Kανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις...

Τον τελευταίο χρόνο κάνουμε παρέα με μία πολύ εντάξει κοπέλα...με την οποία ταιριάζουμε πολύ σε απόψεις, σε φιλοσοφία ζωής, χόμπυ κτλ. Οργανωνουμε διάφορα, εκδρομές, μαθήματα χορού κτλ...
Η οποία έχει το θάρρος - και τη θαυμάζω για αυτό - να μιλάει ανοιχτά για την κατάθλιψη που έχει περάσει και για την φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνει και που θα ήθελε, όπως όλοι - να σταματήσει κάποια στιγμή.
Δεν πιστεύει όμως καθόλου στη φιλοσοφία της ψυχοθεραπείας ή των βιβλίων αυτοβοήθειας. Γιατί της τα έχω αναφέρει απ'έξω απ'έξω...
Βέβαια πιστεύει πολύ στην ατομική θέληση και στη δραστηριοποίηση τα οποία είναι πολύ σημαντικά και έχει επανέλθει με αυτά και με στήριξη των δικών της.
Θα ήθελα να της μιλήσω για μένα...πιο ανοιχτά...να της πω για την θεραπεία που ακολουθώ...αχ και μου είναι τόσο δύσκολο...
Της έχω πει ότι έχω περάσει και εγώ δύο φορές καταθλιπτική φάση αλλά με νιώθει ότι αυτό έτσι το νομίζω εγώ γιατί δε χρειάστηκε να επισκεφτώ ψυχίατρο όπως εκείνη...
Παραπονιέται για το ότι η κούρασή της επιστρέφει πότε πότε...Και θέλω να της πω το βίωμά μου και το πόσο βοηθήθηκα από την ψυχοθεραπεία μονο και μόνο για να σκεφτεί μήπως μπορεί βοηθηθεί και αλλιώς, αλλά και για το λόγο ότι θα είναι μεγάλη ανακούφιση για μένα να το πω, νιώθω πως της κρύβομαι...

Αλλά φοβάμαι...
Είναι ακριβώς αυτή η φράση που με στοιχειώνει: "κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις". Κι όμως το αντίθετο κάνω...
Λυπάμαι ότι αυτά που έχω πει στο φόρουμ δεν μπορώ να τα πω σε έναν άνθρωπο που είναι απέναντί μου...

Aνώνυμη μπορεί να θες το χρόνο σου,να νιώσεις άνετα κ έτοιμη για να της πεις αυτά που θες.
Κάτι σε κρατάει κ δεν το κάνεις ήδη.Το έχεις εντοπίσει?

Αναπάντεχη έξοδος της τελευτάιας στιγμής...:)

Αχ Άρσι μου έχεις δίκιο. Απλά θα ήθελα να έχω το θάρρος να μιλώ πιο ανοιχτά για αυτά που η πλειοψηφία θεωρεί κουτώς στίγμα...
Θα επανέλθω για τις ρημάδες τις κρυφές μου σκέψεις.
Σ\'ευχαριστώ...
Καλό βράδυ...

Ωραίες οι αναπάντεχοι έξοδοι!καλά να περάσεις!!!!

Κ γω έχω μια δουλίτσα τώρα(επισκέπτης..),θα τα ξαναπούμε,φιλάκια:))

ανώνυμη...μου κάνει εντύπωση πως ένα άτομο με τις ευαισθησίες τις δικές σου, με τη δουλειά που φαίνεται πως έχεις κάνει με τον εαυτό σου, φοβάται να ανοίξει την ψυχή του σε έναν άνθρωπο τόσο σημαντικό στη ζωή του.
Μήπως όμως είναι αυτός ο φόβος σου?
Μήπως έχεις αγαπήσει και εκτιμήσει τόσο αυτή την κοπέλα που φοβάσαι πως θα την χάσεις αν της μιλήσεις για τις αδυναμίες σου?
Μήπως θεωρείς πως έχεις \"χτίσει\" μια άλλη, πιο δυνατή εικόνα μπροστά της και φοβάσαι ότι θα την απογοητεύσεις?
Μήπως από αδυναμία της έκρυψες πράγματα και τώρα φοβάσαι πως θα το δει σαν μια μικ΄ρη \"προδοσία\"?
Όπως και να έχει, όλα γίνονται. Σιγα-σιγά καλή μου.
Σίγουρα ξέρει το \"ζουμί\" της ζωής σου, (το χαμό του μπαμπά και τον πόνο που προκέλεσε).
Ξεκίνα και στάξε λίγες σταγόνες στο ποτήρι της γνώσης της για σένα.
Μια βιάζεσαι, οι σχέσεις χτίζονται και όταν μιλάμε για φιλία, τότε τα λιθαράκια είναι πολύ μικρά, αλλά γερά που όσο πιο πολλά μαζεύονται, τόσο πιο ισχυρό και απροσπέλαστο θα γίνει αυτό που θα χτίσετε μαζί.

Εμένα μου αρέσει που έχεις το θάρρος να εξομολογείσαι τα τρωτά σου anwnimi,αυτό πάντα δείχνει άτομο με ακεραιότητα και κριτική σκέψη.Το πέρασμα στην εξομολόγηση και στον παραδειγματισμό μέσω του προσωπικού βιώματος,είναι το επόμενο βήμα αυτής της διεργασίας που τώρα συντελείται και θα το κάνεις,θα το δεις...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Τον τελευταίο χρόνο κάνουμε παρέα με μία πολύ εντάξει κοπέλα...με την οποία ταιριάζουμε πολύ σε απόψεις, σε φιλοσοφία ζωής, χόμπυ κτλ. Οργανωνουμε διάφορα, εκδρομές, μαθήματα χορού κτλ...
Η οποία έχει το θάρρος - και τη θαυμάζω για αυτό - να μιλάει ανοιχτά για την κατάθλιψη που έχει περάσει και για την φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνει και που θα ήθελε, όπως όλοι - να σταματήσει κάποια στιγμή.
Δεν πιστεύει όμως καθόλου στη φιλοσοφία της ψυχοθεραπείας ή των βιβλίων αυτοβοήθειας. Γιατί της τα έχω αναφέρει απ\'έξω απ\'έξω...
Βέβαια πιστεύει πολύ στην ατομική θέληση και στη δραστηριοποίηση τα οποία είναι πολύ σημαντικά και έχει επανέλθει με αυτά και με στήριξη των δικών της.
Θα ήθελα να της μιλήσω για μένα...πιο ανοιχτά...να της πω για την θεραπεία που ακολουθώ...αχ και μου είναι τόσο δύσκολο...
Της έχω πει ότι έχω περάσει και εγώ δύο φορές καταθλιπτική φάση αλλά με νιώθει ότι αυτό έτσι το νομίζω εγώ γιατί δε χρειάστηκε να επισκεφτώ ψυχίατρο όπως εκείνη...
Παραπονιέται για το ότι η κούρασή της επιστρέφει πότε πότε...Και θέλω να της πω το βίωμά μου και το πόσο βοηθήθηκα από την ψυχοθεραπεία μονο και μόνο για να σκεφτεί μήπως μπορεί βοηθηθεί και αλλιώς, αλλά και για το λόγο ότι θα είναι μεγάλη ανακούφιση για μένα να το πω, νιώθω πως της κρύβομαι...

Αλλά φοβάμαι...
Είναι ακριβώς αυτή η φράση που με στοιχειώνει: \"κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις\". Κι όμως το αντίθετο κάνω...
Λυπάμαι ότι αυτά που έχω πει στο φόρουμ δεν μπορώ να τα πω σε έναν άνθρωπο που είναι απέναντί μου...

---

γιαυτο ειμαστε εμεις εδω για να μας τα λες και να σου λεμε τις κρυφες μας σκεψεις.
εγω ειμαι πολυ καλα αυτο τον καιρο παρα τπον χυλο π εφαγα.περνω σωστα φαρμακα και ειμαι πολυ καλα.μονο σε σας το ειπα αυτο.παρολους τους καυγαδες ξερω οτι παντα θα υπαρχει ενα ατομο εδω μεσα να μου σταθει και να μου δωσει λογια παρηγοριας και ζεστασια.

Καλημερα!

\"Κανεις δεν θα σε θυμαται για τις κρυφες σου σκεψεις\"

Μου αρεσε πολυ αυτο...και ειναι αληθεια αν το καλοσκεφτεις..
Ειχα το ιδιο προβλημα με σενα και σε καποιο βαθμο το εχω ακομη.Δυσκολευομαι πολυ να μιλησω με ατομα.Αν και μου αρεσει ο διαλογος,προτιμω τον γραπτο λογο.Μπορω πιο ευκολα να εκφραζομαι..παλιοτερα οταν ηθελα να πω κατι το εγραφα και το εδινα..Τωρα τα πραγματα αλλαξαν λιγο.Αρχισα να μιλω περισσοτερο.
Οταν επιτελους αντιληφθηκα οτι εχω καπου κολλημα,εχω προβλημα μου ηταν ευκολο να επισκεφτω και για πρωτη φορα ψυχολογο..αργοτερα μιλουσα πιο ελευθερα με τους ανθρωπους γιαυτο το θεμα.Με φοβιζε πολυ η αντιδραση τους,με φοβιζε ο τροπος που μπορει να το εβλεπαν.Οταν ο αλλος δεν εχει νιωσει οπως εσυ ειναι πολυ δυσκολο να καταλαβει.Οταν ομως σε αγαπανε θα βρουν ενα δικο τους τροπο να σου δειξουν πως σε κατανοουν εστω και λιγο..δεν πρεπει να περιμενεις μια συγκεκριμενη αντιδραση..θα το κανουν με τον δικο τους τροπο.Και αυτο θελω να το πιστεψω γενικοτερα.
πως ο καθενας αντιδρα με ενα δικο του τροπο...κι αν ειναι αντιθετως απο αυτον που περιμενεις δεν εχει σημασια πια...
Φτανει να ειναι εκει κοντα σου..
Δεν ειναι τοσο δυσκολο οσο φαινεται να μιλησεις ελευθερα.Αφου και η ιδια σου μιλησε μπορεις να το κανεις και εσυ...εγω πιστευω θα το κανεις οταν νιωσεις ετοιμη και για σενα και για εκεινη.Οταν νιωσεις πως αυτος ο ανθρωπος μπορει να ειναι δικος σου στ\'αληθεια..
Εχε πιστη και ολα θα πανε καλα...μην φοβασαι κατι που ισως σε βοηθησει πολυ περισσοτερο απο οτι νομιζεις.
Να εισαι καλα...

Πολλες φορες μου αρεσει να σε διαβαζω..γραφεις ομορφα!
Καλη ημερα και παλι:)

Ναι,γράφει υπέροχα και νηφάλια.Τη θαυμάζω για τον γλυκό της τρόπο και τη δυνατότητα να συνδιαλέγεται χωρίς η άποψή της να χρωματίζεται από πάθος.Δεν το έχω αυτό το στοιχείο,είμαι των άκρων,γι αυτό με τραβάει το χαρακτηριστικό αυτό.Τα αντίθετα έλκονται,χαχα.:)

Ειμαι και εγω των ακρων...απολυτος πολλες φορες.Ειναι κακο ομως αυτο καποιες φορες ε?

Κάποιες,όχι όλες.Σε άλλες καταστάσεις και τομείς οι άνθρωποι των άκρων αποδίδουν καλύτερα.Στις ανθρώπινες σχέσεις όμως,πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε και παρακάμψεις,να προσεγγίζουμε και με επίγνωση των δικών μας επικοινωνιακών στεγανών.:)

Ναι, σε καποιους τομεις οι ανθρωποι των ακρων αποδιδουν καλυτερα.Εκεινο που εμενα προσωπικα με δυσκολευει λιγο ειναι οι ανθρωπινες σχεσεις.Πως μπορεις να εισαι των ακρων μεσα σε αυτες.Ειναι καπως δυσκολο..αλλα βρισκουμε παντοτε την λυση :)

Λοιπόν παιδιά με τα λόγια σας εκτός από το ότι κοκκινίζω και σας ευχαριστώ! με κάνατε και σκέφτηκα και θα γράψω περισσοτερα.

Η συγκεκριμένη κοπέλα χτες αφού κατάφερε να μας χαρίσει άπειρο γέλιο, κατάφερε να οργανώσει και γκρουπάκι. Είναι άτομο!:) Τι δύναμη μπορεί να κρύβει ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος; Πολύ...

Ναι, θα της ανοιχτώ, το θέλω τώρα ακόμα πιο πολύ!
Απλά αμφιβάλλω αν θα μπορέσω να βρω τα λόγια που θα ήθελα να της πω, τη χροιά που θα ήθελα να τους δώσω...μιας και πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη εξομολόγηση που δεν την έχω κάνει σε κανένα άνθρωπο πλην φόρουμ, είτε τον γνώρισα είτε όχι.

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια...
Θεοφανία, ναι μπορεί να προσπαθω να βάζω τον ευατό μου κάτω από το μικροσκόπιο - και δεν ξέρω αν το εκπέμπω αυτό- αλλά αχ μη νομίζεις καλή μου ξέρεις πόσα πράγματα με ταλαιπωρούν ακόμα; Ή πόσα τα αφήνω στην άκρη γιατί δεν αντέχω να τα αντιμετωπίσω όλα μαζί; Πάρα πάρα πολλά. Ναι, είμαι ευαίσθητη, ναι ο άλλος το νιώθει ότι είμαι εκεί για να τον ακούω, αυτό μου το έχουν πει πολλές φορές. Και ναι, κι εγώ έχω κάνει βήματα με τον εαυτό μου, αν σκεφτέις πως πρώτα και μόνο στο άκουσμα των λέξεων ψυχολογία, ψυχολόγος, ψυχίατρος, αρρώσταινα, ένιωθα μια δυσφορία, ένα πνίξιμο, αν σκεφτείς πως μπορούσα να μιλήσω προσωπικά για μένα πολύ δύσκολα, αν σκεφτέίς πόσο φαινομενικά κοντά αλλά ουσιαστικά μακριά ήμουν από όλους.

Και νομίζω στο να αρχίσω να εκφράζομαι, όπως λες και συ Άλτερ, βοήθησε πάρα μα πάρα πολύ ο γραπτός λόγος. Και το μέρος όπου έκανα την πρώτη μου προσπάθεια είναι αυτό εδώ το φόρουμ.
Και πόσες φορές κι εγώ Άλτερ είπα μέσα μου, μα γιατί δεν μπορώ να μιλήσω έτσι ακριβώς εκεί έξω; Όχι μόνο στο να ανοιχτώ εγώ, αλλά στο να μου μιλήσουν και άλλοι έτσι, πιο βαθιά, πιο ειλικρινά, πιο απλά, πιο αληθινά και ουσιαστικά. Και κυρίως έριχνα το φταίξιμο στον άλλο.

Όμως, σιγά σιγά κατάλαβα πως δεν είναι έτσι. Ποτέ το μερίδιο ευθύνης δεν ανήκει μόνο στη μία πλευρά.
Κι επίσης, ουδέν καλόν αμιγές κακού... Το φόρουμ με βοήθησε σε υπερβολικό βαθμο να αρχίζω να αλλάζω (γιατί δεν το έχω λύσει εντελώς) αυτό που με ενοχλούσε, όμως για πολύ καιρό δε το άφηνα εγώ, με τον υπερβολικό χρόνο με τον οποίο πολλές φορές ασχολιόμουν, για να κάνω εκεί έξω αυτό που έκανα εδώ. Να μιλήσω. Και μόλις αποστασιοποιήθηκα αρκετά από το φόρουμ, είδα ότι οι φίλοι, οι άνθρωποι, είναι εκεί έξω. Πάντα ήταν. Απλά όλα είναι θέμα οπτικής. Κι αυτό δεν το έβλεπα πάντα. Απλά για τον καθένα έρχεται μια στιγμή, το σωστό timing, που το αντιλαμβάνεται. Εσείς, εγώ, όλοι μας, εκεί έξω είμαστε. Και ναι, θα ήθελα πραγματικά πολύ να σας γνωρίσω μια μέρα, μιας και είστε τα άτομα στα οποία μίλησα για πρώτη φορά, είτε για τα δικά μου, είτε για τα δικά σας. Γιατί παιδιά, σαν την real επαφή, δεν συγκρίνεται τίποτα. Θα πω μια φράση μιας φίλης από το φόρουμ που μου άρεσε τρομερά: Μιοα μέρα θα ήθελα να γνωριστούμε όλοι σε ένα πάρτυ:)

ΥΓ. Rain, έτσι κι εγώ έλκομαι από το αντίθετο, την εκφορά της γνώμης με πάθος:) Μου αρέσει πολύ:)
Ναι, το έχω αυτό το γλυκό, αλλά έχω κι εγώ τα άκρα μου, όπως πχ το θυμό που φυσικά δεν είναι συχνός αλλά όταν με πιάνει, με πιάνει τόσο έντονα που οι άλλοι δεν μπορούν να τον διαχειριστούν γιατί είναι σαν σίφουνας, χεχε:) :(

Quote:

---

Originally posted by panikoula
γιαυτο ειμαστε εμεις εδω για να μας τα λες και να σου λεμε τις κρυφες μας σκεψεις.
εγω ειμαι πολυ καλα αυτο τον καιρο παρα τπον χυλο π εφαγα.περνω σωστα φαρμακα και ειμαι πολυ καλα.μονο σε σας το ειπα αυτο.παρολους τους καυγαδες ξερω οτι παντα θα υπαρχει ενα ατομο εδω μεσα να μου σταθει και να μου δωσει λογια παρηγοριας και ζεστασια.

---

Πανικούλα, ευαίσθητο μου αγρίμι, ναι το φόρουμ μπορεί να προσφέρει ανακούφιση αλλά και προβληματισμό, ευτυχώς ακόμα, παρόλες τις τρικυμίες του.
Όμως, καλή μου αυτό δεν φτάνει, αυτό ποτέ δεν είναι αρκετό. Μπορούμε να κάνουμε και αυτό αλλά χρειάζεται να κάνουμε κι άλλα πράγματα, να προχωρήσουμε πιο πέρα. :)

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις,
θα σε θυμάται όμως για τις πράξεις σου,
για την αγάπη που έδωσες.

Και στην τελική, δεν είναι ανάγκη να μας θυμούνται όλοι.
Τι θα πει, \"να με θυμούνται\"?
Μοιάζει σαν να με σκέφτομαι μετά θάνατον...

Αν περάσω την ζωή μου, σκέφτόμενη το να με θυμούνται,
θα περάσω την ζωή μου, χτίζοντας ένα \"μνημείο\", φροντίζοντας για την \"υστεροφημία μου\".

Δυσκολευόμαστε πολύ με το παρόν εμείς οι άνθρωποι.
Το απόλυτο παρόν.

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη ανάγνωση της παραπάνω φράσης \" κανείς δεν θα σε θυμάται για τα κρυφά λόγια\", που για μένα είναι πιο υγιής.
\" κανείς δεν θα σε νιώσει ούτε θα σε γνωρίσει σε βάθος, αν δεν βρεις έναν τρόπο να επικοινωνήσεις αυτό που είσαι μαζί του\".

Πώς όμως αναπαράγει ο καθένας το μέσα έξω του?
πόσο αληθινός μπορεί να είναι?

Πόσο χώρο του έχουν δώσει παλιότερα να είναι αληθινός?
ποσο έχει μάθει να κρύβεται πίσω απο προσωπεία ή ακόμα χειρότερα, να ζει σε καθεστώς εσωτερικής υποκρισίας?

Βαριά και ουσιαστικά ερωτήματα και βαριές οι απαντήσεις τους.
Ο καθένας πρέπει να σκάψει το δικό του χώρο να τις βρει.
Θέλει κόπο και υπομονή.

Σιγά σιγά ανώνυμη.
Το \"άνοιγμα\" καμιά φορά δεν έχει να κάνει τόσο με μια βαθιά εξομολόγηση αλλά και με την αληθινότητα στα απλά και τα καθημερινά.
Με το να μοιράζεσαι ειλικρινά, κάθε στιγμή, τον εαυτό σου στα πλαίσια μιας σχέσης εμπιστοσύνης.

Όχι, όχι weird δεν ήθελα να δώσω τη διάσταση της υστεροφημίας, αλλά αυτό που λες πιο κάτω, το κανείς δε θα σε θυμάται για τα κρυφά σου λόγια...

Δεν πιστεύω ότι είναι εσωτερική υποκρισία όταν φοβάσαι να πεις κάτι πολύ προσωπικό σου. Τουλάχιστον όχι πάντα. Είναι ένα είδος υποκρισίας μεν, αλλά κυρίως βλάπτει αυτόν που το κάνει και όχι με σκοπό να βλάψει τον άλλο...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Όχι, όχι weird δεν ήθελα να δώσω τη διάσταση της υστεροφημίας, αλλά αυτό που λες πιο κάτω, το κανείς δε θα σε θυμάται για τα κρυφά σου λόγια...

Δεν πιστεύω ότι είναι εσωτερική υποκρισία όταν φοβάσαι να πεις κάτι πολύ προσωπικό σου. Τουλάχιστον όχι πάντα. Είναι ένα είδος υποκρισίας μεν, αλλά κυρίως βλάπτει αυτόν που το κάνει και όχι με σκοπό να βλάψει τον άλλο...

---

καλή μου, αναφέρομαι κυρίως στο πώς εγώ νιώθω αυτήν την φράση \" κανείς δεν θα σε θυμάται για...\" στο άκουσμά της..

Επίσης, αυτό που ήθελα να τονίσω, είναι οτι αν δεν νιώθεις έτοιμος να μοιραστείς κάτι βαρύ προσωπικό, μπορείς να ξεκινήσεις απο πιο απλά καθημερινά πράγματα-σκέψεις- συναισθήματα.

Το εσωτερική υποκρισία, επίσης, δεν το είπα με κανενός είδος μομφής.
Είναι ένα καθεστώς υπο το οποίο βρίσκονται πολλοί άνθρωποι ( δεν αναφέρομαι σε εσένα μα γενικά και κυρίως σε αυτά που έχω περάσει και βιώσει εγώ) που μεγάλωσαν σε διάσταση με τον αληθή ευατό τους...

Αυτά τα λίγα διευκρινιστικά και καλή τυχή σε κάθε σου προσπάθεια εύχομαι !
:)

Χρωστώ και σε άλλους πολύ περισσότερο δικούς μου και αγαπημένους ανθρώπους ένα επίσης ειλικρινές μοίρασμα που για μένα έχει πολύ περισσότερη προτεραιότητα από αυτό που ασχολούμαι στο εν λόγω θέμα. Ο λόγος όμως που επιλέγω να μην το κάνω είναι ότι από τη μια το μόνο που θέλω είναι να αγκαλιάσω σφικτά τον άλλο και να μη χρειαστεί να πω τίποτα άλλο και από την άλλη μήπως αυτό έτσι, χωρίς λόγια, τελικά δε λυθεί:(
Ευχαριστώ για τη διευκρίνησή σου, τη χρειαζόμουν αφού η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα σε κάποια στιγμή.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Χρωστώ και σε άλλους πολύ περισσότερο δικούς μου και αγαπημένους ανθρώπους ένα επίσης ειλικρινές μοίρασμα που για μένα έχει πολύ περισσότερη προτεραιότητα από αυτό που ασχολούμαι στο εν λόγω θέμα. Ο λόγος όμως που επιλέγω να μην το κάνω είναι ότι από τη μια το μόνο που θέλω είναι να αγκαλιάσω σφικτά τον άλλο και να μη χρειαστεί να πω τίποτα άλλο και από την άλλη μήπως αυτό έτσι, χωρίς λόγια, τελικά δε λυθεί:(
Ευχαριστώ για τη διευκρίνησή σου, τη χρειαζόμουν αφού η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα σε κάποια στιγμή.

---

Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να ανοιχτεί...
είναι φυσικό να είναι δύσκολο, αλλά έχε υπόψιν όλη την ανταπόκριση και την στήριξη που βρήκες εδώ μέσα, απο άλλους που σε άκουσαν με ζεστασια και φροντίδα.
Γιατί όχι κι εκεί έξω?

Όσο για το άλλο θέμα που θέτεις,
για το πώς \"λύνεται\" κάτι με λόγια ή με αγκαλια?
Δεν υπάρχει συνταγή...
ούτε και χρωστούμενα.
Αυτά τα πράγματα βγαίνουν όπως τα νιώθει ο καθένας, έτσι το νιώθω...

Μια αγκαλιά μπορεί να είναι χίλια λόγια
και χίλια λόγια μπορεί να είναι μια αγκαλιά.

Το αν θα λυθεί ή όχι σε βάθος χρόνου, δεν έχει να κάνει τόσο με το τι λέει ή τι δείχνει ο ένας στον άλλο,
όσο με το τι λέει και το τι δουλειά κάνει ο καθένας με τον εαυτό του...

:)

Ο χρόνος είναι τόσο απαραίτητος μερικές φορές, αλλά μερικές φορές μας απομακρύνει.

Εγώ μπορεί να τον χρειάζομαι, ο άλλος όμως που περιμένει μια άπάντηση μπορεί όχι και να το αντιλαμβάνεται αλλιώς, όπως ίσως κι εγώ στη θέση του, απολύτως δικαιολογημένα.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ο χρόνος είναι τόσο απαραίτητος μερικές φορές, αλλά μερικές φορές μας απομακρύνει.

Εγώ μπορεί να τον χρειάζομαι, ο άλλος όμως που περιμένει μια άπάντηση μπορεί όχι και να το αντιλαμβάνεται αλλιώς, όπως ίσως κι εγώ στη θέση του, απολύτως δικαιολογημένα.

---

Ναι, σίγουρα, επειδή οι ρυθμοί του καθενός είναι διαφορετική, προσωπικά επικοινωνώ στον άλλο την ανάγκη μου για χρόνο και νομίζω αυτό αρκεί.

Συμφωνώ ότι πρέπει κανείς να δουλεύει με τον ευατό του και πιστεύω ότι πρέπει μια σχέση να διατηρείται με από κοινού προσπάθεια χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό είναι δικαιολογία να αποβάλλει κανείς το δικό του μερίδιο ευθύνης.
Χρειάζεται αγάπη, διεκδίκηση του σεβασμού του συναισθήματός μας αλλά και κατανόηση του συναισθήματος της άλλης πλευράς.

Δεν μπορείς να πεις φιλενάδα, καιρό είχαμε να τα πούμε στο φόρουμ :Ρ
Παλιές καλες εποχές:)

Anwnimi σε καταλαβαίνω απόλυτα...

Πάντα ήμουν άνθρωπος δύσκολος στην εξομολόγηση. Με την εμφάνιση των ψυχολογικών μου έγινα ακόμη πιο δύσκολος, ακόμη πιο κλειστός. \"Έκρυβα\" επιμελώς το πρόβλημα μου θεωρώντας ότι δεν πρέπει να χαλάσω την εικόνα του \"Mr Perfect\", ότι δεν πρέπει να δείξω αδύναμος, τρωτός, εγώ που κάνω τα πάντα τέλεια, που φέρνω εις πέρας οποιαδήποτε αποστολή.

Όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο \"αναγκάστηκα\" να μιλήσω σε ένα καλό φίλο. Με έκπληξη μου πληροφορήθηκα ότι και η σύζυγος του αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα, γεγονός που με έκανε να νιώσω ότι δεν είμαι ο μόνος που βίωνε κάτι παρόμοιο (εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το forum). Μεγάλη \"επένδυση\" η συγκεκριμένη εξομολόγηση, μιας και ο άνθρωπος αυτός με \"σύστησε\" στην ομοιοπαθητική και στην ψυχοθεραπεία.

Η δεύτερη περίπτωση μοιάζει με τη δική σου. Στο χώρο εργασίας γνωρίζω συνάδελφο ο οποίος κατά την διάρκεια της πρώτης εβδομάδας της γνωριμίας μας, μου εκμυστηρεύεται ότι έπασχε από κατάθλιψη με αυτοκτονικές τάσεις. Το χιούμορ με το οποίο αντιμετώπιζε όλα αυτά, η αμεσότητα του με εντυπωσίασαν. Φυσικά, εκείνη τη στιγμή, δεν τόλμησα να αναφερθώ στα δικά μου θέματα. Παρόλα αυτά ήμουν σίγουρος ότι ήμουν κοντά και άφησα το χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Άλλη μεγάλη \"επένδυση\"... Γνώρισα ένα καταπληκτικό άνθρωπο με πολλά ενδιαφέροντα, με ανησυχίες. Έναν άνθρωπο που ήταν πρόθυμος να σταθεί δίπλα μου σε κάθε δύσκολη στιγμή.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις η εξομολόγηση ήταν σχεδόν ακαριαία. Θα έλεγα ότι αιφνιδιάστηκα από την ειλικρίνεια των ανθρώπων που είχα απέναντι μου και κάτι με έσπρωξε να καταθέσω και εγώ τα εσώτερα μου.

Anwnimi κάτι μου λέει ότι είσαι κοντά στη δική σου εξομολόγηση :)

Άσε το χρόνο και την διαίσθηση σου να σε καθοδηγήσουν :)

Καλημέρα :)

Gus,
σ\'ευχαριστώ πάρα πολύ.

Αυτό ακριβώς νιώθω κι εγώ:
\"Θα έλεγα ότι αιφνιδιάστηκα από την ειλικρίνεια των ανθρώπων που είχα απέναντι μου και κάτι με έσπρωξε να καταθέσω και εγώ τα εσώτερα μου. \"

Τελικά, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο μακριά μας όσο εμείς είμαστε από εκείνους:)

Και άλλο ένα συμπέρασμα, ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι δίπλα μας, ανάμεσά μας, που τους έχουν βασανίσει ή εξακολουθούν τα τους βασανίζουν παρόμοια προβλήματα και όλοι είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας... Και να ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους για αυτή μας την απομόνωση...
Ποιος ξέρει πόσες φορές ίσως έχουμε περάσει δίπλα ο ένας από τον άλλο; Πόσες φορές ίσως μιλήσαμε σε κάποιους εδώ μέσα και ίσως να τους έχουμε συναντήσει χωρίς να το ξέρουμε;

και κάτι άλλο...
Για να μπορέσω να συζητήσω προσωπικά θέματα πρέπει να νιώσω ότι και ο συνομιλητής μου είναι διατεθειμένος να προβεί σε αποκαλύψεις. Το παραπάνω υποστηρίζεται και από τον Irvin Yalom στον \"κήπο του επίκουρου\" όπου αναφέρεται ότι η αλληλοεξομολόγηση θεωρείται ψυχοθεραπευτική τεχνική (ο θεραπευτής αναφέρεται σε προσωπικά του θέματα για να καταφέρει να \"λύσει\" τον θεραπευόμενο). Δυστυχώς (για μένα) όταν διαπιστώσω ότι ο συνομιλητής / φίλος δεν είναι διατεθειμένος να ανοιχτεί, έστω και αν δείχνει καλή διάθεση για να με βοηθήσει, πεισμώνω και απομακρύνομαι. Θέλω ισότιμους κανόνες στο παιχνίδι. Ίσως και να μην θέλω να παρουσιάζομαι ως ο αδύναμος της υπόθεσης.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
..... είδα ότι οι φίλοι, οι άνθρωποι, είναι εκεί έξω. Πάντα ήταν. Απλά όλα είναι θέμα οπτικής. Κι αυτό δεν το έβλεπα πάντα. Απλά για τον καθένα έρχεται μια στιγμή, το σωστό timing, που το αντιλαμβάνεται. Εσείς, εγώ, όλοι μας, εκεί έξω είμαστε. Και ναι, θα ήθελα πραγματικά πολύ να σας γνωρίσω μια μέρα, μιας και είστε τα άτομα στα οποία μίλησα για πρώτη φορά, είτε για τα δικά μου, είτε για τα δικά σας. Γιατί παιδιά, σαν την real επαφή, δεν συγκρίνεται τίποτα. (

---

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
......
Τελικά, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο μακριά μας όσο εμείς είμαστε από εκείνους:)

Και άλλο ένα συμπέρασμα, ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι δίπλα μας, ανάμεσά μας, που τους έχουν βασανίσει ή εξακολουθούν τα τους βασανίζουν παρόμοια προβλήματα και όλοι είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας... Και να ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους για αυτή μας την απομόνωση...
Ποιος ξέρει πόσες φορές ίσως έχουμε περάσει δίπλα ο ένας από τον άλλο; Πόσες φορές ίσως μιλήσαμε σε κάποιους εδώ μέσα και ίσως να τους έχουμε συναντήσει χωρίς να το ξέρουμε;

---

Πόσο συμφωνώ με τα παραπάνω γλυκειά μου ανώνυμη!

Κ κάπου εκεί έρχεται και η απορία μου που σχετίζεται με την υπογραφή μου.
Γιατί χρειαζόμαστε μια \'μάσκα\' για να δείξουμε άφοβα τον εαυτό μας?
Τι είναι αυτό που μας κάνει να μην αγαπάμε τις αδυναμίες μας η τα \'λειψά\' μας σημεία όπως τα \'δυνατά\' μας?
Γιατί αν όντος φορούσαμε μια μάσκα(πιο δυνατή κ απ\'τη μάσκα του φόρουμ γιατί η αλήθεια είναι πως μετά από καιρό αρχίζουμε κ εδώ κ γινόμαστε ας πούμε \'επώνυμοι\')θα μπορούσαμε χωρίς δυσκολία να εκφράσουμε οτιδήποτε για το οποίο ίσως επώνυμα ντρεπόμαστε.

Πάντως χαίρομαι που αποφάσισες να μιλήσεις στη φίλη σου:)Ωραία εμπειρία το μοίρασμα με ανθρώπους που το αξίζουν,τελευταία το τολμώ κι εγώ και είδα πως τα πράγματα δεν είναι κ τόσο τραγικά όσο τα είχα φτιάξει στο μυαλό μου.
Απεναντίας πολύ όμορφη εμπειρία κ κακώς που δεν το έκανα για χρόνια πάνω σε θέματα που με άγγιζαν πολύ.

Είναι απ\'τις ομορφιές της ζωής:))

Άρσι μου χαίρομαι που με καταλαβαίνεις:)

Μ\'αρέσει ο Όσκαρ Ουάιλντ, είναι τόσο εύστοχα καυστικός και αληθινός.

Μόλις διάβασα κάτι πολύ ωραίο που έχει σχέση με τις μάσκες που αναφέρεις, αλλά από την αντίθετη σκοπιά, την αρνητική.

\"Εξάλλου μια σειρά μάσκες κρέμονται στον τοίχο
που τις χρησιμοποιήσαμε
άλλοτε για να αρέσουμε ή να ωφεληθούμε κι άλλοτε
μονάχα από συνήθεια ή σαν την αυτόματη κίνηση
που κάνεις
για να σωθείς από \'να κίνδυνο - η μάσκα του ανδρείου
του κυνικού, του αλαζόνα ή του σεμνού...
Όμως οι μάσκες κάποτε θα τελειώσουν, σαν
τα τραγούδια και τις γιορτές
και τότε θα φανεί αυτό το ανύπαρκτο πρόσωπο που
υπήρξαμε\".
Τάσος Λειβαδίτης


Μάσκες, μάσκες, μάσκες. Και γύρω μας αλλά και πάνω μας.

Μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο αν του δείξεις ότι είσαι άνθρωπος.

Ωραίο vince:)

Με ενέπνευσες και θα συμπληρώσω,
αν του δείξεις πως είσαι ο ευατός σου, χωρίς μάσκες.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Όμως οι μάσκες κάποτε θα τελειώσουν, σαν
τα τραγούδια και τις γιορτές
και τότε θα φανεί αυτό το ανύπαρκτο πρόσωπο που
υπήρξαμε\".

---

Πολύ ωραίο όλο το κείμενο ανώνυμη,αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα.

Χωρίς μάσκες λοιπόν ούτε για να καλυφθούμε αλλά κ ούτε για να αποκαλυφθούμε....

Οι μάσκες είναι εργαλεία για να καλύψουν προσωρινά τα προβλήματά μας αλλά ποτέ δε λύνονται μόνο συσσωρεύονται διαρκώς πίσω απ\'τη μάσκα μέχρι να τη σπάσουν είτε είναι για να κρυφτούμε είτε για να απελευθερωθούμε.

Η μάσκα ποτέ δε θα γίνει ένα με το δέρμα κ πάντα πέφτει.Αργά ή γρήγορα....