Γιατί λίγο πριν χάσουμε τις αισθήσεις μας βλέπουμε αστεράκια?

Βασανίζομαι αγαπητοί συμφορουμίτες. Εδώ και μερικές μέρες με πιάνουν κάτι πανικοί ίσα με αρκούδες... βλέπω αστεράκια και νομίζω πως θα λιποθυμήσω.. με πιάνουν και ταχυκαρδίες. Τραβάω και τα άγχη της προσωπικής ζωής και η γνώση δεν αρκεί όταν η καρδιά έχει πληγωθεί.

Μιλάω πολύ σοβαρά, με έχει αρρωστήσει το άγχος της ανικανότητας να επιβληθώ επί των συναισθημάτων μου. Άραγε τι φταίει για την σοβαρότητα της υγείας μου. Τι θα μου πει ένας ψυχολόγος αν τον ρωτήσω και τι ένας καρδιολόγος?

Ακόμα

Έχω και μερικά κακιά σπυριά στον ποπό που έχουν γίνει κατακόκκινα από την, πραγματικά, ανόητη επιλογή μου να συνεχίζω να τρώω πικάντικα φαγητά και να πίνω καφέδες.

Λοιπόν κόβω τα πικάντικα, κόβω τους καφέδες μήπως και συνέλθω.

Προτού διαλέξω το αν θα πάω σε καρδιολόγο (και δερματολόγο) ή ψυχολόγο για ότι έπαθα θα ήθελα να μου απαντήσετε στην απείρων υπαρξιακών διαστάσεων ερώτηση μου.. όχι σαν γιατροί ή ασθενείς, αλλά σαν φιλόσοφοι.

Γιατί βλέπουμε αστεράκια και μετά βυθιζόμαστε στο σκοτάδι? Έψαξα εδώ έψαξα εκεί αλλά δεν βρήκα απάντηση..

Υ.Γ. Ο πλανήτης ταξιδεύει πιο γρήγορα από την ανοησία αυτό είναι σίγουρο.

Υ.Γ.2. Το άγχος με έχει ρημάξει τον τελευταίο καιρό? Σημάδια των καιρών ή της καθημερινότητας

Υ.Γ.3 Ευχαριστώ προκαταβολικά σε όσους απαντήσουν δίχως την πιπίλα που καθημερινά όλοι μαζί μοιραζόμαστε.

Merci

Quote:

---

Originally posted by vince
Βασανίζομαι αγαπητοί συμφορουμίτες. Εδώ και μερικές μέρες με πιάνουν κάτι πανικοί ίσα με αρκούδες... βλέπω αστεράκια και νομίζω πως θα λιποθυμήσω.. με πιάνουν και ταχυκαρδίες. Τραβάω και τα άγχη της προσωπικής ζωής και η γνώση δεν αρκεί όταν η καρδιά έχει πληγωθεί.

Μιλάω πολύ σοβαρά, με έχει αρρωστήσει το άγχος της ανικανότητας να επιβληθώ επί των συναισθημάτων μου. Άραγε τι φταίει για την σοβαρότητα της υγείας μου. Τι θα μου πει ένας ψυχολόγος αν τον ρωτήσω και τι ένας καρδιολόγος?

Ακόμα

Έχω και μερικά κακιά σπυριά στον ποπό που έχουν γίνει κατακόκκινα από την, πραγματικά, ανόητη επιλογή μου να συνεχίζω να τρώω πικάντικα φαγητά και να πίνω καφέδες.

Λοιπόν κόβω τα πικάντικα, κόβω τους καφέδες μήπως και συνέλθω.

Προτού διαλέξω το αν θα πάω σε καρδιολόγο (και δερματολόγο) ή ψυχολόγο για ότι έπαθα θα ήθελα να μου απαντήσετε στην απείρων υπαρξιακών διαστάσεων ερώτηση μου.. όχι σαν γιατροί ή ασθενείς, αλλά σαν φιλόσοφοι.

Γιατί βλέπουμε αστεράκια και μετά βυθιζόμαστε στο σκοτάδι? Έψαξα εδώ έψαξα εκεί αλλά δεν βρήκα απάντηση..

Υ.Γ. Ο πλανήτης ταξιδεύει πιο γρήγορα από την ανοησία αυτό είναι σίγουρο.

Υ.Γ.2. Το άγχος με έχει ρημάξει τον τελευταίο καιρό? Σημάδια των καιρών ή της καθημερινότητας

Υ.Γ.3 Ευχαριστώ προκαταβολικά σε όσους απαντήσουν δίχως την πιπίλα που καθημερινά όλοι μαζί μοιραζόμαστε.

Merci

---

Λοιπόν σε ότι αφορά τις κρίσεις πανικού θα σου πρότεινα να δεις κάποιον ειδικό.
Πιστεύω ότι δεν είναι κάτι οργανικό. Αλλά καλού κακού καλό θα ήταν να επισκεφτείς κάποιον γιατρό να κάνεις και κάποιες εξετάσεις με σκοπό να αποκλείσεις την πιθανότητα κάποιας οργανικής πάθησης.
Φυσικά θα πρέπει να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό ψυχίατρο για να σου δώσει κάποια αγωγή έτσι ώστε να μπορέσεις να ξεπεράσεις τα πρώτα συμπτώματα.

Όταν εγώ αντιμετώπισα αυτού του είδους τα συμπτώματα πραγματικά είχα τρομάξει.
Αφού λοιπόν πιστοποίησα ότι δεν ήταν κάτι οργανικό απευθύνθηκα σε ψυχολόγο.
Τα συμπτώματα όμως συνεχιζόντουσαν και αναγκάσθηκα να δω και κάποιον ψυχίατρο.
Με την βοήθεια της αγωγής έφτασα σήμερα μετά από περίπου δύο έτη να έχω εξαλείψει εντελώς τα συμπτώματα των κρίσεων.
Σαν συμβουλή από την δική μου εμπειρία θα σου πω ότι οι κρίσεις κάνουν κύκλους και μετά εξαφανίζονται. Προσπάθησε να δεις τον χρόνο που σου παίρνει να εξαφανισθεί κάθε κρίση και την επόμενη φορά που θα έρθει περίμενε υπομονετικά να περάσει. Θα δεις ότι σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα θα μάθεις να τις αντιμετωπίζεις και η περιοδικότητά τους και η έκτασή τους θα μειώνονται.
Θεώρησέ το σαν μια φυσική λειτουργία του οργανισμού σου.

Θα χαρώ να μάθω ευχάριστα νέα σου.

Παραθέτω μια ερμηνία για το πανικό.



Ο πανικός δημιουργείται γιατί το υποσυνείδητο στέλνει εικόνες και μηνύματα στον νου, ότι κινδυνεύει...

Ο νους μας δέχεται μηνύματα και πληροφορίες από το εξωτερικό περιβάλλον, τις οποίες δεν μπορεί να επεξεργαστεί και τις στέλνει σην \"αποθήκη\"...Αν κάποια, από αυτές τις πληροφορίες, \"θυμίσει\" στο υποσυνείδητο κάποιο βίωμα της παιδικής σου ηλικίας που έχεις ξεχάσει, τότε στέλνει σήμα στον νου ότι κινδυνεύει...

Η κρίση πανικού ξεκινάει από το κέντρο της ύπαρξής μας, δηλαδή την καρδιά. Σ\' αυτό το κέντρο, μεταφυσικά, εδρεύει η αγάπη, η συμπόνοια, η συγχώρεση, σαν θείες ποιότητες του ειναι μας.
\' Οταν σ\' αυτό το κέντρο υπάρχει μπλοκάρισμα λόγω του φόβου, τότε η αγάπη δεν μπορεί να στείλει την \"πνευματική ανάσα\" στον Εαυτό, με αποτέλεσμα και το κύριο όργανο της περιοχής αυτης, δηλαδή η φυσική καρδιά και οι πνεύμονες να μην μπορούν να λειτουργήσουν, αφού μπλοκάρει εκεί η ζωτική ενέργεια.

Ο νους καταλαμβάνεται από πανικό λόγω των συμπτωμάτων (ζαλάδα, δυσφορία) και αντιδρά όπως γνωρίζει να αντιδρά, όταν έρχεται κάποιο καρδιακό επεισόδιο. Η συνηθισμένη του αντίδραση, στον φόβο, είναι η λιποθυμία. Και αυτή η κατάσταση γίνεται αδιέξοδο για τον οργανισμό.

Αν κατανοήσεις τον μηχανισμό του φόβου, που κάνει το κέντρο της αγάπης να μπλοκάρει, τότε ίσως βήμα βήμα μπορέσεις να αναπτύξεις την ψυχική δύναμη της θείας αγάπης του Εαυτού, που ειναι το πιο ισχυρό φάρμακο της ψυχικής ισορροπίάς...

θα ηθελα να ρωτησω η παιδικη ηλικια τι σχεση εχει με τις κρισεις πανικου αφου εμενα εμφανιστηκαν στην εφηβεια.σαν παιδι περασα τα καλυτερα κ τα πιο ευτθχισμενα χρονια της ζωης μου.κανενα παραπονο απο τους γονεις κ μου παρειχαν οτι ηθελα τα παντα που μπορω νε με πω με καλομαθαν.τι σχεση μπορει να εχει κ το υποσυνειδητο να θυμαται τα παιδικα μου χρονια αφου ηταν τα καλυτερα.τοσα χρονια υποφερω κ δεν μπορω να βρω την αιτια που παθαινω κρισεις πανικου αφου ερχοντε ξαφνικα και απροειδοποιειτα ενω δεν σκεφτομαι κατι που να με φοβισει εκεινη την στιγμη κ ειμαι απολυτα ηρεμη...

Quote:

---

Originally posted by polina
θα ηθελα να ρωτησω η παιδικη ηλικια τι σχεση εχει με τις κρισεις πανικου αφου εμενα εμφανιστηκαν στην εφηβεια.σαν παιδι περασα τα καλυτερα κ τα πιο ευτθχισμενα χρονια της ζωης μου.κανενα παραπονο απο τους γονεις κ μου παρειχαν οτι ηθελα τα παντα που μπορω νε με πω με καλομαθαν.τι σχεση μπορει να εχει κ το υποσυνειδητο να θυμαται τα παιδικα μου χρονια αφου ηταν τα καλυτερα.τοσα χρονια υποφερω κ δεν μπορω να βρω την αιτια που παθαινω κρισεις πανικου αφου ερχοντε ξαφνικα και απροειδοποιειτα ενω δεν σκεφτομαι κατι που να με φοβισει εκεινη την στιγμη κ ειμαι απολυτα ηρεμη...

---

Δεν πηγάζουν όλα από την παιδική μας ηλικία.
Ίσως κάπου αλλού να βρίσκετε το πρόβλημα.
Υπάρχουν και οργανικής φύσης ψυχολογικές παθήσεις οι οποίες έχουν καθαρά χημική προέλευση.
Εγώ πάντως από όσο μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου μπορώ να πω ότι είχα μια καταθλιπτική προσωπικότητα. Φυσικά πολλά έχουν βάση στην παιδική μου ηλικία, αλλά σίγουρα έπαιξε και η κληρονομικότητα τον ρόλο της.
Εάν μου επιτρέπετε να δώσω μία συμβουλή αυτή θα ήταν να δεχθείς τις κρίσεις και να προσπαθήσεις να τις διαχειριστείς.
Ίσως να μη μπορέσεις ποτέ να βρεις την πηγή τους. Τουλάχιστον μάθε να τις διαχειρίζεσαι για να έχεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Θεωρώ φυσικά σαν δεδομένο ότι θα πρέπει πάντα να ζητάμε την άποψη των ειδικών επιστημόνων.

Polina πρωτα απο ολα δεν εχω γράψει εγω το παραπάνω \"αρθρο\" αν και συμφωνω.
Δεν ειναι απαραίτητα κάποιο βίωμα της παιδικής ηλικίας μπορεί να ειναι οτιδήποτε αλλο,ακόμη και μια εγχείριση.(καποιοι παθαινουν κρισεις πανικου επειτα σε διαφορες καταστάσεις,μετεγχειριτικ� � σοκ)
Επισης στο υποσεινηδητο δεν καταγράφονται πράγματα μονο απο τη παιδική ηλικία.
Δεν ειναι ανάγκη να συμβαίνει κατι η να σκεφτείς κάτι με το μυαλο σου για να συμβεί..

Περα απο αυτα την αιτία μονο εσυ μπορείς να την βρεις και αν σου ειναι δυσκολο πιθανον να βοηθήσει καποιος άλλος(ψυχολογος κτλ)
Ποτε και που ομως σου συμβαίνουν οι κρίσεις;

Vince \"αστεράκια\" βλέπουμε επειδή δεν φτάνει το απαιτούμενο οξυγώνο στον εγκέφαλο. Μετά από ένα σοκ, το συμπαθητικό σύστημα που είναι το σύστημα που δραστηριοποιεί τον οργανισμό δίνει τάχιστα την θέση του στο παρασυμπαθητικό που \"χαλαρώνει\" τον οργανισμό και επειδή αυτή η αλλαγή είναι πολύ απότομη, το σώμα δεν προλαβαίνει να προσαρμοστεί-σκέψου από την μία ο εγκέφαλος να καταναλώνει σαν τρελός οξυγώνο και ξαφνικά να παίρνει ελάχιστο (σκέψου το σαν μια κορύφωση που ακολουθείται από μια απότομη \"λακούβα\")- και ο εγκέφαλος παθαίνει αυτό το \"black-out\" γνωστό και ως \"αστεράκια\".


Κρίσεις πανικού δεν έχουν αποδειχθεί να έχουν άμεση σχέση με βιώματα της παιδικής ηλικίας, αλλά συμβαίνει για τον ένα η τον άλλο λόγο τα άτομα που παθαίνουν τις κρίσεις να είναι ποιο ευαίσθητα και ευάλωτα στο στρες, δηλαδή έχουν ένα ποιο ευαίσθητο στρεσογόνο σύστημα και αυτό αυξάνει τις πιθανότητες να εμφανίσουν κρίσεις πανικού. Για αυτή την ευαισθησία στο στρες συνήθως παίζουν ρόλο και γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγωντες. Συνήθως ένα άτομο παθαίνει την πρώτη κρίση πανικού επειδή ερμηνεύει φυσικές αισθήσεις και σκέψεις σαν καταστρροφικές (\"θα παιθάνω\", \"θα πάθω καρδιακό/εγεφαλικό\", \"θα χάσω τον έλεγχο\", \"θα τρελαθώ\", θα λιποθυμήσω μπρστά στον κόσμο \" κλπ.). Αυτή η \"ερμηνεία\" γίνεται αυτόματα και στιγμιαία σε σημείο που δεν είναι εύκολο κάποιος να το καταλάβει και οδηγεί σε στιγμιαία επιδείνωση των συμπτωμάτων (π.χ. άυξηση των παλμών) κάτι που οδηγεί σε παραπέρα καταστροφική ερμηνεία και σε ακόμα ποιο μεγάλη επιδείνωση των συμπτωμάτων, οδηγεί δηλαδή σε ένα φαύλο κύκλο με κορύφωση την κρίση πανικού. Όλη αυτή η διαδικασία συμβαίνει πολύ γρήγορα και αυτόματα, σε σημείο να έχει κάποιος την αίσθηση ότι είρθε από το πουθενά. Μετά από πολλές κρίσεις όμως αυτή η διαδικασία μπορεί να γενικευτεί και το άτομο στο τέλος να έχει κρίση επειδή φοβάται να μην έχει κρίση (!) ένας μηχανισμός γνωστός ως \"fear-of-fear\".



Η θεραπεία-κυρίως γνωστικής-συμπεριφορικής κατεύθυνσης-επικεντρώνεται στην αναπαραγωγή των συμπτωμάτων ώστε το άτομο να μπορεί να τα ελέγξει (μέσω ασκήσεων χαλάρωσης), στην μη-καταστροφική ερμηνεία των γρήγορων-αυτόματων σκέψεων που οδηγούν στην κρίση (π.χ. \"δεν θα πάθω καρδιακό επεισόδιο\") και στην αναδόμηση των βαθύτερων στρεσογόνων πεποιθήσεων και βιωμάτων.

Quote:

---

Originally posted by knoulp

Quote:

---

Originally posted by polina
θα ηθελα να ρωτησω η παιδικη ηλικια τι σχεση εχει με τις κρισεις πανικου αφου εμενα εμφανιστηκαν στην εφηβεια.σαν παιδι περασα τα καλυτερα κ τα πιο ευτθχισμενα χρονια της ζωης μου.κανενα παραπονο απο τους γονεις κ μου παρειχαν οτι ηθελα τα παντα που μπορω νε με πω με καλομαθαν.τι σχεση μπορει να εχει κ το υποσυνειδητο να θυμαται τα παιδικα μου χρονια αφου ηταν τα καλυτερα.τοσα χρονια υποφερω κ δεν μπορω να βρω την αιτια που παθαινω κρισεις πανικου αφου ερχοντε ξαφνικα και απροειδοποιειτα ενω δεν σκεφτομαι κατι που να με φοβισει εκεινη την στιγμη κ ειμαι απολυτα ηρεμη...

---

Δεν πηγάζουν όλα από την παιδική μας ηλικία.
Ίσως κάπου αλλού να βρίσκετε το πρόβλημα.
Υπάρχουν και οργανικής φύσης ψυχολογικές παθήσεις οι οποίες έχουν καθαρά χημική προέλευση.
Εγώ πάντως από όσο μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου μπορώ να πω ότι είχα μια καταθλιπτική προσωπικότητα. Φυσικά πολλά έχουν βάση στην παιδική μου ηλικία, αλλά σίγουρα έπαιξε και η κληρονομικότητα τον ρόλο της.
Εάν μου επιτρέπετε να δώσω μία συμβουλή αυτή θα ήταν να δεχθείς τις κρίσεις και να προσπαθήσεις να τις διαχειριστείς.
Ίσως να μη μπορέσεις ποτέ να βρεις την πηγή τους. Τουλάχιστον μάθε να τις διαχειρίζεσαι για να έχεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Θεωρώ φυσικά σαν δεδομένο ότι θα πρέπει πάντα να ζητάμε την άποψη των ειδικών επιστημόνων.

---

knoulp

Μπορει να μην ειναι ολα απο την παιδική ηλικία αλλά ο ανθρωπος επηρεάζεται διαφορετικά στη παιδική ηλικιά παρα οταν ενηλικιωθεί.
Οσο για την χημική προέλευση είναι ο τρόπος που εκδηλώνεται η πάθηση.Πως διαφορετικά θα μπορούσε να γίνει αισθητη στο φυσικό σώμα;

Quote:

---

Ο νους καταλαμβάνεται από πανικό λόγω των συμπτωμάτων (ζαλάδα, δυσφορία) και αντιδρά όπως γνωρίζει να αντιδρά, όταν έρχεται κάποιο καρδιακό επεισόδιο.

---

Η αντιδραση αυτη ειναι καθαρά χημική-φυσική. Τα φάρμακα εκει επεμβαίνουν στο να αποκαταστήσουν αυτη την ανισσοροπία χωρις να ειναι αποτελεσματικά πάντα.

Οταν λες για επιστήμονες πιους εννοείς;

Quote:

---

Originally posted by PETRAN
Vince \"αστεράκια\" βλέπουμε επειδή δεν φτάνει το απαιτούμενο οξυγώνο στον εγκέφαλο. Μετά από ένα σοκ, το συμπαθητικό σύστημα που είναι το σύστημα που δραστηριοποιεί τον οργανισμό δίνει τάχιστα την θέση του στο παρασυμπαθητικό που \"χαλαρώνει\" τον οργανισμό και επειδή αυτή η αλλαγή είναι πολύ απότομη, το σώμα δεν προλαβαίνει να προσαρμοστεί-σκέψου από την μία ο εγκέφαλος να καταναλώνει σαν τρελός οξυγώνο και ξαφνικά να παίρνει ελάχιστο (σκέψου το σαν μια κορύφωση που ακολουθείται από μια απότομη \"λακούβα\")- και ο εγκέφαλος παθαίνει αυτό το \"black-out\" γνωστό και ως \"αστεράκια\".

---

+1

Orion,γενικά μιλώντας,δε συμφωνώ με τις μεταφυσικές θεωρήσεις.Θεωρώ την καρδιά πχ ένα όργανο του σώματος,σε καμία περίπτωση δεν θα την θεωρούσα κέντρο συναισθημάτων,ούτε θείων,ούτε παραθείων,lol.(παρακαλώ μην πιστέψεις πως σε ειρωνεύομαι,έχω τις καλύτερες των προθέσεων,απλά μιλάω για μένα).Συν τοις άλλοις,θεωρώ πως βάζουμε στο παιχνίδι και μεταφυσικές θεωρήσεις,κάνουμε δυσκολότερη την ανάγνωση των προβλημάτων,πχ τι σημαίνει πνευματική ανάσα,μπλοκάρισμα ενέργειας κτλ,καθόλου όμως δεν το έχω.Θυμάμαι έντονα μία συγγενή μου,που για χρόνια ψαχνόταν για το ηλιακό της πλέγμα,και τις ροές κουλουπού,πόσο πίσω την πήγε από το να στραφεί στο να ανακαλύψει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων της,που ήταν απλά τα κατάλοιπα μίας παιδικής ηλικίας με τραύματα.
Τέσπα.Προσωπικά θα πάρω την εξήγηση του PETRAN,γιατί θέλω να βλέπω την ψυχολογία ως επιστήμη,που τα όπλα της προέρχονται από μελέτη και επιστημονικά δεδομένα,όχι θεοσοφιστείες.

Petran,υπάρχουν φάρμακα που αυξάνουν την πιθανότητα της εμφάνισης μιας κρίσης πανικού;Kάποια δηλαδή που να εμπεριέχεται στις τυχόν παρενέργειές τους;

Επίσης ήθελα να ρωτήσω η γνωστική αναδόμηση θεωρείται ως η πιο αξιόπιστη μέθοδος αντιμετώπισης;

Και τώρα,απαντώντας στον vince,θα του πω πως ακόμη και αλλεργίες έχουν βρεθεί να έχουν σχέση με διαταραχή πανικού.Το άγχος επηρεάζει το ανοσοποιητικό,με αποτέλεσμα ο οργανισμός να γίνεται πιο ευάλωτος.Αλλά υπάρχουν πρώτ\'απ\'όλα όπως σου είπε ο Petran,οι λύσεις.Μπορείς σιγά σιγά να μάθεις να ελέγχεις τις κρίσεις,και αυτές να μειωθούν σε ένταση και συχνότητα στην πορεία.
Συζήτησε με τον γιατρό σου τις καταλληλότερες μεθόδους αντιμετώπισης.Προς το παρόν,επειδή είσαι αγχωμένος,μην ασχολείσαι τόσο με την μελέτη των συμπτωμάτων κλπ,προσπάθησε να στρέψεις την προσοχή σου σε κάποια ασχολία που δε χρειάζεται να σκέφτεσαι άλλο,να ξεμπλοκάρει λίγο το μυαλό σου,γιατί κουράζεται με τόσα δεδομένα.Τι λες;Mια βολτίτσα,λίγη μουσική,μια ταινιούλα,δε θα σου έκαναν καλό;
Έχουμε την τάση να επιδεινώνουμε το πρόβλημα κάποιες φορές,με τη συνεχή ενασχόληση με αυτό,προσπάθησε όσο μπορείς να αποφορτιστείς κάνοντας διαλειμματάκια.Και να μας λες τα νέα σου,ε;:))

οριον μπορει να παθω κ στο σπιτι οπουδηποτε κ σε μια βολτα που θα βγω κ στα μαγαζια κ στην δουλια.δεν μπορω να το ελεγχω απο μονη μου αλλα με την βοηθεια ηρεμιστικων.ενω νιωθω στην ζωη μου απολυτα ευτυχισμενη με ορεξη για να κανω διαφορα πραγματα το μονο πουμε ενοχλει ειναι αυτο.αναρωτιεμαι για πιο λογο να παθαινω κρισεις πανικου ενω ειμαι εντελως ικανοπιοοιμενη απο την καθημερινοτητα μου κ εχω τοση ορεξη για ζωη.ο μεγαλυτερος μου φοβος ομως κ μοναδικος την ωρα που το παθαινω ειναι το τι θα πουν οι αλλοι για μενα κ οχι οτι θα πεθανω η θα παθω οτιδηποτε αλλο.

Quote:

---

Originally posted by Orion

Quote:

---

Originally posted by knoulp

Quote:

---

Originally posted by polina
θα ηθελα να ρωτησω η παιδικη ηλικια τι σχεση εχει με τις κρισεις πανικου αφου εμενα εμφανιστηκαν στην εφηβεια.σαν παιδι περασα τα καλυτερα κ τα πιο ευτθχισμενα χρονια της ζωης μου.κανενα παραπονο απο τους γονεις κ μου παρειχαν οτι ηθελα τα παντα που μπορω νε με πω με καλομαθαν.τι σχεση μπορει να εχει κ το υποσυνειδητο να θυμαται τα παιδικα μου χρονια αφου ηταν τα καλυτερα.τοσα χρονια υποφερω κ δεν μπορω να βρω την αιτια που παθαινω κρισεις πανικου αφου ερχοντε ξαφνικα και απροειδοποιειτα ενω δεν σκεφτομαι κατι που να με φοβισει εκεινη την στιγμη κ ειμαι απολυτα ηρεμη...

---

Δεν πηγάζουν όλα από την παιδική μας ηλικία.
Ίσως κάπου αλλού να βρίσκετε το πρόβλημα.
Υπάρχουν και οργανικής φύσης ψυχολογικές παθήσεις οι οποίες έχουν καθαρά χημική προέλευση.
Εγώ πάντως από όσο μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου μπορώ να πω ότι είχα μια καταθλιπτική προσωπικότητα. Φυσικά πολλά έχουν βάση στην παιδική μου ηλικία, αλλά σίγουρα έπαιξε και η κληρονομικότητα τον ρόλο της.
Εάν μου επιτρέπετε να δώσω μία συμβουλή αυτή θα ήταν να δεχθείς τις κρίσεις και να προσπαθήσεις να τις διαχειριστείς.
Ίσως να μη μπορέσεις ποτέ να βρεις την πηγή τους. Τουλάχιστον μάθε να τις διαχειρίζεσαι για να έχεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Θεωρώ φυσικά σαν δεδομένο ότι θα πρέπει πάντα να ζητάμε την άποψη των ειδικών επιστημόνων.

---

knoulp

Μπορει να μην ειναι ολα απο την παιδική ηλικία αλλά ο ανθρωπος επηρεάζεται διαφορετικά στη παιδική ηλικιά παρα οταν ενηλικιωθεί.
Οσο για την χημική προέλευση είναι ο τρόπος που εκδηλώνεται η πάθηση.Πως διαφορετικά θα μπορούσε να γίνει αισθητη στο φυσικό σώμα;

Quote:

---

Ο νους καταλαμβάνεται από πανικό λόγω των συμπτωμάτων (ζαλάδα, δυσφορία) και αντιδρά όπως γνωρίζει να αντιδρά, όταν έρχεται κάποιο καρδιακό επεισόδιο.

---

Η αντιδραση αυτη ειναι καθαρά χημική-φυσική. Τα φάρμακα εκει επεμβαίνουν στο να αποκαταστήσουν αυτη την ανισσοροπία χωρις να ειναι αποτελεσματικά πάντα.

Οταν λες για επιστήμονες πιους εννοείς;

---

Το τοπίο εκεί είναι λίγο εώς πολύ γκρίζο.
Υπάρχουν περιπτώσεις που η κληρονομικότητα και η χημεία αποτέλεσαν την βάση της ψυχασθένειας. Υπάρχει σχετική βιβλιογραφεία.
Υπάρχουν και περιπτώσεις που το ψυχολογικό φαινόμενο προηγήθηκε του οργανικού.
Συντάσσομαι με την άποψη πως δεν πρέπει κανείς πάση θυσία να εξερευνήσει την απαρχή των προβλημάτων. Θα ήταν φυσικά καλό να το κάνει εάν μπορέσει. Όμως αυτό μπορεί να μην πραγματοποιηθεί ποτέ. Μέχρι τότε πρέπει να ζήσει.
Σαν πάσχον λοιπόν θα μιλήσω και θα πω πως σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να είσαι ψύχραιμος και να περιμένεις να περάσει η μπόρα. Όταν θα καταλάβει το σώμα σου πως αυτό που συμβαίνει έχει ένα τέλος και ουδόλως συνδέεται με οργανικά προβλήματα, τότε σιγά σιγά θα εκπαιδευτεί και θα φτάσει στο σημείο να αγνοεί τα λανθασμένα μηνύματα.

Βρέθηκα κάποια φορά στην δίνη μιας τέτοιας κρίσης. Ένιωθα ότι θα πέθαινα εκείνη την στιγμή. Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι. Οι παλμοί πρέπει να ήταν πάνω από 160 το λεπτό. Μετά από λίγη ώρα σκέφτηκα εντελώς μοιρολατρικά.
Αφού είναι η ώρα μου να πεθάνω τώρα ας γίνει.
Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα τα συμπτώματα υποχώρησαν.
Την επόμενη φορά η κρίση κράτησε πιο λίγο. Και κάθε επόμενη φορά ήταν και λιγότερο. Όμως το προσπάθησα. Για να μπω σε κινηματογράφο ούτε κουβέντα.
Στην αρχή έφευγα στα πρώτα 10 λεπτά.
Μετά ξαναπήγα. Έκατσα μισή ώρα. Ώσπου μετά από πολλές φορές κατάφερα να δω ολόκληρη την ταινία.

πιστευω επισης πως κατα πασα πιθανοτητα να παιζει κ η κληρονομικοτητα ρολο γιατι στην οικογενεια μου υπαρχουν 4 ατομα.ειναι πολυ στενοι συγγενεις.οι 2 εχουν καταθλιψη ο αλλος εχει κρισεις πανικου κ ο τελαιυτεος κ το πιο υραγικο επθε ψυχωση παλια αλλα το ξεπερασε κι ειναι καλα τωρα.....

RaindAndWind δεν έχω σκοπο να επιβάλλω τις απόψεις μου σε κανένα,δεν ειναι ο σκοπός μου άλλωστε.Η καρδιά φυσικά είναι ενα οργανο του σώματος. Μιλώντας για τη κάρδιά στο παραπάνω δεν εννοείται η καρδιά αλλά το κέντρο(ενεργιακό)
Οσο για τη συγγενή σου δεν ξέρω τι έκανε και δεν μπορώ να βγάλω συμπερασμα..
Οπως τα λες ομως αφου δεν στραφηκε στο να ανακαλύψει τις πραγματικες αιτίες των προβλημάτων ,χρησιμοποιώντας ως εργαλεία αυτά που ηξερε είναι επόμενο να μην ειχε καποιο αποτέλεσμα.
Μην ξεχνάς για το οτι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις-προσσεγίσεις στην ψυχολογία.Επίσης ο μονος τροπος για να πιστέψεις στα όσα είχα παραθέση είναι μονο βιωματικός.

Τέλος εγώ πιστευω πως κάποιος μπορει να βοηθηθεί απο οτιδηποτε (εφόσον αυτο τον κάνει να βρεις τις αιτίες και να αναλάβει την ευθύνη για τον ευατο του), είτε μέσω φαρμάκων είτε μεσω γνωσιακής η οποιας αλλης ψυχοθεραπείας,είτε ενναλακτικών θεραπείων είτε με πνευματική προσεγγιση. Το τι θα επιλέξει ο καθένας ειναι δικη του υπόθεση

Quote:

---

Originally posted by polina
οριον μπορει να παθω κ στο σπιτι οπουδηποτε κ σε μια βολτα που θα βγω κ στα μαγαζια κ στην δουλια.δεν μπορω να το ελεγχω απο μονη μου αλλα με την βοηθεια ηρεμιστικων.ενω νιωθω στην ζωη μου απολυτα ευτυχισμενη με ορεξη για να κανω διαφορα πραγματα το μονο πουμε ενοχλει ειναι αυτο.αναρωτιεμαι για πιο λογο να παθαινω κρισεις πανικου ενω ειμαι εντελως ικανοπιοοιμενη απο την καθημερινοτητα μου κ εχω τοση ορεξη για ζωη.ο μεγαλυτερος μου φοβος ομως κ μοναδικος την ωρα που το παθαινω ειναι το τι θα πουν οι αλλοι για μενα κ οχι οτι θα πεθανω η θα παθω οτιδηποτε αλλο.

---

Πως νιώθεις πριν και μετα απο τη κρίση;Εχεις προσπαθησει να συγκεντρωθεις στο τι νιώθεις;
Προσπάθησε να νιώθεις πιο δυνατη απο το πάνικο,όχι μονο νοητικά αλλα και συναισθηματικά όταν σου συμβαίνει και οταν δε σου συμβαίνει

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας. Με την δική μου οπτική, σύμφωνα με το πως το βίωσα εγώ, ένιωσα αρκετά φορτισμένος αυτές τις μέρες και αποφόρτισα την ένταση μου με διάφορους τρόπους (μέσα σε αυτούς και οι καρδιακές αρρυθμίες/ ταχυπαλμίες). Πάντως οι απαντήσεις στο σύνολο τους με κάλυψαν και νιώθω αρκετά πιο υγιής τώρα (καθώς και ότι ένιωσα πως βρίσκομαι πάλι σε ένα φορουμ υποστήριξης).

Αυτό που βασικά μου έδωσε περισσότερη ευχαρίστηση είναι πως έφτασα στο σημείο να αισιοδοξώ. Να σκεφτώ ότι για κάθε αρρώστια υπάρχει θεραπεία αλλά και ότι εφόσον το θέλουμε η επικοινωνία είναι καλή για όλους.

εγω βλεπω αστερακια οταν ειμαι αυπνος για πολλες ωρες ...

Εμένα μου έχει τύχει να δω αστεράκια και από σφαλιάρες..

εμενα μου εχει τυχει να βλεπω και ολοκληρα τοξα φωτεινα παντως,και απο οτι καταλαβα δεν ηταν θεμα ματιου γιατι ακομα και αν τα εκλεινα εκεινο παρεμενε ....μετα τον υπνο ολα μελι γαλα βεβαια

αυτο με τα φωτεινα τοξα τοχω παθει κ εγω κατα την δειαρκια της πρωτης μου κρισης πανικου.ο φοβος μου ηταν τοσο μεγαλος που νομιζα οτι θα τρελαθω θα παθω εγκεφαλικο κ διαφορα αλλα....

Ναι, συμβαίνει κι αυτό. Ε τι να πω.. μάλλον τα έχουμε δει όλα και δεν το μαρτυράμε..

βασικα πιστευω οσοι πασχουν απο διαταραχη πανικου παθαινουν τα ιδια ακριβως.......

Ίσως να έχει να κάνει και με την ένταση της κρίσης.
Η μοναδική φορά στην ζωή μου που είδα κυριολεκτικα αστεράκια, ήταν μια φορά πριν πολλά χρόνια που έπεσα απο κάτι σκάλες και χτύπησα στο κεφάλι.
Πρέπει να είχα πάθει και διάσειση μια και έβλεπα τα αστεράκια για αρκετή ώρα. Πραγματικά πολύ περίεγο συναίσθημα.

εγω μια φορα ειδα αστερακια μετα απο λυποθιμια σε καιρο σκληρης διαιτας.δεν ειχα φαει τιποτα σχεδον ολη μερα.ημουν αδυνατη μολις 50 κιλα αλλα το μυαλο μου νομιζε πως ημουν χοντρη κ εκανα εξαντλητικη διαιτα.απο κριση πανικου ποτε δεν ειδα αστερακια:D:D:D:D

Απο εκει θα πήραν τα καρτούν τα αστεράκια

vince,
από ότι γνωρίζω (αν κάνω λάθος μπορεί να με διορθώσει κάποιος) πανικοί μπορεί να εμφανιστούν σε πάρα πολλούς ανθρώπους και να είναι περιστασιακοί, πολύ ελάχιστοι σε όλη τη ζωή κάποιου. Δηλαδή σε πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων θα εξελιχθούν σε διαταραχή πανικού.
Πρώτα πρώτα να πείσεις τον εαυτό σου ότι τίποτα από αυτό που φοβάσαι δε θα συμβεί, αυτό είναι σημαντικό. Δεν είναι ψέμα αυτό που θα πεις στον εαυτό σου, είναι η αλήθεια.
Επειτα, προσπάθησε αρχικά να χαλαρώσεις, να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν, να καταλάβεις γιατί αγχώθηκες, τι προκάλεσε στο να ΄φτάσει το άγχος σου πέρα από κάποια όρια και με ποιους τρόπους μπορείς όχι να το μπλοκάρεις απλά, μαστιγώνοντάς σε, αλλά πρώτα να το αποδεχτείς και μετά να πεις, οκ έχω κάποιους λόγους που αισθάνομαι έτσι και θέλω να με φροντίσω.
Η φροντίδα αυτή μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, να αποσπάσω την προσοχή μου από τα καταστροφικά σενάρια, να μην πιέζω τον εαυτό μου πχ στη δουλειά, να ξεκουραστώ, να αρχίσω περπάτημα ή και γυμναστική, να εξωτερικεύσω φόβους συναισθήματα στους ανθρώπους γύρω μου ή και προσωπικά σε μένα γράφοντάς τα μόνος μου ή εδώ στο φόρουμ, που ίσως κρατώντας τα με πίεσαν και με έπνιξαν κατά κάποιο τρόπο.

Δεν ξέρω, ελπίζω να βοήθησα:)

Quote:

---

Originally posted by polina
οριον μπορει να παθω κ στο σπιτι οπουδηποτε κ σε μια βολτα που θα βγω κ στα μαγαζια κ στην δουλια.δεν μπορω να το ελεγχω απο μονη μου αλλα με την βοηθεια ηρεμιστικων.ενω νιωθω στην ζωη μου απολυτα ευτυχισμενη με ορεξη για να κανω διαφορα πραγματα το μονο πουμε ενοχλει ειναι αυτο.αναρωτιεμαι για πιο λογο να παθαινω κρισεις πανικου ενω ειμαι εντελως ικανοπιοοιμενη απο την καθημερινοτητα μου κ εχω τοση ορεξη για ζωη.ο μεγαλυτερος μου φοβος ομως κ μοναδικος την ωρα που το παθαινω ειναι το τι θα πουν οι αλλοι για μενα κ οχι οτι θα πεθανω η θα παθω οτιδηποτε αλλο.

---

Polina, πολύ σημαντικό αυτό που γράφεις. Άρα αυτό που σου δημιουργεί πανικούς είναι ο φόβος για την γνώμη των άλλων. Που αυτή η γνώμη έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στα δικά σου μάτια, έτσι ή κάνω λάθος;

Anwnimi,

Σε ευχαριστώ για το μήνυμα σου. Είσαι από τα λίγα ενεργά μέλη στο φορουμ οπού δεν συμμετέχεις σε τσακωμούς και κόντρες αλλά απαντάς σε όσους έχουν ανάγκη από βοήθεια.

Για τα καταστροφικά σενάρια δεν είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι εμείς, εγώ ή εσύ ή κάποιος άλλος. Όταν μπαίνουμε σε ένα γήπεδο για πρώτη φορά ίσως να μην αντιλαμβανόμαστε σε πιο γήπεδο πέφτουμε. Εγώ απλά λυπάμαι που έπεσα επίπεδο κατα κόρον με το να συμμετέχω στα flameable θέματα και να προσπαθώ να υπερασπιστώ κάποια μέλη ή και τον εαυτό μου.

Καλό βράδυ σου εύχομαι!

Quote:

---

Originally posted by vince
Τραβάω και τα άγχη της προσωπικής ζωής και η γνώση δεν αρκεί όταν η καρδιά έχει πληγωθεί.

Μιλάω πολύ σοβαρά, με έχει αρρωστήσει το άγχος της ανικανότητας να επιβληθώ επί των συναισθημάτων μου. Άραγε τι φταίει για την σοβαρότητα της υγείας μου. Τι θα μου πει ένας ψυχολόγος αν τον ρωτήσω και τι ένας καρδιολόγος?


Προτού διαλέξω το αν θα πάω σε καρδιολόγο (και δερματολόγο) ή ψυχολόγο για ότι έπαθα θα ήθελα να μου απαντήσετε στην απείρων υπαρξιακών διαστάσεων ερώτηση μου.. όχι σαν γιατροί ή ασθενείς, αλλά σαν φιλόσοφοι.


Υ.Γ.2. Το άγχος με έχει ρημάξει τον τελευταίο καιρό? Σημάδια των καιρών ή της καθημερινότητας


Merci

---

Vince,
σε όλα όσα περνάμε, ο παράγοντας δεν είναι ποτέ ένας.
Είναι παραπάνω απο ένας.
Αυτό που περνάς τώρα εσύ, μπορεί να οφείλεται σε πολλούς και διάφορους λόγους.
Μπορεί να έχεις κάποια σωματική ευαισθησία και ο οργανισμός σου να είναι επιρρεπής στο άγχος. Έτσι, όταν βιώνεις μια συναισθηματικά έντονη κατάσταση, να διοχευτεύεις την ένταση στο σώμα σου.
Πιστεύω οτι σε αυτές τις περιπτώσεις, ένας καρδιολόγος δεν έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει.
Ενας ψυχολόγος απο την άλλη, μπορεί να έχει να σου προσφέρει πολλά.
\" Η γνώση δεν αρκεί όταν η καρδιά έχει πληγωθεί\"
Κάτι μέσα σου είναι πληγωμένο λοιπόν.
Ίσως να μην το εκφράζεις επαρκώς, ίσως να μην είσαι σε ολοκληρωτική επαφή μαζί του.
Ίσως να προσπαθείς να το αγνοήσεις και αυτό ολο να συσσωρεύεται...
Μιλάς για την ανάγκη σου να ελέγξεις τα συναισθήματά σου και το άγχος σου όταν δεν μπορείς να τους επιβληθείς.
Μήπως, τόσο καιρό άντεχες να τους επιβάλλεσαι αλλά τώρα πια κι αυτά τα καημενούλια επαναστατούν?

Μήπως ήρθε η ώρα να τα ακούσεις βαθύτερα και να τα φροντίσεις με τον τρόπο που χρειάζεται?
Να συμφιλιωθείς και να ζήσεις αρμονικά με αυτό που σου λέει η καρδιά σου?

Καλέ μου Vince, τις απαντήσεις, τις έχεις μέσα σου, κι ας μην τις βλέπεις όλες με την πρώτη.

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by vince
Τραβάω και τα άγχη της προσωπικής ζωής και η γνώση δεν αρκεί όταν η καρδιά έχει πληγωθεί.

Μιλάω πολύ σοβαρά, με έχει αρρωστήσει το άγχος της ανικανότητας να επιβληθώ επί των συναισθημάτων μου. Άραγε τι φταίει για την σοβαρότητα της υγείας μου. Τι θα μου πει ένας ψυχολόγος αν τον ρωτήσω και τι ένας καρδιολόγος?


Προτού διαλέξω το αν θα πάω σε καρδιολόγο (και δερματολόγο) ή ψυχολόγο για ότι έπαθα θα ήθελα να μου απαντήσετε στην απείρων υπαρξιακών διαστάσεων ερώτηση μου.. όχι σαν γιατροί ή ασθενείς, αλλά σαν φιλόσοφοι.


Υ.Γ.2. Το άγχος με έχει ρημάξει τον τελευταίο καιρό? Σημάδια των καιρών ή της καθημερινότητας


Merci

---

Vince,
σε όλα όσα περνάμε, ο παράγοντας δεν είναι ποτέ ένας.
Είναι παραπάνω απο ένας.
Αυτό που περνάς τώρα εσύ, μπορεί να οφείλεται σε πολλούς και διάφορους λόγους.
Μπορεί να έχεις κάποια σωματική ευαισθησία και ο οργανισμός σου να είναι επιρρεπής στο άγχος. Έτσι, όταν βιώνεις μια συναισθηματικά έντονη κατάσταση, να διοχευτεύεις την ένταση στο σώμα σου.
Πιστεύω οτι σε αυτές τις περιπτώσεις, ένας καρδιολόγος δεν έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει.
Ενας ψυχολόγος απο την άλλη, μπορεί να έχει να σου προσφέρει πολλά.
\" Η γνώση δεν αρκεί όταν η καρδιά έχει πληγωθεί\"
Κάτι μέσα σου είναι πληγωμένο λοιπόν.
Ίσως να μην το εκφράζεις επαρκώς, ίσως να μην είσαι σε ολοκληρωτική επαφή μαζί του.
Ίσως να προσπαθείς να το αγνοήσεις και αυτό ολο να συσσωρεύεται...
Μιλάς για την ανάγκη σου να ελέγξεις τα συναισθήματά σου και το άγχος σου όταν δεν μπορείς να τους επιβληθείς.
Μήπως, τόσο καιρό άντεχες να τους επιβάλλεσαι αλλά τώρα πια κι αυτά τα καημενούλια επαναστατούν?

Μήπως ήρθε η ώρα να τα ακούσεις βαθύτερα και να τα φροντίσεις με τον τρόπο που χρειάζεται?
Να συμφιλιωθείς και να ζήσεις αρμονικά με αυτό που σου λέει η καρδιά σου?

Καλέ μου Vince, τις απαντήσεις, τις έχεις μέσα σου, κι ας μην τις βλέπεις όλες με την πρώτη.

---

Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να πληγωθεί. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βιώσει πολύ χειρότερες καταστάσεις από εμένα και όμως δεν ανέπτυξαν καμία ψύχωση, κανένα πρόβλημα λειτουργικότητας του εαυτού τους απέναντι στην κοινωνία και το περιβάλλον.

Η φύση, ο θεός η ότι σημασίολογία δίνει ο καθένας για το φαινόμενο της ζωής είναι κάτι το οποίο υπάρχει και μέσα μας.

Μπορεί να είχα δέκα δυσάρεστες στιγμές στη ζωή μου και ένα υπόβαθρο \"φυσιολογικό\" αλλά αυτό να αποτέλεσε έναν παράγοντα αρνητικό και, καθώς για την ψυχική μας ανάπτυξη παίζει κυρίαρχο ρόλο το περιβάλλον, (το πως διαμορφώνει την ψυχή του ένας άνθρωπος με βάση τον τρόπο που εξελίσσετε το βιολογικό του παζλ απέναντι στο περιβάλλον) αλληλεπιδραστικό.

\'Έχω πληγωθεί και άλλες φορές όχι μόνο απο άλλους αλλά και απο δικές μου στραβωμάρες. Κάθε φορά είναι και μια καινούργια εμπειρία.

Απο κει και πέρα δεν αμφιβάλλω πως τις απαντήσεις τις δίνουμε και μόνοι μας αν και κάποια πράγματα τα οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό σε άλλους ανθρώπους.

Καλή ξεκούραση.

Μα δεν μιλάμε τώρα για τον κάθε άνθρωπο, μιλάμε για εσένα.
Ο καθένας αντιδρά διαφορετικά απέναντι στις καταστάσεις που βιώνει.
Δεν έχει το ίδιο βιολογικό ή σωματικό υπόβαθρο ούτε έχει μεγαλώσει στο ίδιο περιβάλλον.

Πιστεύω ότι τα έντονα συναισθήματα είναι κομμάτι και ένδειξη μιας έντονης ευαισθησίας.
Κι εμένα τα συναισθήματα με σαρώνουν. Τα νιώθω πολύ έντονα μέσα μου και προσπαθώ να μην τα σωματοποιώ.

Αυτό λοιπόν που σου λέω στο παραπάνω μνμ μου, είναι ότι το κλειδί, κατά τη γνώμη μου, είναι στο να δουλέψεις με το συναισθηματικό σου κομμάτι και όχι να προσπαθείς να επιβάλλεσαι πάνω στα συναισθήματά σου γιατί κι αυτά τα καημένα, ίσως να ερμηνεύονται μετά σε σωματικά συμπτώματα, όπως οι κρίσεις πανικού που αναφέρεις.

Δεν έχω λόγια να πω. Όσοι διαβάζουν ειδήσεις μαθαίνουν τι συμβαίνει στον κόσμο.

Εγώ καλή μου weird είμαι ένα τίποτα σε σχέση με όλη αυτή την ενσάρκωση της κόλασης που ξημερώνει η κάθε μέρα. Και όσο μοναδικός και αν αισθάνομαι άλλο τόσο θα αισθάνομαι ένα απόλυτο μηδέν, όταν αντιλαμβάνομαι πως η κάθε στιγμή, η κάθε μέρα είναι μια μέρα στην οποία οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη είναι δυστυχισμένοι. Θα αισθανθώ άσχημα ακόμα και την κάθε φορά που θα στεναχωρήσω κάποιον άλλο, και ας μην τον ξέρω. Σε τελευταία βάση θα νιώσω άσχημα όταν θα στεναχωρήσω και τον εαυτό μου.

Αυτή είναι η αυτοκριτική μου weird. Είμαι μια μονάδα που συνυπάρχει με άλλες μονάδες και κάποιες στιγμές θα είμαι ένα τίποτα (όταν η μονάδα θα δυναμώνει μόνο από τον εαυτό της), άλλες φορές θα παραμένω μονάδα σε ένα σύνολο χαοτικό.

Ζητώ συγνώμη και εγώ αν στεναχώρησα κάποιους. Είναι τόσο δύσκολη η συνύπαρξη αλλά και τόσο απαραίτητη..

vince,έχεις παρατηρήσει πως κάθε μας σκέψη φαίνεται να αλλάζει υπό το πρίσμα της ψυχολογικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε;
Πώς έφτασες στο συμπέρασμα πως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι στον πλανήτη μας;Kαι γιατί θεωρείς κόλαση την κάθε μέρα;Αν αύριο νιώσεις διαφορετικά,πιστεύεις πως δεν μπορεί να αλλάξει και η θεώρησή σου;Δεν μπορεί να δεις έναν κόσμο γεμάτο ομορφιά αν είσαι ήρεμος κι ευτυχισμένος;
Kαταλαβαίνω πως με όλα αυτά που αισθάνεσαι,φυσικά και σου φαίνονται όλα χαοτικά και αρνητικά,αλλά δεν είναι έτσι,απλά έτσι τα βλέπεις τώρα.
\"Θα περάσει και αφτό\"σύμφωνα με τη διάσημη ατάκα.Και η μπόρα θα περάσει,θα βγει κι ο ήλιος.Και θα ξαναβρέξει.Και θα χιονίσει κάποια στιγμή.Και μετά θα ξανακάνει λιακάδα.Και όλο αυτό λέγεται ζωή.:)

Quote:

---

Originally posted by vince
Δεν έχω λόγια να πω. Όσοι διαβάζουν ειδήσεις μαθαίνουν τι συμβαίνει στον κόσμο.

Εγώ καλή μου weird είμαι ένα τίποτα σε σχέση με όλη αυτή την ενσάρκωση της κόλασης που ξημερώνει η κάθε μέρα. Και όσο μοναδικός και αν αισθάνομαι άλλο τόσο θα αισθάνομαι ένα απόλυτο μηδέν, όταν αντιλαμβάνομαι πως η κάθε στιγμή, η κάθε μέρα είναι μια μέρα στην οποία οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη είναι δυστυχισμένοι. Θα αισθανθώ άσχημα ακόμα και την κάθε φορά που θα στεναχωρήσω κάποιον άλλο, και ας μην τον ξέρω. Σε τελευταία βάση θα νιώσω άσχημα όταν θα στεναχωρήσω και τον εαυτό μου.

Αυτή είναι η αυτοκριτική μου weird. Είμαι μια μονάδα που συνυπάρχει με άλλες μονάδες και κάποιες στιγμές θα είμαι ένα τίποτα (όταν η μονάδα θα δυναμώνει μόνο από τον εαυτό της), άλλες φορές θα παραμένω μονάδα σε ένα σύνολο χαοτικό.

Ζητώ συγνώμη και εγώ αν στεναχώρησα κάποιους. Είναι τόσο δύσκολη η συνύπαρξη αλλά και τόσο απαραίτητη..

---

Ξέρεις, καλέ μου φίλε, όταν σε ακούω να μιλάς για την κόλαση ανατριχιάζω.
Δεν ξέρω αν πιό πολύ αναφέρεσαι στην κόλαση που έχεις μέσα σου, ή σε κάτι που υπάρχει εκεί έξω.
Μα αν εκεί έξω υπάρχει κάτι, υπάρχει και το αντίθετό του, σε διαβεβαιώ.
Αυτός είναι ένας νόμος φυσικός όσο κι η κάθε μας ανάσα.

Είναι τόσο δύσκολη η συνύπαρξη αλλά και τόσο αναγκαία... Νάτη πάλι η διπρόσωπη Αλήθεια!

Είναι σημάδι ευαισθησίας και καλοψυχίας να στεναχωριέσαι όταν στεναχωρείς, μα για σκέψου λίγο ...

Μήπως άρχισε ήδη να ανοίγει το κουβάρι των συναισθημάτων σου?
Δυστυχία, χάος, στεναχώρια, μοναδικός - μηδενικός...

Ακουσέ τα Vince,
είναι δικά σου συναισθήματα.

Βυθίσου μέσα τους, γνώρισε τα κομμάτια του εαυτού σου που εκφράζουν και αγάπησέ τα ΚΑΙ αυτά : )

ανωνυμη ναι ο βασικοτερος φοβος μου ειναι αυτος.μια ζωη με απασχολουσε το τι θα πουν οι αλλοι για μενα κ ακομα με απασχολει μεχρι αηδειας κ νομιζω πως πανω σαυτο πρεπει να δουλεψω.δεν φοβαμαι την ωρα τουν πανικου τον θανατο η καπια αρωστια αλλα αυτο το αν θα γινω ξεφτιλα στα ματια των αλλων κ θεωρηθω αδυναμη ενω δεν ειμαι.παλια δεν ημουν ετσι εχει 4 χρονια που το επαθα.ειναι κ μερικοι που δεν ξερουν τι ειναι αυτο κ σε κοιταν παραξενα κ μπορει να λενε οτι εισαι κ τρελλος κ διαφορα αλλα.ακομα κ στους γονεις μου δεν εχω πει ακριβως τι μου συμβαινει για να μην με πουν αδυναμη κ χαλασει περισσοτερο η ψυχολογια μου.ολα μονη μου τα περναω κ κανεις δεν μπορει να καταλαβει τι ειναι να περνας κρισεις πανικου.καλυτερα να μου εσπαγε το ποδι κ να πεθαινα απο τον πονο παρα να εχω αυτη την παθηση:(:(:(:(

RainAndWind & Weird,

Ας υποθέσω ότι η κόλαση υπάρχει μέσα μου. Ας υποθέσω και το γεγονός ότι γεννήθηκα με μια κόλαση μέσα μου. Όμως απο μικρός δεν ενοχλούσα κανέναν, ούτε έριχνα πρώτος την σφαλιάρα, ούτε ψαχνόμουν για τσαμπουκάδες ή για να μειώσω κάποιον, ή για να βρίσω. Αντιθέτως αυτό που βίωνα εγώ είναι να προσπαθώ να είμαι πάντα ο εαυτός μου, γαλήνιος, καλοπροαίρετος και ολίγον στην κοσμάρα μου. Και τι εισέπραξα καλές μου? Την ψύχωση εισέπραξα, να ξεσπάσω εξαιτίας της ανικανότητας της δικής μου (να έιμαι όσο ζώο ήταν και οι υπόλοιποι) και των υπολοίπων να αδυνατούν να σεβαστούν την καλοσύνη μου.

Πραγματικές ενοχές δεν αισθάνομαι, αλλά έφτασα σε κάποιο σημείο στη ζωή μου που να λέω οκ για όλα εγώ φταίω. Λάθος.. οι ενοχές μου ήταν περισσότερο σενάρια της φαντασίας μου γιατί ούτε κάποιο έγκλημα έχω κάνει, ούτε σταμάτησα ποτέ να πιστεύω πως μέσα σε όλη αυτή τη κόλαση υπάρχουν και μερικές καλές ψυχές που για μένα θα αξίζουν τόσο ωστε να βάζω την κόλαση σε δέυτερη μοίρα..

Επομένως δεν θα μου πείτε εσείς πως η κόλαση είναι μέσα μου. Μπορεί για εσάς η κόλαση να είναι μέσα σας και καλά κάνετε. Εγώ όμως δεν γεννήθηκα και έζησα μονίμως μέσα σε ένα σπίτι. Έχω ζήσει και αρκετά χρόνια μόνος μου, έχω γνωρίσει την έξω ζωή...

Η κόλαση είναι κάτι που μαθαίνει ένα μωρό.. όταν γεννιόμαστε όλοι γαλατάκι πίνουμε, μήπως το ξεχάσατε αυτό?

Προσωπικά δεν είπα ότι η κόλαση είναι μέσα σου.Άσε που δεν πιστεύω γενικά ούτε στην κόλαση,ούτε στον παράδεισο.Και φυσικά γαλατάκι πίναμε όλοι,αλλά και κάποια μωρά έχουν δυσανεξία στο γάλα.
Eσύ ποιες σκέψεις έκανες σήμερα για σένα;Σκεφτόσουν το παρελθόν;

Εγώ μίλησα συμβολικά, εννοώντας οτι καμιά φορά όταν τα βλέπουμε όλα μαύρα, σημαίνει οτι τα συναισθήματα μέσα μας, είναι κι αυτά εξίσου μάυρα.

Οχι πάντοτε, καμιά φορα.

:)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Προσωπικά δεν είπα ότι η κόλαση είναι μέσα σου.Άσε που δεν πιστεύω γενικά ούτε στην κόλαση,ούτε στον παράδεισο.Και φυσικά γαλατάκι πίναμε όλοι,αλλά και κάποια μωρά έχουν δυσανεξία στο γάλα.
Eσύ ποιες σκέψεις έκανες σήμερα για σένα;Σκεφτόσουν το παρελθόν;

---

Όντως έκανα μια στιγμιαία αναδρομή. Ευτυχώς που μπορώ και ξεκολλάω με ένα χαλαρό σπρωξιματάκι :)

Quote:

---

Originally posted by weird
Εγώ μίλησα συμβολικά, εννοώντας οτι καμιά φορά όταν τα βλέπουμε όλα μαύρα, σημαίνει οτι τα συναισθήματα μέσα μας, είναι κι αυτά εξίσου μάυρα.

Οχι πάντοτε, καμιά φορα.

:)

---

Έτσι όπως το λες, δέχομαι αυτό που λες, άρα συμφωνώ. Παράδεισος και κόλαση είναι σαν να μιλάμε για την θρησκεία, να το βλέπουμε εντελώς δογματικά το όλο θέμα. Είναι δηλαδή θέμα ιδεολογικής εξήγησης... οι πρόγονοι μας άλλωστε έχουν ζήσει και εκείνοι κάτι \"κολάσεις\" που δεν θα αντέχαμε εμείς οι σημερινοί άνθρωποι ζώντας με τις ανέσεις που έχουμε μάθει. Εφόσον σου αρέσει η οπτική της \"καλύτερης δυνατής κοινωνικής επιλογής\" πιθανώς να σε ενδιέφερε να καθίσεις να μελετήσεις το έργο των πρώτων οικονομολόγων (Άνταμ Σμίθ για παράδειγμα). Καμία σχέση δεν έχουν με την μοντέρνα οικονομική επιστήμη που εσφαλμένα στα μάτια του κόσμου ερευνά με βάση την χρηματική μονάδα..

Σε απάντηση στην ερώτηση σου.. ναι με είχε πιάσει μια προσωρινή μαυρίλα. Οκ τώρα :)

Δεν ξέρω για αστεράκια, εγώ ώρες ώρες βλέπω κάτι που μοιάζει με λαμπερές πυγολαμπίδες, και μου αρέσει να τις κυνηγάω μέσα στο μάτι μου. Με λίγες βαθείες ανάσες όμως έχω ανακαλύψει πως πραγματικά ηρεμώ παρα πολύ, χάνω και τα μικρά μου εντομακια.

Δεν ξέρω να σου πω πολλά για κρίσεις πανικού vince, όμως καταλαβαίνω πολύ καλά τι σημαίνει να μην μπορείς να επιβληθείς στα συναισθήματα σου, να σε κυριεύουν σε τέτοιο βαθμό που να τρέμεις, να πονάει το στήθος σου, να μην μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα και να αισθάνεσαι απόγνωση σε σημείο δακρύων. Είναι ακόμα χειρότερα εάν το μυαλό, andi να αναρωτιέται τι συμβαίνει και να προσπαθεί να βρει μια λύση, συντάσσεται με τα συναισθήματα και βομβαρδίζει με απαισιόδοξες σκέψεις ότι θα καταρρεύσεις, θα πεθάνεις κτλ.

Αυτό που κάνω εγώ είναι να αφήνω τα συναισθήματα μου να κάνουν ο,τι θέλουν στο σώμα μου, αλλα ταυτόχρονα να επιστρατεύω τη λογική μου, όχι για να τους επιβληθώ (να μου λέω δηλαδή \"σταματα, μην κανεις έτσι, όλα έινια καλά\" κτλ) αλλα για να τα καθησυχάσω. Σκέφτομαι -ακόμα και αν δεν είναι ακριβό αλήθεια- πως τώρα νιώθω όπως νιώθω επειδή είμαι κουρασμένη, επειδή το γεγονός που τα προκάλεσε είναι ακόμα φρέσκο, επειδή έξω έχει συννεφιά, προσπαθώ να βρω λόγους που να επέτειναν την \"έκρηξη συναισθημάτων\" μου και να τους \"λογικοποιησω\". Στην αρχή δε βοηθούσε και πολύ, μετά από μερικές εβδομάδες όμως άρχισα να παρατηρώ πως τα συμπτώματα του να αφήνω τα συναισθήματα μου έρμαιο μέσα στο σώμα μου μπορεί να μη μειώθηκαν σε ένταση, αλλα μειώνονταν συνεχώς σε διάρκεια. Πλέον ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, τρέμω σαν το ψάρι και κλαίω, και μετά λέω στον εαυτό μου \"είναι βραδυ, είμαι κουρασμένη για αυτό αντιδρώ έτσι, αύριο που θα λάμψει ο ήλιος, θα είναι μια καινούρια μέρα και θα αντιμετωπίσω το πρόβλημα με καινούρια οπτική\" και μετά από 4-5 λεπτά έχω ηρεμήσει τελείως.

Ελπίζω να βοήθησα, και σου εύχομαι να βρίσκεις τρόπους να ηρεμείς και να μένεις ψύχραιμος ακόμα και όταν τα πάντα γύρω σου καταρρέουν.