ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΩΝ.ΕΙΧΑΝ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ \"ΦΥΤΟ\" ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ...ΕΛΙΩΝΕ ΣΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ..ΑΠΟ ΤΡΟΧΑΙΟ-38 ΧΡΟΝΩΝ-ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΖΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ....ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΑΠ Τ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ...ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΙΣ ΣΤΑ ΕΝΤΕΚΑ,ΧΑ!ΠΕΡΑΣΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΣΤΑΔΙΑ....ΕΠΙΑΣΑ ΠΑΤΟ...ΣΗΚΩΘΗΚΑ...ΟΡΓΗ...ΠΟΝΟ� �...ΦΟΒΟΣ...ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΑ - ΑΛΛΑΞΑ ,ΟΜΩΣ... ΠΩ ΠΩ! ΑΣΗΚΩΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ!ΚΑΙ ΗΜΟΥΝΑ ΤΟΣΟ ΑΝΕΜΕΛΗ ΤΟΣΟ ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑ...ΤΗΝ ΖΩΗ!ΟΛΑ ΑΛΛΑΞΑΝΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ...Ο ΦΟΒΟΣ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΝΑ ΠΑΡΑΦΥΛΑΕΙ....ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ...ΕΝΑΣ ΜΟΝΙΜΟΣ ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΤΙ ΘΑ ΧΑΣΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ....ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΓΡΑΨΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΙΧΑ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΩΣ ΤΟΤΕ,,,ΠΟΥ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΝΑ 2-3 ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...ΧΙ ΧΙΧΙ ΕΡΩΤΑ ΘΑ ΕΛΕΓΑ...ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΕΦΥΓΕ Ο ΠΟΝΟΣ Η ΘΛΙΨΗ, ΤΑ ΓΙΑΤΙ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΣΧΗΜΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΕΙΧΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΧΕΔΟΝ, ΕΜΕΙΝΕ Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ,ΑΛΛΑ Ο ΦΟΒΟΣ ΕΜΕΙΝΕ \"ΦΙΛΟΣ ΚΑΛΟΣ\"...ΝΑ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΡΙΝ ΚΟΙΜΗΘΩ ΜΕ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΤΕ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΚΑΝΑΜΕ ΠΑΙΔΙΑ...ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΟΛΟΙ ΓΙΑΤΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΧΟΥΝΕ ΑΞΙΑ..http://www.youtube.com/watch?v=3ox73Vql_Ik

Μουν....καταρχην καλώς ήρθες...:).
Κατά δευτερον γραψε με πεζα, τα κεφαλαία είναι σαν να φωνάζεις.....:(

Ξέρεις..επεσα και γω σε μια τετοια παγίδα κάποια στιγμή. Με περικύκλωσε ο θάνατος και ο φοβος του.
Ο φόβος δηλητηρίαζε τις στιγμές που είχα με τους ζωντανούς και δεν μπορούσα να τις εκτιμήσω.
Προσπαθώ πλέον να μην το κάνω, ξέρεις γιατι?
Γιατι κανείς δεν μας έχει κάνει συμβόλαιο για το πότε θα πεθάνουμε εμείς και οι δικοί μας.
Εγκλωβισμένοι μέσα στο φόβο και νομίζοντας πως ο φόβος για την απώλεια μας προετοιμάζει, χάνουμε πολύτιμες στιγμες.
Σκέψου το.

....χα χα!καλως σας βρηκα λοιπον:)θεοφανια το γνωριζω κ προσπαθω οχι να μην σκεφτομαι και να καλυπτω τισ αρνητικες σκεψεισ με ομορφες σκεψεισ...θελω να βρω την ριζα...γιατι οι σκεψεισ ερχονται και φευγουν σαν εποισκεπτες στο χερι μου ειναι ;)αλλα δεν ειναι στο χερι μου τισ φορεσ που χαλαρωνω και ο νουσ παει να κοιμηθε και αυτος....!τοτε...ξεκινανε ολα!

Μήπως τότε πρέπει να δεις έναν ειδικό?
Είναι πολύ βάναυσο ένα παιδάκι να χάνει το γονιο του. Στο λέω εγώ που έχασα τη μαμά μου και ήμουν σχεδον 35....φαντάσου. Μου φαίνεται βουνό, πόσο μάλλον σε σένα.
Είναι ότι χειρότερο μπορεί να τύχει σε κάποιον.
Αν θες να μιλήσεις, αν θες να βγάλεις πράγματα από μέσα σου......εδώ είμαστε πάντως.......:)

θεοφανια!περασανε τα χρονια αυτο ειναι κατι δικο μου...δεν με βασανιζει καθημερινα αλλα ειναι ενας φοβοσ αλλοκοτος!ερχεται και φευγει...ειναι κατι που ξερω το γιατι αυτο που μενει ειναι να το νικησω γιατι οπως ειπεσ κανουμε τα πραγματα με αυτους που ειναι διπλα μας χααιρομαστε την καθε στιγμη ονειρευομαστε ζουμε!ημουνα εντεκα και τωρα 29!και αυτο που ηθελα να πω και να δωσω σημασι στο κομματι τησ ξαφνικησ αλλαγησ να το πω?ποσο ρολο επαιξε ηταν κατι απροβλεπτο αλλαγη μεγαλη ηταν και η ηλικια μου...οι εμπειριες ειναι καθοριστικες για την πορεια?δεν ξερω...οι μνημες ομως υπαρχουνε...ο φοβοσ σιγουρα δεν θα επρεπε να υπαρχει ειναι σαν να ζεισ μισεσ χαρεσ αλλα οχι ειμαι καλα σε αυτο το θεμα τουλαχιστον δεν με επηρεαζει ως το βαθμο απλα να το μοιραζομαι μαζι σας εχω αλλα που εχουν την τιμητικη τουσ που με βασανιζουν!!!!:D

Μουν.....να σε ρωτήσω κάτι?
Ότι και αν κάνεις, υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι στην πραγματικότητα σου?
Πχ, να γυρίσει ο μπαμπάς σου πίσω?
Όσο και αν πονέσεις, όσο και αν αναρωτηθείς, όσο και να κοιτάς τις άδειες τρύπες τις ψυχής σου που θα ήθελες να γεμίσει εκείνος?
Θα γεμίσουν?
Όχι.
Όχι από αυτόν τουλάχιστον.
Οπότε? Ζήσε όσο μπορείς και όσο πιο δυνατά αντέχεις. Γέμισε τη ζωή σου με αυτά που μπορείς και μην κάνεις μνημόσυνα στα όνειρα σου.

για μένα ειναι ενα πρωτο βημα πρωτη φορα συμμετεχω και οχι τυχαια,,,,εχουμε ν πουμε πολλα:)καλη νυστα σε ολουσ....

ετσι ειναι θεοφανια!;)

http://www.youtube.com/watch?v=P0UF-7p0L1U

Μερικες φορες ενα τραγοθδι τα λεει ολα...

Μακαρι να μην λυγισεις ποτε και να εχεις δυναμη για ολα τα θηρια που συναντας και δημιουργεις μεσα σου.
Για ολα εισαι εσυ,μην το ξεχασεις..εσυ..

καλη σου ημερα!

ακριβως ετσι...φοβαμαι τον φοβο που ειναι μονο συνηθεια....-
καλημερα σημερα ειναι μιο αλλη μεραhttp://www.youtube.com/watch?v=tPtNxZ5WWw4..

Η ζωη δεν ειναι μονο φοβος...Ο φοβος ειναι συνηθεια,τοσο βαθεια ριζωμενη μεσα μας που την μισω.Την μισω αυτη την συνηθεια..Ομως η ζωη εχει τοσα ομορφα συναισθηματα που θα μπορουσαν να σκοτωσουν αυτον τον παρανοικο συναισθημα του φοβου.Καλη συνεχεια..

http://www.youtube.com/watch?v=Zz-yJ3Utwuo&feature=related

η ζωη ειναι δωρο ολα τα αλλα ειναι δικα μας \"δημιουργηματα \'΄την ζωη εμεις την μετατρεπουμε ...γι αυτο αγαπαμε βαθεια ζουμε ολοκληρωτικα διακινδυνευουμε τα παντα για την αγαπη το γελιο την ζωη!...σαν μια απεραντη εξερευνιση μεσα στο αγνωστο!καμια φορα κοντρα και στον εσωτερικο μας κριτη !η ζωη ειναι πολλα και εμεισ τα μεταμορφωνουμε αλλοτε σε ασχημεσ σκεψεις και καποιεσ αλλεσ φορες σε αισιοδοξα ονειρα...το παρελθον καμια φορα βαζει το χερακι του...αλλα στο δικο μας χερι ειναι ποσο θα το αφησουμε να μας στοιχειωνει;http://www.youtube.com/watch?v=DDTtWiec8BU

\"Η ζωη ειναι δωρο\"..αυτο ακριβως. Δωρο πανακριβο και πολυτιμο και στο χερι μας ειναι ολα.Ακομη και το μυαλο μας,οι σκεψεις μας,τα τερατα που δημιουργουμε οταν γινομαστε σκοτεινοι..ειναι κριμα,τοσο κριμα....και τοσο δυνατο αυτο το συναισθημα που μερικες φορες νιωθεις πως δεν υπαρχει ελπιδα.Μα υπαρχει..Το παρελθον ειναι κομματι μας.Και οτι εγινε ισως και να επρεπε να γινει,ισως το παρελθον μας κανει για το ποιοι ειμαστε τωρα..ποιος ξερει..

http://www.youtube.com/watch?v=jyg1cCXC_Fg&feature=related

Φεγγαρολούλουδο,
o φόβος του θανάτου μπορεί να μας κάνει είτε να ζήσουμε μια ζωή μισή είτε μια ζωή πλήρη.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον φοβάται, ακόμα κι αν δείχνει το ακριβώς αντίθετο. Πόσο μάλλον ένα παιδί που έχασε το γονιό του στην εφηβεία, όπως εσύ. Είναι μια πληγή μέσα σου, που πρέπει να ζήσεις με αυτή, και να τη μεταμορφώσεις σε κάτι που μπορεί μεν να σε πονά αλλά να σου δίνει κίνητρο εσύ να ζήσεις...

Αγάπα και ζήσε σαν να είναι η τελευταία σου μέρα. Δημιούργησε και κάνε όνειρα σαν να είσαι αθάναντος.

Έρχονται στιγμές που θα ήθελα να είμαι περισσότερο σε επαφή με το φόβο του θανάτου μιας και από άρνηση, τον τελευταίο καιρό μας νομίζω αθάνατους. Παρόλο πού έχασα κι εγώ το μπαμπά μου. Γιατί δεν αγαπώ και ζω σαν να ήταν η τελευταία μου μέρα...

:)

Πολλές οι μεγάλες σκέψεις των ανθρώπων. Η μεγαλύτερη όλων ο θάνατος.
Η απολυτότητά του και η δημοκρατικότητα του με κάνουν να τον θαυμάζω.

Ο θάνατος ήταν πάντα πλάι μου.

Απολυτότητα και δημοκρατικότητα δεν είναι και τόσο συμβατές έννοιες.Καταλαβαίνω τι εννοείς,αλλά δεν θέλω να μπω στη λογική του ο θάνατος είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.Γιατί να σκιάζουμε με τέτοιες σκέψεις το παρόν μας;Eίναι γλυκιά η ζωή και αξίζει να παλεύουμε για να ζούμε κάθε της λεπτό.:)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Απολυτότητα και δημοκρατικότητα δεν είναι και τόσο συμβατές έννοιες.Καταλαβαίνω τι εννοείς,αλλά δεν θέλω να μπω στη λογική του ο θάνατος είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.Γιατί να σκιάζουμε με τέτοιες σκέψεις το παρόν μας;Eίναι γλυκιά η ζωή και αξίζει να παλεύουμε για να ζούμε κάθε της λεπτό.:)

---

Σεβαστή η άποψή σου.
Είναι εντελώς διαφορετική από την δικιά μου.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως όσο αξίζει κανείς να ζει, άλλο τόσο αξίζει να πεθαίνει.

Εξαρτάται Κnoulp,από τους λόγους που αξίζει κάποιος να πεθάνει ή να ζήσει αντίστοιχα.Έχω καιρό απομυθοποιήσει και τους ιδανικούς αυτόχειρες(πέρασα και από ένα τέτοιο στάδιο θανατολαγνείας,μη νομίζεις):P.Πάλι εξιδανίκευση το βρήκα στην τελική,που πάταγε πάνω στην απόγνωσή μου.Τώρα θαυμάζω όσους έχουν την τόλμη να \"κοροιδεύουν\" το θάνατο,όχι να τον μυθοποιούν.
ps εννοείται συζήτηση να γίνεται,γνώμες είναι αυτές.:)

Η μεταφυσική οντότητα του θανάτου είναι αυτή που με συναρπάζει.
Πιο πριν χρησιμοποίησα λέξεις όπως απολυτότητα και δημοκρατικότητα.
Σε πολιτικό επίπεδο είναι έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες.
Σε μεταφυσικό επίπεδο είναι άκρος σαγηνεύτηκες και συναρπαστικές.
Δεν λατρεύω τον θάνατο ούτε τον επιδιώκω.
Μπορεί να ψάχνω να τον κοροϊδέψω κάποιες στιγμές άλλα βαθιά μέσα μου ξέρω ότι αυτός θα είναι ο τελικός νικητής.
Όταν αναφέρθηκα στο γεγονός ότι αξίζει κανείς να ζει αλλά και να πεθαίνει, αναφερόμουνα στο ότι δεν θα πρέπει κανείς να φοβάται τον θάνατο σε καμία του έκφανση.
Φυσικά και δεν θα πρέπει κανείς να τον επιδιώκει. Αλλά ούτε και να τον φοβάται.

Εχασα κι εγω το μπαμπα μου πριν δυο μηνες!προηγηθηκε και για μενα ενας μηνας που ηταν στο νοσοκομειο οπου καταλαβαινε μαλον ελαχιστα πραγματα..Οταν εφευγε σχεδον σκεφτηκα οτι ηθελα να τελειωνε και η δικια μου ζωη εδω.Τωρα απλα πιστευω οτι δε θα ξαναχαρω ποτε ολοκληρωτικα και παντα οτι χαρα κι αν μου δινει η ζωη εμενα θα μου λειπει ο πατερας μουκαι δε θα ξανανιωσω οπως παλια.Καθε βραδυ του μιλαω με την ελπιδα οτι μπορει να μ ακουει
και δεν αντεχω τη σκεψη οτι δε θα τον ξαναδω

Για άλλη μία φορά ο θάνατος πέρασε μπροστά από τα μάτια μου.
Έσβησε για λίγο την ζωή και μετά πάλι χάθηκε.
Έχω κουραστεί να προβάλω το τέλος κάθε φορά που μου συμβαίνει.
Έχω την αίσθηση ότι όταν έρθει πραγματικά δεν θα μπορέσω να το βιώσω με τον τρόπο που θα ήθελα και θα περάσει και αυτό όπως και η υπόλοιπη ζωή μου. Μπροστά από τα μάτια μου σαν μια ταινία με άλλον πρωταγωνιστή.

γιατι λες οτι ο θανατος περασε μπροστα απο τα ματια σου ,τι σου εχει συμβει?

Ο θάνατος περνάει από τα μάτια μου κάθε ημέρα.
Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο το οποίο έχω ή κάνω.
Απλά έτσι είμαι. Κατασκευαστικό λάθος.

knoulp συμπτωματικα αυτες τις μερες διαβαζω το καταπληκτικο \"κηπο του Επικουρου\" yalom
και δε σου κρυβω οτι και εγω βλεπω οτι περναει ο θανατος καθε μερα απο τα ματια μου με την εννοια της αλλαγης το λεω

Είναι πολλά που συμβαίνουνε και όλα βγαίνουν από μέσα μου.
Δεν ξέρω τι πραγματικά νιώθω.
Μονό τον μανδύα της θλίψης να με περιβάλει και μια κοσμική μοναξιά να με καλεί.
Νιώθω ότι κρύβομαι στο χώμα και βγαίνω μόνο τα βράδια για να χαρώ τον έναστρο ουρανό.
Σαν με κάποιον τρόπο να μπορώ να κολυμπήσω μέσα στην γη.
Σαν με κάποιον τρόπο να είμαι ένα με αυτήν.
Δεν ξέρω εάν αυτό λέγετε θάνατος.
Σε εμένα μοιάζει σαν μητρικό χάδι.
Πόσο πολύ μου έχει λείψει αυτό το χάδι.

Knoulp...κι εγώ ποτέ δεν το είχα.Γιατί όμως αυτή η έλλειψη να με κρατάει δέσμιά της;Δεν θα το έχω ποτέ αυτό το συγκεκριμένο μητρικό χάδι.Πάει και τέλειωσε.It\'s over and done with.Προχωράμε.Επιλέγουμε να δίνουμε εμείς χάδι τώρα,σε όσους αγαπάμε,για να μη μεγαλώσουμε και τα δικά μας παιδιά με την ίδια έλλειψη.Μαθαίνουμε να κουβαλάμε τα κενά μας δίχως μοιρολατρεία καλέ μου,μπορούμε να τα κουβαλάμε με γενναιότητα.Ξέροντας πως αφού πενθήσουμε γι αυτό το χαμένο χάδι,για τις χαμένες μας ευκαιρίες στην παιδικότητα,μας περιμένει ένας εαυτός αποδεσμευμένος από τη θλίψη.Διεκδίκησε το μερίδιό σου στην ευτυχία.Είσαι ένα ευαίσθητο πλάσμα,ένας άξιος άνθρωπος που πόνεσε άδικα από κάποιους που δεν είχαν τη γνώση να μη σε πονέσουν.Μετέτρεψε την αδυναμία σου σε δύναμη,μην αφήνεσαι στη λύπη σα να ήταν το πεπρωμένο σου αυτή.Σε διαβάζω και συμπάσχω,σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να σου δείξω τον τρόπο να φύγεις από τον πόνο,αλλά είναι ο δικός σου δρόμος εκεί και κανένας γύρω σου δεν μπορεί να τον περπατήσει για σένα...Εσύ τον βαδίζεις κάθε μέρα και εσύ έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις ως πότε και πόσο θα σε αφορά το κάθε σταυροδρόμι,ποια στροφή θα πάρεις και γιατί.
Να περάσεις καλά αυτές τις μέρες σου εύχομαι,να μη νιώθεις μόνος.:)

Rain,
αυτά που κατέθεσες από μέσα σου... δεν έχω λόγια...


Ο καθένας διαλέγει το δικό του δρόμο. Μέσα από άπειρα μονοπάτια.

Quote:

---

Originally posted by knoulp
Για άλλη μία φορά ο θάνατος πέρασε μπροστά από τα μάτια μου.
Έσβησε για λίγο την ζωή και μετά πάλι χάθηκε.
Έχω κουραστεί να προβάλω το τέλος κάθε φορά που μου συμβαίνει.
Έχω την αίσθηση ότι όταν έρθει πραγματικά δεν θα μπορέσω να το βιώσω με τον τρόπο που θα ήθελα και θα περάσει και αυτό όπως και η υπόλοιπη ζωή μου. Μπροστά από τα μάτια μου σαν μια ταινία με άλλον πρωταγωνιστή.

---

Χειρότερος απο τον φόβο του θανάτου, είναι ο φόβος της ζωής.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Knoulp...κι εγώ ποτέ δεν το είχα.Γιατί όμως αυτή η έλλειψη να με κρατάει δέσμιά της;Δεν θα το έχω ποτέ αυτό το συγκεκριμένο μητρικό χάδι.Πάει και τέλειωσε.It\'s over and done with.Προχωράμε.Επιλέγουμε να δίνουμε εμείς χάδι τώρα,σε όσους αγαπάμε,για να μη μεγαλώσουμε και τα δικά μας παιδιά με την ίδια έλλειψη.Μαθαίνουμε να κουβαλάμε τα κενά μας δίχως μοιρολατρεία καλέ μου,μπορούμε να τα κουβαλάμε με γενναιότητα.Ξέροντας πως αφού πενθήσουμε γι αυτό το χαμένο χάδι,για τις χαμένες μας ευκαιρίες στην παιδικότητα,μας περιμένει ένας εαυτός αποδεσμευμένος από τη θλίψη.Διεκδίκησε το μερίδιό σου στην ευτυχία.Είσαι ένα ευαίσθητο πλάσμα,ένας άξιος άνθρωπος που πόνεσε άδικα από κάποιους που δεν είχαν τη γνώση να μη σε πονέσουν.Μετέτρεψε την αδυναμία σου σε δύναμη,μην αφήνεσαι στη λύπη σα να ήταν το πεπρωμένο σου αυτή.Σε διαβάζω και συμπάσχω,σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να σου δείξω τον τρόπο να φύγεις από τον πόνο,αλλά είναι ο δικός σου δρόμος εκεί και κανένας γύρω σου δεν μπορεί να τον περπατήσει για σένα...Εσύ τον βαδίζεις κάθε μέρα και εσύ έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις ως πότε και πόσο θα σε αφορά το κάθε σταυροδρόμι,ποια στροφή θα πάρεις και γιατί.
Να περάσεις καλά αυτές τις μέρες σου εύχομαι,να μη νιώθεις μόνος.:)

---

Αχ αυτό το χάδι το μητρικό...
κι αυτή η κλεμμένη παιδικότητα.
Λίγο την άγγιξες, την υποψιάστηκες και μετά... χάθηκε.

Το χάδι, έρχεται η ώρα που μαθαίνουμε να το δίνουμε εμείς στον εαυτό μας...
ναι εμείς, οι ενήλικοι εμείς χαιδεύουμε το παιδί μέσα μας...

Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους να κοιτούν κατάματα τα κενά τους και να αντέχουν να αγαπούν τον εαυτό τους, και να προχωρούν :)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Knoulp...κι εγώ ποτέ δεν το είχα.Γιατί όμως αυτή η έλλειψη να με κρατάει δέσμιά της;Δεν θα το έχω ποτέ αυτό το συγκεκριμένο μητρικό χάδι.Πάει και τέλειωσε.It\'s over and done with.Προχωράμε.Επιλέγουμε να δίνουμε εμείς χάδι τώρα,σε όσους αγαπάμε,για να μη μεγαλώσουμε και τα δικά μας παιδιά με την ίδια έλλειψη.Μαθαίνουμε να κουβαλάμε τα κενά μας δίχως μοιρολατρεία καλέ μου,μπορούμε να τα κουβαλάμε με γενναιότητα.Ξέροντας πως αφού πενθήσουμε γι αυτό το χαμένο χάδι,για τις χαμένες μας ευκαιρίες στην παιδικότητα,μας περιμένει ένας εαυτός αποδεσμευμένος από τη θλίψη.Διεκδίκησε το μερίδιό σου στην ευτυχία.Είσαι ένα ευαίσθητο πλάσμα,ένας άξιος άνθρωπος που πόνεσε άδικα από κάποιους που δεν είχαν τη γνώση να μη σε πονέσουν.Μετέτρεψε την αδυναμία σου σε δύναμη,μην αφήνεσαι στη λύπη σα να ήταν το πεπρωμένο σου αυτή.Σε διαβάζω και συμπάσχω,σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να σου δείξω τον τρόπο να φύγεις από τον πόνο,αλλά είναι ο δικός σου δρόμος εκεί και κανένας γύρω σου δεν μπορεί να τον περπατήσει για σένα...Εσύ τον βαδίζεις κάθε μέρα και εσύ έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις ως πότε και πόσο θα σε αφορά το κάθε σταυροδρόμι,ποια στροφή θα πάρεις και γιατί.
Να περάσεις καλά αυτές τις μέρες σου εύχομαι,να μη νιώθεις μόνος.:)

---

Καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες.
Μακάρι να μπορούσα να το κάνω πράξη.
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο για εμένα.
Όμως μου είναι τόσο δύσκολο.
Δεν μπορώ να αντέξω αυτήν την μοναξιά. Και από την άλλη την επιζητώ.
Σαν να μου έχει γίνει δεύτερη φύση και να μου λείπει όταν δεν την έχω.
Ζω σε ένα μίγμα παρελθόντος και μέλλοντος, χωρίς καθόλου παρόν.
Είναι σαν να ζω σε μια φανταστική ζωή.
Η μόνη διακοπή από αυτήν την ζωή είναι οι ώρες της δουλειάς που πρέπει να είμαι εκεί και να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω για να επιβιώσω.
Όσο για το εάν είναι δύσκολο για να ζήσεις το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι δεν μπορώ άλλο να υποκρίνομαι.
Πέρασα καλά και περνάω γενικός καλά.
Εάν κάποιος κοιτάξει σαν απλός παρατηρητής την ζωή μου θα δει ότι ήταν μέχρι τώρα τουλάχιστον μια γεμάτη και αρκετά ενδιαφέρουσα ζωή.
Όμως μέσα μου πάντα υπήρχε αυτή η κοσμική μοναξιά που έβρισκε πάντα τρόπο να μου υπενθυμίζει την ύπαρξή της.
Μαζί τραβήξαμε τον δρόμο μέχρι τώρα και από ότι φαίνεται μαζί θα καταλήξουμε.

Νοιωθουμε μονοι...ακομα και εαν ειμαστε ολοι μαζι νοιωθουμε μονοι...αυτο δεν αλλαζει και ειναι ισως βασικο συναισθημα.

Αν η ανθρωποτητα εκλειφθει ως ενας συλλογικος νους ακομα και αυτη αισθανεται μονη και ψαχνει πολλες φορες τις απαντησεις στα αστρα και στο Θεο.
(Σαφως επηρεασμενος απο μια σειρα ε.φ που βλεπω αυτο το καιρο μη δινεται πολυ σημασια).

Knoulp,όλα τα κακοποιημένα παιδιά έχουν βιώσει αυτή την κοσμική μοναξιά.Η πραγματικότητά τους στα παιδικά χρόνια ήταν τόσο επώδυνη,που καθώς τα χρόνια περνούσαν βρήκαν τρόπους να \"φεύγουν\"από τον πόνο.Όταν ο πόνος για πολλά χρόνια ταυτίζεται με τις μέρες σου,τον θεωρείς αναπόσπαστό σου κομμάτι.Με ποιον τρόπο \"έφευγες\"εσύ;Προφανώς με την αποπροσωποποίηση,έβγαινες από το πετσί σου που πονούσε και έκανες μία αποστασιοποίηση,ένα δικό σου προσωπικό ταξίδι αλλού,σ\'ένα τοπίο λιγότερο απειλητικό,σ\'ένα μέρος που μπορούσες να αναπνεύσεις.Γιατί φοβόμασταν τόσο πολύ...Εφευρίσκαμε τρόπους επιβίωσης καλέ μου,με τη φαντασία μας πετάγαμε αλλού,επειδή δεν μας έπαιρνε κανένας άλλος μακριά για να μας προστατέψει.Με θυμάμαι να φαντάζομαι πως δεν ήμουν εγώ,ήταν τόσος ο πόνος,ο θυμός,που για να αντέξω με κουβάλαγα αλλού.Αλλά ποτέ δεν αρκούσε.Ο πόνος την άλλη μέρα επανερχόταν.Και ξανά.Και ξανά.Και ξανά.
Αυτό που έζησες,την σεξουαλική κακοποίηση,τη βαναυσότερη μορφή του πόνου και της προδοσίας,αυτό μάτια μου ισοπεδώνει.Αλλοτριώνει.Σε αλλάζει από μέσα,μπαίνει στο αίμα σου.Το δηλητήριο του θυμού και του φόβου σε μπολιάζει,το κουβαλάς.Τότε δεν μπορούσες να βγάλεις το θυμό σου.Τώρα πρέπει να τον βγάλεις.Και να επανέρθεις στο σώμα σου,που για καιρό το τιμωρούσες για κάτι που δεν έφταιξες.Μπορεί οι άλλοι να βλέπουνε μόνο την επιφάνεια,να σε βλέπουν λειτουργικό και εντάξει,αλλά εσύ πονάς ακόμη.Στα παιδικά μας χρόνια πιστεύαμε πως για να μας τιμωρούν τόσο,ήμασταν κακά παιδιά.Αυτή την πεποίθηση την εκλογικεύσαμε μεγαλώνοντας,αλλά υποσυνείδητα,μας καθοδηγεί στην αυτοτιμωρία μας.Η δική σου αποστασιοποίηση είναι μία αυτοτιμωρία.Όταν φεύγεις σε τιμωρείς και τιμωρείς και όσους σε πόνεσαν.Δεν είμαι εδώ,δεν με έχετε ολόκληρο,φεύγω.Δραπετεύω.Τ� � σκάω από εσάς.Δεν σας εμπιστεύομαι.
Γιατί επειδή κάποιοι δεν ήξεραν αλλιώς,εσύ να χάνεις αυτό που σου αξίζει να ζεις ολόκληρο,γιατί να σου στερούν έστω και το ένα απειροελάχιστο κομματάκι του τώρα σου;

\"Ζω σε ένα μίγμα παρελθόντος και μέλλοντος, χωρίς καθόλου παρόν.
Είναι σαν να ζω σε μια φανταστική ζωή.\"

Είναι αυτός ο ευφυής τρόπος που βρήκες για να δραπετεύεις απο το επώδυνο παρόν σου κάποτε.
Αποστασιοποίηση απο το τώρα, φυγή μέσα σε σενάρια μελλοντικά.

Τότε, έχανες τον εαυτό σου, για να αντέξεις να επιβιώσεις.
Τώρα, χρειάζεται να βρεις τον εαυτό σου, για να αντέχεις να ζεις στο παρόν.

Το παρόν σου τώρα έχει αλλάξει, αλλά μέσα σου, ο χρόνος των συναισθημάτων, κυλά διαφορετικά απο τον χρόνο του ρολογιού.
Ο δικός σου εσωτερικός χρόνος γυρίζει προς τα πίσω.
Έχει μέινει σε ένα σημείο πονετικό.

Ξεδίπλωσε τον πόνο, τον θυμό, ζήσε το τραύμα, τώρα αντέχεις να μείνεις μέσα σου και να το \"δεις\".
Δεν είσαι πια εκείνο το αδύναμο πλασματάκι, ασχέτως με το τι νιώθεις.

Κάνε το ρολόι της καρδιάς σου να ξαναγυρίσει, βρες τα χαμένα σου κομμάτια, εκείνα που τότε, τα εξόρισες απο την \"χώρα\" σου για να τα σώσεις....

Εϊναι δύσκολο το (ψυχοθεραπευτικό) ταξίδι καλέ μου, αλλά μπορείς....
και μετά ίσως η μοναξιά, αυτή η γνώριμη, η οικεία, να απαλύνει και να ξεκολλήσει κάπως απο το κορμί σου η μυρουδιά της.

:)

weird,εξαιρετικά όσα γράφεις πάντα.:)Το πονετικό σημείο...

Τη στιγμή αυτή που γράφω είμαι στο πατρικό μου. Έρχομαι αναγκαστικά ως \'αποτυχημένη\' για να φάω ένα πιάτο φαγητό. Με τη μητέρα μου δεν ανταλλάσσω ούτε κουβέντα, την τελευταία φορά \'ποιός είδε το Θεό και δε τον φοβήθηκε\'... φτάνοντας στην είσοδο της οικοδομής είδα το μαύρο καπάκι απ\' έξω και χαρτί με το όνομα του γείτονα... σοκαρίστηκα. Τον είδα χτες την ώρα που έμπαινε στο αυτοκίνητό του. Είναι η ώρα που βγάζω το σκύλο και συναντιόμασταν πάντα. Με αγαπούσε ο κος Β., με είχε \'συνοδοιπόρο\' στη φροντίδα των γατιών της γειτονιάς κι από τότε που έφυγα όλο μου το θύμιζε. Έπαθε ανακοπή με το που γύρισε σπίτι του τα ξημερώματα. Μου έφυγε ένα δάκρυ, έχω δυσκολία στο να κλάψω τον τελευταίο καιρό. Περνώντας μπροστά απ\' την ανοιχτή πόρτα είδα τη μητέρα μου να κρατάει το χέρι της γυναίκας του. Ήταν μαλωμένες. Ο Θάνατος ενώνει τους ανθρώπους όμως και η ζωή με τη βοήθειά του τους δίνει ευκαιρίες. Σκέφτηκα \'δε πειράζει, αρκεί που αγκαλιάζει τη γυναίκα\' και προσπέρασα. Δε μπόρεσα να μπω μέσα κι όσο ακούω τις φωνές τους γυρνάω στα δικά μου. Θυμάμαι το δικό μου θωρακισμένο περίβλημα, παγωμένο, ο Θάνατος δεν έχει μυρωδιά. Δεν επιδέχεται αγγίγματος, είναι ατάραχος σα βράχος, είναι βασιλιάς περισπούδαστος...
... κυρ Β.;... λες χάρη σε σένα να ακουμπήσω το χέρι της μάνας μου τελικά; Λέω να κατέβω να σε δω και να σου πω να μην ανησυχείς για τα ζωάκια σου. Και σ\' ευχαριστώ γι\' αυτό το δάκρυ, ήρθε στην κατάλληλη στιγμή...

Quote:

---

Originally posted by knoulp
Δεν λατρεύω τον θάνατο ούτε τον επιδιώκω.
Μπορεί να ψάχνω να τον κοροϊδέψω κάποιες στιγμές άλλα βαθιά μέσα μου ξέρω ότι αυτός θα είναι ο τελικός νικητής.
Όταν αναφέρθηκα στο γεγονός ότι αξίζει κανείς να ζει αλλά και να πεθαίνει, αναφερόμουνα στο ότι δεν θα πρέπει κανείς να φοβάται τον θάνατο σε καμία του έκφανση.
Φυσικά και δεν θα πρέπει κανείς να τον επιδιώκει. Αλλά ούτε και να τον φοβάται.

---

Δεν ξερω κ δεν πιστεύω πώς ειναι \"κακο\" να φοβαται κανεις τον θανατο. Νομιζω πώς ειναι ειλικρινες κ θελει θαρρος κ γενναιοτητα να ανακαλυψει κ να ομολογησει κανεις στον εαυτο του, τους φοβους του. Οποιοι κ αν ειναι αυτοι, οπως κ αν ζουν μεσα του κ εκφραζονται με αρκετους τροπους στη ζωη του, στη συμπεριφορα του, στις επιλογες του.

Συμφωνω μαζι σου, πώς υπάρχουν λογοι που αξιζει να ζει κανεις, οπως υπαρχουν λογοι που αξιζει να πεθαινει καποιος. Πιστευω πώς οι ανθρωποι, ο καθενας μας εχει το δικαιωμα να τα παρατησει, να παραιτηθει, να κουραστει. Οπως εχει το δικαιωμα να πει \"ναι\", εχει κ το δικαιωμα του \"οχι\". Βρισκω δικτατορικο, βρισκω απανθρωπο το να επιβαλει καποιος τις επιθυμιες του, τις αναγκες του κ την δικη του φιλοσοφια ζωης στον αλλο. Κλεινωντας τα αυτια, στην εκφραση, στις αναγκες του συνανθρωπου του.

Ετσι λοιπον, δεν πιστευω οτι \"πρεπει\" ή \"δεν πρεπει\", να φοβομαστε κατι. Αν κατι ισως \"πρεπει\" για την δικη μας καλη επαφη μ αυτο που ειμαστε, ειναι να προσπαθησουμε να δουμε τί ειναι αυτο που αισθανομαστε. Κ ισως ετσι ξετυλιξουμε το κουβαρι που συνδεει μυαλο κ καρδια...κ ετσι μπορει να σταματησουμε τις συγκρουσεις μεσα μας.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Knoulp,όλα τα κακοποιημένα παιδιά έχουν βιώσει αυτή την κοσμική μοναξιά.Η πραγματικότητά τους στα παιδικά χρόνια ήταν τόσο επώδυνη,που καθώς τα χρόνια περνούσαν βρήκαν τρόπους να \"φεύγουν\"από τον πόνο.Όταν ο πόνος για πολλά χρόνια ταυτίζεται με τις μέρες σου,τον θεωρείς αναπόσπαστό σου κομμάτι.Με ποιον τρόπο \"έφευγες\"εσύ;Προφανώς με την αποπροσωποποίηση,έβγαινες από το πετσί σου που πονούσε και έκανες μία αποστασιοποίηση,ένα δικό σου προσωπικό ταξίδι αλλού,σ\'ένα τοπίο λιγότερο απειλητικό,σ\'ένα μέρος που μπορούσες να αναπνεύσεις.Γιατί φοβόμασταν τόσο πολύ...Εφευρίσκαμε τρόπους επιβίωσης καλέ μου,με τη φαντασία μας πετάγαμε αλλού,επειδή δεν μας έπαιρνε κανένας άλλος μακριά για να μας προστατέψει.Με θυμάμαι να φαντάζομαι πως δεν ήμουν εγώ,ήταν τόσος ο πόνος,ο θυμός,που για να αντέξω με κουβάλαγα αλλού.Αλλά ποτέ δεν αρκούσε.Ο πόνος την άλλη μέρα επανερχόταν.Και ξανά.Και ξανά.Και ξανά.
Αυτό που έζησες,την σεξουαλική κακοποίηση,τη βαναυσότερη μορφή του πόνου και της προδοσίας,αυτό μάτια μου ισοπεδώνει.Αλλοτριώνει.Σε αλλάζει από μέσα,μπαίνει στο αίμα σου.Το δηλητήριο του θυμού και του φόβου σε μπολιάζει,το κουβαλάς.Τότε δεν μπορούσες να βγάλεις το θυμό σου.Τώρα πρέπει να τον βγάλεις.Και να επανέρθεις στο σώμα σου,που για καιρό το τιμωρούσες για κάτι που δεν έφταιξες.Μπορεί οι άλλοι να βλέπουνε μόνο την επιφάνεια,να σε βλέπουν λειτουργικό και εντάξει,αλλά εσύ πονάς ακόμη.Στα παιδικά μας χρόνια πιστεύαμε πως για να μας τιμωρούν τόσο,ήμασταν κακά παιδιά.Αυτή την πεποίθηση την εκλογικεύσαμε μεγαλώνοντας,αλλά υποσυνείδητα,μας καθοδηγεί στην αυτοτιμωρία μας.Η δική σου αποστασιοποίηση είναι μία αυτοτιμωρία.Όταν φεύγεις σε τιμωρείς και τιμωρείς και όσους σε πόνεσαν.Δεν είμαι εδώ,δεν με έχετε ολόκληρο,φεύγω.Δραπετεύω.Τ� � σκάω από εσάς.Δεν σας εμπιστεύομαι.
Γιατί επειδή κάποιοι δεν ήξεραν αλλιώς,εσύ να χάνεις αυτό που σου αξίζει να ζεις ολόκληρο,γιατί να σου στερούν έστω και το ένα απειροελάχιστο κομματάκι του τώρα σου;

---

Το περίεργο σε όλη την υπόθεση είναι ότι στο μυαλό μου έχουν σβηστεί εντελώς οι εικόνες που παιδικού μου τραύματος.
Μετά από περίπου ένα χρόνο ψυχοθεραπεία έφτασα στο σημείο να ανασύρω κάποιες λίγες εικόνες και πιο πολύ την συμπεριφορά των δικών μου ανθρώπων σε σχέση με αυτό το γεγονός.
Όμως το ζητούμενο μου δεν είναι εκείνη η πληγή.
Το ζητούμενό μου είναι η μαυρίλα στην ψυχή μου.
Αυτή η κοσμική μοναξιά που με τυλίγει σε τακτά χρονικά διαστήματα και με κάνει να μπαίνω στον κόσμο των ψευδαισθήσεων μου. Στον δικό μου κόσμο.
Δεν ξέρω εάν μπορώ να ζήσω το παρόν. Δεν ξέρω εάν με ενδιαφέρει κιόλας.

Θα ήθελες να μιλήσουμε για την οικογένειά σου;Nιώθεις πως μπορείς να μιλήσεις για τα παιδικά σου χρόνια εδώ,που έχεις την ανωνυμία και μπορείς να το ξεδιπλώσεις;Ποιο άτομο ήταν αυτό που σε κακοποίησε;Κρατήθηκε μυστικό όλο αυτό,όπως γίνεται συνήθως;Ένα κομμάτι που δε συζητιόταν,δεν το ακουμπάγατε;
To ότι το είχες απωθήσει δε σημαίνει πως το συναισθηματικό υλικό είχε εκδηλωθεί,προφανώς αυτή σου η αίσθηση της μοναξιάς προέρχεται από εκεί.Είναι τεράστια η ψυχολογική απομόνωση και επισκιάζει τα άλλα που έχουν έρθει στη ζωή σου.Υπάρχει ένας όρος που λέγεται μόνωση,έχεις αισθανθεί ποτέ πως όλα όσα νιώθεις είναι σαν τυλιγμένα σε βαμβάκι,σε μία ομίχλη;Kάπως έτσι θα το περιέγραφες;Ή σα να σε βλέπεις και εξετάζεις από μακριά;
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι που το άτομο ασυνείδητα χρησιμοποιεί για να διαφύγει,καταπιέζοντας όσα αναδύονται,καθώς φέρουν επώδυνο υλικό.Αυτό το κακοφορμισμένο όμως κάτι επιμένει.Σου δίνει το μήνυμα μέσω της αποξένωσης από τον κόσμο πως εκεί υπάρχει,σου στέλνει το μήνυμα πως θέλει να το διαχειριστείς.Ίσως και να μην έχει έρθει η ώρα να βγει,ο ψυχολόγος σου σε τι στάδιο λέει πως είσαι;Σε ποιο σημείο βρίσκεστε;

Aν θες μιλάς για όλ\'αυτά,αν όχι,πες μας ό,τι εσύ θεωρείς σημαντικό,μην πιέζεσαι και μη νιώθεις υποχρεωμένος να κάνεις οτιδήποτε,μόνο αν αισθάνεσαι την ανάγκη του.:)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Θα ήθελες να μιλήσουμε για την οικογένειά σου;Nιώθεις πως μπορείς να μιλήσεις για τα παιδικά σου χρόνια εδώ,που έχεις την ανωνυμία και μπορείς να το ξεδιπλώσεις;Ποιο άτομο ήταν αυτό που σε κακοποίησε;Κρατήθηκε μυστικό όλο αυτό,όπως γίνεται συνήθως;Ένα κομμάτι που δε συζητιόταν,δεν το ακουμπάγατε;
To ότι το είχες απωθήσει δε σημαίνει πως το συναισθηματικό υλικό είχε εκδηλωθεί,προφανώς αυτή σου η αίσθηση της μοναξιάς προέρχεται από εκεί.Είναι τεράστια η ψυχολογική απομόνωση και επισκιάζει τα άλλα που έχουν έρθει στη ζωή σου.Υπάρχει ένας όρος που λέγεται μόνωση,έχεις αισθανθεί ποτέ πως όλα όσα νιώθεις είναι σαν τυλιγμένα σε βαμβάκι,σε μία ομίχλη;Kάπως έτσι θα το περιέγραφες;Ή σα να σε βλέπεις και εξετάζεις από μακριά;
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι που το άτομο ασυνείδητα χρησιμοποιεί για να διαφύγει,καταπιέζοντας όσα αναδύονται,καθώς φέρουν επώδυνο υλικό.Αυτό το κακοφορμισμένο όμως κάτι επιμένει.Σου δίνει το μήνυμα μέσω της αποξένωσης από τον κόσμο πως εκεί υπάρχει,σου στέλνει το μήνυμα πως θέλει να το διαχειριστείς.Ίσως και να μην έχει έρθει η ώρα να βγει,ο ψυχολόγος σου σε τι στάδιο λέει πως είσαι;Σε ποιο σημείο βρίσκεστε;

Aν θες μιλάς για όλ\'αυτά,αν όχι,πες μας ό,τι εσύ θεωρείς σημαντικό,μην πιέζεσαι και μη νιώθεις υποχρεωμένος να κάνεις οτιδήποτε,μόνο αν αισθάνεσαι την ανάγκη του.:)

---

Λοιπόν άκου.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να συζητήσω για το θέμα της σεξουαλικής μου κακοποίησης είτε ανώνυμα είτε επώνυμα.
Νομίζω ότι είμαστε off topic αλλά θα πω δύο κουβέντες μόνο και όποιος ενδιαφέρετε μπορεί να μου ζητήσει περισσότερες πληροφορίες.
Πρέπει να ήμουνα περίπου 4 ετών στην μικρή πόλη που ζούσαμε τότε.
Ένας γείτονας είχε ένα μικρό παιδάκι με το οποίο ήμασταν φίλοι και παίζαμε μαζί.
Μια ημέρα ζήτησε από την μητέρα μου να μας πάει μια εκδρομή σε ένα ποτάμι που υπήρχε κοντά στην πόλη μας. Πρέπει να ήταν έμπορος ρούχων γιατί είχε ένα μικρό φορτηγάκι βαν στο οποίο μέσα αμυδρά θυμάμαι συσκευασίες ρούχων.
Θυμάμαι καλά το περιβάλλον και θυμάμαι πως ξεκινήσαμε παίζοντας μπάλα.
Κάπου εκεί σταματάνε οι αναμνήσεις και το μόνο που θυμάμαι μετά είναι ο πόνος που ένιωθα και λίγο αίμα στο εσώρουχο μου.
Από την όλη σκηνή δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα άλλο.
Κανένα συναίσθημα και καμία άλλη εικόνα.
Και αυτές οι εικόνες που περιέγραψα πιο πάνω ήρθαν στο μυαλό μου μετά από αρκετή προσπάθεια και ψυχανάλυση.
Επίσης θυμάμαι ότι από εκεί και μετά δεν ξαναείδα τον συγκεκριμένο άνθρωπο και επίσης θυμάμαι την μητέρα μου να έχει ξεκινήσει τις αγωγές με χάπια και να έχει για πρώτη φορά κλειστεί σε ψυχιατρική κλινική.
Από εκεί και μετά η οικογένεια πήρε την κατηφόρα μέχρι που διαλύθηκε.
Εδώ και αρκετό καιρό δεν ζει κανένας από τους γονείς μου για να ανασύρει εικόνες και παραστάσεις.
Λογικά αυτή ήταν και η πρώτη φορά που συναντήθηκα με τον θάνατο.

Αυτά τα ολίγα και ζητώ συγνώμη εάν καταχράστηκα τον χώρο και το θέμα.