντας, αυτο ηδη γινεται και θα ηθελα μια γνωμη, μια συμβουλη, μια αποψη να καθοδηγηθω στο τι μπορει να φταιει, μια ελπιδα ακομη.
Οι ανθρωποι (ειδικοι) διαφερουν, αλλα μη μου λες τωρα οτι αυτο υπερεχει σε μια ψυχοθεραπεια. Σιγουρα παιζει ρολο, αλλα οχι τοσο μεγαλο που να δικαιολογει μια αποτυχημενη ψυχοθεραπεια.
Μια αλλαγη ψυχοθεραπευτη δε θα μ απαλλαξει απ αυτο που \"ζω\", ουτε κι η αλλαγη συντροφου (προβληματα θα υπαρχουν μια ζωη. Το θεμα ειναι πως μπορω να ζησω πραγματικα μαζι με της ζωης τα προβληματα). Ο τελειος συντροφος δεν υπαρχει κι ουτε θα πρεπει να απομακρυνθω απ ολους κι απ ολα που με στεναχωρουν ή με χαλανε για να είμαι καλα, αυτο δεν είναι θεραπεία.
Λυπαμαι που το λεω μεσα σ ενα τετοιο forum αλλα οι επιλογες μας σε τετοια θεματα είναι λιγες και συγκεκριμενες.
Τωρα που τελειωσα βλεπω πως ειμαι αρκετα αρνητικη, αλλα πιστεψτε με αυτα πιστευω. Δεν μπορω να πεισω τον εαυτο μου με ελπιδοφορα μηνυματα απο τη στιγμη που καθε φορα περναω τα ιδια και χειροτερα.:(
Είσαι κουρασμένη από την πολύχρονη ψυχική ταλαιπωρία και κανένας δεν μπορεί να σε κατηγορήσει γι αυτό.Όμως από την άλλη,πώς με μία στάση ηττοπάθειας και παραίτησης απέναντι στη ζωή,θα καταφέρεις την αλλαγή;Νομίζω πως το ακυρωτικό όλοι είναι ίδιοι,όλες τις θεραπείες τις δοκίμασα και δε με έβγαλαν πουθενά,είναι απόρροια της κούρασης,ένας στεναγμός απαξίωσης και ουσιαστικά δεν σου αποφέρει κάτι θετικό,καθώς σε αφήνει στάσιμη.Δεν τέλειωσε τίποτε,ποτέ δεν τελειώνει.Αν έπαψες να έχεις εμπιστοσύνη στον ψυχίατρο/ψυχαναλυτή/μεθόδους ή φάρμακα,θέλεις αλλαγή,αναπροσαρμογή και όχι παραίτηση.
Μια σοφη κουβεντα που εχω ακουσει κ δεν την εχω τιρισει ουτε εγω ειναι να κανεις αυτο που πραγματικα θελεις κ να μην πιεζεσε μεσα σε λαθος καταστασεις.Μονο ετσι θα νιωσεις πολυ καλυτερα.
Πολύ σοφή κουβέντα.Το άλλο να κάνεις κάτι για σένα ένα κομμωτήριο μια αλλαγή και να μην το χαίρεσαι να νιώθεις ενοχές να βγαίνεις κομμάτια να είσαι νευρική γιατί θα διαθέσεις χρόνο και χρήμα για σένα.Να αγοράσεις ένα ρούχο και το βράδυ να το έχεις μετανιώσει αν και σου αρέσει γιατί χάλασες χρήματα για σένα.Μιλάμε για πολλά κιλά βλακείας και το αποτέλεσμα να παίρνεις ένα παράσημο ανοιχτής παλάμης.
Σε πιστεύω ότι αυτά που λες πιστεύεις. Αλλά πράγματι είσαι αρνητική, χωρίς οι πεποιθήσεις σου να τεκμηριώνονται. Και έτσι μπορεί οι σκέψεις σου να αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο, και όχι τα γεγονότα. Η αναζήτηση βοήθειας δεν γίνεται αυτόματα \'βοήθεια\', χωρίς μια έστω μικρή αλλαγή, κίνηση, πράξη, ελπίδα. Εσύ όμως βλέπεις τα πράγματα άσπρο-μαύρο και θεωρείς δεδομένα πράγματα που δεν είναι. Έτσι μένεις στάσιμη και αυτό δεν βοηθά να ξεπεράσεις ούτε την λογική κούραση, ούτε την απογοήτευση, ούτε τα συμπτώματα.
- Άλλες πορείες δεν έχει λες, εκτός όμως από την πολύ πίεση και την καθόλου πίεση, μπορεί να γίνουν μικρότερα και σταδιακά βήματα.
- Λες ότι ο ειδικός δεν μπορεί να δικαιολογεί μια αποτυχημένη ψυχοθεραπεία. Φυσικά και μπορεί. Δεν είναι βέβαιο ότι αυτό συμβαίνει στη δική σου περίπτωση, εσύ όμως θεωρείς δεδομένο πως αυτός ο παράγοντας δεν παίζει ρόλο.
- Το να απομακρυνθείς από όλους και από όλα δεν είναι θεραπεία. Μα γιατί θεωρείς πως οι όποιες αλλαγές στη ζωή μπορούν να είναι μόνο \'όλα ή τίποτα\'? Η όποια θεραπεία φυσικά και χρειάζεται να σε βοηθήσει να διερευνήσεις και ίσως να αλλάξεις κάποια δεδομένα της ζωής σου, αλλά δεν πρόκειται να σου πει π.χ. \'άλλαξε σύντροφο τώρα και οπωσδήποτε\'. Επίσης, κάποιες φορές βεβαίως και λειτουργεί θεραπευτικά η απομάκρυνση από καταστάσεις που μας στενοχωρούν, εάν αυτό είναι εφικτό.
- Και συχνά είναι εφικτό, απλά δεν το βλέπουμε. Όπως όταν λες ότι οι επιλογές μας \'είναι λίγες και συγκεκριμένες\'. Έτσι τις βλέπεις, δεν ΕΙΝΑΙ απαραίτητα έτσι.
Φυσικά εσύ γνωρίζεις καλύτερα τα δεδομένα της ζωής σου, γι\' αυτό δεν μπορώ να αναφερθώ σε κάτι συγκεκριμένο. Απλά προσπαθώ να σου πω να είσαι λίγο πιο ανοιχτή και πιο διατεθειμένη να αμφιβητήσεις πράγματα που έως τώρα θεωρείς αμετάβλητα, απόλυτα και κατά συνέπεια δεν τα εξετάζεις καν.
Οι ψυχοθεραπειες, αναλογα με την προσεγγιση που ακολουθουν διεπονται απο καποιους κανονες, απο οσο γνωριζω. Ομως δεν ειναι ολες για ολους μας, και δεν ειναι ο καθε θεραπευτης εξισου καταλληλος για ολους. Παρε τον χωρο αυτο σαν παραδειγμα. Νιωθεις οτι σε καταλαβαινουν ολοι το ιδιο? Νομιζεις οτι εχεις την ιδια επικοινωνια με τον καθενα? Σαφως λοιπον και εχεις και εχουμε ολοι κ αλλες επιλογες. Επιλογη ειναι η διακοπη, επιλογη ειναι το χρονικο σημειο της διακοπης, επιλογη ειναι κ η εναρξη καπου αλλου.Quote:
Originally posted by Wintertimes
Οχι, δε νομιζω οτι με βοηθαει, αλλα δεν εχω κι αλλες επιλογες. Οι ψυχοθεραπειες είναι ολες σχεδον ιδιες.Quote:
Originally posted by Φοίβη
Wintertimes, αναρωτιέμαι αν αισθάνεσαι οτι ο ψυχοθεραπευτής σου σε στηρίζει αρκετά. Πώς είναι η σχέση σας? Υπάρχει επικοινωνία, υπάρχει άνεση και ασφάλεια? Αισθάνεσαι οτι σε βοηθάει η θεραπεία σου ή όχι?
Φυσικα οι επιλογες μας συνοδευονται κ με ενα \"οχι\". Κ με την ευθυνη που εχει το οχι.
Αν ομως βλεπω πώς η θεραπεια μου, δεν δουλευει, δεν προχωραει πουθενα, μενω στην στασιμοτητα, μενω μαλλον περισσοτερο απο φοβο για τα χειροτερα ή για το αγνωστο κ οχι απο απουσια επιλογων.
Οταν σου λεει κατι τετοιο τον πιστεύεις? Βλεπεις να γινεται αυτο που λεει?Quote:
Originally posted by Wintertimes
Ο ψυχοθεραπευτης δεν δινει πλεον απαντησεις γιατι πιστευει οτι \"τις χρησιμοποιω\" και δεν γινομαι καλα.
Εγω φοβαμαι να δω τι μπορει να συμβαινει γιατι δεν φανταζομαι πολλες αιτιες.
Ασχολειστε μαζι μου και ντρεπομαι λιγο. Σα να μην είμαι αξια για τοσο πολυ.
Ναι, σιγουρα είμαι πολυ καλυτερα παιρνοντας μια τεραστια αγκαλια, αλλα συγχρονως εχω και τα περιεργα συναισθηματα.
Η επισκεψη μου σε δευτερο γιατρο εγινε πριν ενα χρονο περιπου, τοτε που ειχα ανοιξει σχεδον ιδιο θεμα και ο συγκεκριμενος γιατρος μου δινει αρκετη δυναμη καθε φορα. Και οι δυο με βοηθουν να ξεκαθαρισω πολλα μεσα μου και να τα καταλαβω. Απλα -για ακομη μια φορα θα το ξαναναφερω- δεν φευγουν τα συμπτωματα και αυξανονται. Ηθελα να σας το ρωτησω μιας και ολοι σχεδον εδω εχουμε πειρα απο αυτα για να διαβασω τη γνωμη σας. Δεν περασα κατι τραυματικο, ουτε ολα οφειλονται σε κατι συγκεκριμενο. Το μονο που ξερω ειναι λαθος συμπεριφορες στην οικογενεια και ιστορικο φοβιων. Αν αποκλεισουμε βασει τη θεωρια των ειδικων, οτι δεν τιθεται θεμα κληρονομικοτητας, καταληγουμε απλα στη λαθος συμπεριφορα των δικων μου, η οποια δεν εχει επηρρεασει -περιεργο- τα αδερφια μου.
Φοβαμαι πολυ πια. Καθε φορα που κανω προσπαθεια να διασχισω μια διαδρομη μιλαω και εξηγω στον εαυτο μου πως δεν θα παθω τιποτα, πως τοσος κοσμος το κανει κλπ. και συγχρονως \"αργοπεθαινω\" απο το αγχος στο να ετοιμαστω για τα χειροτερα. Δεν ειμαι ετοιμη για τα χειροτερα κι αυτο με τρομοκρατει αρκετα καθε φορα κι οταν γυρναω σπιτι είναι σα να γυρισα απο τρικυμια που δε θα θελα να ξαναζησω κι ομως πρεπει. Καμια διαφορα μετα απο χρονια και μαζι με καινουριες φοβιες προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι καποια μερα θα φυγει. Σημερα φοβαμαι και τη σκια μου. Αν μου κανεις \"μπου\" θα ταρακουνηθω ολοκληρη. Σημερα ο αντρας μου, σα μικρο παιδι με ρωτησε: \"Οταν θα γινεις καλα, σε ποιο μερος θα παμε πρωτα διακοπες?\" και σ\' αυτη την κατασταση με τη λογικη να φερεις ενα παιδι στον κοσμο? Τελος παντων, να μην λεω πολλα, ευχαριστω για τη συπαρασταση, ειστε ολοι υπεροχοι :*
Eισαι πολυ γλυκια wintertimes:)
Εγω νομιζω πώς η ειλικρινεια, η αμεσοτητα κ η αναγκη να βγαλει καποιος τις σκεψεις του κ κομματι των συναισθηματων του, αξιζει το λιγοτερο προσοχη. Οποτε γιατι να μην εισαι αξια τουλαχιστον για προσοχη?
Ηθελα να σου πω, πώς δεν χρειαζεται να περασουμε ολοι κατι μεγαλο, κατι τραυματικο μεγαλο για να αναπτυχθει καταθλιψη, φοβια ή δεν ξερω κ εγω τί αλλο. Δεν χρειαζεται να απολογεισαι...Εισαι απλα ετσι που επιδρουν πανω σου καποια πραγματα με τον τροπο αυτο. Κ επισης πώς περα απο το \"γιατι\" σου παρουσιαστηκαν ολα αυτα, εχει μεγαλη αξια κ το \"πώς\" αναπτυχθηκαν, πώς εξακολουθουν να υπάρχουν κ πώς φυσικα θα αποχωρησουν.
Τελος, θα ηθελα να γραψω κ κατι ακομα: νομιζω απο τα λιγα που θυμαμαι κ βλεπω να γραφεις πώς προχωρας σε μεταφρασεις των οσων ακους σε κατι αλλο. Κατι που ειναι ευκολο και το κανουμε συχνα. Ας πουμε αυτο που σου ειπε ο αντρας σου. Εχεις σκεφτει πώς αυτο που ειπε ειχε να κανει μονο με σενα περα απο το παιδι?
Γεια σου Wintertimes! Κάτι μου λέει το όνομα σου, ίσως να έχουμε ξαναμιλήσει στο παρελθόν. τι είδους ψυχοθεραπεία κάνεις αν επιτρέπεται? Δεν είναι όλες κατάλληλες για το πρόβλημα και είναι γνωστό ότι σε τέτοια προβλήματα όπως στις κρίσεις πανικού το να ψάχνεις για την αιτία μπορεί να μην κάνει και τίποτα, ίσως αντιθέτως να σε αγχώσει περισσότερο και έτσι να χειροτερέψει τα πράγματα. Η ποιο τεκμηριωμένη θεραπεία για τις κρίσεις πανικού έχει ένα συμπεριφορικό και ένα γνωστικό κομμάτι. Στο συμπεριφορικό κάνεις έκθεση στο ερέθισμα. Αυτό σημαίνει ότι ο θεραπευτής σου κανονικά θα σου προκαλέσει κρίση πανικού εκθέτοντας σε στο στρεσσογώνο ερέθισμα. Στην περίπτωση σου, είναι αρκετά τα ερεθίσματα που σε αγχώνουν οπότε κάνεις μια αρχή, βπ.χ. γαίνοντας μια βόλτα μαζί με τον θεραευτή έξω. Όταν τα συμπτώματα θα αρχίζουν να έρχονται, ο θεραπευτής θα σε καθοδηγήσει με τεχνικές αναπνόης και συστηματικής χαλάρωσης ώστε να ελέγξεις την κρίση στην αρχή της. Στην αρχή θα φαίνεται δύσκολο και αακατόρθωτο αλλά σταδιακά θα δεις ότι θα πέρνεις τον έλεγχο και πι εκθέσεις σου ια αρχίζουν να γίνονται όλο και ποιο \"τολμηρές\" ναι φτανοντας και στο αυτοκίνητο κλπ. Αυ΄τα μπορεί να φαίνονται στο άτομο με κρίσεις πανικού σαν \"extreme sports\" αλλά είναι κάτι που πρέπει να κάνεις αν θέλεις ουσιαστικά να το ξεπεράσεις. Όπως λέει και η λαική σοφία, για να ξεπεράσεις τον φόβο σου πρέπει να τον αντιμετωπίσεις. Να ξέρεις ότι μια χρήσιμη τεχνική όταν σου έρχεται κρίση είναι να αναπνέεις αργά ΄μέσα σε μια χαρτοσακούλα.
Στο γνωστικό κομμάτι της θεραπείας, ο θεραπευτής θα σε βάλει να σκεφθείς, να εκλογικεύσεις και να ερμηνεύσεις τα συμπτώματα και τις σκέψεις σου πίσω από τα συμπτώματα. Όπως ξέρεις η κρίση πανικού δεν έρχεται από μόνη της αλλά από τις σκέψεις σου εκείνη την στιγμή, που πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις. Ο θεραπευτής σου θα σου μάθει να κρατάς ημερολόγια με τις συμπτώματα όταν έρχονται, τα συναισθήματα και τις σκέψεις που έχεις εκείνη την στιγμή. Αυτές τις τις αυτόματες αρνητικές σκέψεις θα μάθεις να αναγνωρίζεις και να αναρωτηθείς για την εγκυρότητα τους. Δεν πρέπει να βλέπεις αυτό που έχεις σαν μια \"ασθένεια\" γιατί ουσιαστικά δεν είναι. Αυτό που έχεις είναι η φυσιολογικότατη αντίδραση του σώματος σου στις σκέψεις που κάνεις εκείνη την στιγμή.
Επίσης, μερικές ποιο καινούργιες γνωστικές θεραπείες, συμβουλεύουν ότι μερικές φορές δρώντας σε συμφωνία με τα συμπτώματα καταλλαγιάζεται η κρίση. Δηλαδή, αν εκείνη την στιγμή που σου έρχεται σκεφθείς \"ναι λοιπόν θέλω να αισθανθώ την κρίση με όλη της την δύναμη, κρίση βάλε τα δυνατά σου\" και νιώσεις ταχυκαρδία και δύσπνοια και σκεφθείς \"δώσε και άλλο!\" τότε το ποιο πιθανό θα΄είναι αμέσως αμέσως αν αρχίσεις να ηρεμείς. Αυτό συμβαίνει γιατί νοητικά έχεις μεταθέσει μακριά τα στρεσογόνα όρια και ο εγκέφαλος σου δεν χρειάζεται να συνεχίσει να τροφοδωτεί τα συμπτώματα. Γενικά μερικές καινούργιες θεραπείες συνιστούν ότι όταν δέχεσαι τα συμπτώματα, \'οταν τα αντιλαμβάνεσαι σαν απλές εμπειρίες και σκέψεις και όχι σαν αντικειμενικές καταστροφικές οντότητες, όταν δεν τα ερμηνεύεις σύμφωνα με κάποια καταστροφική εξήγηση (π.χ. σαν ασθένεια)και γενικότερα κάποια συναισθηματική ερμηνεία αλλά τα βλέπεις αντικειμενικά και ουδέτερα, όταντα εκλογικεύεις, τα παρατηρείς και στο τέλος τα αγγαλιάζεις γι\'αυτό που είναι τότε αυτά χάνουν δραστικά την ένταση τους μέχρι που εξαφανίζονται εντελώς. Η πολυ-φαρμακεία σε κάθε περίπτωση είναι περιττή και πραγματικά άχρηστη ως πρως το μακρο-πρόθεσμο αποτέλεσμα. Ωστόσο κάποια φάρμακα που βοηθούν πολύ και λίγοι ψυχίατροι τα ξέρουν είναι της κατηγορίας \"beta-blockers\" (π.χ. atenolol, εμπορικό όνομα tenormin). Αυτά τα φάρμακα δεν δρουν στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα όπως το Xanax η τα αντικαταθλiπτικά SSRI αλλά στο Αυτόνομο Νευρικό Σύστημα που σημαίνει ότι μπλοκάρει την αδρεναλίνη που διαχέεται στο αίμα. Αυτό ρίχνει άμεσα και δραστικά τον καρδιακό ρυθμό χωρίς να έχεις σοβαρές αντενδείξεις,εθισμούς κλπ. είναι φάρμακα κυρίως γνωστά στους καρδιολόγους και στους νευρολόγους αλλά οι ψυχίατροι για κάποιο λόγο δεν τα χρησιμοποιούν μάλλον επειδή η επίσημη χρήση τους είναι για υπερτασικούς και άτομα με βιολογικά προβλήματα στην καρδιά. Ωστόσο, σε κάποιες χώρες έχουν πάρει έγκριση και για άγχος και μπορώ να σου πω΄ότι βραχυπρόθεσμα είναι πολύ αποτελεσματικά χωρίς να απαλείφουν βέβαια το ψυχολογικό άγχος αλλά ταυτόχρονα χωρίς να προκαλούν εξάρτηση κλπ. Να ξέρεις όμως ότι τα φάρμακα είναι βοηθητικά σε προβλήματα ψυχολογικής φύσεως που καθαρά πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι, όχι η θεραπεία στο υποτιθέμενο πρόβλημα.
Δεν ξέρω αν έχεις κάνει κάτι από αυτά που έγραψα, αλλά αυτά είναι κυρίως διαδεδομένα για το \"πρόβλημα\" σου. Αν τα έχεις κάνει ίσως να χρειάζεται περισσότεη προσπάθεια, αν δεν τα έχεις κάνει τότε δοκίμασέ τα άμεσα! Αν η θεραπεία σου δεν είναι Γνωστική-Συμπεριφορική ψάξε για ένα κατάλληλο θεραπευτή που να την κάνει και καλή προσπάθεια. Ουσιαστικά δεν είναι τίποτα, θα δεις κάποτε ότι πάλευες με φαντάσματα.
Wintertimes,
κι εγώ σε θυμάμαι΄, σαν να ήταν χτες που άνοιξες εκείνο το θέμα, που η δική σου αγωνία ταυτιζόταν 100% με τη δική μου εκείνη τη χρονική στιγμή.
Νομίζω ότι όλοι όσοι σου απάντησαν, κάτι είχαν να σου πουν, διάβασε προσεκτικά και κάτι έχεις να πάρεις από κάθε απάντηση...
Εγώ θα σου πω και το άλλο. Δεν μπορεί να είναι όλα τέλεια Winter μου και να αισθάνεσαι έτσι. Κάτι φταίει. Εϊτε στη σχέση σου, είτε στη θεραπεία σου, είτε στον τρόπο που σκέφτεσαι τα πράγματα, απόλυτα, απαισιόδοξα. Μπορεί αυτό που φταίει να είναι σε όλα άυτά που ανέφερα, είτε σε κανένα. Εσύ ξέρεις καλύτερα, εγώ μόνο υποθέσεις κάνω και μπορεί να είμαι και τελείως λάθος.
Επίσης, το να αγχώνεσαι και να κατηγορείς και να μαστιγώνεις τον εαυτό σου για το πως θα γίνεις γονιός ή το πως θα πας διακοπές, δε θα σε βοηθήσει νομίζω. Μήπως οι φοβίες σου λένε ότι δεν είσαι ακόμα έτοιμη για κάτι τέτοιο γιατί δεν το θέλεις πραγματικά αυτό να γίνει τώρα;
Sofia σ\' ευχαριστω. Απλα σκεφτομαι πολλες φορες πως θα ηταν μια κατασταση μ ενα παιδι, δεν επηρρεαζομαι απο κατι.
Μακαρι να μπορουσα να ελεγξω τις σκεψεις του εαυτου μου, να τις κοντρολαρω, να με καθοδηγησω καλυτερα.
PETRAN φοβαμαι πολυ. Ξερω οτι μπορω να ξεκινησω και να εχω τα xanax για το χειροτερο, αλλα φοβαμαι υπερβολικα. Δεν εχω υπομονη να περιμενω να φυγει ο πανικος, θα τρελαθω, θα παθω κατι χειροτερο, δεν το αντεχω. Αρχιζω να μη νιωθω σιγουρια ουτε για το νοσοκομειο κι ολα αυτα με κανουν να νιωθω μονη κι απροστατευτη. Τεχνικες κλπ τα γνωριζω, αλλα δεν \"πιανουν\" στο μυαλο μου και φυσικα δε λειτουργουν εν ωρα κρισης. Δεν μπορω να \"ξεγελασω\" τον εαυτο μου πια με οτιδηποτε αναφερεις. Η εκθεση δεν εφερε αποτελεσματα κοιτωντας το σημερα. Συνηθως δικαιολογω μια μικρη επιτυχια με το \"ετυχε\", \"ευκολες συνθηκες\", \"λογω σιγουριας\", \"το χαπι εδρασε\" κι αν προσπαθησω να πω \"τα καταφερες\" ειναι σα να κοροιδευω τον εαυτο μου, μου φαινεται τοσο εμφανες που δεν πιανει!!! Δεν πιανει γιατι οταν βλεπω οτι στα δυσκολα δεν την παλευω, ή χωρις χαπια κλπ ειναι σα να μου κανει \"κουκου, στο δειχνω καθαρα\".
Anwnimi φυσικα και υπαρχουν παραγοντες στη ζωη που σε ριχνουν, σε χαλανε, σε αποδιοργανωνουν, αλλα μ αυτα θα ζησω και πρεπει να μαθω να ζω μαζι τους. Παλευω να μαθω να ζω στον κοσμο, οχι να μενω μονη για να μην επηρρεαζομαι απο πουθενα. Δεν κατηγορω τον εαυτο μου. Τον αφησα να ηρεμησει, τον απαλλαξα απο πιεσεις και \"πρεπει\" και το μονο που εγινε ηταν να απεχω απ ολα, να λεω ευκολα \"οχι\" και να χειροτερεψει η κατασταση μου. Ισως μια πιεση να μην επετρεπε να εισβαλλουν περισσοτερα. Εσυ πως ησουν/εισαι, δεν μας ειπες, θα ηταν χρησιμο :-)
εχω την εντυπωση οτι δεν καταλαβες ουτε το δικο μου μυνημα ουτε εκεινο της μαρινας !Quote:
Originally posted by Wintertimes
Μονιμως κανω πραγματα για να βελτιωθει η κατασταση μου (εξοδοι με το ζορι, διαδρομες \"θανατου\" κλπ) και τ αποτελεσματα μηδενικα. Προσπαθησα και το αντιθετο για να μην πιεζω τον εαυτο μου και μεγαλωσαν οι φοβιες του εξω. Αλλες πορειες δεν εχει.
Δεν ημουν ποτε αρνητικη στην ψυχοθεραπεια. Ακολουθησα τα παντα, εμαθα πολλα και κοιταω τωρα μετα απο χρονια γιατι αυτη η καθοδος. Αν πιστευα οτι κανενας δεν μπορει να με βοηθησει, δεν θα ζηταγα και βοηθεια. Ηλπιζα και τωρα δεν μπορω. Αυτο με λυπει.
Περιεγραψα το προβλημα μου, δεν μπορω να γραψω την ιστορια της ζωης μου σ\'ε να post -ασε που θα γινω κουραστικη.
Δε σκεφτομαι αν θα γερασω αναλυοντας, αυτο ηδη γινεται και θα ηθελα μια γνωμη, μια συμβουλη, μια αποψη να καθοδηγηθω στο τι μπορει να φταιει, μια ελπιδα ακομη.
Οι ανθρωποι (ειδικοι) διαφερουν, αλλα μη μου λες τωρα οτι αυτο υπερεχει σε μια ψυχοθεραπεια. Σιγουρα παιζει ρολο, αλλα οχι τοσο μεγαλο που να δικαιολογει μια αποτυχημενη ψυχοθεραπεια.
Μια αλλαγη ψυχοθεραπευτη δε θα μ απαλλαξει απ αυτο που \"ζω\", ουτε κι η αλλαγη συντροφου (προβληματα θα υπαρχουν μια ζωη. Το θεμα ειναι πως μπορω να ζησω πραγματικα μαζι με της ζωης τα προβληματα). Ο τελειος συντροφος δεν υπαρχει κι ουτε θα πρεπει να απομακρυνθω απ ολους κι απ ολα που με στεναχωρουν ή με χαλανε για να είμαι καλα, αυτο δεν είναι θεραπεία.
Λυπαμαι που το λεω μεσα σ ενα τετοιο forum αλλα οι επιλογες μας σε τετοια θεματα είναι λιγες και συγκεκριμενες.
Τωρα που τελειωσα βλεπω πως ειμαι αρκετα αρνητικη, αλλα πιστεψτε με αυτα πιστευω. Δεν μπορω να πεισω τον εαυτο μου με ελπιδοφορα μηνυματα απο τη στιγμη που καθε φορα περναω τα ιδια και χειροτερα.:(
δεν αρκει καποιος[α] να παει σε ενα ψυχαναλυτη για να κανει ψυχαναλυση !
ουτε οποιαδηποτε αλλη μορφη ψυχοθεραπειας αν ο ιδιος προηγουμενως δεν ξερει τι ακριβως τον απασχολει !
Φοβαμαι οτι εσυ δεν το εχεις κανει ακομα φιλεναδα!
Κανε αυτο που σου ζητησα και απο μονο του θα σε ανακουφισει
Γραψε πχ
Απο τοτε ......θυμαμαι οτι ....... στην συνεχεια εγινε και αυτο.....
ωσπου πηρα την αποφαση εγω η .......να παμε [παω] για πρωτη φορα σε ενα ψυχολογο? ψυχιατρο? κλπ
Quote:
Originally posted by Wintertimes
Anwnimi φυσικα και υπαρχουν παραγοντες στη ζωη που σε ριχνουν, σε χαλανε, σε αποδιοργανωνουν, αλλα μ αυτα θα ζησω και πρεπει να μαθω να ζω μαζι τους.
Winter, ποιος είπε ότι πρέπει να ζήσεις με όλα αυτά που σε ρίχνουν, σε χαλάνε, σε αποδιοργανώνουν;
Σίγουρα δεν μπορούμε να απαρνηθούμε την οικογένειά μας (μπορούμε όμως να κρατήσουμε μια απόσταση αν το περιβάλλον δε μας κάνει καλό) και το κοινωνικό πλαισιο στο οποίο ζούμε και να πάρουμε τα βουνά (θεωρητικά μπορούμε και κάποιοι το πράττουν προκειμένου να ζήσουν όπως πιστεύουν εκείνοι ότι τους ταιριάζει αλλά αυτό είναι ένα άλλο στόρυ) αλλά αρκετά πράγματα που μας ρίχνουν/χαλάνε/αποδιοργανώνουν, μπορούμε να τα αλλάξουμε. Αρκετά, όχι όλα. Δε λέω ούτε να αρχίσουμε να απαξιώνουμε τα πάντα γύρω μας και το να μην αποδεχτούμε κάποια πράγματα γιατί αυτό καλώς ή κακώς δεν είναι εφικτό. Αν όμως τα αποδεχτούμε όλα αυτά που μας χαλάνε, τότε οδηγούμαστε σε παραίτηση.
Παλευω να μαθω να ζω στον κοσμο, οχι να μενω μονη για να μην επηρρεαζομαι απο πουθενα.
Τι ακριβώς εννοείς εδώ; Το να μείνεις δηλαδή μόνη σου ένα χρονικό διάστημα σημαίνει ότι παραιτείσαι;
Το ότι λες ότι παλεύεις να ζεις στον κόσμο δηλώνει μαχητικότητα. Το ότι βάζεις και το να μάθεις με κάνει πάλι να σε ρωτήσω τι ακριβώς εννοείς με αυτό.
Δεν κατηγορω τον εαυτο μου. Τον αφησα να ηρεμησει, τον απαλλαξα απο πιεσεις και \"πρεπει\" και το μονο που εγινε ηταν να απεχω απ ολα, να λεω ευκολα \"οχι\" και να χειροτερεψει η κατασταση μου.
Σε τι έμαθες να λες όχι; Στην έκθεση μόνο ή και σε άλλες καταστάσεις που απλά δε γουστάρεις, δε σου κάνουν ή σε χαλάνε; Γιατί έχει διαφορά:)
Ισως μια πιεση να μην επετρεπε να εισβαλλουν περισσοτερα. Εσυ πως ησουν/εισαι, δεν μας ειπες, θα ηταν χρησιμο :-)
Εδώ δε θα διαφωνήσω μαζί σου Winter. Είναι πραγματικά δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία το θετικό με το να μη πιέζεις τον εαυτό σου να εκτεθεί είναι ότι αφήνεις τον εαυτό σου να ξεκουραστεί, να ησυχάσει, να μαζέψει δυνάμεις και να σκεφτεί το τι υπάρχει από κάτω που υποκινεί τις φοβίες ίσως και από την άλλη εκείνος \"συνηθίζει\" στην κατάσταση αυτή και μετά φοβάται περισσότερο.
Το έχω κάνει κι εγώ αυτό και εξακολουθώ να το κάνω, σε μικρότερο βαθμό αλλά πάλι σε σχετικά αρκετό για μένα σε σχέση με το πως δρούσα παλαιότερα. Κάποτε δεν το έκανα καθόλου, ήμουν σε αδιάκοπη έκθεση και είχα βγει νικήτρια για αρκετά χρόνια. Τώρα όμως διαλέγω διαφορετικό δρόμο και είμαι κι εγώ εν αναμονή των αποτελεσμάτων.
Πρόσεξε όμως, είναι διαφορετικό το να μην εκτίθεσαι καθόλου από το να εκτίθεσαι σταδιακά.
Μπορείς να βάζεις μικρούς στόχους και να εκτίθεσαι. Ξεκίνα από πολύ μικρούς. Σιγά σιγά. Και θα δεις ότι με το χρόνο, θα κάνεις κάποια πράγματα πολύ πιο εύκολα. Και έπειτα, τα κάποια πράγματα θα γίνουν πολύ περισσότερα και ακόμα περισσότερα...
Αλλά παράλληλα, και πολύ σημαντικό, να μην επαναπαυτείς σε αυτό. Αλλά να συνειδητοποιήσεις πρώτα ποια είναι αυτά που σε χαλάνε, στη ζωή σου, στη θεραπεία σου ή οπουδήποτε αλλού και έπειτα, όταν θα είσαι έτοιμη, να αλλάξεις αυτά που πιστεύεις ότι μπορείς και είναι καλό για σένα να τα αλλάξεις.
Πανο, καταλαβαινω τι λες και τι θες να προσπαθησω να κανω, αλλα τα περασα κι αυτα. Ανελυσα, εγραψα, θυμηθηκα, ξεκαθαρισα. Επισης ο ψυχολογος μου ειπε πως δεν χρειαζεται να κανω κατι απο μονη μου, διοτι η κατατσταση μου δεν μου το επιτρπει κι οτι η συνεδρια ΑΡΚΕΙ. Αποδειχτηκε ομως πως δεν ειναι ετσι κι οταν το ανεφερα μετα απο χρονια, αμεση απαντηση δεν πηρα.
Ανωνυμη η ζωη μου δειχνει οτι πρεπει να ζω μ ολα αυτα που με ριχνουν και με αποδιοργανωνουν. θα σου αναφερω παραδειγματα. Καλεσμενη σε γαμο ή βαπτιση, γευματα Πασχα, Χριστουγεννων κλπ, Πρωτομαγιες, τριημερα, διαφοροι εξοδοι, εργασια, επισκεψεις, σαββατοκυριακα, γιορτες κλπ κλπ. Ολα αυτα με ριχνουν, με αγχωνουν, με αποδιοργανωνουν, με τρελαινουν απιστευτα. Πενθω καθε φορα και το κακο ειναι οτι δε σταματανε ποτε, γιατι αυτη ειναι η ζωη. Τα τελευταια χρονια τα χω κοψει ολα (και καλα για να κανω αυτο που θελω και να μην πιεζομαι) και βλεπω οτι οι γυρω μου αναρωτιουνται και με ρωτανε \"και φετος δεν θα πας διακοπες!?!\" ή σε καποια γιορτη \"Παλι πιατα θα πλενεις?\". Πες μου σε παρακαλω τι αλλες επιλογες εχω σε τετοιου ειδους καταστασεις?? Μονο να κλειδωθω σπιτι μου!!! Να μην μπορω να χω φιλους, παρεες, να πω μια φορα τη γνωμη μου χωρις να κοκκινιζω και να ιδρωνω!!! Να παω ενα ταξιδι, μια εκδρομη!!! Εχω να επισκεφθω τους γονεις μου απο τοτε που ανοιξα το post. Αυτες τις μερες μολις παω να το σκεφτω, αλλαζω υφος κατευθειαν. Με τρομαζει τοσο πολυ που μου ρχεται να βαλω τα κλαματα απο φοβο, σαν ενα μικρο παιδι που ετοιμαζεται να επισκεφθει οδοντιατρο με το ετσι θελω. Αποφευγω να το σκεφτω κι ασχολουμαι με κατι αλλο, ομως ξερω πως πρεπει να το σκεφτω και πρεπει να το κανω. \"Μια μερα ακομη\" δινω χωρο ν αναπνευσω. Σημερα παλι εκανα την ανηξερη στον ιδιο μου τον εαυτο για να μην παω. Ενιωσα πως ειμαι πολυ πιο φοβισμενη και τρομαξα μ αυτο. Δεν πρεπει να το αφησω και πρεπει να παω. Ειναι σαν τις υποχρεωσεις της ημερας πια και ειναι τοσο σκληρο. Τι να πω...δεν ξερω, λυπαμαι που ειμαι ετσι κι οσο μπορω, θα προσπαθω. Αυτα.