Quote:
Originally posted by anwnimi
Κάποτε ήμουν ένας φοβισμένος άνθρωπος.
Που φοβόταν να εκφραστεί, που έδινε - ακούγοντας και συμπαραστέκοντας σε όποιον του το ζητούσε, αλλά που δεν ζητούσε ποτέ το ίδιο. Αρκούνταν με τις μέτριες σχέσεις, ίσως το υπό του μετρίου, συμβιβαζόταν, έπνιγε συναισθήματα, τα ξεχνούσε, συγχωρούσε χωρίς μια κουβέντα.
Αλλά είχα πολλούς, πολλούς φίλους, καλή εικόνα, εξόδους, σχέση. Ένιωθα καλά, μα κάτι με έτρωγε. Κι αυτό το κάτι, από κάτι μικρό, έγινε κατάθλιψη, επιθυμία για τερματισμό της ζωής, και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.
υπάρχει μια κάποια ομοιότητα σε αυτό και στον τρόπο που κλείνεις το ποστ σου ( έχω πολλούς δίπλα μου αλλά δεν νιώθω καλά).
Όντως, αλλά για διαφορετικούς λόγους...Τώρα δεν έχω πολλούς αλλά κάποιους ανθρώπους λίγο περισσότερους από ότι πριν που είχα αποτραβηχτεί σχεδόν από όλους, με πιο ουσιαστική επαφή θα έλεγα, απλά μου λείπει το βαθύ δέσιμο, όπως έχω πει...
Ώσπου ήρθαν οι φοβίες.
Ήρθαν, τις έδιωξα με πολύ πολύ κόπο και με το έτσι θέλω, έφυγαν. Και ξαναγύρισα στο γνώριμο μοτίβο ζωής μου.
Μα ξαναήρθαν.
Κάποια στιγμή διεκδίκησα. Διεκδίκησα το πάνω από το μέτριο, δεν μου έφτανε πια αυτό που είχα.
Άλλο πάνω απο το μέτριο και άλλο απόλυτο. Υπάρχει μια ενδιάμεση απόσταση... μα καμιά φορά για να αναπτερώσουμε το απόλυτα κάτω ζητούμε το απόλυτα πάνω.
Χμ, ναι:) Μάλλον για να βρούμε την ισορροπία, το ενδιάμεσο που λες.
Δε με συνάρπαζαν πλέον οι χλιαρές σχέσεις.
Νομίζω πως ούτε πριν σε συνάρπαζαν... απλά ανεχόσουν το μέτριο.
Να σου πω, αυτό τώρα πρέπει να το σκεφτώ. Πραγματικά ένιωθα ότι μου αρκούσαν τα πολύ μικρά πράγματα. Που μπορεί να ήταν και πολύ επιφανειακά τις περισσότερες φορές. Αλλά εμένα μου αρκούσαν, ή έτσι πίστευα τουλάχιστον.
Ήθελα το καλύτερο, το ιδανικότερο.
Απο το καλύτερο μέχρι το ιδανικότερο, υπάρχει μια απόσταση.
Σίγουρα.
Σταμάτησα σιγά σιγά να είμαι ο φοβισμένος άνθρωπος. Έδινα όσο έδινα και παλαιότερα αλλά και ζητούσα, εκφραζόμουν. Μόνο αυτό με συγκινούσε πλέον και δε συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο.
Τότε πολλοί φύγαν ή έφυγα εγώ. Έμεινα μόνη, δεν είχα καλή εικόνα, δεν είχα πολλούς φίλους, εξόδους.
Το παράδοξο είναι όμως ότι ένιωθα/νιώθω καλά με αυτό.
Όμως συνειδητοποίησα ότι κανείς μα κανείς δεν είναι τέλειος, ιδανικός. Όλοι μας είμαστε \"μέτριοι\". Με τα πολύ φωτεινά μας σημεία και τα πολύ σκοτεινά μας.
Δεν το βλέπω έτσι. Όσο μέτριοι μπορούμε να είμαστε, άλλο τόσο τέλειοι ή ατελείς μπορούμε να γίνουμε- είμαστε. Έχουμε τις στιγμές μας. Και έχουμε και μια ροπή/τάση προς κάποιες στιγμές - ποιότητες. Τίποτα δεν είναι στατικό στην φύση, ούτε στους ανθρώπους. Κάθε δευτερόλεπτο επιλέγουμε ανάμεσα στο να διατηρήσουμε ή να αλλάξουμε κάτι.
Φυσικά, δε διαφωνούμε.
Έτσι, αποδεχομενη κάποια πράγματα, ξανάρχισα τις εξόδους, αποκαταστάθηκαν μερικώς κάποιες σχέσεις, κάποιες έληξαν.
Αυτη η συνειδητοποίηση είναι όμως που μου δημιουργεί ένα κενό.
Μήπως το κενό του ενδιαμέσου?
Θα σε γελάσω...Ίσως.
Δε με γοητεύει, εξιτάρει, συναρπάζει τίποτα το μη ιδανικό. Και όλα γύρω μου πλέον τώρα τα αισθάνομαι μέτρια.
Μόνο το φυσικό περιβάλλον με συγκινεί.
Θέλω το ακραία όμορφο (δε μιλώ εμφανισιακά). Το επιζητώ. Θέλω να σταματήσω να το θέλω γιατί λογικά συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν είναι εφικτό.
Είναι εφικτό κάποιες φορές αλλά όχι κι όλη την ώρα :)
Ούτε εδώ λέμε κάτι διαφορετικό.
Δυστυχώς όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν το έζησα, είτε νόμιζα ότι το ζούσα, είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο, ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη.
η ευτυχία μετριέται πιότερο με στιγμές παρά με \"πάντα\".
Αυτό καλώς ή κακώς, το έχω βιώσει στο πετσί μου, από μικρή μέχρι τώρα.
Και συνηθως ήταν απλές στιγμές, χωρίς τίποτα το μεγαλειώδες.
Συνειδητοποιώντας ότι όλα γύρω μου πλέον είναι μέτρια και δεν είναι ιδανικά ή υπάρχουν όμορφες στιγμές αλλά δεν μπορούν να διαρκουν για πάντα, έρχομαι από τη μία πλευρά πιο κοντά στους ανθρώπους γιατί αναγνωρίζω το ανθρώπινο στο χαρακτήρα μας και τη συμπεριφορά μας τα δυνατά και τα αδύνατά του σημεία ο καθένας μας.
Από την άλλη, δεν είμαι τόσο απόλυτα κοντά ΄με ανθρώπους όσο παλιότερα, που αναζητούσα το τέλειο και το έβρισκα. Έτσι απομακρύνομαι.
Αυτό όμως, μοιάζει να είναι καθαρά δική σου επιλογή.
Είναι ίσως μια επιλογή που έρχεται αυτή τη στιγμή πολύ αβίαστα, σχεδόν υποχρεωτικά, γιατί έτσι αισθάνομαι. Γι\'αυτό άλλωστε έγραψα πριν \'οτι θέλω να το σταματήσω να το κάνω και να μην νιώθω αποστασιοποιημένη από τους άλλους.
Το παράδοξο είναι ότι είμαι τόσο κοντά σε περισσότερους ανθρώπους όσο ποτέ, αλλά και μακριά όσο ποτέ.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, αν με καταλαβαίνετε...Το έχει νιώσει κανένας αυτό;
Σαν να με ικανοποιεί μόνο το απόλυτο, το ιδανικό.
