Μια φορα κι εναν καιρο ενα μελος του φορουμ εδω...
ειχε γραφτει γιατι αντιμετωπιζε προβλημα...Και πανω στις αναζητησεις της, και με προτροπη ενος μελους εδω, γραφτηκε.διαβασε εμαθε πολλα...περασε καιρος ομως και σημερα μετα απο πανω απο εναν χρονο,μπηκε εδω για να πει μια ιστοριουλα σε εσας ολους...Θα ειναι ισως μεγαλη, ισως και κουραστικη, μα ευελπιστω να ανταποδωσω εστω και λιγο απο το καλο που ειχα απο εδω, εστω και εμμεσα...Τι εννοει αυτη; θα ρωτατε...Υπομονη...για εσας κυριως μπηκα αποψε...
Καπου εκει γυρω στο 2005 ηταν που αρχησα να λυγιζω...χωρισα μετα απο ενα χρονο που περασα κλαιγοντας γιατι ο καλος μου τοτε ηταν φανταρος κ τον ειδα σε 9 μηνες, 25 μερες συνολο...και με το που βγηκε, απλα με παρατησε...4 χρονια σχεσης. και μετα ηρθε το δικο μου αργο τελος.ΤΕΛΟΣ;;; ετσι νομιζα. Ισως κι ετσι να ηταν. Μα αποδειχθηκε το τελος του ως τοτε εαυτου μου...Και ειμαι το 2005 να καλιω ολη μερα κι ολη νυχτα, ακουγοντας ντεθ μεταλ μουσικη, μην κανοντας τπτ αλλ παρα κλαιγοντας. Προσευχομενη, κανοντας οτιδηποτε.Μεχρι κ σε χαρτια εφτασα, να πηγαινω ναμ ου πουν το μελλον κι αν θα γυριζε. ΚΑι παραλληλα αργοσβηνα...Κι ερχεται το 2006 τελη με μενα να κλαιω σταθερα, να μην πηγαινω πουθενα ν ανμην κανω τπτ και βεβαια, τους γονεις μου απλα να με κοιτανε.
Ειναι η στιγμη, η στιγμη αυτη που δνε μπορεις να ανασανεις. Που τρεμεις, νομιζεις θα πεθανεις και οχι μονο Αλλα θα τρελαθεις. ΘΑ συ στριψει,πως το λενε. Και εχουν προηγηθει νυχτες με μενα να ονειρευομαι οτι αυτοκτονω και ολα ηταν μετα τοσο γαληνια...Ειναι η στιγμη που τσακιζεις πια. σπασμενο καραβι,ναι. Και παθαινω κριση. Μεπανε νοσοκομειο, πο γθνεται δυαγνωση απο την ψυχιατρο. νευρωση,διαταραχη πανικου με λιγη απο καταθλιψη. Τι λιγη καλε; τι λιγη;;;
Αρχιζει λοιπον η ηρωιδα της ιστοριας μας να παιρνει ταβορ. δνε πιανουν. παμε πιο δυνατη δοση. και παλι δεν πιαναν. Και μετα το γυρναμε σε αταραξ. Ναι ναι, αυτα τα αταραξ που τα παιρνεις ετσι, χωρις καν συνταγη. και πιασανε. και κοιμωταν η ηρωιδα,εγω σαν τουβλο. ετσι δεν σκεφτοταν,νομιζε, ηλπιζε...
Μερες εμπαιναν εβγαιναν και η ζωη ματαιη για κεινη. χωρις ονειρα. Με ρωτανε σημερα τι με πονεσε, τι μου εμεινε αοπ εκεινη την περιοδο... ΠΟυ δεν ειχα ονειρα. ουτε καν γιατι τι ρουχα να βαλω την αυριανη μερα...ουτε καν. η ζωη μου φαινοταν ατελειωτη κι εγω δεν ηθελα να ναι ετσι,ηθελα τελος σε ολο αυτο το ανουσιο, ματαιο..Καταθλιψη γαρ...
Τι ελεγα; α ναι. Αρχιζει η ηρωιδα τον ψυχολογο γιατι τα φοβοταν τα χαπια. Τα μισουσε. Αρχησε και τα ριμαδια τα σιπραλεξ...Αποτελεσμα;
1)γιατρια δεν εβλεπε. η ψυχιατρος της ειπε οτι εκεινη ειχε μακροχρονια ηπια καταθλιψη κ τα χαπια δεν βοηθουν ιδιαιτερα σε αυτη την περιπτωση..Αποτελεσμα βου; ενα χρονο μετα τα εκοψα μαχαιρι. Ναι, μαχαιρι. Λεω, τι στην ευχη; αφου κ με τα χαππια σκατα νιωθω, τουλαχιστον να μην χαπακωνομαι. Αλλωστε, αν φτασω δευτερη φορα στον πατο μου,πλεον εχω τον ψυχολογο μου, θα με βοηθησω. Ενα χρονο ειμαι χωρις αντικαταθλιπτικα. Οχι, δεν αλλαξε κατι απο εξω...απο οσα με οδηγησαν στην καταθλιψη. Απλα, αλλαξα το μεσα...αλλωστε, η πεποιθηση οτι μπορουν να αλλαξουν τα εξω, μπορουν ρε γαμωτο, ηταν αυτη που με εφτασε στη νευρωση.και παμε στο 2
2) νευρωση και διαταραχη πανικου...κι εκει χαπια. και να σου οι ασκησεις με τις αναπνοες η τις αντιστροφες μετρησεις αφαιρωντας τρια απο το 100. Αλλα που...δεν με πιαναν ζαναξ,λεξοτανιλ ουτε για τσιχλα. τα ταβορ καααααατι πηγαινα να κανουν αλλα τελικα την ακρη την βρηκα στα αταραξ. Φιου...γιατι μου προκαλουσε μεγαλυτερο αγχος ο φοβος της εξαρτησης. Κ τελικα τον ξεφορτωθηκα με τ ααταραξ. Κι ετσι, ημουν με μισο αταραξ των 100 καθε βραδυ και η ζωη κυλουσε...
Η καταθλιψη τι κανει κοπελια; ολα καλα;
οχι ολα καλα. οχι οσο καλα θα ηθελα αλλα πολυ καλυτερα απο εκει που ημουν. Για εναν βασικο λογο. Πλεον ξερω.Η γνωση σου δινει δυναμη, ευτυχια ισως οχι, μα δυναμη,ναι. Ναι...Και καθε φορα που τελειωνα τη συνεδρια και επι τρια χρονια πλεον σχεοδν ,με ρωτα ο ψυχολογος: πως φευγεις; πως νιωθεις; και επι τρια σχεδον χρονια του λεω το ιδιο:πονεμενη μεν αλλα πιο συμπαγης. Αυτο ελεγα και λεω. Ημουν σκορπια κομματια.ΠΟυ μετα πονου γνωσεως οπως λεω, εχω μαζεψει δυο τρια και πλεον τα ξερω. Ξερω που καθονται, ξερω ποτε κρυβονται,ποτε γελανε,ποτε κλαινε,ποτε απλα αραζουν. Οχι, δνε ειναι πολλα τα 3-4 ,μα για μενα που πριν δεν ειχα ουτε ενα, ειναι σπουδαια υποθεση.
Και οταν νιωθω τη θλιψη να ερχεται και σα να μου πλακωνει το στηθος, απλα κανω αυτο που καποτε μου ηταν ακατορθωτο. Βαζω απαλη μουσικη, λιγο απο το αγαπημενο μου αρωμα, παω βολτα με τη μηχανη μου. Κανω κατι που με ευχαριστει. Πιανει. Παντα. εστω και λιγο. Και ξερετε τι; ειναι σπουδαιο ο ανθρωπος να εχει μνημη. Πολλες φορες σε σωζει. Κι εγ ωοταν φοβαμαι οτι κυλαω πισω, θυμαμαι.Θυμαμαι οτι τοτε δεν ηξερα τπτ, ενω τωρα κατι , εστω κατι εχει αλλαξει γιατι ξερω. Και θυμαμαι που τοτε μονο εκλαιγα ,με απολυτη αρνηση νακανω κατι περαν του να με βουλιαζω πιο πολυ στη θλιψη.Κατι τοτε σαν αυτοσαμποταρισμα. σαν εντονη παθητικη σταση σε σημειο να κατανταει δραση απο απραξια. ενω τωρα προσπαθω. Αντιλαμβανομαι το συναισθημα σχεδον στην αρχη του. Κ με βοηθαω. Γιατι δεν θελω να γυρισω πισω...
Μα ερχεται εκεινο το βραδυ πριν ενα μηνα που ξανα το αισθημα δυσπνοιας, ταχυπαλμια, τρεμουλο μουδιασμα. Καταλαβαινω τοι παω για κριση πανικου. ηρεμω κανω διαφορα. Τη γλυτωσα λεω.Μα το επομενο πρωι παλι τα ιδια. Μα δεν περιμενα να με παν οι γονεις μου(χαιρετα μου κ εφεξε κοινως).πηγα μονη μου στο αττικον. η ψυχιατρος μου ειπε αυτα που της ειπα. Διαταραχη πανικου. Θυμωσα. ΠΟυ ξαναγυρισε αυτη η σκροφα η κριση πανικου με τη ταμπελα "ηρθα για να μεινω" σαν διαταραχη. Μου λεει η ψυχιατρος ζαναξ και αν πας πανω απο 15 μερες και αντικαταθλιπτικα. "ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ:" της φωναξα. Με τα σιπραλεξ, εσκαβα τους τοιχους να βρω σοκολατα. πηρα σε ενα χρονο κοντα 20 κιλα. και μετα ειχα καταθλιψη που ειχα γινει βουβαλιτσα. Κ εκανα τοσο κοπο να χασω τα μισα! αποκλειεται! της ειπα. ΜΟυ λεει: λυπαμαι αλλα ετσι πρπει να γινει.
Παιρνει η ηρωιδα μας, εγω ντε, τα ζαναξ παραμασχαλα κ φευγει. με ματια να γυαλιζουν απο τσαντιλα. Αη σιχτιρ που θα ξαναπμω εγω σε αυτη τη φαση που ημουν πριν δυο χρονια...
Σημερα, αποψε σας γραφω ΟΧΙ για να μου πειτε καλως ηρθες η μπραβο.Εχω καταφερει να με αγαπησω λιγο, με τη συμπαρασταση τη βοηθεια κ τις γνωσεις του ψυχολογου μου,και δοξα τω Θεω, λεω μονη μου το μπραβο στον εαυτο μου. Μπραβο κοριτσι μου λεω. Σας λεω αυτη την ιστορι ααποψε για να ξερετε οτι υπαρχει φως. σαφως και δεν υπαρχιε μονο φως. Ουουου...υπαροχυν και κατι νυχτες...κατι σκοταδια,κατι συννεφιες ,νααααααααααααααα!Ομως υπαρχει κ το φως. Και πλεον το βλεπω. η οταν μου το κρυβω, ενα μερος του εμενα με χαστουκιζει με τριανταφυλλα και μου θυμιζει, ε! ξυπνα! παει το κακο!περασε!
Τα ζαναξ τα σταματησα στο μισο κουτι. παιρνω κατι φυτικα τωρα. Ναι, υπαρχουν φορες που εχω τρελη δυσπνοια και πανικο λες και ερχεται το τελος του κοσμου(μου).Το παλευω παιδια...
Θελω να σας πω απλα οτι εδω δεν ειναι η γιατρεια...και πολλες φορες η παρεα εδω μπορει κ να μας βλαψει. Κι εμενα καποτε. Γιατι ειναι ολοι εδω μεσα ανθρωποι. ΚΑι πολλες φορες οσο κιαν κραταμε το καλυτερο τοξο, αν το ενα μας ματι βλελεπι στην ανατολη κ το αλλο στη δυση, κεντρο δεν θα πιασεις. Κι ετσι ,κατ αναλογια, υπαρχουν εδω ατομα που και να θελουν να βοηθησουν δεν μπορουν, απλα αυτο. Γι αυτο ,μην βασιζεστε σε φορουμ. αυτα ειναι ισως συνοδευτικο. Η ΚΥΡΙΑ παλη, η ΒΟΗΘΕΙΑ, η ΖΩΗ ειναι ΕΞΩ... Και προς Θεου, δεν τα λεω σα μορφη μομφης ολα αυτα. Σας τα λεω γιατι κι εγω καποτε ξυπνουσα κια κοιμομουν με την εγνοια του φορου. Κι ενα με χαλαγαν δυο τρια θεματα, εμενα. ΑΥΤΟ ειναι προβληματικο. Και απλα μαι μερα καταλαβα...Με ειχε βοηθησει το φορουμ εδω με τροπο αλλιωτικο ισως...Κ δεν ξαναμπηκα. Γιατι δεν ειχα την ψυχικη υγεια που απαιτειται για να μπορουσα να αντιμετωπισω προσωπικοτητες προβληματικες. Η ιδια προβληματικη ουσα...
Οχι, καλα δεν ειμαι. Ομως ειμαι καλυτερα απο ποτε. Γιατι ξερω. Ξερω οτι το να μπορω να ονειρευομαι τι να φορεσω αυριο τι θα κανω την επομενη εβδομαδα, το να βγω με μια φιλη , τα ειχα χασει καποτε και πλεον αντιλαμβανομαι την αξια τους. Δεν θελω να νομιζετε οτι ειστε τρελοι η προβληματικοι η καταδικασμενοι. Κι εγω ωρες ωρες το σκεφτομαι κ φοβαμαι οτι θα καταληξω με τα χερια πισθαγκωνα με λευκη φορμιτσα να τρωω τα χαπια για πασατεμπο.Μα ευτυχως θυμαμαι...
Ολοι εχουν σημεισα που νοσουν. Υπαρχει κανει ςπου να μην εχει χτυπησει, να μην εχιε μελανιασει; υπαρχιε κανεις απολυτως και τελεια υγειης; τσουκου. ετσι και με την ψυχη...Απλα καποιοι δνε εχου προβλημα στην καθημερινοτητα τους. Αλλοι εχουν αλλα δνε χαμπαριζουν. Αλλοι εχουν, το βλεπουν αλλα κανουν οτι δεν το βλεπουν. Εχουν τους λογους τους και σιγουρα ειναι σοβαροι. Μα υπαρχουν και αλλοι που τα βλεπουν κ το παλευουν. Μαντεψτε ποιοι ειναι αυτοι που εχουν τις πιθανοτητες με το μερος τους να το γιατρεψουν. Κι αν οχι ολικα, εστω να πεσει λιγο ο πυρετουλης...
Σας ευχαριστω. Που με διαβασατε. Ενας απο εσας να καταλαβε οτι υπαρχουν λυσεις απλα δεν ειναι τελειες, αψεγαδιαστες, τοτε θα χαμογελασω γιατι θα εχω καταφερει τρια χρονια ψυχαλαλυσης και προσπαθειας περα απο καθε πιθανη μαντεψια, να τα μεταφερω εστω σε μια ψυχη.
Να μου προσεχετε τον εαυτο σας. Και να τον αγαπησετε. Να τον αγαπησουμε. Κι αλλο, κι αλλο κι αλλο...
