Quote:
Originally posted by path
....ψαχνεις \'\'απεγνωσμενα\'\' να βρεις εναν γκομενο, που να γινει και σχεση κλπ, και που θα σε βοηθησει να διαψευσεις κυριως τον γερο σου που αρνηθηκε εσενα και την μητερα σου. κλπ κλπ κλπ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, πας και μπερδευεσαι ,,,,,,,,,,,,, ασε τη μανα σου να βιωσει την απορηψη μονη της . ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Αποστασιοποιησου απ το μπερδεμα και προσπαθησε να δεις τα πραγματα με τα δικα σου ματια ,,,και οχι με το πως θα το εβλεπε ο πατερας σου που εν το μεταξυ -φοβασαι πως οτι κιαν κανεις, γιαυτον δεν θα ειναι ποτε αρκετο - ,,,((δηλαδη και οι ερωτικες σου επιλογες (?),,,, ,,αρα ξανα μια \'δευτερη απορηψη\' ??? Μην του κανεις αυτη την χαρη,,,,,, ,,,ξεπερεσε τον εσυ αφου δεν καταφερε ισως να τον ξεπερασει η μανα σου, Αρνησου αυτην την προκληση . ,,,,Βεβαια ισως αυτος να ειναι ο λογος που βρισκεσαι κοντα του, ελπιζω για να τον μελετησεις μπας και τον απομυθοποιησεις κιολας. ,,,η ισως εισαι τελειως ανυποψιαστη ? αυτο εσυ το ξερεις .
Path, πολύ μεγάλο θέμα αυτό και αξίζει ίσως τη μεγαλύτερη ανάλυση από οτιδήποτε άλλο! Το βιώνω και στη δουλειά μου, όπου είμαι ουσιαστικά υπάλληλος του πατέρα μου. Την πρόκληση αυτή τη βιώνω καθημερινά. Την πρόκληση να του αποδίξω πώς αξίζω, παρόλο που ξέρω πώς δεν πρόκειται να ακούσω από αυτόν ποτέ ένα \"μπράβο, είμαι περήφανος για σένα\", όσες κατραπακιές κι αν έχω φάει στα μούτρα μέσα σε αυτή τη δουλειά (που είναι πάρα πολλές, πίστεψέ με, και κανένας υπάλληλος δε θα τις δεχόταν ποτέ του). Ίσα ίσα, το αντίθετο, θα ακούσω \"Φιλαράκι, δεν έχω ακούσει καλά λόγια για σένα\", επειδή βρέθηκε κάποιος μ.....ς από την άλλη άκρη της πόλης που καμία σχέση δεν έχει με το μαγαζί, να του πει τα δικά του. Κι αυτός, αντί να υπερασπιστεί την κόρη του, ή έστω να ακούσει και την άλλη πλευρά πρώτα, θα φροντίσει να κρίνει εμένα αμέσως και με τον πιο ηλίθιο και προσβλητικό τρόπο. Αλλά υπάρχει αυτή η πρόκληση να μην τα παρατήσω, να μη φανώ αδύναμη και ανίκανη, λίγη. Η πρόκληση να φτιάξω μια σχέση πατέρα και κόρης που δυστυχώς, όπως λέει κι ο αδερφός μου, δεν υπήρξε ποτέ, άρα πώς μπορείς να διορθώσεις κάτι που δεν υπάρχει; Από την άλλη, όλη μου τη ζωή έχω υποστεί μια πλύση εγκεφάλου από τη μητέρα μου για την απόρριψη αυτή, την οποία ποτέ δεν ξεπέρασε πραγματικά (την απόρριψη, όχι τον άντρα). Φαντάζομαι πώς τη μέρα που θα πω \"παραιτούμαι και βρείτε τα μόνοι σας\", θα έχω ξεπεράσει τον σκόπελο της πρόκλησης να αποδείξω κάτι που εγώ ξέρω ότι είμαι και θα είμαι επιτέλους ελεύθερη. Απλά δεν έχει φτάσει ακόμα το οριακό σημείο, αυτό που θα είμαι σίγουρη ότι δεν μπορώ ούτε λεπτό ακόμα εκεί μέσα. Γιατί πάνω που πάω να το κάνω, κάτι αλλάζει προς στιγμήν, και ξαφνικά μου τροφοδοτεί το συναίσθημα ότι με χρειάζεται, ότι πρέπει να τον βοηθήσω. Πολύ μπέρδεμα.