Ο μεγάλος θυμός

Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο τίτλος που πρέπει να βάλω ή η κατάντια του ελληνικού δημοσίου.
Απλά διάλεξα τελικά αυτόν τον τίτλο για να δώσω έμφαση στην ψυχολογική δια΄σταση, όσον αφορά το δικό μου συναίσθημα και όχι τόσο στην κοινωνική, που είναι γνωστή και μη εξαιρετέα!
Λοιπόν, έγινε ένα περιστατικό (με κάτι έγγραφα που έπρεπε να γίνουν) στη δουλειά που είχε άμεσο αντίκτυπο σε μένα.
Θεωρώ ότι στο εν λόγω περιστατικό είχα δίκιο και αδικήθηκα (όχι μόνο δική μου άποψη αλλά και συναδέλφων μου).
Από τότε άλλαξα τακτική. Μιλάω. Και πολύ μάλιστα ή τουλάχιστον πολύ περισσότερο από ότι πριν.
Αλλά κλασσική τακτική αυτών που θέλουν να κρυφτούν πίσω από το δάκτυλό τους, των ανωτέρων δηλαδή, δε σε κοιτούν όταν μιλάς και δε σου απαντούν.

Είναι κάτι φορές που ξυπνώ και πάω εκεί με εκνευρισμό και απελπισία.
Είναι άλλες φορές που πάω και λέω αποδέξου τα πράγματα ως έχει και κοίτα να κάνεις τη δουλειά σου και μόνο αυτή που σου αναλογεί και να ζεις τη στιγμή, από την πιο ανιαρή, την ευχάριστη ή την κουραστική.
Έφτασα να μην τηρω προθεσμίες, όχι γιατί το κάνω επίτηδες αλλά γιατί δεν κάθομαι πέραν του ωραρίου μου να κάνω στην τελική δουλειά που δεν μου αναλογεί ή υπερωρίες που κανείς δεν τις γράφει, ή τις γράφει εκεί που δεν πιάνει η μελάνη.

Αυτό που με απελπίζει είναι ότι όσο κι αν καυτηριάσεις τα κακώς κείμενα, όσο κι αν διαμαρτυρηθείς, δε θα αλλάξει τίποτα.
Κι ακόμα αυτό που με απελπίζει είναι αν θα μπορέσω να φύγω από εκεί.
Νομίζω πως αν τελικά δεν μπορέσω να φύγω από εκεί, θα με πιάσει...κάτι. Με τρομάζει αυτό που νιώθω, αυτός ο μεγάλος θυμός.
κι επειδή τελευταία στη ζωή μου έχω πάει κόντρα σε ότι δε μου αρέσει, αναρρωτιέμαι. Αυτό που νιώθω είναι \"καλό\" σημάδι ή \"κακό\";
Βέβαια δεν υπάρχει χαρακτηρισμός καλό ή κακό, αλλά δεν ξέρω, φοβάμαι λίγο
για αυτόν
το μεγάλο θυμό.

δουλεια ειναι και σαν δουλεια την αντιμετωπιζεις,δανειζεις το σωμα σου για 8 ωρες ωστε να μπορεις να ζησεις τις υπολοιπες αξιοπρεπως.καλο ειναι οσο το δανειζουμε να μπορουμε να κραταμε καποιες ισσοροπιες ωστε να εχουμε οσο το δυνατον καλυτερες συνθηκες.μη ξεχναμε,το μονο που μας χωριζει ειναι η δουλεια ....

Ανωνυμη ολοι ξερουμε οτι στο δημοσιο πολλοι βολευονται και δεν ειναι τοσο αποδοτικοι οσο στον ιδιωτικο τομεα.
Αλλα περαν αυτου δεν νομιζω οτι φταιει αυτο.
Εισαι το γραναζι μιας μηχανης και εννοω οτι δεν περνανε ολα απο το χερι σου αλλα δουλευεις σε μια ομαδα,εαν καποιος κολυσιεργησει για τον α ή β λογο μπορεις καλλιστα να φερθεις εκτεθειμενος ειτε εισαι στο δημοσιο ή ιδιωτικο τομεα.

Υπαρχουν δουλειες που ειναι ατομικες (το κατα δυναμην φυσικα) και δουλειες που ειναι ομαδικες.
Παντα μου αρεσε να ειμαι ανεξαρτητος απο τους αλλους για αιτιες οπως αυτες που αναφερεις αλλα ειναι ουτοπικο πολλες φορες.

Εσυ βεβαια αναφερεσαι συγκεκριμενα στο δημοσιο...δεν θα ηθελα να επεκταθω σε αυτο το κομματι.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με απελπίζει είναι ότι όσο κι αν καυτηριάσεις τα κακώς κείμενα, όσο κι αν διαμαρτυρηθείς, δε θα αλλάξει τίποτα.

---

Αυτό είχα πει και εγώ κάποτε εδώ μέσα σε θέμα που αφορούσε τα κοινωνικά & εργασιακά του βιότοπου. Θυμάμαι πως μόνο η nature μου είχε απαντήσει αν και δεν θυμάμαι ακριβώς την απάντηση. Δηλαδή δεν είδα και καμιά υπέρμετρη σκοτούρα από το σύνολο.. το πως έχει μαστίζεται από αδιαλλαξία ..και βέβαια εδώ και οι ανώτεροι στις βαθμίδες αδυνατούν να αλλάξουν κάτι από ανάγκη ατομικής συναίσθησης, το ανήκω εις αυτό.

Σημασία έχει anwnimi, να δούμε πως μέσα σε όλο αυτό το μηχάνημα της γραφειοκρατίας, τα χαρτιά δεν είναι κάτι άλλο εκτός από συστατικές επιστολές προς αρχειοθέτηση. Δεν γνωρίζω πιο είναι το πρόβλημα που σου παρουσιάστηκε ακριβώς αλλά άκουσα χαρτιά και θυμήθηκα τον χαρτοπόλεμο.. το εθνικό σπορ του χειμώνα.

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
δουλεια ειναι και σαν δουλεια την αντιμετωπιζεις,δανειζεις το σωμα σου για 8 ωρες ωστε να μπορεις να ζησεις τις υπολοιπες αξιοπρεπως.καλο ειναι οσο το δανειζουμε να μπορουμε να κραταμε καποιες ισσοροπιες ωστε να εχουμε οσο το δυνατον καλυτερες συνθηκες.μη ξεχναμε,το μονο που μας χωριζει ειναι η δουλεια ....

---

Εκτώς και αν \"Βρεις μια δουλειά να αγαπάς οπότε και δεν χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μαι μέρα στην ζωή σου\"

-confucius


Βέβαια η Ελληνική πραγματικότητα κάνει ότι μπορεί για να σκοτώσει τέτοιες \"διαστημικές απόψεις\" και οποιοδήποτε όνειρο δυστυχώς.



΄Άσχετο αλλά μ\'άρεσε η ροή του οριτζιναλ ποστ, ιδιαίτερα η τελευταία παράγραφος είχε κάτι το ποιητικό χμμ η εγώ το είδα έτσι. Nice.

Anwnimi,τον θυμό κάποιου εναντίον ενός συστήματος αξιών που δεν τον βρίσκουν σύμφωνο,τον θεωρώ σημάδι υγείας και συνείδησης που βρίσκεται σε εγρήγορση.
Αλλά ενυπάρχει ο κίνδυνος ο θυμός να είναι άγονος,όταν δεν μπορεί κάποιος να τον διοχετεύσει προς την κατεύθυνση αλλαγών που θα ήθελε να δει.
Ένας αγωνιστής είχε πει πως ο θυμός είναι όπλο.Απλά πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης,να υπάρχει ο δρόμος προς τη χρήση του.Αλλιώς μας καταβροχθίζει.

Δεν πιστεύω ότι αξίζει να θυμώνεις για κάτι που δεν μπορείς ούτε να ελέγξεις ούτε να αλλάξεις. Αδικίες συμβαίνουν ράνδου, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, τόσο στις μεγαλύτερες ηλικίες όσο και στις μικρότερες, δεν υπάρχει ούτε όριο ούτε κανόνας. Απλά οφείλεις να είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο.

anwnimi, στην αρχή διαβάζοντας στα γρήγορα το ποστ σου νόμιζα πως είχες πάει σε δημόσια υπηρεσία και δυσκολέυτηκες να εξυπηρετηθείς.τώρα που το ξαναδιαβάζω μου θυμίζεις τον ευατό μου πριν μερικά χρόνια.μην επιτρέψεις να συμβεί κάτι τέτοιο.ζήτησε από τον διευθυντή σου να σου αφαιρέσει καθήκοντα.πάρε άδεια.χαλάρωσε.μην χαλιέσαι για το τίποτα.τουλάχιστον προσπάθησε για αυτά που σου λέω.όσο κι αν δουλέψεις και κουραστείς κανείς δεν θα το εκτιμήσει.να είσαι σίγουρη γι΄αυτό.

Το ίδιο χάλι έχουν οι περισσοτερες δουλειές.ειτε στον δημόσιο ,είτε στον ιδιωτικό τομέα.Και αν είσαι και ευαίσθητος,την πληρώνεις ακριβά.Και ελεύθερος επαγγελματίας να είσαι,έχεις εργοδότη τον πελάτη.Αν δεν μπορεις να αλλάξεις κάτι προς όφελος σου στον εργασιακό χώρο(που πάντα υπάρχουν περιθώρια)φρόντισε τουλάχιστον να ζεις τον υπόλοιπο χρόνο σου όπως σου αρέσει
Να γεμίζεις μπαταρίες.Να περνάς καλά
Και σκέψου οτι μια κακή δουλειά,είναι προτιμότερη απο την ανεργία

η ευαισθησια μας κανει καλο πολλες φορες ..αλλες παλι μας δημιουργει προβληματα.
σκεφτομαι οτι καποια αλλη στη θεση σου λιγοτερο ευαισθητη θα <πεταγε τη σκουφια>της οντας <τακτοποιημενη>στο δημοσιο(αν καταλαβα καλα απο οσα γραφεις δηλαδη)
τι λες ανωνυμη.. αντι να μας φαει με τα γραναζια της η μηχανη μηπως ηρθε η ωρα να το αντιμετωπισουμε πιο κυνικα το θεμα?δανειζουμε τον εαυτο μας για λιγες ωρες τη μερα με το αντιστοιχη αμοιβη-αλλο αν αυτη δεν ειναι αρκετη .μεγαλος πονος κι αυτος -..απο κει και περα ειμαστε ελευθεροι να διαχειριστουμε το χρονο μας οσο πιο καλα γινεται.και φευγοντας απο τη δουλεια αφηνουμε τα οποια προβληματα της εκει.
σε καταλαβαινω γιατι κι εγω και οι περισσοτεροι -αλλωστε- εχω στεναχωρηθει κατα καιρους .κυριως με το <συναδελφικο> και <αγαπησιαρικο >περιβαλλον που αντιμετωπιζω ..αλλα προσπαθω πλεον να τους γραφω στα παλαιοτερα των υποδηματων μου κανονικα :)

Έχω βρεθεί να αγωνίζομαι για να αλλάξω το \"χάος\" που επικρατούσε στη δουλειά μου, να μελετώ, να κρατώ αρχεία, να ψάχνω και να ενημερώνω φακέλους και τότε... κουράστηκα ή μάλλον απελπίστικα. Για όλα έπρεπε να ρωτηθώ, για όλα να δώσω απαντήσεις, να δώσω λόγο, να κατηγορηθώ, να φορτωθώ άλλων ευθύνες. Δεν με κούρασε η δουλειά, ποτέ δεν ήταν υπερβολική ή ακατόρθωτη, με κούρασε η αδικία, η υποτίμηση, η μη αναγνώριση και η αδιαφορία όλων. Δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό με απελπίζει. Μόνος σου δεν κουνάς τη γη.
Δείχνω αδιαφορία την πληρώνω με αυπνία. Δείχνω υπερβολικό ενδιαφέρον, φορτώνομαι και τρέχω και σπίτι ένα πτώμα.

Δεν αλλάζω όσο κι αν το θέλω. Δεν αλλάζει τίποτα όσο κι αν προσπαθώ.
Μόνο μην ζητάς από άλλους, αυτό έχει σημασία, αν ζητάς δεν παίρνεις.

Καλημερα..

Το πιο σημαντικο ειναι να το βαλεις καλα μεσα σου πως αυτο που κανεις το κανεις μοναχα γιατι πρεπει να ζησεις με ενα εισοδημα.Παιρνεις ενα μισθο,βγαζεις το μηνα και αυτο ειναι ολο.Ομως πως μπορεις να ζεις μοναχα με αυτη την ιδεα και με τοση υπομονη;Πως να αλλαξεις τον κοσμο,οταν σκεφτεται τοσο υπουλα και εγωιστικα;Φοβουνται να σε προωθησουν,φοβουνται μην τους φας την θεση.Ειναι σχεδον γελοιο να μην δειχνεις σε καποιον κατι που ηδη ξερεις,αφου και εσυ ο ιδιος απο καπου το εμαθες,καποιος σε διδαξε..
Ξερω πως ειναι να ξυπνας και να μην θες να βγεις απο το κρεβατι σου,να μην πας δουλεια..ειναι τοσο βαρετο να κανεις κατι που δεν θες,να εισαι καπου που απλα δεν θες..υπομονη εκτος αν εχουμε την δυναμη να αλλαξουμε την δουλεια μας,να κανουμε κατι που επιτελους θελουμε.

δουλεια ειναι και σαν δουλεια την αντιμετωπιζεις,δανειζεις το σωμα σου για 8 ωρες ωστε να μπορεις να ζησεις τις υπολοιπες αξιοπρεπως-Εμπνευστης
Ακριβως αυτο...

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
δουλεια ειναι και σαν δουλεια την αντιμετωπιζεις,δανειζεις το σωμα σου για 8 ωρες ωστε να μπορεις να ζησεις τις υπολοιπες αξιοπρεπως.καλο ειναι οσο το δανειζουμε να μπορουμε να κραταμε καποιες ισσοροπιες ωστε να εχουμε οσο το δυνατον καλυτερες συνθηκες.μη ξεχναμε,το μονο που μας χωριζει ειναι η δουλεια ....

---

Εμπνευστή, καταλαβαίνω απόλυτα τη θέση σου και πραγματικά όταν κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα αλλάξεις στη δουλειά είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις εκεί. Και έχεις δίκιο.

Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι δε θέλω να παραδώσω τα όπλα. Λέω, έστω, μπορεί να υπάρξει μια ελπίδα αλλαγής. Πως να το ξέρω αν δεν το παλέψω πιο συστηματικά;
Μια τα παρατάω, μια δοκιμάζω ξανά.

Quote:

---

Originally posted by keep_walking
Ανωνυμη ολοι ξερουμε οτι στο δημοσιο πολλοι βολευονται και δεν ειναι τοσο αποδοτικοι οσο στον ιδιωτικο τομεα.
Αλλα περαν αυτου δεν νομιζω οτι φταιει αυτο.
Εισαι το γραναζι μιας μηχανης και εννοω οτι δεν περνανε ολα απο το χερι σου αλλα δουλευεις σε μια ομαδα,εαν καποιος κολυσιεργησει για τον α ή β λογο μπορεις καλλιστα να φερθεις εκτεθειμενος ειτε εισαι στο δημοσιο ή ιδιωτικο τομεα.

Υπαρχουν δουλειες που ειναι ατομικες (το κατα δυναμην φυσικα) και δουλειες που ειναι ομαδικες.
Παντα μου αρεσε να ειμαι ανεξαρτητος απο τους αλλους για αιτιες οπως αυτες που αναφερεις αλλα ειναι ουτοπικο πολλες φορες.

Εσυ βεβαια αναφερεσαι συγκεκριμενα στο δημοσιο...δεν θα ηθελα να επεκταθω σε αυτο το κομματι.

---

Keep, όσο περνά ο καιρός βλέπω πράγματα επιστημονικής φαντασίας να συμβαίνουν! (δεν μιλάω αποκλειστικά για κάτι που να έχει επίπτωση σε μένα). Η απόλυτη τρέλα...η απόλυτη ανοχή σε όποιον έχει δόντι ή το παίζει τεμπέλης/ανίκανος...η εκμετάλλευση των όσων θέλουν να τιμήσουν τα χρήματα που τους πληρώνουν.
Με συνέπεια τι;
1. Αυτοί που δεν δουλεύουν να χαρακτηρίζονται \"έξυπνοι\" και οι άλλοι \"κορόιδα\".
2. Κάποιοι άνθρωποι που τους έχουν χαρακτηρίσει ως \"κορόιδα\" να περάσουν, λόγω απελπισίας ή θυμού στην πρώτη κατηγορία ανθρώπων, στους \"έξυπνους\".
3. Κάποιοι κάνουν το \"κορόιδο\" για λίγο καιρό, έχοντας βάλει στόχο μια καρέκλα και όταν επιτύχουν το στόχο τους, αυτόματα μετατρέπονται σε \"έξυπνους\"(!), βρίσκοντας τα επόμενα \"κορόιδα\" τα οποία αν είναι \"\'εξυπνα\" θα τους διαδεχτούν σε λίγα χρόνια στην καρέκλα...

Με αποτέλεσμα, τίποτα να μην πάει μπροστά, να υπάρχει αναξιοκρατία, δυσαρέσκεια και οπισθοδρόμηση στο χώρο εργασίας και κατ\'επέκταση στη χώρα εν γένει.

Όσο για το ότι προτιμάς να δουλεύεις ατομικά και όχι συνεργατικά έχεις δίκιο.
Τι γίνεται όμως όταν πρέπει να δουλέψεις συνεργατικά;
Τι γίνεται αν ανατίθενται εργασίες ατομικά δυσανάλογα σε κάποια άτομα;
Εκεί όπως είπα παραπάνω βρήκα τη λύση: \"αν προλάβω, θα το κάνω...\"

Quote:

---

Originally posted by vince

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με απελπίζει είναι ότι όσο κι αν καυτηριάσεις τα κακώς κείμενα, όσο κι αν διαμαρτυρηθείς, δε θα αλλάξει τίποτα.

---

Αυτό είχα πει και εγώ κάποτε εδώ μέσα σε θέμα που αφορούσε τα κοινωνικά & εργασιακά του βιότοπου. Θυμάμαι πως μόνο η nature μου είχε απαντήσει αν και δεν θυμάμαι ακριβώς την απάντηση. Δηλαδή δεν είδα και καμιά υπέρμετρη σκοτούρα από το σύνολο.. το πως έχει μαστίζεται από αδιαλλαξία ..και βέβαια εδώ και οι ανώτεροι στις βαθμίδες αδυνατούν να αλλάξουν κάτι από ανάγκη ατομικής συναίσθησης, το ανήκω εις αυτό.

Σημασία έχει anwnimi, να δούμε πως μέσα σε όλο αυτό το μηχάνημα της γραφειοκρατίας, τα χαρτιά δεν είναι κάτι άλλο εκτός από συστατικές επιστολές προς αρχειοθέτηση. Δεν γνωρίζω πιο είναι το πρόβλημα που σου παρουσιάστηκε ακριβώς αλλά άκουσα χαρτιά και θυμήθηκα τον χαρτοπόλεμο.. το εθνικό σπορ του χειμώνα.

---

vince, γεγονός είναι ότι η πλειοψηφια των ανθρώπων δεν θα ασχοληθούν με μια κοινωνική αδικία εύκολα, αν δεν τους αγγίζει προσωπικά.
Και πολλές φορές, αν και δεν το θέλουμε, κι εμείς ανήκουμε σε αυτή την πλειοψηφια της αδιαφορίας.
Κι εγώ, για να μιλήσω ειλικρινά, όσο περνούν τα χρόνια και βλέπουν πολλά τα μάτια μου, αρχίζω και \"ξυπνάω\" και αντιδρώ, ενώ παλιότερα δε θα το έλεγα πως ασχολιόμουν.

Ίσως, μέσα από την εμπειρία σου, βλέποντας τα κακώς κείμενα, αν βρεθείς κιόλας στη δίνη τους, συνειδητοποιήσεις πως για ότι αδιαφορείς, μπορεί μια μέρα να το λουστείς. Γιατί η αδιαφορία είναι και συνενοχή.

Quote:

---

Originally posted by PETRAN

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
δουλεια ειναι και σαν δουλεια την αντιμετωπιζεις,δανειζεις το σωμα σου για 8 ωρες ωστε να μπορεις να ζησεις τις υπολοιπες αξιοπρεπως.καλο ειναι οσο το δανειζουμε να μπορουμε να κραταμε καποιες ισσοροπιες ωστε να εχουμε οσο το δυνατον καλυτερες συνθηκες.μη ξεχναμε,το μονο που μας χωριζει ειναι η δουλεια ....

---

Εκτώς και αν \"Βρεις μια δουλειά να αγαπάς οπότε και δεν χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μαι μέρα στην ζωή σου\"

-confucius


Βέβαια η Ελληνική πραγματικότητα κάνει ότι μπορεί για να σκοτώσει τέτοιες \"διαστημικές απόψεις\" και οποιοδήποτε όνειρο δυστυχώς.



΄Άσχετο αλλά μ\'άρεσε η ροή του οριτζιναλ ποστ, ιδιαίτερα η τελευταία παράγραφος είχε κάτι το ποιητικό χμμ η εγώ το είδα έτσι. Nice.

---

Ωραίο και σοφό ρητό.
Πραγματικά, αν η δουλειά σου σου αρέσει και την αγαπάς, δεν αισθάνεσαι ότι \"πας\" στη δουλειά.
Και αυτό, είμαι (ή ήμουν) στους τυχερούς που το αισθανόμουν, όχι κάθε φορά, αλλά τις περισσότερες φορές. \'Οχι γιατί είχα την προνοητικότητα και την αυτογνωσία για να ξέρω τι μου αρέσει και να το διαλέξω. Μάλλον οι συνθήκες βοήθησαν, αλλά έστω κι έτσι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό.
Αλλά, όπως λες PETRAN, μπορεί ενώ αγαπάς τη δουλειά σου, οι άλλοι παράγοντες της ελληνικής πραγματικότητάς μας, να σου σκοτώσουν το όνειρο, να βρεθείς σε ένα χώρο που αντί να ασχολείσαι με το πως θα προσφέρεις, να ασχολείσαι με άλλα πράγματα, το πως θα επιβιώσεις δηλαδή.
Κι αυτή η αγάπη να φθείνει, να φθείρεται.
Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να έχει κουραστεί και να αφαιρείται, να μην έχει όρεξη. Και μετά θυμώνω μαζί του. Γιατί δε θέλω να φτάσω να μην έχω όρεξη, δηλαδή να φτάσω στη θέση αυτών των οποίων η στάση με ενοχλεί.

Thanks.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Anwnimi,τον θυμό κάποιου εναντίον ενός συστήματος αξιών που δεν τον βρίσκουν σύμφωνο,τον θεωρώ σημάδι υγείας και συνείδησης που βρίσκεται σε εγρήγορση.
Αλλά ενυπάρχει ο κίνδυνος ο θυμός να είναι άγονος,όταν δεν μπορεί κάποιος να τον διοχετεύσει προς την κατεύθυνση αλλαγών που θα ήθελε να δει.
Ένας αγωνιστής είχε πει πως ο θυμός είναι όπλο.Απλά πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης,να υπάρχει ο δρόμος προς τη χρήση του.Αλλιώς μας καταβροχθίζει.

---

RainAndWind, ακριβώς, εκφράζεις την απάντηση στον προβληματισμό μου, όταν έγραφα στο αρχικό μου ποστ για το αν αυτός ο θυμός, είναι \"καλό\" σημάδι ή \"κακό\".
Αυτό που με τρομάζει είναι πως όσο θυμώνεις με μια κατάσταση, αυτό μεν σε κινητοποιεί για να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, αλλά αν κάποια στιγμή φτάσεις στο σημείο να δεις ότι δεν θα γίνουν ίσως και ποτέ οι αλλαγές που ζητάς, ο θυμός αυτός θα σε καταβροχθίσει.
Επομένως, πως προστατευόμαστε; κρατώντας καθ\'οδόν κάποιες ισορροπίες στα συναισθήματά μας;

Quote:

---

Originally posted by DissolvedGirl
Δεν πιστεύω ότι αξίζει να θυμώνεις για κάτι που δεν μπορείς ούτε να ελέγξεις ούτε να αλλάξεις. Αδικίες συμβαίνουν ράνδου, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, τόσο στις μεγαλύτερες ηλικίες όσο και στις μικρότερες, δεν υπάρχει ούτε όριο ούτε κανόνας. Απλά οφείλεις να είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο.

---

Dissolved, όντως για να επιβιώσουμε σε μια δύσκολη κατάσταση αν τη δούμε πιο αποστασιοποιημένα θα αποφορτιστούμε κάπως συναισθηματικά.
Αλλά, όταν η αδικία είναι συνεχής, εκεί, καλώς ή κακώς, δεν μπορείς να είσαι ούτε αποστασιοποιημένος, ούτε αδιάφορος. Θα πρέπει να κάνεις κάτι έτσι ώστε αν δεν μπορείς να την εξαλείψεις, τουλάχιστον να την περιορίσεις. Δε γίνεται αλλιώς.

Είναι γεγονός ότι σε όλες τις ηλικίες γίνονται αδικίες. Αν και τείνω να πιστεύω πως όσο νεαρός δείχνει κάποιος, τόσο πιο \"ευάλωτος\" στόχος να θεωρείται από κάποιους.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με τρομάζει είναι πως όσο θυμώνεις με μια κατάσταση, αυτό μεν σε κινητοποιεί για να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, αλλά αν κάποια στιγμή φτάσεις στο σημείο να δεις ότι δεν θα γίνουν ίσως και ποτέ οι αλλαγές που ζητάς, ο θυμός αυτός θα σε καταβροχθίσει.

---

Aνώνυμη μου,μην τρομάζεις......
Αυτό που προσωπικά πιστεύω είναι πως θυμώνουμε κ κάποιες πολλές φορές πολύ γιατί καταβάθος βλέπουμε ή τρέφουμε ελπίδες για αλλαγή.Αν φτάσει η στιγμή που δεις πως ο θυμός είναι άσκοπος,ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι ο θυμός θα αρχίσει να φεύγει κ να δίνει χώρο στην προσαρμογή.
Ως ένα σημείο είναι καλός γιατί μας βοηθάει να αντιδράσουμε...από ένα σημείο κ πέρα ψυχοφθόρος.
Η ισορροπία νομίζω πως έρχεται με την αναγνώριση της κατάστασης.

Quote:

---

Originally posted by arktos
anwnimi, στην αρχή διαβάζοντας στα γρήγορα το ποστ σου νόμιζα πως είχες πάει σε δημόσια υπηρεσία και δυσκολέυτηκες να εξυπηρετηθείς.τώρα που το ξαναδιαβάζω μου θυμίζεις τον ευατό μου πριν μερικά χρόνια.μην επιτρέψεις να συμβεί κάτι τέτοιο.ζήτησε από τον διευθυντή σου να σου αφαιρέσει καθήκοντα.πάρε άδεια.χαλάρωσε.μην χαλιέσαι για το τίποτα.τουλάχιστον προσπάθησε για αυτά που σου λέω.όσο κι αν δουλέψεις και κουραστείς κανείς δεν θα το εκτιμήσει.να είσαι σίγουρη γι΄αυτό.

---

Αρκτε, άρα έχεις βρεθει κι εσύ σε παρόμοια θέση.
Το κακό με μένα είναι επίσης ότι δεν μπορώ να πω κατάμουτρα \"θέλω αφαίρεση καθηκόντων\". Θα αιστανθώ άσχημα με τον εαυτό μου, ότι θα φανώ ανίκανη:( Αλλωστε, 2 χρόνια τώρα, γι\'αυτό καθόμουν επιπλέον ώρα ή έπαιρνα γραφική δουλειά και σπίτι, για να μην είμαι ποτέ εκπρόθεσμη! Άλλωστε, γιάυτό και δεν είχα μέχρι πρώτινος πρόβλημα να τα \"ακούσω\". Γιατί ήταν όλα στην εντέλεια, αλλά με υπερπροσπάθεια.

Προτιμώ να το κάνω να γίνει εμφανές με άλλους τρόπους, δηλαδή με το να μη προλαβαίνω να τα έχω τακτοποιημένα όλα χωρίς υπερωρίες, αλλά και με το να αντιδρώ όταν ζητείται να γίνει κάτι άμεσα ενώ ο χρόνος που αντικειμενικά απαιτείται είναι περισσότερος.

Αλλά, κάποια στιγμή, έχεις δίκιο, θα πρέπει να το κάνω άμεσα και όχι έμμεσα αυτό που λες.
Αν δουλέψω περισσότερο συναισθηματικά το θέμα μου ότι διεκδικώ τα δικαιώματά μου δε σημαίνει ανικανότητα, θα το κάνω μάλλον πιο εύκολα...:( :)

Η άλλη λύση είναι, για να το διακωμωδίσω κιόλας, να τα φτιάξω με το γιο ενός ανωτέρου, που όλο μου τον \"προξενεύει\" (έλεος λολ), αφού έχει τόσο ελεύθερο χρόνο στην καρέκλα του, που δεν ξέρει πως να τον σκοτώσει...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αν και τείνω να πιστεύω πως όσο νεαρός δείχνει κάποιος, τόσο πιο \"ευάλωτος\" στόχος να θεωρείται από κάποιους.

---

Τα ίδια με τα παραπάνω αλλά και όσα προείπες μου έλεγε μια φίλη μου πρόσφατα που είναι διορισμένη στο δημόσιο εδώ κ 2 χρόνια.
Επιπλέον εργασίες(υποχρεώσεις άλλων),άλλοι κάνουν τα κορόιδα,άλλοι τρέχουν,εκμετάλευση του νέου κ.λ.π.κ.λ.π.
Κ αυτή με μεγάλο θυμό.....είναι μάλλον το στάδιο αναγνώρισης του τι παίζει...

Quote:

---

Originally posted by Mάνια
Το ίδιο χάλι έχουν οι περισσοτερες δουλειές.ειτε στον δημόσιο ,είτε στον ιδιωτικό τομέα.Και αν είσαι και ευαίσθητος,την πληρώνεις ακριβά.Και ελεύθερος επαγγελματίας να είσαι,έχεις εργοδότη τον πελάτη.Αν δεν μπορεις να αλλάξεις κάτι προς όφελος σου στον εργασιακό χώρο(που πάντα υπάρχουν περιθώρια)φρόντισε τουλάχιστον να ζεις τον υπόλοιπο χρόνο σου όπως σου αρέσει
Να γεμίζεις μπαταρίες.Να περνάς καλά
Και σκέψου οτι μια κακή δουλειά,είναι προτιμότερη απο την ανεργία

---

Σίγουρα Μάνια. Καταλαβαίνω τι λες, ακόμα κι αν προσπαθήσω να βελτιώσω κάποια πράγματα στη δουλειά, να μην αναλώνω το υπόλοιπο της μέρας μου σκεφτόμενη το εκεί. Μου αρέσει το σκεπτικό σου.

Μμμ, τι χόμπι νέο να αρχίσω; Σκοποβολή; Ή μποξ; :) Δίλλημα!

Πρόσφατα, σε μια φιλική συζήτηση, άκουσα το εντελώς αντίθετο. Μα πως έχεις κουράγιο μετά από ότι γίνεται εκεί μέσα (δεν είμαι η μόνη δυσαρεστημένη άρα οκ, δεν είμαι τρελή) να κάνεις πχ χορό;
Μα γι\'αυτό θέλω...

Έχω δουλέψει και στον ιδιωτικό τομέα αλλά και ως ελεύθερος επαγγελματίας, αλλά για λίγο καιρό, οπότε εκεί δεν πρόλαβαν να δουν τα μάτια μου όσα είδαν εδώ...

Quote:

---

Originally posted by Arsi

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με τρομάζει είναι πως όσο θυμώνεις με μια κατάσταση, αυτό μεν σε κινητοποιεί για να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, αλλά αν κάποια στιγμή φτάσεις στο σημείο να δεις ότι δεν θα γίνουν ίσως και ποτέ οι αλλαγές που ζητάς, ο θυμός αυτός θα σε καταβροχθίσει.

---

Aνώνυμη μου,μην τρομάζεις......
Αυτό που προσωπικά πιστεύω είναι πως θυμώνουμε κ κάποιες πολλές φορές πολύ γιατί καταβάθος βλέπουμε ή τρέφουμε ελπίδες για αλλαγή.Αν φτάσει η στιγμή που δεις πως ο θυμός είναι άσκοπος,ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι ο θυμός θα αρχίσει να φεύγει κ να δίνει χώρο στην προσαρμογή.
Ως ένα σημείο είναι καλός γιατί μας βοηθάει να αντιδράσουμε...από ένα σημείο κ πέρα ψυχοφθόρος.
Η ισορροπία νομίζω πως έρχεται με την αναγνώριση της κατάστασης.

---

Ελπίζω Άρσι μου...

Quote:

---

Originally posted by Arsi

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αν και τείνω να πιστεύω πως όσο νεαρός δείχνει κάποιος, τόσο πιο \"ευάλωτος\" στόχος να θεωρείται από κάποιους.

---

Τα ίδια με τα παραπάνω αλλά και όσα προείπες μου έλεγε μια φίλη μου πρόσφατα που είναι διορισμένη στο δημόσιο εδώ κ 2 χρόνια.
Επιπλέον εργασίες(υποχρεώσεις άλλων),άλλοι κάνουν τα κορόιδα,άλλοι τρέχουν,εκμετάλευση του νέου κ.λ.π.κ.λ.π.
Κ αυτή με μεγάλο θυμό.....είναι μάλλον το στάδιο αναγνώρισης του τι παίζει...

---

Άρσι μου ακριβώς. Ένας άλλος φίλος μου επίσης μου ειπε, ότι ο στρατός εκτός από τρέλα είναι και μεγάλο \"σχολείο\", όσον αφορά το να μάθει κανεις τι παίζει εκεί και έπειτα σε κάθε άλλη δουλειά όσον αφορά την εκμετάλλευση, αλλά και να μάθει κανείς να αποφεύγει τις κακοτοπιές με διπλωματικό τρόπο...
Ε πολλές γυναίκες, μην έχοντας το \"σχολείο\" του στρατού, αλλά και το κόμπλεξ να αποδεικνύουμε συνέχεια ότι αξίζουμε, πέφτουμε στο τρυπάκι αυτό πιο εύκολα.

Quote:

---

Originally posted by Helena
η ευαισθησια μας κανει καλο πολλες φορες ..αλλες παλι μας δημιουργει προβληματα.
σκεφτομαι οτι καποια αλλη στη θεση σου λιγοτερο ευαισθητη θα <πεταγε τη σκουφια>της οντας <τακτοποιημενη>στο δημοσιο(αν καταλαβα καλα απο οσα γραφεις δηλαδη)
τι λες ανωνυμη.. αντι να μας φαει με τα γραναζια της η μηχανη μηπως ηρθε η ωρα να το αντιμετωπισουμε πιο κυνικα το θεμα?δανειζουμε τον εαυτο μας για λιγες ωρες τη μερα με το αντιστοιχη αμοιβη-αλλο αν αυτη δεν ειναι αρκετη .μεγαλος πονος κι αυτος -..απο κει και περα ειμαστε ελευθεροι να διαχειριστουμε το χρονο μας οσο πιο καλα γινεται.και φευγοντας απο τη δουλεια αφηνουμε τα οποια προβληματα της εκει.
σε καταλαβαινω γιατι κι εγω και οι περισσοτεροι -αλλωστε- εχω στεναχωρηθει κατα καιρους .κυριως με το <συναδελφικο> και <αγαπησιαρικο >περιβαλλον που αντιμετωπιζω ..αλλα προσπαθω πλεον να τους γραφω στα παλαιοτερα των υποδηματων μου κανονικα :)

---

Αυτό το συναδελφικό και αγαπησιάρικο περιβάλλον Έλενα. Πόσο αληθινό είναι αυτό που γράφεις!
Είσαι καλός, αγαπητός όσο λες ναι.
Σου δείχνω καλός, αγαπητός, πως ότι κάνω το κάνω για το κοινό καλό και όχι για μένα(!), για να μη μου λες όχι.
Δύο βασικές αρχές, για να παει κανείς μπροστά.

Quote:

---

Originally posted by narnia
Για όλα έπρεπε να ρωτηθώ, για όλα να δώσω απαντήσεις, να δώσω λόγο, να κατηγορηθώ, να φορτωθώ άλλων ευθύνες. Δεν με κούρασε η δουλειά, ποτέ δεν ήταν υπερβολική ή ακατόρθωτη, με κούρασε η αδικία, η υποτίμηση, η μη αναγνώριση και η αδιαφορία όλων.


Ακριβώς narnia μου. Συμφωνώ τόσο μαζί σου...



Δείχνω αδιαφορία την πληρώνω με αυπνία. Δείχνω υπερβολικό ενδιαφέρον, φορτώνομαι και τρέχω και σπίτι ένα πτώμα.


Καιρός narnia μου να δείξουμε όσο ενδιαφέρον χρειάζεται. Και στη δουλειά και στον εαυτό μας. Καιρός να βρούμε πρώτα τις ισορροπίες εμείς και μετά να τις θέσουμε.


Δεν αλλάζω όσο κι αν το θέλω. Δεν αλλάζει τίποτα όσο κι αν προσπαθώ.


Μήπως προσπαθούμε με λάθος τρόπο;
Ναρνια μου εμένα ξέρεις τι μου έδωσε κάποιο θάρρος; Η συνειδητοποίηση ότι ίσως ένας ανώτερος έχει περισσότερο ανάγκη εσένα που βγάζεις ένα μεγάλο όγκο δουλειάς, παρά εσύ εκείνον. Οπότε, όταν αρχίσεις και κλωτσάς, θα πρέπει να επανεξετάσει τι τον συμφέρει.
:)


Μόνο μην ζητάς από άλλους, αυτό έχει σημασία, αν ζητάς δεν παίρνεις.

---

Αυτό δεν ξέρω καλή μου αν ισχύει πάντα και παντού...
Μήπως πρέπει πρώτα να ζητήσουμε από εμάς ξεκαθαρίζοντας τι θέλουμε και τι αντέχουμε και μετά από τους άλλους;

Quote:

---

Originally posted by Alterego
υπομονη εκτος αν εχουμε την δυναμη να αλλαξουμε την δουλεια μας,να κανουμε κατι που επιτελους θελουμε.

---

Αλτερ, ανέκαθεν δε θεωρούσα και τον εαυτό μου τολμηρό στις διεκδικήσεις όσον αφορά το εργασιακό περιβάλλον.
Και ούτε θα αδικήσω έναν άνθρωπο που σήμερα είναι αύριο δεν είναι σε μια δουλειά, αν δεν επαναστατεί.
Αλλά είναι το λιγότερο κρίμα, όταν κανείς έχει εξασφαλισμένη σίγουρη δουλειά, να μη μιλά αν αδικείται.
Είδωμεν...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ένας άλλος φίλος μου επίσης μου ειπε, ότι ο στρατός εκτός από τρέλα είναι και μεγάλο \"σχολείο\", όσον αφορά το να μάθει κανεις τι παίζει εκεί και έπειτα σε κάθε άλλη δουλειά όσον αφορά την εκμετάλλευση, αλλά και να μάθει κανείς να αποφεύγει τις κακοτοπιές με διπλωματικό τρόπο...
Ε πολλές γυναίκες, μην έχοντας το \"σχολείο\" του στρατού, αλλά και το κόμπλεξ να αποδεικνύουμε συνέχεια ότι αξίζουμε, πέφτουμε στο τρυπάκι αυτό πιο εύκολα.

---

Το έχω ακούσει κι εγώ αυτό.
Ε εμείς περνάμε αυτό το σχολείο τα πρώτα χρόνια της επαγγελμτικής μας σταδιοδρομίας...
Θα μάθουμε που θα πάει:mad:

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με τρομάζει είναι πως όσο θυμώνεις με μια κατάσταση, αυτό μεν σε κινητοποιεί για να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, αλλά αν κάποια στιγμή φτάσεις στο σημείο να δεις ότι δεν θα γίνουν ίσως και ποτέ οι αλλαγές που ζητάς, ο θυμός αυτός θα σε καταβροχθίσει.
Επομένως, πως προστατευόμαστε; κρατώντας καθ\'οδόν κάποιες ισορροπίες στα συναισθήματά μας;

---

Σκεφτομαι αν αυτο που μας τρομαζει ειναι ο θυμος μας με μια κατάσταση ή ο φοβος οτι δεν μπορουμε ή δεν αντεχουμε να την αλλαξουμε?

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Το κακό με μένα είναι επίσης ότι δεν μπορώ να πω κατάμουτρα \"θέλω αφαίρεση καθηκόντων\". Θα αιστανθώ άσχημα με τον εαυτό μου, ότι θα φανώ ανίκανη:( Αλλωστε, 2 χρόνια τώρα, γι\'αυτό καθόμουν επιπλέον ώρα ή έπαιρνα γραφική δουλειά και σπίτι, για να μην είμαι ποτέ εκπρόθεσμη! Άλλωστε, γιάυτό και δεν είχα μέχρι πρώτινος πρόβλημα να τα \"ακούσω\". Γιατί ήταν όλα στην εντέλεια, αλλά με υπερπροσπάθεια.

Προτιμώ να το κάνω να γίνει εμφανές με άλλους τρόπους, δηλαδή με το να μη προλαβαίνω να τα έχω τακτοποιημένα όλα χωρίς υπερωρίες, αλλά και με το να αντιδρώ όταν ζητείται να γίνει κάτι άμεσα ενώ ο χρόνος που αντικειμενικά απαιτείται είναι περισσότερος.

---

Αυτο το βρηκα πολυ ενδιαφερον. Θα θελες να μου πεις γιατι? Το αποτελεσμα θα ειναι το ιδιο. Ο τροπος ομως για να φτασεις σ αυτο το αποτελεσμα (υποθετικα) ειναι διαφορετικος. Τί σε κανει να επιλεγεις εναν τροπο που μπορει να εχει περισσοτερη αγωνια, προσπάθεια κ ισως κ περισσοτερο χρονο? Διαβαζω αυτα που γραφεις, αλλα κατι \"χανω\". Αν θα ειχες την διαθεση, θα θελα να διαβασω τις σκεψεις σου.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με τρομάζει είναι πως όσο θυμώνεις με μια κατάσταση, αυτό μεν σε κινητοποιεί για να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, αλλά αν κάποια στιγμή φτάσεις στο σημείο να δεις ότι δεν θα γίνουν ίσως και ποτέ οι αλλαγές που ζητάς, ο θυμός αυτός θα σε καταβροχθίσει.
Επομένως, πως προστατευόμαστε; κρατώντας καθ\'οδόν κάποιες ισορροπίες στα συναισθήματά μας;

---

Σκεφτομαι αν αυτο που μας τρομαζει ειναι ο θυμος μας με μια κατάσταση ή ο φοβος οτι δεν μπορουμε ή δεν αντεχουμε να την αλλαξουμε?

---

Ναι Sofia, αυτο που λες είναι.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Το κακό με μένα είναι επίσης ότι δεν μπορώ να πω κατάμουτρα \"θέλω αφαίρεση καθηκόντων\". Θα αιστανθώ άσχημα με τον εαυτό μου, ότι θα φανώ ανίκανη:( Αλλωστε, 2 χρόνια τώρα, γι\'αυτό καθόμουν επιπλέον ώρα ή έπαιρνα γραφική δουλειά και σπίτι, για να μην είμαι ποτέ εκπρόθεσμη! Άλλωστε, γιάυτό και δεν είχα μέχρι πρώτινος πρόβλημα να τα \"ακούσω\". Γιατί ήταν όλα στην εντέλεια, αλλά με υπερπροσπάθεια.

Προτιμώ να το κάνω να γίνει εμφανές με άλλους τρόπους, δηλαδή με το να μη προλαβαίνω να τα έχω τακτοποιημένα όλα χωρίς υπερωρίες, αλλά και με το να αντιδρώ όταν ζητείται να γίνει κάτι άμεσα ενώ ο χρόνος που αντικειμενικά απαιτείται είναι περισσότερος.

---

Αυτο το βρηκα πολυ ενδιαφερον. Θα θελες να μου πεις γιατι? Το αποτελεσμα θα ειναι το ιδιο. Ο τροπος ομως για να φτασεις σ αυτο το αποτελεσμα (υποθετικα) ειναι διαφορετικος. Τί σε κανει να επιλεγεις εναν τροπο που μπορει να εχει περισσοτερη αγωνια, προσπάθεια κ ισως κ περισσοτερο χρονο? Διαβαζω αυτα που γραφεις, αλλα κατι \"χανω\". Αν θα ειχες την διαθεση, θα θελα να διαβασω τις σκεψεις σου.

---

Sofia μου, για μένα, το να πω ευθέως ότι τα καθήκοντα που θέλω να μου αναλογούν είναι αυτό και αυτό και αυτό, ισοδυναμεί με το να παραδέχομαι ότι \"κοίτα, δεν μπορώ να ανταπεξέλθω\". Ξέρω, είναι εσφαλμένη η σκέψη μου. Αλλά βαθιά μέσα μου έτσι νιώθω. Ίσως συμβάλει και σε αυτό το γεγονός ότι ό συνάδελφος που είχε προηγουμένως και για πολλά χρόνια τα ίδια και λίγα παραπάνω καθήκοντα από εμένα, ήταν άψογος. Αλλά μόλις απογοητεύτηκε με κάποια πράγματα που έγιναν, σηκώθηκε κι έφυγε (δεν τον αδικώ).

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by vince

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με απελπίζει είναι ότι όσο κι αν καυτηριάσεις τα κακώς κείμενα, όσο κι αν διαμαρτυρηθείς, δε θα αλλάξει τίποτα.

---

Αυτό είχα πει και εγώ κάποτε εδώ μέσα σε θέμα που αφορούσε τα κοινωνικά & εργασιακά του βιότοπου. Θυμάμαι πως μόνο η nature μου είχε απαντήσει αν και δεν θυμάμαι ακριβώς την απάντηση. Δηλαδή δεν είδα και καμιά υπέρμετρη σκοτούρα από το σύνολο.. το πως έχει μαστίζεται από αδιαλλαξία ..και βέβαια εδώ και οι ανώτεροι στις βαθμίδες αδυνατούν να αλλάξουν κάτι από ανάγκη ατομικής συναίσθησης, το ανήκω εις αυτό.

Σημασία έχει anwnimi, να δούμε πως μέσα σε όλο αυτό το μηχάνημα της γραφειοκρατίας, τα χαρτιά δεν είναι κάτι άλλο εκτός από συστατικές επιστολές προς αρχειοθέτηση. Δεν γνωρίζω πιο είναι το πρόβλημα που σου παρουσιάστηκε ακριβώς αλλά άκουσα χαρτιά και θυμήθηκα τον χαρτοπόλεμο.. το εθνικό σπορ του χειμώνα.

---

vince, γεγονός είναι ότι η πλειοψηφια των ανθρώπων δεν θα ασχοληθούν με μια κοινωνική αδικία εύκολα, αν δεν τους αγγίζει προσωπικά.
Και πολλές φορές, αν και δεν το θέλουμε, κι εμείς ανήκουμε σε αυτή την πλειοψηφια της αδιαφορίας.
Κι εγώ, για να μιλήσω ειλικρινά, όσο περνούν τα χρόνια και βλέπουν πολλά τα μάτια μου, αρχίζω και \"ξυπνάω\" και αντιδρώ, ενώ παλιότερα δε θα το έλεγα πως ασχολιόμουν.

Ίσως, μέσα από την εμπειρία σου, βλέποντας τα κακώς κείμενα, αν βρεθείς κιόλας στη δίνη τους, συνειδητοποιήσεις πως για ότι αδιαφορείς, μπορεί μια μέρα να το λουστείς. Γιατί η αδιαφορία είναι και συνενοχή.

---

Οκ έχεις δίκιο. Αδιαφορία ίσον συνενοχή. Επομένως ας οργανώσω μερικές πορείες διαμαρτυρίας με την επιρροή που δεν έχω και ας προκαλέσω κυκλοφοριακό, ή ακόμα καλύτερα ας φτιάξω μερικούς αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς, με τις γνώσεις και τα μέσα που δεν διαθέτω (η ακόμα και μέσω της πορείας) και να αρχίσω να βάζω βόμβες σε κτίρια και αυτοκίνητα άσχετων, φτωχών συνήθως (καθώς τα ακριβά εκθέματα προστατεύονται μέσα σε ειδικούς χώρους στάθμευσης) και ας αρχίσω να ψέλνω τον ύμνο του δικαίου.

Η εφόσον ανήκω αλλού, να αρχίζω να γράφω σε όποιο μπλογκ μπορώ και να διεκδικώ ίσες ανέσεις και για εκείνους που έχουν μέγεθος προβλημάτων τέτοιο, ώστε αδυνατούν να διαμαρτυρηθούν ή να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία όπως μπορούμε εμείς ..οι λιγότερο άτυχοι.

Πιθανώς να το έκανα αυτό. Όμως δεν θα ήξερα τι υποστηρίζω. Μπορείς να βρεις αξιόλογες οντότητες και τον πάτο του πηγαδιού αλλά και γύρω από το πηγάδι ή και στην κορυφή ενός βουνού.

Λένε πως ο θεός αγαπάει τον κλέφτη που έχει ειλικρίνεια. Λένε και άλλα ..τα οποία λέγονται απο τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Έφτασα όμως στο σημείο να αναρωτηθώ ποιός φταίει όταν ένας μηχανισμός αδυνατεί να παράγει βίος εκ των ενδογενή. Εφόσον όμως στηριζόμαστε σε εξωτερικές παρεμβάσεις η λύση είναι απλή. Ας ζητήσουμε την ιστορία μας πίσω απο τον πλανητάρχη... η μάλλον ο βελζεβούλης τα κάνει όλα. Ας πέσουμε στα γόνατα σε ένδειξη ταπεινότητας για τον θεό που μας έφτυσε και με την πάροδο του χρόνου μας στέλνει όλο και πιο μακρυά απο αυτόν, διαστολή επ άπειρον εις το σύμπαν..

Τώρα που το σκέφτομαι καταλαβαίνω πως δεν φταίει κάποιος θεός ή κάποια εξωτερική συνωμοσία, αλλά η γεωγραφική σημασία του τόπου που ζούμε. Μια γέφυρα .. πως το λένε, ούτε Ασία, ούτε Ευρώπη.

..πόσο με στεναχωρεί κάθε φορά που ανακαλύπτω \"ξένα στοιχεία\" με περισσότερο πλούτο αλλά να δείχνουν περισσότερη ανθρωπιά και καταδεκτικότητα απο τους δικούς μας νεόπλουτους.. ούτε του παπά να μην του το πείς..

Είπα να πώ Σσσςς.. μιας και δεν χρειάζεται φωνή για να το πείς.. αλλά είναι ενδιαφέρον το θέμα (δεν διάβασα τις υπόλοιπες απαντήσεις για να είμαι ειλικρινής).

Cya

anwnimi, σε καταλαβαίνω. Το ελεύθερο επάγγελμα ουδέποτε μου έχει δημιουργήσει τέτοια θέματα, αλλά η εργασία σε διάφορους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, σχεδόν πάντα. Έως τώρα εφάρμοζα την τακτική του συναδέλφου σου, δηλαδή ήμουν άψογη, ώσπου αν κάτι με απογοήτευε πάρα πολύ, έφευγα. Έφευγα βέβαια μόνο όταν είχα ήδη βρει κάτι άλλο, γιατί ήθελα να αποφύγω την οικονομική ανασφάλεια, αλλά φυσικά έτσι δεν πρόφταινα να κάνω και σκέψεις του τύπου \'μήπως δεν μπορώ να αντεπεξέλθω\'.

Πάντως, είτε πιστεύει κανείς πως μπορεί είτε πως δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, είτε είναι ρεαλιστική είτε εσφαλμένη αυτή η σκέψη, σημασία έχει τι ΘΕΛΕΙ να κάνει. Θέλεις να συνεχίσεις να εργάζεσαι με αυτούς τους ρυθμούς και αν ναι, γιατί? Θέλεις να αποδείξεις την αξία σου και αν ναι, γιατί και κυρίως, σε ΠΟΙΟΥΣ και γιατί περιμένεις ότι θα την καταλάβουν?

vince,
Ούτε εγώ θεωρώ πως το να πάρουμε τα όπλα και να συνταχθούμε σε τρομοκρατικές οργανώσεις είναι λύση:)
Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να βάλουμε ένα λιθαράκι σε ότι δε μας αρέσει, ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους. Βέβαια, η κατάσταση είναι τόσο περίπλοκη όπως λες, υπάρχουν χίλιοι δυο παράγοντες που εμπλέκονται και που εμείς, οι απλοί άνθρωποι στην ουσία είμαστε ανήμποροι.
Όμως, όχι εντελώς ανήμποροι.
Μπορεί να μην είναι δυνατό να φέρουμε τα πάνω κάτω και να τα πραγματοποιήσουμε όπως εμείς θέλουμε, αλλά μπορούμε να κάνουμε κάτι. Και αυτό το κάτι, ακόμα κι αν είναι μικρό, είναι κάτι.

Quote:

---

Originally posted by marina38
anwnimi, σε καταλαβαίνω. Το ελεύθερο επάγγελμα ουδέποτε μου έχει δημιουργήσει τέτοια θέματα, αλλά η εργασία σε διάφορους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, σχεδόν πάντα. Έως τώρα εφάρμοζα την τακτική του συναδέλφου σου, δηλαδή ήμουν άψογη, ώσπου αν κάτι με απογοήτευε πάρα πολύ, έφευγα. Έφευγα βέβαια μόνο όταν είχα ήδη βρει κάτι άλλο, γιατί ήθελα να αποφύγω την οικονομική ανασφάλεια, αλλά φυσικά έτσι δεν πρόφταινα να κάνω και σκέψεις του τύπου \'μήπως δεν μπορώ να αντεπεξέλθω\'.


Μαρίνα συμφωνώ μαζί σου και ποτέ δε θα έφευγα αν δεν είχα βρει κάτι άλλο. Αυτό έχω βάλει τώρα ως στόχο


Πάντως, είτε πιστεύει κανείς πως μπορεί είτε πως δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, είτε είναι ρεαλιστική είτε εσφαλμένη αυτή η σκέψη, σημασία έχει τι ΘΕΛΕΙ να κάνει. Θέλεις να συνεχίσεις να εργάζεσαι με αυτούς τους ρυθμούς και αν ναι, γιατί?

Όχι πια


Θέλεις να αποδείξεις την αξία σου και αν ναι, γιατί

Όσο δεν πιστεύει κανείς στον εαυτό του, πασχίζει να κάνει τους άλλους να πιστέψουν σε αυτόν.
Ε τώρα πλέον που το συνειδητοποιώ αυτό το τρυπάκι, προσπαθώ να φύγω από αυτό.



και κυρίως, σε ΠΟΙΟΥΣ και γιατί περιμένεις ότι θα την καταλάβουν?

---

Έχεις δίκιο Μαρίνα.

Τα λέω για να τ\' ακούω κι εγώ, ή μάλλον για να μου τα υπενθυμίζω!... :)

Μερικές φορές, άμα κοντοσταθείς για λίγο και σκεφτείς, θα δεις ότι πιστεύεις μια χαρά στην αξία σου...γι\' αυτό, όσο κι αν συχνά υποστηρίζω ότι η πολλή σκέψη βλάπτει, άλλο τόσο βλάπτει και το ατέλειωτο τρέξιμο, γιατί παρασύρεσαι από τη ροή των γεγονότων και δεν σου μένει χρόνος να σκεφτείς \'μα τώρα τι κάνω\'? (ούτε χρόνος να σταθμίσεις τα υπέρ και τα κατά και αν έτσι κρίνεις να ψάξεις για κάτι άλλο)

:)

Τελικά αυτή η \"μάχη\" δίνεται τελικά για να δούμε τελικά πόσο πιστεύουμε στην αξία μας.
Όσο περισσότερο υποτακτικός γίνεσαι, όσο περισσότερο φορτώνεσαι και φορτώνεσαι, τόσο πιο πολύ πασχίζεις να αποδείξεις στους άλλους την αξία στην οποία εσύ ο ίδιος πρώτος δεν πιστεύεις (την οποία και προφανώς έχεις για να τα βγάζεις πέρα με τόσο φόρτο).

anwnimi,ενδέχεται η υπερπροσπάθεια μας να είμαστε καλοί σε αυτό που κάνουμε να έχει να κάνει με δικά μας κυνήγια,όχι με απαιτήσεις άλλων από εμάς.Να αποτελεί δικό μας σχεδιάγραμμα,υπερβαίνον κατά πολύ το αντικειμενικό απαιτητικό πλαίσιο της δουλειάς μας.Μήπως αυτή μας η προσπάθεια να ικανοποιήσουμε την αίσθηση της αυταξίας μας,κουβαλά την υπερβολή των ευθυνών ως σημαία της,κάνοντας άγονο τον αγώνα μας,έναν φαύλο κύκλο που μέσω αυτοματαιώσεων λειτουργούν ως θηρευτικά/θυματοποιητικά μοντέλα αναζήτησης μίας μη υπαρκτής τελειότητας;

Γιατί το να αποδεχτώ την κούρασή μου από το κομμάτι της υπερβολής το ταυτίζω με αποδοχή αδυναμίας;Γιατί αφού εγώ έβαλα τον πήχυ τόσο ψηλά,τώρα ο πήχυς αυτός που με κουράζει,δεν θέλω να κατέβει,ώστε να αποφορτιστώ;

Γιατί θα με κρίνω και θα με βρω κάτω των προσδοκιών μου.

Όταν οι ίδιοι βάζουμε πρότυπα επιτυχίας υψηλά αλλά συνεχώς το άγχος και η πίεση υπερβαίνουν σε κόστος την ευχαρίστηση από την επίδοση,πρέπει να αναρωτηθούμε αν χαράζουμε μονοπάτια αυτοτιμωρίας.Αν η έμφαση στην ευθύνη και στην επιτυχία είναι δική μας λάθος οπτική,τότε πιθανότατα συνοδεύεται από έλλειψη ευλυγισίας και υπερβολική αυστηρότητα λόγω φόβου ανεπάρκειας.

Ο θυμός που γεννάται καθώς και το παραγόμενο άγχος,ίσως να μην αποτελούν απλά σημάδια κακού εργασιακού περιβάλλοντος ή εγγενών λαθών σε ένα σύστημα,αλλά δείγματα προσωπικών προβολών μας πάνω σε αυτό.
Υπάρχει η περίπτωση αυτή,την λαμβάνουμε υπόψιν μας;Nα έχουμε απαιτήσεις από τον εαυτό μας τελειότητας,και να τις προβάλλουμε στο εργασιακό περιβάλλον κρίνοντάς το ως πηγή δεινών;

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Ο θυμός που γεννάται καθώς και το παραγόμενο άγχος,ίσως να μην αποτελούν απλά σημάδια κακού εργασιακού περιβάλλοντος ή εγγενών λαθών σε ένα σύστημα,αλλά δείγματα προσωπικών προβολών μας πάνω σε αυτό.
Υπάρχει η περίπτωση αυτή,την λαμβάνουμε υπόψιν μας;Nα έχουμε απαιτήσεις από τον εαυτό μας τελειότητας,και να τις προβάλλουμε στο εργασιακό περιβάλλον κρίνοντάς το ως πηγή δεινών;

---

RainAndWind, πολυ σημαντικά για μένα αυτά που μου γράφεις. Κρατώ το παραπάνω για να σου/μου απαντήσω. Στη δική μου περίπτωση συντρέχουν και τα δύο: εργασιακό περιβάλλον όχι τόσο δίκαιο και δική μου ...αυτοτιμωρία:)