χωρισμος-καταθλιψη

Ειμαι 29 ετών χωρισμένη με μια υπέροχη κόρη..
Πριν 2 χρόνια που έφτασα στο σημείο να χωρίσω πήγα σε ψυχίατρο και έκανα θεραπεία με ladose μετά από ένα χρόνο ξεκίνησα συνεδρίες σε ψυχολόγο όπου με βοήθησε να σταματήσω την θεραπεία και να σκεφτομαι πιο λογικά….
Όμως υπάρχουν στιγμές που πέφτω πολύ, παρά πολύ , όπως και τώρα….
Οι γονείς μου έχουν πολλά προβλήματα και μου τα φορτώνουν, τους εξήγησα πως δεν μπορώ να ακούω όλο τα δικά τους αλλά δεν καταλαβαίνουν συνεχίζουν το ίδιο….
Το πατέρας του παιδιού μου είναι αδιάφορος για το παιδι και όταν πάω να συζητήσω κάτι μαζί του για το παιδι μας , μου λέει ειρωνικά «πάρε τα χαπάκια σου και άσε με»… έχω κάνει μια σχέση στην οποία με έχει σκουπίδι δέχομαι προσβολές συνέχεια και δεν μιλαω, πίστευα πως τον αγαπούσα αλλά τελικά δεν νοιώθω τίποτα για τον κύριο μάλλον βρήκα κάτι να πιαστώ… τελικά δεν έχω αξιοπρέπεια δεν έχω προσωπικότητα , δεν έχω ζωή…θελω να ειμαι πολύ χαρουμενη για να είναι και το παιδι μου, θελω το παιδι μου να είναι περήφανο για μένα και νοιώθω να χάνω το κουράγιο μου όλο κάτι γίνετε που ρίχνει, με κλείνει με απογοητεύει…
Θελω να φωνάξω να πω αυτά που έχω , αλλά ξέρω πως κανείς δεν θα με ακούσει….

Καλώς ήρθες kaiti:)

παντως εδω μπορεις να μιλησεις, να σε ακουσουμε. Φωναζοντας ή οχι!

Δεν πιστευω πώς υπάρχει ανθρωπος χωρις προσωπικοτητα, αλλα απο τα οσα λες για σενα, νιωθω πώς εννοεις πώς δεν εχεις φωνη ή δυναμη να επιβληθεις.

Κι ομως ειναι ενα βημα, ειναι μια αρχη να δηλωσεις στους γονεις σου αυτο που τους ειπες: να μη σου φορτωνουν δικα τους προβληματα. Θελει δυναμη να δεις οτι ειχες μια σχεση για δεκανικι και να προχωρησεις. Αρα μπορεις να κανεις κ αλλα. Τί αλλο θα θελες να κανεις ή να πεις? Κ σε ποιον?

Ειμαι σιγουρη πώς μπορεις να γινεις πολυ χαρουμενη, αλλα η καθε αρχη εχει την δικη της δυσκολια...Κ καμια φορα, οσο πιο ομορφο ειναι αυτο που θελουμε να επιτυχουμε, τοση μεγαλυτερη η δυσκολια ή η επιμονη που χρειαζεται να δειξουμε:)

εχεις δικιο δεν μπορω να επιβληθω, παντα κανω αυτο που θελουν οι αλοι....
θελω οι αλοι να ειναι χαρουμενοι και παντα μενω εγω θλιμενη...
παντα το παιζω χαρουμενη και μεσα μου κλαιω...
ολοι με εχουν για μια πολυ δυναμικη γυναικα αλλα δεν ξερουν οτι αυτη η δυναμη προσπαθει να
κρυψει μια μεγαλη αδυναμια....

Kaiti,

θα θελες να επιβληθεις? Θα θελες να μπορεις να δειξεις οτι εκτος απο χαρουμενη εχεις το δικαιωμα να εισαι και στεναχωρημενη, νευριασμενη ή οτι αλλο? Το επιτρεπεις στον εαυτο σου?

Υπάρχει εστω και ενας ανθρωπος στη ζωη σου, στον οποιο μπορεις να εκφραστεις πιο ελευθερα? χωρις αυτολογοκρισια?

Κατ....να σε ρωτήσω κάτι?
Ήσουν πάντα έτσι, ή θεωρείς πως ο χωρισμός σε τσάκισε και σε έκανε αδύναμη απεναντι σε ανθρωπους και κατατάσεις?
Πως νιωθεις για τον πρώην άντρα σου? Μήπως δεν τον έχεις ξεπεράσει και αυτό σε κάνει ακόμη πιο ευάλωτη?

ΥΓ. Καλώς ήρθες....

Katie γειά σου.Εγώ βλέπω ότικαι μόνο που αναγνωρίζεις τα προβλήματα βρίσκεσαι σε καλό δρόμο.Κοίτα λίγο τα θετικά.Εχεις μια υπέροχη κόρη είσαι μόλις 29 χρόνων προφανώς και οικονομικά ανεξάρτητη.Εχεις τις προϋποθέσεις να κάνεις όνειρα να ξαναγτιάξεις την ζωή σου.Σίγουρα θα υπάρχουν και στιγμές που θα πέφτεις ψυχολογικά.Το ότι χώρισες απο εναν άνδρα που δεν αξίζει και το ότι αναγνωρίζεις ότι δεν σε καλύπτει σαν άνθρωπος η σχέση σου και αυτό για μένα είναι θετικό,γιατι δεν εθελοτυφλείς.Οσο αφορά τους γονείς σου κλείσε τα αυτιά σου δεν αλλάζουν αν κρίνω απο τους δικούς μου που τσακώνονταν μέχρι να πεθάνει ο πατέρας μου.Μην αναλώνεσαι με άτομα που δεν αξίζουν και μην δέχεσαι να σε υποτιμούν.Δείξε την έξοδο στον άνθρωπο που έχεις και δεν σε σεβεται δεν \'εχεις ανάγκη να πιαστείς απο κανέναν μόνο το να βλέπεις το υπέροχο παιδάκι σου παίρνεις δύναμη.Απλώς προσπάθησε για το παιδί να υπάρχει επικοινωνία με τον πατέρα του.Μην αναλλώνεσαι στο πως και γιατί μην αφήνεις το κάθε προβληματικό άτομο να σε υποτιμά.Λιγο το έχεις ότι μπορείς να εντοπίσεις το πρόβλημα και να μην κλείνεις τα μάτια;Επικεντρώσου σε σένα και το παιδί σου.Τα χρόνια περνάνε εκμεταλευσου τα έχεις όλα τα περιθώρια μην το ξεχνάς.

ο μοναδικος ανθρωπος που μπορω να επιβληθω διστιχως ειναι το παιδι μου...
πολλες φορες εχω καταλαβει πως βρηκα κατι αδυναμο να δειξω την δυναμη μου....
και το μονο που καταφερνω ειναι να την πληγωνω...
εκνευριζομαι με αλουσ και ξεσπαω στο παιδι μου την μαλωνω πολλεσ φορεσ χωρισ λογο...

ο πρωιν αντρασ μου μου κανει συνεχεια ψιχολογικο πολεμο...
του ειχα ζητησει να παει στην ψυχολογο μου για να μιλισουν για το παιδι...
η ψυχολογος μου ειπε πως πρεπει να απομακρινθω να μην συζιταω μαζι του γιατι εχει σοβαρες ψυχοσεις που μου τισ φορτωνει... τα δικα του λαθοι τα βλεπει σε μενα και με φορτονει ενοχες...
τον εχω ξεπερασει απλος ζουμε στιν ιδια γγειτονια...
πρεπει να βρω δυναμη να φυγω μακρια...

Kaiti,

ειναι αληθεια πώς το πιο συνηθισμενο ειναι αυτο: να ξεσπάμε σ αυτον που δεν φοβομαστε. Σ αυτον που θεωρουμε ως πιο αδυναμο. Τουλάχιστον το αναγνωριζεις! Σκοπευεις να κανεις κατι γι αυτο, εφοσον το παρατηρεις? Να επιβληθεις πρωτα σ εσενα την ιδια την ωρα που κανεις κατι που δεν θεωρεις σωστο?

πλεον μολις εκνευριστω με κατι δεν μιλαω και σκεφτομαι πωσ οτι και να γινει δεν ξεσπαω στην μικρη...
χθες που δεν ημουν καλα αντι να τιν μαλωσω χωρισ λογο την πηρα και πηγαμε μια βολτα γιατι τελικα μονο αυτη με κανει χαρουμενη και πρεπει να τις δινω μονο χαρες...
σκεφτομαι τα φοβισμενα ματακια τησ οταν την μαλωνα και κλαιω...
ποσο κακια μαμα εγινα...

Κατ...δεν είσαι κακιά μαμά, απλά περνάς δύσκολες στιγμές.
Σίγουρα δεν ειναι ότι καλύτερο αυτό που κάνεις, αλλά αφού το συνειδητοποιείς είναι από μόνο του λυτρωτικό.
Δεν χρειάζεται να σου πούμε εμείς πως είναι λάθος, ήδη λες πως προσπαθείς να αποβάλεις αυτή τη συμπεριφορά.
Συμφωνώ με ότι σου έγραψε η Γιώτα. Βάλε μια γραμμή στο παρελθόν και χάραξε ένα νέο σχέδιο ζωής για το μέλλον που θα έχει πρωταγωνίστρια εσένα και το παιδί σου.
Είσαι πολύ μικρή και μπορείς να φτιάξεις τη ζωή σου εκατό φορές. Το θέμα είναι να αντλήσεις δύναμη μέσα από σένα.
Θα μου πεις, που να τη βρω?
Ψάξε στα μάτια της κόρης σου.....

Kaiti,

μπορει οντως να ξεφυγες καποιες φορες κ καποιες στιγμες να εγινες μια μαμα που δεν θα θελες. Ομως μην μειωνεις το γεγονος οτι προσπαθεις να γινεις η μαμα που θες:)

Ειναι πολυ σημαντικο αυτο το πλεον που εβαλες. Το οριο αυτο ειναι καθοριστικο κ πολυ βοηθητικο αν το τηρησεις. Τοσο για τη σχεση σου με τη μικρη, οσο και για τη σχεση σου με τον εαυτο σου.

Κ ειναι πολυ ωραια η αντιδραση αυτη: η βολτα αντι για τις φωνες. Η χαρα κ το χαμογελο μπορουν να γινουν επιλογες, αν το αφησουμε να γινουν. Κι εσυ το εκανες κ μπραβο σου:)

Περα απο την κορη σου, θα ηθελες να βαλεις ή να αλλαξεις τακτικη στη σχεση σου με αλλους ανθρωπους?

ναι θελω να γινω ποιο δυνατη να μπορω να πω ΟΧΙ και ΘΕΛΩ παντα ζουσα με τα πρεπει ...
να μπορω να πω αυτο που αισθανομαι εκεινη την στιγμη οτι πληγωθηκα, οτι θυμωσα, οτι ερωτευτικα, οτι χαρικα.... παντα κρυβω τα συναισθηματα μου γιατι οταν τα εδειξα την πατησα καποιες φορες οπωσ με τον πρωην μου και πιστευω πως παλι θα γινει το ιδιο. απο την αλλη ποτε δεν λεω με αποτελεσμα να δειχνω κρυα και απομακρη και ετσι χανω ανθρωπους που αγαπω...
μου εχουν περασει οι γονεισ μου οτι παντα πρεπει να ειμαι το καλο παιδι , οτι παντα και αδικο να εχω να μην μιλαω δεν πειραζει ας πουνε το καημενο...
δεν θελω να με λυπουντε ουτε να με καταλαβαινουν, εγω θελω να ζησω με την κορη μου οπως μου αρεσει αδιαφοροντας αν ειμαι καλη για τους αλους.
αλλα δεν με αφηνουν παντα κατι κακο θα βρουν και παντα θα βρουν τροπο να μου χαλασουν οτι ομορφο ζω....
ειμαι 29 χρονων και το μονο που καταφερα ειναι να εχω μια καλη δουλεια και ενα γλυκο παιδι....
απο εκει και περα τιποτα αλο δεν εχω δικαιομα να κανω....
θελω να φυγω μακρια να αρχισω απο την αρχη αλλα το παιδι δεν ξερω αν μπορει να προσαρμοστει σε αλλο περιβαλλον και φυσικα θα κανω αυτο που ειναι καλο για την μικρη μου....

ειμαι 29 χρονων και το μονο που καταφερα ειναι να εχω μια καλη δουλεια και ενα γλυκο παιδι.



Θεωρείς ότι είναι λίγα αυτά;σκέψου αυτά χωρίς την καλή δουλειά.Ολοι ξεκινάμε με όνειρα για την ζωή μας αλλά δυστυχώς όλα δεν έρχονται όπως τα επιθυμούμε.Σκέψου πόσες ευκαιρίες έχεις, πόσο νέα είσαι ,τις εμπειρίες που απέκτησες για να βάλεις την ζωή σου σε πιο γερά θεμέλια.Περνάς μια δύσκολη περίοδο πόσο χειρότερα θα μπορούσε να ήταν το σκέφτηκες;Σήκωσε το κεφάλι και προχώρα την δύναμη την έχεις .το γλυκό παιδί σου καθε φορά που το κοιτάς θα παίρνεις ακόμη μεγαλυτερη δύναμη

δεν μπορω να καταλαβω ενα ατομο με πολυ ενεργεια, με πολλα ονειρα, με θετικη σκεψη να φτανει στο σημειο να τα παραταει και να απογοητευεται? (αυτο κανω παντα)....
σας ευχαριστω παρα πολυ...
νοιωθω πως μου πηρα αρκετη δυναμη...
εγω ενα καταλαβα απο ολα αυτα που ζω \" η ζωη ειναι μικρη και με τις αρνητικες σκεψεις την κανω ακομα πιο μικρη\"...
συνεχεια λεω στον εαυτο μου ζησε, νοιωσε, γελα....
καποια στιγμη θα το καταφερω και ας μην με αφηνουν, η ζωη ειναι δικη μου... :)

Μπράβο αυτό να σκεφτεσαι δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω πόσο μικρή είναι.Μιλώ εκ πείρας είσαι και τυχερή εν λές που χώρισες με κάποιον που δεν ταίριαζες και έχεις την ευκαιρία και τα χρονικά περιθώρια να αποκτήσεις ότι σου λείπει;

Τα φάρμακα που ανάφερες είναι αρκετά αποτελεσματικά. Θεωρώ όμως ότι σε τέτοιες περιπτώσεις σαν τη δική σου δεν χρειάζονται πολλές συνεδρίες ή θεραπείες αν δεν προυπάρχει βέβαια κάτι άλλο.

Σκέψου μόνο την υπέρχοχη κόρη σου όπως λες και πόσο ανάγκη σε έχει και ξέχνα ότι έγινε. Δεν χρειάζεται να είσαι έτσι τη στιγμή που το παιδί σου σε χρειάζεται δυνατή. Το πρόβλημα σου θα ξεπεραστεί μόνο όταν θα καταλάβεις ότι η κόρη σου πρέπει να ανατραφεί από μία μάνα που θα της δώσει να κατανοήσει τι εστί η ζωή και να γίνεις πρότυπο της μελλοντικά.

Δεν είναι ότι δεν έχεις προσωπικότητα, έχεις αλλά δεν το αποδέχεσαι ή δεν την βγάζεις προς τα έξω λόγω διαφόρων αιτιών.

μηπως θα βοηθουσε να μην εμενες στην ιδια γειτονια με τον πρωην συζυγο?σιγουρα δεν μπορεις να διακοψεις οριστικα τις επαφες-εξαλλου υπαρχει και ενα παιδι-αλλα σκεφτομαι μηπως το να τον βλεπεις τυχαια εστω σε συχνη βαση δεν σου κανει καλο ψυχολογικα.σαν να σε κραταει πισω.δεν ξερω παλι..σκεψεις..

Καλώς ήρθες Καίτη!
Οι αλλαγές στη ζωή μας φέρνουν κάποιες φορές στην επιφάνεια κάποιους τριγμούς και κάποιους μας φόβους.Αυτό δεν είναι κακό,παρά μόνο εάν εμείς οι ίδιοι το θεωρήσουμε κακό.Μπορεί να είναι η ευκαιρία μας για κάποια καινούργια αρχή,μια ενδοσκόπηση και μία ανάγνωση των πραγματικών μας αναγκών.
Λες πως πάντα σκέφτεσαι πρώτα τους άλλους.Πάντα βάζεις σε προτεραιότητα την ευτυχία όλων εκείνων που σε πλαισιώνουν.Πόσο χώρο όμως αφήνουμε στην ευτυχία των άλλων να μπει στο δικό μας κομμάτι ευτυχίας,αυτό μπορούμε να το ορίσουμε.Τα προσωπικά μας όρια,το δικό μας τσανάκι,το οριοθετούμε εμείς.
Γιατί φοβόμαστε πως εάν βγάλουμε προς τα έξω τις ανάγκες μας,θα μας απορρίψουν.Δεν είναι απαραίτητο να συμπλέουμε για να μας αγαπούν.Αλλά είναι απαραίτητο να μας αγαπάμε εμείς για να γίνει το μήνυμά μας προς τους άλλους κατανοητό.
Αυτό δε γίνεται αμέσως όταν έχουμε μάθει να παραγκωνίζουμε συνεχώς τις ανάγκες μας,θέλει λίγη δουλίτσα,ίσως και κάποια βοήθεια(όχι απαραίτητα μόνο φαρμάκων).
Μη φοβάσαι,σιγά σιγά όλα γίνονται!Αλλά να επιμένεις.Στην αρχή η φωνούλα της Καίτης δε θα είναι δυνατή,ίσως να την παίρνει ο άνεμος,ίσως να την καλύπτουν πάλι οι παλιές της συνήθειες.Όταν όμως αρχίσει να επιμένει,θα δει πως και η δύναμη μαθαίνεται,δεν μας έρχεται ουρανοκατέβατη,είναι μία ιδιότητα που μπορούμε να την καλλιεργήσουμε.:)

εχω σκεφτει πολλες φορες πως ψαχνω αιτιες , πως αναλυω μεσα μου πολυ τα προβληματα...
τελικα να βρει καποιος δυναμη ειναι πολυ δυσκολο , πανω που παω να την βρω ερχετε ενα γιατι και τα σκορπαει ολα και παλι απο την αρχη...
καποιες στιγμες κουραζομαι και αλλες θυμωνω με τον εαυτο μου που τα παραταω...
ξερω πως ειναι στο χερι μου η ευτιχια μου, ισος δεν θελω να αφησω πισω μου στιγμες της ζωης μου, δεν θελω να τις διαγραψω αλλα οσο τις κουβαλαω με σκοτωνουν...
πρεπει να βρω δυναμη, πρεπει να βρω τη θελει η καιτη και να ζω χωρις ενοχες....

Helena εχεισ δικιο μου κανει κακο που ζουμε κοντα , ακουω πολλα που λεει για μενα και ειναι λογικο να τα μαθαινω γιατι ο κοσμος με το κουτσομπολιο ζει.... ειναι πολυ δυσκολο να αφησω το σπιτι μου και να παω να νοικιασω αλλο, αλλα αυτο θα το κανω θα φυγω μακρια....

Πρώτα να κλείσεις τη χαραμάδα που άφησες στην ψυχή σου και τρυπώνουν οι ενοχές, οι μνήμες, οι ελπίδες οι ανέλπιδες. Να βάλεις τελεία στο χτες και να αγαπήσεις το κορίτσι -μάνα που είσαι. Είναι μεγάλο βήμα ο χωρισμός και το μεγαλύτερο το έχεις διανύσει. Κουράγιο. Να αγαπάς το παιδί σου και να περνάτε ποιοτικά τον κοινό χρόνο σας.

Τελικά τι έγινε κατάφερες να φύγεις; κι εγώ έτσι ακριβώς αισθάνομαι πολλές φορές. Σκέφτηκες πως ίσως μπορεί να φταίει λίγο και ο τρόπος που λες κάποια πράγματα για να κανείς αυτα που θέλεις;