Μια Ζωή σε rewind

Γεια χαρά σας παιδιά, είναι η πρώτη φορά που γράφω εδώ και νοιώθω πως κανονικά θα ήθελα να περιγράψω όλη μου τη ζωή. Πράγμα μάλλον άβολο, οπότε θα περιοριστώ στα παρακάτω.... Υποφέρω από κατάθλιψη και άγχος , σε παθολογικό ΄πίπεδο εδώ και 5-6 χρόνια, την έχω ψάξει πολύ , έχω επισκεφτεί ψυχιάτρο, ψυχολόγους, έχω ακολουθήσει αγωγή, τώρα παίρνω συμπληρώματα (νομίζω ότι με βοηθάνε περισσότερο από τα φάρμακα) ξεκίνησα τρέξιμο κ.τ.λ.......και ακόμα την ψάχνω....( να φανταστείτε βλέπω δύο ψυχολόγους συγχρόνως...:cool:). Εν τέλει αυτό που καταλαβαίνω είναι μια απύθμενη έλλειψη αυτοπεποίθησης , που μέχρι ένα σημείο την κουκούλωνα μεσα από ένα στυλάκι, αλλά αυτή ήρθε να εμφανιστεί την πιο κατάλληλη στιγμή. Είμαι 28, ζω με τους γονείς , έχω απομακρυνθεί από φίλους , και επιβιώνω με ψιλοδουλειές. ΔΕν κάνω όνειρα πια, μόνο απελπίζομαι ή φαντασιώνω νίκες σαν μικρό παιδί. ʼλλωστε π\'αντα ήμουν έτσι, εσωστρεφής , αγχωτικός, θυμωμένος, απαισιόδοξος. Θέλετε να μάθετε ποιός είδε πρώτος το ποτήρι μισοάδειο; Μην ψάχνετε άλλο. Όταν οι συμμαθητές μου πανηγύριζαν που θα πηγαίναμε εκδρομή, εγώ έμενα κυνικά ατάραχος λέγοντας : \" Και τι έγινε; Ετσι κι αλλιώς α\'υριο εδώ πάλι θα είμαστε!\":o Αυτό το παιδί ήταν περίπτωση. κάτι το σταματούσε από το να χαρεί και την μιζέρια την έκανε στυλ. Αλλά δεν έχει πέραση πια. Η έφηβεία πέρασε και πρέπει να μεγαλώσει. Οι ενδοσκοπήσεις δεν συγκινούν πια ούτε την πιο ευαίσθητη γκόμενα (προφέρεται με ανεπαίσθητη μαγκιά). :cool: Προς το παρόν αυτά.... ελπίζω σε καίριες και αμείλικτες νύξεις....

Εννοώ ότι νοιώθω ένα ανθρωπάκι χωρίς αυτοεκτίμηση, που μεχρι πρότινος την ενίσχυε φλερτάροντας ασύστολα (αλλά απο κει το βρήκε:D) και τώρα που πρέπει να αντιμετωπίσει ισάξια τους ανθρώπους και να κάνει κάτι πιο ενήλικο και σημαντικό π.χ. δουλειά. κωλώνει( ή τουλάχιστον έτσι νοιώθει, ή τουλάχιστον έτσι δασκαλεύει τον εαυτό του να νοιώθει...:cool:) Βέβαια γενικώς κωλώνει γιατί είναι θυμωμένος, ευερέθιστος, ευσυγκίνητος, αμυντικοεπιθετικός, τερματοφ΄υλακας που περιμένει χτύπημα πέναλτι ανά πάσα στιγμή (just imagine this!!)

Θε μου σγχώρα με που δε μαγαπάω όσο αξίζω.
Και συγγνώμη που τα λέω μπερδεμένα και αλληγορικά, απλά στη συγκεκριμένη στιγμή αν και η ψυχολογία μου δεν είναι τόσο καλή, ή ακριβώς γι αυτό δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την κυριολεκτική-αμείλικτη γλώσσα του χειρούργου ανατόμου.:o

Σημ. 1 Πρέπει να έχω φοβερό ταλέντο να κάνω τον αστείο κινέζο για να αποφεύγω να δω την πραγματικότητα ή να κάνω μια αξιοπρεπή εξομολόγηση σε σας( ή μπορεί πάλι να ντρέπομαι λίγο...)

Σημ. 2 Μου φαίνεται πως τρελαίνομαι για τα Smilies ( δεν έτυχε να τα μεταχειριστώ μέχρι τώρα, καθώς δεν έγραφα σε forums). Χμμμμμμ, ενδιαφέρον.:cool:

Γεια σου zoupou,
μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις....είναι πιο διασκεδαστικός.....:cool:
Στο θέμα μας...η πρώτη αμείλικτη νύξη....:P
Έχεις καταπλητική συγκρότηση του τι περνάς [σαν και μένα:D] οπότε τι σκεφτόσουν όταν άνοιγες το θέμα;;;;
δεν κατάλαβα ακόμα δηλαδή γιατί το άνοιξες.......

.....νύξη δεύτερη.....
ενώ ξέρεις στην εντέλεια το τι έχεις ξαφνικά λες ωχ! φτάσαμε ως το ποτάμι αλλά όχι εγώ δεν μπορώ να το περάσω....έχεις καταφέρει να συναισθανθείς ακριβώς όπως φαίνεται τι περνάς...το περιγράφεις με λέξεις πράγμα δύσκολο αν δεν το έχεις κατανοήσει...και με τον τρόπο που το περιγράφεις φαίνεται πως το έχεις κατανοήσει πολύ πολύ καλά.........είχες τη δύναμη να κάνεις όλα τα παραπάνω....θα κολώσεις τώρα στο κολύμπι;;;; κι ας σου φαίνεται πως τώρα μπορείς απλά να επιπλέεις κατά βάθος πιστεύω [και νομίζω ότι το ξέρεις και εσύ αυτό αλλά κάτι σε εμποδίζει να το δεις] ξέρεις να κολυμπάς και μάλιστα πολύ καλά....απλά έχεις πιστέψει για κάποιο λόγο πως δεν ξέρεις.......


It\'s yours...
Εννοώ ότι νοιώθω ένα ανθρωπάκι χωρίς αυτοεκτίμηση, που μεχρι πρότινος την ενίσχυε φλερτάροντας ασύστολα (αλλά απο κει το βρήκε) και τώρα που πρέπει να αντιμετωπίσει ισάξια τους ανθρώπους και να κάνει κάτι πιο ενήλικο και σημαντικό π.χ. δουλειά. κωλώνει( ή τουλάχιστον έτσι νοιώθει, ή τουλάχιστον έτσι δασκαλεύει τον εαυτό του να νοιώθει...:cool Βέβαια γενικώς κωλώνει γιατί είναι θυμωμένος, ευερέθιστος, ευσυγκίνητος, αμυντικοεπιθετικός, τερματοφ΄υλακας που περιμένει χτύπημα πέναλτι ανά πάσα στιγμή (just imagine this!!)

Προσπάθησε να χαλαρώσεις...Κάνε ένα διάλειμμα...Επέτρεψε στον εαυτό σου να ξεφύγει από τη ρουτίνα των χιλιάδων ανεπιθύμητων συναισθημάτων....δεν φταις εσύ που νοιώθεις τόσα πολλά πράγματα συγχρόνως..........αλλά τα νοιώθεις...πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό...να το αντιμετωπίσεις....ώσπου να έρθει η στιγμή που θα το ξεπεράσεις.... μέρα με τη μέρα....τρίμηνο με το τρίμηνο....δεν θέλει βιασύνες το πράγμα... υπομονή του κερατά θέλει και πείσμα πολλούς οκάδες.....



Η τελευταία νύξη....

Είσαι σίγουρος πως όταν τα έγραφες αυτά ήσουν υπό το καθεστώς κατάθλιψης??? σε ρωτάω γιατί εμένα μου θυμίζουν λόγια της δίδυμης αδερφής της ....δεν σου λέω ποια είναι ..... νομίζω ότι ξέρεις....


Αυτά και μην κολώνεις μπροστά στα προβλήματα γιατί όπως και ο Bach έχεις ανάγκη από τα δώρα τους....εν προκειμένω το δώρο θα είναι η ζωή σου...άντε λοιπόν να ορμήσεις......

για ότι χρειαστείς στη διάθεσή σου...
επαναλαμβάνω μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις.....
καμμιά φορά οι μεταφορές είναι πιο κυριολεχτικές απ\' την κυριολεξία....

Αν υποψιαστώ ότι για δίδυμη αδελφή εννοείς τη μανία..... θα στενοχωρηθώ η αλήθεια είναι:(

you got it man....πατάτα;;:o

Δεν ξέρω, τι να πω. Κανείς δεν το έκρινε έτσι μέχρι τώρα. Επειδή είχα ένα φίλο με τέτοια συμπεριφορά σίγουρα δεν μπορώ να τον συναγωνιστώ.
Η αλήθεια είναι ότι το άγχος και η νευρικότητα με προκαλούν πολλές φορές να ξεσπάσουν σε ένα λογύδριο...όχι και τόσο φυσιολογικό, αλλά απο κει και πέρα....

δεν σου κάνω διάγνωση αλλά...
αυτό που λες με τον φίλο σου.....
ο καθένας την περνάει διαφορετικά....
αυτό με το λογύδριο πάντως δεν είναι σύμπτωμα κατάθλιψης...
ψαξτο όμως...
δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις κάτι αν δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι...έτσι λέω εγώ τουλάχιστον...

Και όμως, από τον τρόπο που μας αποκαλύπτεις τον εαυτό σου φαίνεσαι να ξέρεις που βρίσκεσαι, φαίνεσαι να έχεις επίγνωση της κατάστασης. Αυτό ειναι πολυ σημαντικό.

Οταν ημουν ασθενής δεν μπορούσα να προσδιορίσω τη θέση μου, τη κατάσταση μου. Δεν ήξερα αν δεν εχω αυτοεκτίμηση, δεν μπορούσα να βρω επίθετο για τον εαυτό μου πχ καλή, κακιά κλπ.

Το ένα βήμα είναι αυτό. Να μπορείς να προσδιορίσεις το προβλημά σου. Το επόμενο είναι να ζητήσεις συνειδητά βοήθεια απο τους ειδικούς (γιατρούς, ψυχολόγους κλπ) ώστε να επιλέξεις την καλύτερη θεραπεία για σένα. Μπορείς να ζητήσεις να ενημερωθείς για τις μεθόδους της κλασσικής ιατρικής, της ομοιοπαθητικής και άλλων εναλλακτικών λύσεων. Μην απορρίπτεις τίποτε. Η μια μέθοδος μπορεί να συμπληρώσει την άλλη.

Το τρίτο πράγμα ειναι να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου σαν μια συγκροτημένη ολότητα / προσωπικότητα : να φροντίζεις το σώμα σου, την ψυχική σου υγεία και να αναπτύσσεις το πνεύμα σου.

Με λίγα λόγια, σιγά αλλά σταθερά είσαι έτοιμος να μπείς στο μονοπάτι της \"αυτογνωσίας\" , να αρχίσεις το ταξίδι προς τα εσω και επάνω. Μόνο έτσι μπορούμε να μετατρέψουμε αυτή την οδυνειρή εμπειρία σε ένα συναρπαστικο ταξίδι ζωής .

Είσαι ένα νέο παιδί, η ζωή ειναι μπροστά σου. Αυτή την περιπέτεια της υγείας σου δες την σαν μια ευκαιρία να ανακαλύψεις το πιο συναρπαστικο κομμάτι της ζωής : εσένα τον ίδιο.

Πάρε βαθιά ανάσα και ξεκίνα! Αναζήτησε θεραπεία!

Κουράγιο, καλή δύναμη και εμεις εδώ θα είμαστε να σου κρατάμε το χέρι όταν μας χρειάζεσαι..

Συχνά και εγώ , κυρίως παλιότερα βρισκόμουν σε μία μεγάλη σύγχυση σχετικά με το τι θέλω, ποιος είμαι κ.τ.λ. Ένοιωθα να έχω χάσει τον εαυτό μου και να μην ξέρω τι μου αρέσει και τι όχι. Θα ήθελα την γνώμη σας. Αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα ή αιτία μιας καταθλιπτικής διάθεσης; Υποψιάζομαι το πρώτο.
Η κατάσταση μοιάζει σαν ένα άλογο ας πούμε που κινείται με ταχύτητα και εμμονή για κάποιους λόγους σε μια κατηφόρα-γκρεμό. Προσπαθείς να του αλλάξεις πορεία με γνωστικά παραγγέλματα αλλά αυτό είναι τόσο ταραγμένο που αδυνατεί ΄να υπακούσει ή του είναι πολύ λιγο.
Φταίνε τα μοναχικά μου χρόνια; Κάθε τι μου φαίνεται πρωτόγνωρο, μια δοκιμασία. Αισθάνομαι να υστερώ σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής και αυτό επιδεινώνειτην αρχική αδυναμία.

Αιτία ή αποτέλεσμα θα σε γελάσω.. Γαι μένα ξέρω ότι -κυριολεκτικά - μια μέρα πετάχτηκα επάνω έχοντας χάσει τον εαυτό μου. Δεν ήξερα ποια ήμουν, δεν με αναγνώριζα στον καθρέπτη.. δεν ηξερα τι θέλω, που πάω...

Η δυναμική γυναίκα μετατράπηκε σε ένα φοβισμένο πλάσμα, ένα ζωάκι πανικόβλητο για το κάθε τι...

Εχω κλάψει ώρες μπροστά στον καθρέπτη ρωτωντας και ξαναρωτώντας \"ποια είσαι?\", \"τι σου έκανα?\"

Αχ αχ! Εγω σε καταλαβαίνω. Αλλά πιστεψέ και εσύ, ότι μπορείς να γίνεις καλά. Οτι πρέπει να αγωνιστείς για σένα και μόνο για σένα. Σε αυτόν τον αγώνα ουσιαστικά είμαστε μονοι μας, ειναι ο δικός μας αγώνας.

Σήμερα , που είμαι υγιής και ευτυχισμένη, σήμερα που αισθάνομαι πλήρης, κάθε βράδυ - ειλικρινά κάθε βράδυ-ευχαριστω το Θεό για αυτη την κολαση που περασα, για αυτη την εμπειρια που αντιμετώπισα, για τη νίκη μου για τη ζωή.

Μέσα απο τη κόλαση που πέρασα μπόρεσα να αναγνωρίσω και να εκτιμήσω την ευτυχία του να μοιράζεσαι τη εμπειρία της ζωής μεσα απο την Αγάπη για τον ευατό σου και τους συναθρώπους σου.

Όσο μαύρη και να είναι η ζωή σου τώρα , τόσο όμορφη θα γίνει αύριο στο υπογράφω . Ομως πάλεψε για το ονειρό σου!

Ξέρεις Black rose,
με τρώει συνέχεια ένας ανταγωνισμός με τους άλλους,
νοιώθω ότι έχω χάσει την αξία μου μαζί με τις επιθυμίες και τις αξίες μου,
επιθυμώ διακαώς να τα καταφέρω σε κάτι, να αποδείξω ότι αξίζω.Λες είναι μια αυταπάτη , ένα παιχνίδι που έχω στησει στον εαυτό μου; Μηπως απλά πρέπει να χαλαρώσω και να αποδεχθώ τον εαυτό μου και να βρω σιγά σιγά τα σημαντικά πράγματα τα οποία και να προσπαθήσω;
Όμως με φοβίζει τόσο πολύ να δω τον εαυτό μου γιατι δεν μου αρέσει που είναι δειλός και χωρίς άποψη, χωρίς δύναμη, αποφασιστικότητα. Όπως καταλαβαίνεις το βιώνω όλο αυτο σαν έναν φαύλο κύκλο που τον πιάνω και τον ξαναπιάνω. Έχω ζητήσει και έχω ακούσει χιλιάδες απόψεις για τη ζωή και τον ανθρωπο αλλά αδυνατώ να μεγαλώσω ακόμη.:(


Πάντως να ξέρεις πως σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου και εκτιμώ κάθε σου αναφορά σε προσωπικά σου βιώματα:)

Ξέρεις Black rose,
με τρώει συνέχεια ένας ανταγωνισμός με τους άλλους,
νοιώθω ότι έχω χάσει την αξία μου μαζί με τις επιθυμίες και τις αξίες μου,
επιθυμώ διακαώς να τα καταφέρω σε κάτι, να αποδείξω ότι αξίζω.Λες είναι μια αυταπάτη , ένα παιχνίδι που έχω στησει στον εαυτό μου; Μηπως απλά πρέπει να χαλαρώσω και να αποδεχθώ τον εαυτό μου και να βρω σιγά σιγά τα σημαντικά πράγματα τα οποία και να προσπαθήσω;
Όμως με φοβίζει τόσο πολύ να δω τον εαυτό μου γιατι δεν μου αρέσει που είναι δειλός και χωρίς άποψη, χωρίς δύναμη, αποφασιστικότητα. Όπως καταλαβαίνεις το βιώνω όλο αυτο σαν έναν φαύλο κύκλο που τον πιάνω και τον ξαναπιάνω. Έχω ζητήσει και έχω ακούσει χιλιάδες απόψεις για τη ζωή και τον ανθρωπο αλλά αδυνατώ να μεγαλώσω ακόμη.


Ίσως αυτά που αναφέρεις στην πρώτη παράγραφο σου δημιουργούν συναισθήματα που μαζί με τα συμπτώματα οδήγουν σε κατάθλιψη που όπως πολύ σωστά λες είναι ένας φαύλος κύκλος.
Αυτά που ρωτάς φίλε μου δείχνουν πόσο έχεις κατανοήσει το πρόβλημά σου...Εσύ ξέρεις τι πρέπει να κάνεις αλλά φοβάσαι όπως λες [και δείχνεις] να προσπαθήσεις ....λέω εγώ τώρα....


Αυτά που λες για τον εαυτό σου [ακόμη και αληθινά να είναι] έχουν γιγαντωθεί από την κατάθλιψη τόσο πολύ που τα έχεις πιστέψει και ψάχνεις δικαιολογίες για να τα στηρίξεις....Προσπάθησε να φανταστείς τον εαυτό σου αλλιώς.....ψάξε για τα ενδιαφέροντά σου....δημιούργησε με όποιον τρόπο εσύ μπορείς....πρώτα από όλα δέξου τον εαυτό σου...είναι το πιο σημαντικό...

ακούγοντας απόψεις όταν δεν έχεις αναπτύξει κατασταλαγμένη σκέψη σε μπερδεύει....δεν το λέω για εσένα...μια παρατήρηση είναι....

κάτι τελευταίο...μη χρησιμοποιείς την κατάθλιψη σαν ασπίδα για να ξεφύγεις από την πραγματικότητα [γιατί αυτό πιστεύω ότι κάνεις].... απομονώνεσαι έτσι και γίνεται πιο δύσκολο μετά να ενταχθείς και πάλι στην πραγματικότητα....είχες τη δύναμη να κατανοήσεις το πρόβλημά σου [αν και λίγο συγκεχυμένα λόγω κατάθλιψης...αυτό είναι άποψή μου όμως] είμαι σίγουρος ότι έχεις τη δύναμη να βγεις από αυτόν τον φαύλο κύκλο...δεν είναι καθόλου εύκολο..τώρα φαντάζει αδύνατο αλλά δεν είναι....
άλλωστε ποτέ δεν σου δίνεται μια επιθυμία χωρίς να σου δίνεται και η δύναμη για να την πραγματοποιήσεις...εν προκειμένω πρέπει να εργαστείς αρκετά γι\' αυτό....

ΥΓ:Είμαι διπολικός:o;)

Σ ευχαριστώ Ραψωδέ:)

:o;)

:cool:

Αγαπητε Zoupou,
και εγω οπως και οι προηγουμενοι φιλοι που καταθεσαν τη γνωμη τους σε αυτα που ειπες, συμφωνω απολυτα για το μεγεθος της επιγνωσης του προβληματος σου.Και αυτο απο μονο του ειναι πολυ σημαντικο βημα προς την ανακουφιση σου, γιατι ξερεις ποσοι απο εμας δεν γνωριζουμε ή δεν αντεχουμε \"να γνωριζουμε\" τα μισα απο αυτα που κατανοεις εσυ για τον εαυτο σου; για αυτο το γεγονος οτι ξερεις τι σου συμβαινει ειναι σπουδαιο αλλα οπως ειπε και ο φιλος rapssodos τωρα που
εφτασες στο ποταμι μην κανεις πισω,κολυμπα!
Γιατι ατομο που εχει φτασει στο βαθμο αυτο,να ψαξει και να μαθει για τον εαυτο του,αρα εχει την διψα για ανακουφιση και πραγματοποιηση των επιθυμιων του, ΘΕΛΕΙ, αρα το ΜΠΟΡΕΙ κιολας.
Εχεις μπει σε ενα καλο δρομο με το να εχεις οσο το δυνατον καλυτερη αυτογνωσια, πιθανον με τη βοηθεια καποιου ειδικου, και αυτο ειναι οπως θα ξερεις απαραιτητο, με τοσα μπλοκαρισματα που υπαρχουν οχι μονο μεσα σου μα και στο καθεναν απο εμας, τωρα αγαπητε μου,μην κανεις πισω!
Συνεχισε να παιρνεις, ή ξεκινα να παιρνεις παλι αν εχεις σταματησεις, τη βοηθεια του γιατρου ή του ειδικου που πρεπει, καταλαβαινεις ποσα θαμμενα,απωθημενα πραγματα για χρονια ολοκληρα εχουν κανει ριζες μεσα σου και καθε φορα που κατι ξεχερσωνεις, οι περιφημες ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ, στη γλωσσα της ψυχολογιας, θα φτιαχνουν ολο και ενα νεο \"εμποδιο\" για να μην αλλαξεις καταστασεις και βιωματα χρονων και χρονων.Για να σε κρατανε πίσω.
Με την εμπειρη ματια του ειδικου και την καλη σου συνεργασια, αυτα θα τα δειτε μαζι και μαζι θα τα παλεψετε, να παψουν να υπαρχουν.
Την αρχη την εχεις κανει,παλεψε το και ξερω ποσο δυσκολο και επιπονο ειναι αυτο που λεω,δεν μιλαω \"εξω απο το χορο\", γιατι κ εγω τον ιδιο δρομο εδω και πολυ καιρο εχω παρει, το τι αντιστασεις ενος πληγωμενου εαυτου εχω αντιμετωπισει μεσα απο την ψυχοθεραπεια που κανω, δεν μπορεις να φανταστεις! Αλλα ειναι η μονη λυση για να παψει το τραυμα να
ματωνει συνεχεια και για να δω επιτελους τη ζωη απο ΜΕΣΑ και οχι να περναω ΔΙΠΛΑ της!
Ειμαι σιγουρη αγαπητε μου zoupou, οτι οπως σωστα ξεκινησες να ψαχνεις για σενα, για το τι ειναι αυτο που σε καθιστα θεατη της ζωης και οχι πρωταγωνιστη της, ετσι θα συνεχισεις μεχρι εκει που ο νεος σου εαυτος θα στεκεται νικητης και ολοκληρωμενος πανω στις σταχτες του παλιου σου.
Και το σημαντικοτερο που πρεπει να θυμασαι: δεν εισαι μονος!
Ειμαστε ολοι εμεις εδω και αλλοι τοσοι εξω,ανθρωποι δοκιμασμενοι απο τον πονο, που ξερουμε πολυ καλα και τι ειναι πληγη, και τι ειναι σκοταδι και τι ειναι η παλη με αυτο προς την εξοδο και ετσι γνωριζουμε να κραταμε καλα το χερι.
Κουραγιο και καλη συνεχεια στον αγωνα σου!

ΔΕν φαντάζεστε πόσο με γλυκαίνει που συμμετέχετε στην εμπειρία μου.:)
Δυστυχώς εγώ δεν έχω μάθει να βοηθώ τους άλλους ή τουλάχιστον έχω ξεχάσει, που να με αφήσει η θλίψη και η αγωνία, οταν δεν με θεωρώ άξιο έττσι κι αλλιώς.....
Θα επανέλθω,
να στε καλά!!..;)

Είναι φοβερό το γεγονός ότι αυτό που βιώνουμε ως κατάθλιψη-αγχος έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με σκέψεις. Τ ο σκέφτηκα που λέτε πολύ και δεν αναφέρομαι απαραίτητα στη γνωσιακή ψυχολογία.
Ακολουθώντας για τρίτη φορά γνωσιακή ψυχοθεραπεία αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα. Μου είναι αδύνατον να οικειοποιηθώ, να βιώσω να κάνω κτήμα μου τα λογικά παραγγέλματα , στα οποία συμφωνώ και τα οποία αναγνωρίζω ως σωστά.
Το μυαλό αρνείται να διακόψει την ταινία με το καταθλιπτικό περιεχόμενο. Είναι απίστευτο αυτό το ρούφηγμα.
Θυμάμαι παλιοτερα ως παιδί, όταν κιόλας φλέρταρα με το φάσμα της θλίψης, αν και δεν το συνειδητοποιούσα ως κάτι παθολογικό, κατάφερνα να δημιουργήσω ρωγμές-σκέψεις σαν visualisations, δηλ. εικόνες γεμάτες ελπίδα για το μέλλον, γεμάτες επιθυμία. Μοιάζει με μία στιγμιαία ανάγωγη χειρονομία προς ένα μέρος του μυαλού. Αρνήσαι την αρνητική πλευρά και κάνεις ένα νοητικό βήμα προς το θετικό μέλλον, ακόμα κι αν αυτό είναι μια ψευδαίσθηση(και σχεδόν πάντα είναι, αλλά σημασία έχει ότι πατάει πάντα στην πραγματικότητα: άλλωστε κάτι τέτοιο καλούμαστε να κάνουμε , να καβαλήσουμε μια θετική ουτοπία αφου πρώτα δώσουμε ένα πήδο στηριζόμενοι στην πραγματικότητα\' και φυσικά χρειάζονται πολλόι πήδοι μιας και το \"άλογο\" δεν είναι ακίνητο ( ο κόσμος δεν είναι ακίνητος) αλλά τρέχει διαρκώς.;)

Στο επανιδείν:)

Θελω για αλλη μια φορα να σου πω οτι με ξαφνιαζει ευχαριστα το ποσο γνωριζεις τι ακριβως ειναι αυτο που σε πονα.
Εχεις μια πολυ καλη διαδρομη αυτογνωσιας για αυτο πρεπει να συνεχισεις.
Απο τη στιγμη που εχεις κανει 3 φορες γνωσιακη ψυχοθεραπεια και δεν εχεις ανακουφιστει θα πρεπει αγαπητε μου Zoupou να κανεις κατι πιο δραστικο.
Ειτε θα αλλαξεις ειδος θεραπειας,ειτε θεραπευτη γιατι και το να βλεπεις 2 ψυχολογους ταυτοχρονα οχι μονο δεν ειναι λυση αλλα ισως να προκαλει περισσοτερη συγχυση.Κατεληξε πρωτα σε εκεινον τον θεραπευτη που θα αισθανθεις πιο κοντα σου ψυχικα και μετα συζητησε του το γεγονος πως με το συγκεκριμενο ειδος θεραπειας δεν εχεις βοηθηθει οσο θα επρεπε.
Το ατομο που θα σε \"περασει απεναντι\" ειναι καθοριστικο στις περιπτωσεις αυτες.
Κανω 7 χρονια θεραπεια με τον ιδιο θεραπευτη και απο την εμπειρια μου σου λεω οτι ειπα παραπανω, ισως τα χρονια να φανουν πολλα ομως και τα ψυχικα μου τραυματα οσο και οι αντιστασεις που ανανπτυσσονταν κατα τη διαρκεια της θεραπειας,ηταν πολλα, ωστοσο με υπομονη και επιμονη απο μενα, οσο και με την καθοριστικη παρεμβαση και βοηθεια του θεραπευτη μου οπου χρειαστηκε, πηγαινω καλα και νιωθω ετοιμη να κανω τα πρωτα δικα μου βηματα.
Υπαρχει \"κατι\"που σε κραταει ακομα στην θλιψη και δεν σ αφηνει να πας μπροστα, θελω να πιστευω οτι θα το βρεις. Για ολους μας υπαρχει το φως,γιατι ολοι ειμαστε υπεροχοι ακομα και λυγισμενοι και σιγουρα παιδια ενος ανωτερου Θεου!Κοιταξε το,αν θελεις, και λιγο οπως σου ειπα.
Ειμαστε παντα εδω κοντα ο ενας στον αλλον και σιγουρα ξερεις να κρατας το χερι γιατι και ο πονος και η δοκιμασια στο εχουν διδαξει, απλα θα ερθει η
ωρα σου!
Κουραγιο και συνεχισε την καλη σου προσπαθεια!

Μερικά νέα από το μέτωπο.....
Ο ψυχολόγος μου με παρέπεμψε σε ένα ν ψυχίατρο να δει μήπως μπορεί να γίνει τίποτα από φαρμακευτική πλευρα.
Ο ψυχ μετά απο 10 λεπτα μονολόγου μου μου ανακοίνωσε κάτι που είχα ξανακούσει και στο παρελθόν: Μεταιχμιακή διαταραχή (τα τάααα!)
Ούτε διπολική, ούτε απλώς κατάθλιψη κτλ
Και φυσικά ξέρω πως έχει δίκιο γιατι το έψαξα και γω..
Λοοιπόν , μου δίνει το Topamac να στανιάρω και να συνεχίσω με τον ψυχολόγο μου.
Και η αλήθεια είναι ότι αυτό που χρειάζομαι είναι κάτι να μου σταθεροποιήσει την διάθεση.
¨οπως είπε και οψυχ, όλοι έχοθμε τα πάνω και τα κάτω μας αλλά εγω και όσοι αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα , μένω πολύ καιρο στο πάνω ή στο κάτω.

Θα εκτιμούσα αν κάποις με παρόμοιο θέμα μπορεί να μοιραστεί κάποια πράγματα...


Υ.Γ. Του ψυχίατρου του μιλούσα πολύ άνετα, και αυτός Χαμογελώντας μου λέει:Θελεις να με κάνεις φιλαράκι σου για να με απορρίψεις μετα! Το κάθαρμα με κατάλαβε αμέσως, ασυνείδητα αυτό κάνω συνέχεια.

Η κατάσταση έχει πολύ πόνο αλλά και πολύ γέλιο συγχρόνως άμα το καλοσκεφτείς.

Σας παραθέτω ένα ποιηματάκι που το βρήκα σε ένα site για τη μεταιχμιακή( αν και αυτός ο όρος είναι και απαρχαιωμένος και άστοχος) και το οποίο ταιριάζει γάντι σεπολλές πονεμένες( αυτοπονετικές) ψυχές.

I

I walk down the street.
There is a deep hole in the sidewalk
I fall in.
I am lost ... I am helpless.
It isn\'t my fault.
It takes me forever to find a way out.

II

I walk down the same street.
There is a deep hole in the sidewalk.
I pretend I don\'t see it.
I fall in again.
I can\'t believe I am in the same place
but, it isn\'t my fault.
It still takes a long time to get out.

III

I walk down the same street.
There is a deep hole in the sidewalk.
I see it is there.
I still fall in ... it\'s a habit.
my eyes are open
I know where I am.
It is my fault.
I get out immediately.

IV

I walk down the same street.
There is a deep hole in the sidewalk.
I walk around it.

V

I walk down another street.

γεια σου ζουπου!

κι εγω παιρνω topamac!!

προσεχε λιγο με το φαγητό γιατί αυτό το χαπι κοβει τελειως την όρεξη.