ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Κάθε χρόνο τα ίδια πράγματα.
Κάθε φορά που έρχεται αυτή η περίοδος στην ζωή μου τα πράγματα αλλάζουνε.
Πάλι τηλέφωνα που πρέπει να κάνεις για ευχές και πάλι να δεις και να μιλήσεις στους ίδιους ανθρώπους που θα σου πούνε τα ίδια και τα ίδια.
Δεν αλλάζει και πολύ το σκηνικό. Μόνο η αίσθηση αλλάζει και αυτή ως προς την έντασή της.
Κλείσιμο στον εαυτό σου. Ύπνος από τις 10 το βράδυ και πολύ λέμε.
Διάθεση χάλια. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα φάρμακα να με ξεκολλάνε λιγάκι.
Όμως βλέπω τον εφιάλτη να έρχεται και η αγωνία μου κορυφώνεται μέρα με την ημέρα.
Προσπαθώ να θυμηθώ τα Χριστούγεννα όταν ήμουν παιδί. Προσπαθώ να θυμηθώ τις ζεστές εκείνες ημέρες που έρχονταν να συνδυαστούν με το κλείσιμο τον σχολείων. Παλιές καλές ταινίες της DISNEY στην τηλεόραση και γενικά μια χαλαρότητα να σε διαπερνάει.
Δυστυχώς δεν μπορώ να τις θυμηθώ όλες αυτές.
Κάποιος έκλεψε τις εικόνες και μαζί με αυτές και την αθωότητα της ηλικίας και της εποχής.

Το μόνο που έχει απομείνει είναι η κατάθλιψη που χρόνο με τον χρόνο μεγαλώνει.
Εάν μπορούσα θα της είχα καταργήσει τις άτιμες τις γιορτές.

Θα περάσουν γρήγορα οι φετεινές γιορτές. Έχουν αρχίσει νωρίς να στολίζουν παντού κι η αίσθηση είναι περίεργη. Δεν βοηθάει κι ο καιρός. Χριστούγεννα με DISNEY ιστορία; Γιατί δεν το ξανακάνεις;

Γιατί δεν το ξανακάνω?
Άντε εσύ να πείσεις δύο παιδιά ότι το WII και το PLAYSTATION δεν αξίζουν όσο μία καλή χριστουγεννιάτικη ταινία και ας μην είναι και της DISNEY.
Μου φαίνεται ότι εφέτος θα την βγάλουμε μπροστά στη τηλεόραση πασχίζοντας να καταστρέψουμε όλους του κακούς που θα βρεθούν στον δρόμο μας.
Είναι μετά και αυτός ο BOB ο ΣΦΟΥΓΚΑΡΑΚΗΣ που σίγουρα θα έχει βγάλει κάτι για τα Χριστούγεννα.
Οπότε όπως καταλαβαίνεις θα αρκεστούμε σε αυτά τα ολίγα για εφέτος.

Όμως πάντα με πληγώνανε οι γιορτές. Πάντα μου προκαλούσαν μία κατάθλιψη.
Πάντα ένιωθα μόνος μου αυτές τις ημέρες. Είναι οι ημέρες που μία οικογένεια βρίσκετε μαζί. Και η δική μου πάντα ήταν χωρισμένη. Άσχετα εάν χωροταξικά ήμασταν στον ίδιο χώρο.
Ο καθένας τράβαγε τον δρόμο του.
Και τώρα μόνος μου πια χωρίς κανέναν από την παλιά φρουρά να προσπαθώ μόνος μου να ισορροπήσω ανάμεσα στις δικές μου ανάγκες και αυτές των παιδιών και της οικογένειας εν γένη.

Και όλα αυτά προσπαθώντας για άλλη μια φορά να ψάξω να βρω κάτι μέσα μου που θα με κρατήσει.

Στο γενικό κλίμα του θέματος,έχω καιρό καταργήσει ό,τι ένιωθα πως δε με εξέφραζε σαν άτομο,εν είδει υποχρέωσης.Δηλαδή γιορτές,ονομαστικές και θρησκευτικές,όπως σε κάποιες περιπτώσεις και γενέθλιες,έχουν φύγει από τη μέση.Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί πρέπει να στήνουμε πανηγυράκια,τη στιγμή που απλά κρατάμε προσχήματα και συμβολισμούς κοινωνικών τύπων.Δεν παίρνω τηλέφωνα ούτε σε στενούς συγγενείς πρώτου βαθμού.Φυσικά ξίνισαν οι περισσότεροι και με κάλεσαν προ των υποχρεώσεών μου.λολ,τους έγραψα.Συμπεριλαμβανομένω� � και διαφόρων άλλων μνημόσυνων,γάμων,βαφτισιών ,συγγενικών τραπεζιών,όπου ρούχα απλά αλλάζουν χρώμα άσπρο-μαύρο αναλόγως της περίστασης.Έχω κρατήσει το ουσιαστικό στις σχέσεις,όχι το προσχηματικό.Ήθελε ένα ζόρι για να το περάσω,ακόμη όμως το παλεύω να αποφεύγω την άσκοπη τριβή και φθορά των άγευστων συναναστροφών.

Στο προσωπικό τώρα,τα Χριστούγεννα συμβολίζουν την παιδικότητά μας,τη χαμένη όπως σωστά ανέφερες.Στη μνήμη μου είναι συνδεδεμένη με ένα χάρτινο αγγελάκι που βρήκα σαν έκπληξη να με περιμένει κάποτε,τότε που πίστευα στους αγγέλους.Μετά έφαγα αρκετά χαστούκια και όχι μόνο έπαψα να πιστεύω σε αγγέλους αλλά και σε διαβόλους επίσης(έκανα το μ\'ένα σμπάρο δυό τριγόνια,λολ).Δε νοσταλγώ τα Χριστούγεννα,καθώς τα θεωρώ μία επιβολή χαράς,που έχει στενή σχέση στις μέρες μας με κατανάλωση.Θα γεμίσουν οι χασαποταβέρνες,τα κομμωτήρια,τα καταστήματα εποχιακών ειδών και θα στολίσουμε τους άχαρους δρόμους με λαμπιόνια.

Μέσα σ\'αυτό ο καθένας προβάλλει ό,τι τον εκπροσωπεί,προσωπικά δε βρίσκω και πολλά να με εκπροσωπούν πλέον.Την ξεχασμένη μου αθωότητα τη βρίσκω κοντά στη φύση,όπου ο ανθρώπινος καταλύτης δεν έχει προλάβει ακόμη να διαβρώσει τα πάντα.

Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χαρούμε γιατί πρέπει και το επιβάλλουν οι συνθήκες.Ούτε να λυπηθούμε επίσης.Αν το πρέπει μου είναι διαφορετικό και το πρέπει των άλλων με καταπιέζει,έχω την επιλογή να διαχωρίσω τη χαρά μου ή τη λύπη μου,επαναπροσδιορίζοντας την ουσία των συναισθημάτων και αποκόβοντάς τα από το συμβατικό και το τετριμμένο.
Μας μάθανε άλλα,μας μάθανε αλλιώς.Μπορούμε όμως να πράξουμε άλλα,να πράξουμε αλλιώς.

Νιώθεις κατάθλιψη στις γιορτές γιατί το μέσα σου πιέζεται να στριμωχτεί στις ουρές των αλλότριων καταναγκασμών,των σύγχρονων σκλάβων ακολούθων των θεσμών.Μην σηκώνεις τα τηλέφωνα,δώσε ένα μήνυμα είμαι καλά,μην ανησυχείτε αλλά δε με αφορά το πανηγύρι.Δεν κατηγορώ φυσικά αυτούς που αισθάνεται να τους αφορά και θέλουν να το ζήσουν με το πατροπαράδοτο εθιμοτυπικό.Αλλά γιατί το εθιμοτυπικό τους να με κάνει υπόλογη;Ούτε καν θέλω να δικαιολογήσω τίποτε και σε κανέναν να πω την αλήθεια...:)

Εγώ δεν νιώθω ότι αναγκάζομαι από κάποιον ή από κάτι.
Αυτό που νιώθω και με κουράζει πραγματικά είναι αυτό που μου γενάτε μέσα μου από μικρό παιδί.
Δεν μπορώ να το αποβάλω ούτε και να επιβάλλω στον εαυτό μου αυτήν την ορθολογιστική ματιά των γεγονότων.
Μπορώ μόνο να αισθανθώ. Και αυτό με κάνει να νιώθω ότι πραγματικά καταρρέω.
Δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταφέρω να προσδιορίσω την αιτία αυτού του γεγονότος.
Και σαν μη καταναλωτικό ων θα πω ότι δεν έχει να κάνει με τα υλικά.
Άλλωστε πως να έχει αφού ποτέ μου δεν θυμάμαι να έχω δώρο για τα Χριστούγεννα.

knoulp ετσι νοιωθω και εγω.. και οτι οι αλλοι θα ειναι με το ταιρι τους και εγω μονη μου....

Και εγώ το ιδιο αισθάνομαι σκέφτομαο πότε θα περάσουν οι μέρες.αν και μου αρ\'εσεο όλοι η ατμόσφαιρα των Χριστουγέννωων γεννά μέσα μου επιθυμίες ανεκλπλήρωτες που πονούν.Στο σπίτι τα παιδιά όσο και να έκανα τον καραγκιόζη δεν ήταν χαρούμενα έβλεπαν άκουγαν τους φίλους πως θα περάσουν και εμείς είμαστε μονοι.Αδέλφια δεν .εχω αλλά και να με καλούσαν κάπου σπανίως βέβαια πήγα αφού και εκεί αισθανομουν άβολα βλέποντας τις οικογένειες ενωμένες.Προτιμούσα να είμαι σπίτι μου παρά να κάνω τον ηθοποιό.Εβγαινα απο το σπίτι και έπαιρνα με την σειρά τα μαγαζιά να περάσουν οι ημέρες.ολη αυτή η εορταστική ατμόσφαιρα τα τραγούδια άρχισαν να με εκνευρίζουν και να μου δηλώνουν πόσο ανάγκη είχα μια συντροφιά.Ολοι μου φαίνονταν χαρούμενοι και αισθανόμουν απέραντη μοναξιά μέσα σε τόσο κόσμο.Εξ άλλου δεν είναι τυχαίο ότι οσο και να μην αισθανόμουν καλά τις υποτροπές τις πάθαινα μετα τις γιορτές.δεν ήταν λίγες οι φορές που μετά την αλλαγή του χρονου έπεφτα να κοιμηθώ αλλά έλιωνα στο κλάμα.Τώρα πια δεν με επηρεάζει τόσο πολύ αλλά βλέπω την απογοήτευση στα μάτια των παιδιών μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτε γιάυτό.,μόνο να ευχηθώ να είναι πάντα οι γιορτές γιάυτά χαρούμενες με την δική τους οικογένεια και απο εκεί να πάρω και εγώ λίγη ικανοποίηση

το μονο που με χαροποιει μετα τον φιλο μου ειναι αυτες οι γιορτες και εγω εχω χωρισμενους γονεις που στηριζονται ομως αμα χρεοαστει και εγω εχω περασει δυσκολιες οχι πως αλλοι βεβεια αλλα δνε εξρω γιατι οσο και εγ δεν ξερω τι ειμαι τον αλλο χρονο τις γιορτες ειμαι αλλος ανθρωπος λιγο πιο χ αρουμενη θελω να κανω δωρα λιγο πιο παιδι!:):)σαν να εχει κολλησει το μυαλο μ στα ΄παιδικα μ χρονια που εκανε κρυο αναβαμε στη γιαγια μ που ζουσε τζακι και φτιαχναμε ολοι γυλκα,,εκει εχω μεινει!και μαρεσει!

Knoulp,είναι η λύπη για τα χαμένα σου παιδικά χρόνια αυτή που επανέρχεται.Η θλίψη των νεκρών πραγμάτων.
Το πένθος αυτό έχει κάποια στάδια.Γιατί επανέρχεται με τόση ένταση η θλίψη,όταν έχουμε πλέον περάσει στην ενηλικίωση;\'Εχει γίνει κάποια διαδικασία που να διασφαλίζει πως έχουμε αφήσει το παρελθόν πίσω,πως ναι μεν αποτελεί ένα κομμάτι μας,αλλά το συνδεδεμένο με αυτό συναισθηματικά επώδυνο φορτίο έχει κατάλληλα διαχειριστεί;Έχουμε πάει μπροστά ή μας σέρνουν πίσω τα μπαγκάζια μας;

Tα παιδικά μου χρόνια είχαν διάφορες μορφές βίας,βασικά δε νομίζω πως υπάρχει κάποια μορφή που να μην περιεχόταν στη γευστική μου παλέτα.Συναισθηματική,σωμα τική,λεκτική,άσκηση ελέγχου,φύτεμα ενοχών,καλλιέργεια φόβου,υποτίμηση,χειραγώγησ η.Τα είχαμε όλα.Και μου θυμίζουν επίσης έντονα το κλίμα που περιέγραψες,ο καθένας μας ήταν κλεισμένος σε ένα δικό του,προσωπικό κουκούλι πόνου και αδυναμίας που δεν άφηνε κανένα διάδρομο επικοινωνίας ανοιχτό,καμία γέφυρα που να μην ήταν βομβαρδισμένη.Χωροταξικά μαζί,ψυχικά κάτι έτη φωτός απόσταση ο ένας από τον άλλον.

Ξέρεις τι νομίζω πως αντιμετωπίζεις;Mέσω των παιδιών σου αναβιώνουν οι δικές σου παιδικές ανάγκες για τρυφερότητα,προσφορά δώρων,όχι απαραίτητα υλικών,ξαναζείς με έναν οδυνηρό τρόπο το θάνατο της αθωότητας.Ξαναβγαίνει το παράπονο,το μαράζι των ανικανοποίητων επιθυμιών σου.Ενδόμυχα \"ζηλεύεις\" τα δικά σου παιδιά,με την έννοια πως θα ήθελες να είχες το γονιό που είσαι.Και σε πονάει γιατί δεν υπάρχει παρά ως φαντασίωση,ασυνείδητη ίσως.

Έχεις διαβάσει πως στους ανθρώπους με ακρωτηριασμένο μέλος,το μέλος δεν υπάρχει αλλά το νιώθουν ακόμη;Οι νευρικές απολήξεις είναι ζωντανές,αισθάνονται τα πάντα,ακόμη και φαγούρα.Αυτό νιώθεις τις γιορτινές μέρες.Το ακρωτηριασμένο παιδί,το μέλος σου που έχει πια φύγει,η παιδική σου ηλικία δεν είναι πια εδώ,αλλά κάποια σήματα λανθασμένα σε πληροφορούν πως ακόμη πονάει.

Όμως πέρασε,πάει.Κι εμείς είμαστε ακόμη εδώ και έχουμε τη δύναμη τα τραύματα να τα μεταμορφώσουμε σε απλή μνήμη,να τα αποσυνδέσουμε από τον πόνο που φέρουν.Να τα τοποθετήσουμε σε μία κούτα,να γράψουμε απέξω\"η παιδική μου ηλικία\"και μετά να την βάλουμε στο πατάρι.

Εγώ λέω να τα αφήσουμε εκεί,στο βάθος του παταριού μας.Τι λες εσύ;Ποτέ δε γούσταρα την υγρασία και τις αράχνες.:P

Καλό μου κορίτσι να ήξερες πόσο με άγγιξαν τα λόγια σου.
Ειλικρινά όμως δεν θέλω να φύγω από την παιδική μου ηλικία.
Βλέπω τα μαλλιά μου να έχουν σχεδόν ασπρίσει και το σώμα μου να έχει αρχίσει να βαραίνει. Εγώ όμως έχω ακόμη την αίσθηση ότι θα βγω έξω με τους φίλους μου στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα και θα κάνουμε μαζί ποδήλατο. Θα παίξουμε κρυφτό και κυνηγητό και θα μιλάμε για όνειρα και ιδέες.
Μέσα μου έχει μείνει η εικόνα του μικρού πρίγκιπα. Αυτού του παιδιού που βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια.
Βλέπει την αθώα πλευρά της ζωής. Ίσως και την μόνη αληθινή πλευρά της. Και το μόνο που μένει να και περιμένει να γίνει είναι να ξυπνήσουν όλοι γύρο του και να δουν το ίδιο πράγμα.
Ξέρεις είχα πολύ μοναχικά και άσχημα παιδικά χρόνια. Πέρασα από το λούκι της σεξουαλικής κακοποίησης όταν ήμουν 4 χρόνων και ποτέ δεν ένιωσα την πραγματική αγάπη. Ποτέ μου μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να αγαπήσω άνθρωπο πλην του εαυτού μου. όμως τα Χριστούγεννα μου ξυπνάνε θύμισες οι οποίες μου θυμίζουν την κοσμική μοναξιά των παιδικών μου χρόνων.

Αχ μικρέ πρίγκηπα...Εξημέρωσες την αλεπού σου;Πρώτα θα την εξημερώσεις,για να σου πει το μυστικό.Το μυστικό αυτό για το δικό σου,μοναδικό τριαντάφυλλο,που δεν μοιάζει με κανένα άλλο στον κόσμο.:)

Καταλαβαίνω Knoulp,πώς να μην καταλαβαίνω;Και τη νοσταλγία καταλαβαίνω και το γιατί ενώ το σώμα βαραίνει,εσύ σκέφτεσαι το ποδήλατο.Αλλά μπορείς να το ζήσεις,μέσω των παιδιών.Μπορείς να ανέβεις σε ένα άλλο ποδήλατο,γιατί το παλιό σου δεν σε σηκώνει πια και τα πόδια σου είναι μακρύτερα.Μπορείς ένα μέρος της παιδικότητας να την αναβιώσεις στο παρόν σου.Πρέπει να βρεις τον τρόπο να βγάζεις το παιδί,μένοντας μεγάλος.Ο συνδυασμός αυτός δεν θα είναι παρά η αναπλήρωση του κομματιού που λείπει,για να μπορέσεις να προχωρήσεις.Είναι απλό μικρέ πρίγκηπα,δεν θα ξυπνήσουν όλοι ένα πρωί να σε συντροφέψουν στην αναζήτηση της αθωότητας,γιατί κάποιοι τη βίωσαν στο σωστό της χρόνο.Εμείς που δεν τη ζήσαμε της δίνουμε την αξία αυτή,που δεν την είχαμε ως δεδομένη.

Παίξε λοιπόν.Δε θα ξαναγίνεις παιδί,γιατί τώρα έχεις μαλλιά που ασπρίζουν.Έμμεσα μπορείς να το ζήσεις και να αναπνεύσεις μέσα σε μία αλληγορική παιδικότητα.Κάντο παίζοντας με τα παιδιά.Εκεί κανείς δε θα σε κρίνει,αν κυλιστείτε στο γρασίδι ή ιδρώσετε.Εκεί θα είσαι στο τώρα σου και παιδί μαζί.

Κάποια στιγμή θα πάψεις να το χρειάζεσαι.Θα το χορτάσεις.Αλλά τα παιδιά δε θα ξεχάσουν πως έπαιξες μαζί τους,τα τριαντάφυλλα θα αναγνωρίσουν πως είσαι υπεύθυνος γι αυτά...

Μην αφήσεις τη νοσταλγία να γίνει οδηγός σου στη ζωή,γιατί η ζωή δεν περιμένει...Ζωή είναι αυτό το κάθε λεπτό που περνά ενώ εσύ κοιτάς πίσω.
Θρήνησε για το χαμένο παιδί,μετά άφησέ το στη λήθη.Άστο να φύγει,εκεί που ανήκει πια.Πίσω σου...

ποιος τις χεζει τις γιορτες; μερες σαν ολες τις αλλες ειναι.. ποια η διαφορα δεν εχω καταλαβει τοσα χρονια;

Όταν κάτι δεν έχεις ζήσει,η δύναμή του να σε κρατάει πίσω στο χρόνο είναι κάτι που επηρεάζει το παρόν σου.H αδιαφορία για το τριαντάφυλλό σου είναι απλά μία διαφορετική βία.Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως βία δεν είναι μόνο η πρόκληση σωματικού πόνου.Χωρίς να το θέλεις και να το καταλαβαίνεις κι εσύ με τον τρόπο σου εξασκείς μία μορφή βίας.Βία είναι και η εγκατάλειψη του τώρα στη μοίρα του,βία είναι και η μη χαρά ως αποτέλεσμα της μη χαράς στο παρελθόν σου.Όσο δεν αποτινάσσεις το παρελθόν,το παρελθόν σου εισχωρεί στο σήμερα που δεν ζεις όπως σου αξίζει.Αυτή είναι απλά μία κρυμμένη αυτοτιμωρία,στερείς το δικαίωμά σου στη χαρά γιατί κάποιοι σου την στέρησαν παλιότερα.

Ένα μόττο που με χαρακτηρίζει είναι το \"μην ακούς μαλακίες,μη λες δικαιολογίες\".Πάλι θύμα είσαι,απλά πρέπει να αναγνωρίσεις με ποιον τρόπο θυματοποιείσαι,δεν είναι εύκολη η ανάγνωση.Μπορεί να μην ήμουν το τυχερότερο παιδί,αλλά μπορώ να γίνω ένας ικανός ενήλικας.Μπορώ να αποκτήσω τη γνώση και το θάρρος για να αποτινάξω το παρελθόν χωρίς να νιώσω πως κάτι χάνω.Δεν χάνω τίποτε τώρα αν δε θέλω να το χάνω.Παλιά το έχασα...Και μένω εκεί γιατί δεν έχω βρει τον τρόπο να το αφήσω πίσω μου.

Οι πιο άσχημες αναμνήσεις μου είναι απ τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Αυτό που εύχομαι κάθε φορά που έρχονται, είναι να ζήσω και τις πιο όμορφες εκείνες τις μέρες.
Ουτοπικό, αλλά ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε την ελπίδα. Να μη ζούμε στο χτες, να περιμένουμε με χαρά το αύριο. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να μας φέρει. Μόνο που αν χρωματίζουμε αυτές τις μέρες με μαύρο και όχι με πράσινο, δεν θα βρεθεί εύφορο έδαφος για κάτι καλύτερο.
Το λεω σε σας, το λέω και σε μένα....

Τα τελευταία 5-6 χρόνια (και βάλε) με έπιανε κι εμένα μια έντονη αποστροφή και καταθλιπτική διάθεση τις μέρες των Χριστουγέννων...Ίσως και γιατί από μικρή έχω κι εγώ άσχημες αναμνήσεις.
Τα τελευταία 2 χρόνια, προσπάθησα να απενεχοποιήσω αυτό μου το συναίσθημα, και να περάσω όπως θέλω εγώ. Να μη νιώθω άσχημα γιατί δεν αισθάνομαι όπως οι άλλοι, ή γιατί δε θα περάσω όπως οι άλλοι.
Τα πέρασα δηλαδή στο σπίτι, μόνη σχεδόν τελείως, παρέα με καλά βιβλία και ταινίες. Και το περίεργο ήταν ότι ένιωσα καλά...ήρεμα...γαλήνια...
Φέτος, είναι η πρώτη φορά που θέλω να στολίσω στο σπίτι που μένω. Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που θέλω να χαρώ. Να μιλήσω, να γελάσω, να βγω, να χορέψω, να περάσω απλά κοντά σε ανθρώπους, γνώριμους και μη.
:)
Ευχομαι σε όλους το ίδιο.
Η γέννηση να λάβει χώρα στο μέσα μας.

Quote:

---

Originally posted by knoulp

Ποτέ μου μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να αγαπήσω άνθρωπο πλην του εαυτού μου. όμως τα Χριστούγεννα μου ξυπνάνε θύμισες οι οποίες μου θυμίζουν την κοσμική μοναξιά των παιδικών μου χρόνων.

---

Εγω θα σου ευχηθω ακριβως αυτο που δεν εζησες μεχρι σημερα. Να αγαπησεις εναν ανθρωπο, να τον ανακαλυψεις αγαπωντας τον κ αγαπώντας τον να τον ανακαλυπτεις. Και μεσα απο αυτο το ταξιδι-το πιο ομορφο της ζωης- να ξανα αγαπησεις κ να ανακαλυψεις κομματια του εαυτου σου που ακομα ειναι κρυμμενα. Στο ευχομαι ολοψυχα Knoulp:) Καλη χρονια να εχεις!

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ευχομαι σε όλους το ίδιο.
Η γέννηση να λάβει χώρα στο μέσα μας.

---

Ομορφη ευχη:) Μακαρι λοιπον! Να σαι καλα anwnimi.

Quote:

---

Originally posted by knoulp
Κάθε χρόνο τα ίδια πράγματα.
Κάθε φορά που έρχεται αυτή η περίοδος στην ζωή μου τα πράγματα αλλάζουνε.
Πάλι τηλέφωνα που πρέπει να κάνεις για ευχές και πάλι να δεις και να μιλήσεις στους ίδιους ανθρώπους που θα σου πούνε τα ίδια και τα ίδια.
Δεν αλλάζει και πολύ το σκηνικό. Μόνο η αίσθηση αλλάζει και αυτή ως προς την έντασή της.
Κλείσιμο στον εαυτό σου. Ύπνος από τις 10 το βράδυ και πολύ λέμε.
Διάθεση χάλια. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα φάρμακα να με ξεκολλάνε λιγάκι.
Όμως βλέπω τον εφιάλτη να έρχεται και η αγωνία μου κορυφώνεται μέρα με την ημέρα.
Προσπαθώ να θυμηθώ τα Χριστούγεννα όταν ήμουν παιδί. Προσπαθώ να θυμηθώ τις ζεστές εκείνες ημέρες που έρχονταν να συνδυαστούν με το κλείσιμο τον σχολείων. Παλιές καλές ταινίες της DISNEY στην τηλεόραση και γενικά μια χαλαρότητα να σε διαπερνάει.
Δυστυχώς δεν μπορώ να τις θυμηθώ όλες αυτές.
Κάποιος έκλεψε τις εικόνες και μαζί με αυτές και την αθωότητα της ηλικίας και της εποχής.

Το μόνο που έχει απομείνει είναι η κατάθλιψη που χρόνο με τον χρόνο μεγαλώνει.
Εάν μπορούσα θα της είχα καταργήσει τις άτιμες τις γιορτές.

---

Νομιζω πώς καθε χρονο, υπάρχουν ημερολογιακα τουλαχιστον μερες, που ερχονται να τονισουν με πιο εντονα χρωματα, τη ζωη μας. Να κανουν το μαυρο, πιο μαυρο, το κοκκινο, πιο κοκκινο...Τετοιες μερες ειναι αυτες που διανυουμε, ειναι τα γενεθλια μας νομιζω.Ειναι ολες εκεινες οι μερες που και επιτασσουν αλλα κ εμεις περιμενουμε να νιωσουμε ακομα πιο ζεστα, πιο γεματοι. Ειτε το παραδεχομαστε, ειτε οχι. Και τα κενα, εκεινες τις μερες ειναι σαν να φαινονται ακομα περισσοτερο. Δεν ξερω πώς κ γιατι. Αλλα φαινονται ή φωναζουν περισσοτερο μεσα μας. Που ειναι οι φιλοι, που ειναι οι συγγενεις, ποιο ειναι το περιβαλλον που επιλεγω να ζω? Ολοι αυτοι γυρω μου, μού ταιριαζουν? Περνάω καλα μαζι τους? Περναω καλα τελικά ή υποκρινομαι συνεχως?

Εκτος ολων των αλλων, υπάρχουν κ οι αποσκευες των περασμενων ετων. Οι αναμνησεις, τα φορτια του παρελθοντος. Κι οσο αλυτα παραμενουν, τοσο πιο πολυ βαραινουν. Ολο πιο πολυ, χρονο με τον χρονο μοιαζουν ασηκωτα. Παρεα με τα χρονια...

Ετσι, και τα ασχημα παιδικα χρονια, η τρυφεροτητα που δεν ηρθε ποτε ολα αυτα ισως να αναβοσβηνουν πιο εντονα μεσα μας, σαν φωτακια. Οχι φωτακια χαρας, αλλα φωτακια προσοχης. \"προσεξε με, χρειαζομαι πραγματα, δωστα μου επιτελους\"....μπορει να λεει ο καθενας μας μεσα του. Οχι τρενακια πλεον, ουτε καποια κουκλιτσα, αλλα πιο απλα κ συνθετα: μια αγκαλια, λιγοτερη αποσταση απο εναν αγαπημενο ανθρωπο, περισσοτερη ειλικρινια σ αυτο που θελω, ομορφες εικονες, θετικες σκεψεις....

Ευχομαι για ολους μας να ακουσουμε αυτο που ζηταμε κ να κανουμε τοσα βηματα, ωστε να το αποκτησουμε:)

Κνουλπ αυτην την συζητηση ειχα με καποιον πριν λιγο...γιατι αισθανομαστε μια \"πιεση\" στις γιορτες και κατεληξα στις ιδιες σκεψεις οτι φταινε τα ευτυχισμενα παιδικα χρονια που ολα φαινονταν μαγικα και υπεροχα και οι γιορτες ειναι κατι που περιμενες πως και πως.
Δυστυχως ενα απο αυτα που φερνει η ηλικια ειναι λιγοτερος ενθουσιασμος στα απλα πραγματα που δινουν χαρα...δεν ειναι πλεον ολα ενδιαφεροντα...ενα λαστιχο που βγαζει νερο ειναι απλως ενα λαστιχο που βγαζει νερο,μια σαπουνοφουσκα ειναι απλως μια σαπουνοφουσκα.
Προσπαθουμε να προσαρμοστουμε στις καινουριες συνθηκες αλλα οι \"ευτυχισμενες αναμνησεις\" ερχονται να μας χτυπησουν την πορτα.
Γιατι τοτε και οχι τωρα και ολοι προσπαθουμε να βρουμε ισοροπιες.
Δεν εχω απαντησεις και μαλλον δεν υπαρχουν ο καθενας προσπαθει οσο μπορει για τις απαντησεις τις δικες του.

Κανεις να προτεινει ειδικο????:mad: Ψυχολογο-ψυχοθεραπευτη/συμβουλο etc etc pm